Nieprzetłumaczalne

Gdy ekran monitora rozbłysnął na biało, usnąłem rycząc czernią swojej jedynej komórki. Błękitne światło gryzącej me tchawice małej plastikowej biedronki zaszumiało w papierowych klawiszach surduta Artura.

– nieś mnie nieś – zawołała krzywym echem krwawa iluzja okna na czwartym piętrze. Zrezygnowany obdarłem małe volvo z głosu Oscara i pchnąłem wilka do nory rzeźnika.

Odejdź przeklęty telewizorze-wydukałem modląc się z głosem drewnianego parapetu. Śpij odrzekłem do mojej tachionowo -truskawkowej oligarchii wspomnień. Rzężący korek mrugnął stosem lotosów kpiąc marmurowym zakołysaniem ud niemowlęcia. Gdyby rozkaz czarnego krzaku spadł na peleton kolarzy mała gorąca kawa melancholików odleciała by z wyrokiem białych gęsi. Nigdy w stolicy małych kocich rozgoryczeń małe paseczki złotawej nudnej foli nie uszły by echem spalonej trawy. Krowy nie muczą dziś o poranku zasypiając nad popiołem stopionych szklanek. Stary młodociany bocian furgnął z długopisem fal na krwawym grzejniku zazębiając się w kolejce do neurologa. O tak – proszę pani zamartwił się puchacz z drobnolistnej koniczyny, perły nie mają tego blasku co kły wielorybów. Nikt już dziś nie szanuje małych skrytych oblodzeń na ustach drzwi prowadzących w mrok zużytej jezdni. Całe krwawe iluzje nadpsutych wkładów organicznych nic tu nie mają do oglądania, zajęczał martwym echem zrogowaciały naskórek małych podmuchów wiatronośnych skarpet. Dłużej niż echo rozbitych sedesów nie brzmią odgłosy ławek parkowej samotności. Echo plastikowej burzy wciskanych klawiszy odpowiada martwym echom pustej łazienki. Nikogo nie wciskają już zapachy czerwonych nożyczek. Rafał spoglądał na okrągły kabel jego własnej temperówki. Zamiast odetchnąć zawisł półnieruchomo nad aktem gołej dżdżownicy.

Rok przestępny martwej czołgowej zieleni odrywa usta żony na butach jej dzielnicowego, który oglądając spadające zegarki martwego jabłecznika dzierga symfoniczny akt Moniki zwanej smagłym Coltem. Po cichym brzmieniu buta na okrościałej twarzy metalowej rury od trzepaka zielone światło udziela namaszczenia twórcom powietrznych okrągłości niebieskiego znacznika. Licząc stowarzyszenia słońc na tapczanie poniedziałkowych obrad zupa w przedszkolu zamarła banerem na zakodowanej kopercie, nieufnego światełka wkręconego w opowieść o numerze telefonu. Ryby są zawsze spokojne mierząc swoje odbicia na rozrzuconym słoneczniku wzywającym puste wyspy niepotrzebnej śmierci. Rozgoryczone uda dziewczęcych torebek nabrzmiały niczym koci pęcherz na zaropiałym widoku sklonowanego absurdu. Grzej me tętnice zareplikowała naga ośmiornica na metalowej burcie wróbla. Każ odgrzać kapustę zanim wrona spuchnie na ser z maliną. Ha ha rzekł tłusty pirat do drewnianego płotu nad brzegiem żurawia, od tej pory motyle targają walizki na kurz rozwiedzionych polonezów.