3. Strażnik wiedzy.

Słońce było już wysoko na niebie, kiedy Jan uważnie obserwował okolicę. Starał się być czujny, by zauważyć nawet najmniejszą podejrzaną rzecz, najmniejszy ruch sług króla, szpiegowskich psów – tak ich nazywał. Dziś w mieście ma się zjawić jakiś mistrz, który ma porozmawiać z kapitanem. Zapewne o buntownikach – pomyślał – oni nigdy nie potrafią niczego załatwić po cichu. Nic dziwnego, że tutejsi słudzy króla donieśli o tym do Stolicy. Co za idiota podpala dom należący do jednego z tych psów – pomyślał – taki, który nazywa siebie buntownikiem.

 

Swoje dłuższe ciemne włosy związał jakimś starym sznurkiem. Kiedy tak stał na targu udając kupca, który chce sprzedać garnce roboty ręcznej spoglądał to w prawo, to w lewo. Przy jednym ze straganów kobieta z dzieckiem, dziecko płacze. Przy innym jakiś chłopiec próbuje okraść starego skąpca. Oby ci się udało – pomyślał. Jego wzrok uważnie śledził wszystko to, co działo się na targu, przelatywał po twarzach ludzi, aż w końcu znalazł to, co chciał. Mężczyzna, za nim drugi, a za tamtym… Zdębiał. Nie mógł uwierzyć temu, co widzi – Marek. Zamrugał oczami, jakby mu się coś przypadkiem pokręciło, ale nie. To naprawdę był on. Co on robi z tamtymi?

 

Nagle jakiś odgłos z boku sprawił, że otrząsnął się z szoku. Musi powiadomić Toma. Kiwnął głową na jednego ze swoich, aby zajął jego miejsce i natychmiast ruszył, by uprzedzić Toma.

 

* * *

 

Damien stał oparty o ścianę i wpatrywał się w swoje buty. Czekał aż drzwi, które miał przed sobą otworzą się. Co tak długo… – pomyślał. Spojrzał na drzwi i w tej samej chwili ktoś pociągnął za klamkę. Natychmiast przestał się opierać, gdy zobaczył Kati. Miała na sobie jedną z tych pięknie zdobionych sukni. Delikatnie zamknęła za sobą drzwi i nie zwracając uwagi na to, że on tam stoi, ruszyła przez korytarz. Pobiegł za nią.

 

– Hej Kati! – krzyknął, ale ona nie miała zamiaru się zatrzymywać – Gdzie tak pędzisz? – zrównał się z nią i szedł teraz obok niej.

 

– Nie tam gdzie ty. – odparła.

 

– Chyba nie masz dziś zbyt dobrego nastroju, co? – popatrzyła na niego, ale nic nie powiedziała – Król nadal ci nie chce powiedzieć nic o twojej siostrze?

 

– Nie interesuj się tym tak.

 

– A gdybym to ja spytał króla, co stało się z Anną? – Kati przystanęła.

 

– Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy! – powiedziała to w złości patrząc mu w oczy. – I przestań za mną łazić!

 

Nie oglądając się na niego ruszyła w swoją stronę. Co ten chudzielec może niby wiedzieć… – pomyślała – Jej siostra albo nie żyje, albo zdradziła i żyje sobie gdzieś ukrywając się przed sługami króla. Zawsze była trochę narwana, więc wszystkiego można się po niej spodziewać.

 

* * *

 

Było to jasne pomieszczenie, ponieważ na dwóch ścianach były okna. Na środku stał stolik, a dookoła niego fotele. Kiedy Marka zaproszono, aby wszedł do saloniku kapitana musiał dobrze nad sobą panować i niczego sobą nie zdradzać, gdy zobaczył, że tam, oprócz rządzącego Gamą na fotelach siedzi jeszcze dwóch mężczyzn, których dobrze znał. Tom i Jan – pomyślał – więc strażnicy jednak tu są. Może się zrobić nieprzyjemnie, jeśli słudzy króla to odkryją.

 

Tom był wyższy i miał bardziej łagodniejszy wyraz twarzy niż Jan. Miał krótkie ciemne włosy i „kozią bródkę”. Marek nie zdążył jeszcze nic powiedzieć, w żaden sposób zareagować, kiedy dwóch jego ludzi zostało oszołomionych, a Tom znalazł się nagle przy nim, z nożem przy jego szyi. Zwyczajnie nie spodziewał się tego. Kapitan wyglądał na człowieka, który ma przynajmniej pięćdziesiąt lat i zaczął siwieć. Nie brakowało mu pieniędzy, co dało się zauważyć po jego bogatym stroju. Nie wyglądał na zaskoczonego, kiedy tamci zaatakowali i o nic nie pytając opuścił salonik.

 

– Ani drgnij. – powiedział spokojnie – Kopę czasu się nie widzieliśmy Marek. Czyżbyś przyłączył się do tych psów?

 

– Raczej próbuję zdobyć, jak najwięcej informacji. – mówił tak, jakby nie przejmował się ostrzem przy swojej szyi. Jan prychnął.

 

– Jasne. – powiedział niedowierzając – I wcale nas nie zdradziłeś?

 

– Nie. – odparł krótko.

 

– Więc psie – odezwał się Tom – może powiesz nam, co się stało, że nasz przywódca nie żyje?

 

– Owszem, ale może najpierw zabrałbyś to ostre narzędzie z mojej szyi? – spytał, choć wiedział, że to niemożliwe. Uważali go za zdrajcę. – Usiedlibyśmy i porozmawiali, jak cywilizowani ludzie, co?

 

– Zdaje się, że byłeś z naszym arcymistrzem w dniu, kiedy go zabito? – powiedział Tom – A skoro z nim byłeś to zapewne jesteś naszym nowym przywódcą… – nie czekał aż Marek potwierdzi jego słowa kontynuował dalej – Powiedz mi…, co z ciebie za przywódca, który zostawia swoich na pastwę wroga, w dodatku przyłącza się do niego i walczy przeciwko własnym braciom – strażnikom wiedzy, który gotowi są ci służyć? Co z ciebie za człowiek?

 

* * *

 

Alfred długo się nad tym zastanawiał i nie rozumiał, dlaczego król nie chce Kati powiedzieć, że jej siostra nie żyje. Co tu ukrywać? Siedział teraz na jednym z foteli w jego gabinecie. Tak bardzo chciał poznać prawdę, nie wiedział czy jeśli zapyta, to król mu odpowie. Właściwie nigdy wcześniej nie próbował, więc co mu szkodzi?

 

– Panie, proszę wybacz mi moją śmiałość… – zaczął trochę niepewnie – ale chciałbym o coś cię zapytać, jeśli oczywiście nie zechcesz mi udzielić odpowiedzi to zrozumiem. – Król się uśmiechnął.

 

– Pytaj Alfredzie. – odparł odkładając pióro.

 

– Wiem, że nie powinienem pytać cię o takie rzeczy…, ale jak mi wiadomo Anna nie żyje, więc czemu nie… – zamilkł, nie wiedział jak o to spytać.

 

– Czemu nie powiem o tym Kati? – spoważniał.

 

– Właśnie o to chciałem spytać. – Król wstał i podszedł do okna. Patrzył przez nie dość długo, a jego milczenie zdawało się być dla Alfreda wiecznością. W końcu nie wytrzymał. – Jeśli nie chcesz panie, nie odpowiadaj… Pójdę już, żeby ci nie przeszkadzać. – zaczął się podnosić z fotela, kiedy król się odezwał.

 

– Anna… hm… nie żyje… Była dobrym szpiegiem…, ale… jak na kogoś tak dobrze wyszkolonego popełniała zbyt wiele błędów. – znów zamilkł, jakby się nad czymś zastanawiał.

 

Alfred patrzył na plecy króla, ale nie mógł zobaczyć jego twarzy. Zastanawiał się, czy król się nie zezłości, że pyta go o coś, czego jeszcze nie powiedział Kati. To nie był dobry pomysł – pomyślał – przecież król ma prawo nie mówić nam, swoim sługom wszystkiego. Ma prawo ukrywać pewne fakty…

 

– Myślę, że mogę ci powiedzieć. – odezwał się król – Jesteś jednym z moich najbardziej zaufanych sług, więc zasługujesz, aby poznać prawdę. – król wrócił na swój fotel i jeszcze przez moment patrzył na Alfreda. – Anna nie żyje, bo to ją zabiłem.

 

* * *

 

– Przyłączyłem się do wroga, żeby mieć pewność, że nasz nowy przywódca jest bezpieczny. – powiedział Marek.

 

Tom i Jan wymienili spojrzenia. Może rzeczywiście wypełnia rozkazy arcymistrza – pomyślał Tom – ale dlaczego nikt nas jeszcze nie zawiadomił, gdzie mamy przybyć i chronić nowego? Niech to… schował nóż.

 

– Mam nadzieję, że mówisz prawdę. – powiedział to wymijając Marka i siadając w fotelu. – Siadaj. – wskazał ręką miejsce Markowi.

 

Marek zrobił to, o co go poprosił. Jan zaczął spacerować od jednego okna do drugiego uważnie obserwując ulicę, w końcu był w tym dobry.

 

– Kto jest naszym nowym przywódcą? – spytał Tom.

 

– Na razie nie mogę tego powiedzieć. – Tom przyglądał się mu podejrzliwie. Nie był pewny czy może mu zaufać.

 

– Nie rozśmieszaj nas. – odezwał się Jan.

 

– Spokojnie Jan… W takim razie spytam inaczej. – cały czas patrzył na Marka – Gdzie ukrywa się nowy przywódca? Tyle chyba możesz nam powiedzieć, prawda?

 

– Jeśli wam powiem, wy zaczniecie go szukać, ale póki, co on nie chce być odnaleziony.

 

– Jeśli nie poznamy jego imienia to nie sądzę, abyśmy byli w stanie go znaleźć, ale może tak na wszelki wypadek, co? Nigdy nie wiadomo gdzie te psy znowu zaczną węszyć? – Marek milczał – My także nie chcemy, aby coś mu się stało. Przynajmniej będziemy blisko, gdyby potrzebował naszej pomocy. – Naprawdę starał się przekonać Marka i miał nadzieję, że mu się uda.

 

– Chyba mogę wam powiedzieć… – Tom i Jan uważnie wpatrywali się w niego – Arcymistrz jest… – do saloniku wpadł zdyszany kapitan.

 

– Szpie…dzy kró…la. – tyle powiedział próbując mówić i jednocześnie łapać powietrze. Oparł się ścianę i starał się zwolnić, i wyrównać oddech.

 

Tom i Jan zerwali się do ucieczki. Tom był już w progu, obejrzał się za siebie i zobaczył, że Marek ani drgnął. Nie ma mowy – pomyślał – idziesz z nami. Wrócił i złapał go za rękaw i mocno pociągnął.

 

– Idziesz z nami.

 

– Zgłupiałeś? – próbował się uwolnić, ale Tom złapał go swoją wolną ręką za drugi rękaw na wysokości ramienia.

 

– Jesteś strażnikiem wiedzy, czy nie!? Po czyjej jesteś stronie!? – Marek nie sprzeciwiając się poszedł z nimi.

 

* * *

 

Król Fryderyk schodził właśnie po schodach do jadalni na podwieczorek, kiedy zobaczył idącego w jego stronę Alfreda z dwoma swoimi najlepszymi szpiegami. Szli szybko, co oznaczało, że strażnicy jednak byli w mieście. Nie mógł się już doczekać potwierdzenia tego i dobrej nowiny, że udało się schwytać przynajmniej jednego.

 

– Panie… – zaczął Alfred – W mieście byli strażnicy. Niestety udało im się uciec…

 

– Głupcy! – krzyknął w złości.

 

– Panie… – znowu zaczął mówić – Moi ludzie widzieli, jak ucieka z nimi Marek. – Król wpatrywał się w niego tak, jakby miał go zabić wzrokiem. – Panie…

 

– W moim gabinecie. Ty, Damien i Kati. Nikt więcej. – powiedział i ruszył z powrotem schodami do góry.

 

* * *

 

Wszyscy byli już w gabinecie. Stali i czekali aż król pozwoli im usiąść. On natomiast niespokojnie maszerował po pomieszczeniu i nad czymś się zastanawiał. Nie zwrócił w ogóle uwagi na to, że wszyscy byli już obecni. Kati i Damien wyglądali na trochę przerażonych, a Alfred bał się kolejnego ataku złości króla.

 

– Damien… – zaczął król nadal maszerując po gabinecie – Czy dziewczyna nadal jest w Abrze?

 

– Tak.

 

– Alfred, w którą stronę strażnicy uciekli?

 

– Według moich ludzi w stronę obszaru Południowego.

 

– Abra jest na północ od Gamy – król mówił, jakby do siebie – Damien, wiesz gdzie dokładnie jest dziewczyna?

 

– Nie, panie.

 

Nagle król podszedł do Damiena i wyciągnął coś z rękawa. Alfred nie mógł zobaczyć, co to takiego, dopóki nie wbił mu tego w serce. To był nóż. Damien przerażony spojrzał w dół potem na króla. Kati zakryła sobie usta ręką, patrzyła na to ze strachem w oczach. Alfred nie dowierzał temu, co widzi. Po chwili Damien upadł na podłogę. Król zachowywał się tak, jakby nic się nie stało i usiadł w fotelu.

 

– Siadajcie. – powiedział, a oni zrobili to, co im kazał. – Już czas Kati, abyś dowiedziała się, co stało się z twoją siostrą. – Ona i Alfred uważnie patrzyli na swojego króla – Nie będę owijał w bawełnę. Twoja siostra nie żyje. W Abrze jest dziewczyna, zapewne ją znasz, była kiedyś jedną ze szpiegów, ale zmieniła stronę. Na imię jej Silda. To ona zabiła twoją siostrę. – Alfred nie rozumiał. Co jest prawdą? Król ją zabił czy Silda? – Chcę, abyście wspólnie ją znaleźli. Przyprowadźcie mi ją i Marka żywych. Kiedy z nimi skończę, z mordercą twojej siostry będziesz mogła zrobić, co chcesz.