Uległość

 

 

A więc było to tak, że z reguły nie wchodziłam w kontakty z takimi ludźmi. Dopiero kiedy dowiedziałam się, że z Centralnego Więzienia, Varilli Północnej, uciekła Lattoo, postanowiłam nagle, owe kontakty nawiązać.

 

Bo uciec zza murów to jedno, a przetrwać za nimi to drugie.

 

Ciekawiło mnie, jak tego dokonała, jak długo układała plan, a co najważniejsze, jaki był cel? W jaki sposób narodziła się jej determinacja?

 

Jaki był konkretny powód?

 

Gdy w końcu spytałam, odpowiedziała bez zastanowienia…

ULEGŁOŚĆ

 

 

 

 

Wieczorami trzeba było porządnie palić w piecu, aby nie zamarznąć. Temperatura była wybitnie dokuczliwa tego roku i nieraz spadała do trzydziestu stopni poniżej zera.

 

Nawet konie w stajniach odczuwały ten ciągnący do miasteczek chłód, który nachodził mieszkańców Varilli prosto ze szczerbatych Gór Duchowiąza.

 

Ludzie różnie mówili na temat sięgających nieba, ośnieżonych wierchów.

 

Jedni byli nimi fascynowali twierdząc, że gdzieś w nieodkrytych jaskiniach Duchowiąza leżą niezliczone skarby Lodowego Wędrowca jakim był wspomniany Halona Bailey „Duchowiąz”, a drudzy stronili od nich jakby samo wspomnienie o paśmie górskim, było niezmazywanym grzechem.

 

Bali się, bo chodziła pogłoska, że podróżni, którzy niegdyś przepadli w mroźnych szczelinach niebezpiecznych turni, wcale nie umierali.

 

Żyli.

 

Nie dalej jak wczoraj panna Tanita Zelie wysłuchiwała historii swej rozgadanej sąsiadki z naprzeciwka, która twierdziła, że dwie noce temu, gdy wracała z pracy przez tory kolejowe, spotkała na przejeździe jednego z górskich piechurów, Arnolda Lewisa. Twierdziła, że nie posiadając zapalniczki, poprosiła mężczyznę o rozpalenie jej papierosa.

 

Lewis rzecz jasna nie odmówił i z przyjemnością pomógł pani Cornett w kontynuowaniu jej nałogu lecz w ostateczności okazało się, że rzekomy Arnold Lewis był martwy już od dwudziestu czterech godzin.

 

– Nie uwierzysz Fina, co się wydarzyło! – powitały ją rozhisteryzowane krzyki gdy tylko przekroczyła próg domu – Pan Lewis nie żyje! Znaleźli go dzisiaj rano w lodowej rozpadlinie zaraz przy wejściu na Błękitny Szlak! Grupa mężczyzn próbowała do niego zejść, aby wydobyć ciało, a raczej jego resztki, bo ponoć została z niego mokra plama, ale kiedy już znaleźli się na dole, Lewisa nie było. Aż dreszcz przechodzi po plecach, prawda?

 

Zależy komu.

 

Dla panny Tanity Zelie były to kompletne, absurdalne, astronomiczne bzdury. Z pewnością często naginająca rzeczywistość pani Cornett, znów posłużyła się swą nieograniczoną wyobraźnią żeby wzbudzić zainteresowanie wobec własnej osoby.

 

– Nie śpisz jeszcze? Tanita? Do diaska, co ty robisz?

 

W drzwiach do kuchni stanęła zaspana Lattoo. Jak zwykle w ogromnej, włochatej pidżamie z jakiegoś niewinnego zwierzęcia, nadającej się w sam raz na tak okropne noce jak ta, i jak zwykle z wielgachnym tasakiem w ręce, jakby na każdym kroku czyhał na nią ktoś, kto pragnie ją zabić.

 

– A ty dlaczego nie śpisz?

 

– Zadałam pytanie pierwsza.

 

– Będziesz się ze mną kłócić?

 

– Przyszłam coś zjeść – wzruszyła ramionami brunetka o oczach zielonych jak szmaragd. Nóż w jej lewej dłoni zalśnił niebezpiecznie gdy przechodziła obok lampki, w której kotłowały się płomienie pozapalanych świeczek. Zajrzała do nieco przypalonego garnka stojącego na kaflowym piecu.

 

Kapusta.

 

– Jak będziesz jadła o tej porze to będziesz gruba.

 

– Już jestem, a ty co tu robisz?

 

– Rozmyślam.

 

– I przy okazji zużywasz bezcenne świeczki – poirytowana, porzuciła bezkarne objadanie się i porwała ze stolika lampkę, aby ratować ich jedyne źródło światła na najbliższe kilka dni. Zapanowała nieprzenikniona ciemność.

 

– Dzięki Lattoo. Od razu lepiej. Gdzie ty jesteś? Muszę uważasz na twój nóż… mogłabyś go odłożyć do czasu aż sobie stąd pójdę?

 

– Nie.

 

Sprawa należała do tych przegranych już z góry, albowiem panna Lattoo Warnicova nie rozstawała się ze swoim wiernym tasakiem, zwłaszcza w godzinach nocnych. Twierdziła, że dzierżenie go w dłoni od momentu, w którym zajdzie słońce, do momentu, w którym wzejdzie, jest nawykiem pozostałym jej z czasów więziennych, bo niewinnie wyglądająca kobieta o oczach okrągłych, a przy tym bystrych, miała już za sobą jedną, dotkliwą odsiadkę.

 

– To nie ruszaj się z miejsca, a ja pójdę do siebie – zaproponowała bez przekonania Zelie.

 

– A o czym myślałaś, jak tak sobie tutaj stałaś?

 

– O Duchowiązach.

 

– Przecież ty nie wierzysz w takie bujdy.

 

– Niby nie, ale chyba coś w tym wszystkim musi być. Sama nie wiem, czemu zaprzątam sobie tym głowę.

 

– A ja wiem – odparła pewna siebie Lattoo – brakuje ci roboty więc sama wymyślasz sobie zagadkę. Masz spaczenie zawodowe.

 

– Muszę czymś zająć myśli żeby kompletnie nie zwariować. Wcześniejsza emerytura – prychnęła z pogardą pod nosem – trzeba mieć tupet… a wszystko przez to, że wpadłam na trop niewyobrażalnej afery!

 

– Wciąż tego nie przetrawiłaś? A tak w ogóle to na twoim miejscu też chodziłabym wieczorami z nożem.

 

– Dlaczego?

 

– Bo jeśli faktycznie masz rację i wpadłaś na trop tej „niewyobrażalnej afery” to prędzej czy później staniesz się dla kogoś niewygodna i twoja egzystencja zacznie przeszkadzać.

 

– Czy wyście zgłupiały?

 

Wraz z oślepiającymi kulkami światła na dłoni oraz białym, puchatym kotem pod pachą, w wyłożonej bordowymi kaflami kuchni, pojawiła się blond włosa piękność w postaci Chazelle. Zwierzak zamiauczał ze swego rodzaju, pretensją, a jego zaspana właścicielka ubrana w długą koszulę nocną i wełniane bambosze odznaczała się tej nocy koszmarnymi sińcami pod oczami.

 

– My zgłupiałyśmy? Chyba ty! Zgaś to do cholery, bo jeszcze kto zobaczy i dopiero będzie! Na jakim ty świecie żyjesz?!

 

– W sumie racja – panienka DeNolwen z pokorą przyjęła reprymendę Zelie i jak gdyby nigdy nic, wypuściła świecące kulki z dłoni. Trzy elementy powstałe z inicjatywy półprzytomnej Chaz, najzwyczajniej w świecie, rozpłynęły się w powietrzu – to co robimy dalej?

 

– Idziemy spać.

 

– Ja idę jeść.

 

– Gdzie ty jesteś z tym nożem Lattoo? Miałaś się nie ruszać!

 

– Jestem głodna.

 

– Tłuczecie się, a ja jutro rano wstaję do pracy.

 

– Wszystko przez Zelie! Siedzi tu i rozmyśla przy naszych ostatnich świeczkach!

 

– Paliłaś świeczki?!

 

– Tylko dwie!

 

– Tanita!

 

– Po ciemku nie umie myśleć…

 

– Bo cię trzasnę Lattoo.

 

– Mam nóż.

 

– Wątła obrona jeśli Zelie się wkurzy.

 

– Niech ćwiczy panowie nad nerwami.

 

– Czy ja czuję kapustę?

 

– Teraz obie będzie jeść? Chazelle, idź się kłaść, bo jutro nie wstaniesz.

 

– Na głodnego ciężko jest spać. Gdzie jesteś Lattoo? A raczej, gdzie jest nóż?

 

– Czy wy się mnie boicie? Przecież nic wam nim nie zrobię.

 

– To przestań go z sobą nosić!

 

Koniec.

 

Światło w kuchni pojawiło się ponownie lecz tym razem w drzwiach wiodących do pomieszczenia nie stanęła żadna wysoka postać, a siedmioletnia dziewczynka o kruczoczarnych włosach, z równiutką grzywką opadającą na czoło. W jej drobnych rączkach, niczym ukryty w norze gryzoń, siedział jarzący się płomień. Ciemne jak studnie oczy nie zdradzały posiadania jakichkolwiek emocji i można powiedzieć, że dziecko choć urocze, przyprawiało o dreszcze gdy wpatrywało się w cudze źrenice zbyt długo.

 

– Znowu? – jęknęła na widok trzech dorosłych kobiet w pełnej gotowości do rzucenia się sobie do gardeł, w tym jednej z pokaźnych rozmiarów tasakiem, uniesionym niebezpiecznie do góry.

 

– Coś się stało kochanie? – spytała niewinnie Zelie.

 

– Drzecie się do siebie. Już trzecią noc pod rząd. Tak nie da się mieszkać. Chcę spać.

 

– Już dobrze, idź do łóżka. My też będziemy się kłaść.

 

– To nie jest normalne mamo.

 

– Wiem, idź do siebie.

 

– Ma nas za wariatki, mówiłam – szepnęła podejrzliwie Lattoo do szczupłej blondynki, która razem z nią zajadała się gotowaną kapustą.