Ostatnie Obietnice

Przesunęła zaspanym spojrzeniem po pokoju, z umysłem otumanionym przez przerwany sen. Zielone cyfry elektronicznego zegarka stojącego na szafce obok łóżka wyświetlały pierwszą trzydzieści dwa. Połowa zmiętej, cuchnącej krochmalem kołdry o barwie brudnego śniegu zwisała za krawędź łóżka. Noc była chłodna, więc z poirytowanym mruknięciem przyciągnęła pościel z powrotem i owinęła się nią jak kokonem, pełna nadziei, że zaraz ponownie zamknie oczy i otworzy je dopiero około godziny dziewiątej, albo nawet później.

 

– Nie śpisz?

 

Cichy głos popłynął od okna, a kojące uczucie osuwania się w sen zniknęło jakby ktoś zaświecił jej w twarz lampą. Na moment w gardle utworzyła się spora gula zmieszanego razem podniecenia i strachu, która powstała tam jakby napompowana przez gwałtownie bijące serce. Nie była pewna, czy stał tam gdy przed chwilą otworzyła oczy i zerknęła na zegarek.

 

– Nie – odparła z lekką chrypką.

 

Była odwrócona plecami do okna, ale mogła się założyć iż na jego twarzy widniał uśmiech. Uwielbiał się uśmiechać, nawet jeśli czasem nadawało to jego rysom pewien zwierzęcy, brzydki wyraz. W swych słabszych momentach cieszyła się, że widywali się tylko nocami, bo gdyby zobaczyła ten grymas w świetle dnia, to prawdopodobnie by oślepła.

 

Trzy kroki skórzanych butów na obcasie zastukały po posadzce, a towarzyszyło im szuranie składanego krzesła, które podsunął do łóżka. Nie odwróciła się, gdy westchnął wygodnie siadając obok.

 

– Co jest, Pati? Nie chciałem cię obudzić, przepraszam. Wiesz jak jest. Robię się nieostrożny, gdy cię od dawna nie widziałem. Tęsknię. Zmartwiłem się, gdy cię nie zastałem w domu…

 

Przez długą chwilę nie odpowiedziała. Obudziła się niecałe dwie minuty temu, ale, jak zawsze przy jego wizytach, napięcie jakie odczuwała na ciele i w głowie nie mogło się równać z żadnym egzaminem, kłótnią czy gniewem jaki dotąd przeżyła. Zacisnęła skrzyżowane nogi pod kołdrą.

 

– Jeśli chcesz, wyjdę… – rzekł ściszonym głosem.

 

– Tak naprawdę, to właśnie tego chcę.

 

– Oh, Pati – odpowiedział z tą kpiącą nutą, która rozbrajała ją równie mocno co jego uśmiech. – Moja mała kłamczuszka…

 

Co gorsza, miał rację. Słowa mówiły jedno, ale tak naprawdę pragnęła tylko tego by został. Mówił do niej, trzymał za dłoń i znacznie, znacznie więcej. Pożądała tego w zaślepieniu, które budziło strach w niej samej. Wiedziała, co oznacza słowo uzależnienie. Prawdopodobnie pięć minut wcześniej z całą szczerością na jaką było ją stać gotowa byłaby zadeklarować, co należy uczynić by rzucić nałóg i jak ona jest gotowa to zrobić. Krok po kroku, jej własny plan dwunastu kroków, jak ten u Alkoholików.

 

No, ale nie teraz. Jeszcze nie.

 

– Nie wszedłbym tu, gdybyś naprawdę tego nie chciała, wiesz… To dar i przekleństwo – rzekł, mówiąc ostatnie słowa w przesadnie dramatycznym tonie.

 

– Trochę jak ty cały.

 

Chichocze.

 

– Coś w tym jest.

 

– Wpadłeś na długo?

 

Marszczy brwi i odwraca wzrok, jak zawsze gdy musi odpowiedzieć na niezręczne dla siebie pytanie. W pokoju nie ma jednak zbyt wielu elementów, które przykuwałyby spojrzenie i pozwoliły zaimprowizować wymijającą odpowiedź. Dwa tanie obrazki, jeden przedstawiający wazon kwiatów, a drugi staroświecki statek na oceanie. Drzwi prowadzące do łazienki. Drugie, puste łóżko, oraz trzy krzesła identyczne do tych, na którym siedział.

 

– Kiedyś pływałem na starym statku, po Morzu Śródziemnym, Bałtyku i dalej… dotarłem nawet do Przylądka Dobrej Nadziei. To były wspaniałe chwile, opowiadałem ci może o nich? W…

 

– Zabierzesz mnie stąd?

 

– Pati…

 

– Nie chcę żebyś znowu odchodził. A zawsze się to tak kończy.

 

– Nie jestem do końca typem, który zostaje długo w jednym miejscu. Chyba sama to wiesz najlepiej.

 

– Pieprzysz.

 

Odpowiada jej milczenie. Trwa ono na tyle długo, że przez ułamek sekundy ma nadzieję, że faktycznie sobie poszedł. Gdyby nie jego kpiący, pełen życia głos, nie zdawałaby sobie nawet sprawy iż siedzi obok. Nie słyszała jego oddechu, a pomarańczowe światło z ulicy nie malowało bladego cienia.

 

– Odwróć się.

 

Wykonała to polecenie, starając się stłamsić w sobie te obrzydliwe poczucie ulgi jakiej doznaje, gdy spotkały się ich spojrzenia. Wyciągnął dłoń w czarnej rękawiczce i pogłaskał jej policzek. Był to gest czuły, delikatny jak muśnięcie listka, gest którym obdarowywał ją na tyle rzadko, by każdy kolejny pozostawał jej w pamięci na wiele nocy. Uśmiechnęła się słabo, bezwiednie.

 

– Gdy powiedziałem, że tęsknię, nie kłamałem rybka… Wierzysz mi, przecież widzę.

 

– Wierzę. Ale gdy przychodzisz do mnie, mógłbyś chociaż zmyć z siebie zapach jej perfum. Klaudia wie, że mnie odwiedzasz? Pewnie też tęskni…

 

On opuszcza wzrok, a blada twarz tężeje. Ujmuje jej dłoń i delikatnie zaczyna ją głaskać.

 

– Klaudia… nie rozumie mnóstwa rzeczy, wiesz? Odstawia cyrki o które nie warto się już nawet kłócić. Jest ciężko, bo się nie rozumiemy. Ale wiesz co? Ja mam kogoś, kto mnie rozumie. Pasujemy do siebie Pati, czuję to jak bicie twojego serca, które chyba zaczyna przyspieszać, sądząc po rumieńcu…

 

– Nic nie widzisz – odpowiada dziewczyna, czując ciepło na policzkach.

 

– Widzę. Ja zawsze wszystko widzę. Tak jak dostrzegłem, że mnie potrzebujesz… ale hej, zabawna sprawa. Okazało się, że to ja również potrzebuję ciebie.

 

Nachyla się do jej niej, a następnym słowom towarzyszą usta ocierające się tuż pod płatkiem ucha.

 

– Jesteś stworzona dla mnie… niezastąpiona… mała Pati.

 

Zadrżała słabo. Piętro niżej rozległ się łoskot przewracającego się blaszanego naczynia oraz czyjś krzyk. Dźwięki te, chociaż zawsze ją straszyły, nie mogły się równać ze ściszonym głosem sączącym się do jej ucha przez te przyjemnie chłodne wargi oraz okrężny, przyjemny ruch jego palców na jej dłoni.

 

– Zerwij z nią… weź mnie ze sobą.

 

– Zrobię co zechcesz.

 

– Nie chcę słuchać o tym, gdzie podróżowałeś, gdzie byłeś. Chcę w tych wszystkich miejscach być razem z tobą.

 

– I tak się stanie. Tak się dzieje nawet teraz.

 

– Więc dlaczego…

 

I wtedy ją całuje. Jego suche, chłodne usta odnajdują jej wargi i uciszają kolejne słowa, które z trudem wypowiadała, wyławiając je z ospałego bagna własnych myśli.

 

– W swoim czasie. Już niedługo, nawet się nie obejrzysz gdy to się stanie, ale to musi jeszcze trochę poczekać.

Obniża się do jej szyi.

 

– Nie chcę, żebyś cierpiała przeze mnie. Jeśli tego pragniesz, mogę…

 

– Nie! Nie. Zrób to. Proszę, widzę, że potrzebujesz. Tylko nie przesadź, dobrze…?

 

Nie słyszy odpowiedzi. Iskra bólu nagle rodzi się gdzieś z boku szyi, po czym szybko zostaje ugaszona przez spływające ciepło. Oddech chłodzi ból, gdy usta zamykają się dookoła ukąszonego miejsca. Ból ustępuje miejsca napięciu, jakby złapał ją na karku skurcz, jednak jest to przyjemne uczucie, otumaniające. Jak zawsze, nie wie ile to trwa, ale gdy odrywa się od niej zostawia na ustach kolejny, lżejszy całus, a wilgoć warg niesie ze sobą miedziany posmak.

 

– Byłaś świetna, maleństwo. Do diabła, aż mną wstrząsnęło… nie wiem, co robisz ani jak, ale kontynuuj, jasna cholera… Ćwiczyłaś? Haha, wybacz, żart. Czasami jak pakują w człowieka leki to zostaje takie dziwne wrażenie, jak drapanie z tyłu gardła, którego za nic nie da się wypłukać albo ulżyć…

 

Krzesło szura w miejscu, a kroki kierują się na powrót w stronę okna. Pati pragnie coś powiedzieć, ale nie jest w stanie. Ogarnia ją przeraźliwa senność oraz ból głowy. Z otępiającym brakiem zainteresowania zauważa, że nie jest się w stanie ruszyć. Przypomina sobie, że nigdy wcześniej się tak nie działo.

 

– Dam ci znać następnym razem, jak będę w okolicy. Postaram się załatwić tę sprawę z Klaudią jak najprędzej, w porządku? To trochę może zająć, wiesz jak jest. Tfu… wybacz, ale mnie trochę aż zatelepało. Niebywałe. W każdym razie, dzięki. Mam nadzieję, że nie będą cię tu długo trzymać. Nie bardzo przepadam za szpitalami, chociaż podczas „Wampiriady" warto się tu przejść. Wiem, wiem, potworny żart… W każdym razie, do zobaczenia Pati. Uwielbiam cię maleńka, pamiętaj. Bon Chance!

 

Nie odpowiada mu, gdy cicho jak cień wymyka się przez okno. Jej oczy padają na zwisający, czerwony przycisk wiszący kawałek od jej głowy. Za pierwszym razem, rodzice znaleźli ją na podłodze przedpokoju, zwiniętą w kłębek, bladą, z trudem łapiącą oddech, ale także uśmiechniętą. Wszystkie badania wskazywały na potworne niedokrwienie, oraz problemy z krzepliwością. Była hospitalizowana już po raz trzeci, ale nawet ona nie wierzyła że wróci do domu i szkoły po raz kolejny. Zadawano jej mnóstwo pytań… czy bierzesz narkotyki? Tniesz się? Przekraczasz limit oddawania krwi? Zawsze była szczera i odpowiadała: nie. Bawiło ją, gdy badali jej nadgarstki i uda, ale nigdy nie zaglądali tuż pod ucho… bo co by tam znaleźli? Dwa blade znamiona, wielkości pieprzyków. Rozkręcali nawet rury w kranie i ubikacji by sprawdzić, czy tam nie ma śladów po spłukanej krwi. Była jednak przekonana, że gdyby wniknęli głębiej w jej skórę, wzięli pod mikroskop zakończenia nerwowe wszędzie tam gdzie ją dotykał i całował, to odkryliby iż się całkowicie wypalili.

 

Kłamał… we wszystkim, ale na pewno nie w kwestii swego powrotu. Oh, z pewnością wróci. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Tacy jak on nie zostawali takich jak ona w spokoju, nieważne czy mieli nienaturalnie duże kły czy normalny zestaw ludzkich zębów. Będzie wracać i wracać, ale ona mu odmówi. Następnym razem nie da się do niczego przekonać. Nie powie o nim rodzicom… jeszcze by tego trzeba, by ją wysłali do czubków… ale gdy ponownie przejdzie przez jej okno, a uśmiech rozszerzy mu się na jej widok, czeka go srogie rozczarowanie.

 

Na pewno. Tak będzie.

Była to jej ostatnie myśl, nim zamknęła oczy.

Ostatnia, ósma już z kolei tego typu obietnica.