Bóg

Do dziś nie jestem pewien, czy to, co wtedy zobaczyłem, było snem, czy jawą. Wizja nadeszła zupełnie niespodziewanie, a kiedy już się rozpoczęła, musiałem się jej poddać. Kierowała mną żądza poznania prawdy, choć przecież nie mogłem wiedzieć, że właśnie prawdę zaraz poznam. Tak się jednak czułem, jakbym oto miał doznać objawienia. Uległem temu.

Nie pamiętam chwili, w której postanowiłem pójść na cmentarz. Nie pamiętam nawet, jak tam dotarłem, ani drogi powrotnej. W pamięci pozostał sam cmentarz i to, co się tam wydarzyło. Teraz, gdy zapisuję te słowa, nie mogę pozbyć się myśli, że to jednak naprawdę miało miejsce. Ta świadomość napawa mnie przerażeniem i rozpaczą.

Była noc. Płonęło wiele zniczy, jak po Wszystkich Świętych. Cmentarz mienił się ich kolorami, rozpływającymi się w mroku. Szumiał ciepły wiatr, leniwie kołyszący koronami drzew. Niebo pełne gwiazd, które na zawsze pozostaną milczącymi świadkami tej sceny.

Stałem właśnie nad grobem mojego dziadka, gdy coś, jakiś wewnętrzny bodziec, skierowało mój wzrok na biegnącą przez cmentarz drogę. Dostrzegłem na niej postać, odzianą w czarne, zwiewne szaty. Poruszała się niczym zjawa, szybując niewysoko ponad ziemią, z rozpostartymi ramionami. Przebiegł mnie dreszcz. Pierwsza myśl ponaglała mnie do ucieczki, ale wtedy właśnie pojawiło się to dziwne uczucie, które kazało mi zostać i czekać.

Zjawa skręciła i zaczęła zmierzać w moją stronę. Nie potrafiłem dostrzec twarzy, a kiedy zbliżyła się dostatecznie blisko, zrozumiałem dlaczego. Nie miała twarzy w znaczeniu takim, jak mają ludzie. Patrząc na nią miało się świadomość, że tam, na wysokości głowy, jest twarz, ale nie potrafię powiedzieć, czy rzeczywiście tam była. Jakby pojawiała się i zmieniała dla każdego, kto ma nieszczęście na nią spojrzeć. Dla mnie przyjęła zniekształcone oblicze człowieka, wydającego się być szaleńcem. Jej cera była ciemna, prawie czarna i pełna bruzd. Najgorsze były oczy – wielkie, wyłupiaste oczy, zdradzające ukryty za nimi obłęd, zdający się być jednak świadomym wyborem. Nie potrafię wyobrazić sobie nic bardziej przerażającego, niż szaleniec, który wie o swoim szaleństwie. Wokół tej fantasmagorycznej twarzy kłębiły się czarne, grube włosy, które poruszały się niczym węże. Okryta była kapturem.

Stałem zahipnotyzowany, a ta potworna zmora zbliżała się do mnie. Nie potrafiłem się poruszyć, musiałem tam zostać. Czułem, że zjawa żąda tego ode mnie i nie zniesie odmowy. Jej ogromne oczy wpatrywały się we mnie bezlitośnie, na twarz wypełzł obłąkańczy uśmiech. Usłyszałem sapiący oddech. Przybliżyła się do mnie na odległość wyciągniętej ręki, a potem jeszcze bliżej. Zawisła nade mną i, spojrzawszy z góry, rzekła syczącym głosem:

– Szukasz swego boga? Ja nim jestem.

Tak wiele myśli i odczuć przeze mnie przepływało. Wciąż nie wiedziałem, co się dzieje. Czy to umysł płata mi figle, czy nawiedził mnie złośliwy duch? Jakaś część mnie wciąż trzymała się kurczowo realnego świata i chciała wierzyć, że to wszystko lada moment się skończy. Ale inny głos powatarzał, że to już się nigdy nie skończy, bo właśnie poznaję najstraszliwszą prawdę świata.

– Tak, czujesz to. Nie ma innego. Do kogo się modlisz? Tylko do mnie. Za kogo? Za swoich braci, którzy są już ze mną. I cierpią. Wszyscy cierpią i ty też będziesz. Ten świat stworzyłem, by was zwodzić. Błąkacie się i szukacie zbawienia. Ono nigdy dla was nie istniało. Wiedz o tym, a twój ból będzie sprawiał mi radość.

Zjawa przyglądała mi się przez chwilę, przenikając mnie wzrokiem. Kiedy już myślałem, że nie zniosę dłużej tego spojrzenia, zaczęła się unosić i rozmywać. Gdy już prawie straciłem ją z oczu, usłyszałem śmiech. Obłąkańczy, wstrętny śmiech. Śmiech sadysty, zwycięzcy, władcy i szaleńca. Wiatr się wzmógł i szarpnął koronami drzew. Spojrzałem na niebo i dostrzegłem spadającą gwiazdę.

Chcę wierzyć, że to nie przypadek. Że dostrzegłem tę gwiazdę, by móc zachować nadzieję. Że zesłał ją ktoś, kto jest naprawdę i wie, w jakiej znalazłem się sytuacji. Tak trudno mi to jednak przychodzi. Budzę się każdej nocy zlany potem. Otwieram oczy i widzę ją, tą straszną twarz. I słyszę jej śmiech. Czeka mnie życie w cierpieniu. Każdego dnia będę wątpił. I zawsze już będę się bał.