Zwiastun śmierci [Prolog]

Nie czułam już nic. Objęła mnie ciemność, oczy odmówiły posłuszeństwa, a moja świadomość rozpoczęła wędrówkę po przeszłości i przyszłości, której mogłabym doświadczyć, gdybym w odpowiedniej chwili zrezygnowała z części siebie. Za długo zwlekałam, za długo to odkładałam. Decyzja jednostki przyczyną śmierci wielu. Moja decyzja…

Na początku towarzyszył mi chłód umierającego ciała, a potem nie było już cielesności, nie było czucia. Były tylko wspomnienia i myśli układające się w uciekające obrazy, których nie mogła dotknąć, ale doświadczałam ich, byłam tam.

Umierałam już wielokrotnie, jednak nigdy nie czułam czegoś takiego. Zapominam… Tak wiele różnych doświadczeń, wizji, opcji, alternatyw… to mija. Pojawia się i znika, nie mogę do tego powrócić, wszystko staje się zbyt odległe, zbyt obce, nie moje. Niematerialna ja w czasoprzestrzeni nad strzępkami życia.

Podjęłam słuszną decyzję, która dojrzewała we mnie zbyt długo. Była zbyt dorosła, a ja zbyt młoda na takie wyrzeczenie. Przerażała mnie rezygnacja z życia. Liczyłam na to, że w świecie magii są inne drogi niż ścieżka śmierci, ale myliłam się. Szukaliśmy rozwiązania najpierw tygodniami, potem miesiącami, aż w końcu po latach znalazłam je, zrozumiałam i zdecydowałam. Rozcięcie tych więzów przypłaciłam swoją śmiercią, Śmiercią Ostateczną.

Zawieszona w nicości mijam poszczególne wydarzenia z ostatnich lat życia. Nie widzę całości, ale pojedyncze sytuacje, możliwe, że te kluczowe, w których padły słowa i decyzje zmieniające bieg wydarzeń.

Żałuję, że tak późno zrozumiałam, co muszę zrobić, żeby zakończyć tę wojnę. Żałuję, że moja niewiedza sprowadziła śmierć na zbyt wielu ludzi. Żałuję, że nie uwierzyłam w słowa, które padły przed miesiącami. Nie widziałam, że z Nim dzieje się coś niedobrego. Nie czułam tego, nie czułam niczego. Nie zauważyłam, że przechodzi na złą stronę i szybko, lecz niepostrzeżenie, staje się niezniszczalną potęgą zdolną jedynie do zabijania. Nikt tego nie wiedział, nikt nie podejrzewał. Stało się. Pochłonęło Go Zło, a mnie pochłonęła ciemność.

Teraz będzie już dobrze. Zginęłam. Wbiłam w siebie nóż, wbiłam i w Niego. Im pozostało jedynie zakończyć rozpoczęty przez mnie koniec. Osłabiony był łatwym celem, ale… nie widzę Go tu. Jestem tu sama…