Drapieżnik

Studentka machała rozpaczliwie prawą ręką, objuczona bagażami jak muł. Miała żółtą walizkę, doskonale widoczną w świetle reflektorów, długie czarne włosy związane w koński ogon i krótką, białą koszulkę. T-shirt był wilgotny od potu i deszczu który właśnie spadł, chłodząc nagrzany po całym dniu asfalt .

Zatrzymał się parę metrów przed nią i obserwował w lusterku jak dziewczyna niezgrabnie wlecze po poboczu walizę. Kółka bagażu chrobotały na żwirze.

Sięgnął obok fotela i wdusił przycisk, klapa bagażnika odskoczyła lekko. Dziewczyna zatrzymała się gwałtownie, zawahała. Oceniła wzrokiem jego srebrną Toyotę po czym, uspokojona chyba trochę statusem auta, zdjęła z ramion plecaczek i wraz z walizką wrzuciła do środka. Nie miała wyboru – Nie pozwoliłby położyć wilgotnego bagażu na jasnych tylnich siedzeniach.

-Bardzo dziękuję za zatrzymanie się – wysapała, siadając obok niego. Na kolanach miała transporter.

-Nie ma za co. Co to jest?

-Fretka. Nie będzie przeszkadzać.

-Mam jasne fotele.

-Punia nie sprawi problemu, jest po sterylizacji i straciła werwę. A pozatym dopiero co się załatwiała

-Aha

Wrzucił kierunkowskaz i wyjechał na drogę. Była ostatnia niedziela czerwca, czerwone, nabrzmiałe słońce chowało się właśnie za drzewami. Szosa była prawie pusta, nieliczne auta mijały ich sennie, omiatając się wzajemnie snopami świateł.

-Jedzie Pan w kierunku Ostródy?

-Tak, dokładnie tam

-O, to świetnie – ucieszyła się dziewczyna, poprawiając transporter ze zwierzątkiem na kolanach – Już się bałam że nikogo nie złapię o tej porze.

Przez chwilę w aucie trwała cisza.

-Ze studiów? – zapytał, śledząc wzrokiem znikające białe pasy na drodze

-Tak, zaliczyłam właśnie drugi rok socjologii w Gdańsku i wracam do domu. Byłam parę dni u koleżanki w Nowym Dworze, postanowiłam oszczędzić na pociągu i wrócić autostopem.

-Często tak Pani jeździ?

-Często. Można poznać miłych ludzi.

-Jasne.

Kątem oka przyglądał się dziewczynie. Nie była zbyt ładna, miała wąskie, blade usta i okrągłe, jakby wciąż rozszerzone w przestrachu oczy. Włączył radio, aby przerwać nieznośną ciszę. Z głośników popłynął Carlos Santana.

-Uwielbiam Santanę – rzuciła studentka, patrząc na niego swoim szerokim spojrzeniem.

Nie odpowiedział, udając że jest pochłonięty manewrem wymijania. Nienawidził Santany ale nie zmienił stacji. Czuł wymieszany z zapachem deszczu pot dziewczyny.

-A Pan mieszka w Ostródzie?

-Nie, jadę odebrać coś dla mojego znajomego. Może przenocuję.

-Rozumiem.

Santana ustąpił miejsce Kylie Minogue. Podobało mu się, zaczął rytmicznie uderzać opuszkami palców w jasną kierownicę. Kiedyś słyszał już tę piosenkę. Tam skąd wracał rzadko leciała muzyka.

From the first day I saw her I knew she was the one

As she stared in my eyes and smiled

 

Do głosu Kylie dołączył basowy pomruk Nicka Cave'a. Za oknami samochodu niknął w ciemności Elbląg.

-Jest Pan żonaty?

-Słucham? Nie, nie jestem. Miałem kiedyś żonę ale odeszła.

-Aha. Przepraszam jeśli to było zbyt osobiste pytanie.

-Nie było.

Poczuł zbliżające się podniecenie. Ta piosenka i zapach wydobywały to na wierzch. Jeszcze moment…

-Ja mam chłopaka. Za parę dni przyjedzie do mnie i wypożyczymy jacht.

-Fajnie.

Jeszcze chwila…

-Jest z Poronina, nigdy nie pływał. Mam nadzieję że mu się spodoba.

-Na pewno.

Teraz.

Rozległ się huk wystrzału, dziewczyna zatrzęsła się, jakby przez siedzenie ktoś przepuścił prąd o wysokim napięciu. Pocisk wszedł policzkiem, druzgocząc zęby trzonowe po lewej stronie i wyszedł przez przeciwległą skroń, zdobiąc dach i szybę samochodu tym, co jeszcze chwilę temu znajdowało się w środku czaszki i powodowało że dziewczyna ta była studentką, mającą wakacyjne plany, chłopaka i masę marzeń.

Schował pistolet, który od dłuższej chwili trzymał w opuszczonej nisko lewej ręce. Musiał zwolnić, gwałtowny wyrzut odżywczej adrenaliny spowodował że prawie zjechał na przeciwległy pas. Droga była pusta, jednak wjeżdżał w dość trudny zakręt. Kręciło mu się w głowie, serce trzepotało w piersi jak uwięziony ptak. Miał potężną, bolesną erekcję.

"Dotknąłem Boga" – pomyślał, wysuwając bezwiednie koniuszek języka spomiędzy warg.

Fretka w transporterze zaszamotała się. Musiał się troszkę namęczyć, by jednocześnie prowadzić i odgiąć palce dziewczyny, zaciśnięte kurczowo na uchwycie. Otworzył okno i, nie zwalniając, beznamiętnie wyrzucił klatkę z piszczącym zwierzęciem do przydrożnego rowu. Wysuwająca się ze szczeliny szyba rozprowadziła krew w fantazyjne wzory.

Skręcił w leśną drogę, przejechał nią może kwadrans, po czym wtoczył się autem między drzewa, lawirując ostrożnie. Stanął w gęstwinie, wyłączył silnik i popatrzył na swoje dzieło. Dziewczyna miała jeszcze szerzej rozwarte oczy niż za życia, szkliste spojrzenie utkwione było w krajobrazie za oknem, zupełnie jakby wciąż kontemplowała to, co miga za szybą. Jasna tapicerka była karminowo-brunatna, jednak obecnie w ogóle mu to nie przeszkadzało. Pochylił się nad ciałem.

 

Gdy skończył, wyszedł z samochodu i zadarł głowę, kierując wzrok w atramentowe niebo. Widział Wielki Wóz. Ostatnio nie miewał okazji by oglądać gwiazdozbiory.

Będzie musiał zostawić samochód, ale to nic nie szkodzi, i tak nie należał do niego, a prawowitemu właścicielowi srebrna Toyota i tak się już nie przyda. Musi wrócić do drogi i złapać stopa.

Nic nie szkodzi. Samochodów są setki, a jutro też jest dzień.

Nic nie szkodzi…

 

As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die'

And lent down and planted a rose between her teeth

 

Mężczyzna zniknął między drzewami, pochłonięty przez mrok.