Rozmowa Rozsądku z Miłością

Tekst sprzed paru dobrych lat;) wspominam te chwile "twórczych męczarni" z sentymentem. Zabawy słowem bardzo rozwijają;)

Znam znój znajdowania zdań,

on zdarza się nam.

Przekręcam zamek,

klucz zostaje w drzwiach.

Mówisz do mnie monotonnym szeptem,

i ja swój monolog mam.

Zaczynam naszą wojnę i nie mówię pas.

Trzeba znów stasować talię, by móc dalej grać.

Zawierzyłem znakom, zaufałem obietnicom.

Z niepokojem łzy przełykasz, z satysfakcją drzwi zamykam.

Chociaż raz wygrywam ja.

Trzeba się pokłócic, żeby się pogodzić.

Trzeba wszystko zburzyć, żeby znowu wznosić.

Trzeba światem zatrząść, żeby poczuć spokój.

Trzeba się w coś wmieszać, żeby nie stać z boku.

Trzeba się skaleczyć, żeby krew leciała i trzeba całować, żeby już przestała.