Rodzina na swoim

 

– …tak… – ciągnął przedstawiciel handlowy. – Statystycznie rzecz biorąc przypada na państwa następca męski, sztuk jeden i jeden potomek płci żeńskiej.

 

– Jak to? – zdziwiła się Jagoda.

 

– To wynika z wzorów i tabel, szanowna pani – tłumaczył cierpliwie akwizytor. – W obecnym modelu społecznym współczynnik zastępowalności pokoleń wynosi 2,4. To oznacza, że do zachowania wielkości społeczeństwa na obecnym poziomie, każda para powinna mieć 2,4 dzieci. Oczywiście nie da się mieć dzieci ułamkowych, he he he…

 

– No tak, hi hi hi! – mąż Jagody uprzejmie zaśmiał się z marnego dowcipu. Zawsze uważał, że gości nie wolno urazić brakiem taktu. W ogóle starał się być grzecznym i pożytecznym człowiekiem.

 

– Andrzej, daj spokój! – delikatnie, lecz zdecydowanie skarciła męża Jagoda. – Próbuję zrozumieć. Proszę pana, a dlaczego nam przysługuje dwoje dzieci?

 

– Tak jak wspomniałem, to wynika z wzorów i tabel, łaskawa pani – uśmiechnął się szeroko akwizytor. – Wzięto pod uwagę państwa zdrowie, osobowości, przewidywany przebieg kariery zawodowej, no i oczywiście dochody. Być może nie powinienem tego mówić, ale plasujecie się państwo w górnych 30% klasy średniej. To bardzo dobry wynik. Mało kto dziś może sobie pozwolić na dwójkę dzieci!

 

– Są tacy, którzy mają i trójkę!

 

– Ba! Oczywiście! Menadżerowie wysokiego szczebla, akcjonariusze większościowi i Zasłużeni Krzewiciele mają do dyspozycji pakiet D3. Choć powiem pani, nie wszyscy z niego korzystają. Widzi pani, dzieci to jednak olbrzymia odpowiedzialność i obowiązki. Nie zostaje zbyt wiele czasu i pieniędzy, aby skorzystać ze wszystkich wspaniałości jakie dziś oferuje rynek.

 

– Tak, tak – zgodził się Andrzej. – Dzieci są bardzo absorbujące…

 

– Właśnie! – podchwycił handlowiec. – A popatrzcie państwo na to! Mam tu folder najnowszego ośrodka na Hawajach. Imponujące , prawda? Baseny z regulowaną falą, masaże plazmowe, auto-tancerz całodobowy… Kolega wrócił tydzień temu, mówi: „Rewelacja!”. Proszę mnie źle nie zrozumieć. Macie państwo przepiękne mieszkanie, ale od czasu do czasu trzeba wyjechać, odpocząć!

 

– Oczywiście! – ożywił się Andrzej kartkując folder. – Wspaniale to wygląda, egzotycznie!

 

– No, ale wracajmy do dzieci panowie! –ostudziła ich Jagoda. – O tym mówiliśmy.

 

– No właśnie! – akwizytor klasnął w dłonie przerywając Andrzejowi tropikalne rozmarzenie. – Nie pokazałem tego folderu przypadkiem. Niech pani zobaczy. Tam, na przedostatniej stronie jest cennik.

 

– O mój Boże! 400% drożej za pokój 3-osobowy. Za dwójkę dzieci 600% więcej!

 

– Takie są dziś stawki! – handlowiec wzruszył ramionami. – Obowiązkowa podwójna opieka, nadzór wychowawczy, dodatek za niestandardowe zachowania… Zresztą to nie dotyczy tylko wakacji, to w końcu można sobie odpuścić, ale proszę policzyć: szkoła, korepetycje, modne gadżety, szkolenia, studia. To koszty i wyrzeczenia, a skutek nieprzewidywalny…

 

– …jednak bylibyśmy z mężem w stanie znieść te niedogodności.. Chyba jednak się zdecydujemy…

 

Jagoda spojrzała na męża. Andrzej unikał jej wzroku. Za to przedstawiciel cały czas beznamiętnie ją obserwował. Choć z uprzejmym uśmiechem. Logika i rozsądek były po jego stronie.

 

– Widzi pani… – zaczął spokojnie gość. – Oczywiście zrobicie państwo jak będziecie chcieli, to wolny kraj! Proszę jednak pamiętać, że nasze modele matematyczne są oparte na najnowszych osiągnięciach nauki. Tabele i wzory w państwa przypadku wskazują, że nawet przy opcji jednego dziecka prawdopodobieństwo depresji, rozwodu, biedy i dysfunkcji wynosi 27%.

 

– To nie tak dużo…

 

– Niby tak, ale wie pani. Będą kontrole, komisje. Urzędy pilnują takich rzeczy. Może nawet w telewizji państwa pokażą w programie o patologiach. To nic przyjemnego. Będziecie się państwo starać ze wszystkich sił, wiem, ale… to nie wystarczy. Proszę państwa, nasze tabele naprawdę rzadko się mylą. Jeśli zdecydujecie się na dzieci, czeka was koszmar!

 

– … a jednak… – próbowała oponować Jagoda.

 

– Co pan o tym myśli? – bezceremonialnie przerwał jej akwizytor spoglądając ostro na Andrzeja.

 

– Bo ja wiem… – Andrzej aż podskoczył pod ciężarem spojrzeń. – To niełatwa decyzja. Ale trzeba ją podjąć prawda? No tak… Musimy chyba być rozsądni, Jagodo. Te tabele naprawdę rzadko się mylą…

 

Tym razem to żona wpatrywała się w podłogę. Milczała.

 

– Rozsądek to bardzo ważna rzecz, cieszę się, że jest pan tego samego zdania co ja – akwizytor uścisnął mu dłoń, wypełniając swoim energicznym głosem krępującą ciszę. – Gdybyśmy mieli więcej takich odpowiedzialnych ludzi jak pan, świat uniknąłby wielu kłopotów!

 

Gospodarze nie czuli się najlepiej, najchętniej coś by zrobili, dokądś wyszli, przemyśleli, ale nie wypadało. Przecież gość…

 

– Skoro tak się ładnie dogadaliśmy, skoro mamy tak podobne spojrzenie na życie, proponuję, abyśmy przeszli na ty!

 

– O, naprawdę… – Andrzej był zaskoczony, lecz wiele więcej nie zdążył powiedzieć. Akwizytor żywiołowo wziął go w ramiona i ucałował.

 

– Lucjan jestem! Lucek dla przyjaciół!

 

– Andrzej…

 

– Jagoda…

 

– Słuchajcie, skoro już jesteśmy ze sobą tak blisko, mam coś dla was. Wyjątkowego i super korzystnego. Taka, że tak powiem „opcja zerowa”.

 

– Co to takiego?

 

– To bardzo proste. Tu jest tabela specjalnie dla was. Nie mówcie nikomu, że wam ją pokazałem, bo mogę mieć kłopoty. Patrzcie! Tutaj w tej kolumnie. To koszt wychowania dziecka. W opcji z rodzeństwem i bez. Patrzcie!

 

– Mój Boże!

 

– Tak, tak. Dobrze widzicie. Dwa miliony!

 

– Nie zdawałem sobie sprawy…

 

– Takie życie! – akwizytor ciągnął rozmowę w dobrze sobie znanym kierunku. – Słuchajcie, przyjaciele. Dwa miliony to przyjemna sumka. A co byście powiedzieli, gdybym wam obiecał, że jeszcze dziś będzie na waszym koncie?

 

– Jak to? – zapytali równocześnie. Andrzej i Jagoda drżeli. Dlaczego? Może znali odpowiedź, zanim zapytali. Może nie trzeba było pytać? Uciekać, uciekać daleko! Ale przecież gość, nie wypada…

 

– Przecież wiecie o co chodzi. Podpiszcie i będzie spokój – akwizytor wpatrywał się w nich bezlitośnie. Z eleganckiej teczki wyciągnął trzy egzemplarze umowy. I długopis.

 

– No nie wiem, to trochę radykalne…

 

– Radykalne?! Daj spokój, większość rozsądnych ludzi tak robi, żyje bogato i bez zbędnych stresów! Zastanów się! Korzystaj z okazji, skoro los ci ją pod nos podsuwa. Andrzej!

 

– No nie wiem…

 

– Nie wygłupiaj się, Andrzej! Bądź mężczyzną. Przecież to nie cyrograf! – zaśmiał się Lucek.

 

Andrzej jeszcze raz odważył się spojrzeć na gościa. I jeszcze raz się ugiął. Nie, nie wypada odmawiać gościowi.

 

– No! – zachwycił się handlowiec, gdy wszystkie podpisy znalazły się we właściwych miejscach. – To co, wszystko załatwiliśmy, więc lecę. Zdążę jeszcze przelew zrobić. Podjęliście rozsądną decyzję! Cześć!

 

Gdy wyszedł, Jagoda z miejsca włączyła telewizor. Na szczęście leciał ich ulubiony show. Nim się rozsiedli przed plazmą, tablet dał znać o przelewie dwóch milionów. Byli teraz bogaci. Dzięki swojemu rozsądkowi.

 

Nagle Andrzejowi wydało się, że coś poczuł. Wyszedł na korytarz sprawdzić co to za zapach. Od razu zwrócił uwagę na modny kapelusz. Akwizytor zostawił! Chwycił zgubę, wybiegł z mieszkania na klatkę, potem na dwór. Handlowca ani śladu!

 

Rozejrzał się po osiedlu. Dobrze utrzymany, czysty trawnik, dominanty przestrzenne bez śladów świńskich napisów. Porządek, cisza i spokój. Aż dreszcz przeszedł Andrzejowi po plecach. Jeszcze raz spojrzał na modne nakrycie głowy. Gust i elegancja! Woda kolońska pewnie też ekskluzywna. Przysunął kapelusz do nosa i wciągnął powietrze. Dziwne! Jakby siarka… Cóż taka moda pewnie teraz. Ostatni raz rozejrzał się za niedawnym gościem i niespiesznie (dokąd i po co miałby się spieszyć?) wrócił do mieszkania.

 

Jagoda czekała w salonie. Wtulona w fotel, owinięta kocem dyskretnie otarła łzę. Już nic, już się uśmiechała.

 

– Eh, to co, realizujemy kredyt, tak? – powiedziała do męża z uśmiechem. – Jedźmy na te Hawaje!