Początek...

Jest to Początek z większego opowiadania. Wiem, że zagmatwany ale takie było żałożenie. Dzięki za przeczytanie i skomentowanie :)

 

Początek.

 

 

 

W półmroku można było dostrzec postać starca przechadzającego się po olbrzymim pokoju. Szata falowała za nim bezgłośnie.

 

– Tak dłużej być nie może – rzekł do siebie.

 

Za oknem wstawało słońce wydobywając sylwetkę starca z mroku.

 

– Tak dłużej nie będzie. Marie!

 

Do pokoju weszła drobna kobieta. Mogła mieć najwyżej dwadzieścia pięć lat.

 

– Słucham? – powiedziała Marie, odgarniając zwisający loczek za ucho.

 

– Możesz przynieść mi raporty z ostatnich Werbowań Zmarłych?

 

Służąca skinęła głową i ruszyła w kierunku drzwi.

 

– I wezwij do mnie Katharsis – dorzucił starzec. Drzwi za Marie zamknęły się z cichym trzaskiem.

 

 

●●●

 

 

 

– Znowu to samo!- powiedział ze złością Kystos do współtowarzysza. Demon podszedł do lustra i ujrzał w nim zmęczoną, ale przystojną twarz. Uśmiechnął się do swojego odbicia, zawadiacko odgarniając czarne włosy do tyłu.

 

– Już mam dosyć tego Werbowania Zmarłych! – dodał i cisnął ledwo co zdjętą koszulkę do otwartej szafki.

 

– Dobrze wiedziałeś na co się godzisz podpisując umowę z Dołem – odpowiedział znudzonym głosem towarzysz, który również przebierał się w strój służbowy to jest:

 

– biała koszula z kołnierzykiem, sztuk jeden;

 

– czarne spodnie w kant, sztuk jeden;

 

– czarna marynarka, sztuk jeden;

 

– dowolny krawat lub muszka, sztuk jeden;

 

– buty skórzane czarne, sztuk dwie;

 

– dodatki: spinki złote do koszuli, sztuk dwie.

 

Kystos spojrzał na Cargo wzrokiem mówiącym „no co ty nie powiesz”.

 

– Wiedziałeś, wiedziałeś. Wiesz co? – demon rzucił się w kierunku Cargo – Zrób sobie wolne, sam dzisiaj to załatwię. Idź do domu i odpocznij… – a ja odpocznę od ciebie, dokończył w myślach i poprawił w lustrze krawat.

 

 

●●●

 

 

W pokoju rozległo się ciche pukanie do drzwi.

 

– Proszę wejść – starzec podniósł wzrok z kartek leżących przed nim na drzwi.

 

Do pokoju weszła olśniewająca postać, jakby spowita jaśniejącą aurą.

 

– Wzywałeś mnie Mentorze? – zapytała uprzejmie.

 

– Tak, tak, siadaj – wskazał na krzesło stojące przed biurkiem. – Jak pewnie wiesz ostatnio mamy problemy z Werbowaniem Zmarłych. Niestety, ale Dół ma coraz doskonalsze metody namawiania dusz, żeby czyniły złe uczynki. Te ich agentki specjalne robią wrażenie.

 

– Tak czy inaczej czekają nas ciężkie czasy wywołane walką, bo ostatnio doniesiono mi o oszustwach z ich strony, co powoduje zerwanie z nimi kontraktu i podjęcie wojny – Mentor westchnął zmęczony. – Czekają nas ciężkie dni, jednak zanim one nadejdą chciałbym cię o coś poprosić.

 

– Słucham Mentorze – rzekła Katharsis i przysunęła się bliżej biurka, żeby nie uronić choć jednego słowa.

 

– Chciałbym cię prosić, o coś co może cię kosztować wiele pracy i wysiłku. Możesz nawet zginąć, wykonując moje polecenia. Nie wiem czy jesteś na to gotowa.

 

– Jestem gotowa. Już tyle razy ci udowodniłam, że mam siły i odwagi więcej niż niejedna Uwielbiona.

 

Zapadła cisza. Mentor kręcił młynka palcami, a Katharsis kręciła się niecierpliwie na krześle, które z każdą sekundą stawało się coraz bardziej niewygodne. Mentor westchnął i rzekł:

 

– Chciałbym cię, Katharsis, prosić o dowództwo nad Zastępem Światłości.

 

Uwielbiona wydała zduszony okrzyk. Wiedziała jaki ją zaszczyt dostąpił. Za takie dowództwo nie jeden Uwielbiony i nie jedna Uwielbiona daliby się zabić, jeśli już nie byliby martwi.

 

– Zgadzasz się?

 

– Tak – powiedziała po chwili.

 

 

●●●

 

 

– Kystos muszę ci coś zakomunikować – powiedział do demona oficjalnym tonem Urzędnik Dołu. – Niedługo twoja umowa wygaśnie.

 

Kystos spojrzał na niego zdziwionym wzrokiem.

 

– Do wygaśnięcia umowy zostały ci jeszcze dwa zwycięskie procesy Werbowania Zmarłych.

 

– To już koniec? Naprawdę?! – powiedział Kystos ucieszonym głosem. Wreszcie po stu pięćdziesięciu latach służenia Władcy Dołu, kończy swoją posługę.

 

– Jak słyszysz, to już koniec. To wszystko co miałem ci do zakomunikowania – urzędnik zaczął zbierać swoje papiery do aktówki. – Po wygaśnięciu umowy ktoś z Urzędu Dołu się z tobą skontaktuje w celu podania szerszych informacji co dalej z duszą Potępionego zwanego dalej Kystosem. Ave – rzekł oficjalnym tonem po czym wyszedł z szatni.

 

– Czas do pracy – rzucił w przestrzeń Kystos i z zadowoloną miną ruszył ku drzwiom na spotkanie z czekającym go zadaniem.

 

 

●●●

 

 

Nad miastem wstawało słońce. Ludzie leniwie przygotowywali się do swoich codziennych obowiązków. Dzieci pakowały się do szkoły, dorośli wychodzili do pracy, a bezrobotni… nic nie robili.

 

Jak na wczesne lato, tego poranka było chłodno. Mgła opadała na budynki osnuwając miasto tajemniczą aurą.

 

Marian jak każdego dnia robił obchód po najbliższych śmietnikach. Był bezdomny.

 

– Dzień Dobry, Panie Marianie – z najbliższych drzwi wystawała postać kobiety ubranej w niebieski szlafrok. W ręku trzymała wypchaną reklamówkę. – Mam coś dla Pana.

 

– A dzień dobry, Pani Lidko. Dziękuje, a co to? – odpowiedział Marian i podszedł do kobiety.

 

– Pomyślałam, że może trochę panu pomogę i spakowałam kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Chleb, masło, kiełbasa… No wie pan. Jakoś trzeba pomagać drugiemu człowiekowi, tak Bóg każe – podała mu siatkę z serdecznym uśmiechem na twarzy.

 

– Dziękuje Pani bardzo. Jak ja dawno nic tak dobrego nie jadłem. Jednak istnieją jeszcze tacy, którzy nie chorują na znieczulicę ludzką.

 

– Ależ proszę. Przepraszam, ale muszę już iść. Obowiązki wzywają. Do widzenia.

 

Kobiecina uśmiechnęła się ponownie do Mariana po czym zamknęła za sobą drzwi. Marian ruszył w kierunku swojego, jak to nazywał legowiska. Usiadł na przetartych szmatach, które leżały na ziemi. Wyrzucił zgniecione gazety i zaczął wyciągać jedzenie z siatki.

 

– Kiełbasa… – ugryzł kawałek i rozkoszował się nim. Nagle poczuł ból w klatce piersiowej, tak nieznośny jakby coś ją ściskało. Wyrzucił kiełbasę w przestrzeń i złapał się rękoma w okolicy serca. Nie mógł złapać oddechu, w oczach pojawiły się łzy. Zobaczył, że zbliża się do niego wysoka postać ubrana w długa czarną pelerynę z kapturem założonym na głowie.

 

– Gotowy na spotkanie ze śmiercią? – powiedziała Śmierć, jednak głos był tylko słyszalny w głowie Mariana. Bezdomny wytrzeszczył oczy i osunął się delikatnie na ziemię. Zaczął się dusić. Czarna postać zrobiła zamach kosą i przebiła ciało człowieka. Marian wydał ostatnie tchnienie, a jego dusza uleciała ze swej ziemskiej skorupy.

 

 

●●●

 

 

– Jak już mówiłem misja będzie od ciebie wymagała wiele wysiłku i pracy, jednak nie tylko tego. Będziesz musiała przenieść się na Ziemię.

 

– Naprawdę będą mogła tam wrócić? – Katharsis aż wstała z wrażenia. Blond włosy, które miała upięte, rozsypały się.

 

– Tak. Sądzę, że jest taka możliwość – Mentor uśmiechnął się. – Usiądź. Twoim zadaniem na Ziemi będzie znalezienie sześciu Sprawiedliwych. Tych sześciu Uwielbionych wybrało życie na ziemi. Nie mamy z nimi kontaktu, bo za zasługi dla Góry pozwolono im odciąć się od tego co nieziemskie. Musisz ich odnaleźć, gdyż oni pomogą ci poprowadzić Zastęp. Będziesz brakującym siódmym elementem.

 

– Szóstka to wystarczająca ilość, ale siódemka jest magiczna – dodał po chwili.

 

Katharsis wyprostowała się chcąc pokazać, że jest godna tego zadania. Mentor westchnął i kontynuował dalej.

 

– Na Ziemi zamieszkasz na jakiś czas w pewnym mieście, w którym może znajdować się dwoje Sprawiedliwych. Będziesz musiała użyć całej swej przebiegłości i inteligencji, żeby ich odszukać. I ostrzegam, że zadanie nie należy do najłatwiejszych, więc zastanów się na co się zgadzasz.

 

Uwielbiona zamknęła usta, które otworzyła z zaciekawienia. Obojętnie jakie warunki będą, postanowiła że i tak się zgodzi na wykonanie zadania. Taka chwała nie zdarza się codziennie.

 

– Ja i tak chcę uczestniczyć w tej misji – wypaliła.

 

– Wiedziałem, że nie zrezygnujesz. Twoja determinacja to cecha, którą u ciebie doceniam – Mentor otworzył szufladę, wyjął wielką kopertę opatrzoną woskową pieczęcią. – Tutaj masz wszystkie informacje na temat zwyczajów ludzi oraz na temat twojej nowej ziemskiej tożsamości. Teraz udasz się do Biura Rejestracyjnego, które przygotuje cię do podróży na Ziemię. Skontaktuję się z tobą osobiście, kilka godzin po twojej asymilacji. To wszystko – dokończył Mentor, po czym wstał i wyciągnął rękę w kierunku Katharsis. Kobieta wstała i odwzajemniła uścisk. Dwie pary niebieskich oczu spojrzały na siebie.

 

– Powodzenia.

 

 

●●●

 

 

Kystos stał przed drzwiami wejściowymi na salę w której odbywają się procesy Werbowania Zmarłych. „Jeszcze tylko dwa razy”, pomyślał. Położył rękę na gałce i przekręcił ją. Z sali sączyło się białe światło. Wszedł do środka.

 

Po dwóch stronach sali stały takie same ciężkie i zniszczone biurka z zasuniętymi pod nimi dwoma krzesłami. Na środku znajdowała się mównica, a na niej srebrna waga ze zwisającymi szalami.

 

Demon zajął swoje miejsce za biurkiem z prawej strony. Ledwo to zrobił, drzwi ponownie się otworzyły i wszedł przedstawiciel Góry.

 

– Witaj Kystosie – rzekł oschle Uwielbiony ubrany w biały garnitur, po czym usiadł przy biurku z lewej strony.

 

– Witaj Invictusie. Przygotowany na kolejną porażkę? – demon uśmiechnął się szyderczo, a czarne oczy błysnęły łobuzersko.

 

– Nie sądzę, żeby owa porażka miała się dziś wydarzyć – odrzekł anioł, odwzajemniając uśmiech, pokazując przy okazji idealnie białe zęby.

 

Drzwi do sali otworzyły się ponownie i w przejściu stanęła Śmierć wraz ze swoim łupem. Czarna postać ruszyła ku mównicy i zatrzymała się za nią. Na szali po lewej stronie położyła zakrwawione serce, a po prawej mózg.

 

– Witam wszystkich – powiedziała Śmierć i skinęła głową. – Dziś odbędzie się proces o duszę, która opuściła swe ciało dnia trzydziestego maja o godzinie szóstej, minut piętnaście według kalendarza i czasu ziemskiego. Czy Umarły to Marian Oleśnicki zamieszkały na ulicy Kruczej?

 

– T-tak.. – odpowiedział Marian roztrzęsionym głosem.

 

– W takim razie zaczynajmy. Może tym razem rozpocznie Kystos.

 

Demon powstał, zebrał przygotowane przez siebie kartki i zaczął mówić.

 

– Urząd Dołu wnosi prośbę o umieszczenie Mariana Oleśnickiego w Królestwie Władcy Dołu. Umarły przez lata swoimi złymi uczynkami ranił wiele osób. Do złych uczynków należy… – Kystos wyczytywał uczynki od wulgarnego zachowania wobec innych ludzi, a kończąc na znęcaniu się nad swoim dawnym pupilem Azorem. Szala na której leżał mózg z każdym wymienionym uczynkiem opadała coraz niżej. Po skończonej przemowie usiadł, a powstał Invictus.

 

Miał tą samą prośbę, tylko że w imieniu Urzędu Góry i z wymienianiem dobrych uczynków zaczynając od miłego słowa dla bliźniego, a kończąc na ratunku dziecka przed rozpędzonym samochodem. Szala na której leżało zakrwawione serce, zaczęła teraz opadać. Jednak po zakończonej przemowie Uwielbionego było widać, że mózg jest cięższy.

 

– Co oznacza, że dusza Umarłego Mariana Oleśnickiego należy do Urzędu Dołu – rzekła Śmierć patrząc na wagę.

 

– Nie byłbym tego taki pewien – powiedział spokojnie Invictus. – mam w posiadaniu dokumenty, które mówią że Umarły przed śmiercią miał kontakt z jednym ze Sprawiedliwych. Sprawiedliwy owy pomógł Umarłemu, gdy ten był w trudnej sytuacji, co jeśli dobrze pamiętamy, mówi nam że…

 

-…Umarły, który został naznaczony przez Sprawiedliwego automatycznie przekierowywany jest pod działalność Urzędu Góry – dokończył Kystos, a szala z sercem opadła najniżej jak mogła.

 

– Dokładnie – potwierdził Invictus i przeniósł triumfalny wzrok z wagi na demona. Uwielbiony wstał, podszedł do szali i zabrał zakrwawione serce.

 

– Chodźmy panie Marianie, wieczność czeka – wziął Umarłego pod ramię i ruszyli ku drzwiom.

 

– Ja też już muszę iść. – rzekła Śmierć i zniknęła za drzwiami.

 

– Psiakrew! – zaklął Kystos i uderzył pięścią w blat biurka. Po raz pierwszy przegrał proces. A jeszcze tylko dwa takie procesy go czekały, by móc być wolnym od obowiązków. – Żeby to szlag trafił! – wstał, odepchnął krzesło, które się przewróciło z łoskotem. Wyszedł z sali trzaskając drzwiami.

 

– Muszę odetchnąć od tego, wybieram się na Ziemię! – zamknął oczy i sześć razy pomyślał o Ziemi.

 

W twarz Kystosa uderzył lekki letni wietrzyk. Otworzył oczy i ujrzał zbliżające się światło z końca ciemnego tunelu. Nie było już czasu uciekać. Autobus uderzył w demona z siłą nosorożca szarżującego w obronie swego terenu. Kystosa wyrzuciło do tyłu. Upadł na ulicę z głośnym trzaskiem łamanych kości.

 

– Co za dzień… – wycharczał, a z ust popłynęła strużka krwi. Stracił świadomość.