Atom 1908

Warszawa 2012

Atom 1908

 

 

 

 

 

Wstawaj – krzyknął Igor, budząc śpiącego Pawła. Ten otworzył lekko oczy i machnął ręką, jakby odpędzał natrętną muchę. Przyjaciel jednak nie ustępował. Uparcie potrząsał Pawłem. W końcu dał za wygraną. Przeciągnął się i wyjrzał za okienko dyliżansu. Przed nimi rozciągał się przepiękny krajobraz syberyjskiej tajgi, z zachodzącym słońcem w tle. Drzewa szumiały przyjemnie, a pojazd coraz to podskakiwał na wybojach kamienistej drogi. Dawno już minęli brukowane trasy, a tym bardziej cywilizację. Dalej była już tylko głusza.

 

– Po coś mnie budził ? – zapytał ledwo rozbudzony Paweł.

 

– No jak to, przecież dojeżdżamy – odpowiedział Igor.

 

– Też mi powód – burknął, nie zważając na entuzjazm przyjaciela.

 

Jeszcze raz wyjrzał przez okno. Przed sobą ujrzał kontury, kształtujących się chat, których na razie nie było zbyt wiele. Jak to bywa w samotnych wioskach na skraju imperium…

 

Paweł westchnął. Koniec wiosny był tego roku piękny. W myślach ganił siebie jednak za to, że zdecydował się na wyjazd. Mógł siedzieć w Kijowie, czekać na przepustkę na studia do Petersburga…, a tu był na Syberii. Razem z Igorem, przyjacielem ze studiów przyrodniczych, mieli opisać środowisko wschodniej tajgi, wspomagając profesora Iwana Michałowicza Diezonowa, wieloletniego badacza tej części świata. Ciemnej i zacofanej, dodajmy. Paweł wciąż narzekał na wszystko.

 

W końcu dyliżans zatrzymał się na skraju wioski, tuż przy starej drewnianej cerkwi. Niedaleko student wypatrzył rzeczkę, chyba Tunguzkę, czy jakoś tak. Obaj studenci wysiedli z pojazdu. Paweł rozprostował obolałe plecy i zabrał się do wypakowywania bagaży. Pomógł im w tym woźnica, wynajęty przez profesora Diezonowa.

 

– Witajcie, witajcie – powitał ich długobrody staruszek w okularach. Okryty kożuchem podszedł do studentów. Z dobrotliwym uśmiechem podał rękę Pawłowi, a potem Igorowi. Przedstawił się uprzejmie.

 

– Pawle Iljanowiczu, dziękuje – staruszek powiedział do woźnicy.– Mam u was dług.

 

– Sprawy nie ma, Iwanie Michałowiczu. I tak do miasta jechałem – powiedział z dumą. Dopiero teraz Paweł zauważył, że ma charakterystyczny akcent, zniekształcający trochę rosyjski.

 

– No, bierzcie pakunki – zarządził.– Pokaże wam wasze lokum.

 

– Patrz – Igor trącił Pawła łokciem.– Chyba jesteśmy tu atrakcją turystyczną – rzeczywiście, ludzie z wioski, Nieńcy, mimo późnej pory z ciekawością wyszli popatrzeć na przybyszów. Kilku z nich od razu zapytało się o nich profesora. W końcu przebili się do w miarę nowego domu, położonego na obrzeżach lasu. Profesor chwilę mocował się z drzwiami, w końcu weszli do przestronnej izby. Staruszek zapalił świecę. Położyli bagaże na podłodze.

 

– Rozgośćcie się – zachęcił ich profesor.– W końcu będziecie tu mieszkać przez cały rok – Paweł zmusił się do uśmiechu.

 

– Twój pokój…, Igorze, tak ? – wskazał na Pawła.

 

– Paweł, profesorze.

 

– Ach, tak, oczywiście. Przepraszam, widzisz z moją głową…, At nieważne. Twój pokój jest na górze, pierwszy naprzeciwko schodów. Powinien się podobać. Natomiast twój, Igorze, drugi z lewej. Rozpakujcie się, za chwilę podam obiad.

 

Studenci posłusznie podreptali na górę. Paweł padł na wygodne łóżko. Z przyjemnością przytulił się do poduszki. Z chęci odpoczynku wytrącił go zapach świeżo przyrządzonego rosołu, kusząco rozchodzący się po domu. Cicho wyszedł z pokoju, kierowany węchem. Profesor krzątał się po kuchni. Paweł już tam był.

 

– Pomóc w czymś ? – zapytał ostrożnie Igor.

 

– W jedzeniu, oczywiście – z uśmiechem odparł staruszek. Zasiedli do heblowanego stołu, okrytego chustą, z typowo rosyjskim wzorem. Profesor rozlał zupę do talerzy. Paweł spróbował ostrożnie.

 

– Przepyszne, profesorze – pochwalił.– Skąd ma pan kurę ? I przyprawy ?

 

– Kura, siorb, jest z mojego własnego chowu, natomiast zioła rosną wszędzie. Wystarczy dobrze poszukać.

 

– Jak się tutaj mieszka, profesorze ? – zapytał Igor, gdy skończyli zupę, a profesor szykował się do podania pasztecików.

 

– Jak gdziekolwiek w imperium – powiedział, w głosie dźwięczała mu duma.– Ludzie mili, tylko klimat inny. Zresztą, co będę opowiadał. Sami się przekonacie.

 

-Sprawa jest taka – przeszedł do organizacji pracy.– Przez rok zbieracie samodzielnie materiały, robicie notatki i co dusza zapragnie. Dopuszczam pracę w grupie.

 

– Widzę tu słynną petersburską szkołę – uśmiechnął się Igor. Profesor zaśmiał się serdecznie. Paweł już czuł sympatię do tego człowieka.

 

– Wracając do tematu – podjął po chwili.– Mieszkacie u mnie przez rok. Na miesiąc przed wyjazdem ocenie zakres waszej pracy. Prześlę moją ocenę do waszych promotorów. Co do przyrządów i ewentualnych narzędzi, niedaleko mam szopę, tam wszystko znajdziecie. A teraz spać, późno już.

 

– Chwileczkę profesorze. Macie tu telegraf ? – zapytał Paweł.

 

– Oczywiście. Mimo, że mieszkamy w głuszy, nie znaczy, że nie mamy kontaktu ze światem.

 

 

 

v

 

Pierwszy miesiąc upłynął błogo. Paweł odzyskał dobry humor, cieszył się świeżym powietrzem. Ludność wioski okazała się miła i serdeczna, tak jak zapewniał profesor. Paweł podejrzewał, że traktują ich jako atrakcję.

 

Kilkanaście razy wraz z Igorem wyszli do lasu, gdzie prowadził ich przewodnik. Po kilku tygodniach sami umieli poruszać się po terenie. Igor, w charakterze hobby, rysował zwierzęta, te wypchane i te napotkane żywe. Syberia tętniła życiem. Paweł robił notatki zapisywał obserwacje. Jednak zwierząt nie było wszędzie.

 

Pewnego dnia zapuścili się w głąb tajgi. Przez dobrych parę godzin wędrówki nie napotkali żadnego żywego stworzenia, tylko rośliny. Nawet wszechobecne ptaki, śpiewające usypiająco, gdzieś wyparowały. Nie było soboli, wilków, łosi, lisów, czy puchaczy, dla których ta część lasu stanowiłaby doskonałe schronienie. Postanowili zawrócić. Zaniepokojeni mieszkańcy zorganizowali nawet poszukiwania, gdy obaj studenci nie wracali do późna. Jednak szczęśliwie się odnaleźli, cali i zdrowi.

 

– Gdzie byliście? Nic się nie stało ? – pytał starszy wioski, do którego często chodzili popracować. Igor nawet zapałał odwzajemnioną miłością do jego córki, ślicznej Nataszy.

 

– Spokojnie, spokojnie. Trochę straciliśmy poczucie czasu. Nie ma potrzeby się martwić.

 

– Panowie studenci. W lesie dziwne rzeczy nieraz się dzieją. Ludzie nierzadko nikną nagle, a do tego… – umilkł, jakby miał powiedzieć jakąś tajemnicę.– No, dziwne rzeczy się dzieją.

 

– Chodzi panu o to, że w części lasu nie ma zwierza ? – zapytał Igor.

 

Miejscowi nagle stracili chęć do rozmowy. Zapadło milczenie.

 

Studenci w końcu ruszyli się, nie czekając na odpowiedź, poszli do domu. Profesor już parzył herbatę, z prywatnej skrytki. Obok piekł się kurczak.

 

– Jesteście wreszcie. Mówiłem im, że wrócicie w końcu, a oni nie, trzeba odsiecz zorganizować i takie tam.

 

– Poradzimy sobie – Paweł wyjął z plecaka rewolwer.– Umiem posługiwać się tą maszynką.

 

– To gdzie dziś byliście ? – zapytał profesor.

 

– Jakieś piętnaście kilometrów stąd, aż do zejścia ze zbocza.

 

Profesor zamilkł.

 

– To złe miejsce – powiedział wreszcie.

 

Studenci popatrzyli po sobie.

 

– Złe ?! – wykrzyknęli niemal jednocześnie.

 

– Złe – przytaknął profesor.

 

– O co w tym chodzi, profesorze? Tutejsi też nie byli zbyt rozmowni w tym temacie.

 

– Bo tubylcy są przesądni. Po pewnym czasie ja też się taki stałem. Posłuchajcie– profesor położył łokcie na stole i splótł ręce.

 

– Kiedy przyjechałem tu parenaście lat temu byłem taki sam jak wy. Ciekawski i tak dalej. Zafascynowany tematem przyrody, wybrałem się na wycieczkę, z myśliwymi. Dość długą. Po pewnym czasie zauważyłem, że dziwnie skręcają, oddalając się od zbocza. Pytam co się dzieje, zauważyli coś, a oni milczą. Jeden z myśliwych cicho wyszeptał „złe miejsce”. Głucho. Później wybrałem się tam sam. Nie zauważyłem nic nadzwyczajnego. Oprócz jednego.

 

– Braku zwierząt – zgadł Paweł.

 

– Oczywiście. Dla mnie, profesora z wieloletnim doświadczeniem było to coś nadzwyczajnego – zdjął okulary, zaczął się nimi bawić.– Warunki naturalne sprzyjają typowym przedstawicielom Syberii. A tu nic. Głucho.

 

– Miejscowych nie pytajcie. Sam próbowałem. W końcu dałem sobie spokój– dokończył. Wszyscy domownicy zjedli kolację, pożegnali się i poszli do pokojów.

 

Paweł kładł się spać, gdy ktoś zapukał do drzwi. Igor. Tylko czego chciał o tak późnej porze ?

 

– Mogę wejść ? – zapytał.

 

– Oczywiście, proszę. Cóż cię sprowadza ?

 

Igor przysiadł się na krześle.

 

– Ciekawi mnie ta „strefa”. Trzeba by się tam pokręcić.

 

– Może. Ale po co szukać kłopotów ?

 

– Naprawdę cię to nie dziwi ?

 

– Ależ dziwi, dziwi. Tylko co z tego, że się pokręcimy po tamtej okolicy, skoro nic o niej nie wiemy. Może są jakieś legendy, podania… Ale miejscowi nic nam nie powiedzą.

 

– Mylisz się. Mam w nich szpiega – Wyszczerzył zęby.

 

– Natasza ? – Paweł uśmiechnął się mimowolnie.– Sądzisz, że coś powie?

 

– Ja to wiem. Porozmawiamy jutro.

 

– W takim razie dobranoc.

 

Igor zamknął za sobą drzwi. Paweł usnął niemalże natychmiast.

 

 

 

v

 

– Mam wieści – oznajmił nazajutrz Igor.

 

– Słucham uważnie.

 

– Natasza trochę się krępowała, ale w końcu pękła.

 

– Zawsze mnie dziwiło jak ty działasz na kobiety.

 

– Słuchaj, bo więcej nie usłyszysz– obraził się Igor.

 

– Dobrze już dobrze – powiedział Paweł polubownym tonem.

 

– A więc, Natasza nie wiele wiedziała, nie wtajemniczano jej zbytnio. Coś tam usłyszała lub podsłuchała. I opowiedziała mi.

 

– To całkiem niezła historia. Od dawien dawna ginęli tu ludzi, nikogo to nie dziwiło. Pogrzebałem trochę w archiwach miejscowej cerkwi, Natasza też była pomocna. Gdzieś w osiemnastym wieku „złe” zaczęło wypełzać z lasu.

 

– Chyba nie wierzysz w starodawne bajki ?

 

– Słuchaj dalej. Liczba mieszkańców zmniejszyła się o połowę. W dodatku szerzyła się nieznana zaraza. I pojawiły się znaki na niebie.

 

– Co dalej ?

 

– Piszą, że nagle wszystko się urwało. Ludzie przestali ginąć, tylko ta zaraza pozostała. Odkryto, że do zachorowań dochodziło, gdy ludzie podchodzili do tej „strefy”.

 

– Bujdy. Jak niby choroba może być tylko w jednym miejscu.? Chyba, że promieniowanie. Czytałem, że na zachodzie prowadzi się badania nad tym zjawiskiem.

 

– Sądzisz, że to to ?

 

– Pewności nie mam. Musielibyśmy sprawdzić.

 

Iskierka błysnęła w oku Igora. Szybko podchwycił pomysł.

 

 

 

v

 

Wyruszyli pod przykrywką wyprawy. Zabrali ze sobą namiot z śpiworami i zapasy na dwa dni. Oprócz tego łopaty, kilofy oraz laskę dynamitu, wyszabrowaną od miejscowego dziadka, któremu nikt nigdy nie wierzył. I dodatkową amunicję do rewolwerów, wraz ze strzelbą śrutową.

 

Drogę przeszli w milczeniu. Do „strefy” było dość daleko, jednak nie wypowiedzieli ani słowa. Nie rozbili obozu, obeszli całe wzgórze wzdłuż i wszerz. Nie znaleźli nic ciekawego. Wieczorem rozbili obóz.

 

– Ale wpadliśmy, co nie ? – powiedział Igor, grzejąc się przy ognisku.– A już myślałem, że znajdziemy coś za pierwszym razem.

 

– Jasne – burknął Paweł.– Może chociaż zobaczymy zmarłych ?

 

Igor spochmurniał.

 

– U mnie, na Ukrainie, ludzie są bardzo przesądni. Sadzę, że mnie też to się udziela. Nie żartuj sobie, bardzo bym prosił.

 

– Nie ma najmniejszego problemu.

 

Kiedy Paweł zamykał oczy, usłyszał w oddali wycie wilka. Było ono żałosne, chociaż student poczuł chłód. W wyciu usłyszał przestrogę. Następnie zasnął.

 

 

 

v

 

Następnego dnia zaczęli kopać. Poszli na samo wzgórze, wsadzili łopaty w ziemię. Przez godzinę dokopali się tylko do innej warstwy gleby. Wciąż nie było żadnego śladu, tropu umożliwiającego odkrycie tajemnicy. Zmęczeni studenci poszukali miejsca odpoczynku. Igor usiał na starym pniu, Paweł na kamieniu. Nagle student upadł, trącony wstrząsem. Igor podniósł się gwałtownie. Podszedł ostrożnie do przyjaciela, pomógł mu wstać.

 

– Nic ci nie jest ?

 

– Nie, spokojnie.

 

– Co się stało ?

 

– To ten kamień. On jakby się poruszył.

 

Igor podszedł, pogładził kamień. Nic się nie stało.

 

– Panikujesz, stary – wydał wyrok.

 

– Sam na niego usiądź.

 

– Dobra.

 

Igor usiadł i zaraz potem spadł.

 

– To się rusza. Naprawdę.

 

– Usiądź jeszcze raz. Zdaje się, że coś słyszałem.

 

Igor niepewnie usiadł się na kamieniu. W istocie z oddali doszedł ich cichy szmer, jakby ktoś odsuwał jakieś wrota.

 

– Zaczekaj tu – Paweł wyjął rewolwer i pewnym ruchem położył palec na spuście. Lepiej było być ostrożnym. Lufa chodziła na lewo i prawo. W końcu wzrok Pawła uchwycił czarną czeluść jaskini.

 

– Igor ? – zawołał.

 

– Jestem – usłyszał w odpowiedzi.

 

– Wstań i zaczekaj, aż ci nie powiem.

 

Jaskinia zamknęła się. Czyli kamień musiał być kluczem.

 

– Znajdź jakiś ciężki przedmiot. Nie wiem, jakąś kłodę, może inny kamień– powiedział.

 

Chwilę odczekał, aż jaskinia ponownie się otworzyła.

 

– Chodź tu.

 

– Ja cię kręcę – powiedział Igor.– Ale mamy szczęście.

 

– Dokładnie. Chociaż dziwię się, że miejscowi tego nie znaleźli.

 

– Mniejsza o to. Znajdź no jakąś grubą gałąź, polej naftą i idziemy.

 

 

 

v

 

Wnętrze jaskini było mroczne i nieprzyjazne. Paweł wątpił, by to ludzkie ręce ją wykopały. Ktoś musiał wykuć ją wcześniej. Nieprzyjemna atmosfera zaczęła mu się udzielać, ale nie poinformował o tym Igora.

 

Korytarz oświetlili naprędce zrobioną pochodnią. Był on kręty, w wielu miejscach skaliste, chropowate ściany zwężały się, a po nich biegły rozmaite kable, zrobione z przedziwnego materiału. W końcu dotarli do serca jaskini.

 

Przejście rozszerzyło się, odsłaniając grotę. Studenci weszli do niej z rozdziawionymi ustami. Po chwili opanowali się. Jaskinia w świetle pochodni wyglądała niezwykle. Paweł oparł się ciężko o ścianę. Chwilę później odskoczył jak oparzony, gdy w miejscu, gdzie przed chwilą była jego ręka coś pstryknęło i jaskinia rozjarzyła się światłem. Studenci zmrużyli oczy. Po chwili wzrok przyzwyczaił się i mogli obejrzeć jaskinię w pełnej krasie.

 

Jaskinia miała pewnie z dwadzieścia metrów wysokości i pewnie z pięćdziesiąt szerokości. Zamiast typowych skalnych ścian była pokryta metalem. W świetle błyszczały tajemnicze znaki, coś jak runy. Z sufitu zwisały kryształowe stalaktyty. Drgały niespokojnie, jakby pociągane niewidzialnymi nićmi. Przed sobą mieli coś jakby talerz, chyba pojazd.

 

Wszędzie było pełno kości, Paweł zauważył nawet czaszkę, bynajmniej nie ludzką. Wydłużona kość ciemieniowa, co najmniej dwukrotnie, reszta podobna do czaszki człowieka, jeśli nie liczyć powiększonych oczodołów.

 

Dalej zauważyli szklane rury wypełnione bezbarwnym płynem. A wewnątrz nich ludzkie ciała.

 

Unosiły się bezwładnie popychane pękającymi pęcherzykami powietrza. Wydawali się oddychać rzadko, ale regularnie. Żyli, pogrążeni w głębokim śnie. Igor podszedł do rury i dotknął szkła. Przejechał dłonią po rurze, chcąc zetrzeć lekki szron. Paweł przeżegnał się pospiesznie. Popatrzył na przyjaciela. Igor włosy stanęły dęba i miał przerażone, śmiertelnie przerażone oczy.

 

Rury ciągnęły się rzędami wzdłuż ścian jaskini. Wszystkie takie same, w każdej człowiek. Igor wziął pistolet i przyłożył do rury. Paweł chwycił go za rękę.

 

– Zabijesz ich – głos zabrzmiał cicho, nieprzekonująco, ale podziałał. Igor opuścił broń.

 

– Kto ? Kto mógł to zrobić ? Boże…Kto ? – powtarzał Igor. Paweł nie miał siły go uspokajać. Sam chodził po pieczarze dalej. Zdawało mu się, że zamknięci wewnątrz szklanych rur ludzie wyczuli jego obecność. Starał się przekonać, że to nieprawda, jednak coraz częstsze zupełnie nieprzypadkowe ruchy uwięzionych wprowadziły go w przerażenie. Na wszelki wypadek chwycił za rewolwer.

 

W końcu dotarł do centrum całej tej potwornej jaskini. Była to szarawa kopuła z otwieranymi ruchem drzwiami. Paweł zerknął na Igora. Ten siedział w tym samym miejscu, beznamiętnie wpatrując się w pustkę. Pochodnią oświetlił runy na kopule. Bezskutecznie próbował je odczytać.

 

Zdecydował się wejść do kopuły. Zrobił ostrożny krok, a gdy wrota uchyliły się odskoczył jak oparzony. Zreflektował się jednak, głośno przełknął ślinę, chociaż miał sucho w gardle. Wszedł do wnętrza.

 

Obcy rzucił się bezwładnie na Pawła. Ten zareagował za wolno, krzycząc w nadziei, że zwróci uwagę Igora. Paweł szarpnął się i wyrwał się z rąk potwora, który nieoczekiwanie osunął się na ziemię. Okazał się tylko szkieletem, który przewrócił się pod wpływem ruchu wrót. Paweł dał sobie chwilę dla uspokojenia. Oddychał głęboko i intensywnie. W końcu wstał i wszedł do środka.

 

…które było niemalże puste, nie licząc małego niby– stolika. Paweł rozejrzał się dookoła. Nic. Żadnych tajemniczych znaków, żadnych rys, kabli. Pustka. Podszedł do niby-stolika. Ręką dotknął krawędzi. Stolik oślepił Pawła blaskiem. Usłyszał dźwięk mechanizmu. Postarał się spojrzeć, lecz sparaliżowane ciało nie chciało go słuchać. Siłował się z własnym ciałem i wygrał. Z stolika wynurzył się świetlisty sześcian. Lewitował w obrębie blasku. Paweł schował rewolwer. Coś kazało mu dotknąć blasku. To samo coś kazało mu chwycić sześcian. Błękitne pioruny pojawiły się na stoliku, błyskawicznie objęły sześcian i Pawła. Krzyk ugrzązł mu w gardle.

 

Informacja w postaci impulsów, najprostszych emocji, odczuć. Sam zarys uczuć. Strach, rozpacz po utracie rodzinnego świata z rąk przedziwnych agresorów. Niepokój, po odnalezieniu nowego świata. Wreszcie kontakt z osobnikami innego gatunku. Panika spowodowana wykryciem nowej nieznanej choroby. Samotność ostatnich ocalałych. Niemoc. Wstyd po porwaniu ludzi. Także strach człowieka. Nadzieja na nowe życie w symbiozie. Zdeterminowanie, zszokowanie nie udaniem się eksperymentu.

 

Informacja, ostrzeżenie. Przestroga przed uniknięciem tego samego losu.

 

Igor otrząsnął się z otępienia i zobaczył jak ludzie w rurach wyginają się, otwierają usta i oczy, które świecą. Twarze wykrzywiły się w grymasie przerażenia. Igor wzrokiem poszukał Pawła. Spojrzał na kopułę świecącą jaśniej od oświetlenia jaskini. Pobiegł tam. Wrota uchyliły się same. Zobaczył uniesionego pół metra nad ziemią Pawła, pokrytego tajemniczymi symbolami i nie dającymi się opisać piorunami, wciąż trzymającego feralny sześcian. Chwycił przyjaciela za bark i ściągnął na ziemię.

 

Gdyby ktoś oprócz Pawła był w kopule stwierdziłby, że wszystko trwało nie więcej niż pół minuty. Mimo to Paweł czuł jakby był w tym stanie przez stulecia. Chłonął informację każdą komórką swojego ciała. Igor siłą wybudził go z transu.

 

Z ciała Pawła zaczęły znikać runy, uchodziły wraz z dymem i rozwiewały się.

 

– Paweł, Paweł !! – Igor uderzył przyjaciela w twarz. Ten oprzytomniał i podniósł się z ziemi. Złapał się za głowę. Zaraz przypomniał sobie wszystko.

 

– Trzeba to zniszczyć! Zniszczyć ! – krzyczał panicznie.

 

– Co zniszczyć? Nie rozumiem….

 

– Nie rozumiesz, nie widziałeś. Jesteśmy zagubieni. Oni przybędą tu podbić nas. Ale nie uda im się.

 

– Jak ty chcesz ich zniszczyć?!

 

– Wiem, wiem jak. Sami mi pokazali. Pośpiesz się!

 

Paweł gwałtownie wstał i chwycił za sześcian. Wyciągnął go z blasku i schował za ubraniem. Jaskinia zaczęła drżeć.

 

– Uciekamy, szybko ! – Paweł porwał Igora za rękę.

 

Wybiegli z jaskini na chwilę przed jej zawaleniem. Ujrzeli jeszcze jak się zapada i wali. Paweł usiadł na ziemi.

 

– Co tam się stało ? – zapytał niespokojnie Igor. Paweł oddychał niespokojnie.

 

– Obcy. Inna pozaziemska rasa, która uciekła ze swojej planety. Są na wymarciu, może już wymarli. Przybyli tu, po zagładzie swojego świata przez innych. Byli zbyt chorzy, więc porwali mieszkańców i żyli z nimi w symbiozie. Przetrwaliby. Chcieli, żeby inni ich odnaleźli i uwolnili. W jaki sposób nie wiem.

 

– Skąd to wszystko wiesz?

 

– Ten sześcian– Paweł wyjął przedmiot – To coś jakby książka pokładowa. Zapisali tu wszystko. W postaci samych emocji.

 

– Boże Święty ! Przecież to niemożliwe…

 

– To wszystko prawda. Są… byli bardziej zaawansowani technicznie od nas. Potrafili latać, nie sposób tego opisać. A tamci… tamci ich zaskoczyli. Wybili prawie co do jednego. Oni tu przybędą, trzeba ostrzec wszystkich.

 

– Do diaska ! Co teraz ?! Nikt w to przecież nie uwierzy.

 

Paweł popatrzył uważnie na Igora. Jego przyjaciel miał rację. Nikt nie uwierzy w bujdy dwóch studentów. Paweł podrzucił w ręku feralny sześcian.

 

– Musimy odnaleźć dowód ! – postanowił.

 

 

 

v

 

Do kraju wrócili prawie rok później. Z nikim nie podzielili się swoimi przeżyciami na Sybirze. Zostawili to wydarzenie za sobą. Nie wiedzieli jednak, że miesiąc po ich wyjeździe niebo nad zawaloną jaskinią rozbłysło jasnym promieniem, niszcząc niemalże całą okolicę…