Śmierć przez nienawiść

Sie­dzia­ła w pu­stej ka­wiar­ni. Przy­glą­da­ła się przed szybę ską­pa­ne­mu w pro­mie­niach sło­necz­nych ogro­do­wi. Wśród kwia­tów róży krą­ży­ły bru­nat­ne muchy wiel­ko­ści pię­ści do­ro­słe­go męż­czy­zny. Zwa­bio­ne za­pa­chem, od­bi­ja­ły się od liści i kar­ma­zy­no­wych płat­ków. Nie mogły przy­pusz­czać, że ro­śli­na znie­nac­ka wy­su­nie zęby i ukąsi jedną z nich. Zle­cia­ły się wszyst­kie do­oko­ła. Za­czę­ły na­rze­kać, że świat już nie jest bez­piecz­ny, że nawet nic nie­zna­czą­ce igrasz­ki mogą oka­zać się za­cząt­kiem prze­mo­cy fi­zycz­nej. Przy­le­cia­ło czym prę­dzej musze po­go­to­wie na sy­gna­le, po­trą­ca­jąc po dro­dze le­cą­ce­go do pracy szer­sze­nia. Tuż za nim zja­wi­ła się po­li­cja w au­tkach z owa­dzi­mi skrzy­deł­ka­mi i jedna z naj­lep­szych mu­szych praw­ni­czek w mie­ście. De­li­kwent – ofia­ra i za­ra­zem pro­wo­ka­tor całej akcji – oka­zał się synem pre­zy­den­ta mu­szej re­pu­bli­ki. Ten jakże krwa­wy i nie­po­trzeb­ny in­cy­dent stał się po­cząt­kiem nie­sna­sek mię­dzy mu­szy­mi lu­da­mi i wol­ny­mi kwia­ta­mi ogro­du ka­wia­ren­ki Bekon i Bekon.

Dana od­wró­ci­ła wzrok od ca­łe­go za­mie­sza­nia, gdyż na jej sto­li­ku usiadł gołąb.

– Co mogę pani podać? – za­py­tał, trzy­ma­jąc w skrzy­deł­ku dłu­go­pis i kart­kę.

– Kawa i ciast­ko wi­śnio­we.

– Kawa na jakim mleku?

– Tym, co za­wsze.

Gołąb za­gru­chał.

– Nie je­stem pani słu­gu­sem, żeby pa­mię­tać, jakie mleko pa­nien­ka raczy sobie brać za każ­dym razem. Wie pani, ilu klien­tów mamy co­dzien­nie? I każ­de­go mam tak spa­mię­tać?

Dana już miała się po­pra­wić i po­pro­sić o mleko mig­da­ło­we, gdy wtem gołąb kel­ner jej prze­rwał.

– Za karę dam na mleku owczym. A i na­pi­wek się za to na­le­ży. Dwa­dzie­ścia zło­tych monet, bo ina­czej za­dzwo­nię po po­li­cję.

Dana wy­cią­gnę­ła z kie­sze­ni płasz­cza do­ku­men­ty.

– Z tym może być pro­blem. Dana Staut, po­li­cjant­ka śled­cza ko­men­dy głów­nej po­li­cji się kła­nia.

Gołąb po­krę­cił głów­ką.

– Kogo my tutaj wpusz­cza­my.

Od­le­ciał wy­raź­nie ob­ra­żo­ny w stro­nę lady. Przy­go­to­wu­jąc kawę, patrzył spod byka na Danę, jakby ura­zi­ła mu całą pta­sią ro­dzi­nę.

Po chwi­li podał jej kawę i ka­wa­łek ciast­ka na ser­wet­ce z na­pi­sem – „Nie lu­bi­my tu ta­kich”.

Dana wró­ci­ła do przy­glą­da­nia się ogród­ko­we­mu in­cy­den­to­wi. Na jej nie­szczę­ście, na miej­scu zo­sta­li je­dy­nie muszy po­li­cjan­ci, spi­su­ją­cy ze­zna­nia oko­licz­nych kwiat­ków. Li­czy­ła na po­rząd­ną dra­ma­tur­gię, taką, że serce jej moc­niej za­bi­je i włosy dęba staną.

Nie mu­sia­ła jed­nak długo cze­kać. Do ka­wiar­ni Bekon i Bekon wtar­gnął jej kom­pan, rów­nież po­li­cjant śled­czy, czło­wiek o twa­rzy zło­żo­nej z czę­ści wielu ludzi (trau­ma­tycz­ne wy­da­rze­nie z lat mło­do­ści, gdy padł ofia­rą ban­dy­ty ba­wią­ce­go się w dok­to­ra Fran­ken­ste­ina; rzecz jasna nie chciał o tym mówić), Ro­dri­go Alon­zo.

– Zbie­raj się – oznaj­mił.

– Do­pie­ro co za­mó­wi­łam.

Na­pi­ła się kawy, po­wstrzy­mu­jąc od­ruch wy­miot­ny. W kon­sy­sten­cji napój przy­po­mi­nał roz­to­pio­ne lody.

– Ale spra­wa jest! No chodź, pro­szę, bę­dzie faj­nie.

Ro­dri­go nie lubił cze­kać, nie lubił też, gdy lu­dzie cze­ka­li na niego. Wielu rze­czy nie lubił.

– Mi­nu­ta, mak­sy­mal­nie dwie. Usiądź sobie.

Wy­ko­nał nie­chęt­nie po­le­ce­nie.

– Nie uwie­rzysz, do­rwa­li Dża­ber­ło­ka!

Dana pra­wie wy­plu­ła kawę.

– Co ty ga­dasz! Ale kiedy, gdzie?

– W parku na Strzel­ni­czej. Nor­mal­nie w biały dzień. Zna­lazł go chło­pak idący do szko­ły. Bie­da­czy­na, bę­dzie miał trau­mę do końca życia.

– Ale, że Dża­ber­łok nie żyje? – Dana zła­pa­ła się za głowę. – To po­waż­ne, bar­dzo po­waż­ne. Naj­więk­sza szy­cha w mie­ście po pro­stu za­bi­ta.

– No nie do końca. Żyje, ledwo co, ale żyje.

Dana ze­rwa­ła się.

– To na co jesz­cze cze­ka­my? Szyb­ko, mu­sisz mnie tam za­wieźć!

– Ale przed chwi­lą mó­wi­łaś, że…

Zła­pa­ła go za rękę i po­cią­gnę­ła w stro­nę wyj­ścia.

Na stole zo­sta­wi­ła za­pła­tę za śnia­da­nie i na­le­ży­ty na­pi­wek. Gołąb pod­le­ciał, za­brał fi­li­żan­kę z nie­do­pi­tą kawą i splu­nął przed sie­bie.

 

***

 

Je­cha­li długo, zde­cy­do­wa­nie za długo. Dana całą drogę się nie­cier­pli­wi­ła. Nie mogła przegapić momentu, gdy sprawiedliwość zostanie wymierzona. Gdy nieuchronna dłoń Temidy skieruje miecz w stronę niegodziwości i utnie jej ten obrzydliwy łeb.

Dża­ber­łok nie na­le­żał do istot, z któ­ry­mi warto było trzy­mać. Han­dlo­wał kró­li­czym zie­lem – sil­nie uza­leż­nia­ją­cym nar­ko­ty­kiem, pa­lo­nym naj­czę­ściej przez bied­nych, kry­mi­na­li­stów i tych, któ­rym w życiu się nie uło­ży­ło. Gdyby Dana pod­ję­ła inne de­cy­zje w życiu, gdyby nie miała właściwego wsparcia, moż­li­we, że skończyłaby jak oni.

– Za­wsze są­dzi­łem, że to my, po­li­cja do­rwie­my Dża­ber­ło­ka. Że któ­re­goś dnia omsknie mu się noga i wpad­nie w takie bagno, z któ­re­go nie da rady się wy­ka­ra­skać – oznaj­mił Ro­dri­go.

Wje­chał na drogę w trak­cie bu­do­wy. Dźwi­gi o prze­szklo­nych oczach pod­no­si­ły me­ta­lo­we ele­men­ty, brały po­tęż­ny za­mach i ci­ska­ły nimi w siną dal. Gdzieś w od­le­głej wio­sce jedna z palet spadła na drew­nia­ną chatę i zabiła ro­dzi­nę z dzieć­mi. Tak też roz­po­czę­ła się wojna wio­sko­wo–dro­go­wa.

– Nigdy by mu noga się nie omsknę­ła – stwier­dzi­ła Dana. – Tak po­tęż­ne isto­ty nigdy nie wpa­da­ły w ta­ra­pa­ty. Czy my­ślisz, że nikt nie wie­dział o tym, że był han­dla­rzem kró­li­cze­go zioła? Wie­dzia­łam ja, wie­dzia­łeś ty, wie­dzie­li nasi prze­ło­że­ni, wie­dział pre­zy­dent mia­sta. Czy ktoś miał za­miar coś z tym zro­bić? Oczy­wi­ście, że nie. Ru­szysz Dża­ber­ło­ka, ru­szysz całą prze­stęp­czą ma­chi­ne­rię, po­tęż­niej­szą od cze­go­kol­wiek w tym świe­cie.

Czuła się bez­sil­na, co na­pę­dza­ło w niej pędzącą jak konie na wy­ści­gach iry­ta­cję. Nie po to do­łą­czy­ła do służb, żeby teraz od­wra­cać wzrok od nie­spra­wie­dli­wo­ści.

– Wo­la­ła­byś wal­czyć z prze­stęp­czo­ścią twa­rzą w twarz – po­wie­dział Ro­dri­go, jakby czy­tając w jej my­ślach.

– Wo­la­ła­bym robić co­kol­wiek, ale mam zwią­za­ne ręce. Nie ja je­dy­na. – Czy słowa te były kłam­stwem? Nie uwa­ża­ła, że mówi do końca praw­dę. Gdyby chcia­ła, mo­gła­by coś zro­bić, nawet je­że­li by­ło­by to nie­zgod­ne z pra­wem. – A jed­nak ktoś zdo­łał do­rwać Dża­ber­ło­ka. Jakiś głu­piec do­tknął śpią­cej be­stii, nie wie­dząc do końca, co budzi.

– Głu­piec albo bo­ha­ter.

Ro­dri­go wje­chał do bu­dyn­ku przez roz­su­wa­ją­ce się, szkla­ne drzwi. Za­par­ko­wał na ru­cho­mych scho­dach i cze­kał, aż wznio­są auto na naj­wyż­sze pię­tro.

Dana do­strze­gła, że na par­te­rze grup­ka mło­dzień­ców w ob­dar­tych ubra­niach wła­mywała się do skle­pu ju­bi­ler­skie­go.

– Patrz na nich – po­wie­dzia­ła, wska­zu­jąc pal­cem. – Sta­ra­ją się po­pra­wić swój żywot.

Ro­dri­go wy­cią­gnął te­le­fon.

– Kod po­ma­rań­czo­wy. Ulica Szorst­ka, cen­trum han­dlo­we Brak Na­dziei, wła­ma­nie.

Dana przy­glą­da­ła się dzie­cia­kom wy­no­szą­cym w tor­bach złote ob­rącz­ki, pier­ścion­ki z dia­men­ta­mi i resz­tę ba­dzie­wia, na które nigdy nie by­ło­by ich stać.

– Co z tym zro­bią? – za­py­ta­ła Ro­dri­go.

– Nic, bo nie zdążą tego gdzie­kol­wiek opchnąć. Służ­by już jadą. Ale jak­bym miał zga­dy­wać, za­nio­są do lo­kal­ne­j szy­chy, która w za­mian da im nieco kró­li­cze­go zioła i parę bu­te­lek wódki. Chyba nie my­ślisz, że robią to, żeby wyjść z biedy?

Nie od­po­wie­dzia­ła. Auto wje­cha­ło na naj­wyż­sze pię­tro. Ro­dri­go wrzu­cił je­dyn­kę, roz­pę­dził się i prze­bił przez okno. Spa­da­li pa­rę­na­ście me­trów, co za­ję­ło im do­kład­nie pięć go­dzin. Dana w tym cza­sie się zdrzem­nę­ła. Śniła o wred­nym go­łę­biu kel­ne­rze, który nie chciał podać jej kawy. Zbul­wer­so­wa­na wsta­ła, wy­wró­ci­ła stół i ści­snę­ła go za szyję. Zanim zdą­ży­ła skrę­cić mu kark, obu­dził ją Ro­dri­go.

– Je­ste­śmy na miej­scu. Park na Strzel­ni­czej.

Wy­sie­dli. Dana prze­trą­ci­ła drzwia­mi od auta ro­we­rzy­stę ja­dą­ce­go po chod­ni­ku, po czym go zwy­zy­wa­ła.

Ra­tow­ni­cy me­dycz­ni krzą­ta­li się przy ciele Dża­ber­ło­ka, który z tru­dem od­dy­chał. Jeden z ra­tow­ni­ków, je­żo­zwierz z twa­rzą wy­ma­lo­wa­ną na pur­pu­ro­wo, podał mu strzy­kaw­ką środ­ki prze­ciw­bó­lo­we. Dwu­me­tro­wy czło­wiek przy­glą­dał się ofie­rze i za­pi­sy­wał coś w no­tat­ni­ku, roz­glą­da­jąc się co chwi­lę do­oko­ła. Star­sza pie­lę­gniar­ka uklę­kła przy Dża­ber­ło­ku i za­czę­ła gła­dzić go po smo­czej gło­wie.

Dana i Ro­dri­go roz­po­zna­li w tłu­mie zna­jo­me­go czło­wie­ka.

– Turk! – za­wo­łał Ro­dri­go. – Jak do­brze cię wi­dzieć. Co do­kład­nie się tu stało?

Męż­czy­zna po pięć­dzie­siąt­ce, ubra­ny w śnież­no­bia­ły far­tuch nie był wcale ra­tow­ni­kiem me­dycz­nym, cho­ciaż mógł na ta­kie­go wy­glą­dać. Na­le­żał do po­li­cji śled­czej. Był ich ko­le­gą po fachu.

– Próba za­bój­stwa. Na szczę­ście nie­uda­na. Ofia­ra to Dża­ber­łok. Spraw­ca ataku – on, Non Se­qu­itor.

Dana przyj­rza­ła się naj­pierw Dża­ber­ło­ko­wi. Pur­pu­ro­wa be­stia, przy­po­mi­na­ją­ca smoka, lecz nie dum­ne­go i wa­lecz­ne­go jak w le­gen­dach, ale na­puch­nię­te­go, z tru­dem mo­gą­ce­go się wzbić w prze­stwo­rza. Ledwo od­dy­chał. I cho­ciaż krę­ci­li się wokół niego ra­tow­ni­cy me­dycz­ni, po­da­wa­li środ­ki prze­ciw­bó­lo­we, za­cho­dzi­li w głowę, co tu zro­bić, żeby mu pomóc, Dża­ber­łok cier­piał. Dana za­sta­na­wia­ła się, o czym mógł my­śleć. Czy cho­ciaż przez chwi­lę za­trosz­czył się o los tych, któ­rych wcią­gnął w nałóg? Czy może je­dy­nie oba­wiał się o swój śmier­dzą­cy żywot?

Na­prze­ciw Dża­ber­ło­ka le­ża­ła druga be­stia. Prze­dziw­ne po­łą­cze­nie ma­chi­ne­rii i tkan­ki żywej. Wąż, któ­re­go po­ły­sku­ją­ce chro­mem ciało prze­cho­dzi­ło i wy­cho­dzi­ło przez por­tal, tak że z tru­dem szło doj­rzeć, jak ogrom­nych roz­mia­rów była to kre­atu­ra. Be­stia zwana Non Se­qu­ito­rem łkała wciąż, po­wta­rza­jąc, że nie jest za­bój­cą.

– Je­że­li nie ty, to kto? – za­grzmiał Turk, po czym przy­ci­snął butem ogon Non Se­qu­ito­ra.

– Nie wiem, do­praw­dy nie wiem. Do­brzy lu­dzie, pro­szę, puść­cie mnie wolno. Ja nie­win­ny. Ja je­dy­nie tędy prze­cho­dzi­łem.

– Po­dob­no ran­ne­go Dża­ber­ło­ka zna­lazł jakiś dzie­ciak. Gdzie on? Prze­słu­cha­li­ście go? – za­py­tał Ro­dri­go.

– Spie­szył się na lek­cje. Spraw­dzian z przy­ro­dy. Ist­nie­ją siły, z któ­ry­mi po­li­cja nie może wy­grać.

Dana po­my­śla­ła, że ist­nie­je zbyt wiele tych sił. Sił, które spra­wiły, że mia­sto stało się miej­scem nie­zgo­dy, walk i biedy.

– Non Se­qu­itor, tak?

– Zga­dza się, sza­now­na pani. Imię po dziad­ku.

– Błąd for­mal­ny. Non Se­qu­itur. Brak lo­gicz­nej spój­no­ści.

– Non Se­qu­itur, tak mój oj­ciec się na­zy­wał. Niech mu zie­mia lekką bę­dzie. Do­praw­dy nie wiem, o co cho­dzi, ko­cha­ne po­li­cjan­ty. Ja nie­win­ny. Za­trzy­ma­no mnie tak po pro­stu.

Dana zmie­rzy­ła wzro­kiem Turka. Z twa­rzy śled­cze­go nie zni­kał gry­mas.

– Zła­pa­no cię już wcze­śniej, Non Se­qu­ito­rze. Prze­myt nie­le­gal­nych sub­stan­cji. Dla­cze­go miał­bym uważać, że nie chcia­łeś się po­zbyć kon­ku­ren­cji?

A więc tak, po­my­śla­ła Dana, nie owi­ja­my w ba­weł­nę. Turk nie oba­wiał się mówić o nie­le­gal­nych po­ra­chun­kach wprost, przy całym ze­spo­le ra­tow­ni­czym.

– Za­mknij­cie go gdzieś… da­le­ko… żeby nie mógł wyjść – wy­chry­piał reszt­ka­mi sił Dża­ber­łok.

– Co na to po­wiesz, Non Se­qu­ito­rze? – drą­żył Turk.

– Nie­win­ny, ja nie­win­ny.

Turk za­pa­lił pa­pie­ro­sa i po chwi­li go zga­sił. Tę­czo­wy motyl pod­niósł nóż­ka­mi peta i od­le­ciał z nim w siną dal.

– Za­bierz­cie go na po­ste­ru­nek – zwró­cił się do Dany i Ro­dri­go. – Oby Dża­ber­łok wy­zdro­wiał. Oby.

– Mamy już się zwi­jać? Chwi­la, chwi­la. Coś mi tu nie pa­su­je. W jaki spo­sób Dża­ber­łok zo­stał za­ata­ko­wa­ny? Widzę, że jest w złym sta­nie, ale coś mi się tutaj nie do­da­je – drą­ży­ła Dana.

– Nie je­ste­śmy od tego. Dża­ber­łok zo­stał za­ata­ko­wa­ny znie­nac­ka. W bar­dzo bru­tal­ny spo­sób. Czy zo­stał zdzie­lo­ny po łbie pałką, czy do niego strze­lo­no, tym będą zaj­mo­wać się specjaliści.

– Dana, ro­bi­my, co mu­si­my i zmy­ka­my stąd – wtrą­cił się Ro­dri­go.

– Po pierw­sze, jak mamy go prze­wieźć na ko­men­dę? Po dru­gie, je­ste­śmy rów­nież śled­czy­mi. Mamy pracę do wy­ko­na­nia – upie­ra­ła się przy swoim Dana.

– Żad­nych pytań – skwi­to­wał Turk.

Danę roz­bo­la­ła głowa. Nie by­ło­by to nic dziw­ne­go, na co dzień mie­rzy­ła się z chro­nicz­ny­mi na­pa­da­mi mi­gre­ny, ale tym razem źró­dłem bólu głowy było co in­ne­go. Po­cisk prze­le­ciał tuż przy jej uchu, spra­wił, że na chwi­lę ogłu­chła. Nie zdą­ży­ła się odsunąć, zanim ru­nę­ło na nią ciało Turka z pię­cio­cen­ty­me­tro­wą dziu­rą w gło­wie.

Roz­pę­tał się chaos. Ra­tow­ni­cy me­dycz­ni za­czę­li bie­gać w kółko jak ko­gu­ty po­zba­wio­ne głowy. Dana z tru­dem wy­ka­ra­ska­ła się spod zwłok śled­cze­go. Wtedy też padł ko­lej­ny strzał. Non Se­qu­itor za­skrze­czał, a jego prze­ra­ża­ją­cy ryk wrył się w pa­mięć Dany na tyle, że zapamięta go do starości.

Be­stia padła na zie­mię, krwa­wiąc ole­jem.

– Szyb­ko, strza­ły do­bie­gły stam­tąd! – krzyk­nął Ro­dri­go i po­rwał Danę w stro­nę krza­ków.

Coś się w nich ru­sza­ło, tego była pewna. Przy­go­to­wa­ła pi­sto­let, w razie czego była go­to­wa strze­lać. Była żądna krwi, jej we­wnę­trza po­trze­ba spra­wie­dli­wo­ści wzię­ła górę.

Mknę­ła pierw­sza, po chwi­li zdą­ży­ła zgu­bić Ro­dri­go. Prze­dzie­ra­ła się przez krza­ki, które ra­ni­ły ręce. Jedna z ga­łę­zi ude­rzy­ła ją w twarz, po­zo­sta­wia­jąc ranę na czole.

– Chodź tu, po­two­rze!

Wy­bie­gła na traw­nik. Pusto, żad­nej żywej duszy, cho­ciaż czuła, że przed chwi­lą ktoś tu jesz­cze był. Przyj­rza­ła się tra­wie, brak śla­dów. Na­słu­chi­wa­ła przez chwi­lę. Nikt nie biegł po chod­ni­ku. Na­past­nik roz­pły­nął się mię­dzy li­ść­mi.

– Dano, do dia­bła! Nie zo­sta­wiaj mnie w tyle!

– Co to było? Wi­dzia­łeś co­kol­wiek?

– Nic, je­dy­nie po­cisk wy­la­tu­ją­cy z krza­ków.

– Nie mogę w to uwie­rzyć! W biały dzień za­bi­to po­dej­rza­ne­go o na­paść i Turka. I to pod na­szym nosem. Nie na­da­je­my się do tej ro­bo­ty, Ro­dri­go.

Zanim part­ner zdą­żył co­kol­wiek od­po­wie­dzieć, padł ko­lej­ny strzał.

Wró­ci­li na miej­sce zda­rze­nia. Ciało Dża­ber­ło­ka roz­to­pi­ło się w ka­łu­żę smoły, a ra­tow­ni­cy me­dycz­ni ucie­kli, bojąc się o swoje życie.

– Dano, scho­waj się – po­in­stru­ował ją Ro­dri­go.

– Nie, kto­kol­wiek to był, chciał do­paść kon­kret­ne cele.

– Skąd mo­żesz być tego pewna? Zabił Turka! To nasz czło­wiek. Ja­kieś szu­mo­wi­ny? Ro­zu­miem, po­ra­chun­ki ma­fij­ne lub ktoś ma­ją­cy ich dosyć. Ale Turk? Co on ta­kie­go zro­bił?

– Oj prze­stań! Wiesz do­brze, że świę­ty też nie był. Po­zwa­lał na wszyst­ko, co złe w tym mie­ście. Ilu takim Dża­ber­ło­kom krył tyłek?

– To nie za­le­ża­ło do niego. Wszyst­ko szło z góry. Od władz mia­sta, pre­zy­den­ta, może jesz­cze po­tęż­niej­szych istot. My też świę­ci nie je­ste­śmy. Za­wsze wy­ko­ny­wa­li­śmy roz­ka­zy.

– Więc może w końcu zna­lazł się jakiś świę­ty, który wziął wszyst­ko w swoje ręce.

Uklę­kła przy ka­łu­ży bę­dą­cej jesz­cze przed chwi­lą Dża­ber­ło­kiem.

– Pię­cio­cen­ty­me­tro­wy po­cisk – po­wie­dzia­ła do sie­bie, przy­glą­da­jąc się kuli. – Nikt ta­kich nie pro­du­ku­je, są nie­po­ręcz­ne, za duże na zwy­kły pi­sto­let. Więk­szej broni nikt nie zdo­łał­by prze­nieść do parku.

– Nie do­ty­kaj tego, Dano. Po­cze­kaj na resz­tę ze­spo­łu.

Przyj­rza­ła się po­ci­sko­wi. Był lekki ni­czym piór­ko. Zu­peł­nie jakby nie trzy­ma­ła ni­cze­go w dłoni. Było w nim coś zna­jo­me­go. Jakiś sły­szal­ny tylko dla niej głos szep­tał, że już kie­dyś za­po­zna­ła się z po­ci­skiem. Może nie w tym życiu, ale w ja­kimś innym na pewno. Wzię­ła go na rand­kę, do dro­giej re­stau­ra­cji, gdzie kel­ne­rzy ho­ma­ry po­da­wa­li przy­staw­ki z wę­dzo­ne­go drew­na po psich bu­dach i lody z naj­lep­szej desz­czów­ki.

– Do licha, ktoś go pod­pi­sał – rze­kła, przy­glą­da­jąc się gra­we­run­kom na po­ci­sku. – BB. Dwie nędz­ne, nic nie­zna­czą­ce li­te­ry. Znasz ja­kichś pro­du­cen­tów broni o ta­kich ini­cja­łach?

– Oczy­wi­ście, że nie. – Ro­dri­go ujął dłoń Dany. – Nikt prze­cież nie pro­du­ku­je ta­kiej amu­ni­cji, przy­naj­mniej nie w prze­my­śle glo­bal­nym. Może to jakiś woj­sko­wy pro­dukt albo dzie­ło nik­czem­nych rąk z pół­świat­ka. Zo­staw to, Dano, do ni­cze­go do­bre­go cię to nie do­pro­wa­dzi.

Ode­pchnę­ła go od sie­bie. Po tym wszyst­kim miał czel­ność mówić, że ma zo­sta­wić ko­lej­ną spra­wę? Po­zwo­lić, żeby zo­sta­ła za­mie­cio­na pod dywan? Miała tego dosyć, tej nie­spra­wie­dli­wo­ści, tego cią­głe­go wku­rze­nia. Ile­kroć bu­dzi­ła się o po­ran­ku, czuła tylko nie­po­ha­mo­wa­ną złość na cały świat i na fakt, że ni­cze­go nie może zro­bić, by go po­lep­szyć.

– Idź precz. W tym mo­men­cie masz stąd odejść – roz­ka­za­ła gło­sem na tyle spo­koj­nym, że sama się sobie dzi­wi­ła.

– Uwa­żam tylko, że po­peł­niasz błąd.

– Nie, cze­kaj! Nie idź jesz­cze. Mu­sisz mnie gdzieś za­wieźć.

Olśni­ło ją. Może to przez Słoń­ce wy­chodzące zza chmur i z uśmie­chem od ucha do ucha ofia­ro­wujące jej naj­po­tęż­niej­szy z pro­my­ków świetl­nych.

– BB. Bekon i Bekon. Nie wie­rzę. Nie mogę uwie­rzyć, że wszyst­ko się tak łączy.

– Cze­kaj, droga damo, chyba nie my­ślisz, że ta pod­rzęd­na ja­dło­daj­nia ma coś wspól­ne­go z tymi za­bój­stwa­mi?

– Ma wszyst­ko, a teraz mnie tam za­wieź.

Wzru­szył ra­mio­na­mi. Wsie­dli za kółko.

Zo­sta­wi­li za sobą zwło­ki, któ­ry­mi Dana nie chciała się prze­jmować. Do­sta­li to, na co za­słu­ży­li.

 

***

 

Je­cha­li w sumie dwa dni. Jeden stali w korku mię­dzy Rzą­do­wą, a Pod­wiej­ską. Nie­koń­czą­ce się ro­bo­ty dro­go­we. Dana do­strze­gła, że jedno z aut stało tam już dobre parę mie­się­cy. Po­kry­ła je rdza, a kie­row­ca za­mie­nił w ko­ścio­tru­pa. Po­ma­chał jej, a ona w odpowiedzi po­ka­za­ła mu środ­ko­wy palec.

Nie mogła za­snąć, cho­ciaż bar­dzo tego pra­gnę­ła. Naj­chęt­niej obu­dzi­ła­by się w świe­cie, gdzie ro­bo­ty dro­go­we nie trwa­ją ca­ły­mi ty­siąc­le­cia­mi i gdzie za­bój­cy nie mor­du­ją w ciągu dnia. Noc jest prze­cież ide­al­ną porą na takie eska­pa­dy. Je­że­li chcesz kogoś uka­tru­pić, wy­bierz noc, do­brzy lu­dzie śpią, a tylko zło­czyń­cy wy­chy­la­ją plu­ga­wy nos, by ukraść ta­bli­ce re­je­stra­cyj­ne.

W końcu przy­je­cha­li pod knaj­pę Bekon i Bekon. Dana roz­ka­za­ła, żeby Ro­dri­go zo­stał w aucie. Nie chcia­ła go wi­dzieć i znać (pod­czas jazdy trzy­ma­ła dłoń bli­sko twa­rzy), a poza tym czuła, że wszyst­kie te zda­rze­nia kręcą się wokół niej.

Był śro­dek nocy, a jed­nak Bekon i Bekon był wciąż otwar­ty. We­wnątrz świe­ci­ła się je­dy­nie ża­rów­ka nad ladą. Dana we­szła do środ­ka.

Śmier­dzia­ło sta­rym ole­jem z fry­tu­ry. Był to nowy za­pach, któ­re­go nigdy wcze­śniej tutaj nie czuła. Zu­peł­nie jakby miej­sce opu­sto­sza­ło parę mie­się­cy temu.

– Masz rację, mi­nę­ły mie­sią­ce, zanim zdo­ła­łaś tu wró­cić.

Usły­sza­ła głos do­bie­ga­ją­cy z za­ple­cza.

We­wnątrz nie­wiel­kie­go po­miesz­cze­nia so­cjal­ne­go, w gnieź­dzie ze słomy sie­dział gołąb kel­ner. Po­pa­lał cy­ga­ro. W skrzydełku trzymał szklan­kę z whi­sky.

– W końcu się tutaj zna­la­złaś. Czy chcesz, żebym bił ci brawo? Mogę to zro­bić, ale może go­łę­bie brawa nie są w twoim gu­ście?

– Tłu­macz się, ptaku.

Rzu­ci­ła w jego stro­nę po­cisk.

– Pięk­ne, praw­da? Gdyby w życiu mi się po­szczę­ści­ło, po­da­ro­wał­bym taką bły­skot­kę mojej uko­cha­nej go­łę­bi­cy. Ale wi­dzisz, nie łatwo jest prze­żyć w tym mie­ście, może na całym świe­cie. Trze­ba pra­co­wać, od­kła­dać za­ro­bio­ne pie­nią­dze, in­we­sto­wać, pła­cić po­dat­ki. Sporo tego, czyż nie? Czę­sto nie ma się głowy na spra­wy bli­skich. Mia­łem taką jedną na oku, prze­pięk­na była, bru­nat­na, nawet za­dzior­na, lubię takie, ale słu­chaj, ty psi prysz­czu, mi­łość nie czeka. Nigdy. Zna­la­zła sobie lep­sze­go, orła, co może za­bie­rać ją wszę­dzie, a naj­le­piej z dala od tego przy­byt­ku nie­do­li.

– Co to za amu­ni­cja? Do kogo na­le­ży?

Kel­ner gołąb się za­śmiał.

– Nie tak pręd­ko. Wiesz, co mnie naj­bar­dziej cie­szy w losie mojej uko­cha­nej? Że jej już tu nie ma. Oczy­wi­ście żyje. Nie je­stem na tyle okrut­ny, żeby ży­czyć jej śmier­ci. Wręcz prze­ciw­nie. Chcę dla niej jak naj­le­piej. Jest da­le­ko stąd. Wy­pro­wa­dzi­ła się. Bar­dzo do­brze. Idą złe czasy, bar­dzo złe. Chyba sama już to za­uwa­ży­łaś. Wszyst­kie te wojny, nie­spra­wie­dli­wość, nawet czas do­stał kręć­ka i teraz toczy bitwę z rze­czy­wi­sto­ścią. Wy­obra­żasz sobie? Takie po­tęż­ne byty i mają sie­bie dosyć. A co w cen­trum tego wszyst­kie­go? Nie­na­wiść.

– Wiesz, czego nie­na­wi­dzę? Ta­kie­go glę­dze­nia. Skoro jest ci tak źle, leć za swoją panną! To ty za­bi­łeś Dża­ber­ło­ka, Non Se­qu­ito­ra i Turka. Dla­te­go nie mo­głam cię zna­leźć. Za­miast na lą­dzie, wzbi­łeś się w prze­stwo­rza i ucie­kłeś.

– Ach, czyli już wszyst­ko prze­kal­ku­lo­wa­łaś. Po­tra­fisz łą­czyć krop­ki. Wszyst­ko skle­ja się w pięk­ną ca­łość.

– Co z bro­nią? Co z nią zro­bi­łeś, ty ma­te­ria­le na po­dusz­kę?

Szyb­kim ru­chem skrzy­dła gołąb kel­ner wy­cią­gnął z gniaz­da pi­sto­let i wy­ce­lo­wał nim w Danę.

– Mó­wisz o niej? Otrzy­ma­łem w spad­ku po ojcu. Wal­czył w woj­nie go­łę­bio­wo–ja­strzę­biej. Jak mo­żesz za­uwa­żyć, tylko jedna stro­na oka­za­ła się zwy­cię­ska. Pta­sie móżdż­ki nie zo­rien­to­wa­ły się, że w bi­twach można uży­wać cze­goś wię­cej niż tylko szpo­nów i dzio­bów.

Dana rów­nież wy­ce­lo­wa­ła ze swo­jej broni. Była pewna, że bę­dzie szyb­sza od go­łę­bia. Po­win­na już teraz wy­strze­lić i mieć wszyst­ko gdzieś.

– Ale coś ci tu nie pa­su­je – dodał gołąb kel­ner. – Wy­bacz, że tak wkra­dam się do umy­słu, ale ob­słu­gu­jąc tylu nie­zde­cy­do­wa­nych klien­tów, zdo­by­wasz pewne nie­ty­po­we umie­jęt­no­ści.

– To nie byłeś ty – po­wie­dzia­ła po chwi­li Dana. – To nie ty ich za­bi­łeś, praw­da?

– Bingo, ko­cha­ny psie. Moje cacko nie zdo­ła­ło­by po­mie­ścić ta­kiej amu­ni­cji. Ale także nie miał­bym za­mia­ru ich za­bi­jać. Do ta­kiej zbrod­ni po­trze­ba cze­goś wię­cej niż za­pi­ja­czo­nej ja­dacz­ki. To sie­dzi we­wnątrz. Ta nie­na­wiść, ta iry­ta­cja całym ota­cza­ją­cym cię świa­tem. Wiesz o tym, praw­da? Te uczu­cia nie rodzą się z dnia na dzień. Gdy byłem za­ję­ty roz­my­śla­niem o uko­cha­nej i o przy­szło­ści knaj­py, ktoś inny dążył w my­ślach do cze­goś zu­peł­nie od­mien­ne­go. Jakby tu na­pra­wić świat? Cięż­kie za­da­nie. Gdy zaj­miesz się ra­to­wa­niem nie­mow­ląt wy­rzu­co­nych do stud­ni, ktoś inny opchnie ki­lo­gram nar­ko­ty­ków wśród bied­nej mło­dzie­ży. Walka z wia­tra­ka­mi.

– Skąd to wiesz?

– Pro­ste, je­stem kel­ne­rem. Wiem, co bę­dziesz chcia­ła za­mó­wić, zanim nawet wej­dziesz do lo­ka­lu. Wiem nawet, o czym my­ślisz, kogo masz dosyć, kto znowu cię wku­rzył. A ta­kich osób było pełno, czyż nie?

Czuła się naga. Wszyst­kie jej myśli, nawet te pier­wot­ne roz­ło­żo­ne na czyn­ni­ki pierw­sze. Wku­rza­ło ją to, och, jakże bar­dzo wku­rza­ło.

– No ale star­czy mo­je­go ga­da­nia. Nie mam przy­szło­ści. Je­stem tylko go­łę­biem, któ­re­go żywot i tak za długo się cią­gnął.

Od­wró­cił pi­sto­let w swoją stro­nę i już miał wy­strze­lić, gdy nagle pię­cio­cen­ty­me­tro­wa kula wle­cia­ła przez ko­ry­tarz i prze­bi­ła ciało go­łę­bia na wylot.

Dana ze­rwa­ła się w jego stro­nę. Nie mogła już go ura­to­wać. Ale czy chcia­ła­by to zro­bić?

– Ktoś na cie­bie czeka – wy­rze­kła go­łę­bia głowa odłą­czo­na od resz­ty ciała.

Nie my­li­ła się. Przy­naj­mniej raz, reszt­ka­mi sił nie wy­pro­wa­dził Dany z rów­no­wa­gi.

Przy sto­li­ku nie­opo­dal wy­wie­szo­ne­go menu sie­dzia­ły dwie osoby.

– Usiądź obok nas – po­wie­dział zna­jo­my głos.

Zro­bi­ła to.

– O wszyst­kim już wiem i jest mi przy­kro. Gdy­bym tylko wie­dział, może zdo­łał­bym ci pomóc – rzekł Ro­dri­go.

Czło­wiek o twa­rzy in­nych ludzi, ale gdy na niego spo­glą­da­ła, za­wsze wi­dzia­ła tylko jedną.

– Macie sobie sporo do wy­tłu­ma­cze­nia. Może już pójdę.

– Nie – roz­ka­zał wład­czy głos.

Ten sam głos, któ­rym Dana ope­ro­wa­ła na co dzień, lecz tym razem nie na­le­żał do niej. Nie do końca.

Na­prze­ciw Dany sie­dzia­ła zjawa, któ­rej kon­tu­ry z tru­dem mogła do­strzec. Po­ja­wia­ła się, gdy za oknem ude­rzał pio­run, a po chwi­li zni­ka­ła.

– Je­steś… mną?

– Czymś wię­cej.

Zjawa uło­ży­ła na stole pi­sto­let – broń, która ode­bra­ła życie przy­naj­mniej czte­rem oso­bom.

– Szu­ka­łaś za­bój­cy i oto je­stem.

Burza za oknem roz­pę­ta­ła się na dobre. Okna w lo­ka­lu roz­trza­ska­ły się w drob­ny mak, do środ­ka wle­cia­ły wczo­raj­sze ga­ze­ty po­rwa­ne przez wiatr, li­ście z parku na Strzel­ni­czej, bi­żu­te­ria z ob­ra­bo­wa­ne­go sa­lo­nu ju­bi­ler­skie­go i ciała zło­dzie­jasz­ków roz­strze­la­ne pod­czas ulicz­nych po­ty­czek.

Dana w końcu do­strze­gła, że zjawa jest w rze­czy­wi­sto­ści nią, ko­bie­tą znisz­czo­ną przez nie­spra­wie­dli­wość świa­ta i ro­dzą­cą się w niej nie­na­wiść.

– Wszyst­ko ro­zu­miem. Stwo­rzy­łam cię. Ja­kimś cudem roz­łą­czy­łam duszę na dwie czę­ści i po­zwo­li­łam, żebyś żyła w tej for­mie.

– Byłam tylko wid­mem, cząst­ką cie­bie, która nie mogła ina­czej funk­cjo­no­wać. Od za­wsze pra­gnę­łaś zmie­niać świat. Gdy byłaś mała, obraz po­li­cjan­ta, stró­ża prawa, za­gnieź­dził się w tobie tak głę­bo­ko, że nie po­tra­fi­łaś wy­brać innej przy­szło­ści. Mia­łaś am­bi­cje, pra­gnie­nia, wie­dzia­łaś, że nie zo­sta­łaś zro­dzo­na po to, żeby stać w cie­niu. A jed­nak praw­dzi­we życie zdo­ła­ło cię zmiaż­dżyć, zmie­nić w po­słusz­ne­go oby­wa­te­la tego za­po­mnia­ne­go przez bó­stwa mia­sta. Mia­łaś zwią­za­ne ręce, cho­ciaż kaj­dan­ki no­si­łaś w kie­sze­ni. Nie od­zy­wa­łaś się, gdy o to cię nie pro­szo­no. Żyłaś, żeby być czę­ścią ma­chi­ny nisz­czą­cej wszyst­ko, co ko­cha­łaś. Nie za­zna­łaś spra­wie­dli­wo­ści, nie dzie­li­łaś się z in­ny­mi do­bro­cią. Ale jak bar­dzo tego pra­gnę­łaś. Po­trze­bo­wa­łaś, żeby świat zo­stał zmie­nio­ny już teraz, w tym mo­men­cie, a on zmie­niał się na gor­sze. Nie ma nic okrut­niej­sze­go niż spo­glą­da­nie w ot­chłań, która po­że­ra wszyst­ko, co mi­łu­jesz ponad życie. Nie mo­głaś stać z boku, a jed­nak mu­sia­łaś. Nie mo­głaś wziąć spraw w swoje ręce, a ja­kimś cudem zdo­ła­łaś.

– Nie­na­wi­dzi­łam Dża­ber­ło­ka za to, że zmie­nił moją ro­dzin­ną dziel­ni­cę w wy­lę­gar­nie ban­dy­tów. Za każ­dym razem, gdy tra­fiał na ko­men­dę, mo­dli­łam się, że to pie­kło się skoń­czy. Wie­rzy­łam w to, że do­brzy lu­dzie w końcu wy­gra­ją. Na­stęp­ne­go dnia wi­dzia­łam, jak ści­ska ośli­zgłą dłoń pre­zy­den­ta i wie­dzia­łam, że koło toczy się dalej. Znie­na­wi­dzi­łam Non Se­qu­ito­ra za to, że po­ma­gał kołu je­chać dalej. Był ko­lej­nym try­bi­kiem w za­bój­czej ma­szy­nie. A ponad wszyst­ko nie­na­wi­dzi­łam Turka, że na to wszyst­ko po­zwa­lał. Sta­jąc się stró­żem prawa, miał sprze­ci­wiać się wszyst­kie­mu, co złe, chro­nić nie­win­nych, po­ma­gać im, a je­dy­ne co robił, to po­zwa­lał na dal­szy upa­dek ludz­ko­ści.

– W końcu wzię­łaś spra­wy w swoje ręce. Nikt nie zdo­łał­by zmie­nić ich spo­so­bu my­śle­nia. Je­że­li re­wo­lu­cja miała na­dejść, nie­któ­rzy lu­dzie mu­sie­li znik­nąć.

– Tak jak znik­nął gołąb kel­ner.

– Który nie­na­wi­dził wszyst­kie­go.

– A po­trzeb­ne są war­to­ści, na któ­rych można zmie­nić świat.

– Koło nie­na­wi­ści musi zo­stać w końcu za­trzy­ma­ne.

Dana spoj­rza­ła na broń le­żą­cą na stole. Tak jak zjawa, po­ja­wia­ła się i zni­ka­ła.

– Jesz­cze tro­chę, jesz­cze chwi­la, a sta­niesz się czę­ścią no­we­go świa­ta.

– Cie­szę się, Dano, że zdo­ła­ły­ście to sobie wy­ja­śnić – wtrą­cił się Ro­dri­go. – Nie wie­rzy­łem w to, co zjawa mi opo­wia­da­ła. Są­dzi­łem, że jest je­dy­nie mor­der­cą kry­ją­cym się pod tą nie­ziem­ską po­wło­ką. Ale ona była tobą. Gdy tylko uj­rza­łem twoje ob­li­cze, wie­dzia­łem, że to praw­da.

– Więc, co chcesz z tym zro­bić? – za­py­ta­ły obie.

– Mu­si­my za­koń­czyć całą tę nie­na­wiść. Je­stem pe­wien, że ist­nie­ją lu­dzie, któ­rzy mogą ci pomóc. Zdo­łasz od­po­ku­to­wać za wszyst­kie grze­chy.

– Kie­dyś wie­rzy­łam, że je­dy­nie nik­czem­ni­cy są zdol­ni do po­peł­nia­nia naj­gor­szych zbrod­ni, ale teraz wiem, że świat jest zbyt okrut­ny, by dobro mogło prze­trwać. Je­że­li tego trze­ba, będą nieść krzyż stwo­rzo­ny z grze­chów.

– Dano, pro­szę, opa­mię­taj się.

– Co­kol­wiek do mnie czu­jesz, Ro­dri­go, wiedz, że za­wsze da­rzy­łam cię sza­cun­kiem, ale świat musi zo­stać na­pra­wio­ny. Zro­bię wszyst­ko, by tak się stało. Zwłasz­cza teraz, gdy mam u swego boku zjawę.

Chwy­ci­ła za broń.

Ro­dri­go je­dy­nie ski­nął głową, wie­dząc, że nie zdoła ni­cze­go zmie­nić.

Padł prze­bi­ty po­ci­skiem.

Je­dy­ne, co po nim zo­sta­ło, to bo­chen­ki chle­ba.

– Za­wsze zna­łam ta­jem­ni­cę two­jej twa­rzy, Ro­dri­go. Stwo­rzo­no cię z cia­sta, żebym miała kogoś u boku. Kogoś ide­al­ne­go, kto zdoła za­trzy­mać mnie w miej­scu. Że­gnaj, mój przy­ja­cie­lu.

 

***

 

Wy­bi­ło po­łu­dnie. Pre­zy­dent ze­brał przed pa­ła­cem prasę, przy­chyl­nych sobie ludzi i mo­tłoch ma­ją­cy robić za sztucz­ny tłum. Opo­wia­dał, jak to wła­dze dziel­nie wal­czą z usu­wa­niem szkód po na­wał­ni­cach, jak to mia­sto wsta­nie na nogi. Nie za­po­mniał na­po­mknąć o nad­cho­dzą­cych wy­bo­rach i o si­łach opo­zy­cyj­nych, które naj­chęt­niej sprze­da­ły­by mia­sto w cudze ręce.

Dana i zjawa ob­ser­wo­wa­ły wszyst­ko z dachu pocz­ty.

– Ile kłamstw zdoła zmie­ścić w jed­nej mi­nu­cie?

– Za chwi­lę nie wy­po­wie żad­ne­go.

Dana przy­mie­rzy­ła się do strza­łu.

Prze­klę­ła pod nosem i zmie­nia­jąc całą we­wnętrz­ną nie­na­wiść w siłę spraw­czą, wy­strze­li­ła.