Krwawa Mary

KRWA­WA MARY

Night City w końcu zła­mie każ­de­go.

Trze­ba za­słu­żyć no to, żeby na­zwa­no drin­ka twoim imie­niem. W tym przy­pad­ku było ina­czej. Ide­al­ny drink już był go­to­wy. Miał swoją ba­jecz­kę, ale cze­kał na praw­dzi­wą le­gen­dę.

***

W Night City mo­żesz zna­leźć nie­mal wszyst­ko. Seks, męż­czyzn, ko­bie­ty, dragi czy bra­in­dan­ce. W Night City mo­żesz być kim chcesz i robić co chcesz. Zdo­być nie­sa­mo­wi­te wsz­cze­py, opro­gra­mo­wa­nie bo­jo­we i zo­stać ma­szy­ną do za­bi­ja­nia. Mo­żesz być lalką, albo do­cze­pić sobie do­dat­ko­we­go ku­ta­sa. Mo­żesz mieć te­le­fon w gło­wie lub spa­ce­ro­wać po sieci leżąc w zim­nej wo­dzie z pod­łą­czo­ny­mi prze­wo­da­mi. Pła­cisz mru­gnię­ciem oka lub strze­lasz z wbu­dow​anej w przed­ra­mię wy­rzut­ni. Nie­mal każdy organ mo­żesz za­stą­pić jego syn­te­tycz­nym od­po­wied­ni­kiem, a to tylko garst­ka moż­li­wo­ści tego mia­sta. Kurwa… czy jesz­cze kil­ka­dzie­siąt lat temu ktoś by sobie coś ta­kie­go wy­obra­ził?

W Night City mo­żesz mieć wszyst­ko i być kim chcesz i chyba z tego po­wo­du pra­wie nikt nie jest sobą. Każdy się zmie­nia i mo­dy­fi­ku­je. Trud­no jest tutaj czymś za­dzi­wić.

W tym świe­cie Lucy zna­la­zła swoją niszę, swój spo­sób wy­róż­nie­nia się.

To na­tu­ral­ność oka­za­ła się być w cenie. Każdy cen­ty­metr jej ciała jest praw­dzi­wy. Nigdy nie miała ope­ra­cji i nie miała wsz­cze­pów. Mało kto de­cy­du­je się na takie życie, a jesz­cze mniej osób po­tra­fi na tym za­ro­bić. Jed­nak jej klien­ci to do­ce­nia­ją. Lubią do­ty­kać i lizać praw­dzi­wą skórę. Czuć gęsią skór­kę po­ja­wia­ją­cą się pod pal­ca­mi i na­tu­ral­nie tward­nie­ją­ce bro­daw­ki sut­ków. Nawet re­al­skinn naj­wyż­szej klasy nie da ta­kie­go wra­że­nia. Na­tu­ral­ny kolor wło­sów i nie­zau­wa­żal­ny ma­ki­jaż za­czę­ły przy­cią­gać za­cie­ka­wio­ne ko­bie­ty i męż­czyzn. W tym świe­cie to na­tu­ral­ność za­czę­ła ich in­try­go­wać.

Wra­ca­ła wła­śnie ze zle­ce­nia gdy do­sta­ła in­for­ma­cję o ko­lej­nym. Jej naj­bar­dziej wpły­wo­wy klient chciał się zo­ba­czyć wie­czo­rem. Riden Scott zaj­mo­wał dość wy­so­kie sta­no­wi­sko w Mi­li­te­chu. Zo­sta­wiał dobre na­piw­ki i nie wy­dzi­wiał przy za­ba­wie. Tym razem Alice uprze­dzi­ła ją, że Riden brzmiał dziw­nie. Może ma pro­blem z żoną albo w fir­mie i musi od­re­ago­wać. Tak czy siak, Lucy musi na sie­bie uwa­żać.

Spo­tka­nie z klien­tem bę­dzie za trzy go­dzi­ny. Zro­bi­ła za­ku­py i wró­ci­ła do swo­je­go ma­łe­go miesz­kan­ka w Ka­bu­ki. Riden był jej klien­tem już dwa lata i spo­ty­ka­li się zwy­kle parę razy w mie­sią­cu. Seks nie był re­we­la­cyj­ny, ale na­piw­ki re­kom­pen­so­wa­ły brak przy­jem­no­ści. Ważne, żeby klient był speł­nio­ny i my­ślał, że Lucy też była. Spo­ty­ka­li się we wska­za­nym przez Ri­de­na miesz­ka­niu w Ja­pan­town.

Mię­dzy klien­ta­mi do­brze się od­świe­żyć, więc po po­wro­cie do miesz­ka­nia wzię­ła prysz­nic. Woda spły­wa­ła po ru­dych wło­sach na zgrab­ne, jędr­ne ciało. Na bla­dej skó­rze prze­bi­ja­ły drob­ne piegi. Wy­ką­pa­na na­sma­ro­wa­ła ciało olej­kiem z dro­bin­ka­mi, założyła mocno za­zna­cza­ją­ce po­ślad­ki strin­gi i ledwo za­sła­nia­ją­cy sutki sta­nik. Na to je­dy­nie cien­ki płasz­czyk, ko­za­ki i spa­ko­wa­ła część za­ku­pów. Od kiedy ob­słu­gu­je Ri­de­na, za­in­te­re­so­wa­ła się star­szym byłym rip­per­do­ciem, Tomem miesz­ka­ją­cym na par­te­rze bu­dyn­ku, w któ­rym spo­ty­ka­ła się z biz­nes­ma­nem. Wi­dy­wa­ła Toma w fa­tal­nym sta­nie i po­sta­no­wi­ła mu pomóc. Bywał tak pi­ja­ny, że cza­sa­mi tego nie za­uwa­żał. Zdaje się, że ją za­ak­cep­to­wał. Nie wy­cho­dził za czę­sto z miesz­ka­nia i uni­kał ludzi. Chyba cie­szył się, że nie za­wsze sie­dzi sam. Pro­sty­tut­ka do­wie­dzia­ła się od jed­nej z ko­le­ża­nek z bran­ży, że dok­to­rek po­mógł kie­dyś jed­ne­mu go­ścio­wi, który oka­zał się nie­wła­ści­wym klien­tem. Przy­szli jacyś gang­ste­rzy i ze­mści­li się na Tomie ma­sa­kru­jąc jego żonę i córkę. Rip­per­doc za­ła­mał się, za­mknął prak­ty­kę i gasł po­wo­li w miesz­ka­niu. Pew­nie gdyby nie Lucy, już by zgnił za­pi­ty na śmierć.

Droga była spo­koj­na i szyb­ko mi­nę­ła. Ulice roz­świe­tla­ły re­kla­my com­bat cabsu i fi­na­ło­we­go se­zo­nu Wat­son Whore. Lucy miała już swój kom­plet klu­czy, więc po do­tar­ciu, we­szła bez pu­ka­nia.

– Cześć Tom. Przy­nio­słam ci tro­chę je­dze­nia i parę pier­dół do domu. Będę miała czym po­sprzą­tać na­stęp­nym razem.

– To dziś nie zo­sta­jesz? – Tom nie miał zwy­cza­ju oka­zy­wać uprzej­mo­ści, ale naj­wy­raź­niej za­smu­cił się na wieść, że Lucy za chwi­le wyj­dzie.

– Mam tylko trzy mi­nut­ki i muszę iść na górę.

Tom coś za­mru­czał, a pro­sty­tut­ka odło­ży­ła rze­czy na miej­sce i po­sta­wi­ła na sto­li­ku obok Toma pusz­kę cir­rus coli.

– Mu­sisz dużo pić, pa­mię­taj. I nie al­ko­hol!

Rip­per­doc burk­nął coś pod nosem i otwo­rzył pusz­kę. Lucy po­że­gna­ła się, wy­szła i po­szła na górę. Jak zwy­kle, przed po­ko­jem stał ochro­niarz. Za­zwy­czaj witał Lucy lek­kim uśmie­chem, tym razem nawet na nią nie spoj­rzał. We­szła do po­ko­ju.

W środ­ku, na fo­te­lu sie­dział już Riden ubra­ny w drogi gar­ni­tur z nie­bie­ski­mi la­mów­ka­mi. Lucy za­mknę­ła za sobą drzwi i sto­jąc tyłem zmy­sło­wo zsu­nę­ła płaszcz. Spoj­rza­ła na klien­ta z uśmie­chem, ale ten nie re­ago­wał. Coś fak­tycz­nie było nie tak.

– Coś nie tak ko­cha­nie? Już ci się nie po­do­bam? Moje ma­leń­stwa cię roz­we­se­lą – za­czę­ła Lucy lekko ści­ska­jąc w dło­niach wcale nie tak małe pier­si.

– Dziś po­ba­wi­my się trosz­kę ina­czej.

Na twa­rzy biz­nes­ma­na nie po­ja­wił się nawet cień uśmie­chu, a ten u Lucy po­wo­li scho­dził z jej ust. W tej chwi­li otwo­rzy­ły się drzwi i we­szli dwaj męż­czyź­ni, któ­rych pro­sty­tut­ka wcze­śniej wi­dzia­ła za ochro­nia­rzem, ale cał­ko­wi­cie ich zi­gno­ro­wa­ła. Każdy z nich trzy­mał wa­liz­kę. Na ich twa­rzach wid­nia­ły uśmie­chy, ale nie było w nich nic mi­łe­go.

***

Tom wypił cole i lekko uśmiech­nął się z za­do­wo­le­nia. Lubił po­czuć, że ktoś o niego dba. Że jesz­cze ktoś się nim opie­ku­je. Miał już swoje lata i si­wi­zna mocno oprószyła jego twarz i głowę. Lucy cza­sa­mi zmu­sza­ła go, żeby dał jej się ostrzyc. Za­wsze uda­wał lekki opór, ale lubił czuć jej dotyk. Tro­chę wi­dział w niej swoją córkę. Lubił to, że nie wpa­dła w wir cią­głych mo­dy­fi­ka­cji i wsz­cze­pów jak inni. Prze­szka­dza­ła mu jej praca. Kilka razy de­li­kat­nie za­czy­nał temat su­ge­ru­jąc, żeby ją zmie­ni­ła, ale nie na­ci­skał. Po wy­pi­ciu na­po­ju Tom uświa­do­mił sobie, że nie jadł nic od kilku go­dzin. Wstał i pod­szedł do lo­dów­ki, spraw­dzić jakie za­ku­py przy­nio­sła Lucy. Wy­brał bur­ri­to od All Foods i pod­szedł do blatu żeby pod­grzać je­dze­nie. W mo­men­cie, w któ­rym po­sta­wił ta­lerz i spoj­rzał przed sie­bie w okno, coś bar­dzo szyb­ko spa­dło i i z hu­kiem roz­bi­ło się na po­sadz­ce przed miesz­ka­niem Toma. To coś było nagie i całe we krwi. Nie do końca przy­po­mi­na­ło to czło­wie­ka. Nie widać było koń­czyn, a twarz była zde­for­mo­wa­na, ale mar­chew­ko­we, na­tu­ral­ne pięk­ne włosy były wy­jąt­ko­we. To­mo­wi za­mar­ło serce, a dło­nie za­ci­snę­ły się na kra­wę­dzi blatu pod­trzy­mu­jąc go przed upad­kiem, gdy nogi za­czę­ły się pod nim ugi­nać. Bur­ri­to wy­pa­dło z rąk na pod­ło­gę.

***

Prze­bu­dza­ła się kilka razy. My­śla­ła, że prze­cho­dzi jakąś po­dróż, gdzieś wę­dru­je. Prze­cież nie mogła prze­żyć tego pie­kła. Nie mogła sku­pić myśli. Po prze­bły­skach świa­do­mo­ści znowu od­pły­wa­ła w ni­cość. Jed­nak pra­wie cały czas czuła ogrom­ny ból, który po­wo­do­wał omdle­nia. Wszyst­ko trwa­ło wiecz­ność, a póź­niej nagle usta­ło.

Lucy lekko otwo­rzy­ła zmę­czo­ne i obo­la­łe oczy. Wszyst­ko było roz­my­te. Nie mogła na ni­czym się sku­pić i wy­ostrzyć wzro­ku.

– Spo­koj­nie ma­leń­ka.

Nie wie­dzia­ła, skąd po­cho­dzi głos, ale był przy­ja­zny i ła­god­ny. Sama pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, ale po­czu­ła tylko prze­szy­wa­ją­cy ból w gar­dle.

– Mary, nie wiem, jak tego do­ko­na­łaś, ale mu­sisz być wy­jąt­ko­wa. Tom od lat się do mnie nie ode­zwał, a teraz sam za­dzwo­nił z proś­bą o pomoc.

Mary? Ma­ry­ann Wo­zniak, tak się na­praw­dę na­zy­wa­ła. Ta ko­bie­ta, która do niej mó­wi­ła mu­sia­ła się tego do­wie­dzieć od Toma.

– Gdzie je­stem?

Lucy z dużym tru­dem wy­du­si­ła to jedno zda­nie. Ból był prze­szy­wa­ją­cy, ale jesz­cze bar­dziej prze­ra­żał ją dźwięk który usły­sza­ła. To nie był jej głos. Był ko­bie­cy, ale me­cha­nicz­ny. Syn­te­tycz­ny.

– Je­steś bez­piecz­na i… cała. Nic ci teraz nie grozi, ale na razie mu­sisz od­po­czy­wać.

Tym razem skądś ode­zwał się Tom. Nigdy nie sły­sza­ła u niego tego tonu. Był smut­ny i opie­kuń­czy, a jed­no­cze­śnie gdzieś w głębi skry­wał wiele zło­ści. Znowu stra­ci­ła przy­tom­ność.

***

Riden za­do­wo­lo­ny z in­te­re­sów je­chał windą do swo­je­go apar­ta­men­tu. Ko­lej­na udana trans­ak­cja, ko­lej­na kasa na kon­cie. Był tak za­my­ślo­ny i dumny z sie­bie, że do­pie­ro po prze­kro­cze­niu progu i przej­ściu do sa­lo­nu zwró­cił uwagę na brak ochro­nia­rzy przed drzwia­mi wej­ścio­wy­mi. Nie mu­siał długo szu­kać. W tym samym mo­men­cie ich zna­lazł.

Ścia­ny w sa­lo­nie zo­sta­ły prze­ma­lo­wa­ne wnętrz­no­ścia­mi, krwią i reszt­ka­mi ciał obu męż­czyzn. Czer­wień była do­słow­nie wszę­dzie. Na środ­ku stała ko­bie­ca po­stać. Sek­sow­ne kształ­ty kon­tra­sto­wa­ły z ma­ka­brycz­nym po­miesz­cze­niem w tle. Całe ciało za­bój­cy skła­da­ło się z wsz­cze­pów. Teraz po­kry­tych krwią. Je­dy­nie dłu­gie rude włosy upię­te w wy­so­ką kitkę do­da­wa­ły me­cha­nicz­nej ko­bie­cie nutki czło­wie­czeń­stwa. Jedną rękę trzy­ma­ła na bio­drze, a drugą po­wo­li prze­su­wa­ła od ust, przez pier­si aż do uda. Dłu­gim ostrzem, które wy­ra­sta­ło z jej palca, ry­so­wa­ła linię we krwi po­kry­wa­ją­cej jej nie­na­tu­ral­ne ciało. Ciało, które nadal ku­si­ło zmy­sło­wy­mi krą­gło­ścia­mi i wcię­ciem w talii.

– Dziś po­ba­wi­my się trosz­kę ina­czej.

Syn­te­tycz­ny ko­bie­cy głos wy­do­był się ze wsz­cze­pu za­sła­nia­ją­ce­go twarz. Riden stał prze­ra­żo­ny i zszo­ko­wa­ny.

– Co to kurwa ma zna…

Prze­rwał nie koń­cząc zda­nia. Przy­po­mnia­ły mu się jego wła­sne słowa, a rude włosy tylko utwier­dzi­ły po­dej­rze­nia. Nie wie­dział, że to moż­li­we, ale prze­ra­ził się jesz­cze bar­dziej.

***

Na tle czer­wo­nej ścia­ny stała Krwa­wa Mary pa­trząc na swój na­stęp­ny cel. Wie­dzia­ła, co chce zro­bić i że Riden bę­dzie długo cier­piał za to co jej zro­bił. Wie­dzia­ła też, że on nie bę­dzie jej ostat­nią ofia­rą.

Night City w końcu zła­mie każ­de­go.