Koci postrach

Ostry zapach nie do końca świeżej ryby wypełnił mi nozdrza. Poczułam zastrzyk energii i z nowym zapałem poczęłam szukać źródła owego zapachu. Wciągnęłam mocno przepełnione nim powietrze i ruszyłam za tropem w stronę wyjścia z garażu.

Nagle jaskrawe światło wbiło mi się z impetem w oczy. W brudnym lustrze podpierającym ścianę zdążyłam zobaczyć zwężające mi się natychmiast do ledwo widocznych paseczków źrenice. Przywykłam już do cienia i jego brak sprawił mi niemały ból, ale na szczęście szybko moje widzenie powróciło do dobrego stanu i ujrzałam przed sobą wielki, pachnący kawałek rybiego mięsa. Poczułam gromadzącą się na języku ślinę, po czym oblizałam się łakomie.

Ruszyłam się ostrożnie, kierując kroki w stronę zachęcająco wyglądającego posiłku. Po drodze stwierdziłam, że jest to z pewnością udany dzień.

Kiedy tylko znalazłam się przy wymarzonym kąsku, za mną rozległ się głośny trzask. Obróciłam się gwałtownie, zauważywszy, że znajduję się za pordzewiałymi kratami ciasnej klatki. Chciałam natychmiast stamtąd uciec, ale klatka okazała się zamknięta z każdej strony. Spanikowałam.

„Wszystko jest w porządku. Zaraz jakoś się stąd wydostanę…”, myślałam. Bez skutku. Przed oczami stanął mi obraz własnej śmierci. Czułam, jak serce wali mi boleśnie w żebra.

Przy metalowych prętach klatki pojawiły się ludzkie stopy, co sprawiło, że straciłam wszelką nadzieję. Wielka, pomarszczona twarz pochyliła się, rozchyliwszy popękane wargi w straszliwym, pokrzywionym grymasie.

– No już, koteczku, babcia cię uratuje! Ze mną jesteś bezpieczna, kicia! Już nie będziesz głodować, ani nie musisz się niczego bać, mój biedny kocureńku! O, jaka wychudzona, jaka brudna, jaka przestraszona! Weźmiemy cię do domku i będziemy o ciebie dbać. – paplała niezrozumiale, pokazując mi swoje okropne, żółte kły. Jej zapach był nie do zniesienia. Na próbę postanowiłam ją odstraszyć, sycząc, ale poklepała tylko pordzewiałe pręty i narzuciła na klatkę jakiś cuchnący koc. Już po krótkiej chwili było w niej tak duszno, że zdawało mi się, że zaraz przestanę oddychać.

Przerażona poczułam, że się unoszę. Nie byłam pewna, czy spód klatki przypadkiem za chwilę nie odpadnie. Z jednej strony, byłoby to dla mnie szansą ucieczki, ale z drugiej nie wiedziałam, na jak dużej wysokości się znajduję. Gdyby chociaż klatka sprawiała pozory jakiejkolwiek stabilności, ale ona kiwała się z boku na bok, przewracając mnie na ostre, kaleczące skórę pręty. Wczepiłam się pazurami w kratę i nie pozwoliłam, by zawładnął mną strach.

Usłyszałam brzęk kluczy w zamku i chwilę potem człowiek, który mnie porwał, zerwał z mojego więzienia ten postrzępiony materiał, więc znowu mogłam widzieć. W otaczającym nas pomieszczeniu było dość chłodno, ale to, co za chwilę zauważyłam, wstrząsnęło mną doszczętnie.

Koci tłum snuł się po małym mieszkaniu babci. Każdy z nich jęczał przeraźliwie, ale z bezgranicznym zdziwieniem dostrzegłam zdrajców, łaszących się jak gdyby nigdy nic do nóg potwornej kobiety. Z uśmiechem na pyszczku jeden z nich podszedł do pustej miski, do której chwilę potem babcia wsypała suche pożywienie, niepodobne do czegokolwiek jadalnego.

Byłam straszliwie zmęczona i wystraszona. Wszędzie wokół panował półmrok, śmierdziało, a na ziemi leżały odchody tych wszystkich kotów. Promienie słońca prześwitywały przez wąskie paski żaluzji.

Dłoń złoczyńcy chwyciła za górną część klatki. Nawet ostrzegawcze draśnięcie nie sprawiło, że zostawiła mnie w spokoju. Poruszająca się niebezpiecznie klatka wywołała u mnie mdłości. Zostałam postawiona znienacka na podłodze. Otwarte drzwiczki nie zachęciły mnie jednak do wyjścia. Z resztą widziałam, że za nimi czeka kolejne zakratowane więzienie bez wyjścia. Babcia jednak miała swoje zamiary co do mnie i przechyliła mnie tak, że wypadłam, boleśnie uderzając pyszczkiem o podłoże.

– Twoje nowe mieszkanko, kochaniutka, ciepłe, suche mieszkanko… Nasypiemy ci jedzonka…– nie rozumiałam ani jednego z dźwięków, które wydobywały się z ust tej kobiety. Usłyszałam odległe pukanie i ta wiedźma zostawiła mnie samą. Skuliłam się w czarnej rozpaczy i zwymiotowałam. Byłam bez szans na ucieczkę. Wiedziałam, że nie pożyję tu długo.

– Witaj. – odezwał się ktoś piskliwym głosem. Był to przeraźliwie chudy kocur z sąsiedniej klatki. – Współczuję. – te słowa mówiły mi więcej, niż wszystko inne dookoła. Byłam w pułapce bez wyjścia.

– Wróciłam! – krzyczała coś ludzka kobieta, przekraczając próg pokoju. – To tylko listonosz! Schyliła się do krat, za którymi próbowałam się ukryć. – Ojeju! Nie rozumiem, dlaczego moi sąsiedzi chcą złożyć na mnie skargę. Przecież ja tylko robię coś dobrego! Matka Teresa od kotów! Nigdy nie zapomnę waszych oczu, pełnych zdziwienia, że ktoś chce się wami opiekować i wreszcie pokochać, kiedy widzę was po raz pierwszy. Tak właśnie powiedziałam wczoraj dziennikarzowi, który ze mną rozmawiał. Jak myślicie, kociaki, dobrze mu powiedziałam?

Odetchnęłam z ulgą, kiedy odeszła, mamrocząc pod nosem coś bez sensu. Uderzyłam z całej siły bokiem w kraty, ale nic to nie dało.

– Nie uda ci się. Myślisz, że nie próbowałem? – zapytał ponuro kocur, obserwując moje poczynania swoimi wielkimi, ciemnymi oczami. – Jak będziesz grzeczna, pozwoli ci może wychodzić z klatki od czasu do czasu, jak tym kotom przy wejściu. Ja osobiście ich nie cierpię. Pupilki pańci! Jak tylko chciałem zjeść coś ze wspólnej miski, kiedy jeszcze wychodziłem, stanęły mi na drodze i sprowokowały do bójki! Przez to tu siedzę, już drugi tydzień chyba.

Załkałam bezgłośnie. Położyłam się na tej zakurzonej podłodze, próbując się uspokoić i usnąć, co jednak było bardzo trudne.