Gulf of Mexico: Fajrant

Houston, TX

 

2035 AD

 

 

 

 

Słońce powoli zachodziło, drażniąc oczy robotników intensywnym pomarańczowym blaskiem. Maszty portowych dźwigów wbijały się wysoko w niebo. Robotnicy uwijali się najszybciej jak potrafili. Za godzinę kończyła się druga zmiana, a ci z Sektora SNOP w Seabrook musieli przeładować jeszcze kilkanaście kontenerów. Pracowali w trzyosobowych grupach. Dwóch pilotów obsługiwało dźwig na wysokości dziewiątego, czternastego lub dwudziestego piętra, w zależności od rodzaju statku, a na ziemi kierował nimi nawigator. Mieli lżejszą fizycznie pracę niż ci, którzy obsługiwali suwnice i obrotnice na dole. Kto trafiał do Sektora SNOP lub pozostałych dziesięciu, przeładunkowych uważany był za farciarza. Każdy Sektor liczył od ośmiu do osiemnastu dźwigów. Nie był to jeszcze szczyt szczęścia i finansowego zaspokojenia jakie czekały w jednym z czterech Terminali Głównych, ale nie był to też kołchoz jaki czekał pracowników korporacji stoczniowej GULF OF MEXICO CORP w sektorach suwnic, obrotnic i wywrotnic. Port Houston-Galveston był największym portem w Zatoce Meksykańskiej, jego powierzchnia łącznie przekraczała 500 mil kwadratowych.

 

Ci, którzy sterowali dźwigami uważali się za nietykalnych, wolnych strzelców, którym wszystko wolno. Manewrując tymi gigantycznymi maszynami czuli się władcami portu. W swoim towarzystwie nazywali tych wszystkich pracujących na dole (łącznie ze swoimi nawigatorami) down-fuckers. W porcie byli jeszcze robotnicy, którzy pracowali prze elewatorach, ale ci nie zasłużyli sobie na żadną oryginalną ksywkę, gdyż ich praca była tak żmudna i nieciekawa, że up-vipers (jak sami siebie określali pracujący na dźwigach) nie byli w stanie nic sensownego wymyśleć. Natomiast pracownicy biurowi i dyrekcja zyskiwali coraz to nowsze przezwiska, których wulgarność rosła proporcjonalnie do spadku wynagrodzeń zwykłych robotników.

 

Od wielu lat znaczenie portu malało. Mimo strategicznego położenia w Zatoce Meksykańskiej, na skutek wyczerpania się całkowicie złóż ropy naftowej oraz licznych konfliktach i wojnach, które skutecznie zniszczyły wszelką turystykę, port nie obsługiwał tylu ładunków, co jeszcze dziesięć lat wcześniej. Napędzał go już tylko przemysł chemiczny i maszynowy (niegdyś był to przede wszystkim paliwowo-energetyczny oraz mineralny).

 

 

 

Dwóch robotników Sektora SNOP, obsługujących dźwig „czternastkę" B-9, właśnie ułożyło na powierzchni wielkiego indyjskiego transportowca ostatni kontener. Ubrani byli w niebieskie kombinezony, ich głowy chroniły jasne kaski. Na specyfikacji było napisane, że kontenery zawierały metalowe części do podwozia ciężkich samochodów terenowych, przeznaczonych dla Zjednoczonej Armii Indochińskiej do walk w Syrii z sunnickimi rebeliantami, ale w dzisiejszych czasach nic co widniało na papierze, czy na ekranie komputera, czy nawet było przekazywane z ust do ust nie było pewną informacją.

 

– Powiedz staremu na dole, że jeszcze tylko zrobimy wydruki danych i za pięć minut zjeżdżamy – powiedział pierwszy pilot, trzymający stery, do swojego kolegi odpowiedzialnego za radio i komputery.

 

– Spokojnie Gray, mamy jeszcze ponad czterdzieści minut do dzwonka. – Tak mówili na sygnał syreny informujący o końcu zmiany. – Nawet jak będziemy robić wszystko maksymalnie WOLNO, mamy kupę czasu do przyjścia następnej załogi, a wiesz jaki jest teraz burdel w szatni.

 

– No dobra, powiedz mu, że zawiesił się komputer, co nie będzie niczym nowym, i żeby już poszedł do boksów. Włączę drukowanie, a my wyjdziemy zapalić.

 

– Jak ty mnie doskonale rozumiesz. – Uśmiechnął się szeroko drugi pilot poprawiając słuchawkę w uchu.

 

– Widzisz Mike, trzeba tak robić, żeby się nie narobić.

 

– Dokładnie stary! Powiem więcej, trzeba doić tych frajerów w garniturach, ile tylko się da.

 

– Banda darmozjadów. Ciekawe ile wytrzymaliby tutaj na górze z nami? – spytał Gray.

 

– Obawiam się, że na skutek szoku, wyleciałoby coś z ich nogawek na głowy tych w „dziewiątkach" – skomentował z przekąsem Mike.

 

 

 

Obaj się roześmiali. Ich dźwig stał ostatni na nabrzeżu, po lewej stronie. Często wychodzili z kabiny i stawali na rusztowaniu obok windy paląc papierosy i rozmawiając. Widok z ponad pięćdziesięciu metrów na kanał wpadający do zatoki był niesamowity. Zwłaszcza na tle zachodzącego słońca. Zawsze śmiali się zarówno z tych pracujących na „dwudziestkach", wyolbrzymiając, że nic nie widzą w chmurach i w spadającej im na łby dziurze ozonowej, jak i z tych z „dziewiątek", w których rzucali dla śmiechu zgaszone pety. Pracowali razem już od blisko trzech lat. Był to niezły staż, jak na warunki panujące w porcie. Ciągłe restrukturyzacje, zmiany właścicieli, przechodzenie portu z rąk państwowych do prywatnych i z powrotem, zamykanie i ponowne otwieranie kolejnych stref przeładunkowych. Dochodzi do tego bunt pracowników sprzed dwóch lat i atak bombowy na wschodnią część portu dokładnie piętnaście miesięcy temu. Ataku dokonali panamscy terroryści. Jednak już kilka godzin później zostali zlokalizowani i powstrzymani przed dalszymi atakami przez Armię Unii Ameryki Północnej.

 

Unię tworzą: Kanada, Stany Zjednoczone, Meksyk, Gwatemala, Salwador, Belize, Honduras i najnowszy członek, powracająca po wielu latach do łask, Kuba. Unia została utworzona w roku 2021. Dawne, zewnętrzne podziały administracyjne państw przestały obowiązywać. Każdy kraj był podzielony na departamenty (w przypadku USA były nimi dawne stany, stąd Houston znajdowało się w Departamencie Texas). Aspiracje do przystąpienia do Unii ma także Kostaryka, która niestety tworzy naturalny klin między Nikaraguą i Panamą, a wszystkie trzy państwa pozostają w konflikcie zbrojnym od ponad dwudziestu lat. Unia ma wielką ochotę na kostarykańskie złoto, które obok waluty Amero jest najlepszym środkiem płatniczym w regionie. Jednak od wielu lat powstrzymuje się od jawnego ataku militarnego. Jedynie nieoficjalnie posyła swoje wojska na granice nikaraguńsko-kostarykańską i kostarykańsko-panamską. Na tą drugą przede wszystkim, zwłaszcza po incydencie w Zatoce.

 

Pilot Gray Wotche pochodził z Kostaryki. Był wysokim, śniadym i, co najważniejsze w dzisiejszych czasach, inteligentnym mężczyzną. Gdy był małym chłopcem przypłynął do Galveston z rodzicami i rodzeństwem. Ucieczki z Kostaryki do Texasu w latach 2014-2020 przypominały te z lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku z Kuby do Miami. Część ludzi decydowała się na podróż lądem, przez Meksyk. Było szybciej, ale niebezpieczniej i znacznie drożej. Rodzina Gray'a, wraz z innymi Kostarykańczykami pragnącymi zmienić swoje dotychczasowe życie, przypłynęła na kolumbijskim kontenerowcu. Ponad pięćdziesiąt osób ukrytych w dwóch kontenerach, które teoretycznie powinny zawierać bawełnę. Kolumbijczycy są najlepszymi na świecie przemytnikami. W tamtym czasie organizowali regularne kursy do USA, kilka razy w miesiącu. Wotche'owie szybko odnaleźli się w nowym świecie. Gray ukończył dobrą, mechaniczną szkołę średnią i od razu podjął pracę w porcie jako magazynier. Od trzech lat, po dodatkowych kursach, jest pilotem dźwigu. Dokładnie miesiąc po tym jak objął dźwig B-9, a jego dotychczasowy partner odszedł na emeryturę, przydzieli mu do pomocy, o dwa lata młodszego, dwudziestoczteroletniego wówczas Mike'a Collinsa.

 

Mike, rodowity mieszkaniec Texasu, był o wiele bardziej niepokorny i nadpobudliwy, niż rozważny i doświadczony życiem Gray. Dobrze zbudowany, z szerokimi ramionami, ale nieco niższy od kolegi, blondyn. Mogli uchodzić za swoje przeciwieństwa, ale w pracy doskonale współpracowali. Jednak poza nią rzadko się widywali. Jedynie z okazji większych uroczystości (święta, urodziny). Gray założył już własną rodzinę i Mike bardzo to szanował. Nie narzucał mu się swoim frywolnym trybem życia. Czasami pozwalał sobie na jakieś drobne żarty, głupie komentarze lub wniesienie do dźwigu butelki whisky, z której wspólnie pociągali na zakończenie pracy po porządnym łyku na rozluźnienie (ale tylko po drugich i trzecich zmianach). Podobnie było dzisiaj. Tym razem już trzeci dzień męczyli butelkę polskiej wódki, która uchodziła w Zatoce za jeden z najcenniejszych i najtrudniej dostępnych alkoholi. Mike i jego naturalne predyspozycje do kombinowania (mógłby robić interesy z samymi Kolumbijczykami) pozwoliły mu na załatwienie tego szlachetnego trunku w zamian za drobną, nie do końca legalną przysługę, jaką wyświadczył jednemu z portierów. Ale co to było, pozostanie jego tajemnicą.

 

 

 

Stali na rusztowaniu obok kabiny. Usłyszeli dźwięk drukarki. Skanowanie i drukowanie zakończone. Mike wyrzucił niedopałek papierosa i spojrzał na zegarek.

 

– Jeszcze ponad pół godziny – powiedział znudzonym głosem.

 

– Wiem. Co robimy?

 

– Może dokończymy to polskie cudeńko? Dużo już nie zostało.

 

– Dobry pomysł – odpowiedział lekko podekscytowany Gray.

 

Mike wszedł z powrotem do kabiny, żeby wyjąc z szafki pod monitorem ukrytą pod roboczymi rękawicami i fartuchem flaszkę oraz plastikowe kubeczki.

 

– Fantastyczna jest dzisiaj pogoda – powiedział podając Gray'owi kubek do połowy wypełnianą wódką.

 

– Masz jeszcze popitę?

 

– No co ty, dzisiaj lecimy bez popity. Nie oglądałeś nigdy tych starych polskich filmów? – spytał. – Tam nigdy nie popijają.

 

– Wiem, wiem, przecież kiedyś mi pokazywałeś. Ale nie wiem czy dam radę.

 

– Dasz. Wchodzi jak woda. – Mike szeroko się uśmiechnął.

 

Przybyli toast i wypili. Obaj lekko się skrzywili, ale widać było po ich twarzach, że sprawiło im to przyjemność.

 

– Ech – jęknął Gray. – Nie wiem jak ci się udało to załatwić, ale cokolwiek zrobiłeś, było warto.

 

– Ha. Dużo zachodu mnie to nie kosztowało. Jeden telefon, potem dwa uśmiechy i na koniec jedno „dziękuję".

 

– Nie wiem, jak ty to robisz.

 

– Naturalny urok, mój latynoski przyjacielu – uśmiechnął się szeroko. – I kilka dobrych znajomości – dodał.

 

Przysunął bliżej kubek kolegi, żeby polać druga kolejkę.

 

– Będzie jeszcze na jedno rozlanie i koniec butelki.

 

– Trudno.

 

– Nic nie trwa wiecznie. Nawet polska wódka kiedyś się kończy.

 

– Skąd w ogóle ta twoja fascynacja Polską? – spytał Gray.

 

– Podoba mi się ich styl życia. Znam kilku Polaków w Houston. U nas w porcie też jeden pracuje. Jest nawigatorem na „dwudziestce".

 

– Nie wiedziałem.

 

– A widzisz. Przypadkiem go poznałem. – Stuknął kubkiem w kubek kolegi i wlał do ust jego zawartość . – To kuzyn moich znajomych. Spotkaliśmy się u nich na imprezie. Zaprosili mnie ostatniego dnia listopada. Ten mój znajomy to Andrew, a podobno w Polsce to imię ma swoje wielkie święto. Nieźle wtedy imprezują.

 

– No co ty? A „Gray" ma swoje święto? – spytał pełen nadziei przełykając alkohol.

 

– Tego imienia chyba nie ma w Polsce – odpowiedział głosem znawcy Mike.

 

– Szkoda.

 

– Ale mają inne dziwne zwyczaje. Na przykład na początku maja robią sobie kilka dni wolnego, bo wtedy mają jakieś swoje święta, i cały czas jedzą mięso z grilla i piją piwo.

 

– Jak cały czas?

 

– Na przykład cztery dni z rzędu.

 

– Dziwny zwyczaj – skwitował zgorszony Gray.

 

– A w Wigilie nie jedzą mięsa i już wieczorem rozdają prezenty.

 

– Co?! Przecież prezenty rozdaje się na drugi dzień rano.

 

– Nie u nich.

 

Mike sięgnął po papierosy do kieszeni. Wyjął paczkę i poczęstował Graya. Ten z kolei przygotował zapalniczkę. Odpalili papierosy i spojrzeli w niebo. Przelatywały nad nimi cztery samoloty.

 

– To chyba Unijne Migi.

 

– Chyba tak. Czterdzieste pierwsze. Niezłe są.

 

– Ciekawe czego szukają?

 

– Lot kontrolny. Od miesiąca latają o tej porze.

 

– Nie zauważyłem wcześniej.

 

– Bo zawsze patrzysz tylko w te kontenery. – Zaśmiał się Mike. – Ja zwracam uwagę na wszystko.

 

– Myślisz, że ten świat zmierza w dobrym kierunku – zaczął po chwili filozoficznie Gray.

 

– Nie wiem. Odkąd mamy Unię jest lepiej. Ale w Afryce i Azji nadal dzieje się niezły burdel.

 

– Fakt – odpowiedział jakby od niechcenia.

 

– Pewnie myślisz o Kostaryce?

 

– Zgadłeś. Martwię się o mój kraj.

 

– Nie przejmuj się. Razem z Unią przegonimy tych waszych SĄSIADÓW i będzie ok – odpowiedział mu prostolinijnie Mike.

 

– Mam taka nadzieję. – Wierzył, że świat będzie taki jak kiedyś. Taki jaki pamięta z wczesnego dzieciństwa. Beztroski.

 

– Jesteś tu od lat. Jest dobrze. Cała twoja najbliższa rodzina jest z tobą. Nie myśl o tym teraz.

 

– Masz rację. Tak się jakoś zamyśliłem. Lepiej polej ostatnią kolejkę, za piętnaście minut zjeżdżamy!

 

– Już się robi szefie!

 

Mike włożył papierosa do ust, chwycił butelkę i kubki. Sprawnym ruchem polał ognisty płyn co do ostatniej kropli, zaciągnął się papierosem i odłożył butelkę na bok.

 

– Tylko nie zapomnij jej schować – powiedział rozkazującym głosem Gray. Lekko się zdziwił, że tak to zabrzmiało i rumieniec oblał jego twarz. Na szczęście uśmiech Mike'a łagodził takie sytuacje. Za dobrze się znali.

 

– Spokojnie. Schowam ją w rękaw kombinezonu i wyrzucę do tego wielkiego śmietnika przy szatniach.

 

– Nie za dużo mi nalałeś? – spytał Gray chwytając kubek.

 

– Spoko, mam tyle samo. No to na zdrowie!

 

Wypili jednym duszkiem. Mike kończył już papierosa, Gray miał jeszcze ponad połowę.

 

– Papierosy też polskie? – spytał.

 

– Nie, to te meksykańskie gówno. Nigdy nie paliłem polskich. Nie wiem jak smakują.

 

– Jeżeli chociaż w połowie tak jak wódka to musze być naprawdę niezłe.

 

– Ha. Pewnie tak. Chciałbym kiedyś tam pojechać.

 

– Do Polski? – zdziwił się Gray.

 

– Tak. Z tego co widziałem na National Geographic mają tam piękne tereny. Góry, morze, jeziora.

 

– To samo co tutaj – wtrącił szybko Gray.

 

– U nas to wszystko umiera. Spójrz na tą Zatokę. Ta industrializacja zniszczy każdy metr kwadratowy tego kontynentu. W tej twojej Kostaryce też już nie jest tak pięknie, jak chociażby dwadzieścia lat temu.

 

– To przez wojnę.

 

– No widzisz, a w Polsce się udało. Uniknęli wojny z Rosją kilka lat temu. Razem z Niemcami rządzą gospodarczo całym kontynentem! W pewnym momencie postawili na ekologię i to było genialne posunięcie.

 

– Tu masz rację. O reformach, które wprowadzili po 2020 uczyłem się w szkole.

 

– Ja też. Piękny kraj, mądrzy ludzie.

 

– I jest tam bezpiecznie – dodał Gray, myślami chyba nadal pozostający na Kostaryce. – Unia Europejska zachowała swoją neutralność.

 

– Ale za to mają powtórkę „zimnej wojny" z Ruskimi. Kto by pomyślał. Nasza Unia współpracuje gospodarczo z Rosją, a oni zamiast w tej swojej Europie pogodzić się ze sobą, to tylko embargo goni za embargo.

 

– Dobrze, że chodzi im tylko o handel. Militarnie jest pokój.

 

– Na szczęście. Dlatego z chęcią był tam poleciał. Ich morze to Bałtyk. Nie takie gorące jak nasza Zatoka, ale o wiele czystsze.

 

– Dawno już nie widziałem akwenu z czystą wodą. Jak byłem mały, to pamiętam, że kąpałem się w takim mały jeziorze. Woda była prawie przeźroczysta.

 

– To samo masz w polskich górach. Ale mnie bardziej interesuje morze. To całe moje życie jak widzisz. – Rozłożył szeroko ręce zakreślając wielkie koło wokół portu. – Sprawdzałem na mapach, że niedaleko granicy z Niemcami jest taka miejscowość, strasznie trudna nazwa, jak większość w Polsce, Miedzy-zdroje. Coś takiego.

 

– Nie słyszałem.

 

– Sprawdzałem na cyfrowej mapie. Wszedłem w pliki ze zdjęciami. Stary, jaka cudowna plaża i molo! Nawet wydmy się zachowały. A jakie kobiety…

 

– To akurat wiem. Słyszałem o polskich kobietach – powiedział dumnie Gray.

 

– Szkoda, że ty już jesteś żonaty – złośliwie skomentował Mike. – Ale co innego ja. Już się nie mogę ich doczekać!

 

– Uważaj, kolego, podobno są najtrudniej dostępnymi kobietami w całej Europie.

 

– To kolejny powód i wyzwanie, dla którego muszę tam być. Nie ma innej opcji. Za niecałe pół roku będzie sezon urlopowy, uzbieram kasę do tego czasu.

 

– Ty uzbierasz? Nie rozbawiaj mnie. Z twoim trybem życia, to na pewno, ha ha.

 

– Zobaczysz, że to zrobię. Jak mi na czymś naprawdę zależy, to umiem się spiąć.

 

– Niech ci będzie. Tylko nie pożyczaj kasy od żadnego lichwiarza, jak w tamtym roku.

 

– No co ty, już nigdy! Tyle stresów i kłopotów nie miałem nigdy.

 

– No i na koniec złamana ręka.

 

– Spóźniłem się kilka dni ze spłatą. Wiesz, że wtedy potrzebowałem. To było dawno i nieprawda – stwierdził lekko podenerwowany Mike. – Ale to jeszcze nic. Słyszałem lepszą historię.

 

W tym momencie rozległ się dźwięk sygnalizujący koniec zmiany. Piloci spojrzeli na siebie. Mike chwycił butelkę i schował w rękaw. Gray zatrzasnął drzwi od kabiny i przekręcił w niej kluczyk wyłączając tym samym automatycznie całą aparaturę.

 

– Fajrant! Schodzimy, szkoda czasu.

 

– Fakt – odpowiedział charakterystycznie dla siebie Gray naciskając przycisk przywołujący windę. – Lepiej mów dalej, co słyszałeś.

 

– Ten Meksykaniec, od którego pożyczyłem wtedy Amero, nadal zajmuje się lichwą.

 

– Wiem, mówią na niego Golden Boy, chłopaki z portu u niego czasem się zapożyczają.

 

– A co się dziwisz? Przy takich zarobkach – jęknął Mike. – Aczkolwiek mogli znaleźć kogoś innego.

 

– Kogoś mniej brutalnego?

 

– Dokładnie.

 

Winda podjechał. Obejrzeli się jeszcze dookoła, czy wszystko wzięli i weszli do środka (Mike poprawił rękaw).

 

– To słuchaj tego – zaczął w końcu opowiadać. – Jakiś typ na mieście wisiał mu pięć koła. Ale nie miał jak oddać. A termin minął już dwa tygodnie wcześniej. Golden Boy wpadł z ekipą do tego kolesia na chatę. Facet mieszkał sam, nie pracował. Chwycili go i pytają co z pieniędzmi. Ten mówi, że nie ma całości, żeby mu dali jeszcze tydzień. – Zrobił małą przerwę, bo zatrzęsło windą. – No i słuchaj dalej. Facet mówi, że ma tylko trzy tysiące, że leżą na stole w kopercie. Jakiś goryl wziął kopertę, przeliczył i podał Goldiemu. Ten schował ją do kieszeni w marynarce, chwilę w niej zamieszał i wyjął obcęgi. Podszedł do typa, chwycił go za prawą rękę, przyciągnął do siebie i uciął mu dwa palce!

 

– O! – krzyknął Gray.

 

Winda zatrzymała się na dole, otworzyli metalowe drzwiczki i wyszli na nabrzeże. Znajdowali się u stóp dźwigu. Obaj spojrzeli dumnie do góry. Zawsze tak robili na zakończenie pracy. Gest ten oznaczał szacunek do tych gigantycznych maszyn oraz do samych siebie ze odwagę i zaufanie.

 

– Ale słuchaj dalej – ciągnął podniecony Mike. – Koleś wyje z bólu, a Goldi do niego: trzy plus dwa to razem pięć, na dzisiaj jesteśmy kwita. Przynieś jutro dwa brakujące tysiące. I wyszli. Grubo, nie?

 

– Bez kitu. Ja trzymam się z dala od takich ludzi.

 

– Ja teraz już też. Ale co zrobisz. Takie czasy. – Mike westchnął ciężko.

 

 

 

Sektor SNOP był podzielony na dwa nabrzeża. Znajdowali się po zachodniej stronie. Czekał ich trzystumetrowy spacer wzdłuż pozostałych siedmiu dźwigów. Większość ekip opuściła już swoje stanowiska. W oddali było już widać ich zmienników szybko maszerujących w kierunku dźwigów. Przez to że ich znajdował się na samym końcu, często byli ostatni w szatni. Pięć minut nikogo nie zbawi mawiał zawsze Mike. Kiwali rękoma i głowami do mijających ich kolegów.

 

– Bardziej lubię tych z drugiego nabrzeża – stwierdził Gray.

 

Mike skinął głową na potwierdzenie. Doszli do bramy. Odbili kartę magnetyczną i przeszli na drugą stronę. Skręcili za jednym z budynków biurowych (Mike zaklął ciężko na widok mężczyzny w garniturze) i znaleźli się na wprost swoich szatni.

 

Przed wejściem stał ich nawigator, stary Steve Rogers, z niezbyt zadowoloną miną.

 

– Macie papiery? Ile mam czekać? Muszę je zanieść do spedytora.

 

– Mamy je, spokojnie.

 

Gray wręczył mu specyfikacje. Rogers odszedł w głąb portu, a piloci weszli do szatni. W środku zastali kilka przebierających się osób. Podeszli do swoich szafek. Znajdowały się obok siebie. Na drzwiczkach widniały ich nazwiska.

 

– Zapomniałem wyrzucić butelkę – stwierdził Mike rozpinając kombinezon.

 

– To wyskocz szybko i wyrzuć.

 

– Zaraz. Jak będziemy wychodzić. – Schował butelkę do plecaka wyjętego z szafki.

 

Gray obwinął ręcznik wokół pasa i kierował się w stronę prysznicy. Zatrzymał się jednak w połowie drogi. Rozejrzał się czy nikt ich nie słyszy.

 

– A skąd Golden Boy ma taką ksywkę? – spytał Mike'a.

 

– Ba ma na nazwisko De la Hoya.

 

– No i?

 

– Były taki bokser, Oscar De la Hoya, podobno to jego daleka rodzina.

 

– Nie rozumiem.

 

– De la Hoya miał przydomek Golden Boy – powiedział poirytowanym głosem Mike. – Ty nic nie wiesz z historii sportu.

 

– Nie interesuje mnie to tak bardzo. A dobry był?

 

– W swojej wadze? Genialny.

 

– Ja tylko znam Lennoxa Lewisa. Oglądałem jego walki na Sport History Channel.

 

– A o Gołocie słyszałeś?

 

– O kim?

 

Mike spojrzał na niego z politowaniem.

 

– Nieważne.

 

 

 

Gray machnął ręką i ruszył pod prysznic. Mike zaczął się rozbierać. Stwierdził jednak, że przed kąpielą wyjdzie jeszcze zapalić. Zamieszał ręką w kieszeni leżącego na ziemi kombinezonu, wyjął papierosa z paczki, i wyszedł przed szatnię owinięty tylko ręcznikiem. Było ciepło. Wiatr lekko rozwiewał mu włosy. Kombinezony pełniły funkcje ochronne, a nie ocieplające, nie zauważył dużej różnicy temperatury nie mając go na sobie. Odpalił papierosa. Głęboko się zaciągnął i wypuścił dym. Oparł się o framugę drzwi i spojrzał do góry. Wokół piętrzyły się maszty dźwigów. W oddali, na końcu nabrzeża, zobaczył ten, na którym pracował. Czuł się jak w domu. Z prawej strony wpływał właśnie statek. Mógłby wieźć polskie papierosy – pomyślał. – Ciekawe jakie są w smaku?