All you need is slow

– Ej, chodź­cie tu wszy­scy, za dzie­sięć minut co­fa­my czas! – darł się z dołu  pi­ja­ny Mick Jag­ger.

Ubra­ny w nieco za duży biały golf wy­glą­dał ko­micz­nie, zwłasz­cza, że lider Rol­ling Sto­ne­sów ra­czej nie po­sia­dał wy­raź­nie za­ry­so­wa­ne­go pod swe­trem brzusz­ka. Zde­cy­do­wa­nie późny Elvis, w tej roli wy­padł­by do­brze, oce­ni­ła Pola, sama prze­bra­na za Bri­git­te Bar­dot. Jej krót­ka, czer­wo­na su­kien­ka ład­nie kon­tra­sto­wa­ła z do­pa­so­wa­ną w talii czar­ną bluz­ką z małym, za­okrą­glo­nym koł­nie­rzy­kiem i była pewna, że gdyby w auli in­sty­tu­tu po­ja­wił się praw­dzi­wy Alain Delon, wy­krzyk­nął­by na jej widok to swoje fran­cu­skie ouh la la! No chyba, że za­nie­mó­wił­by z wra­że­nia.

 

Ko­lo­ro­wy tłum, prze­bra­ny w mniej lub bar­dziej na­wią­zu­ją­ce do ów­cze­snej mody stro­je,  bawił się w naj­lep­sze przy dźwię­kach mu­zy­ki z lat sześć­dzie­sią­tych. Nie ma co, udał im się wie­czór. To jed­nak był dobry po­mysł, by zor­ga­ni­zo­wać im­pre­zę fir­mo­wą, za­miast szu­kać to­wa­rzy­stwa w za­tło­czo­nym mieście. O ile w ogóle zna­leź­li­by ja­kieś miej­sce.

 

W so­bot­ni wie­czór lu­dzie wy­peł­nia­li  bary i dys­ko­te­ki, ba­wiąc się do rana przy old­sku­lo­wej mu­zy­ce. Cza­sa­mi kró­lo­wa­ły kli­ma­ty sprzed góra dwu­dzie­stu lat, ale można sobie było wy­brać wła­ści­wie każdą epokę, bo nawet ama­to­rzy cho­ra­łu gre­go­riań­skie­go mogli wy­szu­kać w in­ter­ne­cie coś dla sie­bie. Już od ty­go­dnia skle­py i sta­cje ben­zy­no­we pełne były ba­ne­rów z ha­słem: „Co­fa­my czas – co­fa­my ceny” i gdyby prze­pro­wa­dzić an­kie­tę do­ty­czą­cą plu­sów zmia­ny czasu w ostat­ni week­end paź­dzier­ni­ka, więk­szość re­spon­den­tów z pew­no­ścią wska­za­ła­by wła­śnie na sto­sun­ko­wo młodą tra­dy­cję ma­so­we­go świę­to­wa­nia tej ra­czej po­nu­rej oka­zji. Nie­za­do­wo­lo­ne były chyba tylko dzie­cia­ki – nowe świę­to z roku na rok zy­ski­wa­ło na po­pu­lar­no­ści, wy­pie­ra­jąc Hal­lo­we­en.

 

Aż pod­sko­czy­ła, gdy po­czu­ła czy­jąś dłoń na swo­jej pupie.

 

 Na szczę­ście to był Adam, jej Adam. Choć tej nocy wy­glą­dał jak skrzy­żo­wa­nie Cy­bul­skie­go z Je­anem-Paulem Sar­tre`em. W śmiesz­nie gru­bych opraw­kach oku­la­rów i czar­nej pe­ru­ce pre­zen­to­wał się nieco za­baw­nie, ale i tak ema­no­wał tą swoją pie­kiel­ną mie­szan­ką uroku i in­te­lek­tu, która kie­dyś wy­sa­dzi­ła w po­wie­trze całą jej pew­ność sie­bie, razem z wiarą, że fa­ce­ci to samo zło.

 

– Wiesz, Polka, mam dla cie­bie świą­tecz­ną nie­spo­dzian­kę – po­wie­dział, zbli­ża­jąc twarz do jej ucha. – Pój­dziesz ze mną na górę?

– Hmmm, daj po­my­śleć – udała wa­ha­nie. – A nie wy­ko­rzy­stasz mnie, kiedy bę­dzie­my sami?

– No co ty, jaaa? – obu­rzył się nie­mal te­atral­nie, marsz­cząc śmiesz­nie nos, jakby po­czuł się do­tknię­ty jej in­sy­nu­acją.

– To nie idę, nie ma po co. My­śla­łam, że bę­dziesz się ze mną ko­chał aż po kres czasu. A przy­naj­mniej, let­nie­go czasu – par­sk­nę­ła śmie­chem, bo do trze­ciej zo­sta­ło może z pięć minut.

 – Chodź, mam dla cie­bie coś wy­jąt­ko­we­go, nie po­ża­łu­jesz – po­wie­dział po­waż­nie, igno­ru­jąc za­czep­kę.

 

“Czyż­by jej sza­lo­ny na­uko­wiec nagle po­sta­no­wił się oświad­czyć”, po­my­śla­ła za­in­try­go­wa­na. Takie ro­man­tycz­ne gesty dotąd nie le­ża­ły w jego na­tu­rze. Cho­ciaż… Zna­jąc jej za­mi­ło­wa­nie do kli­ma­tów lat sześć­dzie­sią­tych, sto­czył praw­dzi­wy bój z grupą in­sty­tu­to­wych fanów Met­ta­li­ki, żeby dzi­siej­sza noc  przy­pa­dła jej do gustu. Ewi­dent­nie się dla niej po­sta­rał, ko­cha­ny wa­riat!

 

– Do­sta­łeś spraw­dzo­ną wia­do­mość, że nad­cią­ga ko­niec świa­ta? – pró­bo­wa­ła go jakoś wy­ba­dać.

 – Kto wie, od dwóch dni leje bez prze­rwy, całe szczę­ście, że ulo­ko­wa­li­śmy nasz in­sty­tut na górze. Może je­ste­śmy ostat­ni­mi homo sa­piens pod Kiel­ca­mi?

 – To­pi­nam­bur – za­ry­zy­ko­wa­ła słow­ny ka­lam­bur. Cał­kiem udany, bo prze­cież bu­dy­nek w któ­rym się znaj­do­wa­li, mie­ścił się po­śród lasów.

– No wła­śnie, ciem­no, zimno i mokro, dla­te­go po­my­śla­łem, ze może chcia­ła­byś się stąd wy­rwać. No chodź – dodał, cią­gnąc dziew­czy­nę za rękę.

– Ale dokąd, Adam, w taką po­go­dę? Zwa­rio­wa­łeś?

 – Obie­cu­ję, że ani jedna kro­pla desz­czu nie kap­nie na twoją sześć­dzie­się­cio­let­nią fry­zu­rę, Bar­dot­ko. A wy­ciecz­ka ra­czej ci się spodo­ba, zo­ba­czysz. Bo tak na­praw­dę cały dzi­siej­szy wie­czór był tylko wstę­pem do tego, co przy­go­to­wa­łem spe­cjal­nie dla cie­bie  –  mówił z prze­ję­ciem, wy­raź­nie dumny z sie­bie.

 

Nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie, w któ­rym ekipy sprzą­ta­ją­ce trzy­ma­ły swój sprzęt,cieszył się tej nocy sporym wzięciem, bo kiedy za­pa­li­li świa­tło, zo­ba­czy­li na stole puste kie­lisz­ki i wście­kle zie­lo­ny szal – boa, który bar­dziej nada­wał­by się do chyba do ozdo­bie­nia cho­in­ki niż dam­skiej kre­acji.

– Nasi tu byli  – stwier­dzi­ła Pola.  – I pew­nie zaraz ktoś znów nas od­wie­dzi. Ale okej, po­wiedz wresz­cie, co kom­bi­nu­jesz, mój fi­lo­zo­fie.

Adam chwy­cił dziew­czy­nę za obie dło­nie i stał teraz  bli­sko niej, twa­rzą w twarz, jakby wła­śnie krę­ci­li jakiś trze­cio­rzęd­ny ro­mans. Wy­raź­nie nie po­tra­fił ukryć zde­ner­wo­wa­nia.

– No, wy­rzuć to w końcu z sie­bie, że­ni­my się czy roz­sta­je­my?  Jeśli to dru­gie, to daj mi chwi­lę, sko­czę po na­lep­ki „ostroż­nie, nie rzu­cać” – pró­bo­wa­ła żar­to­wać, ale i jej udzie­lił się dziw­ny na­strój męż­czy­zny.

– Eeee… Dobra, już mówię. Ale,  po pierw­sze: Co się dzie­je w Vegas, zo­sta­je w Vegas, tak? Wszyst­ko co ci po­wiem i co się wy­da­rzy jest tylko dla cie­bie i nie pi­śniesz ani słowa, ni­ko­mu. Obie­cu­jesz?

Kiw­nę­ła głową, żeby w końcu za­czął mówić.

– Pola, wiem jak to za­brzmi, ale za­bie­ram cię w lata sześć­dzie­sią­te. Praw­dzi­we, nie takie, jak to tutaj – mach­nął dło­nią w stro­nę auli. – Mały, krót­ki re­ko­ne­sans, a potem wra­ca­my i ba­wi­my się, jak gdyby nigdy nic, ła­piesz?

 

Ro­ze­śmia­ła­by się, gdyby… No wła­śnie, gdyby ta pro­po­zy­cja padła od kogoś in­ne­go, puk­nę­ła­by się pal­cem w czoło, ale Adam z pew­no­ścią nie był pod wpły­wem nar­ko­ty­ków i przy­naj­mniej pół go­dzi­ny temu był zu­peł­nie nor­mal­ny. No i jak coś mówił, to do­trzy­my­wał słowa. Na bank.

– Chcesz po­wie­dzieć, że wy­na­leź­li­śmy w in­sty­tu­cie we­hi­kuł czasu i za­po­mnia­łeś mnie o tym po­in­for­mo­wać?  –  za­czę­ła dosyć  spo­koj­nie.

– Nie wy­na­leź­li­śmy ni­cze­go, ale po­wiedz­my, że za­czy­na­my te­sto­wać nową tech­no­lo­gię, która przy­pad­kiem wpa­dła nam w ręce i z oczy­wi­stych wzglę­dów nie wolno mi było o tym mówić – wes­tchnął. – Dla­te­go nie mo­żesz potem ni­ko­mu po­wie­dzieć nawet słowa.

– Ale jak w lata sześć­dzie­sią­te? Bez pie­nię­dzy i do­ku­men­tów? Ni­ko­go to nie zdzi­wi? Po­li­cja nas nie zgar­nie, po­nie­waż for­mal­nie nawet jesz­cze  się nie uro­dzi­li­śmy?  –  do­cie­ka­ła zszo­ko­wa­na.

– Nie zgar­nie, no chyba że zde­cy­do­wa­li­by­śmy się na ZSRR, ale mam lep­szy po­mysł, więc po pro­stu za­cho­wuj się na­tu­ral­nie i uda­waj, że je­steś u sie­bie, tyle. A gdyby coś się dzia­ło, wró­ci­my tutaj w ułam­ku se­kun­dy, już to spraw­dza­łem.

– Zaraz, mam ro­zu­mieć, że  po­dró­żo­wa­łeś w cza­sie? – spoj­rza­ła groź­nie na męż­czy­znę.

– Raz czy dwa, mu­sia­łem się prze­ko­nać, że to bez­piecz­ne, zanim za­pro­szę i cie­bie – od­parł. – Obie­cu­ję, że wszyst­ko ci potem wy­ja­śnię, ale robi się późno i albo le­ci­my teraz, albo nie było roz­mo­wy i za­po­mi­na­my o całej spra­wie, ok?

– Zby­wasz mnie, Adam – par­sk­nę­ła za­gnie­wa­na.

– Nie, ani tro­chę, tylko czy nie mo­gli­by­śmy  się dalej sprze­czać po po­wro­cie?  Bo wiesz, zegar  tyka  – wska­zał pal­cem na swój wy­pa­sio­ny smar­twatch z mi­lio­nem funk­cji, wśród któ­rych chyba jed­nak nie było sta­ro­mod­ne­go ty­ka­nia.

– Tak, z takim ze­gar­kiem na pewno nie zwró­cisz na sie­bie uwagi w tam­tych cza­sach, mój ty ge­niu­szu.

– Nie zwró­cę, bo wła­śnie go mia­łem zdej­mo­wać i ty też sprawdź, czy nie masz cze­goś po­dej­rza­ne­go. No wiesz, głu­pie dzie­sięć gro­szy z 2020 roku mo­gło­by tam tra­fić na pierw­sze stro­ny gazet…

– Jeśli o mnie cho­dzi, moje prze­bra­nie jest per­fek­cyj­ne w każ­dym szcze­gó­le. Nawet bie­li­znę mam w ory­gi­na­le, z bab­ci­nej szafy – za­chi­cho­ta­ła. –  Do­brze już, nie trać­my czasu. To gdzie ten we­hi­kuł?

Adam po­kle­pał się po kie­sze­ni.

– Tutaj. To bar­dzo mały, do­słow­nie kie­szon­ko­wy we­hi­kuł.

Po­gme­rał chwi­lę i po­ka­zał jej dwie małe, nie­po­zor­ne pi­guł­ki.

– Po­ły­kasz i nawet nie trze­ba po­pi­jać. A po mi­nu­cie je­steś da­le­ko stąd. Pod każ­dym wzglę­dem.

Pola po­dra­pa­ła się po bro­dzie.

– Dobra, a skąd ta mądra pi­gu­ła wie, dokąd mamy za­miar wy­sko­czyć, co? Czy nie rzuci nas pro­sto w śro­dek stada mię­so­żer­nych di­no­zau­rów?

– Spo­koj­nie, pi­guł­ka jest ko­bie­tą. Wie wszyst­ko. Potem ci to do­kład­niej przed­sta­wię. – Po­my­ślał, że le­piej nie opo­wia­dać dziew­czy­nie, że w isto­cie za chwi­lę po­łkną po jed­nym na­no­re­ak­to­rze, ma­ją­cym za za­da­nie roz­bić ich ciała na po­je­dyn­cze atomy, rzu­cić we wspól­ny punkt cza­so­prze­strze­ni a potem, po­skła­dać z po­wro­tem do kupy co do jed­ne­go wią­za­nia. To mogło być, de­li­kat­nie mó­wiąc, znie­chę­ca­ją­ce. –  Po pro­stu, uwierz, w końcu je­stem in­ży­nie­rem i mam wobec cie­bie po­waż­ne plany na przy­szłość, na tyle po­waż­ne, że nie dam ci się zgu­bić w prze­szło­ści. Je­steś go­to­wa?

– Tak, o ile zdej­miesz ten cho­ler­ny ze­ga­rek.

– No tak, pro­szę bar­dzo. To co? Ły­ka­my i spa­da­my? Na trzy?

 

Ze­bra­ny na dole tłum gło­śno od­li­czał ko­lej­ne ude­rze­nia bi­ją­ce­go ze­ga­ra: Raz! Dwa!  Trzy!

 

 Pi­guł­ka nie miała smaku.

 

Mia­sto było dziw­ne. Facet, który otrą­bił ich z pę­dzą­ce­go w sza­lo­nym tem­pie gar­bu­sa,  zdą­żył przez otwar­tą w drzwiach szybę rzu­cić gło­śne Idiot. Zi­gno­ro­wa­ła go, nie będąc pewną, czy w daw­nych cza­sach uży­wa­ło się już  wy­pro­sto­wa­ne­go, środ­ko­we­go palca, czy może jed­nak był to now­szy wy­na­la­zek. Tak jak kul­tu­ra u kie­row­ców. Naj­waż­niej­sze, że Adam był tuż obok.

 

– Wszyst­ko do­brze, Pola – za­py­tał.

Kiw­nę­ła głową. Wszyst­ko było do­brze. Czuła w po­wie­trzu przy­jem­ną świe­żość. Mu­sie­li być bli­sko rzeki, a może morza.  Prze­jeż­dża­ją­ce obok nich sa­mo­cho­dy były, wszyst­kie bez wy­jąt­ku, stare. Jeśli Adam ją wkrę­ca, mu­siał­by zor­ga­ni­zo­wać cały ogrom­ny zlot old­ti­me­rów. Chwy­ci­ła go za dłoń.

– To dokąd mnie za­bra­łeś? Po­wiesz wresz­cie?

Adam prze­czą­co po­krę­cił głową.

– Je­stem spo­koj­ny o to, że nie­dłu­go się do­my­ślisz, skoro lata sześć­dzie­sią­te to na­praw­dę twoje hobby – od­parł. – Zresz­tą od­po­wiedź jest tuż za ro­giem.

Za­uwa­ży­ła na ce­gla­nym murze ta­blicz­kę z nazwą ulicy. Gros­se Fre­ihe­it.  Wiel­ka wol­ność, tyle umia­ła z nie­miec­kie­go. Czyli Niem­cy. Za dużo świa­teł  jak na te wschod­nie. Ber­lin, a może Wie­deń, ana­li­zo­wa­ła, omi­ja­jąc nie­wiel­kie ka­łu­że. Tu też  nie­daw­no mu­sia­ło po­pa­dać.

 

Za ro­giem było dużo ko­lo­ro­wych neo­nów, pod nimi, jesz­cze wię­cej, hmmm… sex wor­ke­rek, po­pra­wi­ła szyb­ko w my­ślach, wy­rzu­ca­jąc słowo „dziw­ka”.  Sta­rych, mło­dych, pi­ja­nych, ład­nych i brzyd­kich ko­biet chyba z ca­łe­go świa­ta. Wszyst­ko tu było tan­det­ne jak ja­skra­wy ma­ki­jaż tych dam.

Nie­któ­re domy no­si­ły wciąż wy­raź­ne ślady bom­bar­do­wań – do­tkli­wych ran po­ukry­wa­nych za krzy­kli­wy­mi ta­bli­ca­mi re­kla­mu­ją­cy­mi Sex – Pa­ra­di­se i tani al­ko­hol. Ile lat mogło być po woj­nie? Pa­rę­na­ście? W spoj­rze­niach mi­ja­nych ludzi nie było bez­tro­ski, zro­bi­ło się jakoś chłod­niej. To na pewno nie było dobre miej­sce, na pewno nie w środ­ku nocy. Wtu­li­ła się moc­niej w Adama.

Re­eper­bahn, od­czy­ta­ła na jed­nej ze ścian. Brzmia­ło zimno jak stal. Nie chcia­ła tu być. Za nic.

 – To tutaj, je­ste­śmy na miej­scu. – Głos Adama roz­pro­szył po­nu­re myśli. – Witaj w Top Ten Club. Zo­ba­czysz, że było warto – dodał, jakby od­ga­du­jąc jej myśli.

Zo­ba­czyć nie było łatwo, bo kiedy we­szli do środ­ka, dało się za­uwa­żyć, że miej­sco­wa at­mos­fe­ra skła­da­ła się w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści  z ty­to­nio­we­go dymu. Dymu i gło­śnej mu­zy­ki. I tłumu spo­co­nych ludzi. W więk­szo­ści igno­ru­ją­cych to, co się dzia­ło na nie­wiel­kiej sce­nie. Miała wra­że­nie, że wszy­scy ga­pi­li się wy­łącz­nie na nią. Nie miała naj­mniej­szej ocho­ty na jakiś pod­ryw po nie­miec­ku. Co to, to nie.

– Adam, dla­cze­go mnie tu za­bra­łeś? – Miała na­dzie­ję, że w jej gło­sie usły­szy wy­star­cza­ją­cą dozę pre­ten­sji. W gar­dle dra­pa­ło ją od dymu, a wszę­do­byl­ska woń piwa też nie na­le­ża­ła do jej ulu­bio­nej pa­le­ty za­pa­chów.

Ale męż­czy­zna tylko się uśmiech­nął.

– Od­pręż się Pola. Po­słu­chaj mu­zy­ki, bo warto.

Tylko, że nie prze­pa­da­ła za takim pry­mi­tyw­nym rock and roll`em. Wy­stę­pu­ją­cy na sce­nie mu­zy­cy z pew­no­ścią nie byli wir­tu­oza­mi. Ka­wa­łek cią­gnął się nie­mi­ło­sier­nie, znała chyba ten stan­dard, ale  fa­ce­ci ewi­dent­nie nie po­tra­fi­li, albo nie chcie­li go skoń­czyć. So­lów­ka cią­gnę­ła się za so­lów­ką już od dzie­się­ciu minut. Choć mu­sia­ła przy­znać, że przy­naj­mniej wokal był dobry.

 

– Co to za ze­spół? – za­py­ta­ła, prze­krzy­ku­jąc  hałas.

– Ty mi po­wiedz. – Adam naj­wy­raź­niej bawił się jej zde­gu­sto­wa­niem.

Wspię­ła się na palce, żeby zo­ba­czyć co­kol­wiek. A potem po­de­szła bli­żej.

Serce biło jej coraz moc­niej. “Jak mo­głaś aż tak nie sko­ja­rzyć, głu­pia cipo”, po­my­śla­ła o sobie.

 

Teraz wi­dzie­li się na­wza­jem. Ona i oni.

 

Mu­zy­cy nagle prze­sta­li grać. Ubra­ny w skó­rza­ną kurt­kę gi­ta­rzy­sta ukło­nił się jej za­mia­ta­jąc dło­nią par­kiet jak naj­praw­dziw­szy musz­kie­ter .

– Hej lu­dzie, mała prze­rwa, bo od­wie­dzi­ła nas praw­do­po­dob­nie naj­pięk­niej­sza ko­bie­ta Ham­bur­ga i ca­łe­go świa­ta – za­wo­łał po an­giel­sku. – Za­ko­cha­łem się i muszę się napić.

Za­ru­mie­ni­ła się. Do­brze, że tego nie było widać w pół­mro­ku.  

– Hej Paul – za­ga­dał do ko­le­gi z ze­spo­łu – To musi być anioł albo przy­naj­mniej praw­dzi­wa dama, nie jak te wszyst­kie tanie Volks­va­gin  z Sankt Pauli – wołał dalej, pod­cho­dząc do niej.

Zmie­sza­na, cof­nę­ła się o krok. Adam stał za nią z kpią­cą miną. Chwy­cił jej dłoń.

– Stu, co my­ślisz? Chyba ład­niej­sza od two­jej Astrid, co? – do­py­ty­wał za­wsty­dzo­ne­go całą sy­tu­acją ba­si­sty.

 – A stre­et? Masz całą ulicę dziew­czyn? – ode­zwał się w końcu Adam. Wy­pa­dło to nawet prze­ko­nu­ją­co.

John Len­non ryk­nął nie­po­ha­mo­wa­nym śmie­chem i wska­zał dło­nią dłu­go­wło­są blon­dyn­kę przy barze. Są­czy­ła piwo, wtu­lo­na w do­brze już wsta­wio­ne­go fa­ce­ta w czar­nym gol­fie. Rze­czy­wi­ście była ładna. Nie tylko na tle ko­biet prze­by­wa­ją­cych w lo­ka­lu.

– Stu, sły­sza­łeś, za­da­jesz się z ulicz­ni­cą. Cho­dzisz z a stre­et – re­cho­tał przez dłuż­szą chwi­lę. – Astrid to praw­dzi­wie ar­ty­stycz­na dusza, robi nam zdję­cia, bar­dzo dobre zdję­cia. Myślę, że tylko ona z nas kie­dyś bę­dzie sław­na. Pew­nie i teraz ma ze sobą apa­rat. Chodź, chcę mieć z tobą pa­miąt­kę z dzi­siej­sze­go wie­czo­ru. Nigdy tu cie­bie nie wi­dzia­łem. Je­stem John, ten obok to Geo­r­ge, tam jest nasz per­ku­si­sta Pete, cze­go­kol­wiek by nie robił, za­wsze jest naj­lep­szy. Ten z gi­ta­rą to Paul. A ty, jak masz na imię i co ro­bisz w Ham­bur­gu?

 – Pola z Pol­ski – od­po­wie­dzia­ła zmie­sza­na, bo nieco dziw­nie to brzmia­ło. Jakby była Anglą z An­glii.  Spoj­rza­ła nie­pew­nie na wy­raź­nie roz­ba­wio­ne­go Adama.

 – Ja je­stem John i oże­nię się z tobą za jed­ne­go bu­zia­ka – za­de­kla­ro­wał, zbli­ża­jąc usta do jej twa­rzy.

– Ej, po­wo­li ko­le­go, ona jest ze mną – za­pro­te­sto­wał Adam. – Zwol­nij tro­chę i za­pa­mię­taj: All you need is slow!  To ma być tylko zdję­cie.

Len­non uniósł dłoń w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście.

– Do­brze, już do­brze. Wiem, że nie chcia­ła­by się za­da­wać z takim prze­gry­wem jak ja.

 

Sta­nę­li na tle baru. Pola, John, Geo­r­ge i Stu. McCart­ney I per­ku­si­sta  Best, po­szli po piwo.

– Pola za­miast Paula – dow­cip­ko­wał Len­non. –  Jeśli o mnie cho­dzi, po­do­ba mi się ta zmia­na. Nigdy go nie ma, kiedy jest po­trzeb­ny.

To może po­win­ni­ście go na­zwać Paul-exit? – wtrą­cił Adam.

– Funny – rzu­cił bez prze­ko­na­nia Len­non.

 

Widać było, że Astrid nie sły­sza­ła o sel­fie. Usta­wia­ła ich kilka minut, jakby szcze­gól­nie za­le­ża­ło jej, żeby zdję­cie do­brze wy­szło. W końcu mruk­nę­ła apro­bu­ją­co.

– Mia­łam tro­chę  słabe świa­tło, ale te pasma pa­pie­ro­so­we­go dymu snu­ją­ce­go się w po­wie­trzu mogą dać nad­spo­dzie­wa­nie cie­ka­wy efekt – po­wie­dzia­ła w końcu, za­do­wo­lo­na. – Ob­ro­bię to na jutro. Przyj­dziesz wie­czo­rem? – zwró­ci­ła się do Poli.

– Nie wiem, chcia­ła­bym bar­dzo…

Astrid spoj­rza­ła na nią ba­daw­czo, jakby wy­czu­wa­jąc w jej gło­sie smu­tek.

Adam objął dziew­czy­nę, wska­zu­jąc pal­cem na prze­gub dłoń, gdzie tym razem nie było ze­gar­ka.

– Pola, prze­pra­szam, mu­si­my iść, jutro wcze­śniej wsta­ję do pracy. Zaraz trze­cia.

– Je­steś ja­kimś za­sra­nym Kop­ciusz­kiem?– ro­ze­śmiał się John.

– Je­stem za­sra­nym pra­cow­ni­kiem biu­ro­wym i wy­wa­lą mnie na bruk, jak tylko się spóź­nię. Życie to nie za­wsze rock and roll, bra­cie.

– Aku­rat ja wiem o tym dużo. Zdzie­ra­my co wie­czór gar­dła za marne gro­sze i prę­dzej się tutaj roz­pi­ję, niż zdo­bę­dę jakiś kon­trakt pły­to­wy.

– Myślę, że macie szan­sę na jedno i dru­gie, na­praw­dę nie­źle gra­cie.

– Nie­źle? – obu­rzył się Geo­r­ge. – Je­ste­śmy naj­lep­si na świe­cie. Naj­lep­si!

– Wi­dzia­łem was ze dwa lata temu w Li­ver­po­olu w The Ca­vern, chyba jesz­cze bez Paula, już wtedy by­li­ście do­brzy, ale dzi­siaj na­praw­dę spa­dły mi buty, nie sły­sza­łem ze­spo­łu z taką ener­gią…

Har­ri­son wrza­snął jak opę­ta­ny.

 – Hej, pi­po­le, to nasz wiel­ki dzień. Wresz­cie spo­tka­łem kogoś, kto był dwa razy na na­szym wy­stę­pie i nie chce zwro­tu pie­nię­dzy! Mamy fana!

– Za to się chęt­nie na­pi­ję – za­wo­łał Len­non. – Masz pięk­ną dziew­czy­nę, pil­nuj jej do­brze, choć nie­ste­ty dla mnie, widać, że cię kocha.

– Nawet nie wiesz, jak miło było usły­szeć to „she loves you” wła­śnie od cie­bie, John… – Mach­nął dło­nią w po­że­gnal­nym ge­ście resz­cie chło­pa­ków – See you, guys, może się jesz­cze kie­dyś spo­tka­my.

 

– Kur­cze, chcia­ła­bym to zdję­cie. I mia­łeś rację, to była nie­sa­mo­wi­ta wy­pra­wa – po­wie­dzia­ła Pola, gdy wy­szli z klubu. – Dzię­ku­ję za tę noc.

– Cóż, nie każda  ko­bie­ta może po­wie­dzieć, że John Len­non pro­po­no­wał jej mał­żeń­stwo – za­śmiał się Adam. – Ale ze zdję­cia­mi nie da się ni­cze­go zro­bić. Po pro­stu, żadna rzecz stąd nie wróci z nami do na­szych cza­sów, nawet gdyby ją scho­wać do kie­sze­ni. To tak nie dzia­ła.  Nawet gdy­byś się z kimś za­mie­ni­ła na ubra­nie, po­wró­cisz w tym samym, w któ­rym byłaś w in­sty­tu­cie.

 

Prze­szli za róg i znowu byli u sie­bie. Zie­lo­ne boa le­ża­ło na stole. Ktoś gło­śno za­ło­mo­tał w drzwi.

– Cud! To cud! Była trze­cia, jest druga, można pić go­dzi­nę dłu­żej. Chodź­cie się napić, wszy­scy! – za­wo­łał czyjś za­afe­ro­wa­ny głos.

 

*

Dwa dni po i sześć­dzie­siąt dwa lata przed.

 

Zdję­cia Astrid Kir­ch­herr były ge­nial­ne. Wy­lu­zo­wa­ni mło­dzi Be­atle­si kon­tra­sto­wa­li z sub­tel­ną blon­dyn­ką o wiel­kich, smut­nych oczach. W tle uno­si­ły się pa­sem­ka ty­to­nio­we­go dymu, na­da­jąc ca­ło­ści ir­ra­cjo­nal­ny kli­mat.

Nie wzię­ła za nie ani marki, za to po­sta­ra­ła się o au­to­gra­fy całej piąt­ki. Do­pi­sek Johna z całą pew­no­ścią spo­wo­do­wał­by ko­lej­ny ru­mie­niec u Poli, gdyby go mogła prze­czy­tać. Fak­tem jest, że od tam­te­go wie­czo­ra za­czął pisać wię­cej i coraz le­piej. Słów i pio­se­nek.

Gdyby Astrid za nie­speł­na dwa lata po tym spo­tka­niu ze­chcia­ła ka­so­wać po choć­by pięć­dzie­siąt fe­ni­gów od każ­de­go męż­czy­zny na świe­cie, który  nosił wy­my­ślo­ną przez nią dla The Be­atles fry­zu­rę, sta­ła­by się w parę mie­się­cy mi­lio­ner­ką.

 

Sztu­ka jest po­tę­gą.

 

*

 

Czte­ry dni po i sześć­dzie­siąt dwa lata przed.

 

Młody męż­czy­zna w gru­bych, do­da­ją­cych po­wa­gi oku­la­rach, wszedł do sie­dzi­by Deut­sche Bank przy Spe­er­sort 10 w Ham­bur­gu. Bez naj­mniej­szych kło­po­tów otwo­rzył sobie konto, wpła­cił pięć­set marek, po czym po­pro­sił o udo­stęp­nie­nie nie­wiel­kiej skryt­ki ban­ko­wej, w któ­rej umie­ścił za­kle­jo­ną ko­per­tę, pła­cąc z góry za sześć­dzie­siąt czte­ry  lata. Kiedy urzęd­nik, naj­wy­raź­niej zdu­mio­ny za­de­kla­ro­wa­niem tak dłu­gie­go ter­mi­nu prze­cho­wy­wa­nia de­po­zy­tu, py­ta­ją­co spoj­rzał na męż­czy­znę, ten bez wa­ha­nia wy­ja­śnił.

 

– Wie pan, je­stem z Pol­ski. Cho­le­ra wie, kiedy znowu do­sta­nę pasz­port.