Szafa strachu (cz.1)

 

 

Było ciemno. Chyba dobrze po dziesiątej. Latarnie zapaliły już swoje oszklone kule.

 

– Muszę to zrobić, nie ma innego wyjścia! – mruczał pod nosem młody mężczyzna.

 

Tom Mercville skręcił w boczną uliczkę, gdzie światło mrugnęło kilka razy i strzeliło iskrami na prawo i lewo. Ściany skąpane w olśniewającym blasku księżyca brylowały dużymi, czarnymi dziurami, z których wylatywał silniejszy podmuch wiatru. O dziwo zacienione miejsca, lekko widoczne dla Toma sprawiały wrażenie nieskazitelnie czystych schronień.

 

Kruszynki śniegu omijały je ostrożnie i wędrowały dalej, kręcąc się w rytm granej przez wiatr muzyki .

 

Zaułek nie był obfity w śnieg. To tak jakby niewidzialny dach lub bariera blokowała pokrywę śnieżną przed nawarstwianiem się na ziemi. Korytarz z każdym krokiem jakby się zawężał; nie była to już boczna uliczka czy zakamarek. Narastający lęk przyciskał ściany do siebie, a one niczym pułapki zmniejszały pozostałą do chodzenia część. Do tego ziemia, usłana nie wiadomo jaką substancją, trzeszczała pod wpływem uderzenia jej przez masywnego buta pana Mercville'a. Utrudniała mu drogę, cierpiała, jakby ktoś dotkliwie jeździł czymś po jej suchej i zmarszczonej skórze. Trochę dalej pełna bagien skorupa wyglądała jak wrzosowisko. Zaschły bluszcz otaczał ją protekcjonalnie, co skłoniło Toma do głębszych refleksji na temat bytu panującego w tych okolicach.

 

" – Jest wigilia, a ja zamiast siedzieć w domu zmierzam do miejsca, gdzie każdy ateista staje się wierzącym. "

 

Mimowolnie pokręcił głową i odkaszlnął, czując rozdzierający ból w gardle. Wypluwał płuca, a żyły niczym pęcherzyki nabrzmiały pulsującą krwią. Przez chwilę stracił orientację. Myśli powiodły go ponownie do Watykanu, do miejsca, w którym dopiero co był. Okropnie go to denerwowało. Czyżby wyzbył się wszelkich ludzkich odruchów? Co go więc trzymało przy walce z tym CZYMŚ?

 

*

 

Światła w mieszkaniach rzucały lekkie promienie na zewnątrz. Tom przechodził obok nich, znikając i pojawiając się co chwila. Sunął jak cień. Bezszelestnie i niewidocznie. Szedł tak szybko, że ktoś mógłby przysiąc, iż brakuje mu kończyn. Lód pokrył mu garbaty nos, a usta nakryły się śnieżnobiałym szronem. Każdy por na jego skórze wrzeszczał, a zarazem prosił o odrobinę ciepła. Wszystkie części ciała zaczynały zamarzać, łącznie z organami. Czuł, że zaraz padnie.

 

Aż nagle świat w jednej chwili zamienił się w cyrk. Kręcące się dookoła roller-coastery wjeżdżały w niego albo uderzały w siną twarz. A on śmiał się z tego i kiwał głową, że to fajne, że chce więcej. Obecny światek uciekł mu jak spłoszony koń. Zadanie mu powierzone uznał za przesunięty test, natomiast śmiech i ryzyko zajęły miejsce rozsądku. Mierzwiły jego ukryte dziecięce cechy. Uwolniły z łańcuchów porzuconego tak dawno berbecia, lubiącego wszystko niszczyć. Chyba mu totalnie odbiło.

 

Łup!

 

I skończyło się. Łzy stanęły w oczach i znowu czuł ujmujący ból,tym razem pulsujący na potylicy. Leżał na rozwalonym od robót drogowych chodniku. W gruncie rzeczy przyznał, że dobrze, że tak się stało. Tak długie "wycieczki" mogły wpędzić go w prawdziwe kłopoty. Samo pozwolenie na odpłynięcie było niebezpieczne czy trywialne.

 

Uśmiechnął się szeroko i ryknął śmiechem.

 

" – Powinienem chyba brać dwa razy więcej Olanzapiny".

 

Wróciło mu dawne pozytywne nastawienie. Pewna cząstka tajemniczej, obcej energii otoczyła marne, schorowane ciało pana Mercville'a zniewalającą siłą. Coś objęło go ciepłą wewnętrzną ręką i zapewniło o spokoju, na którym powinien się teraz skupić. Przecież ma tak trudne zadanie do wykonania.

 

Podniósł się z rozmachem i przeskoczył kupę kurzych głów i groźnie się zachwiał. Naprawdę nie czuł się tego wieczoru za dobrze.

 

Woda w kałuży obok rozlewała się niczym potok, a ludzka ręka wystająca z niej poruszyła się niespokojnie. Cień grozy padł na serce zlęknionego księdza, który powolutku ominął trzepoczącą się w wodzie, niczym ryba, kończynę. W tle rozlegał się powtarzający, histeryczny krzyk jakiejś kobiety.

 

Wyostrzył słuch i podążył w głąb kolejnego zaułka, mijając splamione krwią sterty ubrań. Odór przenikał jego nozdrza. Ciemność osłabiała kolejny zmysł. Wydawała się być niezwyciężoną poświatą, na którą nie ma obrony. A im głębiej się posuwał, tym bardziej mroczne moce starały się go pochłonąć. Chwiejnym krokiem skręcił w prawo i znalazł stare, znane mu drzwi.

 

*

 

Od dzieciństwa lubił ich wielkość. Obszerne jak francuskie okna zajmowały spory kawałek w ścianie kamienicy. Wrota do tego, co przerażało każdego przechodnia stały przed nim jak dawni spowiednicy. Bijące stąd zło i ból były prawie namacalne.

 

Tom czuł jak wzbierała w nim złość. Nie wiedział jak się zachować, ale cokolwiek to było zmieniało go. Stawiało barykadę przed możliwością czynienia dobra i budziło jego mroczną stronę. Ekscytacja i podniecenie krążyły po ciele jak obieg wody w przyrodzie. Członek stanął mu na baczność i poczuł nieopanowaną chęć rozładowania emocji. Wzrost testosteronu przypomniał mu szybko jego dzieciństwo.

 

Przeraźliwe były jego myśli. Raz mu się chciało płakać, a raz drzeć wniebogłosy. Czy nie ma racjonalnego wytłumaczenia na to, co umyślnie kierowało jego ciałem? Bez wątpienia stał się czyjąś marionetką. Na szczęście taką, która nie miała podoczepianych linek do wszystkich części ciała.

 

Gęsia skórka to przy tym uczuciu mały pikuś. Takiego strachu nie doznałaby chyba żadna ofiara zaplanowanego morderstwa. To było żywe. Mogło się przemieszczać i atakować.

 

*

 

Zanim zapukał, wejście samo się otworzyło. Czyjaś ręka chwyciła go za przegub i wciągnęła do środka. Pokój był bogaty w XVII-wieczne meble. Teraz zakurzone i lekko widoczne.

 

Pokurczona i zmarszczona istota stanęła z nim oko w oko. Jej ciało zdawało się kołysać. Bezkształtny twór wyszedł ze złotego światła zardzewiałej lampy i Tom natychmiast rozpoznał Christophera Turnera. Odźwierny tutejszej szkoły podstawowej przeskanował Toma przenikliwym wzrokiem. Prychnął na widok nowego garnituru i wychylił się poza drzwi. Długa szyja starca miała wiele dziwnych znamion czy zadrapań, a z niektórych rozlewała się świeża, żółta ropa.

 

– Nikt cię nie śledził? – przemówił ochryple starzec, oglądając podwórko przed domem.

 

– Wątpię, by ktoś się odważył.

 

– Dzisiaj pewność siebie to zgubna cecha – zamknął drzwi i popatrzył na przełożonego.

 

– Prowadź! – rozkazał Tom.

 

Zgarbiony mężczyzna kiwnął głową, a jego zdarta szyja zalśniła szkarłatem. Przeszli do drugiego pokoju, zatrzymując się przy starej, dębowej szafie. Światło padało tylko na lewą jej część, gdzie widniały małe, wygrawerowane znaki. Pomieszczenie było prawie puste. Lampa cudem oświetlała czarne, kruche sklepienie, gdzie obrosłe grzybem kąty cuchnęły drażniącą siarką. Gdzieniegdzie woda skapywała z sufitu jak z rynny. Plusk uderzających o taflę wody kropel wypełniał głuchą ciszę w pokoju. Pod zdartą z tynku ścianą stał szary, zakurzony fotel a obok ów drewniany, budzący lęk, cel misji pana Mercville'a. Gdy Turner pokuśtykał do niego, lampa zamigotała złowieszczo. Atmosfera stała się niezręczna, ale też i przerażająca. Łatwo można było się przestraszyć, bo delikatny odgłos mógł sparaliżować wszystkie napięte członki.

 

– Jak ten czubek mógł tu żyć? – pomyślał Tom, odrywając wzrok od woźnego.

 

Wydało mu się nieprawdopodobnym, iż stojący przed nim człowiek nadal był mu sługą. Toż to obłęd! Mercville aż gotował się do zabicia, władała nim chęć mordu, a ten niezdarny, drobny ludek nawet nie śmiał podnieść głosu.

 

Tom przejechał dłonią po znakach na drzwiczkach szafy, a wyżłobienia zalśniły i wypełniły się czerwonym płynem.

 

Nagle piskliwy głos kobiety i miauczenie kocura rozbrzmiały w całym pokoju. Dreszcze przebiegły obu mężczyznom po ciele, źrenice rozszerzyły się na maksymalną szerokość. Serca waliły jak młot, a płuca nie nadążały z wymianą tlenu. Spoceni jak po długim biegu czuli, jakby mieli arytmię.

 

– Chris, czy wrota nie doznały żadnych mankamentów?

 

– Sprawdzam je regularnie – odparł Chris – Jeśli coś się dzieje, to po drugiej stronie.

 

– Żaden z NICH nie próbował się wydostać? – ciągnął Tom, nadal czując dotkliwe bóle w okolicy klatki piersiowej.

 

– Był jeden – odpowiedział Chris – Skrzydlaty, chyba gargulec.

 

Tom nawet nie okazał zdziwienia. Odwrócił się do niego plecami. Przyłożył sobie chudą rękę do wystającego podbródka i mruknął:

 

– Szukają przejścia.

 

– Sam pan mówił, że to nie możliwe.

 

– Bo tak jest – wskazał ponownie na szafę – Watykan twierdzi, że gdy wchodzą do naszego świata zamieniają się w proch.

 

– To dziwne – wymamrotał Christopher – Gdy walczyłem z tym skrzydlatym…

 

– Przepraszam – wydusił Tom – Co robiłeś?

 

-Walczyłem, panie Mercville. Przecież mówiłem panu, że był tu taki.

 

Tom niczym kłoda padł na zakurzony, gruby fotel. Zapadł się w połowie i zniknął za siedzeniem. Powstały pył podniósł się na wysokość jego ust i zakrył ciemny garnitur. Próbując przeniknąć oczami ciemność wyciągnął z kieszeni mały notes. Rozsiadł się wygodnie i pióro zaczęło się ruszać.

 

" …kolejna próba przedostania się. Walka z gargulcem. Otwarte przejście…

 

Długie i krzywe palce pana Mercville'a notowały prędko kolejne zdanie. Białe jak u trupa dłonie, zepsute czasem i ciężką pracą drżały jak suche liście na wietrze. Widok wynędzniałego młodzieńca przywrócił Chrisowi zmysły.

 

Zostawił lampę naftową na ziemi i zniknął, pojawiając się po chwili z pełną filiżanką herbaty. Ciecz jaką przygotował odźwierny, pachniała malinowym kompotem. Wylewała się za brzegi, a każdą utraconą kroplę Chris przeklinał różnego rodzaju epitetami. Tom podziękował za okazaną troskę i przełknął kilka łyków. Herbata była bardzo dobra i do tego gorąca. Budząca chyba tak samo jak kawa czy energy drink.

 

– Czy pan się dobrze, panie Mercville?

 

– Och – westchnął ospale Tom – Naturalnie, to tylko brak witamin.

 

Uśmiechnął się w nadziei, że Chris go zrozumie. Znali się już trochę, więc mógł go nazwać przyjacielem. Obaj byli bowiem tak wyczuleni na pewnego rodzaju bodźce, że jedna zmarszczka czy nieodpowiednie spojrzenie mogło doprowadzić do niezamierzonej rozmowy czy kłótni. Nie wiadomo czy mieli tiki, ale podobne spazmy wydawały się dziwne.

 

Odkąd Chris dostał zlecenie z Watykanu o ochronie domu przy Riversbille minęło kilka lat, a od tego czasu odźwierny miał wielu dziwnych, jak nie podejrzanych przyjaciół. Tom uznał się więc za kolejną część jego kolekcji, co niestety nie poprawiło mu humoru. Nienawidził podobnego aktu "przyjaźni". Tak wiele ich różniło. Więź między nim a tym człowiekiem na początku postrzegał jako objaw słabości i litości. Nawet go nie szanował. Przychodził tylko po niezbędne mu informacje, a gdy Chris pewnego dnia, chciał przyjąć go jak miły gospodarz, wychodził bez słowa, zostawiając starca z osłupiałą miną i wielkim rozczarowaniem. Jakież to było łatwe i wygodne. Szczerze mówiąc, guzik to go obchodziło. Uważał, że praca nie pozwalała na inny "debiut". To jak się rzucało w oczy zależało od skutków swojego występku. Fortunnie, bez goryczy i scysji odnaleźli wkrótce wspólny język. I minęło kilka niespokojnych tygodni, aż ku uciesze Chrisa ( choć trudno to było zauważyć), Tom znowu zawitał w jego progach i sączył zrobioną przez nań herbatę.

 

– Widzę, że humor ci dopisuje – powiedział powoli Tom, zauważając grymas na jego twarzy. Wyglądało to tak, jakby Turner czekał na okazję, by się pochwalić.

 

– Sprawiłem sobie nowy kaftan – zarechotał i pokazał palcem na swój bezkształtny garb.

 

Szary, skórzany materiał na kilka centymetrów pokrywał prawą łopatkę mężczyzny.

 

– Nike'a – dodał pośpiesznie i dumnie pokiwał głową – Dali mi jeszcze cuchnącą maź, niby do golenia.

 

– No wiesz, jakbyś chciał kogoś poznać, to lepiej się ogól.

 

– Ależ panie Mercville – zaskrzeczał nieśmiało – Ja JUŻ kogoś poznałem.

 

– Jest ładna? – zapytał Tom, nie mogąc uwierzyć, że przygarbiony woźny mógł kogoś oczarować swoją osobą. Aż sam się zmieszał.

 

Chris uśmiechnął się i omiótł całe pomieszczenie wzrokiem. Oczy rozbłysły mu przez moment. Był taki podniecony i poruszony.

 

– Jest taka ja – oświadczył w końcu – Ale ma taką,no…jak to się nazywa…

 

Kręcił rękami tworząc koło i zerkał na Toma błagalnym wzrokiem, by ten pomógł mu odnaleźć odpowiednie słowo.

 

– To się nazywa tyłek – odparł Tom, czując, że Chris się rozkręca.

 

– NO WŁAŚNIE!!! Więc poszliśmy do niej.

 

– Dała się zaprosić? – wrzasnął Tom i opuściło go poczucie bezsenności. Skupił się najmocniej jak mógł, gdyż temat jaki podjęli był godny uwagi.

 

– A dlaczego nie? – obruszył się odźwierny i zmarszczył czoło. – Spędziłem tam bardzo miły wieczór. Powiedziała, żebyśmy spotkali się jeszcze raz. Była taka…ah…

 

– W jakim jest wieku?

 

– Nie wiem, nie pytałem. Zajęty byłem czym innym.

 

I znowu wykonał serię kilku kółek w powietrzu, przenosząc się w swój osobny świat fantazji.

 

– No, no, no – skwitował z przejęciem Mercville – Nie wierzyłem, że uda Ci się rozprawiczyć. Zamierzasz się z nią nadal spotykać?

 

– Oh, oczywiście – odpowiedział pewnie Turner – Bardzo mi się podoba.

 

– Nie zapominasz chyba o powierzonym ci obowiązku? – zapytał podejrzliwie Tom i spojrzał na podwładnego, mając nadzieję, że nie znajdzie dobrej odpowiedzi. – Wiesz co czeka tych, co nie upilnują sekretu.

 

– Zdaję sobie sprawę, panie Mercville – w jego głosie słychać było ton zdecydowania i podjęcia ryzyka.

 

– Czy przygotowałeś to, o co cię prosiłem w liście?

 

Atmosfera ochłonęła lekko i każdego z nich ogarnęła fala powagi. Obydwaj doskonale wiedzieli, po co się tu spotkali.

 

– Nie było łatwo – wyszeptał Turner – Dzieci to chyba przesada.

 

– Nie mam wyboru – wyjaśnił pan Mercville – On nie przyjmuje już tylko ciał.

 

– Co ma pan na myśli?

 

Wrócił myślami do momentu, kiedy ostatnio rozmawiał ze swoim podwładnym. Dobrze pamiętał każdy szczegół czy dialog. Takich rzeczy się nie zapomina. Zło żywe i groźne zostawiało bowiem trwały ślad na psychice człowieka. Tom w pełni tego świadom wiedział, że negatywny wpływ Piekła niszczył go od środka, ale przecież nie znalazł się ani jeden powód, by zakończyć rozpoczętą już krucjatę.

 

Światło zagasło trochę i zrobiło się ponuro.

 

– Pamiętasz jak rozmawialiśmy o Pierwszym Kręgu? – zagaił Tom po chwili ciszy. Chris przełknął głośno ślinę, a grdyka ruszała mu się jak tłok w silniku. Był bardzo wystraszony, a napięcie rosło.

 

– T-to jest to miejsce ,gdzie diabły…

 

– … kierują dusze najgorszych i najbardziej znienawidzonych ludzi do Niego. – dokończył prędko Tom – Na początku wysyłałem tam zwierzęta. Diabły bardzo je lubią,a najbardziej ich krew.

 

– One nie żywią się duszami – dodał wymijająco Chris i rozglądnął się za krzesełkiem.

 

– W rzeczy samej – przyznał Tom, podnosząc palec. – Więc, aby dostać się do Drugiego Kręgu będę musiał oddać te dzieci w ofierze.

 

Sługa przytaknął i usiadł na małym, ruchliwym taborecie.

 

– Czyli – powiedział garbaty – Przez ten cały czas podróżował pan tylko po Pierwszym Kręgu?

 

– Tak, ponieważ nie wiedziałem jak dostać się na drugi. Diabły przyjmowały ofiary ze zwierząt, ale część z nich wysyłały do Niego. W ten sposób mogłem chodzić niepostrzeżenie po Pierwszym Kręgu, ponieważ w tym czasie diabły zajęte były ucztą.

 

– Zatem, aby Go zadowolić i przedostać się na Drugi Krąg – ciągnął urzeczony tą historią Turner – Musi pan, panie Mercville przekazywać Mu kogoś, kto ma duszę? Nie bardzo rozumiem, skąd ma pan pewność, że nie wystarczy samo ciało?

 

– On jest tak samo mądry jak Bóg – odparł spokojnie Tom – Obydwaj są jak dowódcy, mający pod swoją banderą wielu zwolenników. Aby wszystkim lub większości żyło się dobrze musi się w jakiś sposób porozdzielać swoje łaski. Jeśli podaruję Mu w ofierze obydwa ciała, diabły nie omieszkają, by wzniecić bunt przeciwko swemu Panu.

 

– A wtedy znajdą pochodzenie danin – dostrzegł Chris – Jak te czarty reagują na darmową ucztę, panie Mercville?

 

– Jedzą, aż im się uszy trzęsą – zażartował Tom – W ogóle nie zastanawiają się nad pochodzeniem posiłku. Tępaki! Mógłbym ich otruć, ale jest ich za dużo.

 

– Hmmm to dlaczego chce pan przekazać ofiarę akurat Jemu, a nie sługom? -zapytał Christopher, a jego ton mieszał się między ciekawością, a nieśmiałością.

 

– Jeden powód już znasz. Drugim jest fakt, że diabły przekierowywują dusze tylko tych najgorszych. Śmierć dziecka nic nie wskóra,bo te belzebuby w ogóle nie wyczują upływającej z niej cząstki.

 

– Jeśli dobrze rozumiem, chce pan dotrzeć do Drugiego Kręgu, a potem skierować się do Jego pałacu.

 

– Wiem o co ci chodzi – odparł Tom, przyglądając się uważnie wejściu do Piekła – To droga w jedną stronę.

 

Turner przeląkł się bardzo i wstał, by pokazać swój sprzeciw. Starał się wyglądać poważnie, lecz kiedy próbował wypiąć chudą pierś do przodu, przeszył go nieziemski ból w plecach i przez to opadł na huśtający się taboret. Rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, ale Tom w ogóle na niego nie patrzył. Plan był prosty: iść,złożyć ofiarę i próbować wyjść.

 

– Ale po co? – wrzasnął poirytowany Chris i rąbnął pięścią w szafę. Coś zahuczało w środku, ale ustało po drugim ciosie – Po co pan tam idzie, skoro wie pan, że nie wróci.

 

Krzątał się w kółko powtarzając pod nosem coś niezrozumiałego, coś o nie pozwoleniu mu tam pójść.

 

– Istnieje cień szansy, że z tego wyjdę – przemówił Mercville, a Chris zaśmiał się szyderczo, bo nie wiedział już co o nim myśleć.

 

W pokoju zrobiło się gorąco. Pot spływał mężczyznom po rękach, nogach czy plecach. Wpatrzeni w siebie jak dwa wielkie lwy, nie odezwali się ani słowem. Czekali, aż któryś z nich opuści gardę. Tomowi też się to nie uśmiechało, co od razu zauważył Chris. Podjął desperacką próbę ocalenia go. Tak czy siak nic się już nie liczyło. Życie było ważniejsze, aniżeli głupi rozkaz.

 

" – Co mu jest? – pomyślał przez chwilę młody ksiądz – Co mu tak na mnie zależy? "

 

Wszystkie tiki i ruchy Chrisa wydawały się być nadzwyczaj dziwne, wręcz groteskowe. Bardzo to niepokoiło Toma Mercville'a, który dostrzegł cień grozy w oczach sługi. Miotał się jak dziki zwierz w klatce.

 

Rodzące się szaleństwo zakończył w końcu przerażony Tom:

 

– Przyprowadź te dzieci.

 

Otarł usta wierzchem dłoni. Filiżanka w groszki wypadła mu z ręki i rozbiła się na ziemi. Huk łamanego szkła uspokoił nadpobudliwego woźnego, który spojrzał szaleńczo na Toma i poszedł po złapane wcześniej dzieci.

 

 

 

 

 

(c.d.n.)