Pozytywka

Na krańcu świata, tam, gdzie nie sięga już wzrok Najwyższego, mieszka Smutny Anioł. Kilkaset lat żyje już na tym pustkowiu – bez przyjaciół, pozbawiony zdolności magicznych. Nie może przenikać do innych światów. Jego skrzydła stają się coraz mniejsze i nie są w stanie oderwać od ziemi potępionego Anioła. W taki sposób ukarała go Rada Anielska. A wszystko przez małą dziewczynkę.

Smutny Anioł był stróżem dusz ludzkich. Pewnego dnia zlecono mu opiekę nad mającym przyjsc na świat dzieckiem. Zakochał się w nim od chwili, gdy przyjmował dziewczynkę na świat. Otwierając leniwe, nieprzyzwyczajone do światła oczy małej, Skrzydlaty zrozumiał, że na zawsze będzie trwał przy dziewczynce. Smutny Anioł nie spuszczał z niej wzroku: przytrzymywał drżącą dłoń ojca trzymającą główkę niemowlaka, nocami odganiał od małej złe sny. Dziewczynka rosła, a obok niej zawsze był jej Anioł Stróż.

Gdy poszła do szkoły, Skrzydlaty z zazdrości o uśmiech, którym obdarzała swoich rówieśników, postanowił odebrać ją światu. Dziewczynka z dnia na dzień stawała się coraz bardziej milcząca i jakby nieobecna. Unikała spotkań z przyjaciółmi, zamykała się w pokoju i cichutko leżała pod kocem. A wtedy Smutny Anioł mógł na nią patrzeć godzinami. Nie pomogły rozmowy z rodzicami, płacz matki. Skrzydlaty skutecznie odgrodził ja od świata ziemskiego. Był szczęśliwy.

Kiedy dziewczynka skończyła 8 lat, w dniu jej deszczowych urodzin, Anioł po raz pierwszy zobaczył łzę spływającą po ukochanym policzku. Postanowił, że częściowo zwróci ją światu – pokierował jej losem. Mała oddała się baletowi. Skrzydlaty wiedział, że ten rodzaj tańca wymaga od zainteresowanych całkowitego oddania i skupienia. Dziewczynka spędzała wiele godzin na sali ćwiczeń. Trenowała, doprowadzając do perfekcji każdy ruch, pozę. Anioł był zachwycony swoją podopieczną! Ale kiedy rodzice postanowili zgłosić córkę do turnieju baletowego, Skrzydlaty wściekł się. Pomyślał, że wolałby, by małej stało się coś złego, niżby mieli podziwiać ją inni ludzie. W złości zapomniał jednak, że myśli Anioła Stróża mają moc sprawczą. Dziewczynka w dniu zawodów spadła ze schodów, łamiąc boleśnie nogę. Nigdy więcej nie zatańczyła. Zamknęła się w sobie, nawet Skrzydlaty nie miał dostępu do jej myśli. Smutny Anioł znienawidził ją za to. Nie chciał na nią patrzeć, coraz częściej opuszczał swoje miejsce, tuż za jej plecami. Pragnął zapamiętać dziewczynkę jako tańczącą baletnicę, w pięknej białej sukience z perfekcyjnie upiętym kokiem. To wspomnienie zamknął w swoim i jej umyśle. Sprawił, że gdy oboje zamykali oczy, widzieli małą baletnicę tańczącą w ciemnościach przy dźwiękach pięknej muzyki…

– Mamo, czy ten Anioł Stróż był zły?

– Nie, kochanie. Nieszczęśnik pokochał piękno i kruchość małej dziewczynki. Zgubiło go to… A teraz spójrz na swoją pozytywkę, czy nie jest wspaniała?

– Mamo, to najpiękniejsza rzecz, jaką widziałam.