T.

W mieszkaniu słychać było jedynie głośny stuk klawiszy komputera. T. siedział przed monitorem i z wyrazem napięcia na twarzy tłukł w klawiaturę. Kolejne znaki pojawiały się na ekranie, układając się w wiersze zapełniające coraz więcej i więcej wirtualnych kartek. Słowa spływały z palców i natchnionym tańcem pojawiały się na ekranie, formując się w zwroty, zwroty w zdania, zdania, w akapity, akapity w stronice, a te w końcu miały stworzyć DZIEŁO. I to nie jakieś tam zwykłe „dzieło”, tylko DZIEŁO. Utwór, o którym można było mówić jedynie wielkimi literami. Tekst absolutnie i skończenie doskonały. Zrywający kajdany schematów, niszczący mury konwencji, wyłamujący kraty literackiej stagnacji.

Mózg T. pracował na maksymalnych obrotach, tworząc kolejne poetyckie frazy, w genialny sposób opisujące koncept, który od dłuższego czasu nie dawał mu spokoju. W umyśle wirowały setki obrazów, które następnie zamienione w słowa trafiały błyskawicznie do kolejnych komórek pamięci komputera.

Właśnie zbliżała się kulminacja, w której wszystkie wątki, finezyjnie splecione przez T. w wyjątkowy i misterny warkocz, miały eksplodować feerią barw i dźwięków, powalając czytelnika ogromem geniuszu autora.

T. przyśpieszył. Stukot zlał się niemal w jeden przeciągły dźwięk. „Genialne, genialne, genialne” kołatało się w głowie T., który sam już czuł się nieco odurzony własną przebiegłością w konstruowaniu fabuły. Gdyby nie to, że ja to napisałem, pomyślał zachwycony brzmieniem kolejnego zdania, do końca nie wiedziałbym, jak to się skończy.

Kolejny akapit i jeszcze jeden i następny i znów. Już coraz bliżej, jeszcze tylko kilka zdań i DZIEŁO będzie gotowe! T. Czuł się niemal, jakby roztapiał się we własnym utworze. Czuł, że to już nie tylko słowa, zrodzone w jego głowie, ale on sam, w jakiś tajemniczy sposób, przenosi się na białe prostokąty, świecące z kineskopu monitora. Zupełnie jakby migający kursor procesora tekstu rozlewał na tych kartach jego umysł, jego jestestwo, jego całego. Coś dziwnego działo się z jego ciałem, ale to nie było ważne.

Już, coraz bliżej, ostatnie zdanie, ostatnie słowa, ostatnie przecinki. Kropka. Potem tylko dać do przeczytania cioci, która na pewno jako pierwsza doceni zawarty w tych słowach GENIUSZ. Ona pozna, że to DZIEŁO. Ale zanim to nastąpi, trzeba zebrać resztkę sił, zebrać ostatnie myśli i napisać jedno słowo, dzięki któremu wszystko stanie się takie, jakim być powinno.

Kursor migał niespokojnie przez chwilę, po czym ruszył powoli, jakby ostatkiem sił, literując mozolnie ostatnie litery.

„KOŃJEC”

T. zniknął.

Zaniepokojona milczeniem siostrzeńca ciocia, weszła do pokoju, gdzie został już tylko komputer i 1865 stron tekstu. Rzuciła okiem na kilka akapitów i padła rażona apopleksją wywołaną ilością błędów ortograficznych.