miniaturka

Mgła unosiła się nad łąką, a on szedł przez zroszoną, lodowatą trawę. Buty miał całkowicie przemoczone. Podwinięte nogawki spodni dotykały co chwilę jego kostek powodując uczucie zimna. Księżyc ledwo przebijał się przez chmury i tylko momentami rozjaśniał łąkę i biegnącą wzdłuż niej drogę. Podszedł do olbrzymiego dębu rosnącego tuż przy nich. Usiadł i czekał. Wyciągnął paczkę z papierosami i zapalniczkę. Jej płomień znikł zasłonięty jego olbrzymią dłonią. Podobnie jak żar tlącego się tytoniu. Siedział w bezruchu. Patrząc nawet z niedalekiej odległości można było pomyśleć, że pod drzewem leży olbrzymi głaz. Tylko wypuszczane od czasu do czasu chmury dymu, zmieszane z parą i mgłą mogły świadczyć o obecności człowieka. Zapadła cisza. Gęsta. Mlecznobiała. Przerywana jedynie rzadkim śpiewem świerszczy i łopotem skrzydeł nocnych ptaków. Czekał. Papieros skończył się. Później drugi. A później trzeci. Czwarty nie zdążył. Wypalony do połowy syknął, gdy został przyduszony butem do mokrej ziemi. W jakiejś odległości od drzewa zachrzęścił żwir drogi. Słychać było kroki. Po kilku sekundach wyraźniejsze. Potem jeszcze bardziej. Zbliżały się do niego… Po chwili były tuż przy dębie. Wtedy wstał i podszedł z boku do idącego mężczyzny.

– Masz zapałki, kolego? – zapytał

– Co? – wzdrygnął się pytany

– Zapałki. Czy masz?

– Tak… Gdzieś chyba tak… – powiedział mężczyzna szukając czegoś po kieszeniach i próbując przebić wzrokiem noc i mgłę w poszukiwaniu twarzy pytającego.

– Nieważne, ja mam… – powiedział on.

Błysk płomienia rozświetlił mrok i ukazał wpatrzone w siebie dwie pary oczu. Jedne spokojne i obojętne. Drugie zaskoczone. Z początku. Bo potem zaczął się w nich pojawiać cień strachu.

– To dlaczego mnie pytasz?

– Bo mi kazali…

– Kto?… O co…?

– Oni… O to czy zrobiłeś, co miałeś zrobić.

– Nie… Nie zrobiłem – mężczyzna cofnął się o krok.

– To niedobrze – odpowiedział. I zbliżając się do niego wyjął zza paska jakiś przedmiot.

– Nie czekaj, czekaj! – mężczyzna cofał się nadal i machał rękoma – Zrobiłem to! Zro…bił…em!! – wyjąkał.

On wtedy przystanął.

– Tak? Na pewno? – popatrzył przenikliwie.

– Tak! Przysięgam.

– Aha… Ale wiesz, to nie ma żadnego znaczenia. Kazali mi tylko zapytać… – on zbliżał się dalej unosząc dłoń.

– Jak to? Jak to, nie ma żadnego znaczenia? – mężczyzna był w szoku. Jego stopy w połowie zawisły w powietrzu natrafiając na brzeg rowu.

– Ja nawet nie wiem, co miałeś zrobić. Więc nie ma. Po prostu. Przykro mi.

Ciemność rozświetliły dwa krótkie błyski. Czarne ptaki zerwały się z dębu obudzone parą cichych klaśnięć i tępym łoskotem dobiegającym z dna rowu. On szedł przez zroszoną, zimną trawę łąki. Za jego plecami mgła opuściła rozerwaną przed chwilą kurtynę ukrywając drogę, drzewo i zlatujące się do rowu kruki.