Raz to przypadek, trzy to przeznaczenie

– Pro­szę, sza­now­nych pań­stwa, uwa­żać na sto­pień! O, tu, tu jest sto­pień. Pro­szę sza­now­nych zle­ce­nio­daw­ców o nie­po­tk­nię­cie się i nie­wy­wró­ce­nie. Bo szko­da by było, gdyby nóżki bo­la­ły na ta­kiej im­prez­ce – skrze­czą­cy głos karła prze­ciął ciszę pa­nu­ją­cą w ciem­nym tu­ne­lu.

Grupa pię­ciu osób cho­wa­ją­cych twa­rze pod zdob­ny­mi ma­ska­mi po­dą­ża­ła za nim. Zdwo­ili teraz czuj­ność, sta­ra­jąc się zna­leźć sto­pień, o któ­rym mówił prze­wod­nik. Nie­ła­two było do­strzec coś w li­chym świe­tle po­chod­ni, w które każdy z wę­drow­ców był uzbro­jo­ny. Mimo wy­sił­ków je­dy­nym, co zna­leź­li, była nie­wiel­ka nie­rów­ność, którą le­d­wie wy­czu­li sto­pa­mi.

– Hej, karle! – za­wo­łał męż­czy­zna z twa­rzą przy­sło­nię­tą fio­le­to­wą maską i długą czar­ną brodą – Gdzie ten sto­pień? Czyż­byś mówił o tej wiel­kiej nie­rów­no­ści? – za­śmiał się.

– Nie kpij, mości panie, nie kpij. Je­stem Hi­po­lit, dumny czło­nek Sto­wa­rzy­sze­nia Prze­wod­ni­ków Pod­by­ło­miej­skich…

– Tak, tak, ma­ją­ce­go swoje tra­dy­cje od trzy ty­sią­ce któ­re­goś tam roku. Wiemy – prze­rwał kar­ło­wi chło­pak w żół­tej masce, któ­re­go drob­na bu­do­wa na­su­wa­ła po­dej­rze­nia, że jest elfem.

– Ależ ja wcale nie kpię – obu­rzył się bro­dacz w fio­le­to­wej masce. – Chcia­łem tylko do­py­tać. Dbam, żeby nasza dama nie zro­bi­ła sobie krzyw­dy. Ach, szko­da by było ta­kich nóżek.

Kilka gło­sów za­śmia­ło się po sło­wach żar­tow­ni­sia. Jed­nak dama, o któ­rej mówił, je­dy­na dziew­czy­na w gru­pie, nie sko­men­to­wa­ła w żaden spo­sób tych słów. Zda­wa­ła się sku­piać całą swoją uwagę na tym, by nie ubru­dzić dłu­giej, zie­lo­nej jak jej maska sukni, którą z gra­cją pod­no­si­ła nieco nad zie­mię. Albo nie po­ła­mać ob­ca­sów swo­ich bu­ci­ków na nie­rów­nym te­re­nie. Była młoda, zgrab­na i z pew­no­ścią nie pa­so­wa­ła do po­dej­rza­nej grupy prze­mie­rza­ją­cej tunel.

– Dzi­wię się, że taka ładna pa­nien­ka wy­bra­ła taki par­szy­wy spo­sób na do­sta­nie się na bal. – Temat po­cią­gnę­ła po­stać w brą­zo­wej masce. Na pierw­szy rzut oka był to czło­wiek, ale długi płaszcz i kap­tur utrud­nia­ły ocenę. Grupa po­dej­rze­wa­ła, że może on być zmien­no­kształt­nym albo ogrem.

– Tu się zgo­dzę – dodał chło­pak w żół­tej masce. – Nas nikt by nie za­pro­sił. Ta­kich brzy­da­li. Ale pa­nien­kę… Wy­star­cza­ło użyć swo­ich wdzię­ków – za­re­cho­tał.

– Cze­kaj, cze­kaj. Nie wiemy, co się kryje pod maską – wtó­ro­wał mu do­mnie­ma­ny zmien­no­kształt­ny – Może być też tak, że to wiedź­ma.

– Uwa­żaj, bo rzuci na cie­bie urok i zmie­nisz się w żabę.

– Wtedy bę­dzie mnie mu­sia­ła po­ca­ło­wać!

– Ktoś dziś już wspo­mi­nał o ca­ło­wa­niu na­szej pięk­nej pani – wy­buch­nął śmie­chem bro­dacz, wspo­mi­na­jąc roz­mo­wę, która od­by­ła się na po­cząt­ku ich wę­drów­ki. – To chyba nie przy­pa­dek.

– Za­mknij­cie się! – Cicho, ale sta­now­czo prze­rwał im piąty czło­nek grupy. Chło­pak miał na sobie nie­bie­ską maskę i czar­ny płaszcz, co w po­łą­cze­niu z tym, że dotąd nie włą­czał się w roz­mo­wy, spra­wi­ło, że był prak­tycz­nie nie­wi­docz­ny.

– Ojoj! Ktoś tu bawi się w ry­ce­rza – za­re­cho­ta­ła po­stać w brą­zo­wej masce.

– Raz to przy­pa­dek, dwa to par­szy­wy pech albo szczę­ście, jak kto woli, mości pań­stwo, a trzy to prze­zna­cze­nie. A teraz, sza­now­ni zle­ce­nio­daw­cy się, pro­szę bar­dzo, za­mkną. Bo przejść mu­si­my koło za­miesz­ka­łych piw­nic – dys­ku­sję osta­tecz­nie uciął Hi­po­lit.

Mimo że prze­wod­nik był nie­po­zor­ny, nikt nie ważył się z nim dys­ku­to­wać. Dla każ­dej z osób w gru­pie sta­no­wił on je­dy­ną na­dzie­ję na do­sta­nie się na Bal Prze­si­le­nia Wio­sen­ne­go – naj­więk­szą im­pre­zę w By­łym­mie­ście. Co­rocz­na uro­czy­stość przy­cią­ga­ła wiele wy­so­ko po­sta­wio­nych po­sta­ci, od ksią­żąt po czar­no­księż­ni­ków, ale także śmie­tan­kę pół­świat­ka, jak prze­myt­ni­ków ko­smicz­nych i han­dla­rzy ma­gicz­ny­mi stwo­rze­nia­mi czy wy­ro­ba­mi. Na bal można było do­stać się tylko, mając za­pro­sze­nie albo zna­jo­mo­ści. Po­zo­sta­li mu­sie­li obejść się sma­kiem. Ochro­na uzbro­jo­na w broń la­se­ro­wą od­ci­na­ła wszyst­kie drogi nie­pro­szo­nym go­ściom.

Cho­ciaż ist­nia­ło jesz­cze jedno wyj­ście. Za od­po­wied­nią opła­tą prze­wod­ni­cy pod­by­ło­miej­scy po­tra­fi­li do­pro­wa­dzić każ­de­go wszę­dzie, rów­nież na Bal Prze­si­le­nia. Trze­ba było tylko ich zna­leźć, a to nie na­le­ża­ło do ła­twych zadań.

Piąt­ka szczę­śliw­ców, któ­rym się to udało, szła teraz po­słusz­nie za kar­łem. Nikt nie pytał po co chcą się do­stać na im­pre­zę. Każdy miał swoje mniej lub bar­dziej po­dej­rza­ne po­wo­dy, więc żadne z nich nie po­ru­sza­ło tego te­ma­tu.

– No i pięk­nie – ode­zwał się po dłuż­szej chwi­li prze­wod­nik – byli cicho, ja­śnie pań­stwo, i ja­śnie pań­stwo do­szli do celu.

Hi­po­lit za­trzy­mał się i oświe­tlił po­chod­nią duże me­ta­lo­we drzwi.

– Za tymi drzwia­mi jest za­ba­wa. Dzię­ku­ję sza­now­nym zle­ce­nio­daw­com za współ­pra­cę i miłą po­dróż. Po­le­cam na przy­szłość usłu­gi Sto­wa­rzy­sze­nia Prze­wod­ni­ków Pod­by­ło­miej­skich…

– Wiemy, wiemy. – Chło­pak w żół­tej masce znie­cier­pli­wio­ny rzu­cił po­chod­nię na zie­mię, otwo­rzył drzwi i wy­szedł.

– Było miło, a bę­dzie jesz­cze milej – stwier­dził do­mnie­ma­ny zmien­no­kształt­ny i ru­szył za to­wa­rzy­szem, rów­nież zo­sta­wia­jąc po­chod­nię.

Ka­rzeł wzru­szył tylko ra­mio­na­mi i skie­ro­wał się z po­wro­tem w mrok tu­ne­lu.

– Za­cze­kaj! – Cichy chło­pak w nie­bie­skiej masce za­trzy­mał go. – Jak wró­cić?

– O! A jed­nak chce ktoś z mości pań­stwa słu­chać karła. Ktoś chce wró­cić – Hi­po­lit za­drwił z uśmie­chem na ustach. – Za nie­wiel­ką opła­tą – za­ak­cen­to­wał słowo “nie­wiel­ką” – wrócę tu za trzy go­dzi­ny i od­pro­wa­dzę pań­stwa tam, gdzie za­czę­li­śmy naszą, ja­śnie pań­stwo, współ­pra­cę. Tylko opła­tę trze­ba uiścić teraz, bym, mości za­in­te­re­so­wa­ni współ­pra­cą, wie­dział, czy wra­cać.

– Ile? – spy­tał bro­dacz.

– Trzy­dzie­ści by­ło­miej­skich de­na­rów.

– Toż to…

– Mości pan płaci albo mości pan sam wy­cho­dzi.

Męż­czy­zna wy­glą­dał na nie­za­do­wo­lo­ne­go, ale uiścił opła­tę. Tak samo zro­bi­li chło­pak kry­ją­cy się pod płasz­czem i pa­nien­ka w zie­lo­nej sukni.

– Do­sko­na­le. Trzech no­wych sta­rych zle­ce­nio­daw­ców. Mości pań­stwo będą za­do­wo­le­ni z usług Sto­wa­rzy­sze­nia Prze­wod­ni­ków…

– A oni? – Hi­po­li­to­wi prze­rwał jakiś nowy głos. Dziew­czy­na ode­zwa­ła się pierw­szy raz.

– Jacy, mości pani, oni?

– Ten zmien­no­kształt­ny i ten chło­pak. Chyba elf.

– Oni, ja­śnie pa­nien­ko, nie pła­ci­li, oni nie idą z Hi­po­li­tem. Tutaj ko­deks sto­wa­rzy­sze­nia…

– Każdy dba o sie­bie krót­ko mó­wiąc – prze­rwał bro­dacz – nie wiem jak wy, ale ja idę już na ten bal. Mamy tylko trzy go­dzi­ny.

– Dla ści­sło­ści, ja­śnie panie zle­ce­nio­daw­co, dwie i pięć­dzie­siąt osiem minut.

Męż­czy­zna chciał za­pro­te­sto­wać, ale ka­rzeł znik­nął już w ciem­nym tu­ne­lu.

– A niech to…

Dziew­czy­na tym­cza­sem już otwie­ra­ła drzwi.

– Po­cze­kaj… Mo­że­my… – za­czął chło­pak w nie­bie­skiej masce.

– Mam tu coś do za­ła­twie­nia – rzu­ci­ła tylko i po­szła.

– Uuu… Czyż­byś jed­nak pró­bo­wał swo­ich sił u tej damy? Uwa­żaj, bo może na­praw­dę to wiedź­ma.

– Nie jest wiedź­mą.

– Wiesz, nie za­wsze widać to tak na po­cząt­ku…

– Nie jest.

– Cze­kaj. – Bro­dacz po­pa­trzył na niego zdzi­wio­ny. – Czyż­byś ją znał?

– Jak to po­wie­dział ka­rzeł – wes­tchnął chło­pak – drugi raz to par­szy­wy pech…

– Ojoj, chodź­my się le­piej napić – za­śmiał się – w ogóle to Hu­bert je­stem.

– Artur – od­po­wie­dział zsu­wa­jąc z głowy kap­tur.

Wy­szli wresz­cie z tu­ne­lu. Ich uszy za­ata­ko­wa­ła mu­zy­ka, a oczy setki ko­lo­rów. Świa­tła la­se­rów roz­ja­śnia­ły noc. Isto­ty ubra­ne w barw­ne stro­je pełne bro­ka­tów, ko­ra­li­ków i in­nych świe­ci­de­łek wi­ro­wa­ły w jed­nym ryt­mie. A znaj­do­wa­ły się tam roz­ma­ite po­sta­cie. Przy­glą­da­jąc się, można było do­strzec rogi, skrzy­dła, ogony… Wszy­scy mieli na sobie zdob­ne maski.

Barw­ne i bo­ga­te ubio­ry kon­tra­sto­wa­ły ze sce­ne­rią by­ło­miej­ską. Stali teraz na bal­ko­nie zruj­no­wa­ne­go bloku, a na placu przed nimi, wśród zglisz­czy i po­zo­sta­ło­ści ka­mie­nic, trwa­ła naj­więk­sza im­pre­za miej­sca, które kie­dyś było mia­stem.

Hu­bert, któ­re­go ozdob­ny strój mie­nił się teraz wie­lo­ma ko­lo­ra­mi, pierw­szy otrzą­snął się z wra­że­nia, jakie zro­bił na nim Bal Prze­si­le­nia. Chwy­cił Ar­tu­ra za ramię i po­cią­gnął w sam śro­dek roz­ra­do­wa­ne­go tłumu. Bro­dacz, jakby wie­dzio­ny kom­pa­sem albo jakąś ta­jem­ną mocą, do­tarł wprost do stołu z na­pit­ka­mi. Inna ta­jem­na moc, a może ta sama, spra­wi­ła, że już kil­ka­na­ście chwil póź­niej ledwo trzy­mał się na no­gach.

– Artur, Ar­tur­ku ko­cha­ny. Polej mi, bo mi się tak jakoś dziw­nie rącz­ki trzę­są.

Chło­pak w nie­bie­skiej masce nie ża­ło­wał ko­le­dze. Ale sobie już tak. Jemu nalał cały kie­li­szek. Sobie tylko pół.

– Ar­tur­ku, moś… Mości mój Ar­tur­ku… A co ty nie pi­jesz?

– Szu­kam kogoś – po­wie­dział tak­su­jąc wzro­kiem oto­cze­nie – muszę iść.

– Dziew­czy­ny?

– Niee…

– A to jak nie dziew­czy­ny… – Odło­żył cięż­ko pusty już kie­li­szek. – To chodź. Po­szu­ka­my razem. – Bro­dacz chwiej­nym kro­kiem ru­szył przez tłum.

 

***

 

Jakąś go­dzi­nę póź­niej Artur z Hu­ber­tem, który dzię­ki spa­ce­rom tro­chę wy­trzeź­wiał, znowu prze­dzie­ra­li się przez tłum. Kilka minut wcze­śniej z bal­ko­nu jed­ne­go z by­łych blo­ków chło­pak wy­pa­trzył coś i teraz zmie­rzał w ob­ra­nym kie­run­ku.

– Po­wiesz mi, co zo­ba­czy­łeś z tego bal­ko­nu? – Bro­dacz pró­bo­wał nie zgu­bić kam­ra­ta, a przy oka­zji do­wie­dzieć się, dokąd i po co idą.

Chło­pak w nie­bie­skiej masce za­trzy­mał się nagle koło jed­ne­go ze sto­łów i nalał po kie­lisz­ku sobie i to­wa­rzy­szo­wi.

– A jed­nak pi­jesz… – zdzi­wił się Hu­bert.

– Ode­zwał się, abs­ty­nent – za­kpił, nie pa­trząc jed­nak na ko­le­gę, ale wy­pa­tru­jąc cze­goś w tłu­mie.

Po chwi­li odło­żył kie­li­szek. Zrzu­cił płaszcz. Pod płasz­czem miał, jaka nie­spo­dzian­ka, czar­ne spodnie i ko­szu­lę.

– Chyba bro­kat ci ukra­dła jakaś nimfa – za­uwa­żył Hu­bert, po czym obej­rzał swój strój – ja na szczę­ście świe­cę się jak na­le­ży, mnie oszczę­dzi­ła.

Kiedy bro­dacz pod­niósł wzrok, Ar­tu­ra już nie było, znik­nął.

– No masz… Pierw­sze bro­kat, a potem ca­łe­go chło­pa…

Za­sta­na­wia­jąc się nad par­szy­wo­ścią nimf, Hu­bert nie zdo­łał jesz­cze wypić trze­cie­go kie­lisz­ka, kiedy z tłumu wy­padł jego za­gi­nio­ny ko­le­ga.

– Spa­da­my – rzu­cił tylko zdy­sza­ny i po­cią­gnął kam­ra­ta za sobą.

– Ar­tu­rek… Nimfa cię od­da­ła… – Bro­dacz pró­bo­wał na­dą­żyć za ko­le­gą i w mię­dzy­cza­sie zro­zu­mieć co się stało – Ale bro­kat już sobie zo­sta­wi­ła, upar­ta jędza.

Za nimi roz­le­gły się krzy­ki, a tłum zgu­bił ta­necz­ny krok i za­fa­lo­wał jak tsu­na­mi. Chło­pak w nie­bie­skiej masce obej­rzał się przez ramię i przy­śpie­szył kroku, co nie było łatwe mię­dzy ko­lo­ro­wy­mi po­sta­cia­mi.

– Ar­tur­ku, ko­cha­ny, coś ty na­ro­bił? – Hu­bert szyb­ko wy­trzeź­wiał, kiedy do­tar­ło do niego, że ktoś ich goni.

Kam­rat nie od­po­wie­dział, tylko po­cią­gnął go w stro­nę jed­nej z by­łych ka­mie­nic, do któ­rej już wdar­ła się im­pre­za. W znisz­czo­nych po­ko­jach, po­śród stert gruzu, tań­czy­ły wróż­ki, a na scho­dach, któ­ry­mi pró­bo­wa­li prze­drzeć się wyżej, ogry urzą­dzi­ły sobie pi­jac­ką li­ba­cję. Na pię­trze zaś ich oczom uka­zał się tań­czą­cy wil­ko­łak w oto­cze­niu kilku nimf.

– Gdzie my je­ste­śmy? – Artur rzu­cił ni to do sie­bie, ni do Hu­ber­ta, kiedy za­trzy­ma­li się przy wy­rwie w ścia­nie, skąd widać było plac.

– Nie wiem. Ale widzę naszą zna­jo­mą. – Męż­czy­zna wska­zał na po­stać w zie­lo­nej su­kien­ce – tam, gdzie ta grzecz­na pa­nien­ka po­win­no być spo­koj­nie.

Chło­pak w nie­bie­skiej masce chciał coś po­wie­dzieć, ale ko­le­ga już cią­gnął go w dół po scho­dach. Wy­pa­dli bie­giem z ruin ka­mie­ni­cy. Po­ści­gu nie było ni­g­dzie widać, ale mimo to Hu­bert nie tra­cił czasu i ru­szył przez tłum.

Po dłuż­szej wę­drów­ce, po­łą­czo­nej z wbi­ja­niem łokci w naj­róż­niej­sze ciała, po­de­pta­niem przez różne dziw­ne stopy i kil­ko­ma cio­sa­mi za­da­ny­mi przy­pad­ko­wo skrzy­dła­mi lub ogo­na­mi, do­strze­gli w tłu­mie ubra­ną na zie­lo­no po­stać. Dziew­czy­na wi­ro­wa­ła z gra­cją w ra­mio­nach czło­wie­ka, któ­re­go płaszcz z wy­so­kim koł­nie­rzem, ozdob­ny me­da­lion na szyi i szpi­cza­sty ka­pe­lusz wska­zy­wa­ły na sta­tus czar­no­księż­ni­ka. On już nie tań­czył z gra­cją. Ra­czej trzy­mał się dziew­czy­ny, by nie upaść na zie­mię w świe­cie wi­ru­ją­cym od nad­mia­ru al­ko­ho­lu.

– Wi­dzisz, tu jest spo­koj­nie – rzu­cił bro­dacz.

W ko­lej­nej mi­nu­cie jego słowa stra­ci­ły waż­ność. Dziew­czy­na pod­cią­gnę­ła suk­nię, uka­zu­jąc tro­chę wię­cej zgrab­nych nóg, i zza poń­czo­chy wy­do­by­ła długi szty­let, który chwi­lę póź­niej za­nu­rzy­ła w ciele czar­no­księż­ni­ka. Być może ten krzyk­nął, ale mu­zy­ka za­głu­szy­ła jego głos. Być może krzyk­nął ktoś obok, wi­dząc jak męż­czy­zna osuwa się na zie­mię, a wokół niego po­wsta­je ka­łu­ża krwi, ale to też za­głu­szy­ła mu­zy­ka.

Tym­cza­sem dziew­czy­na po­chy­li­ła się nad cia­łem, wy­rwa­ła szty­let, wy­tar­ła go w szaty maga i ukry­ła z po­wro­tem pod suk­nią. Ze­rwa­ła jesz­cze z szyi swo­jej ofia­ry me­da­lion i… I kiedy się ob­ra­ca­ła, zo­ba­czy­ła swo­ich zna­jo­mych z tu­ne­lu. Na krót­ką chwi­lę za­trzy­ma­ła na nich spoj­rze­nie, po czym rzu­ci­ła się w tłum.

– Kasia! – krzyk­nął Artur i ru­szył za nią.

Hu­bert wpa­try­wał się w ciało maga.

– Może już nie będę dziś pił…

 

***

 

Artur do­go­nił Kasię, do­pie­ro kiedy za­trzy­mał ją jakiś elf, wy­raź­nie wsta­wio­ny elf.

– Moja droga… pa­nien­ko… czy… czy za­tań­czysz…

Kasia chcia­ła go ode­pchnąć albo wy­mi­nąć, ale elf, mimo że pi­ja­ny, za­cho­wał swoją zwin­ność i nie chciał prze­pu­ścić dziew­czy­ny. Znie­cier­pli­wio­na już za­mie­rza­ła się do moc­niej­sze­go ciosu, kiedy w elfa z im­pe­tem wbiegł chło­pak w nie­bie­skiej masce.

– Spa­daj, elfie.

– Masz coś do elfów? – męż­czy­zna obok zwró­cił się do Ar­tu­ra ła­pią­ce­go rów­no­wa­gę po bli­skim spo­tka­niu z prze­ciw­ni­kiem. Czego nie zdą­ży­ła do­ko­nać ofia­ra chło­pa­ka przed przy­wi­ta­niem się z zie­mią.

– Już nie. – Chło­pak chciał odejść, ale męż­czy­zna go za­trzy­mał.

– Nie po­zwo­lę ob­ra­żać elfów. Mamy rów­ność ras, ga­tun­ków i wcie­leń. Wszel­kie próby ob­ra­ża­nia ja­kie­go­kol­wiek stwo­rze­nia trak­tu­ję…

Wi­dząc za­mie­sza­nie w tłu­mie za nimi, Artur ode­pchnął awan­tu­ru­ją­ce­go się męż­czy­znę. Ru­szył przed sie­bie. Kasia zro­bi­ła to samo.

Nagle chło­pak wy­lą­do­wał na ziemi, a dziew­czy­na na nim. Na nią runął jesz­cze jakiś ka­rzeł. Huk za­głu­szył ich krzy­ki. Kiedy Kasia zdo­ła­ła ze­pchnąć z sie­bie karła i wstać, Artur mógł się pod­nieść. Zdez­o­rien­to­wa­ny pa­trzył jak do­oko­ła prze­róż­ne po­sta­cie zbie­ra­ły się z ziemi, kilka z nich miało po­ła­ma­ne skrzy­dła albo drob­ne rany. W miej­scu, gdzie przed chwi­lą pchnął na zie­mię awan­tur­ni­ka, nie było już męż­czy­zny, tylko dziu­ra.

– A mó­wi­łem, że wy­bu­cho­wy pro­szek od wiedź­my i Bal Prze­si­le­nia to złe po­łą­cze­nie – rzu­cił ktoś obok.

– Czy ten idio­ta przy­szedł tu z wy­bu­cho­wym prosz­kiem? – Kasia nie mogła uwie­rzyć – Czyli solą azyd­ku – do­da­ła wi­dząc zdzi­wie­nie Ar­tu­ra. – Wy­bu­cha przy ude­rze­niach. Pew­nie miał to w kie­sze­ni i eks­plo­do­wa­ło, jak ude­rzył w zie­mię.

– Cze­kaj. Wniósł bombę, która wy­bu­cha przy ude­rze­niu w taki ścisk?

– No prze­cież mówię, że to idio­ta.

Chło­pak chciał coś po­wie­dzieć o sta­nie umy­słu awan­tur­ni­ka, ale po dru­giej stro­nie dziu­ry zo­ba­czył kogoś, kogo nie chciał tam uj­rzeć.

– Spa­da­my.

 

***

 

Uciecz­ka wśród tłumu ba­wią­cych się istot znowu nie na­le­ża­ła do naj­ła­twiej­szych. Przy uży­ciu łokci i pię­ści Artur to­ro­wał drogę do… Wła­ści­wie sam nie wie­dział, dokąd. Byle tylko zgu­bić pogoń.

– Nie widać za­mie­sza­nia za nami, więc chyba ich zgu­bi­li­śmy. – Kasia pil­no­wa­ła tyłów. – Swoją drogą, to byli lu­dzie od tego trol­la han­dlu­ją­ce­go isto­ta­mi ma­gicz­ny­mi. Nie są w żaden spo­sób po­wią­za­ni z Aloj­zym, więc nie ro­zu­miem…

– Aloj­zym?

– Tak ma na imię ten czar­no­księż­nik…

– Ra­czej miał. – Artur uśmiech­nął się krzy­wo.

– Taa. Miał. – Dziew­czy­na spu­ści­ła wzrok. – Wiem, że mo­żesz się teraz mną brzy­dzić…

– Oni gonią mnie.

– Co?

– Lu­dzie od trol­la gonią mnie. Tak, że nie brzy­dzę się tobą. Bo jak wi­dzisz, też nie przy­sze­dłem się tu bawić.

– Co zro­bi­łeś? – Kasia spoj­rza­ła na niego z nie­do­wie­rza­niem. – Kie­ruj się w prawo. Tam jest tunel. Ka­rzeł po­wi­nien zja­wić się nie­dłu­go.

– Oczy­wi­ście, mości pa­nien­ko – od­parł Artur uda­jąc karła.

– Jesz­cze tro­chę po­ćwicz, to może przyj­mą cię do Sto­wa­rzy­sze­nia Prze­wod­ni­ków Pod­by­ło­miej­skich ble ble ble – za­śmia­ła się.

– Tro­chę za wy­so­ki je­stem.

– Jakie soki? – zdzi­wi­ła się dziew­czy­na nie sły­sząc wy­raź­nie słów Ar­tu­ra, przez gnoma który za­czął na całe gar­dło śpie­wać hymn elfów.

– Mówię, że mu­siał­bym być niż­szy. Jak ka­rzeł. – Artur pró­bo­wał prze­krzy­czeć gnoma.

– Co masz do kar­łów? – Pech chciał, że obok stał aku­rat jakiś ka­rzeł. – Uprzej­mie in­for­mu­ję pana, że obo­wią­zu­ją za­sa­dy rów­no­ści ras, ga­tun­ków i wcie­leń…

– Chodź­my, zanim coś wy­buch­nie. – Kasia ostroż­nie wy­mi­nę­ła karła i od­cią­gnę­ła od niego chło­pa­ka.

– Le­piej chodź­my na bal­kon koło tu­ne­lu, tam po­ga­da­my. Bo tu znowu kogoś ob­ra­żę.

– Co? – Kasia nie do­sły­sza­ła, bo wła­śnie grupa elfów za­czę­ła gło­śno i wy­raź­nie tłu­ma­czyć gno­mo­wi, czemu nie po­wi­nien śpie­wać ich hymnu. – Jacy ko­la­rze?

Artur mach­nął tylko ręką i na migi po­ka­zał jej, żeby szła dalej.

I tak po kil­ku­na­stu mi­nu­tach mo­zol­nej wę­drów­ki, kil­ku­na­stu cio­sach łok­cia­mi, kilku ude­rze­niach skrzy­dła­mi oraz kilku py­ta­niach, czy są za rów­no­ścią ras, ga­tun­ków i wcie­leń, udało im się do­trzeć na bal­kon, gdzie swój po­czą­tek, a może ko­niec, miał tunel. Kasia usia­dła na ziemi i opar­ła się o ścia­nę.

– Och, moje nogi – jęk­nę­ła.

– Mało prak­tycz­ne te buty – za­uwa­żył Artur, po czym zajął się oglą­da­niem kon­struk­cji tu­ne­lu. – Dziw­ne. Wy­da­wa­ło mi się, że nie szli­śmy w górę.

– Może mało prak­tycz­ne, ale za to ładne. A o to tu cho­dzi. – Kasia wró­ci­ła do te­ma­tu butów.

– No więc… – Chło­pak od­pu­ścił ba­da­nie tu­ne­lu i usiadł koło niej. – O co cho­dzi­ło z tym ma­giem?

– A o co cho­dzi­ło z tym trol­lem?

– Nie zmie­niaj te­ma­tu…

– Nie zmie­niam. Dalej je­ste­śmy w te­ma­cie po­go­ni…

– Dobra. Nie chcę się kłó­cić. – Artur uniósł ręce. – Cho­ciaż z dru­giej stro­ny wolę, jak się ze mną kłó­cisz, niż jak się nie od­zy­wasz.

– Nie mia­łam ci nic do po­wie­dze­nia.

– Zni­kłaś bez słowa!

– Mó­wi­łeś, że nie chcesz się kłó­cić!

– Bo nie chcę…

– Ale to ro­bisz!

– Chcę tylko wy­ja­śnić. – Chło­pak wes­tchnął. – Chcę wie­dzieć, czemu znik­nę­łaś.

– A ty mnie nie szu­ka­łeś.

– A gdzie mia­łem cię szu­kać?! Na któ­rej pla­ne­cie?! A może nawet nie na pla­ne­cie… Na sta­cji ko­smicz­nej albo na ja­kimś stat­ku…

– Oj, nie prze­sa­dzaj, ko­smos nie jest aż tak duży.

– Aku­rat…

Kasia ro­ze­śmia­ła się.

– A gdy­byś wie­dział, to…

– To wsiadł­bym w pierw­szą tak­sów­kę ko­smicz­ną, jaka by mi się na­wi­nę­ła, i po­le­ciał na tę pla­ne­tę. Czy tam sta­cję ko­smicz­ną. Czy co­kol­wiek.

– Więc czemu, u licha, na­zwa­łeś mnie po­dusz­ką po­wietrz­ną?

– Co? – Szok ma­lo­wał się na twa­rzy Ar­tu­ra. – Cze­kaj. – Szok zmie­nił się w wyraz cięż­kie­go za­my­śle­nia, jakby wszyst­kie ko­mór­ki mó­zgo­we to­czy­ły walkę, czy oddać za­po­mnia­ną myśl, czy za­mknąć ją w od­mę­tach mózgu na za­wsze. – Cze­kaj… Byłem wtedy pi­ja­ny i to było w do­brym zna­cze­niu… Ale skąd ty w ogóle o tym wiesz?

– Roz­ma­wia­łam z Emi­lem, tym wil­ko­ła­kiem, a on z Mak­sem, który jest chyba zmien­no­kształt­ny… W każ­dym razie po­wie­dzie­li, że je­stem dla cie­bie jak po­dusz­ka po­wietrz­na w stat­ku ko­smicz­nym. Użyć i wy­rzu­cić.

– Nie! Nie! Nie o to cho­dzi­ło. Po­dusz­ką po­wietrz­ną w sen­sie, że trzy­masz mnie przy życiu. Ra­tu­jesz…

– Tu je­ste­ście! – Nagle ktoś prze­rwał wy­ja­śnie­nia Ar­tu­ra. Męż­czy­zna w fio­le­to­wej masce sta­nął przed nimi zdy­sza­ny. – Nie było jesz­cze karła, nie?

– Yyy… Nie. – Dziew­czy­na ro­zej­rza­ła się wokół przy­po­mi­na­jąc sobie o balu.

– Skoro tu je­ste­śmy, to nie – od­parł bar­dziej rze­czo­wo Artur.

– Super. Czyli zdą­ży­łem. Nie­zła im­pre­za, tak w ogóle – cią­gnął Hu­bert nie za­uwa­ża­jąc zmie­sza­nia swo­ich to­wa­rzy­szy. – A sły­sze­li­ście, że jakiś idio­ta wy­buch­nął? – za­śmiał się. – Po­dob­no miał w kie­sze­ni pro­szek wy­bu­cho­wy…

– No co ty nie po­wiesz…

– Po­dob­no jakaś wiedź­ma sprze­da­je to tutaj – mówił dalej. – Le­piej uwa­żać, jak na kogoś się wpada, bo nie wia­do­mo, kto co ma po kie­sze­niach. Po­my­śl­cie, wpa­dasz przez przy­pa­dek na kogoś i przez przy­pa­dek zgnia­tasz ten pro­szek, i cyk, mamy wy­buch. Albo da­jesz komuś z łok­cia, żeby się prze­su­nął, a tu… – bro­dacz urwał, uświa­da­mia­jąc sobie, że chwi­lę temu dał kil­ku­dzie­się­ciu oso­bom z łok­cia, żeby się tu do­stać. – Gdzie ten ka­rzeł?

– Tylko bez ner­wów, mości panie. – Hi­po­lit wy­rósł jak spod ziemi. – Mości pań­stwo, trzy go­dzi­ny to trzy go­dzi­ny, ni mi­nu­ty mniej, ni wię­cej. Bo potem by mi tu ja­śnie zle­ce­nio­daw­cy re­kla­ma­cje skła­da­li, że to albo za późno, albo za wcze­śnie. Nigdy nie wia­do­mo, mości moi pań­stwo, czy zle­ce­nio­daw­ca sza­now­ny woli dłu­żej, czy kró­cej. Ach, różne isto­ty tu już się opro­wa­dza­ło, ja­śnie pań­stwo sza­now­ne.

– Chodź­my już… – za­czął Artur, ale urwał i od­wró­cił się sły­sząc ja­kieś krzy­ki za sobą.

Na scho­dach by­łe­go bloku, na któ­re­go bal­ko­nie stali, trwa­ło za­mie­sza­nie. Jacyś lu­dzie pró­bo­wa­li prze­drzeć się mię­dzy nim­fa­mi i gno­ma­mi.

– To lu­dzie trol­la Wiel­kieu­cho – stwier­dził Artur.

– Kogo? – do­py­ty­wa­ła Kasia.

– Tego han­dla­rza.

– Kogo? – Hu­bert nie ro­zu­miał, o czym mówią.

– A to chyba wście­kli ma­go­wie. – Artur dalej wpa­try­wał się w scho­dy, na któ­rych teraz druga grupa go­nią­cych pró­bo­wa­ła wy­prze­dzić pierw­szą.

– Zła­pią nas w tu­ne­lu – za­uwa­ży­ła Kasia.

– Nie mamy in­ne­go wyj­ścia.

– Mamy. – Kasia po­de­szła na skraj bal­ko­nu. – Idziesz?

– Ej, ej, a co ze mną? Chyba nie my­śli­cie, że znowu wejdę w ten tłum mo­gą­cych wy­bu­chać ludzi – za­pro­te­sto­wał Hu­bert – poza tym, jak wy w ogóle chce­cie zejść na dół?

– Ty je­steś bez­piecz­ny. Cie­bie nie gonią – Artur pró­bo­wał uspo­ko­ić ko­le­gę – idź z kar­łem.

– Mości pań­stwo niech się zde­cy­du­ją. Trzy go­dzi­ny już mi­nę­ły, a tu mi ja­śnie pań­stwo zwle­ka­ją z po­wro­tem – wtrą­cił wy­wo­ła­ny Hi­po­lit.

– Skacz! – krzyk­nął Artur, który tym­cza­sem ze­sko­czył z bal­ko­nu, zro­bił prze­wrót, otrze­pał się i teraz cze­kał by zła­pać Kasię.

Dziew­czy­na z gra­cją ze­sko­czy­ła w jego ra­mio­na. Po­now­nie rzu­ci­li się w tłum.

– Mó­wi­łaś, że mamy ja­kieś wyj­ście?

– W lewo. Na par­king.

Chło­pak zmru­żył oczy nie ro­zu­mie­jąc, ale udał się we wska­za­nym kie­run­ku.

Kil­ka­na­ście po­de­pta­nych stóp i kilka ude­rzeń ogo­na­mi póź­niej do­tar­li w miej­sce, które peł­ni­ło rolę par­kin­gu. Kie­dyś było tu cen­trum han­dlo­we, teraz na wiel­kiej pu­stej prze­strze­ni stało kil­ka­na­ście stat­ków ko­smicz­nych. Tych mniej­szych, któ­rych bo­ga­ci uży­wa­li jak sa­mo­cho­dów.

Krąg, który utwo­rzy­ła ochro­na, by za­bez­pie­czać bal, na szczę­ście obej­mo­wał też par­king. Ale na nie­szczę­ście wła­śnie tu się koń­czył. Kasia i Artur wi­dzie­li kilku uzbro­jo­nych straż­ni­ków po prze­ciw­nej stro­nie placu. Dziew­czy­na po­cią­gnę­ła to­wa­rzy­sza w dół, tak że mu­siał się schy­lić. Po­wo­li, kry­jąc się za stat­ka­mi, Kasia skie­ro­wa­ła się do naj­mniej­sze­go z nich. Zer­k­nę­ła do środ­ka, a kiedy stwier­dzi­ła, że nie ma ni­ko­go w ka­bi­nie, wy­cią­gnę­ła spin­kę z wło­sów i za­czę­ła kom­bi­no­wać przy zamku.

– Co ro­bisz?

– Le­piej mi po­wiedz czemu lu­dzie trol­la Wiel­kieu­cho cię gonią.

– Teraz to nie­istot­ne.

– A może wła­śnie istot­ne, bo… – urwa­ła otwie­ra­jąc drzwi ma­szy­ny.

Artur chciał po­wie­dzieć coś na temat trol­la Wiel­kieu­cho, a może coś na temat otwar­tych drzwi, ale znowu na ho­ry­zon­cie po­ja­wi­li się ści­ga­ją­cy. Chło­pak wsko­czył do po­jaz­du zaj­mu­jąc miej­sce obok dziew­czy­ny, która już pró­bo­wa­ła od­pa­lić sta­tek. Po kilku zbyt dłu­gich chwi­lach ma­szy­na za­bur­cza­ła cicho.

 – Dobra. To teraz trud­niej­sze – mruk­nę­ła Kasia – to bę­dzie do wy­so­ko­ści, a to do kie­run­ku… Albo od­wrot­nie.

 – Nie mów, że nie umiesz tego pro­wa­dzić!

 – A ty umiesz?

 – Nie ja sie­dzę za ste­ra­mi!

 – Mo­że­my się za­mie­nić.

 – Nie dzię­ki… Niech to! Szyb­ciej! Już tu są! Ochro­na się za­in­te­re­so­wa­ła!

 – Mo­ment, to nie takie pro­ste. – Dziew­czy­na za­czę­ła prze­krę­cać po­krę­tła i wci­skać gu­zi­ki.

 Po dłuż­szej chwi­li sta­tek za­czął wzno­sić się w górę. Chwiej­nie, ale udało im się od­le­cieć z By­łe­go­mia­sta.

 

***

 

– Ile razy już la­ta­łaś takim stat­kiem? – spy­tał Artur, kiedy byli już w ko­smo­sie.

– W sumie takim to pierw­szy raz.

– Aha… To ja­ki­mi la­ta­łaś?

– W sumie to żad­nym. – Kasia spoj­rza­ła na niego. – Ten jest pierw­szy.

– Czyś ty osza­la­ła?! Chcesz nas zabić?

– Jak­byś nie za­uwa­żył, ura­to­wa­łam nas przed dwie­ma ban­da­mi.

– Zaraz się o coś roz­bi­je­my…

– W ko­smo­sie nie ma za bar­dzo o co się roz­wa­lić.

Artur wes­tchnął i zdjął maskę.

– Dokąd le­ci­my? Muszę być dziś jesz­cze na…

– Do portu K2. Mam dziś jesz­cze do za­ła­twie­nia coś w po­bli­żu. Są tam tak­sów­ki ko­smicz­ne, więc po­le­ci­my każde w swoją stro­nę.

– Niech bę­dzie. – Chło­pak po­ki­wał głową. – Cho­ciaż…

– Opo­wiesz mi, o co cho­dzi z tym trol­lem? – spy­ta­ła tym razem ła­god­nie – i, tak, ja potem opo­wiem ci o czar­no­księż­ni­ku. Ale ty za­cznij.

– Czemu ja pierw­szy? Za­miast pytać mo­gła­byś za­cząć opo­wia­dać… – wes­tchnął – A, dobra. No więc, jak wiesz, to han­dlarz ma­gicz­ny­mi stwo­rze­nia­mi. Spe­cja­li­zu­je się w isto­tach do pół metra wy­so­ko­ści. Wiel­kieu­cho po­ry­wa te małe stwo­rzon­ka i sprze­da­je czar­no­księż­ni­kom, wiedź­mom i innym po­dej­rza­nym typom za nie­ma­łe pie­nią­dze. A ja… pra­cu­ję dla ta­kiej… or­ga­ni­za­cji, która… pró­bu­je roz­pra­wić się z ta­ki­mi dzia­ła­nia­mi, że tak po­wiem. Dziś mia­łem za za­da­nie zwę­dzić mu listę kon­tak­tów do sta­łych klien­tów. Sze­fo­stwo chce od­ciąć mu rynek zbytu. Naj­lep­szą oka­zją był bal, stąd ta wy­ciecz­ka z kar­łem i tak dalej…

– Udało się?

– Tak. – Artur uśmiech­nął się. – Mam wszyst­ko. No i udało się uciec, więc plan wy­ko­na­ny.

– Dzię­ki mnie.

– Co?

– Dzię­ki mnie ucie­kłeś.

Chło­pak prze­wró­cił ocza­mi, ale jego to­wa­rzysz­ka nie za­uwa­ży­ła tego, sku­pio­na na pro­wa­dze­niu stat­ku.

– Ja też byłam tam w ra­mach pracy… – za­czę­ła po chwi­li.

– Czemu nie zna­la­złaś lep­szej oka­zji, by do­stać się na bal? Ładna je­steś. Z chę­cią ktoś by cię za­pro­sił.

– Nie ro­zu­miesz…

– No wła­śnie nie ro­zu­miem…

– Wtedy mu­sia­ła­bym się przy­mi­lać do ja­kie­goś go­ścia… Je­że­li przy­naj­mniej byłby czło­wie­kiem. Bo wiesz, mamy rów­no­upraw­nie­nie…

– Tak wiem… Ras, ga­tun­ków i wcie­leń…

– Wła­śnie… No i mu­sia­ła­bym potem go jakoś spła­wić. Poza tym to mniej świad­ków. A ten czar­no­księż­nik, cóż, miał swoje za usza­mi. Uwierz mi, zro­bił parę brzyd­kich rze­czy.

– Dla kogo pra­cu­jesz? – spy­tał Artur my­śląc nad czymś in­ten­syw­nie.

– Nie po­win­nam ci mówić…

– Or­ga­ni­za­cji Rów­no­upraw­nie­nia? Sto­wa­rzy­sze­nia Ga­tun­ków?

 – Po­ro­zu­mie­nia Sto­wa­rzy­szeń Na Rzecz Wza­jem­nej Współ­pra­cy i Sza­cun­ku. – Kasia spoj­rza­ła na niego, nie wy­glą­dał na za­chwy­co­ne­go.

 – Wspie­ra­cie han­del kłami i skrzy­dła­mi! To nie­etycz­ne. My pró­bu­je­my to za­koń­czyć, a wy…

 – My?

 – Biuro Ochro­ny Istot Wsze­la­kich – wes­tchnął Artur.

 Kasia spoj­rza­ła na niego, ale nic nie po­wie­dzia­ła. Były to dwie or­ga­ni­za­cje, które nie da­rzy­ły się uczu­ciem, a ostat­nio nawet nie da­rzy­ły się sza­cun­kiem. Dzia­ła­nia, które pro­wa­dzi­ły, cza­sem się wy­klu­cza­ły.

 – Ten czar­no­księż­nik pro­wa­dził eks­pe­ry­men­ty na wróż­kach – za­czę­ła w końcu dziew­czy­na.

– To nie uspra­wie­dli­wia han­dlu kłami – obu­rzył się Artur – wiesz, ile stwo­rzeń ginie przez to?

– Oj, a wy niby tacy świę­ci! A wy­co­fa­nie usta­wy o wol­no­ści cho­chli­ków to czyja wina?

– Nie po­rów­nuj cho­chli­ków do…

– Pa­mię­taj, że mamy rów­no­upraw­nie­nie…

– … ras, ga­tun­ków i wcie­leń.

– Do­kład­nie. – Kasia uśmiech­nę­ła się.

– Mimo wszyst­ko – za­czął chło­pak – cał­kiem do­brze szła nam dziś współ­pra­ca.

 – Mimo wszyst­ko, trze­ba teraz jakoś wy­lą­do­wać.

Przed nimi po­ja­wi­ła się ogrom­na sta­cja ko­smicz­na, peł­nią­ca funk­cję cen­trum prze­siad­ko­we­go i miej­sca od­po­czyn­ku dla pi­lo­tów. Przed maską za­czę­ły się wy­świe­tlać ho­lo­gra­my re­kla­mu­ją­ce zniż­ki w ba­rach i ofer­ty spe­cjal­ne w ho­te­lach.

– Uwa­żaj! – krzyk­nął Artur, kiedy o kilka cen­ty­me­trów mi­nę­li inny sta­tek. W po­bli­żu portu ruch był wy­raź­nie więk­szy – skąd w ogóle wiesz, jak to pro­wa­dzić? – spy­tał, kiedy byli już w bez­piecz­nej od­le­gło­ści.

– Oglą­da­ło się ja­kieś fil­mi­ki in­struk­ta­żo­we – wzru­szy­ła ra­mio­na­mi dziew­czy­na.

– Co?! Chcesz po­wie­dzieć, że le­cia­łem z kimś, kto uczył się pro­wa­dzić z fil­mi­ków?

– I nadal le­cisz.

Chło­pak nie ode­zwał się już ani sło­wem, póki nie wy­lą­do­wa­li. Być może z prze­ra­że­nia, a być może ze zmę­cze­nia sza­lo­ną nocą, którą mieli za sobą. Kasia tym­cza­sem, nieco krzy­wo, ale za­par­ko­wa­ła sta­tek wśród ty­sią­ca in­nych.

– Weź wszyst­kie rze­czy, żeby nie było żad­nych po­szlak. Kie­dyś ktoś się zo­rien­tu­je, że kra­dzio­ny – rzu­ci­ła wy­sia­da­jąc.

– Nie mia­łem wiele. – Artur wzru­szył ra­mio­na­mi. – A ty zdej­mij maskę. Tu wzbu­dza po­dej­rze­nia.

– Fakt. Za­po­mnia­łam o niej. Ale co, nie mogę cho­dzić w masce? Może mam brzyd­ką twarz i nie chcę, żeby mnie lu­dzie wi­dzie­li? – Ma­ru­dzi­ła zdej­mu­jąc maskę i za­kła­da­jąc buty.

– Kiedy zdję­łaś te swoje pan­to­fel­ki? – zdzi­wił się chło­pak.

– Kiedy ty gra­mo­li­łeś się do środ­ka.

– Serio? My­śla­łaś o ścią­ga­niu butów, kiedy go­ni­li nas ci ban­dy­ci?

– A pró­bo­wa­łeś kie­dyś kie­ro­wać czym­kol­wiek, nie mó­wiąc już o stat­ku ko­smicz­nym, w bu­tach z ośmio­cen­ty­me­tro­wym ob­ca­sem?

Artur spoj­rzał na buty dziew­czy­ny i nie od­po­wie­dział.

Ru­szy­li w kie­run­ku po­sto­ju tak­só­wek. W por­cie było tłocz­no, ale po tłu­mie na Balu Prze­si­le­nia wy­da­wa­ło im się, że mają wiele prze­strze­ni.

– A więc – za­czął Artur, kiedy do­tar­li na miej­sce – dzię­ki za pomoc i w ogóle… I mimo wszyst­ko mam na­dzie­je, że się kie­dyś…

– Artur – Kasia prze­rwa­ła mu – dzię­ki za wszyst­ko, ale nie prze­cią­gaj­my tego. Może ka­rzeł miał rację… Raz to przy­pa­dek, dwa to par­szy­wy pech.

Chło­pak po­ki­wał po­wo­li głową.

– A więc trzy­maj się – po­wie­dział i od­szedł.

 

***

 

Kilka go­dzin póź­niej Artur stał przed lu­strem i po­pra­wiał gra­na­to­wą musz­kę, pa­su­ją­cą ko­lo­ry­stycz­nie do gar­ni­tu­ru, który miał na sobie.

– Go­to­wy? –  Do jego od­bi­cia w lu­strze do­łą­czy­ło dru­gie. Rów­nież czło­wie­ka w gar­ni­tu­rze, tylko że czar­nym.

– To ja po­wi­nie­nem spy­tać cie­bie. – Uśmiech­nął się krzy­wo Artur. – To ty dziś się że­nisz.

– Niby tak. Ale je­steś jakiś przy­gnę­bio­ny.

– Ech… – Mach­nął tylko ręką. – No już. Idzie­my. Mój bra­ci­szek nie może się spóź­nić na wła­sny ślub. To ty masz tam cze­kać na Dag­ma­rę, a nie ona na cie­bie.

Artur ru­szył razem z panem mło­dym w kie­run­ku ka­pli­cy, gdzie miał się odbyć ślub. Mimo że po nocy peł­nej przy­gód ledwo stał na no­gach, nie mógł za­wieść brata w takim dniu. „Drugi to par­szy­wy pech albo szczę­ście, jak kto woli, mości pań­stwo”. Po­krę­cił ener­gicz­nie głową, by od­go­nić zmę­cze­nie i na­tręt­ne myśli.

W ka­pli­cy było już wiele osób. Zje­cha­ła się cała ro­dzi­na. Artur uśmiech­nął się do kilku cio­tek. Do czę­ści co praw­da wy­mu­sze­nie. Ro­zej­rzał się. Do­my­ślał się, że go­ście, któ­rych nie zna, są bli­ski­mi Dag­ma­ry, jego, już nie­dłu­go, bra­to­wej. Cho­ciaż mógł za­po­mnieć twa­rze kilku cio­tek, to jed­nak nie przy­po­mi­nał sobie, by mieli ja­kieś elfy w ro­dzi­nie.

Sta­nął koło brata przed oł­ta­rzem.

– Mi­chał – szep­nął do niego wi­dząc jak kręci się z ner­wów – bę­dzie do­brze.

Chło­pak uśmiech­nął się nie­pew­nie, ale zaraz jego twarz roz­ja­śni­ła się, kiedy w drzwiach ka­pli­cy sta­nę­ła Dag­ma­ra. Elfka wy­glą­da­ła prze­pięk­nie w bia­łej sukni. Jej czar­ne włosy przy­kry­wał długi welon, któ­re­go ko­niec nio­sła druh­na. Kiedy wszy­scy go­ście wpa­try­wa­li się w pannę młodą, Artur nie mógł ode­rwać wzro­ku od druh­ny. Pięk­na dziew­czy­na ro­dza­ju ludz­kie­go, w ja­sno­nie­bie­skiej su­kien­ce się­ga­ją­cej kolan i pan­to­fel­kach na ob­ca­sie z gra­cją po­dą­ża­ła za Dag­ma­rą. Kiedy do­tar­ły do oł­ta­rza, Mi­chał przy­wi­tał swoją wy­bran­kę i oboje sta­nę­li twa­rzą w kie­run­ku ka­pła­na, który w mię­dzy­cza­sie po­ja­wił się przy oł­ta­rzu. Artur sta­nął za bra­tem, koło druh­ny.

– Albo szczę­ście, jak kto woli, mości pań­stwo – wy­szep­tał do dziew­czy­ny.

– A trze­ci to prze­zna­cze­nie – cicho od­po­wie­dzia­ła Kasia.