Śmierć w Uchu

Miniatura wzięła udział w konkursie na "Herbatce u Heleny"

Grają. Muzyka sączy się z głośników. Wypływa z niespokojnych dusz. Sporo tu takich. Piją. Drinki wciągają przez słomki. Uśmiechają się. Ludzkie truchła. Ucho takie już jest. Ucho w Gdyni. Ucho w każdym innym mieście. Usiadłem tam gdzie zawsze. Z dala od sceny. Prawie pod schodami. W zadymionym cieniu. Wypiłem trochę. Właściwie nie liczę. Taką mam filozofię. Jej zasady nakreśliłem po piątym detoksie. Nieraz wyłamywałem się, ale zawsze w końcu stawałem na nogi, obracając wniwecz, tygodnie, miesiące, czy nawet lata bez wódki. Jestem prawie bohaterem. Mogliby straszyć mną dzieci, ale czy jeszcze jakieś zostały?

Spoglądam na Olka. Prawie go widzę. Majacząca postać dwa stoliki dalej. Dwadzieścia lat wcześniej. Morze wódki za mną. Gówniarz. Stara się nadrobić zaległości i byłby dobrym uczniem, gdyby nie brak cierpliwości. Mówi, że to po ojcu. Coś go tam trawi, coś nie pozwala dobiec do mety. Kieliszek, dwa, trzy i w ruch idą pięści. W Uchu jest warunkowo. Jedna burda i wypierdalaj. Olek wyleci. Już mu warga nabrzmiała. Już brwi urosły. Drży.

Ciekawe, komu się dostanie. Siedzę w cieniu szklanki. W bursztynowej poświacie trunku. Może Kazik? Kazik jest w sam raz. Gęba aktorska. Bruzdy. Pełnia księżyca imitująca czoło. Sierp ust. Grenlandia oczu. Żyje on, czy życie już się z niego wylało? Nigdy nie pytałem. Nigdy z nim nawet nie rozmawiałem. Czasem uniosę szklankę. Skinę w jego stronę. Też umierasz?, zapytam, a on mi wtedy odskinie, oduniesie szklankę, ododpowie, że też umiera, ale ma kobietę i dzieci. Nie wiem gdzie się ich dorobił. Garbaty Kazik. Z bagażem doświadczeń. Może on dostanie dziś w ryj? Ciekawe.

Siedzę już dość długo i Świetliki zdążyły wlecieć na scenę. Marcin jest jakiś przygaszony, ale zaraz odpala papierosa, potem drugiego. Całą baterię papierosów. Całą armadę słów. Wtacza na scenę działo. Grają. Gadają.

Weronika postanawia żyć. Marzy o karierze żony. Z przyjemnością zaorałaby hektary małżeńskiego poletka. Ale nadal siedzi. Ma niewielką przestrzeń. Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt centymetrów krzesła. Podobnych wymiarów wycinek stołu. Sto mililitrów wódki. Sto mililitrów dziecka w łonie. Skąd ja wiem? Idę do toalety. Unoszę się nad podłogą, chyba przelatuję przez ściany. Pusto wszędzie, głucho wszędzie. Oddaję mocz. Ocieram pot z czoła. Wracam. Torba nadal leży na podłodze.

Może modlitwa? W uchu słyszę ten szept. Zasiana wątpliwość kiełkuje i jak trucizna truje. Ojcze nasz… któryś jest w niebie… czemu do nas nie zejdziesz… my tu czekamy na Ciebie. W Uchu. Siedzimy i kończy nam się wódka. Właściwie mi się już skończyła. Oblizuję spierzchnięte wargi. Suchość. Kruchość. Głód. Sięgam do torby. Zebraliśmy się tu aby przeżyć koniec świata, mówię, a z ust ledwie mgiełka słów wypada. Nie jestem godzien, abyś przyszedł po mnie, więc…

Wyciągam pistolet. Zimny. Martwy płód. Idę po czerwonym dywanie ku scenie. Marcin dopala papierosa. Celuję. Naciskam spust. Jeb! Śmierć poety, informuję szeptem. Nie patrzę. Scena eksploduje krzykiem. Ktoś mnie trąca. Upadam. Strzelam. Strzelam. Wstaję. Krew tryska z głowy wysokiego mężczyzny. Rozpada się poezja. Magia. Strzelam dopóki nie kończy się magazynek. Nóż! Wyciągam z kieszeni nóż. Ktoś mnie powala. Krzyczy, że mnie zabije. Bronię się. Dźgam na oślep. Na przekór silnym rękom, które biją mnie po twarzy. Duszą. Co teraz?, pytam, ale nikt nie odpowiada. Ból napływa zewsząd. Krew, ślina, mocz. Jak dzieci w piaskownicy. Pobite gary!

Leżymy w Uchu. Grają cicho werble. Podłoga staje się twarda, gdy sztywnieją ciała. Przeżywam koniec świata. Przeżywają go też inni. I ten głos w uchu: pięknie… pięknie…