Bazyliszek

Na Grafomanię trochę się spóźniłam, ale…

Marek wszedł do baru i rozejrzał się. Niemal wszystkie stoliki były zajęte, zresztą to nic dziwnego w piątkowy wieczór. Wciągnął w płuca papierosowy dym, wiszący w powietrzu i zaczął przedzierać się przez tłum. W końcu dotarł do niewielkiego stolika, przy którym zwykle siadał jego kumpel, Grzesiek. Tego wieczoru też tam był. Siedział rozparty w nieco chybotliwym krześle i popijał z brudnego kufla wstrętne piwo.

– Siemasz, koleś! – Sapnął widząc siadającego na drugim krześle znajomego.

– Się mam, się mam, ale Krzysiek to już nie. – Marek miał ponurą minę.

– On nie? A czego?

– A bo se w łeb strzelił.

– Jak to?!

– A tak. Przez tego bazyliszka, czaisz.

– Jakiego bazyliszka? Z gry? On nie lubił grać. Uważał, że gry to głupota. I, że gry…

– Nie o grę mi idzie. Kumasz, on se w tym bractwie rycerskim siedział. No i siedział, siedział… W końcu nudzić im się zaczęło i poleźli do Jacka Górki na bimber. Bo co se będą o suchym pysku siedzieć, czaisz?

– Czaje. A bimberek to on ma zarypisty! Sam bym se chlapnął kieliszek. Albo od razu beczkę.

– No i oni se też beczkę chlapli. Na czterech. I się Krzyś założył z takim jednym rudym fagasem, co se z nim w bractwie był. Maciek chyba się nazywał. Albo Wiktor… Chuj z tym.

Mężczyzna pociągnął łyk piwa z kufla, który właśnie przyniosła mu brzydka kelnerka, Kaliniakowa. Przez chwilę za nią spoglądał zastanawiając się ile musiałby wypić, aby uznać jej wielki tyłek i pryszczatą gębę za ładną. Zdecydowanie nie było go na to stać.

– Więc o co se ten zakład zrobili? -Spytał Grześ.

– Kto? A… Ci. Sorki zmyśliłem się nad brzydotą Kaliniakowej. No se się założyli o to, że Krzysiek jakiegoś bazyliszka ukatrupi. I Krzysiu polazł do tej piwnicy pod barem „Trupek”, wiesz, tam gdzie se kiedyś mieszkał morderca seryjny. Ten co se kiełbaski z kobitek robił. No i tam go spotkał. A właściwie ją. Bo to kobita była.

– A… Se żonę znalazł! A ja żem myślał, że ty o takim prawdziwym bazyliszaku gadasz!

– Prawdziwym jak rzeczywistość! Polazł do tej piwnicy, czaisz, i spotkał wielkie wężowate coś. A, że piany był to se spojrzał temu czemuś w oczyska i se się wzioł i zakochał. A jak Krzysiek to ty wiesz. Se się raz zakocha i koniec, cholera, na wieki. I tak co tydzień ma. Na szczęście ładny był to nieszczęśliwa miłość mu nie groziła. Poza tą do siostry… No, ale tam. Się zakochał i se z bazyliszkiem dziecko zrobił.

– Jak z bazyliszkiem? Przeca to to wężowate!

– No i co, że wężowate? Zalany był to i z wężem się przespał! Łapiesz? Wiem, że brzydkie to to było, nawet cycek nie miało, ale… – wzruszył ramionami.

Grzesiek skrzywił się. Seks z bazyliszkiem? To dopiero zboczenie! Ale Krzysiek, to Krzysiek. Zawsze był dziwny. Gust do kobiet miał kiepski, więc to nic dziwnego. Zresztą kto wie co dziwnego jeszcze kryje się w głowach tu obecnych. Mężczyzna rozejrzał się. Dwudziestoletni barman, który obgryzał brudne paznokcie wpatrywał się cielęcym wzrokiem w Kaliniakową. Samo to spojrzenie świadczyło o zboczeniu. Żeby czuć pociąg do takiego płaskiego, grubego, pryszczatego czegoś po pięćdziesiątce? A tamta panna co siedzi w rogu. Zawsze krótkie spódniczki odkrywają jej krzywe nogi, a głęboki dekolt odsłaniał małe coś, co śmiało nazywała biustem. Dziewczyna chyba marzyła o tym, by stracić cnotę w wyniku gwałtu. I to w jakiejś ciemnej piwnicy jak ta pod „Trupkiem”.

Jedno tylko nie dawało mu spokoju.

– Ej, ale jak się luknie w oczyska bazy… – beknął – bazyliszaka to się trupem staje. Takim zimnym i sztywnym, nie?

– Jak się w oczy gościa bazyliszka luknie, to ta. Ale jak w oczy laski bazyliszka spojrzy to miłość murowana.

– Na bimber Jacusia, wolałbym faceta spotkać.

– Nooo… – Marek beknął głośno i potarł nieogolony podbródek.

– I czego on se się zabił?

– A ty byś się nie zabił jakbyś, czaisz, z bazyliszkiem dzieciaka miał? Jak by cie taka do ołtarza ciągła?

– A no zbiłbym się chyba. Ale tak z łuku? Toż to trudne było.

– No. W chuj dobry rycerz Krzysiek być musiał.

– No. W chuj.

Mężczyźni przez chwilę milczeli, rozglądając się po sali. Właściwie nie było w niej nic interesującego. Proste pomieszczenie o odrapanych ścianach i zniszczonych meblach. Jedyną rzeczą, która przyciągała wzrok był wielki regał za barem, w całości zastawiony butelkami pełnymi alkoholu. Na ścianach nie wisiały obrazy, nawet najbardziej kiczowe. W jedynym, niedużym oknie smętnie zwisała brudna i porwana firana.

Nagle rozległo się szuranie odsuwanego krzesła, na które opadł barczysty mężczyzna. Pogładził dobrze przystrzyżoną bródkę i uśmiechną cię szeroko.

– Co tam, chłopaki? Alkohol już do szczętu przeżarł wam mózgi?

Mężczyźni patrzyli na niego rozszerzonym strachem oczami. Przez chwilę nie byli wstanie wydobyć z siebie głosu, a gdy w końcu udało im się, nie potrafili powstrzymać jego drżenia.

– Ty… ty… ty nie żyjesz!

– Oczywiście! Rozmawiacie z duchem! Jesteście aż tak głupi?

– No… Ale przecież popełniłeś samobójstwo! Z łuku się zastrzeliłeś! Ten zakład z Grześkiem…

– Ach, o tym mówicie. Mój zakład z Maćkiem dotyczył tego, czy znajdzie się jakiś idiota, który uwierzy w całą tą pokręconą historię z bazyliszkiem i postrzeleniem się z łuku. Gratuluję, pobiliście rekord głupoty! – chłopak roześmiał się.

Marek i Grzesiek przez chwilę spoglądali na siebie. Ich miny wyrażały konsternację, choć oni sami nie znali tego słowa. Na szczęście dotarło do nich, że się wygłupili i więcej nie poruszyli tematu.

Krzysiek siedział z nimi jeszcze kilka minut kpiąc z głupoty mężczyzn, po czym stwierdził, że musi już iść. Po wyjściu z baru przystanął i odetchnął chłodnym, jesiennym powietrzem. Niespecjalnie chciało wracać do domu, ale nie miał wyboru. Jego dziewczyna była potworem. I to prawdziwym. Odwrócił się, słysząc szelest łusek ocierających się o chodnik. Zbliżała się. Widział cień wielkiej wełnopodobnej postaci. Poruszała się szybko, kołysząc wielką głową na boki. W końcu jego małe, brązowe oczy spotkały się z jej ogromnymi i wyłupiastymi. Jak bardzo pijany był tamtej nocy, że uznał ją za piękność i zrobił jej dziecko? Pewnie nie wiele bardziej jak wtedy, gdy zaczął strzelać do siebie z łuku… Jakim cudem udało mu się coś takiego? Jak się zabił? A teraz jeszcze jest duchem. Myślał, że po śmierci będzie miał spokój z bazyliszkiem. Ale ta bestii uznała, że to romantyczne! Że zabił się z miłości do niej! I ciągle za nim chodziła.

Wolał się pogrążyć w swoim cierpieniu i udawać żywego niż przez chwilę zastanowić się co może zrobić bazyliszek duchowi. Jego wola.