Duch diamentu

Duch diamentu

Na początkach świata,chwile po epoce poranku

gdy ziemia dławiła się słoną czernią,młodych oceanów

a szare wulkany twardo spały,niczym księżycowe góry

tylko białe światło dziennej gwiazdy,było ciepłym tchnieniem

dla lodowatej,poszarpanej wiatrem skorupy.

Wśród wzgórz zastygłej lawy,w dolinach pyłu i popiołu.

Wśród metalicznych jezior i posępnych puszczy

znikły nagle blade, cienie śmiertelnych istot.

Strapione usta zamilkły,wypełnione niepewnością.

Blask oczu ogarnął mrok pierwszego zaćmienia.

Czarny dysk zasłonił perłową tarcze słońca.

Ukazał się pulsujący pierścień jasnej gwiazdy, plujący żarem

a na nim poświata rodzącego się diamentu, tańczącego pryzmatu.

Kryształ wypełniła wszelka barwa i moc kolorów

nieznana dla mglistych źrenic, ziemskiej istoty.

Promienie szlachetnego kamienia,przenikały ziemie

okrywały radosnym płaszczem smutne łąki i ponure bory.

Tęczowy deszcz zalewał uśpione doliny i górskie granie.

Barwne krople drążyły skaliste pieczary i wnętrza suchej ziemi

w gorzkie rzeki i strumienie wlała się miodowa woń.

Święta, złota woda zlepiła armie z purpurowej gliny

srebrne żyły wskrzesiły wojowników potężnej chwały.

Przyodziani magia,puści w środku,podążali za mieniącą się zorzą.

Kolorami oblewali wszelkie formy życia,przesycone szarością i goryczą.

Zmieniali chłód ciał w ciepło kolorów,ogrzewając zimne dusze.

Świadome istoty o mroźnych spojrzeniach,pragnęły zgasić żywy płomień

lecz żelazny oręż łamał się na żołnierzach słonecznej poświaty.

Bezduszna muzyka nie kruszyła gwiezdnej materii

złowieszcze słowa nie zatrzymały marszu ku nowemu świtowi.

Utracili rdzawe nadzieje walczący z mieczem tęczy.

Duch diamentu zniszczył złą moc płynącą z szczelin planety

strumienie kolorów wypełniły szkliste serca pokonanych.

Wyprysła fontanna uczuć a nowe dusze rozkwitły pełnią dobrej siły.

Każdej nocy świat pastelowych barw walczy z gęstniejącym mrokiem

zwycięża go o świcie,gdy duch diamentowej armii płynie po złotym niebie.