Pustynia

Samotny człowiek i środek pustyni. Pewnie gdy tylko usłyszycie to zdanie, od razu przypniecie temu człowiekowi miano szaleńca. Ale mogę was zapewnić, jeszcze nim nie jest. Nie jest szaleńcem, bo jeszcze żyje. W tym świecie, chwila nieuwagi i garstka szaleństwa zabija w kilka sekund, jak jeden kamień może zamienić się w lawinę, jak lekki wiaterek na pustyni zmienia się w burzę piaskową.

A takowa właśnie nadchodziła, ogromne tumany piasku wzbijały się w niewielkiej odległości od bohatera. Kiedy burza była o 2 kroki przed nim, zrozumiał że to nie była żadna burza. To był potwór. Coś na wzór gąsienicy, koloru piasku. To coś miało jakieś pięćdziesiąt metrów w obwodzie. Jego głowa wyglądała jak hybryda węża z gąsienicą o kształcie półkula i ogromnej, ale to ogromnej paszczy z której wydzierały się rządki ostrych zębów.

Na widok tego stworzenia większość z was (czytelników) uciekałaby głośno krzycząc „Mamusiu!” jednak bohater tej jakże cennej dla świata książki nie ruszył się nic a nic. Dopiero gdy stwór głośno ryknął (któryś raz z kolei) pustelnik podniósł na niego znudzony wzrok. Lecz nagle jego twarz rozpromienił uśmiech:

-Cześć, S’hafrun, kopę lat, stęskniłeś się.

Stwór którego pustelnik nazywał S’hafrun ryknął głośno, co chyba znaczyło że się nie stęsknił. A to że rzucił się na niego z rykiem, musiało oznaczać że nie żył z nim w przyjacielskich stosunkach. Pustelnik jak na komendę wyciągnął miecz który leżał obok niego i rzucił nim w napastnika. Miecz utkwił obok paszczy, ale zostawił obrażenia, które dla potwora były równie niebezpieczne, jak zacięcie się przy goleniu. Mężczyzna wykonał parę dziwnych ruchów rękami i w powietrzu zmaterializowała się lina przyczepiona do utkniętego ostrza. z której pomocą zaczął wspinaczkę prosto do najeżonego pysku Wężowca.

Lecz monstrum nie czekało, z piasku wyskoczyły ogromne szczypce, które mogły należeć tylko do jednego stworzenia. Z prędkością bolidu wystrzeliły prosto do naszego bohatera. Pustelnik wyjął przedmiot, który wyglądał na malutką kartkę papieru. Kartka zapłonęła ogniem w jego dłoni, a on rzucił ją w stronę jednej ze szczypiec. Kiedy kartka (która teraz była sporą kulą ognia) dotknęła szczypiec, wybuchła zmieniając kończynę w malutki kikut. Pustelnik, który był już na szyi potwora zrobił z następnym członkiem to samo co z poprzednim.

Nie mając przed sobą zagrożenia ze strony dwóch ogromnych rzeczy pędzących na niego, mężczyzna wyciągnął miecz z twarzy rzucającego się potwora, przeskoczył znowu na szyje i zatopił w niej ostrze. Stwór ogłuszająco ryknął i zaczął wchodzić pod ziemie.

Widząc to nie-szaleniec zeskoczył z potwora. i choć od ziemi dzieliło go jakieś 800 metrów, wylądował gładko na ziemi. S’hafrun wszedł całkowicie pod ziemie i po chwili znowu na pustyni panowała cisza.Pustelnik po chwili znowu siedział na środku pustyni a jego miecz leżał w pochwie. Wtedy rzekł:

-Taki już nasz cholerny los, S’hafrun.

Powstał i poszedł w stronę w której świeciło słońce. Mogę was zapewnić co do jednego.

Kiedy ten człowiek szedł, za nim podążał wiatr.