Smokobójcy

– Babciu, opowiedz mi o Czerwonym Potworze.

– Dobrze, kochanie. – Babcia usiadła przy łóżku wnuczka. – Gdy na Ziemię przybył Czerwony Potwór z Kosmosu, razem z nim pojawiły się smoki, które zasnuły niebo zabójczym dymem. Dlatego jest ono teraz ciemnozielone, chociaż kiedyś było niebieskie. I dlatego nie możemy opuszczać naszej planety, choć przed wiekami ludzie podróżowali na krańce Wszechświata. Ktokolwiek wzniesie się w latającym pojeździe zbyt wysoko, zostanie spalony przez gorące zielone chmury. Zniewoleni przez potwora ludzie zbudowali wysoką wieżę, w której musieli mu służyć. Po wielu stuleciach zbuntowali się jednak, wydostali z wieży i rozproszyli po całej Ziemi. Lecz smoki pozostały i nie pozwalają nam udać się kosmicznym rydwanem do rajskiego Grodu Tytana.

– Ale czarodziej Gnyryk znalazł sposób na ich zniszczenie.

– To prawda. Twój tata pomoże mu dostać się do wieży, tam rozbiją wspólną duszę potworów i wtedy wszyscy będziemy mogli odlecieć do Raju Tytana. A teraz już śpij. Kiedy się obudzisz, tata pokaże ci kosmiczny rydwan.

***

Srebrzysty smok wylądował na równinie, rozejrzał się dookoła, rozwarł szeroko paszczę i zionął w niebo błękitnym płomieniem. Był potężny jak góra, a jego głowa sięgała niemal szczytu Wieży Bestii, w której ukryli się Mistrz Gnyryk oraz wódz Topak z wojownikami.

– Co za cholerstwo, jak tylko się trochę przejaśni, zaraz zlatuje się jeden albo kilka potworów i robią zaciemnienie. – Topak ostrożnie wyglądał przez okno, podczas gdy Gnyryk wyjmował kolorowe ciężarki z podróżnej torby i układał je na stole znajdującym się pośrodku komnaty. – Jak im się to udaje? Prawda, są potężne, ale przecież niebo jest od nich dużo większe.

– To magia. Stara i groźna. – Gnyryk wydobył z torby ozdobną księgę i zaczął ją w pośpiechu wertować. – Ale my mamy lepszą i zaraz ją wypróbujemy.

– Pośpiesz się Mistrzu. – Topak z niepokojem patrzył na smoka. – Pokonaliśmy garstkę obrońców wieży, lecz w każdej chwili mogą pojawić się nowi.

– Chwilkę, znajdę tylko "Formułę Skubuka". O, jest:

"Weź kamienie koloru wełny, ciemiernika, wilczej jagody, blekotu, siarki, smoły i wody. Połóż je na sercu bestii, a potem wymów zaklęcie".

– Całe życie poświęciłem na zgłębienie tego, mającego już kilka miliardów lat, przepisu i odkryłem, że zaszyfrowany w nim został sposób ułożenia magicznych odważników. Na przykład wilcza jagoda oznacza kolor czarny, a siarka żółty.

Czarownik położył kamienie w ponumerowanych wnękach na blacie stołu w kolejności: biały, fioletowy, czarny, biały, żółty i znowu czarny. Na samym dole umieścił przezroczysty kryształ górski i wdusił czerwony przycisk, znajdujący się w jednym z rogów. W tej samej chwili widoczny za oknem smok straszliwie zawył, a potem z hukiem zwalił się w pylistą glebę.

Gdy wychodzili z wieży, niebo nadal było zasnute grubą powłoką chmur, lecz już po kilku godzinach zaczęło się wyraźnie przejaśniać.

***

Wiele lat później na Tytanie, największym księżycu Saturna, dwunastoletni Krypin zdawał egzamin z historii.

– Powiedz mi – odezwał się nauczyciel, zaglądając do tabliczki z notatkami – dlaczego ludzie opuścili Ziemię?

– Ludzkość przeniosła się na Tytana tuż przed tym, jak Słońce zamieniło się w czerwonego olbrzyma – Krypin wyrecytował wykutą na pamięć formułkę.

– Dobrze, czy jednak wszyscy opuścili Ziemię?

– Nie wszyscy. Na Ziemi, nadal krążącej wewnątrz atmosfery słonecznej, pozostali operatorzy generatorów cząstek ochronnych, mających bronić naszej rodzimej planety przed spaleniem.