Od pierwszego wejrzenia (Masakra 2010)

Wokół tłum, ale jest nas tylko dwoje. Stroboskopowe błyski teleportują postacie od gestu do gestu, nie pozwalają dostrzec niczego poza przyłapanymi w dziwacznych pozach tancerzami. Nabrzmiewa oczekiwanie. Zsynchronizowana ze światłami muzyka wciska się prosto do mózgu, napiera na brzuch, rozrywa uszy. Otaczają mnie spocone ciała, ale hałas i światła wyszarpujące z ciemności sylwetki dają uczucie anonimowości. Czuję – to jak syreni śpiew – wabi i pociąga. Jestem ślepy i ogłuszony, ale wiem, że gdzieś tu jesteś. Przez opary drinków i potu, przez pociętą błyskami ciemność, przez roztańczony tłum czuję przyciąganie, nić, która nas wiąże. Jest sobota, jest noc – jeszcze nie wiem, gdzie jesteś, ale cię znalazłem.

Chcę tańczyć. Odstawiam szklankę i robię kilka kroków. Trudno zostać obojętnym. Pozwalam się ponieść, przeszywa mnie rytm, nie muszę myśleć, ani się zastanawiać – tańczę napędzany podnieceniem i oczekiwaniem. Mój entuzjazm jest chyba zaraźliwy, bo mam już wokół siebie grupkę tancerzy, czuję się jak nauczyciel i przewodnik stada. Jedna z dziewczyn – być może najpiękniejsza, jaką w życiu widziałem – podaje mi swoje ciało. Tańczymy przez chwilę obok siebie, biorę ją za rękę, prowadzę, a ona mi się poddaje. W błyskach światła widzę jej roześmiane zielone oczy, złocistą spoconą skóra, ciemne włosy i czerwone jak krew usta. Doskonała.

Puszczam jej dłoń – jesteś piękna, ale nie jesteś nią – wchodzę głębiej w tłum, poddaję się nastrojowi, zamykam oczy, tańczę i czekam.

Teraz. Zatrzymuję się i rozglądam. Znajduję po drugiej stronie parkietu. Nasze oczy się spotykają, serca przyspieszają rytm. Uśmiecham się, ona też. Ma jasne włosy i cerę. Ma też trochę za małe usta i za duże oczy, może przydałoby się nieco makijażu, może… Jest idealna. Nagle wiem, za czym tęskniłem, czego szukałem – jesteś.

Staję na wyciągnięcie ręki, patrzymy. Są takie chwile, które chciałoby się zatrzymać na zawsze. Wiemy jak to się zacznie, nie wiemy jeszcze jak się skończy. Powstrzymuje nas ta odrobina niepewności – czy widzimy to samo, co czujemy? Wyciągam rękę, a ona podaje mi swoją, odrobinę tylko się wahając. Jej dłoń jest ciepła, miękka i poraża mnie prądem. Zaciska pięść na moim sercu. Z trudem przełykam. Jak mógłbym się oprzeć widząc, że czujesz dokładnie to samo? Muzyka chyli się ku końcowi i wybucha nagle o oktawę wyżej.

Na zewnątrz jest znacznie ciszej – prawie słyszę jej oddech. Wstydzimy się swoich głosów, mówimy półsłówkami, szeptem.

– Chcesz…? – pytam, wskazując na drzwi, które właśnie zamknęły się za nami. Potrząsa przecząco głową i odgarnia włosy z czoła.

– Jesteś… – wyrywa mi się, ale urywam przytłoczony podziwem i pulsującym w gardle sercem.

– Chodźmy stąd – mówi, czytając chyba w moich myślach.

Trzymając się za ręce, idziemy do samochodu. Otwieram przed nią drzwi, a ona przyjmuje ten należny jej hołd. Zajmuję miejsce za kierownicą i powtarzam sobie, że kontroluję sytuację.

– Do mnie, czy…? – słowa nie chcą płynąć.

– Do ciebie – odpowiada z wdziękiem. Kto kogo uwodzi? Podnoszę do ust jej dłoń i całuję palce – same ich końce, muskam opuszki. – Przestań – wzdycha, choć ma na myśli coś innego. Przestaję i ruszamy.

Prowadzę i potrzeba skupienia się na drodze, pomaga mi się opanować. Przez cały czas czuję jej wzrok.

– To niesamowite – mówi nagle – tam, w klubie, poczułam jakby…

Wiem, co chce powiedzieć, że poczuła nić, którą ktoś przywiązał do jej serca i pociągnął.

– Wiem – mówię tylko.

– Wierzysz, że można tak nagle… – śmieje się, maskując obawę przed wielkimi słowami – od pierwszego wejrzenia?

– Nie wierzę – rzucam i jej brwi formują znaki zapytania – wiem – dodaję, a jej śmiech przeszywa mnie jak kieliszek tequili. Kładzie dłoń na moim ramieniu.

– Poczułam…

– …więź – kończę za nią. Śmiejemy się oboje, choć to nieco straszne znać myśli drugiej osoby. Piękne, rozczulające i przerażające. Skręcam w polną drogę pomiędzy drzewami. – Już blisko.

Zatrzymuję samochód i chcę coś powiedzieć, ale powstrzymuje mnie jej palec na moich ustach.

– Bez obietnic, bez wyrzutów – jej oczy są poważne, ale widzę na ich dnie radosne wyczekiwanie.

Wchodzimy ścieżką między drzewa.

– Dom jest trochę dalej, w głębi – mówię, ale wygląda na to, że uspokajam sam siebie. To ona mnie prowadzi, ciągnąc za rękę prosto w ciemność. Ogarnia mnie fala czułości. Przyciągam ją do siebie, przywieram do pleców. Wtula się we mnie i odchyla głowę patrząc w niebo. Między koronami drzew widać tylko jego skrawek, ale to nam wystarcza.

Ocieram się o miękki policzek, skradam do jej ust. Oddech jest pragnieniem i obietnicą. Zalewa nas fala szczęścia, jakby jeden pocałunek był spełnieniem naszych pragnień. Przeświadczenie, że czujemy to samo, paraliżuje szczęściem.

– Chciałbym, żeby to trwało i trwało. Ten pierwszy raz – szepcze mi do ucha, gdy całuję jej szyję.

– Wiem – odpowiadam i czuję jak jej plecy przeszywa dreszcz podniecenia. Przyciskam ją jeszcze mocniej, wpijam się w usta. Moja ręka sama wędruje za plecy, wślizguje się za pasek, zaciska na rękojeści. Wbijam ostrze z boku i z prawej. Jej oddech i jęk wypełniają mi usta, krew zalewa dłoń. Nabiera powietrza, ale wiem, że to ostatni oddech. Chcę z niego jak najwięcej. Przyciskam osuwające się ciało, przytrzymuję usta przy moich. Wbijam nóż ponownie – tym razem z przodu i z lewej. Ciepło – gorąco zalewa i przesłania mi rzeczywistość. Przeciągam ostrzem po szyi, wysysam ciepłą wilgoć z ust zanim pozwolę ciału wyśliznąć się z moich ramion. Zamykam oczy, czekam, aż fala opadnie.

Nie otwieram oczu – nie taką chcę ją zapamiętać. To była prawdziwa miłość. Odwracam się i powoli ruszam do samochodu. Kocham cię.