Na pohybel zaskoczeniu! (SZORT)

– Ja pierdolę i co? Odjechałeś i nie zapłaciłeś?

– No – odparł zadowolony z siebie Sebastian. – Trzeba było zobaczyć minę alfonsa. Tylko słyszałem, jak odjeżdżałem, jak kurwił na kurwę, że jej potrąci kasę. Ale tak, to nic się nie stało.

– Kurwił na kurwę, dobre – zarechotał Wojtek i przechylił kufel, wypijając z niego połowę piwa.

Sebastian, Wojtek i Kamil siedzieli w małym, zadymionym pubie ,,Zajazd", spędzając czas na rozmowie, piciu alkoholu i grze w karty. Robili tak w każdy weekend. W małym miasteczku, jakim były Iglice, nie istniały w zasadzie inne rozrywki. Co prawda, kilka miejscowości dalej znajdowała się dyskoteka, ale komu by się chciało tak daleko jeździć po całym, pięciodniowym tygodniu pracy. W towarzystwie nie było również abstynenta, pojawiłby się więc problem z powrotem.

– A wiecie – zagaił Kamil – że w lesie, tam obok ciebie Sebastian, stara Jęczmieniówna diabła widziała? Matka mi mówiła, że dzisiaj Jęczmieniówna napierdalała o tym księdzu po mszy, a on, że sprawą się zajmie, bo nigdy nie wiadomo.

– Diabła – zaśmiał się Sebastian. – Diabła to ty masz pod skórą. I we łbie.

– Ty nie wierzysz, ale coś w tym może być – Wojtek nagle spoważniał i odstawił kufel. – Jak zawsze tam przechodzę, to jakiś taki dreszcz mnie przechodzi, jakby się kto patrzył. Może być, że i diabeł.

– Pierdolicie – podsumował Sebastian. – Ile wy macie lat, żeby w diabły wierzyć? Pięć? A wróżki? A wilkołaki też? Tyle razy tamtędy lazłem i nic się nie stało. Skończcie, bo szkoda was słuchać.

Panowie zamilkli na chwilę. Zrobiło się późno, w pubie zostali tylko oni, barman, dwie kelnerki i siedzący w kącie zakapturzony mężczyzna. Tajemniczy jegomość wstał od stołu i podszedł do milczącej kompanii.

– Witam panowie – głos miał zachrypnięty, nieprzyjemny, jakby nie robił nic innego w życiu, tylko palił papierosy. – Widzę, że się nudzicie.

– Odpoczywamy – odparł rezolutnie Wojtek.

– Rozumiem. Mam dla was zadanie. Dobrze zapłacę.

– Nie, dziękujemy. Mamy pracę.

– Uczciwą – dodał Sebastian.

– A to przepraszam – odpowiedział nieznajomy i wyszedł z pubu.

– Proszę, nic się nie stało – szepnął Kamil, bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego. – Widzieliście go? Chodzi taki i ludziom robotę proponuje. Na alfonsa pewnie chciał wziąć.

– Ciebie to prędzej na dziwkę – zażartował Sebastian.

Cała trójka roześmiała się. Zamówili następną, trzecią już kolejkę piwa.

– A wiecie, że mój kuzyn, gówniarz, ale łebski chłopak, to na telekinezie się zna? Kupił mu ojciec taką starą książkę na targu i tam wszystko jest od początku do końca napisane. Co, jak i w ogóle.

– Kamil, ty już lepiej nic nie mów, po prostu zamilcz. Diabeł, telekineza, co jeszcze, kurwa?

– Nie wierzysz – oburzył się Kamil – a ja ci pokażę! Nauczył mnie trochę.

– Dajesz.

Kamil odwrócił się, wyciągnął rękę, wskazał palcem na zbliżającą się kelnerkę, niosącą tacę z zamówionym alkoholem. Nadął policzki, zmarszczył czoło, stęknął. Zrobił się purpurowy na twarzy, kufle nawet nie drgnęły. Młoda dziewczyna, lekko zdziwiona tym, co wyprawia klient, położyła naczynia na stole i odeszła bez słowa.

– To działało! Na serio!

– I co? Nic się nie stało, baranie. Nie pierdol.

Znowu zapadło milczenie. Każdy sięgnął po szklanicę, zaczęli pić z wolna.

– Na mnie czas – powiedział niespodziewanie Sebastian.

– Nie dokończysz? – zapytał zdziwiony Kamil. Zanim padła odpowiedź, uprzedził Wojtka i przysunął kufel wychodzącego kolegi.

– Jutro do roboty, tak jak i wy. Idę. Na razie.

Sebastian opuścił ,,Zajazd", zeskoczył z małych schodków i wyszedł na chodnik. Pod czaszką szumiało mu lekko. Pił sporo, ale odkąd pamiętał miał słabą głowę. Zmierzał nieco zygzakowatym krokiem w stronę domu. Minął monopolowy, dom Wesołowskich, Kiślewskich, nowy budynek gminy. Dalej ciągnęły się pola i długa zagroda. Konie, schylając się po owies, szeleściły od czasu do czasu. Poza tym, noc była cicha, ciemna i spokojna. Chodnik kończył się tam, gdzie stała stara chata Jęczmieniówny i zaczynał las. Mężczyzna wszedł na piaszczystą ścieżkę. Brzozowy lasek tonął w mroku. Lśniąca bielą za dnia kora drzew, zdawała się być pokryta gęstymi plamami oleju, jakby szalony malarz postanowił wymalować pnie czernią. Wiatr nie szumiał, powietrze nie było chłodne, a mimo to Sebastian poczuł, jak na głowie jeżą mu się włosy. Przypomniał sobie opowieść o diable i o widzeniu starej Jęczmieniówny. Pewnie szybko przywołałby siebie do porządku, gdyby nie donośny odgłos łamanych gałęzi. Coś w zaroślach poruszało się. Trzaskające gałązki i odgarniane listowie zbliżały się coraz szybciej. Sebastian wstrzymał oddech i kiedy odgłosy zdawały się dobiegać z pobocza ścieżki, wypuścił powietrze ze świstem. Nic się nie stało. Dopiero teraz zganił się w myślach za uleganie głupim opowiastkom. Szybkim krokiem przemierzył las. Szosa oddzielająca Sebastiana od domu przypominała atramentową rzekę, w której zanurzono białe, równomiernie płynące prostokąty. Wszedł na ulicę, włożył rękę do kieszeni, szukając klucza do domu. Wtedy w Sebastiana uderzył samochód.

Całe miasteczko szybko dowiedziało się, że coś się stało.