Ostatnia minuta

Walka rozgorzała znienacka. Słupy atomowego ognia orały pustynny krajobraz jak chłop podczas ostatniego dnia odrabiania pańszczyzny. Wszyscy strzelali na oślep, panicznie szukając zagrożenia. Powietrze parowało z atmosfery jak mocz pierwszego dnia zimy. Działa strzelały, czujniki badały, bariery ochronne asymilowały. Tytaniczne maszyny zwarły się ze sobą w wielkim misterium walki. Horyzont zapłonął krwawą łuną; ni to ogniem, ni to żarem. Woda w oceanach zawrzała, wydalając cumulusy, które jęły wgryzać się brutalnie w firmamenty nieba.

– Nie ma odwrotu. – krzyknął dowódca okrętu PRP* „Purblant".

– Taest! – odhuknął pierwszy oficer, jeszcze szybciej przyduszając przycisk miotacza antymaterii.

Straty wroga liczone były w miliardach. Okrętem wstrząsnęła eksplozja, której siła mogłaby zamienić najwyższe szczyty Marsa w sadzawkę dla kaczek. Wszyscy na głównym pokładzie dowodzenia zdali sobie sprawę, że przyszła pora na broń ostateczną.

Broń, po której ziemia wrogów zostanie wypalona, tak, że żaden ptak gniazda na niej nie uwije, ani nasienie w niej nie wykiełkuje, żadna stopa bądź nibynóżka na niej nie postanie, ani nic co żywe nie znajdzie tam schronienia przed palącym słońcem. Broń, po której ziemia ta po prostu przestanie istnieć. Dowódcy pozostało jedynie wydać rozkaz. Uczynił to zatem, a głos nawet mu nie zadrżał.

– Ja pierdziele. Ognia.

Pierwszy oficer zasalutował i drżącym od wzruszenia głosem zaczął śpiewać „Deszcze niespokojne". Dowódca zamarł z niemym wyrazem zdumienia na twarzy, ale nie zdążył nic powiedzieć bo chwilę później galaktyka przestała istnieć.

*Przenajświętszej Rzeczypospolitej Polskiej