DZIWADŁO

CZĘŚĆ I – NARODZINY

Eryk. Przeciętny gliniarz, w przeciętnym mieście, z przeciętnym komisariatem.Po przeciętnie zaliczonym przeszkoleniu, dołączył do na swój sposób elitarnej kompani, której zadaniem obok doprowadzania krawężników do błyszczenia, było szybkie, zdecydowane działanie w zwalczaniu zła w każdej postaci. I Eryk zasuwał. Tu krawężnik, tam murek. Chudy, wysoki, lekko przygarbiony a przy tym grzeczny, miły, stosujący prawo szybkiej pięści tak sporadycznie, że aż za rzadko. Nie wyróżniał się specjalnie niczym. Wyniki miał przeciętne, ale niechęć do nie respektujących prawa obywateli powyżej normy.I za to kochał go dowódca – gdy Eryk miał przynieść ze służby dwadzieścia mandatów, przynosił, gdy miał znaleźć skradziony rower – znajdował, gdy miał odszukać zaginione dziecko – odszukiwał i oddawał rodzicom nawet jeśli uparcie twierdzili, że zaszła pomyłkai to nie ich pociecha. Płeć się zgadzała? Tak? No to o co chodzi?

Eryk mieszkał sam. Wolne wieczory – o ile miał taki – spędzał przed telewizorem oglądając w kablówce japońskie pornosy. Nie miał dziewczyny. Nie miał najlepszego kumpla. Nie miał nawet kota. Obiadki jadał u rodziców, odkąd jego jedzenie dostało kolorków i nóg i samodzielnie opuściło lodówkę. Po tym incydencie stwierdził, iż nie posiada talentu do prowadzenia kuchni i do gotowania, więc nie ma sensu ryzykować. Lodówkę sprzedał i za uzyskane pieniądze zapłacił rachunek za kablówkę.

W sumie Eryk był tak nudny, że nie ma o czym pisać, więc należałoby już postawić kropkę a plik wyrzucić do kosza.

Ale tak nie będzie, bo oto w życiu Eryka pojawia się dziwna rzecz.

Od dłuższego czasu męczyło go swędzenie na plecach, gdzieś między łopatkami a kręgosłupem. Delikatnie mówiąc było to upierdliwe uczucie, które zmuszało go do używania widelców, skrobaczek a nawet rosnących tu i ówdzie drzew. Ocierając sięo korę, ewentualnie o framugi drzwi, przynosił sobie ulgę, choć dla przypadkowego obserwatora widok mężczyzny jęczącego z rozkoszy podczas tyłoplecowego kontaktu z drzewem musiał być dużym szokiem. Nic dziwnego, że na jednym z portali internetowych znalazł się pewien filmik… No, ale Eryk o tym nie wiedział. Gdyby wiedział, byłby zaskoczony tym, jak wielką popularność zdobył.

Ale to nieważne.

Swędziało okrutnie. Potem przestało. Zamiast tego pojawiły się w tych miejscach zgrubienia, którym towarzyszył ból zbliżony do zakwasów. Eryk pomyślał, że to pewnieod machania szpadlem w trakcie społecznego przekopywania trawników na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, więc niespecjalnie się przejął. Grunt, że nie swędziało. Po jakimś czasie nawet ból przeszedł, ale zgrubienia pozostały. „To zapewne mięśnie, przypakowałem” – pomyślał pełen pogody dycha Eryk. Matka natura miała niedługo wyprowadzić go z błędu.

Słyszeliście na pewno o Supermanie, Batmanie, Kapitanie Ameryka, i innych herosach, którzy na wskutek upadku meteorytu, błędu lekarskiego, ukąszeniu pająka, napromieniowaniu i innych zdarzeń zyskiwali super moce, które czyniły ich… dziwnymi? No, a słyszeliście o tym, że co jakiś czas Matka Natura styka kabelki i na wskutek zwarcia w czyimś DNA rodzi się ktoś, kto posiada szczególne zdolności, które to objawiają się po raz pierwszy w stanie silnych emocji? Słyszeliście? Nie? No, nie załamujcie mnie. X-menów nie znacie?! Dobra, niech ten, kto zna, wytłumaczy reszcie, o co chodzi. W każdym razie Eryk też nie znał tematu. Nie widział filmu o mutantach, nie czytał komiksu. W przeciwnym razie szybko zdiagnozowałby swój przypadek.

Pewnego dnia, wieczorem, jak zwykle oglądał swój ulubiony program w japońskiej telewizji. Było mu z tym bardzo przyjemnie. Oj, bardzo! Gdy program się skończył i Erykowi też, postanowił zobaczyć, co w świecie słychać. Wytarł dłonie i zabrał się za przełączanie kanałów. Jedynka jak zwykle nudziła, dwójka też. Dopiero na Polsacie zobaczył coś, co go zdumiało. Nigdy wcześniej tego nie widział. Jakiś program. Śpiewają…. Parami… Eryk podpełzł bliżej ekranu. Wciąż jeszcze miał skrępowane opuszczonymi spodniami nogi. Uważnie wpatrywał się w ekran, po omacku starając się znaleźć suwak rozporka. W pewnym momencie zamarł i wytrzeszczył oczy. Nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. „Pudzian!” – wykrzyknął – „Nie! To niemożliwe!!”. Jego idol w czerwonej peruce wił się na scenie usiłując śpiewać z głupkowatym uśmiechem na twarzy. Eryk nie mógł złapać oddechu, myślał, że zaraz pieprznie na zawał. Szok! Gdy patrzył na hańbiącego się strongmena, poczuł tak silny ból, że jedyne zdążył pomyśleć: „Oto pęka mi serce me”. Ból szarpnął jego plecami. Trzask pękającego t-shirt’u z REALa zaskoczył go. „Rodzę, czy jak?” – jęknął obolały. Poczuł znajomy z wielu ulicznych walk zapach świeżej krwi i … zemdlał.

Po jakiejś chwili, równej emisji jednego bloku reklam w Polsacie, ocknął się. Cośgo uwierało. „Motyla noga” – zaklął szpetnie. To coś uniemożliwiało mi siedzenie, więc stękając przyjął postawę pionową. Zachwiał się i byłby upadł, gdyby to coś z tyłu go nie zrównoważyło. Gwałtownie się obrócił, ale nic nie ujrzał. Zrobił jeszcze jeden półobrót, ale nadal nikogo za nim nie było. Tylko ten dziwny szelest przy każdym obrocie… „No dobra, przysnąłem i mam omamy, nic wielkiego, czas wziąć prysznic, wszak jest sobota”. Idącdo łazienki, przeszedł przed dużym, odziedziczonym z pomocy dla powodzian, lustrem. Naraz cofnął się i spojrzał. Zza jego pleców coś wystawało i było duże. Przetarł oczy. Sięgnął ręką i dotknął. W jego dłoni pozostało czarne piórko oblepione jeszcze śluzowatą krwią….

Rozumiecie teraz, moi mili, iż życie Eryka musiało się zmienić. Czekała go karierai to wcale nie przeciętnego orzełka z policyjnej czapeczki ani maskotki. Eryk the Eagle stał się postrachem wsi i miasteczek. Nim jednak do tego doszło, musiał… nauczyć się latać.