Opowiastka z morałkiem (SZORT, a jakże)

Tekst niedawno miał swoją premierę na szortalu.

– Mrrrr… – zamruczała, leniwie przeciągając smukłe, gibkie ciało, otoczone miękkim kokonem jedwabnej pościeli. Łagodna jasność sącząca się przez półotwarte powieki łaskotała źrenice, delikatnie je pobudzając. Oszukiwała, sugerując, że najwyższy czas wstać. A przecież był listopad. Szósta rano. Ta myśl powoli wkradała się we wciąż zamroczone snem zakamarki umysłu. Otworzyła szeroko oczy, po czym zamrugała kilkakrotnie. U wezgłowia łóżka, jej łóżka, siedział on, świecąc się niczym bożonarodzeniowa ozdoba choinkowa i niewątpliwie stanowiąc źródło podejrzanej o tej porze roku porannej jasności.

– Cześć! Jestem David! – powiedział wesoło i uśmiechnął się, ukazując pełny garnitur nieskazitelnie białych zębów. Podniósłszy umięśnione przedramię, w którego rzeźbienie musiał być zamieszany Michał Anioł, wystudiowanym ruchem ręki zagarnął za ucho zaplątany kosmyk blond włosów, lekko opadający na porażająco błękitne oczy.

– Eeeeee….??

– Mam dwie wiadomości – dobrą i złą. Którą chcesz usłyszeć pierwszą? No wiadomo, że złą.

A więc: nie żyjesz. Ale za to jesteś w niebie. Cieszysz się?

– Eeeeeeeeeeee… ???? – Połączenia nerwowe w jej martwym ponoć mózgu zostały zaatakowane tysiącem impulsów stanowiących dowód, że wciąż potrafi myśleć. Nawet w takim stanie. I działać. Wydusiła więc:

– Ale jak to?

– No tak to. Normalnie. Umarłaś we śnie, nie cierpiałaś, więc nie narzekaj. Teraz jesteś w niebie. Ja jestem aniołem i mam cię wprowadzić w nowe, cudowne życie pozagrobowe. Na początek – małe info organizacyjne. Nie będziesz się tu nudzić. Dostaniesz świetną pracę, w której będziesz się realizować, jak nigdy się nie realizowałaś za życia na ziemi.

– Mam pracować? W… niebie?

– Dokładnie. Pełny etat. Od ósmej do szesnastej, od poniedziałku do piątku, według ziemskiej rachuby czasu. I tak przez całą wieczność. Weekendy wolne, oczywiście. Niedziela – wiadomo, obowiązki. Zapomnij o całonocnych imprezach, wyjściach na miasto w piątkowe i sobotnie wieczory, takie rzeczy tylko w piekle. My tu mamy niebiańskie rozrywki – odwiedziny u znajomych i rodziny, gry planszowe, wizyty w zoo i takie tam. Żadnych używek. Alkohol, papierosy i dragi to szatańskie dzieła. Hm… masz może jakieś pytania?

– Eee… a czy mam jakiś wybór? Znaczy się, nie to, żebym nie chciała się realizować we wspaniałej pracy albo odwiedzać rodziny, czy grać w gry na fejs…

– … gry planszowe…

– Ale na pewno imprezy i alkohol tylko w piekle? Nie ma jakiejś wersji lokalnej? Chociażby potańcówki tylko do północy?

– Nie. No chyba, że… wiesz, masz wolną wolę. Możesz wybrać. Ale czy zamienisz świetlaną wieczność w niebie na plebejskie rozrywki w piekle?

Nic jednak nie było jej w stanie bardziej przerazić, niż wizja wieczności bez piwa. Bez możliwości umoczenia ust w gęstej pianie i delektowania się cudownie zimną goryczką. Zamrugała kilkakrotnie, po czym otworzyła szeroko oczy. David dalej siedział u wezgłowia, tyle że już nie świecił. Wciąż się uśmiechał, ale w garniturze uzębienia pojawiły się braki, natomiast kły nienaturalnie się wydłużyły. Tłuste blond strąki wisiały nad parą oczu. Czerwonych oczu.

– Co jest, do diabła?

– Dobrze to ujęłaś – zachichotał. – Witaj w piekle.

– Ale o co chodzi??

– To był taki żart. Założyłem się z Samaelem, że wybierzesz piekło, zamiast nieba. Wolną wolę to miałaś za życia na ziemi, teraz to już pozamiatane. Z tymi imprezami to oczywiście też ściemniałem. Imprezy są w niebie. I to jakie! Wino najlepszych roczników się leje strumieniami. A u nas, no cóż, sama zobaczysz. W każdym razie stawiam ci dziś piwo. Mamy tylko bezalkoholowe. Będzie też orgia. Ty, ja i moi kumple… no wiesz, kochanie.