Gorące jesienne popołudnie

A było tak spokojnie, tak jesiennie. Nie mogło tak zostać? No, co komu to szkodziło? Siedzenie przy stole w ogrodzie, po obiedzie, gdy słońce przygrzewa, nie jest najgorszym zajęciem, nawet gdyby miało trwać w nieskończoność. 

Ciepłe popołudnie pieściło rozleniwione obiadem ciało, lekki wiatr porywał do tańca włosy, które Kalina co jakiś czas musiała odgarniać z twarzy. 

– Jeszcze herbaty, moja droga? – spytała życzliwie ciotka, nachylając się nad filiżanką z parującym dzbankiem w ręku. 

Starsza kobieta miała wielki nos i burzę kręconych włosów o barwie dojrzałego żyta. Wielki kwiat chryzantemy we włosach oraz pastelowo-kolorowa sukienka sprawiały, że wyglądała jak elf ogrodowy. Kalina pomyślała, że sama chciałaby być takim elfem.

– Poproszę, ciociu. Dziękuję. Usiądź z nami na chwilkę – powiedziała z uśmiechem do starszej kobiety. 

Ta, najwyraźniej uradowana, przysiadła ochoczo na stołeczku. Poprawiła fartuszek i od razu zaczęła:

– Spróbuj jabłuszka, kochanie, bardzo smaczne, poczęstuj też kolegę. Acha i, proszę cię, zrób coś z tym królikiem.

– Nie ze mną te numery, ciociu, sama zjedz jabłko, przecież widzę, że aż czarne. Nie jemy takich. A królika dzisiaj oddam, pożyczyłam od Alicji, wiesz, tej sąsiadki. 

– Od Alicji? To dlatego taki żarłok z niego, ona pewnie go nie karmi. Ale tak nie można, zobacz, on psuje nasz zegar. Kto to naprawi?

Królik faktycznie zajęty był obgryzaniem marchewki w pięknie zaprojektowanym zegarze słonecznym. 

– Trzeba było wskazówki zrobić z chrzanu. Nie ruszyłby. A tak, cioteczko, cóż począć. Królik jest mi potrzebny do projektu rzeźby, bez niego nie byłoby arcydzieła. Prawda, Bucefale?

Leżący na trawie, wsparty na łokciu, czarnoskóry mężczyzna spojrzał na obie panie. Jego jedyną ozdobą był kwietny wianek  na głowie, nagie ciało połyskiwało lekko w promieniach słońca, nadając skórze kolor gorącej czekolady z pomarańczą. 

– Prawda, Kala, jest pojęciem, które najpierw trzeba zgłębić, by się w ogóle wypowiadać. Ale mogę za to stwierdzić, że leżenie na trawie bez ubrania to niesamowite przeżycie – odparł poważnie rozleniwiony mężczyzna. 

– Ależ Buc z ciebie, nie odwracaj kota ogonem, proszę cię, bo cioteczka się obrazi. 

Cioteczka miała jednak inne zmartwienia. 

– Ten twój królik zżera mi cyferki!

– On nie jest mój, tylko Alicji. I nic nie poradzę, że lubi twoje aksamitki. Może po prostu sprawdza godzinę?

– Wsadziłabyś go do jakiejś klatki, nie byłoby problemu!

Kalina lekko się zdenerwowała, bo lubiła królika.

– No, jasne, może jeszcze zetniemy mu głowę! Przypominam ci, że jesteś już na emeryturze. Droga cioteczko, osobiście skrócę cię o głowę, jeśli nie przestaniesz wciąż…

Jej słowa cichły powoli, w miarę jak królik niepostrzeżenie oddalał się od stołu w ogrodzie. Marchew była smaczna, ale zobaczył, że dalej rośnie sałata. Koniecznie musiał dotrzeć do królowej warzywnika. Inaczej nie można będzie nazwać tego obiadem. No i jeszcze ten wiecznie głodny obcy w jego wnętrzu… Pokicał do zielonych grządek, gdzie całkiem nie przypadkiem z jędrnej, chrupiącej sałaty układał się napis: Czas. Królik zjadł z apetytem listek i zniknął.

 

Zebranie było nudne. Spotkanie u szefa było nudne. Ale pierwsze miejsce zajął dzisiaj ostatni klient. Był tak nudny, że Klif myślał całkiem poważnie, czy nie uciec. Czuł każdym włoskiem na łydce, że nie zniesie ani minuty więcej z tym szarym, zgaszonym człowiekiem, jego fakturami, które też, oczywiście, były nudne. Żadnych nieścisłości, niespodzianek, wydatków do ukrycia. Chciał krzyczeć, tak bardzo, mocno, do samego nieba. Zacisnął na chwilę pięści i odezwał się rzeczowo:

– Tę pozycję przeniesiemy na następny miesiąc i już powinno się wszystko zgadzać.

– Dziękuję. A czy może pan od razu zrobić roczne rozliczenie? Wie pan, jak już tu jestem… – spytał jednostajnym, cichym głosem szary człowiek. 

Krzyczeć, krzyczeć. Klif spojrzał wymownie na zegarek, choć nawet nie widział wskazówek. To pewnie ze zmęczenia. 

– Oczywiście, mogę. Ale to zajmie nieco czasu – powiedział powoli z nadzieją, że może jednak jakimś cudem ten klient gdzieś się spieszy. 

 – Dobrze, poczekam, mam czas.

Pomocy! Klif w środku cały wyrywał się, by uciec. Wtedy zajrzał szef.

– Hej, jadę już do domu. Widzę, że nadgodziny robisz. Pamiętaj, żeby sprawdzić jeszcze dzisiaj te dane za kwartał. Do jutra!

I poszedł. Klif zacisnął zęby. Przez chwilę wydawało mu się, że szary człowiek lekko się uśmiecha, uciekając wzrokiem gdzieś w dół. Nie, na pewno nie, nie ma tu nic śmiesznego. Zaraz, jak on się nazywał… No, tak, oczywiście. Szarak. Jerzy Szarak. 

– Wie pan, jednak zrobimy to jutro, nie czuję się na siłach jakoś… to znaczy system mi wywala dane, coś nie działa… możemy się umówić na przyszły tydzień?

Klient spojrzał żywiej na zmęczonego pracownika. Klifowi wydał się nagle jakby mniej szary, uszy mu nieco urosły, nos poruszył się jakoś dziwnie. Jerzy Szarak wyraźnie budził się z letargu. 

– Przyszły tydzień, ach, tak, przyszły tydzień, myślę, że nie będzie problemu, mam czas, ach, mam dużo czasu. Tak, tak, wtorek może, wtorek jest krótki, tak, tak – powiedział, a z każdym słowem przyspieszał, jakby ktoś wewnątrz napędzał trybiki, by kręciły się szybciej. 

– Krótki? – Nie zrozumiał Klif.

– Tak, tak, krótki, wtorek, krótkie słowo, tak, tak, dobry dzień ten wtorek. 

– Nooo, dobrze, jeżeli wtorek panu pasuje, to zaznaczę w kalendarzu, czy jedenasta będzie dobra?

Odruchowo spojrzał na zegarek. Gdzie się podziały wskazówki?

– Tak, jedenasta, tak, chociaż druga jest lepsza. Krótka. 

– Acha, krótka, no oczywiście. Nie pomyślałem. To na drugą?

– Tak, proszę. Dziękuję. Druga, wtorek. Tak, tak. 

Zachodziła zmiana, teraz już widoczna. Nie było mowy o pomyłce. Szarak jaśniał w oczach, pojawiło się już gdzieniegdzie białe futerko. Otaczała go błękitna poświata, Klif dostrzegł z tyłu, za plecami klienta jakieś zielone przestrzenie, falujące trawy, opromienione słońcem doliny. Poczuł dojmującą tęsknotę. 

– Muszę już iść, niedługo podwieczorek, muszę iść, tak, tak, do widzenia. 

I zniknął. W powietrzu przez chwilę zawisł puszek białego futra, po czym powoli spłynął w dół. 

– Do widzenia – powiedział słabym głosem Klif.

I wtedy na jego biurku wylądował mężczyzna, w pięknej pozie, wsparty na łokciu, zamyślony, i całkowicie nagi. Jego ciemna skóra lekko połyskiwała i wokół rozszedł się zapach pomarańczy. Klif jęknął. 

Mężczyzna, nieco zdziwiony, uniósł się i rozejrzał. 

– Ciekawe, interesujące. Czy to, co widzimy, to prawda? Czy nasze zmysły oddają rzeczywistość, czy zwodzą nas, czytając nasze sny i pragnienia duszy?

– Naprawdę, nie wiem – odpowiedział odruchowo pracownik działu księgowego. 

– To niezwykłe doświadczenie, nie sądzi pan? Przepraszam, my się nie znamy, Bucefał Drugi. 

Wstał, nieświadomy zupełnie swego braku stroju, bądź też świadomy, lecz akceptujący go totalnie, i podał rękę na powitanie. 

Klif uścisnął dłoń, luzując jednocześnie krawat i rozpinając koszulę. Było mu duszno. 

– Kliford Stromy.

– Miło mi – odezwał się obojętnie mężczyzna, napinając lekko mięśnie pośladków i zerkając na nie kontrolnie. – Nie wie pan, gdzie znajdę Kalinę? 

– Przykro mi, ale nie pomogę – Klif też patrzył na pośladki, czując, że jest hipnotyzowany. 

Przypomniał sobie wcześniejszą nudę i nagle zapragnął grać w tą grę, cokolwiek by to nie oznaczało. Wziął głębszy oddech. 

– Może królik będzie coś wiedział.

– Był tu? No tak, można się tego po nim spodziewać. Królik konkretnie? Czy raczej zając?

– No, tak jakby jeden i drugi.

– Oczywiście, jakżeby inaczej. Musiał namieszać. Nie cierpię go, choć w ostatecznym rozliczeniu, jakie to ma znaczenie? Żadne, powiadam panu. 

– Żadne?

– Żadne. I tak trzeba go oddać Alicji. Kalina wspominała, że teraz spróbuje z kotem.

– Jasne, oczywiście. 

Klif czuł, jak wchodząc z własnej woli w tę sytuację, zaczyna czuć się lepiej, robi się jakoś jaśniej, cieplej. Nawet gołe lędźwia Bucefała przestały mu przeszkadzać. Pojawiło się coś na kształt entuzjazmu.

– To co robimy? Szukamy królika?

Bucefał spojrzał na niego z niechęcią.

– Nie, absolutnie nie. Królik nie jest tym, czego szukamy. Natomiast zając, to co innego. 

To Stromego nieco zdezorientowało i stracił wątek. 

– Szukamy zająca? Szaraka?

– No, tak, oczywiście. Nie można tego tak zostawić. 

– Acha, no dobrze. 

– Poczekamy na następne zagięcie i przeskoczymy. Mam nadzieję, że to będzie odpowiednia kartka. 

– Kartka?

– Tak. Nie chcemy, żeby zagięła się niewłaściwa, albo zagięły się dwie, przypadkiem sklejone. To może oznaczać niezłe komplikacje, raz tak miałem.

– I co? – Zainteresował się Klif.

– Jak to, co? Chodzę bez ubrania!

 

Kalina wkurzyła się. Gdy ciotka zatruwała jabłka, zniknął jej Bucefał, a królika też nie było nigdzie widać. Trzeba było posłuchać dziadka. 

– Dziadku! Dziadku! – wołała w nadziei, że zjawi się, jak zawsze, gdy go potrzebowała. 

Nie pomyliła się. 

– Co tam, dziecko? Zjadłaś cały obiadek?

Dziadek, jak zwykle, traktował ją jak malucha, podejrzewała, że po prostu jego oczy widziały ją taką. Nie jako dojrzałą kobietę, tylko małą grzeczną dziewczynkę. Ustępowała mu i godziła się na to, gdy nie było nikogo spoza rodziny w pobliżu. 

– Zjadłam, dziadku. Zginął mi królik i Bucefał, a ciocia znowu zatrufa jabłka. 

Oho, pomyślała, zaczyna się. Słowa zaczynają uciekać. 

– Gryzeldo, odłóż jabłuszko, zobacz, przyniosłem ci lustro. Twoje ulubione – powiedział, wyciągając z kieszeni całkiem pokaźne zwierciadło w złotej ramie. 

Nie powinno być takie duże. Ale to był dziadek i to wiele tłumaczyło. Kalina obserwowała, jak ciotka z entuzjazmem chwyta za ramę i szepcząc coś w stylu: Lustereczko powiedz ciotce… odchodzi na leżak. 

Dziadek rozejrzał się po ogrodzie. Trzeba pomalować róże, pomyślał, mają niewłaściwy kolor. I ten flaming nie powinien być niebieski. Nie było mnie tylko pięć minut. Potrzebuję nieco czasu… Tak, czas był ważny. 

– Sprawdzałaś, która godzina, moje dziecko?

– Słucham? – Nie zrozumiała Kalina. 

– Gdy zniknęli, sprawdzałaś?

– Nie. Ale mówiłeś, że znikną, pamiętam. 

– To te zagięcia. Nie kontroluję tego. Musimy iść. 

– Gdzie? 

– Na szachownicę, oczywiście. Biegiem.

– Oczywiście – przytaknęła Kalina, patrząc na niedokończony projekt rzeźby Bucefała z królikiem zmagających się z Uroborosem. 

To był dobry projekt, ale miała wrażenie, że pracując nad nim krąży w kółko. Wiedziała, że gdy go teraz porzuci, nigdy już do niego nie wróci. Trudno. Lód zbyt szybko się topił. Trzeba będzie to zrobić w kamieniu. 

– Będziemy grać, dziadku?

– Tak. Nie mamy innego wyjścia. Chodź, Gryzeldo, przydasz się. 

– Dobrze, wezmę tylko imbryk z herbatą. Zabierz to lustro, tylko mnie denerwuje. 

Pobiegli, uzbrojeni w imbryk i flaminga, który z jakiś powodów nie sprzeciwiał się, gdy dziadek wziął go pod pachę. Kalina, na wszelki wypadek, zabrała jedno z ciotczynych jabłek. Czuła się coraz mniejsza, ale tak zawsze było, gdy zbyt długo przebywała z dziadkiem. Naprawdę myśli, że jestem dziewczynką, jest tak przekonany, że moje ciało mu przytakuje, zauważyła, idąc koło jeziora ku wielkiej szachownicy. Odsunęła się nieco od dziadka, bo nie chciała zmienić się w niemowlaka. To by było naprawdę krępujące. 

Na szachownicy stała już jedna figura. Była wysoka niczym wieża, miała w sobie coś z posągu. Jej włosy, upięte w spiczasty kok, podkreślały jakiś niewypowiedziany pęd ku górze. 

– Mamo, cio ty tu robisz? – spytała zaskoczona Kalina głosem kilkulatki. 

– Znowu przebywasz za długo z dziadkiem, moja droga, to się źle skończy. Nic nie robię. Jestem dokładnie tu, gdzie mam być. Nie urodziłam się wczoraj.

– Mama ma urodziny? – spytała szeptem dziadka, ale ten tylko wzruszył ramionami.

Ten temat nie interesował go wcale, zwłaszcza że nie pamiętał niczyich urodzin. Pamiętał tylko swoje. Wtedy szalał z prezentami. 

– Witaj, wiedźmo, córko nimfy leśnej, przemieść się, proszę, na białe pole. Szukamy królika. 

– Uważam, że to błąd. Powinniśmy szukać zająca – odezwała się wyniośle posągowa postać. – I uważam, że powinnam stanąć na czarnym. 

– Chcesz może herbaty? – zapytała niewinnie ciotka, podchodząc z imbrykiem. 

– Miałam dla ciebie plezent, mamo, ale sprawy się skomplikowały i właśnie go szukamy. 

– No wiesz, nie spodziewałam się – odrzekła wiedźma, przechodząc powoli i majestatycznie na białe pole. – Nie myślałam, że będziesz pamiętać. To zaskakujące i irytujące. Powinnam to przewidzieć. 

Dziadek tymczasem postawił flaminga na czarnym polu i pośpiesznie rozstawiał ciotkę i Kalinę na sąsiednich. 

Kalina stanęła na wskazanym miejscu i wtedy spłynęła na nią wizja nowej rzeźby. Ogromny Bucefał przeglądał się w jeziorze, zachwycony swoim wyglądem. Był tak piękny, że nie mógł oderwać od siebie wzroku. Och, to będzie wspaniała rzeźba, pomyślała dziewczyna. 

– Skup się, dziecko, tu i teraz, mamy mało czasu! – skarcił ją dziadek. 

– Dobrze już, dobrze, przecież jestem!

– Przecież widzę, że cię nie ma! Wracaj w tej chwili.

Skupiła się bardziej na byciu na szachownicy. 

– No, już lepiej! I tak zostań, żadnych wycieczek!

– Tak, dziadku. – Kalina zerknęła na ogromną przestrzeń białych i czarnych kwadratów. Miała wrażenie, że ciągną się w nieskończoność. Dziadek szukał czegoś gorączkowo.

– Piasek, potrzebuję nieco piasku!

– Mam herbatę! – Ciotka Gryzelda podeszła z imbrykiem. Lubiła pomagać całe swoje życie, nawet jeżeli czasem oznaczało to pomoc w umieraniu. 

Kalina wciąż miała w kieszeni zatrute jabłko i teraz, gdy skupiła się na byciu tu, owoc nagrzał się niespodziewanie. Poczuła, jak władza przepływa przez jej wnętrze. Przytrzymała ją. 

– Zaraz, chwileczkę!

– Nie mamy chwileczki! Piasek!

– Chwileczkę, mówię! – wrzasnęła zdenerwowana dziewczyna. – Nie będziemy nic robić, póki nie dowiem się, o co tu chodzi. Słuchajcie! Bucefał mi się wczoraj oświadczył! Dostałam od niego zaręczynowe wrzeciono! Słyszycie mnie?! Mamo, twój przyszły zięć zaginął. O króliku nie wspominam. Proszę o koordynację działań. Dziadku, jaki ruch otwierał zagięcie przestrzeni?

– Roszada!

– Proszę się ustawić! Prędko! Ciociu, na swoje pole! Już! Nie wiadomo, co się stało, ale dowiemy się! 

– Miałam dostać prezent! – odezwała się z pretensją w głosie wiedźma.

– Twój prezent zaginął! Dawaj tu swoje wysokie wysokości i pomóż! Gdzie szukamy?! – krzyknęła Kalina. – Dziadku, tłumacz mi co się dzieje, prędko!

– Och, urosłaś, dziecko, piękniejesz! Dobrze, dobrze, już tłumaczę! Czemu rzeźbiłaś akurat Bucefała?

– No, nie wiem. – zastanowiła się chwilę. – Było w nim coś narowistego, jakaś energia, on sam siebie lubił…

– Właśnie, energia, ona go napędza do ruchu, narowisty, hm, no może… ta energia udziela się zagięciom, on będzie znikał – powiedział już ciszej dziadek, tylko do Kaliny. – Mówiłem ci, że trzeba go pilnować. 

Popatrzyła na dziadka z wyrzutem.

– Wiesz, że nie można go pilnować, przeżył już złe zagięcia, co robić z kimś takim.

– Piasek. Dlatego potrzebny mi piasek. Prędko!

Przyszło jej coś do głowy.

– Ciociu, czy do herbaty masz herbatniki?

– Oczywiście! – Zaczęła wyciągać z kieszeni pokruszone kawałki. – Zaraz znajdę jakiś talerzyk…

– Nie trzeba, ciociu! Dziadku, czy to zastąpi piasek?

– Tak, tak, tylko pokrusz dobrze, drobno. 

– Kochani, stoimy jak te kołki, a ja wyczuwam, że zbliża się zagięcie! Mówiłam, że trzeba szukać zająca! – odezwała się dramatycznym głosem wiedźma. 

– Szybko, robimy roszadę!

Przemieścili się odpowiednio na planszy. A potem wszyscy to poczuli. Nic rzeczywistego, ale i tak było to silne wrażenie, że świat unosi się do góry przed nimi, niczym kartka papieru, zawijając się ku nim na górze. Potem nałożył się na nich świat z drugiej strony kartki i spadając z gracją, przeniknął ich do szpiku kości. Co chciało lub miało moc, by zostać, zostało, reszta odeszła wraz z zagięciem. Gdy kartka światów opadła, wszyscy odczuli ulgę. Na planszy pojawiły się nowe postacie. 

– Och nie, królik! Mówiłam, że skupiamy się na zającu!

– Nic nie mówiłaś! Królik też jest dobry!

– Ależ skąd! Królik jest szkodliwy! 

– Tak, tak, zjada sałatę! I niszczy zegary!

– Co tu robi żyrafa?

– Żyrafa? Nie wiem, ale czy ktoś zamawiał naleśnik? – Ciotka trzymała w ręku podniesiony z ziemi placek. Dobrze wypieczony. 

Patrzyli przez chwilę zafascynowani, zastanawiając się do czego przydać się może ten kuchenny rarytas. 

– Może to jest ten słynny trzeci naleśnik? – powiedziała ostrożnie Kalina, wąchając powietrze wokół siebie. 

Pachniało pomarańczami. 

– Niemożliwe. Trzeci naleśnik tak nie wygląda. Poznałbym go wszędzie! – Dziadek oskarżycielsko wskazał palcem niewinnie wyglądający placek, gdy żyrafa majestatycznie zbliżyła się do ciotki, sięgnęła długim językiem i dwoma zwinnymi ruchami zawładnęła jedzeniem. 

Stało się to na tyle prędko, że ciotka wciąż stała z wyciągniętą ręką, gdy żyrafa odwróciła się i ruszyła na długo oczekiwane spotkanie z Salvadorem. Byli umówieni na herbatkę. 

Przez chwilę obserwowali ją z konsternacją.

– Może to żyrafa zamawiała naleśnik? – spytała cicho ciotka.

– Może. Tego się nie dowiemy. Gdzie jest królik?

– Tu. Mam go – powiedziała matka, trzymając go za uszy.

– Patrzcie, ma w pysku kwiaty z wieńca Bucefała! – Kalina nie była pewna, czy się martwi, czy bardziej jest zaciekawiona, co właściwie się stało. 

– Tak, widzę. No cóż, trzeba z nim porozmawiać – oznajmił dziadek.

– Och, już ja to załatwię! – Wzięła królika za uszy i przystawiając do pyszczka ciotczyne jabłko rzekła groźnie: – Będziesz gadał, czy mam ci to wcisnąć do gardła?

 

Klif z jednej strony czuł, że to, co robią, nie jest normalne, z drugiej, zaczynał się naprawdę świetnie bawić. 

– Przytrzymaj jeszcze nieco wyżej, jeszcze trochę, wyciągnij się, no dawaj, dasz radę! – zachęcał go Bucefał Drugi. 

Wyciągał się, jak mógł, trzymając w rękach duże lustro pod takim kątem, by nagi mężczyzna widział swoje odbicie.

– Po co to robimy, jeszcze raz mi wytłumacz?

– Szukamy zagięcia, to nie jest proste, odsuń się nieco do tyłu – powiedział do stojącego pod ścianą Klifa Buc. 

– Gdzie mam się odsunąć? 

Ręce już go trochę bolały i głupio się czuł, gdy Drugi oglądał swoje pośladki w lustrze. 

– A, no dobra, stój, gdzie jesteś. Dobra, mam to! – zawołał zadowolony Bucefał i palcami złapał biały puszek gdzieś na tylnej części swojego ciemnego uda. – Zostaw lustro, idziemy!

– Gdzie? 

– Jak to, gdzie? Potrzebujemy szachownicy. 

 

– Dawaj mi tu szaraka, ty biały naginaczu! Ale już! – wrzeszczała Kalina, sama zdziwiona własną brutalnością. 

W ręku trzymała wrzeciono gotowe do użycia, jabłko było już nabite na ząb królika, który bardzo starał się nie zamykać pyska. Dziadek siedział obok, z herbatnikowym piaskiem w dłoni, ale póki co, tylko się przyglądał. Matka rosła w górę, a ciotka piła herbatę. Liście jesiennie przebarwiały się na czerwono i spływały smętnie na szachownicę. 

– Chcesz, naprawdę chcesz sto lat snu? Bo mi tam wszystko jedno, ty śniegowa kulo!

Królik trzymany wciąż za uszy, zaczął się lekko wydłużać. Wyraźnie tracił też kolor.

– No, nareszcie – mruknął dziadek. 

Poczekali, aż zmiana dokonała się całkowicie i szary, nudny człowieczek stał przed nimi z jabłkiem na zębach. Gdy tylko uzyskał ręce, wyjął sobie zatruty owoc z ust i wyrzucił daleko, po czym rozmasował zdrętwiałą szczękę.

– Gadaj, gdzie mój Bucefał! 

Popatrzył na zebranych zgaszonym wzrokiem. 

– Obok. Zaraz obok – powiedział cicho. 

– No, masz! Tyle to my też wiemy! Które obok?!

– Jest z księgowym.

Zamilkli na chwilę, porażeni wiadomością.

– Tylko nie to! – jęknęła ciotka dopijając herbatę. 

Jej jasne loki zatrzęsły się trwożliwie. 

– Przykro mi! – powiedział Szarak. – Nic nie mogę zrobić. 

Spojrzeli na niego nieufnie. Szczególnie wiedźma ze swej wysokiej pozycji przeszywała go wzrokiem pełnym pogardy i złości.

– Kłamiesz! Widzę, jak dymi ci się z uszu! Trzeba działać! Mów!

– Nie powiem!

– Mów! Potrawka z królika, jest równie pyszna, jak z zająca! – krzyknęła rozdzierająco.

– Gdzie to jabłko? – rozglądała się gorączkowo Kalina. – Wepchnę mu z powrotem do pyska!

– Nic wam nie powiem. – Szarak usiadł na białym polu i utkwił wzrok w ziemi. – Wszystko i tak musi się odbyć, tak żeby się czasoprzestrzennie zgadzało. Inaczej światy się rozlecą. 

 

Klif Stromy czuł zmianę. Taką, która graniczy z euforią. Nie rozumiał, jak mógł się nudzić wcześniej, życie było takie ekscytujące. Nawet cyferki wydawały mu się jakieś połyskujące brokatem i radością. A przecież teraz, z nowym znajomym, przeżywał przygodę za przygodą. Oczywiście, tak mu się wydawało, bo wcześniej nie miał żadnych, więc nawet trzymanie lustra było ekscytujące. Szukali szachownicy. W całym biurze, tylko szef mógł mieć coś takiego. Właśnie włamywali się do jego gabinetu, gdy Klif przypomniał sobie hasło do zamka.

– Czekaj, Buc – powiedział i pochylił się nad mikrofonem. – Odlicz vat dopiero po północy – powiedział wyraźnie. – No, co, to taki nasz wewnętrzny żart.

Zamek puścił. Szybko przeszukali pokój, ale szachownicy nie było. Klif znowu to poczuł. Zmiana. Jego kości zmieniały się. Bolało. Jego ciało zaczynało przybierać barwę żelaznej czerwieni. Czuł się jakiś duży. I nieco rozgniewany. 

– Co teraz? Nie ma żadnych szachów!

– Rysujemy! Dawaj kartkę, to będzie musiało wystarczyć! 

Rzucili się do drukarki, wyciągnęli kartkę. Pospiesznie zaczęli rysować. Klif czuł, że długo nie pociągnie, zmieniało go coraz szybciej. Ale rysował. 

Skończyli i Bucefał ustawił spinacze na polach, biały puszek i zrobił roszadę. Horyzont zaczął się zaginać, nie fizycznie, ale czuli to obaj, działo się. Wtedy Bucefał zauważył błąd.

– Klif, ty idioto, narysowałeś dwa czarne pola koło siebie! Grałeś kiedyś w szachy?

Stromy pokręcił głową przecząco, czuł się jak góra, czerwona wielka skała, gdy zagięcie opadło na nich z wysoka i przeniosło. 

 

Zjawili się na horyzoncie, nad jeziorem, toteż wszystkie osoby znajdujące się na szachownicy pobiegły w tym kierunku. Matka wprawdzie kroczyła wyniośle, ale udawało jej się nie zostać w tyle. Pierwszy dobiegł Szarak. 

Ogromna, czerwona góra wyrosła nad jeziorem, pod nią klęczał na jednym kolanie, wciąż wpatrujący się w kartkę, Drugi. 

– Dwa czarne koło siebie, dwa czarne koło siebie, dwa… – mruczał cicho do siebie nagi mężczyzna. 

– Cóż za stromy klif nam tu wyrósł! To jakiś błąd w zagięciu! Bardzo niezwykłe! Och, nie ruszajcie się, dziewczyny!

Dziadek podbiegł do klęczącego Bucefała i rzucił w jego stronę herbatnikowy piasek. Natychmiast oczy młodzieńca zamknęły się i znieruchomiał. 

– Dziadku, dlaczego to zrobiłeś? – zapytała Kalina z pretensją w głosie. 

Zamiast dziadka odezwał się Szarak, zacierając łapki. 

– Musiał. To musiało się zdarzyć. Czas się wypełnił tak, jak miał się wypełnić. 

– Nie zgadzam się! To nie ma sensu! – wykrzyknęła Kalina pełna łez.

– Ależ kochanie, przecież wiadomo, że w naszym świecie nie ma sensu, żeby mógł być w innych. No już, już, otrzyj łzy i weź się w garść! To nie przystoi, żeby córka Salvadora tak się mazała. Przecież nie kochałaś go, to było widać. Gryzeldo, podaj herbatę!

– Ale mamo, to był mój prezent dla ciebie! Miałaś dostać zięcia na urodziny!

– A co ja bym z nim robiła? Chociaż… – zamyśliła się wiedźma, patrząc na sylwetkę Bucefała.

– Mamo!

– Oj, tam! – Otrząsnęła się. – Nie chcę go! Ale mogłabyś zrobić dla mnie rzeźbę. W kamieniu. A właśnie, martwiliśmy się o księgowego…

– Nie bez powodu – odezwał się dziadek. – Księgowi nie istnieją w naszym świecie. Żaden jeszcze nie przeżył zagięcia. Podejrzewam, że ten stromy klif…

– Dobre podejrzenia, bardzo dobre, dobry klif, krótki, tak, tak, mało czasu, mało czasu – zaczął mamrotać zając, stając się powoli królikiem. 

– Och, nie marudź już, idź i weź sobie trochę czasu. Leży w koszu z jabłkami, w spiżarni. Tylko zostaw marchewki w spokoju.

Królik pokicał w stronę domu, nie oglądając się więcej. Obcy w jego wnętrzu znowu chciał jeść, więc marchewki raczej były stracone. Ale przynamniej światy nie rozpadły się jeszcze i była nadzieja, że trochę potrwają. No, chyba, że wróci żyrafa, ale królik wiedział, że to już będzie zupełnie inna para kaloszy.