Łowca diabłów (szort)

Od dziesięciu lat jestem łowcą diabłów w małym prowincjonalnym miasteczku. Egzorcyści przy mnie to przysłowiowe "Cienkie Bolki". Oni męczą się tydzień z jedną bestią, ja codziennie chwytam kilka i hurtowo odsyłam do otchłani.

Zastanawiacie się: jak to się stało, że nieśmiały urzędnik powiatowy został łowcą? Cóż, z przeznaczeniem się nie dyskutuje. Tylko żona trochę marudzi, że dokładam do tego interesu. Kobiety zawsze twardo stoją na ziemi, trudno im zaakceptować, że misja jest ważniejsza od materialistycznych konsyderacji.

Generalnie jednak, nie narzekam. Nie wierzcie w hollywoodzkie dyrdymały o mrożących krew w żyłach zmaganiach w środku nocy. Łowię głównie w dzień, wtedy czeluści małomiasteczkowe piekiełka są otwarte najszerzej. Łapanie demonów to lżejsza praca niż osiem godzin przy taśmie czy nawet za biurkiem.

Satysfakcji z udanego polowania jest co niemiara. Ciężko to ubrać w słowa… dotyk nieba, krok na drugą stronę, taniec na firmamencie… Czasem żałuję, że nie jestem poetą, by to bardziej obrazowo opisać.

Spytacie: jak poszły dzisiejsze łowy? Bardzo dobrze. Dopadłem ich na ryneczku wczesnym popołudniem. Magiczne rytuały pętania zawsze przebiegają gładko, jeśli ma się trochę "many", jak ją niektórzy z cudzoziemska nazywają. Teraz odpoczywam na kobiercu z soczystej zielonej trawy. Słonko przyjemnie grzeje bose stopy, a cień rzucany przez koronę dorodnej akacji muska śniade czoło.

Sąsiadka, pani Kurczukowa, przyspiesza kroku, mijając mnie chodnikiem. Nie mam do niej o to pretensji. Jej postawa to klasyczny "lęk przed innym", jakby to ujął uczony antropolog. Na szczęście, dzieci są wolne od przesądów. Wracająca ze szkoły rudowłosa Natalka zatrzymuje się na chwilę i uśmiecha. Dobre dziecko. Będę pamiętał, by jej kupić lizaka.

Nieśpiesznie obracam głowę w stronę złapanych demonów. Nawet nie próbują się wyplątać z mocnej sieci. Wiedzą, że jeszcze przed zachodem słońca odejdą w zaświaty. Drżą. Cztery butelki winka "Czerwony diabeł" po 3,70 zł sztuka.