You can dance!

Od zawsze bawiły mnie choroby prionowe. Choroba szalonych krów, śmiertelna bezsenność rodzinna i przede wszystkim kuru, samoistnie wywoływały uśmiech na mojej twarzy. No bo jak tu przejść obojętnie obok drgających, niczym w spazmatycznym tańcu, bełkoczących i konających w męczarniach, wychudzonych Papuasów. Godzinami mógłbym oglądać archiwalne filmy, przedstawiające wioski tych pociesznych dzikusów, trzebione przez tę, jakże sympatyczną, chorobę.

Niestety, z powodu chorobliwej hipokryzji otaczającego mnie społeczeństwa, wolałem nie dzielić się z innymi swoim małym sekretem. Brak zrozumienia, tych obrzydliwie poprawnych politycznie matołów, wywoływał u mnie torsje, jednocześnie zrównując ich w moich oczach do poziomu wspomnianych już dzikusów. Ci drudzy mieli wszak sporą przewagę nad moimi odrażająco zidiociałymi pobratymcami. Ich problemy można było wytłumaczyć atakiem choroby. U "cywilizowanych" nie było okoliczności łagodzącej. Oni po prostu tacy chcieli być.

Gnuśni, głupi, podążający niczym owce na rzeź, wsłuchujące się przy tym w rytm skocznej melodii. Systematycznie zaprzepaszczali wszystkie wielowiekowe osiągnięcia, by ich wyjątkowość wykorzystać do bezmyślnego upraszczania swego mizernego istnienia, jestestwa promującego ociekający tłuszczem konsumpcjonizm. Napychając swe czaszki słonym popcornem i słodkim gównem płynącym z telewizorów, doprowadzali się do coraz większej degrengolady, zasłaniając swój brak jakichkolwiek odruchów obronnych tak zwaną poprawnością polityczną.

Jakkolwiek groźne nie byłoby zewnętrzne zagrożenie, uważali, że wszystko można rozwiązać rozmową. I tańcem. Tak, ta rzekoma oznaka kultury, miała być niejako uniwersalnym językiem łączącym zwaśnionych ludzi. Szczytowym zaś osiągnięciem tej pseudosztuki, były programy rozrywkowe udowadniające, że każdy może tańczyć, bo w końcu wszyscy są równi, będąc jednocześnie wyjątkowymi. Cóż za histeryczny bełkot!

Nienawidziłem ich, patrząc jak spasieni niczym rasowe tuczniki, podziwiali te podrygi, wsłuchując się w głos proroków z jury. Gardziłem ich bezkrytyczną wiarą w ludzkość, która jakoby mogła zjednoczyć się w tańcu, podczas gdy podziurawione magicznymi farmaceutykami mózgi, nie ogarniały już rzeczywistości za oknami. Było im z tym tak dobrze, że aż czułem, jak to prymitywne ciepło rozchodzące się po ich ciałach, zuchwale uderza w moje wyczulone oczy. Kiedy w prawdziwym, nietelewizyjnym świecie, ludzie ginęli za swe urojone wiary i ideały, oni marzyli o zjednoczeniu przez taniec. Dla tego marzenia byli gotowi żyć, a niektórzy twierdzili, że mogliby za nie zginąć.

W końcu mnie przekonali. Zrozumiałem, że tylko ja mogę im pomóc. Zebrałem fundusze i zdobyłem potrzebną wiedzę. Zamknąłem się w laboratorium, gromadząc materiały niezbędne do ożywienia papuaskiego ducha radości, jak w głębi serca nazywałem mego prionowego przyjaciela. Poświęciłem temu wiele lat, ale w końcu się udało.

Teraz wszyscy są szczęśliwi. Oni, bo taniec zwyciężył. Ja, bo oni tańczą dla mnie. A wszystko do melodii granej przez moje kuru.

Dzięki niemu każdy potrafi tańczyć do utraty sił. I jeden dzień dłużej.

I jeszcze jeden…