Pogromca smoków (szort)

Burmistrz i kapitan straży wyobrażali sobie Pogromcę jako potężnego rycerza, odzianego w mitryl i adamantyt, z wielkim srebrnym mieczem i pokrytą runami tarczą. Arcykapłan i skryba sądzili natomiast, że jest on sędziwym czarodziejem ubranym w jedwabną togę w kolorze nocnego nieba, otoczonym przez aureolę błyskawic. Wszyscy czterej byli bardzo stremowani, gdy odźwierny prowadził ich spiralnymi schodami do gabinetu na szczycie wieży.

 

Z trudem powstrzymali westchnienie zdziwienia, gdy go zobaczyli. Był łysawym mężczyzną po czterdziestce, o średniej budowie ciała, z lekko zaokrąglonym brzuszkiem. Ubrany w eleganckie zielone szaty, przypominał raczej obrotnego kupca bądź aptekarza. Tylko te niebieskie oczy – było w nich coś… magicznego.

 

Przestronny gabinet Pogromcy wyglądał niczym targowisko kuriozów – na ścianie, obok gargantuicznego dwuręcznego miecza i kryształowego hełmu, wisiała lutnia, kapelusz z pawimi piórami i siatka na motyle. Na licznych półkach i komodach walały się kolorowe fiolki, stare księgi, poplamione tłuszczem pergaminy i masa drobiazgów nieznanego przeznaczenia. Mężczyzna uprzejmie przywitał gości i wskazał im obite atłasem fotele.

 

– Jaśnie wielmożny panie Pogromco! – zaczął burmistrz, miętosząc kapelusz w spoconych dłoniach. – Przybywamy z Grasburga, miasta na północy Księstwa Frygii. Od miesiąca w naszej okolicy grasuje przerażający smok, który co parę dni porywa i zjada kolejną piękną dziewicę. Błagamy o ratunek! Nasz skarbiec stoi przed tobą otworem!

 

– Czy znacie imię smoka? – zapytał gospodarz.

 

– Niektórzy nazywają go Pożeraczem Cnotek – rzekł kapitan. – Inni Czarnym Koszmarem…

 

– Nie, nie. Chodzi o prawdziwe imię – przerwał mu Pogromca. – Coś jak Ele'Agu-Dogh czy Tass-Ma'Runi. Nie? No trudno. To zawsze bardzo ułatwia sprawę, ale nie jest konieczne. Opiszcie jak wygląda bestia.

 

– Jest wielki, dobrych dziesięć sążni od łba do ogona – zaczął skryba. – Ma skórę czarną jak noc, a błona na skrzydłach jest szkarłatna. Na głowie trzy pary rogów, żółte zębiska…

 

– Wystarczy – rzekł Pogromca. – To dragonix trabarascus, dojrzały osobnik, pewnie ze sto pięćdziesiąt lat. – Mężczyzna podrapał się w podbródek i zapatrzył w sufit. – No tak… Odporny na magię żywiołów i nekromancję. Można by usiec meteorytową stalą, ale to sporo roboty. Trucizna raczej odpada, bo ten gatunek ma dość ścisłą dietę… Hmm…

 

Pogromca przeniósł wzrok na gości i milczał przez chwilę. W końcu odezwał się stanowczym głosem:

 

– Nie będę owijał w bawełnę: trafił się wam jeden z paskudniejszych smoków. Oczywiście, mógłbym go zabić, ale to bardzo pracochłonne i… kosztowne. Mówiąc wprost: nie stać was.

 

Arcykapłan nerwowo przełknął ślinę, kapitan przetarł pot z czoła, oczy burmistrza się zaszkliły.

 

– Niemniej, myślę, że stosunkowo proste byłoby przegonienie bestii z waszej okolicy na paręnaście lat, a kto wie, może nawet na zawsze…

 

Z czterech gardeł wydobyło się głośne westchnienie ulgi.

 

– Wielmożny Pogromco! – rzekł słabym głosem burmistrz. – Wielce jesteśmy ci wdzięczni za zaproponowaną pomoc. Czy na to byłoby nas stać? Ile by taka usługa kosztowała?

 

– Cóż, jak wspomniałem, to nie jest specjalnie trudne – odparł Pogromca, poprawiając się na miękkim oparciu fotela. – Widzę, żeście ludzie skromni i poczciwi, dlatego pomogę wam po kosztach. Za symboliczne sto dukatów.

 

W oczach gości błysnęła euforia. Nie spodziewali się tak wspaniałego obrotu sprawy.

 

– Mam tylko jeden warunek – dodał. – Moja praca wymaga czasem subtelnych działań, które nie dla wszystkich prostaczków są zrozumiałe. Dlatego musicie mi obiecać, zwłaszcza ty – kapitanie, i ty – arcykapłanie, że wasi ludzie nie będą mi wchodzić w drogę…

 

– Ależ oczywiście, oczywiście! – padła szczera obietnica.

 

*

 

Gdy goście opuścili wieżę, Pogromca zabrał się za kompletownie ekwipunku. Zdjął ze ściany lutnię i kapelusz, a z przepastnej szafy wyciągnął kilka eleganckich kubraczków i dwa flakony ze zmysłowymi wschodnimi pachnidłami. Zgarnął niedużą książkę oprawioną w różową skórę i ruszył do wyjścia, lecz jego dłoń zamarła dwa cale nad mosiężną klamką.

 

– Nie, jednak nie mogę ryzykować – mruknął pod nosem i wrócił do jednej z szaf. Wyciągnął stamtąd flaszkę mocarnej okowity i garść tajemniczych niebieskich ziarenek.

 

Przybył do Grasburga w stroju barda i rozgościł się w karczmie w okolicach ratusza. Cnotliwe białogłowy ciągnęły słuchać jego romantycznych pieśni niczym niedźwiedzie do miodu. Muzyka wprowadzała kobiety w melancholię, wonne pachnidła pobudzały zmysły, a te niesamowite niebieskie oczy… Dość powiedzieć, że odwiedzające karczmę niewiasty traciły tam nie tylko garść miedziaków.

 

Pogromca pracował intensywnie dzień i noc, prawie nie śpiąc. Nie minął tydzień, a w mieście nie było już pięknych dziewic. Tych mniej urodziwych zresztą też – na wszelki wypadek.

 

Smok wpadł w szał, gdy dotarło doń, co się stało. Ryczał przeraźliwie, ział ogniem i wściekle łomotał skrzydłami. W końcu jednak podkulił ogon i odleciał w siną dal. Bo co, miał zdechnąć z głodu?