Bitwa o tachiony

 

W trzydziestym pierwszym wieku odkryto, że tachiony można łatwo wytwarzać z rzadkich surowców występujących na niektórych planetach. Pozwoliło to na komunikację i transport z szybkością większą niż prędkość światła oraz kolonizację nie tylko Drogi Mlecznej, lecz również pobliskich galaktyk. Niespotykanemu wcześniej w dziejach rasy ludzkiej rozwojowi towarzyszył też postęp w dziedzinie uzbrojenia. Powstała straszliwa Gwiazda Śmierci, trwała nieustająca rywalizacja o surowce. 

 

Janek szedł późną nocą ze swoją dziewczyną Sonatą z holokina, gdzie obejrzeli najnowszy holofilm ,,Stworzenie Izery’’. Spacerując niespiesznie przez stare miasto mijali kolorowe trójwymiarowe hologramy, wielkością i kształtem przypominające ludzi, które zapraszały do restauracji i barów. Noc była ciepła, bezchmurna i gwiaździsta, a oni chcieli być ze sobą jak najdłużej. Szli wtuleni w siebie, gdy z jednego z barów wyszedł mężczyzna, widocznie się zataczając.

– Hej, lala, bucik ci się rozpierdala – powiedział bełkotliwym głosem nieznajomy.

Chłopak i jego towarzyszka przyśpieszyli kroku, chcąc ominąć natręta.

– Hej, blondyna, kto cię dyma, jak mnie ni ma? – odezwał się mężczyzna, rechocząc głośno.

Janek zrobił się czerwony ze wściekłości, szli jednak dalej. Wówczas pijak podszedł do nich i popchnął dziewczynę. Młodzian, reagując instynktownie, rzucił się z pięściami na napastnika i zaczął go niemiłosiernie okładać. Zaatakowany mężczyzna bronił się skutecznie i oddawał ciosy, był jednak nietrzeźwy, co ułatwiało Jankowi walkę. W końcu mężczyzna upadł na ulicę, zaś młodzieniec usiadł na nim i wciąż go bił.

– Janek, wystarczy już! – zaczęła krzyczeć Sonata, jednak chłopak nie słuchał.

Twarz pijaka cała była we krwi, pokonany powiedział w końcu, wypluwając czerwoną ciecz przy każdym słowie:

– Człowieku, jestem z policji.

Janek widząc, że jego przeciwnik ma dość, zostawił go leżącego na asfalcie i razem z dziewczyną pobiegli przed siebie. Wkrótce dotarli pod blok Sonaty.

– Nie wracaj na noc do domu – powiedziała do chłopca dziewczyna, dysząc ciężko. – Zostań u mnie. Ten zgodził się bez wahania.

Stanęli na ruchomych schodach, którymi dotarli pod drzwi mieszkania dziewczyny. Sonata przycisnęła do elektronicznego zamka dłoń, drzwi rozsunęły się bezszelestnie i para weszła do środka. Przed seansem w holokinie zjedli kolację w restauracji, rozebrali się więc i jedynie w bieliźnie położyli do łóżka. Janek pocałował dziewczynę, wkrótce zdjął jej stanik i zaczął pieścić piersi. Po chwili spróbował ściągnąć jej majtki.

– Janek, przestań – wyszeptała dziewczyna.

Młodzieniec opadł na plecy, jednak Sonata uspokoiła roztrzęsione nieco po nocnej przygodzie emocje i powiedziała:

– Zresztą…

Dziewczyna zdjęła figi i przejęła inicjatywę, a chłopak nie wiedział jeszcze, że była to ich ostatnia wspólna noc.

 

Rankiem Janek wstał bardzo wcześnie, ubrał się i widząc, że Sonata ciągle śpi, ucałował ją i wyszedł cicho. Po chwili jechał już elektrycznym tramwajem po magnetycznych szynach, potem wysiadał z niego w pobliżu swojego bloku, rozglądając się czujnie wokół oraz dostrzegając radiowóz i dwóch siedzących w nim policjantów. Zaczął pośpiesznie oddalać się od przystanku, zbyt pośpiesznie. 

– Tam jest! – krzyknął jeden ze stróżów prawa, po czym obaj mundurowi pobiegli w stronę chłopaka. 

Janek rzucił się do ucieczki, pogoń wciąż deptała mu po piętach. W końcu młodzian skręcił w wąską uliczkę, którą biegł aż do momentu, gdy dostrzegł kolejny radiowóz na końcu drogi. Przestał uciekać i wszedł do budynku, przed którym znajdował się hologram imitujący żołnierza ubranego w biały mundur Floty Drogi Mlecznej. 

– Przywiodła cię tutaj żądza wielkich czynów czy pomyliłeś adres? – zapytał podoficer za biurkiem. 

– Chciałem wstąpić do floty – odpowiedział Janek, ciężko oddychając. 

– Witaj zatem i siadaj. – Sierżant podsunął mu krzesło. – Pamiętaj jednak, że nie będziesz miał odwrotu. To jest kontrakt na dziesięć lat. Podpisz. 

Janek podpisał. 

Kilka dni późnej rekrut usiadł przed holotelefonem i połączył się z rodzicami. Odebrał ojciec Janka. 

– Cześć, tato. Wstąpiłem do Floty Drogi Mlecznej. Pozdrów mamę i powiedz jej, żeby się o mnie nie martwiła. 

– Powodzenia, synu – odpowiedział jego rodzic. 

Janek rozłączył się. Po chwili nowy żołnierz floty zadzwonił do Sonaty. Wiedział, że ta jest w pracy, dlatego nagrał się na sekretarkę. 

– Kocham cię – powiedział nieco zduszonym głosem i przerwał połączenie. 

 

W wieżowcu CNN rozległ się alarm i głos w megafonach: 

– Wszyscy do sali konferencyjnej, natychmiast. 

Iness zostawiła kawę i pobiegła po ruchomych schodach, wkrótce zasapana minęła drzwi do wielkiego pomieszczenia na czwartym piętrze budynku. Prawie wszyscy pracownicy stacji telewizyjnej już tam się znajdowali. 

– W okolicach Układu Alfa Centauri pojawiły się dwa portale, z których zaczęły wylatywać statki kosmiczne. Szykuje się kolejna bitwa, tak jak osiem lat temu. Wszystkie wozy transmisyjne mają lecieć na planety Alfa Centauri, dzwoniłem do Dyrektora Tuneli Tachionowych, obiecał zarezerwować na nasze mobilne kamery specjalny transportowiec. Gregor przejmie kierowanie akcją na miejscu, on wyznaczy kolejne pozycje statków transmisyjnych. Jak wszyscy wiedzą, tylko my mamy kamery tachionowe, nie potrzebujemy więc wykupować praw do transmisji bitwy na wyłączność. Nie ma czasu na pytania, do roboty – zakończył spotkanie szef SNN. 

Iness pobiegła po mikrofon, potem z resztą załogi statku transmisyjnego polecieli małym poduszkowcem do portu kosmicznego. Po godzinie byli na pokładzie statku, po dwóch znajdowali się w ogromnym transportowcu, który tunelem tachionowym miał dostarczyć ich do Alfa Centauri. Po ośmiu analogicznych jednostkach czasu przylecieli na miejsce. 

– Jak sytuacja Gregor? – zapytał szef CNN, nerwowo bawiąc się piórem świetlnym. 

– Jesteśmy na miejscu, wojska wyładowały się z portali i zmierzają w swoim kierunku. Rozstawiamy już statki transmisyjne na pozycjach, powinniśmy zdążyć przed bitwą. – Gregor wyglądał na pewnego siebie. 

– Całe szczęście, bałem się, że nie zdążycie. Taka okazja, taka okazja. Przekaż pracownikom, że wszyscy dostaną specjalne premie. To na razie, w razie problemów kontaktuj się ze mną – zakończył rozmowę szef CNN. 

 

Obie floty, Flota Drogi Mlecznej i Imperialna Flota Magellańska, zbliżały się do siebie. Przodem poleciały szybkie trałowce i niszczyciele. Trałowce, korzystając z osłony stawiały miny, również te sprzężone ze sobą wytwarzające zapory siłowe i pola cząstek gamma. Doszło do kilku potyczek. Wkrótce wrogie floty stanęły blisko umocnień, jednak ze względu na to, że była już godzina dwudziesta czasu międzygwiezdnego, żadna ze stron nie podejmowała działań. Żołnierze mieli czas na odpoczynek i sen. 

 

Sonata włączyła holotelewizor. Na Ziemi ogłoszono święto narodowe, mające trwać do czasu zakończenia bitwy, nie musiała więc jutro jechać do pracy. Nad urządzeniem ukazały się dwie hologramowe postaci, w tle widać było uwijające się trałowce i niszczyciele. 

– Co robią teraz obie strony konfliktu? – zaczęła wywiad Iness. 

– Okopują się, tak bym to niefachowo nazwał – odpowiedział ekspert, emerytowany wysoki oficer Floty Drogi Mlecznej, generał Wioliniak. 

– Jak pan ocenia szanse wrogich flot na wygraną? – ciągnęła reporterka. 

– Przeciwnicy mają podobne siły. Flota Magellan posiada dziesięć Gwiazd Śmierci, flota Drogi Mlecznej tylko osiem. Magellanie mają przewagę w liczbie okrętów liniowych i krążowników, my mamy więcej lotniskowców. 

– Dlaczego na współczesnym polu walki zrezygnowano z broni nuklearnej oraz sztucznej inteligencji? 

– W czasie walki powstają ogromne impulsy elektromagnetyczne, które już w pierwszych sekundach bitwy zniszczyłyby wszystkie zaawansowane systemy elektroniczne. Używa się ich jedynie w minach, które mają systemy rozpoznawania swój-obcy, są proste i w miarę odporne na te zagrożenie dla techniki komputerowej. Co do broni atomowej i nuklearnej, w próżni nie powstaje fala uderzeniowa, a wysoka temperatura nie jest zbyt zabójcza dla współczesnych okrętów kosmicznych, które posiadają osłony termiczne. 

– Kto wygra? 

– To zależy od strategii zastosowanej przez admirała Yamamoto i lorda Verdun. 

– Boże, miej nas w swojej opiece – zakończyła krótki wywiad Iness, wciąż jednak na hologramie pokazywano okręty wojenne stawiające miny. Zmieniały się ujęcia, transmisja na żywo trwała bez przerwy. 

Sonata rozmyślała o Janku, który służył we Flocie Drogi Mlecznej jako pilot torpedowca, lecz wkrótce zmorzył ją sen. 

 

Punktualnie o godzinie ósmej czasu międzygwiezdnego Gwiazdy Śmierci Imperialnej Floty Magellańskiej zaczęły ostrzał. Gwiazdy Śmierci Floty Drogi Mlecznej odpowiedziały ogniem kontrbateryjnym. Wymiana ognia między tymi śmiercionośnymi narzędziami wojny trwała około trzech godzin, nie przynosząc większych sukcesów żadnej ze stron. Wkrótce Magellanie zmienili taktykę i zaczęli ostrzeliwać pola minowe Mlecznych Drogowców, czyniąc w nich wielkie wyrwy. Pociski fuzyjne trafiały też sporadycznie krążowniki, które stały za linią umocnień. Admirał Yamamoto wycofał okręty liniowe i lotniskowce poza zasięg floty Magellan, dlatego wśród tych jednostek nie było strat. Magellanie ostrzeliwali pola minowe do godziny dwudziestej. Przez cały ten czas Gwiazdy Śmierci Mlecznych Drogowców strzelały w jednostki wroga, z którymi wcześniej prowadziły pojedynek. Pod koniec walki jedna z gwiazd Imperium przestała strzelać i wycofała się do portalu Magellan. 

 

– Jak pan ocenia pierwszy dzień bitwy? – zapytała Iness. 

– Trudno jednoznacznie odpowiedzieć – odparł generał Wioliniak. – Sukcesem Yamamoto jest niezaprzeczalnie wyeliminowanie z walki jednej z Gwiazd Śmierci Magellan, jednak powstały wielkie wyrwy w naszych umocnieniach. Moim zdaniem lord Verdun to wykorzysta i jutro spróbuje przejść do ataku. 

– Nie można tych umocnień ominąć? – reporterka pytała dalej. 

– Można, ale to niepraktyczne i niepotrzebne. Lepiej nie rozdzielać sił. Poza tym taka taktyka jest prostsza, a admirał Yamamoto i lord Verdun są ludźmi honoru i trzymają się zasad sztuki wojennej. 

Sonata oglądała prawie cały dzień transmisję z bitwy. Była już zmęczona i trochę znudzona. Nie mówią nic o lotniskowcach, Janek jest chyba na razie bezpieczny, ale przecież lord Verdun może przejść do ataku. Postanowiła pomodlić się za Janka. 

 

Janek siedział w wielkiej kajucie na koi w swoim okręcie razem z innymi pilotami. Ciągle odczuwali lekkie, prawie niewyczuwalne drgania lotniskowca spowodowane falami grawitacyjnymi po wybuchach pocisków fuzyjnych. Mówiono, że jutro Magellanie przejdą do ataku. O godzinie dwudziestej drgania ustały. Co Sonata robi teraz? 

 

O godzinie ósmej czasu międzygwiezdnego Gwiazdy Śmierci znów zaczęły swój śmiercionośny koncert. Krążowniki Magellan zaczęły poruszać się do przodu, za nimi podążały okręty liniowe klasy Nemesis, które były na wyposażeniu obu walczących stron. Admirał Yamamoto przesunął swoje pancerniki do przodu, bliżej wroga przeleciały też również lotniskowce. O dziewiątej czasu międzygwiezdnego flota Imperium ruszyła do ataku, flota Mlecznych Drogowców wyszła im na spotkanie. Krążowniki i pancerniki wroga przeszły przez pas własnych min, anihilując je ekranami anihilacyjnymi i na wielkiej szybkości wleciały w nasz pas umocnień. Lecące przodem krążowniki często były niszczone przez pozostałe po ostrzale miny, Gwiazdy Śmierci floty Yamamoto strzelały bez przerwy w szarżujące okręty wroga. Nic jednak nie mogło powstrzymać okrętów Imperium. Wkrótce Magellanie przekroczyli pasy min i rozpoczęła się zacięta walka. Krążowniki i okręty liniowe strzelały do siebie, często nawet ogniem na wprost. Gwiazdy Śmierci obu stron przestały strzelać, bojąc się, że będą razić własne jednostki. Niektóre okręty nawet się taranowały. Admirał Yamamoto postanowił włączyć do walki lotniskowce. 

 

Janek wystartował torpedowcem wkrótce po otrzymaniu rozkazów Yamamoto przez lotniskowiec. 

Był dowódcą eskadry, zameldował więc przez tachionowe radio: 

– Alfa, Delta, Bravo na pozycjach. 

Lecieli w zwartym szyku, dolatując wkrótce na pole bitwy. Straszliwy ogień przeciwlotniczy siał spustoszenie wśród bombowców, torpedowców i osłaniających je myśliwców. Na szczęście lord Verdun postanowił nie wprowadzać do walki kosmicznych samolotów stacjonujących na jedynym lotniskowcu Magellan, wysłał za to niszczyciele, aby odeprzeć atak z góry. 

Straty były ogromne, jednak Janek wkrótce wyszukał cel. Jego eskadra liczyła już tylko dwie latające maszyny. 

– Atakujemy – rzucił do towarzyszącego mu w sąsiednim torpedowcu pilota i obaj wystrzelili swoje torpedy fotonowe. Po ich zrzuceniu zawrócili i lecieli w stronę lotniskowca, a Janek kątem oka dostrzegł, że jego pocisk kosmiczny trafił w cel, uszkadzając poważnie okręt liniowy klasy Nemesis.

Trafiłem cię, sukinsynu – pomyślał z satysfakcją. 

Wkrótce dolecieli na lotniskowiec. Połowa maszyn nie powróciła. 

Zacięta walka trwała do godziny dwudziestej czasu międzygwiezdnego. Potem Magellanie wycofali się za pas własnych umocnień. 

 

Sonata cały dzień oglądała transmisję z bitwy. Z niepokojem obserwowała ujęcia trafionych samolotów kosmicznych, które sporadycznie pokazywano. Janek. Na holotelewizorze znów był wywiad z generałem Wioliniakiem. 

– Złóżmy hołd trzem reporterom CNN, którzy dziś zginęli, relacjonując bitwę. Ich nazwiska to… – Sonata poszła do kuchni zaparzyć herbatę. Po chwili wróciła. 

– Użyto lotniskowców, jak pan sądzi, czy lepsze są torpedy fotonowe czy bomby jonowe? – pytała Iness. 

– Na dzisiejszym polu walki lotniskowce odgrywają coraz mniejszą rolę. – Sonata nie słuchała już Wioliniaka. Wyłączyła holotelewizor i słuchała muzyki. Co będzie jutro? 

 

– Cholera, Gregor – powiedział głośno szef SNN, tak by inni obecni słyszeli. On również oglądał transmisję z bitwy. – Straciłeś wóz transmisyjny, jak tak będzie dalej to obetnę ci tę premię.

Nie zadzwonił jednak do Gregora, wiedział, że jest on najlepszy do takiej roboty. 

 

Po godzinie dwudziestej czasu międzygwiezdnego na pole bitwy wleciały statki inżynieryjne i medyczne. Jednostki czerwonego krzyża i ratownicze niosły pomoc rozbitkom, wielkie spychacze kosmiczne usuwały uszkodzone i zniszczone okręty oraz śmieci kosmiczne na boki i w dół, później zajmą się nimi okręty holownicze i złomiarze. Analogiczna akcja trwała również po stronie Magellańskiej. Tylko w pasach min i przestrzeni kosmicznej niczyjej nikt nie pracował. Albo tylko tak wszyscy przypuszczali. 

 

Punktualnie o godzinie ósmej czasu międzygwiezdnego rozpoczął się trzeci dzień bitwy. Gwiazdy Śmierci obu stron rozpoczęły ostrzał. Okręty liniowe Floty Drogi Mlecznej zbliżały się w zwartym szyku do pasa pól minowych nie zważając na straty. Za pancernikami leciały krążowniki, również w zwartym szyku. Potem były lotniskowce. Około ósmej trzydzieści czasu międzygwiezdnego nasi ruszyli do ataku. Okręty kosmiczne przeleciały z wielką szybkością przez pola minowe ich środkiem, miny nie wybuchały. Po drugiej stronie pancerniki i krążowniki rozwinęły formację. Lotniskowce zostały po Mlecznodrogowej stronie. Na zaskakujący atak floty Yamamoto Magellanie odpowiedzieli kontratakiem. Rozgorzała zaciekła walka, tak samo jak drugiego dnia bitwy. Po godzinie starć nagle drugą i trzecią linią okrętów liniowych wroga wstrząsnęły potężne eksplozje. Torpedy fotonowe, które pojawiły się jakby znikąd i leciały trochę pod skosem z dołu, siały spustoszenie wśród Magellan. Nad polem bitwy pojawiły się też samoloty kosmiczne. Tego dnia lord Verdun użył do walki z nimi oprócz niszczycieli również myśliwców. 

 

Janek leciał w swoim torpedowcu. Ogień przeciwlotniczy Imperium się wzmagał. Pojawiły się niszczyciele Magellan, które leciały w zwartym szyku prosto na formację samolotów kosmicznych. Szybkie i dość duże okręty wroga niszczyły samoloty ekranami anihilacyjnymi, chociaż te czasami nie wytrzymywały przeciążeń i niektóre niszczyciele zamieniały się w wielkie ogniste kule. Jankowi szczęśliwie udało się przetrwać ten zabójczy dla kosmicznych samolotów atak. Wtedy pojawiły się myśliwce wroga. Nieliczne myśliwce Mlecznych Drogowców podjęły z nimi nierówną walkę, jednak nie były w stanie zapewnić osłony bombowcom i torpedowcom, które strącano jak kaczki. Janek dostrzegł swój cel, nie zdążył jednak odpalić torpedy fotonowej. Jego kosmiczny samolot wojskowy został trafiony, gorący olej chlusnął mu na twarz. Młody pilot daremnie zmagał się z dźwignią katapulty.

 

Walka trwała w najlepsze, a szala zwycięstwa nie zdążyła się jeszcze przechylić na korzyść żadnej ze stron. Nagle jedna z Gwiazd Śmierci znajdująca się na krawędzi linii tych straszliwych maszyn walcząca po stronie Imperium eksplodowała. Wybuch był tak silny, że uszkodził drugą w szeregu gwiazdę. Pojawiające się z lewej strony meteoryty przeleciały z ogromną prędkością obok nich, niebezpiecznie blisko. Lord Verdun od razu spostrzegł zagrożenie. Z lewej strony, jakby znikąd pojawiły się pancerniki Floty Mgławicy Tarantuli, przed nimi strzelały Borgi, Tarantulański odpowiednik Gwiazd Śmierci. Lord zastanawiał się, czy zmienić szyk Gwiazd Śmierci i podjąć próbę walki z Borgami, jednak spostrzegł, że jednostka dowodzona przez generała Flamagana zaczęła się obracać, wyraźnie przejawiając zamiar ucieczki do portalu. Po chwili jednostka generała Żuczkowa również zaczynała wykonywać podobny manewr. Lord Verdun wiedział, że Flamagan zazwyczaj pierwszy wyczuwał, kiedy sprawy zaczynają przybierać zły obrót i należy opuścić pole bitwy, dlatego nie zostało mu nic innego, jak wydać rozkaz wycofania Gwiazd Śmierci do portalu Magellan. Te śmiercionośne okręty floty Magellan zaczęły lecieć w stronę portalu. Widząc to, Tarantulanie przesunęli Borgi w dół i puścili do ataku pancerniki. 

 

Wynik bitwy był już w zasadzie przesądzony, jednak dowódca floty Imperium ratował jedynie Gwiazdy Śmierci. Okręty Magellan walczyły dzielnie dalej, wciąż mając nadzieję na zwycięstwo, więc Mleczni Drogowcy użyli okrętów telepatycznych. Informowały one myślowymi impulsami żołnierzy wroga o przybyciu Tarantulan i ucieczce Gwiazd Śmierci Imperium. Dowódcy jednostek bojowych wroga zwracali kamery tachionowe w stronę nadciągającej trzeciej floty oraz własnego portalu i wkrótce okręty wroga zaczęły masowo uciekać. Ale nie wszystkie. 

 

Sonata jak co dzień oglądała transmisję z bitwy. W pewnym momencie na tle pokazywanych wydarzeń pojawiły się hologramowe postacie Iness i genarała Wioliniaka. 

– Jak to się stało? – zapytała podekscytowanym głosem prezenterka. – Jak to się stało, że wróg ucieka? 

– Chyba mogę już to zdradzić – odpowiedział Wioliniak. – Moim zdaniem użyto technologii stealth, czyli niewidzialności. 

– Jak to? – głos Iness zdradzał zaskoczenie. 

– Nie jest tajemnicą, że od dłuższego czasu pracowano nad tą technologią. Moja wersja wydarzeń jest taka, że ,,w nocy’’ niewidzialne trałowce rozbroiły część min Magellan, co pozwoliło na atak w centrum. Potem używające nowej techniki maskowania okręty podwodne ostrzelały wroga torpedami fotonowymi. Na koniec przyszła odsiecz Floty Mgławicy Tarantula, które czekały na odpowiedni moment do ataku w wielkiej, niewidocznej bańce, ukrywającej portal i flotę Tarantulan. 

– Przecież to wręcz niewiarygodne – powiedziała Iness. 

– Niewiarygodne jest to, jakiej ilości tachionów musiano użyć, aby stworzyć taką bańkę. Ile ona musiała kosztować? Nie wyobrażam nawet sobie. 

Sonata nie słuchała dalej. Nie oglądała również transmisji z bitwy. Wygraliśmy. Ale co z Jankiem? Zaniepokojona zadzwoniła do rodziców Janka, jednak oni również nie wiedzieli. 

 

Okręty Magellan znikały w portalu jeden za drugim. Bardzo wielu z nich udało się uciec, jednak, gdy pancerniki Tarantulan i Mlecznych Drogowców zbliżyły się niebezpiecznie do portalu, ten zamknięto. Pozostałe okręty wroga skręciły w prawo, mając nadzieję, że dotrą do jakiejś planety, gdzie zostaną internowane. Ścigano jedynie okręty liniowe Imperium, mogły one zagrozić obronie niektórych słabo bronionych planet. Wiele wrogich jednostek poddało się. 

 

Lord Verdun, przebywający na jednostce OIFM ,,Aleksander Puszkin’’, okręcie flagowym floty Magellan, wraz z pięcioma innymi pancernikami, walczył do końca. Gdy liniowce znajdujące się w potrzasku nie mogły już strzelać ani manewrować, wysłano w ich kierunku dwa okręty telepatyczne: propagandowy i wywiadu. Ten pierwszy wezwał wrogich żołnierzy do poddania się, jednostka wywiadu telepatycznego miała sprawdzić, co zamierza dowódca floty Imperium. 

– Co ustaliliście? – zapytał Yamamoto. 

– Lord Verdun nie podda się, chce wysadzić swój okręt – padła odpowiedź. 

– Wyślijcie kilkanaście desantowców z kosmicznymi marinis na pokładzie w celu przejęcia pancerników wroga – rozkazał Yamamoto obsłudze nadajnika tachionowego na mostku dowodzenia okrętu. 

Po chwili desant wystartował. Okrętem flagowym Magellan wstrząsnęła potężna eksplozja. 

 

Jeszcze przed zakończeniem bitwy w domu rodziców Janka rozległ się dźwięk holotelefonu. Ojciec żołnierza włączył urządzenie. Na holotelefonie pojawiła się postać oficera Floty Drogi Mlecznej. 

– Dzień dobry. Z przykrością informuję, że państwa syn zginął w dniu dzisiejszym w walkach pod Alfa Centauri. Walczył dzielnie. – Hologram stał jeszcze chwilę w milczeniu, po czym zniknął. 

– Zadzwoń do Sonaty – powiedział ojciec pilota do żony, która osunęła się na krzesło. 

– Jak to możliwe, skąd o tym wiadomo tak szybko, przecież bitwa wciąż jeszcze trwa – mówiła matka Janka, płacząc. 

– Każdy żołnierz ma identyfikator, smartwatch monitorujący stan zdrowia żołnierza. W razie ustania funkcji życiowych powiadamia specjalny statek czerwonego krzyża, wiadomość jest przysyłana natychmiast – wyjaśnił łamiącym się głosem starszy mężczyzna. 

 

Tymczasem admirał Yamamoto i towarzyszący mu generałowie przyglądali się ostatniej scenie dramatu floty Magellan. Wysocy rangą dowódcy Floty Drogi Mlecznej przebywali wraz z najwyższym rangą oficerem na okręcie flagowym OFDM ,,Władysław Łokietek’’, nazwanym tak na cześć polskiego uczonego Władysława Łokietka, który stworzył matematyczne podstawy podróży międzygwiezdnych z nadświetlną szybkością. Złośliwi szeptali wprawdzie, że pancernik został tak nazwany ze względu na niechęć admirała do prezenterów CNN, którzy łamali sobie języki wymawiając nazwę okrętu, jednak był to wyraźny hołd złożony naukowcowi. 

Po eksplozji okrętu lorda Verdun Yamamoto powiedział, uśmiechając się lekko: 

– Jednak złodzieje też mają swój honor. 

– Złodzieje? – odezwał się jeden z generałów. 

– Chcieli ukraść całą planetę – odpowiedział admirał i poszedł wysłuchać meldunków o stratach swej floty. 

 

Kilka miesięcy po bitwie do drzwi Sonaty ktoś zadzwonił. Dziewczyna otworzyła, nie sprawdzając nawet, kto to. W drzwiach stał Janek, jego twarz szpeciły blizny po oparzeniach, z lewego barku zaś wystawał kikut ręki. Sonata rozpłakała się i rzuciła gościowi na szyję.