Granica

Stary Pociąg ociężale wtoczył się na swą przedostatnią stację i zatrzymał z głośnym zgrzytem wysłużonych hamulców. Jego stalowa powierzchnia, niegdyś lśniąca w promieniach słońca, wyblakła już i zmatowiała, a wyzierająca tu i ówdzie na światło dzienne rdza, niczym wstydliwe piętno wskazywała dobitnie, że dni kursowania Pociągu miały się już ku końcowi.

Mimo to jednak wciąż nie istniała inna jednostka gotowa przejąć trasę Starego Pociągu, nie znalazł się też nikt władny, by zmodernizować linię przewozową. Tak długo, jak znajdowali się pasażerowie chcący odbyć podróż do Granicy, Stary Pociąg pozostawał w użytku, a stalowe koła z głośnym stukiem przemieszczały się po znajomych szynach, choć przebyły już niezliczone mile.

Stacja, na której zatrzymał się Pociąg, nosiła nazwę Amen, jednakże większość pasażerów nie miała o tym pojęcia, byli bowiem zbyt zajęci, by zajmować się czymkolwiek, co znajdowało się poza ich znajomymi wagonami. Krajobraz za oknami dawno stracił już dla nich swą świeżość i od dłuższego czasu stanowił jedynie szaro-burą płaszczyznę, której Amen stanowiło jakoby smutne zwieńczenie.

Poza zachwaszczonym peronem i starym, zniszczonym budynkiem poczekalni, na którego fasadzie smętnie zwisał przekrzywiony znak z nazwą miejscowości, na stacji nie było absolutnie niczego; żaden podróżny nie oczekiwał tu także na przyjazd Pociągu.

Ponoć nie zawsze tak było. Kiedyś Amen stanowiło swoiste centrum, istną Mekkę, czy też – jak kto woli – Jerozolimę podróżnych, ale czas nie obszedł się łaskawie z tym miejscem. Nie można wszak winić o to samych pasażerów, którzy dawno już stracili zainteresowanie celem swej drogi, po to tylko, by móc cieszyć się samą jazdą.

– Uwaga pasażerowie – rozległ się nagle zgrzytliwy komunikat, dobiegający z podniszczonej sieci głośników rozmieszczonych w wagonach. – Stary Pociąg zatrzymał się właśnie w stacji Amen, gdzie odbędzie się krótka przerwa techniczna, związana ze zmianą maszynisty. Obsługa Pociągu pragnie przeprosić za wszelkie niedogodności, a jednocześnie życzyć państwu przyjemnej podróży.

Głośniki wyłączyły się z cichym trzaskiem, pasażerowie jednakże nie zwrócili na ten fakt najmniejszej uwagi.

Gdyby któryś z nich wyjrzał w tym momencie przez okno, byłby świadkiem sytuacji niesamowitej i zgoła nieprawdopodobnej. Oto bowiem na samym środku peronu, tuż przy drzwiach prowadzących do ostatniego wagonu, zmaterializowała się zupełnie znikąd wysoka, wyprostowana postać. Już samo jej pojawienie stanowiło zaskakujący fenomen, jednakże warto poświęcić także chwilę na dokładne przyjrzenie się jej z bliska.

Człowiek, który zmaterializował się na peronie stacji Amen był wysoki i wyprostowany niczym struna, a jego ruchy zdradzały skrajny pedantyzm. Ubrany był w nieskazitelnie czystą, błękitną koszulę i spodnie tego samego koloru, wpuszczone w wysokie, sznurowane buty z brązowej skóry. Na koszulę nałożoną miał czerwoną kamizelkę z niezliczoną ilością kieszeni, na głowie zaś nosił czapkę z miękkim daszkiem ze wzorem w biało niebieskie paski; taką, jaką czasem noszą maszyniści na okładkach książek dla dzieci. Posiadał nawet kieszonkowy zegarek na srebrnym łańcuszku i warto dodać, że zegarek ten nigdy nie spóźnił się, ani nie przyspieszył choćby o sekundę.

Ciekawym jest fakt, że Maszynista nie był ani stary, ani też młody. Co więcej (co może się wydawać nieprawdopodobne, jednakże nie mija się z prawdą) trudno było także ocenić, czy był on gruby, czy szczupły. Najdziwniej jednak sprawy miały się z jego oczami, które stale zmieniały kolor i nigdy nie były jednakowe.

Co do charakteru owej tajemniczej postaci, to warto jedynie nadmienić, że Maszynista był niewolnikiem swoich nawyków, a jednym z nich był zwyczaj witania pasażerów przed wyruszeniem w drogę. Także tym razem przed rozpoczęciem podróży postanowił on przejść przez cały skład, nim dotrze do lokomotywy.

Na swojej drodze spotkał wielu ludzi, którzy zgoła różnie reagowali na jego pojawienie się. Większość go nie rozpoznawała, niektórzy przystawali na moment i zamieniali z nim kilka słów, inni zaś mijali obojętnie, nie zaszczyciwszy nawet spojrzeniem. Kilku pasażerów przywitało go jak starego znajomego, a jeden mężczyzna zatrzymał się przed nim i z powagą wręczył mu dwie srebrne monety, według starego, zapomnianego zwyczaju.

Maszynista przyjął je i z pustym uśmiechem ruszył dalej, by powitać tych, których zabrać miał w podróż. Im bardziej zbliżał się do lokomotywy, tym ludzie stawiali się dziwniejsi; bardziej nieufni i zgoła podejrzliwi, a niektórzy wygłaszali pod jego adresem nieuprzejme komentarze. Nie było to nic, czego Maszynista już by wcześniej nie doświadczył, a mimo to poczuł wyraźną ulgę, gdy drzwi lokomotywy zamknęły się za nim z cichym trzaskiem.

Znalazłszy się w znajomym, ciasnym wnętrzu wypełnionym skomplikowaną aparaturą, Maszynista odetchnął z ulgą i zdjął z głowy pasiastą czapkę. Przeczesał swoje gęste, czarne włosy, które pod wpływem jego dotyku pobielały i zaczęły się kruszyć, aż jego głowa zamieniła się w bladą, łysą czaszkę. Także jego ubranie zaczęło się zmieniać i po chwili zamiast barwnego stroju z kościstych ramion spływała wystrzępiona, czarna szata. Maszynista uśmiechnął się do siebie trupim uśmiechem, a puste oczodoły jego nagiej czaszki widziały już tylko ciemność.

Powolnym, wystudiowanym ruchem sięgnął przed siebie i z kąta ciasnego pomieszczenia wyjął starą, pordzewiałą kosę. Trzykrotnie zastukał nią w podłogę, a pociąg ruszył z donośnym zgrzytem w kierunku swojej ostatniej stacji.

Mlecznobiała mgła, która pojawiła się jakby znikąd, w mig otoczyła Stary Pociąg ze wszystkich stron, całkowicie przesłaniając rozciągający się za oknami smutny, szary krajobraz. Maszyna zaczęła rozpędzać się miarowo i z każdą chwilą coraz szybciej mknęła w nieznane. Tylko jedno, czołowe światło rzucało bladą poświatę na wysłużone tory, a tuż pod owym światłem, w miejscu, w którym zwykle znajduje się nazwa miejscowości docelowej, widniały dwa słowa:

„Memento Mori”.