Nowa Religia Część 1

Siedzieliśmy tam w całkowitej ciszy. Żadne z nas nie ośmieliło się odezwać. A co, jeśli ONI nas znajdą? Znajdą i to na pewno. Dobrze o tym wiedziałam. Kuba też. Czekaliśmy prawie na pewną śmierć. Przeszłam przez kartony z lekami i stanęłam przy oknie. Czarne niebo rozświetlał księżyc i statki obcych. Tak na dobrą sprawę ONI nie byli już obcymi. Wprowadzili tu wszystko, czego chcieli. Władza. To było pierwsze. Panowali nad nami wszystkimi. Nie, nie wszystkimi. Przecież ona z Kubą się wyrwała. Może inni też? Nie mogą tu tak siedzieć, trzeba wyjść i poszukać innych świadomych. Musi o tym pogadać z Kubą. Jednak teraz odrzuciła od siebie myśli o tej rozmowie. Jeszcze raz spojrzała na okno. Tafla szkła odbiła jej zmęczoną twarz. Szare oczy popatrzyły na swoje odbicie. Smutek. Smutek i rezygnacja. To zobaczyłam w swoim odbiciu. Nie, tak nie może być. Muszę wziąć się w garść. Obydwoje musimy. Co jeszcze zrobili ONI? Nowa religia. Tak, ta ich religia doprowadziła do tego stanu. Oczywiście ludzie się buntowali, ale to nic nie dało. Takich buntowników łapali i zabijali na oczach wszystkich. Dla respektu, żebyśmy czuli przed NIMI respekt. Udało im się. Niestety. No ale kto chciał by tak okropnie umrzeć? Widziałam to tylko raz, ale na samą myśl o tym odechciewa się walki o prawdę. ONI po prostu bawili się ludźmi jak szmacianymi lalkami. Rozrywali ich w powietrzu tą dziwną siłą. Nie wiedziałam, co to w ogóle jest. Nikt nie wiedział i nadal nie wie. Zresztą, co to miało za znaczenia? Ja i Kuba siedzimy tu jak jacyś nędzni pseudo-wyzwoleńcy, którzy łudzą się, że uda im się wyzwolić resztę. Samo to, że wyrwaliśmy się z pod działania tego… Hymm… W sumie, to nie wiedzieliśmy, co to jest. Narkotyk? Chyba tak można było by to najtrafniej określić. Więc samo wyrwanie się z pod działania tego narkotyku graniczyło z cudem. Jak to zrobiliśmy? Tego też nie wiemy. Same niewiadome. Nie dobrze. Muszę porozmawiać z Kubą. Odeszłam od okna i wróciłam do niego. Siedział tam, obok kartonu z środkami przeciwbólowymi. Wczoraj połknął połowę opakowania czegoś z morfiną, więc nie dziwne, że siedział jeszcze trochę otępiały. Nie robiłam mu wyrzutów. Wiedziałam, że go boli. Mnie też bolało. Odstawianie tego narkotyku, który codziennie serwowali nam ONI bardzo bolało. Dlatego włamaliśmy się do tej opuszczonej, brudnej apteki. To była okropna rudera, ale nie mieliśmy się gdzie podziać. Był już koniec listopada, na dworze było okropnie zimno. Jeszcze trochę i mogliśmy spodziewać się śniegu. No i jeszcze jeden problem. Trzeba będzie zorganizować jakieś ciepłe ubrania. Mimowolnie zmarszczyłam brwi. Kuba widocznie to zobaczył, bo spojrzał na mnie pytająco. Odwróciłam wzrok. Jednak nie byłam jeszcze gotowa z nim porozmawiać. Tyle problemów. Zdecydowanie za dużo, jak na mnie. Koniec. Koniec myślenia o tym całym syfie. Odeszłam od Kuby i usiadłam na przeciw niego. Nie chciałam otumaniać się tymi psychotropami, które były, tu, w aptece, więc wyciągnęłam z kieszeni paczkę papierosów. Zapaliłam jednego. Przez cały czas siedzieliśmy w milczeniu. Tyle myśli tłukło mi się w głowie. Zaczęłam zastanawiać się, czy te życie, w nieświadomości, pod ICH kontrolą nie było łatwiejsze. Stop. Co za głupota. Chyba przestaje trzeźwo myśleć. Spojrzałam na Kubę. Zasnął. Przynajmniej tak mi się zdawało. Jutro trzeba będzie gdzieś iść. Nie możemy tu zostać. I tak pewnie w końcu nas znajdą.

-Cieszmy się życiem… – zabawne, zabawne słowa. Czemu powiedziałam je na głos? Po prostu uwielbiam tą ironię w moim głosie. No i chciałam sprawdzić, czy Kuba na prawdę śpi. Okazało się, że niestety śpi. Wypaliłam papierosa. Pogadam z nim, od razu, jak się obudzę. Nie, przedtem wypalę jeszcze jednego. Tak, na uspokojenie. Dotknęłam ręką czoła. Gorączka. Nie specjalnie mnie to zdziwiło. Podeszłam do półki z napisem na górze "PRZECIWGORĄCZKOWE". Napis totalnie mnie wkurzył, sama nie wiedziałam dlaczego. Czułam się fatalnie. Wzięłam jakieś opakowanie i łyknęłam jedną tabletkę. Wróciłam na swoje miejsce pod ścianą, na przeciw Kuby. Po drodze wzięłam ze sobą ten śmierdzący koc. Strasznie chciało mi się spać. Przykryłam się tym kawałkiem niebieskiego materiału, który miał mi zapewnić przynajmniej prowizoryczne ciepło. Natychmiast zasnęłam.

Obudziły mnie promienie słońca. Było strasznie zimno. Doskonale wiedziałam, że nie możemy tu dłużej zostać. Czas najwyższy porozmawiać z Kubą. Wstałam. Wszystko mnie bolało. Podeszłam do Kuby i cicho powiedziałam: -Obudź się, musimy porozmawiać. Kuba… Wstawaj… – Otworzył oczy. Prawie krzyknęłam. Jego piękne, niebieskie oczy były całe przekrwione. Szybko się uspokoiłam. To od tych środków przeciwbólowych. Na pewno. Ostatnio byłam jakaś przewrażliwiona. Usiadłam obok niego. Musiałam zapalić. Wyjęłam papierosy i podpaliłam jednego. Teraz nie było już odwrotu. Czas na rozmowę. Zaciągnęłam się i spojrzałam na Kubę. Mimo, że znałam go już od tylu lat, on nadal mnie jakoś onieśmielał. "Dość. Nie czas na sentymenty". Upomniałam się w duchu. Spytałam:

-Kuba, hymm… Co zamierzasz? Co mamy teraz zrobić? Przecież nie zostaniemy tu, w tej brudnej dziurze. – Dłuższa chwilę milczał. Wpatrywałam się w niego nieustępliwie. W końcu odpowiedział:

-Szczerze? Nie mam pojęcia. Zastanawiałem się nad tym dziś w nocy, kiedy spałaś, jednak nic konkretnego nie wymyśliłem. Jedyne, co przychodzi mi do głowy to iść stąd. Jedno jest pewne. Nie możemy tu zostać.

– Wiesz, do tego doszłam sama. Sądziłam, że wymyślisz coś, jakiś dobry pomysł. Nie wiem, cokolwiek!

-Cholera! Nie wydzieraj się na mnie! Sądzisz, że mi się to podoba?! Ta cała sytuacja? Wyobraź sobie, że nie! Mam tego serdecznie dość. Nie potrzebuje jeszcze twojego obwinianie mnie, o brak jakiegoś durnego pomysłu, co z tym całym syfem zrobić. Jak masz dość, to proszę, idź do NICH i wróć do tamtego życia, ja nie zamierzam.Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Coś było nie tak, Kuba nigdy nie podnosił na mnie głosu. Nie rozumiałam, czemu to zrobił. Nie wiedziała, co ja mam zrobić. Siedziałam tam całkowicie otępiała.

-Daj mi papierosa. – Spojrzałam na Kubę. On na mnie nie patrzył. Wyjęłam paczkę z kieszeni kurtki i podałam mu jednego. Zapalniczkę miał własną. Odwróciłam wzrok. Nie wiedzieć czemu, zaczęłam płakać. Poczułam się opuszczona i bezsilna. Dawno nie płakałam. Ostatnio chyba jako mała dziewczynka. Poczułam jego wzrok na sobie. Usiadł przy mnie i pogładził mnie po twarzy.

-Przepraszam, ja… Nie wiem właściwie, co we mnie wstąpiło. – Zgasił papierosa i rzucił niedopałek w kąt. Popatrzyłam na niego. Uśmiechnął się. Mimowolnie uśmiech pojawił się też na mojej twarzy.

-To jak, już wszystko dobrze?

-Tak, już dobrze. – Nie prawda, wcale tak nie myślałam. Nic nie było dobrze. Mimo to, nic mu nie powiedziałam. W tym dziwnym świecie miałam teraz tylko jego i nie chciałam go stracić. Już chciałam zadać mu pytanie, które znów mnie dręczyło: "Co teraz?" Jednak Kuba bez jakichkolwiek pytań z mojej strony sam podjął temat.

-Judyta, sądzę, że już teraz powinniśmy stąd gdzieś iść. Oczywiście, jeśli się zgadzasz.

-Tak, no oczywiście, że się zgadzam.

-Tylko musze zrobić jeszcze jedną rzecz. Wczoraj znalazłem tu radio. Poszukam jakiejś stacji, może ktoś coś nadaje. I mam prośbę…

-Tak?

-Jeśli mogła byś wziąć z stad trochę leków. Szczególnie tych psychotropów. Jeśli kogoś spotkamy, moglibyśmy nimi pohandlować. Tak przynajmniej mi się wydaje.

-No jasne. Oczywiście. To ja biorę torbę i zabieram się za pakowanie tych leków, a ty idź zająć się tym radiem.

-Ok. Już idę. – Patrzyłam za nim jak odchodzi na tył apteki. Podeszłam do niego po cichu i złapałam za rękę.

-Kuba, na pewno wszystko dobrze? Martwię się…

-Nie potrzebnie. Wszystko jak najbardziej gra. – Pocałował mnie w policzek. Puściłam jego dłoń i odeszłam zająć się lekami. Czułam, że coś nie było tak, jak powinno. Coś się zmieniło.

Po kilkunastu minutach Kuba zawołał mnie. Wzięłam torbę z lekami i poszłam do niego, na tył apteki. Radioodbiornik była stary. Czerwona farba łuszczyła się i odpadała odsłaniając metal. Było na baterie, ponieważ nigdzie nie widziałam kabla od radia. Mimo to radio działało. Chciałam coś powiedzieć, jednak Kuba uciszył mnie gestem ręki. Szepnął:

-Ciii… Posłuchaj.

-Ale nic nie słyszę, nie możesz tegopogłośnić …

-Zamilcz kobieto. Cierpliwości. – Po tych słowach już się nie odezwałam. Zamiast tego starałam wsłuchać się w ewentualnie słowa, które mogłam usłyszeć. I nagle je usłyszałam.

-Nadajemy z północnej części kraju. Co tydzień czekamy na drodze krajowej nr7, obok zjazdu do Płocka. Mamy jedzenie i możemy zapewnić schronienie. Czekamy. Powtarzam…

Kuba wyłączył radio. Między nami zapadła cisza. Nie musiał nic mówić. Obydwoje już wiedzieliśmy, gdzie pójdziemy. Czekało nas kilka dni drogi. Trudno. Tylko tam mogliśmy spodziewać się innych, świadomych ludzi. Przez chwilę błysnęła mi myśl, że to pułapka lub złudzenie. Odrzuciłam ją od siebie. Popatrzyłam na Kubę. Chyba myślał o tym samym. Jedna żadne z nas nie powiedziało tego głośno. Wyszłam z tego pomieszczenia i udałam, że nadal pakuje leki. Nie miałam już miejsca w torbie, więc i tak nie mogła bym tego zrobić. Chciałam być przez chwilę sama. Czułam, że Kuba też chciał. Obydwoje potrzebowaliśmy chwili samotności. Mnóstwo myśli tłoczyło mi się w głowie. A co, jeśli ONI nas znajdą? Jeśli coś się stanie ? Znów mnóstwo niewiadomych. Bałam się tego. Bałam się tej niepewności. Wszedł Kuba. Spojrzał na mnie i spytał:

-To jak? Idziemy? Chyba nie ma tu na co czekać. – Odwróciłam się. Po raz kolejny tego dnia z oczu popłynęły mi łzy. Znów nie wiedziałam, dlaczego. Kuba widocznie to zauważył, bo podszedł do mnie, objął mnie i spytał:

-Co się dzieje? Czemu płaczesz? – Po tych słowach otarł mi twarz rękawem swojej kraciastej koszuli.

-Nic… Po prostu nie wiem, co może nas tam czekać. Boję się. Bardo się boję. Widziałeś przecież, co ONI zrobili tu, na ziemi. Przywieźli jakieś dziwne zwierzęta, sami pewnie się tu kręcą. Boje się, że coś Ci się stanie, że umrzesz. Nie chce być tu sama. – Po tych słowach już nie mogła powstrzymać płaczu. Przytuliłam się do Kuby i zaczęłam płakać. On objął mnie ramieniem. Prze chwilę poczułam się bezpiecznie. Jak dawniej. Może jednak nic się nie zmieniło? Nie wiedziałam. Przestałam płakać i spojrzałam moimi szarymi, czerwonymi od łez oczyma na Kubę. Uśmiechnął sie do mnie.

-Nic się nie bój. Jakoś to będzie. -Jego ciepły głos dodał mi otuchy, jednak nie przekonał. Wiedziałam, że coś się stanie. Po prostu to czułam. Odwzajemniłam uśmiech. Było jeszcze wcześnie. Wzięłam torbę z lekami. Kuba wziął plecak z naszymi rzeczami. Wsadził jeszcze do niego stary, niebieski koc i radio. Zasunęłam suwak mojej kurtki. Wyszłam przed aptekę. Za mną wyszedł Kuba. Słońce było jeszcze nisko na wschodzie. Zawiał zimny wiatr. Ruszyłam do przodu. Kuba dołączył do mnie i złapał mnie za rękę. Było bardzo zimno. Szliśmy w całkowitej ciszy. Nagle usłyszałam to, czego tak bardzo się obawiałam. Ten skowyt. Już wiedziała, że to nie był pies. To było jedno z ICH zwierząt. Jeśli w ogóle można nazwać je zwierzętami. Przyspieszyliśmy kroku. Mimo, iż ten straszy skowyt słychać było z daleka, bałam się . Kuba mocniej ścisnął mnie za dłoń . Skierowaliśmy się na północ.

Na początku nic nie mówiliśmy. Wiał silny wiatr. Słońce wzeszło już wysoko. Skowyt zwierzęcia ucichł. Trochę się uspokoiłam. Szliśmy jakimiś bocznymi ulicami opuszczonego miasta. Patrzyłam po domach. Wszystkie były zniszczone. Znów ogarnął mnie strach. A co, jeśli ONI się tutaj pojawią? Nie, na pewnie nie. Po co mieli by jeszcze raz niszczyć coś, co już zniszczyli. Było by to totalnie pozbawione sensu. Spojrzałam na Kubę. Miał wzrok wpatrzony w coś na ulicy. Leżały tam kartki. Całe mnóstwo identycznych kartek. Wyglądały trochę jak ulotki. Zatrzymaliśmy się. Kuba puścił moja dłoń. Ten gest jakoś mnie zdenerwował. Znów zaczęłam się bać. Pomyślała, że to głupie, przecież on jest tuż obok. Też się schyliłam i sięgnęłam po jedną z kartek. Po pierwszych słowach domyśliłam się, że są to jakieś głupie, propagandowe ulotki należące do NICH. Napis na górze brzmiał: "JEDNYNA PRAWDZIWA RELIGIA". Nie chciałam na to patrzeć. Nie wierzyłam w żadnego boga, ale ta ICH religia mnie obrzydzała. Była brutalna i okrutna. Zmusiłam się i spojrzałam niżej, pod ten głupi napis. Jakaś paplanina na temat ich rzekomego "BOGA". Co należy robić, aby dostąpić wiecznego szczęścia? Według NICH i ICH religii po pierwsze ufać tylko sobie i IM. Beznadziejna głupota. Co tam jeszcze wymyślili? Nie zabijaj od razu niewiernych. Najpierw zadaj im ból. Sadystyczne. Kolejna prawda "jedynej, właściwej religii" to oczywiście zażywanie tego dziwnego narkotyku, pod karą śmierci, aby "być tylko wiernym i oddanym jedynemu, prawdziwemu bogu". Zgniotłam kartkę w dłoni w wyrzuciłam. Nie chciałam nawet czytać o tych głupotach. Nagle usłyszałam śmiech Kuby.

-Co jest? Czemu się śmiejesz?

-Przepraszam Cię, ale rozbawiła mnie ta ulotka. Na dole piszą, że mają dla każdego "księgę prawdy". Zabawne, "księga prawy". Jak to idiotycznie brzmi.

-To brzmi głupio. Jak można wierzyć w taką bezwzględną religię?

-Normalnie, jak jesteś nie świadoma, też być uwierzyła we wszystko, co by Ci wmówili.

-No tak, masz rację. – Kuba wstał i znów złapał mnie za rękę. Jednak przed tym zauważyłam, jak schował tą ulotkę do tylniej kieszeni dżinsów. Odwróciłam wzrok. Nie chciałam nawet go pytać, po co to zrobił. Przyspieszyliśmy kroku. Musieliśmy znaleźć jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy przenocować. Ponownie zaczęłam się bać. Nie tyle śmierci, ale tej ICH religii. Zaczęłam mieć złe przeczucia. Spojrzałam na Kubę. Był całkowicie spokojny. Puściłam jego dłoń i sięgnęłam po papierosa. Nawet na mnie nie spojrzał. Tak, jednak było źle. Zapaliłam jednego, a resztę schowałam do kieszeni. Musiałam zacząć trochę "oszczędzać" te papierosy, zostało tylko kilka. Zaciągnęłam się. Szliśmy dalej obok siebie. Żadne z nas nie powiedziało nic. Cisza była przytłaczająca.