KOSMIKOMIKICZikita 1325

– Elfernando! Dlaczego? – spytała zapłakana, biało-czarnowłosa driada stojącego przy niej elfa. – Porke? – zawyła.

– Nie chcę z tobą być, Czikito. Widziałem malowidło w pajęczej sieci. Byłaś na nim z innymi driadami i tam było napisane: „ja i leśne kurwy". Zakłuło mnie to. O tu – wskazał palcem splot słoneczny.

– Ależ mój miły. Mój kochany. Mój najdroższy. Toż to jakiś Płoto Szop wymalował.

– Nie wierzę ci, Czikito. Nie mogę patrzeć już w twe oczy zielone. Widzę wtedy obraz ów przeklęty.

– To na pewno jest spisek uknuty przez Macarenę! Ona chce się dobrać do twojego majątku.

– Taaak. Mój majątek – rozmarzył się elf. – Koniec z nami leśna… driado.

– Tyyyy….. Prąciu mały! Nienawidzę cię! I hate you! Wykasuję cię z grona znajomych na Naszej Polanie. Napiszę wszystkim, że masz małego! I że płaczesz. I… I… I że mnie biłeś. Damski wojak chędożony! Brutal, grzyboman i złodziej! GWAŁCĄ!!!

– Nikt ci nie uwierzy, Czikito. Wszystko rejestruje moja najnowsza pojemnościówka, Żako 1325.

– Pożałujesz! – wściekła się Czikita. – Nie lubię to! – wrzasnęła piskliwie czochrając sobie włosy. Obróciła się na pięcie i poszła, parskając jak wściekła klacz.

 

 

 

– Specjalnie se kieckę nową kupiłam. Czaisz? Od Arcy Maniego! Czterysta zielonych za nią dałam! – żaliła się rozwścieczona Czikita swojej koleżance.

– Jaaa. Poka! – poprosiła koleżanka. No to Czikita pokazała, a rudowłosa przyjacióła rozdziawiła swoją małą gąbkę.

– Fajna, nie?

– No. A on co?

– Nic! To ja usiadłam na ściętym dębie… Biedny dąb… Przeklęte orki… Usiadłam na nim, żeby wyeksponować swoje zgrabne przecież nogi.

– I co?

– I nic. Przejął się tym malowidłem cholernym. Odrzucił mnie Priscillo.

– Drań!

– Co ja teraz z sukienką zrobię?

– Ekhe! – kaszlnęła ruda.

– Chyba wystawię ją na iGaju.

 

Wtem z krzaków wylazła zgarbiona, stara baba. Podpierała się krzywą, drżącą w jej dłoni laską, ubrana była w czarną jak otchłań tunikę, a z głowy zwisało jej ledwie kilka długich, szarych włosów.

 

– Ja ci mogę pomóc dziecko – wycharczała do Czikity.

– Idź precz stara muchomorówo! – odpowiedziała zgryźliwie.

– Mam ci ja eliksir, co sprawi, że każdy mąż za tobą w ogień wskoczy – charczała dalej stara baba, nie zważając na obelgi młodej driady. Przylizała swoje cztery włosy i mówiła dalej. – Dam ci go, ale musisz coś dla mnie zrobić.

– A kim ty w ogóle jesteś? Co? I jak masz taki eliksir, to czemu ja za tobą chłopa nie widzę?

– Obiad gotuje, chałupę sprząta i gówna psa z ogródka zbiera. Ja jestem Baba Dżaga.

– Nie wierzę w ten twój cudowny eliksir.

 

Dżaga włożyła dwa palce do ust i gwizdnęła tak, że aż driady głowy skuliły. Potem zaczęła tupać rytmicznie nóżką – „cztery, trzy, dwa, jeden…" – odliczała i z krzaków wyskoczył stylem tygrysa, jakiś ktoś. Zrobił fikołka i wstał jak sprężyna. Wysoki, dobrze zbudowany brunet zasalutował.

 

– Czy czegoś sobie życzysz moja pani? – spytał wiedźmy.

– Nie. Niechcąco gwizdnęłam. Wracaj do domu Klunej.

 

Klunej podszedł do baby, pocałował ją w wielką brodawkę na nosie i wskoczył w krzaki. Driady podniosły swoje szczęki z ziemi.

 

– Co mam zrobić? – spytała Czikita.

– Musisz mi oddać swoje włosy.

– Nie ma mowy.

– Po co ci włosy? Twój Elfernando i tak będzie spełniał wszystkie twoje zachcianki. Dorzucę gratis Wjagrus Postawilus, a tobie włosy i tak odrosną.

– No nie wiem… Co myślisz Priscillo?

 

Priscilli najwyraźniej szczęka znowu opadła, bo siedziała z wywalonym jęzorem na wierzchu i śliniła się jak buldog anielski.

 

– Priscillo! – Czikita szturchnęła koleżankę.

– Taaaak – wymajaczyła ruda, zahipnotyzowana driada, po czym wstała i poszła niewiadomo gdzie.

– Dil! – stwierdziła ta w pasemkach wyciągając rękę do starej baby. Dżaga splunęła obficie na swoją dłoń i podała ją by zapieczętować transakcję.

 

Czikita nie zdążyła się jeszcze dobrze podniecić myślą o jej ukochanym, będącym pod wpływem Wjagrusa Postawilusa, gdy Baba Dżaga wyjęła zza pazuchy obwiązanego sznurkami raka rzecznego. Wiedźma złapała za jeden ze sznurków i pociągnęła za niego, co spowodowało, że szczypce raka zaczęły pracować.

 

– No to do dzieła! – charknęła baba.

 

 

– Ciągnij mnie za włosy! – jęczała biało-czarnowłosa Baba Dżaga do Kluneja. – I klapsa!

 

 

 

Podniecona, łysa driada, nie mogła doczekać się kiedy wypije swój eliksir. Miała to zrobić o północy, gdy księżyc będzie w nowiu. Czyli już. Ciemno było, że aż strach się bać. Ręce jej się trzęsły i pociły. Przechodziły ją dreszcze i miała gęsią skórkę. Według instrukcji, powinna wypić napój i pójść spać nago, pod gołym niebem, z włosem ukochanego w buzi. Jako że była maniakalną psychopatką, włosy Elfernanda nosiła zawsze przy sobie. Wsadziła je sobie pod język, odkorkowała buteleczkę i wypiła zawartość duszkiem. Ułożyła się do snu marząc o swoim boskim elfie. Rozległo się okropne chrapanie.

 

Obudził ją przyjemny dotyk w miejscu jakiego do tej pory nie znała. Usłyszała również cichy szept. Ten głos jednak znała.

 

– Cześć przystojniaku – szeptała Priscilla.

 

Czikita zerwała się i zobaczyła swoją koleżankę trzymającą ją za sztywne prącie. Nerwowo spojrzała na leżącą obok, pustą buteleczkę z etykietą "Wjagrus Postawilus".

 

– O żesz! – wrzasnęła. – Ale fajnie – dodała po chwili. – Nie przerywaj.