Tik - Kradzież - Tak

Prze­my­ka­li bocz­ny­mi ulicz­ka­mi, stale się roz­glą­da­jąc. Nie mó­wi­li przy tym ani słowa. Bez­k­się­ży­co­wa noc, przy­ja­ciół­ka ludzi fachu, czu­wa­ła nad swo­imi, bo ani po­li­cjant, ani nawet stróż nie na­pa­to­czy­li się po dro­dze.

Er­nest, jako ostat­ni z czwór­ki, za­my­kał po­chód. Takie było jego miej­sce w gru­pie, wy­zna­czo­ne do­świad­cze­niem, a ra­czej jego bra­kiem. Choć nie był już młody, to po raz pierw­szy szedł w szta­fe­cie na wła­ma­nie.

Po dro­dze do dziel­ni­cy wil­lo­wej zło­dzie­je mi­nę­li wi­try­nę warsz­ta­tu ze­gar­mi­strzow­skie­go. Er­nest do­strzegł kątem oka spo­rych roz­mia­rów ze­gar­ki kie­szon­ko­we, usta­wio­ne w rów­nym rzę­dzie. Przy­sta­nął na chwi­lę i ob­rzu­cił apa­ra­ty wzro­kiem. Pod jed­nym z nich wid­nia­ło hasło re­kla­mo­we:

 

Ze­it­klau­er, jeśli czasu wciąż za mało.

 

Uwagę Er­ne­sta zwró­cił od­sta­ją­cy od pra­wej gór­nej czę­ści ko­per­ty przy­cisk, in­kru­sto­wa­ny dro­go­cen­ny­mi ka­mie­nia­mi. Nigdy wcze­śniej nie wi­dział ze­gar­ka z czymś takim…

Cios „z li­ścia” był tak mocny, że aż za­dźwię­czał, a nor­mal­nie Ko­sma­ty bił lekko, by tylko dać o­dczuć.

– Czego się za­trzy­mu­jesz? – syk­nął.

Er­nest po­drep­tał po­słusz­nie, chy­ląc głowę. Ude­rze­nie nie było przy­jem­ne, ale ro­zu­miał swo­je­go prze­wod­ni­ka po fachu zło­dziej­skim. Kto wpro­wa­dzał no­wi­cju­sza do szta­fe­ty, ten ry­zy­ko­wał też swoim ho­no­rem. A idący przo­dem Czar­ny i Kręty to były nie lada mach­ci­ki, cie­szą­ce się na mie­ście znacz­nym re­spektem.

Nie­ba­wem do­tar­li przed oka­za­łą willę. Kom­pa­ni po ro­ze­zna­niu te­re­nu i za­ję­ciu się oko­licz­ny­mi la­tar­nia­mi, prze­sa­dza­li się ko­lej­no przez ogro­dze­nie. Er­nest ślę­czał na rogu ulicy, mar­z­nąc i wy­pa­tru­jąc pa­tro­li. Nie mógł prze­stać my­śleć o haśle re­kla­mo­wym ze­gar­ka. Prze­cież czas dla każ­de­go pły­nął tak samo…

 

Szta­fe­tow­cy wró­ci­li po trzech kwa­dran­sach, z to­boł­ka­mi w rę­kach. Byli wy­raź­nie za­do­wo­le­ni. Czar­ny po ze­sko­cze­niu na chod­nik po­kle­pał kie­sze­nie – naj­pierw spodni, potem płasz­cza, jakby w po­dzię­ce. Er­nest przy­jął to z ra­do­ścią – nie tylko ich nie zła­pa­no, ale jesz­cze wra­ca­li z fan­ta­mi. Udany skok do­brze wró­żył na resz­tę nocy.

Wra­ca­li inną trasą, więc no­wi­cjusz nie zo­ba­czył skle­pu po raz drugi. Mimo tego nie mógł się otrzą­snąć z myśli o nim. Miał wra­że­nie, jakby wi­dział go kie­dyś i na długo o tym za­po­mniał. Gdy kom­pa­ni z przo­du nieco się wy­sfo­ro­wa­li, szep­nął do Ko­sma­te­go:

– Tamte ze­gar­ki…

– Nie! – syk­nął jego mistrz, choć zwy­kle dość cier­pli­wie tłu­ma­czył za­sa­dy fachu. Po czym zer­k­nął z ukosa i szep­nął:

– Dziw­ne, że w ogóle je wi­dzia­łeś.

Jego głos i wzrok zdra­dza­ły iry­ta­cję, choć jesz­cze przed chwi­lą cie­szył się z uda­ne­go skoku.

– Jak to? – szep­nął Er­nest, tro­chę za gło­śno.

Czar­ny, przy­wód­ca grupy, ob­ró­cił się i za­ma­chał gniew­nie ręką, na­ka­zu­jąc ciszę. Była to trud­na sztu­ka, bo każdy już ob­ra­cał w gło­wie trun­ki, pęta kieł­ba­sy, miłe panie z wia­do­mych przy­byt­ków. Nawet Er­nest mógł się roz­ma­rzyć, choć jego udział w łupie jako je­dy­ny wy­da­ny zo­stał w mo­ne­tach.

Szli szyb­kim kro­kiem, bo mu­sie­li zdą­żyć przed świ­tem, kiedy wscho­dzi­ło czuj­ne oko słoń­ca.

 

W miesz­ka­niu wiało chło­dem, a w po­wie­trzu czuć było wil­goć. Ko­sma­ty od razu wziął się do za­sła­nia­nia okna kocem. Dobra me­li­na była jak skarb i na­le­ża­ło być ostroż­nym, by jej nie wydać. Za­pa­la­nie świe­czek przy­pa­dło Er­ne­sto­wi, a po­zo­sta­li dwaj roz­sta­wia­li kie­lisz­ki i pro­wiant – czer­stwy chleb, ser, tłu­stą szyn­kę, nieco kieł­ba­sy, ka­wa­łek sło­ni­ny, ogór­ki kwa­szo­ne. Ucztę do­peł­niał praw­dzi­wy ra­ry­tas jak z hra­biow­skie­go stołu – słoik w po­ło­wie pełen musz­tar­dy.

Kręty przy­siadł na wyrku, się­gnął po ban­dżo­lę i za­czął brzdę­kać. Za­nu­cił, ce­lo­wo fał­szu­jąc, pio­sen­kę znaną wszyst­kim:

 

Nie cze­kaj mnie, ko­cha­na

W bez­k­się­ży­co­wą noc

Do­pie­ro wrócę z rana

A skar­bów bę­dzie moc.

 

– Sia­daj kam­rat, potem bę­dzie śpie­wa­nie! – rzu­cił Czar­ny, gro­żąc przy tym żar­to­bli­wie pal­cem.

Usie­dli wokół za­sta­wio­ne­go stołu. Er­nest sie­dział na­prze­ciw Czar­ne­go i Krę­te­go. W mi­go­czą­cym świe­tle ich twa­rze zda­wa­ły się Er­ne­sto­wi prze­ra­ża­ją­ce. Czar­ne­go, nie­mal kwa­dra­to­wa, ze szra­mą bie­gną­cą przez po­li­czek. Krę­te­go, po­cią­gła i ary­sto­kra­tycz­na przy­po­mi­na­ła maskę, bo nigdy nie drgał na niej żaden mię­sień.

Jed­nak gdy Czar­ny chwy­cił bu­tel­kę go­rzał­ki i z sze­ro­kim uśmie­chem za­czął nale­wać do kie­lisz­ków, stał się jakby mniej groź­ny.

– Za­ro­bi­li­śmy, a jak! – krzyk­nął trium­fal­nie. Potem pod­niósł kie­li­szek i wbił wzrok w Er­ne­sta:

– Zo­ba­czysz, młody, tro­chę po­sto­isz, to w końcu cie­bie wezmą do środ­ka… – Ton Czar­ne­go był przy­ja­zny, nie­mal prze­pra­sza­ją­cy.

– Potem cię ochrzczą, nie bę­dziesz już miał fra­jer­skie­go imie­nia, tylko fa­cho­we – dodał po­waż­nie Kręty. – E-Er­nest… – wy­po­wie­dział imię po­wo­li, z nutą drwi­ny.

– A potem pójdę sie­dzieć? – spy­tał Er­nest, siląc się na cwa­niac­ki ton. Czar­ny za­re­cho­tał, kle­piąc się po udach.

– Pój­dziesz, a jak! I to nie­ raz! – od­parł szcze­rząc wy­bra­ko­wa­ne zęby. – Zdro­wie! Za tych, co za krat­ka­mi.

Wy­pi­li. Przy wy­chy­la­niu go­rzał­ki Er­nest zer­k­nął kątem oka na Ko­sma­te­go. Ten wy­da­wał się za­do­wo­lo­ny z pod­opiecz­ne­go. Po chwi­li star­szy zło­dziej wtrą­cił się, jakby chcąc uwol­nić Er­ne­sta od cię­ża­ru roz­mo­wy ze szta­mia­ka­mi:

– A ty mów, Czar­ny, jak w mam­rze tym razem było, bo nie po­ga­da­li­śmy do­brze, odkąd wy­sze­dłeś.

– Rok nie wyrok – rzu­cił Czar­ny, po­le­wa­jąc znowu. – Już wszyst­ko mówię. Gor­sze czasy, nie­ste­ty, na­de­szły. Straż­ni­cy pilni, zje­że­ni, brać nie chcą, dawno nikt nie uciekł.

– Co za czasy! – jęk­nął Ko­sma­ty.

Gdy Czar­ny snuł swoją opo­wieść, Er­nest spoj­rzał na za­sło­nię­te okno. Znowu wró­cił my­śla­mi do ze­gar­ków. Wy­glą­da­ły na so­lid­ne i za­ra­zem mi­ster­nie wy­ko­na­ne. Przy tym le­ża­ły na wy­cią­gnię­cie ręki, za szkłem, bez kraty. Zu­peł­nie, jakby ktoś nie bał się kra­dzie­ży…

– A ty co? – spy­tał Kręty, wy­trą­ca­jąc no­wi­cju­sza z za­my­śle­nia. – Roz­ma­rzył się?

– A nic. – Er­nest miał na­dzie­ję, że to skoń­czy temat.

– Coś mia­łeś za­miar po­wie­dzieć, a my chęt­nie po­słu­cha­my – w gło­sie szta­mia­ka wy­brzmia­ło ni to dow­ci­pem, ni to groź­bą. Kręty mówił cicho i mało, ale jak otwie­rał usta, to ja­kimś spo­so­bem inni zło­dzie­je milk­nę­li.

– Ze­gar­ki… – za­czął cicho Er­nest. Ko­sma­ty skrzy­wił się, a Czar­ny bez par­do­nu wszedł mu w słowo:

– Nie dla każ­de­go! – za­wy­ro­ko­wał.

Po­wie­dziaw­szy to, we­te­ran fachu zło­dziej­skie­go spoj­rzał Er­ne­sto­wi pro­sto w oczy i chwi­lę mil­czał. Potem ode­zwał się tonem mę­dr­ca:

– Słu­chaj uważ­nie, szcza­wik, bo bę­dzie ważne. Każdy ma am­bi­cje, jak za­czy­na. Ale trze­ba się trzy­mać swo­ich i znać swoje miej­sce. Ja sam wiele domów ob­ro­bi­łem, zanim mnie w ogóle ochrzczo­no. Ja wiem, że wcho­dzisz późno do sztamy, bo robiłeś sam na siebie. Ale mu­sisz od­cze­kać swoje, jak każdy.

Er­nest nie wie­dział, co na to od­po­wie­dzieć, ale roz­mo­wa zaraz wró­ci­ła do opo­wie­ści wię­zien­nych. Stu­ka­ły kie­lisz­ki, wy­brzmie­wał śmiech, a no­wi­cjusz nie mógł prze­stać my­śleć o tym oso­bli­wym za­kła­dzie ze­gar­mi­strzow­skim.

 

Er­nest obu­dził się wcze­śnie rano i zlu­stro­wał po­miesz­cze­nie. Jego kom­pa­ni chra­pa­li w naj­lep­sze. Me­li­na, wi­dzia­na rano, wzbu­dzi­ła w nim od­ra­zę. Po­wie­trze było gęste od za­pa­chu brudu, dymu i resz­tek je­dze­nia. Nagle ude­rzy­ła go myśl, że jest nie tam, gdzie trze­ba. Na­szło go wspo­mnie­nie z dzie­ciń­stwa:

 

Bab­cia wy­szarp­nę­ła mu drew­nia­ne­go ko­ni­ka z rąk, tak mocno, że za­bo­la­ło. Po­gro­zi­ła pal­cem i ode­zwa­ła się, gło­sem, na dźwięk któ­re­go Er­nest za­wsze sta­wał jak wryty:

– Nie wolno kraść!

Od­da­ła za­baw­kę młod­sze­mu bratu i po­gła­dzi­ła go czule po gło­wie. Er­nest po­czuł, jak ob­le­wa go wstyd.

 

Za­drżał, a potem chwi­lę szar­pał się z my­śla­mi. Kor­ci­ło go, by po pro­stu ob­ró­cić się na pię­cie i wyjść. Za drzwia­mi cze­kał sze­ro­ki świat.

Nie, nie cze­kał, po­pra­wił sa­me­go sie­bie Er­nest. Cze­kał chłód, głód i po­gar­da, że­bra­nie o pracę i krom­kę chle­ba, o noc­leg przy piecu albo pod scho­da­mi. 

Kim bę­dzie, jeśli po­rzu­ci braci po fachu? Bez Ko­sma­te­go byłby nikim. Sie­ro­tą, nie­do­szłym gra­wer­ni­kiem, potem zło­dzie­jem dwor­co­wym i tar­go­wym, raz już wię­zio­nym.

Nie, nie tędy droga, po­my­ślał. Mu­siał tylko udo­wod­nić kam­ra­tom, że jest kimś wię­cej, niż tylko gapą, na­da­ją­cym się do sta­nia na czuj­ce. Er­nest wie­dział, że groź­ny ani silny w żad­nej mie­rze nie był. Mógł się jed­nak po­chwa­lić spry­tem, do tego był me­to­dycz­ny i spo­strze­gaw­czy. Mu­siał to tylko wy­ka­zać. Nie miał ocho­ty cze­kać la­ta­mi na chrzest i przy­ję­cie do kom­pa­nii na rów­nych pra­wach. Jak przy­nie­sie w ręku złoty albo cho­ciaż srebr­ny ze­ga­rek, to tylko na tym zyska.

Po­wie­dział sobie, że wróci za go­dzi­nę. Wy­cią­gnął też z ka­mi­zel­ki Ko­sma­te­go ze­ga­rek kie­szon­ko­wy – oczy­wi­ście za­mie­rzał tylko go po­ży­czyć.

Opo­rzą­dził się, jak mógł naj­le­piej, czyli strze­pał okru­chy chle­ba z wy­świech­ta­nej ka­mi­zel­ki, za­gryzł ogór­kiem dla za­bi­cia smaku go­rzał­ki, wy­tarł błoto z butów o strzę­py ga­ze­ty, która wa­la­ła się po pod­ło­dze, i wy­szedł.

Po­szedł wczo­raj­szy­mi śla­da­mi, ale nie był tak zo­rien­to­wa­ny w mie­ście, jak Kręty, i kilka razy gubił drogę. Po dro­dze szcze­ka­ły na niego psy, a lu­dzie zer­ka­li nie­uf­nie. Mi­ja­ny do­zor­ca za­prze­stał sprzą­ta­nia ulicy i długo pa­trzył za Er­ne­stem po­dejrz­li­wie, opie­ra­jąc się na mio­tle.

 

Gdy do­tarł na miej­sce, naj­pierw sta­nął za wę­głem, ob­ser­wu­jąc warsz­tat. Do­pie­ro w świe­tle dnia zo­ba­czył go w całej oka­za­ło­ści. Nad po­tęż­nym, ka­mien­nym gzym­sem pięła się licha, drew­nia­na nad­bu­dów­ka. Na rogu bu­dyn­ku szcze­rzył zęby ka­mien­ny gar­gu­lec – Er­ne­sta zdzi­wi­ło, że wie­czo­rem nie zwró­cił na niego uwagi. Czę­ścio­wo wy­pu­kłe imi­ta­cje grec­kich ko­lumn oka­la­ły mo­sięż­ne drzwi z pła­sko­rzeź­bą pyska niedź­wie­dzia. Zło­dziej nie znał się na ar­chi­tek­tu­rze, ale nawet bez fa­cho­wej wie­dzy do­strze­gał, że ele­men­ty bu­dow­li w żaden spo­sób nie pa­so­wa­ły do sie­bie.

W środ­ku pa­li­ło się świa­tło. Er­nest zbli­żył się wol­nym kro­kiem, cały czas wy­pa­tru­jąc wła­ści­cie­la. Doj­rzał go na tle ga­blo­ty peł­nej ze­gar­ków. Wą­sa­ty, łysy męż­czy­zna ślę­czał przy stole i dłu­bał w cza­so­mie­rzu, zu­peł­nie po­chło­nię­ty pracą.

Er­nest stał tak dłuż­szą chwi­lę, ważąc spra­wę w gło­wie. Ulicą nikt nie szedł, ale było też pra­wie po­po­łu­dnie, fra­jer­ska go­dzi­na, nie­sprzy­ja­ją­ca lu­dziom fachu. Skok na warsz­tat, któ­re­go wła­ści­ciel sie­dział w środ­ku, za­kra­wał na głu­po­tę. Co gor­sza, wą­sacz mógł być uzbro­jo­ny.

Z dru­giej stro­ny, mistrz był cał­ko­wi­cie po­chło­nię­ty pracą. A przy rogu bu­dyn­ku rósł wy­so­ki jawor, który za­kry­wał część ścia­ny przy ryn­nie.

Zło­dziej po­sta­no­wił dzia­łać, choć­by nawet po to, by się ro­zej­rzeć po pod­da­szu. Mu­siał w końcu wró­cić do kam­ra­tów, a nie chciał wra­cać z pu­sty­mi rę­ka­mi. 

Prze­szedł na drugą stro­nę ulicy, minął warsz­tat szyb­kim kro­kiem i za­wró­cił tuż za nim. Przy­cup­nął za drze­wem i ro­zej­rzał się – nie wi­dział ani prze­chod­niów, ani twa­rzy w oknach. Z warsz­ta­tu sły­szał pi­ło­wa­nie – a więc wła­ści­ciel cały czas sie­dział przy bla­cie.

Wziął głę­bo­ki wdech, usi­łu­jąc opa­no­wać strach. Lewą nogą za­parł się o ścia­nę, a lewą ręką chwy­cił rynnę i pod­cią­gnął się. Prawą nogę oparł na pniu drze­wa. Wy­czuł gzyms prawą ręką, ale był śli­ski od desz­czu i zbyt krót­ki. Zła­pał rynnę drugą ręką, ale ta za­skrzy­pia­ła prze­cią­gle. Pi­ło­wa­nie, do­cho­dzą­ce ze środ­ka warsz­ta­tu, usta­ło.

– Ktoś tam jest? – usły­szał Er­nest. Jego serce za­czę­ło bić jak młot. Prze­niósł wzrok na gar­gul­ca, i przez chwi­lę za­marł, wpa­tru­jąc się w sta­ran­nie wy­rzeź­bio­ne żebra, wy­raź­nie za­ry­so­wa­ne prze­gu­by rąk, ko­la­na z wy­sta­ją­cy­mi rzep­ka­mi. Kto, do kata, tak się sta­rał dla głu­piej ozdób­ki?

Zła­pał skrzy­dło gar­gul­ca. Już miał się pod­cią­gnąć, gdy ręką ze­śli­zgnę­ła i spadł w krza­ki obok bu­dyn­ku. Przez chwi­lę my­ślał, że skrzy­dło odła­ma­ło się, ale gar­gu­lec wi­siał nad nim, cały i zdro­wy. Er­nest przy­rzekł­by, że przed upad­kiem po­czuł, jak skrzy­dło się po­ru­sza…

Drzwi warsz­ta­tu za­skrzy­pia­ły, a Er­nest sko­czył do schod­ków piw­nicz­nych. Krzak za­sła­niał go od stro­ny drzwi – mo­dlił się, żeby to wy­star­czy­ło. Zo­ba­czył w otwar­tych drzwiach syl­wet­kę wła­ści­ciela.

Nagle za­uwa­żył, że do drzwi warsz­ta­tu pod­bie­ga je­go­mość w roz­cheł­sta­nej ko­szu­li i nie­do­pię­tym sur­du­cie. Sznu­ro­wa­dła la­ta­ły luźno wokół butów. Trzy­mał też w ręku ze­ga­rek z cha­rak­te­ry­stycz­nym przy­ci­skiem.

– Panie Sta­dziń­ski, witam ser­decz­nie – po­wie­dział wła­ści­ciel z progu, ob­ra­ca­jąc głowę w stro­nę klien­ta. Er­nest ode­tchnął z ulgą. 

– Mi­strzu, prze­pra­szam za po­śpiech, ale mam ważne spo­tka­nie, a ze­ga­rek nie dzia­ła – wy­rzu­cił z sie­bie klient, cięż­ko dy­sząc.

– Kiedy spo­tka­nie?

– Czte­ry go­dzi­ny temu – jęk­nął klient.

– Czyli świe­ża spra­wa, nic trud­ne­go.

Drzwi za­mknę­ły się za klien­tem, a na karku zło­dzie­ja zje­żył się włos. Przez chwi­lę tra­wił w sobie te słowa. Do­szło do niego, albo wła­ści­ciel jest wa­ria­tem, albo hasło re­kla­mo­we ze­gar­ka, który wi­dział po­przed­nie­go wie­czo­ru, nie było tylko grą słów. 

 

Sta­dziń­ski wy­szedł po nie­ca­łym kwa­dran­sie i bez chwi­li wa­ha­nia ru­szył ku głów­nej ulicy. Cały czas pa­trzył na apa­rat, nie ob­rzu­ca­jąc Er­ne­sta nawet prze­lot­nym spoj­rze­niem. Zło­dziej po­dą­żał krok w krok za nim.

Wy­szli na sze­ro­ką aleję, która o tej porze była już mocno za­tło­czo­na. Sta­dziń­ski, prze­cho­dząc obok dwóch ro­słych mło­dzień­ców, trą­cił jed­ne­go z nich ra­mie­niem.

– Ty, uwa­żaj le­piej – wark­nął po­trą­co­ny. Wtedy za­uwa­żył apa­rat w ręku i zro­bił krok w kie­run­ku Sta­dziń­skie­go. Wła­ści­ciel zbladł jak płót­no.

Er­nest do­sko­czył do dru­gie­go mło­dzia­ka, zła­pał go od tyłu za ramię i szep­nął do ucha:

– Ko­le­go, ten z ze­gar­kiem to nie byle fra­jer, to kuzyn szwa­gra Tusz­ki…

Imię jed­ne­go z bar­dziej okrut­nych za­ka­pio­rów nie zro­bi­ło od­po­wied­niego wra­że­nia. Cwaniak spojrzał Ernestowi prosto w oczy, wyciągając ręce z kieszeni.

– A ja znam Tuszkę – odparł, a jego oblicze wykrzywił uśmieszek. Drugi cwaniak zostawił Stadzińskiego w spokoju i stanął obok dysputantów. 

– Należy się trzy złote za zawracanie głowy – zawyrokował. – A zaraz będzie więcej.

Było ich dwóch, zapewne mieli noże po kieszeniach. Trzy jednozłotówki zaraz zmieniły właściciela. Ernest ruszył szybkim krokiem, słysząc jeszcze, jak cwaniaki szepczą między sobą:

– Patrz, i jeszcze zarobiliśmy.

– A czemu nie mogliśmy go bić?

Nie zwrócił na to uwagi, spiesząc się, by nadrobić dystans do właściciela zegarka. Ten podszedł do przejścia dla pieszych, nie ro­zej­rzał się i już miał wejść pro­sto pod koła nad­jeż­dża­ją­ce­go sa­mo­cho­du.

Er­nest rzu­cił się i w ostat­niej chwi­li chwy­cił po­czciw­ca za ramię. Sa­mo­chód prze­je­chał tuż przed jego nosem. Sta­dziń­ski wzdry­gnął się, a ze­ga­rek wy­le­ciał z ręki. Zło­dziej ledwo zdo­łał go zła­pać, ra­tu­jąc przed ude­rze­niem o za­bło­co­ny bruk.

– Och, dzię­ku­ję panu – wy­rzu­cił z sie­bie męż­czy­zna, zu­peł­nie już sko­ło­wa­ny.

– Pięk­ny – po­wie­dział po­wo­li i z na­masz­cze­niem Er­nest.

Prze­ło­żył go do dru­giej ręki, trzy­ma­jąc pod świa­tło. Nagle spoj­rzał Sta­dziń­skie­mu pro­sto w oczy, i za­py­tał gło­śno i na­tar­czy­wie:

– To pre­zent? Dla ko­bie­ty?

– Nie… nie, to mój – od­parł prze­ra­żo­ny Sta­dziń­ski. Er­nest podał mu ze­ga­rek w za­mknię­tej dłoni.

Ten scho­wał ze­ga­rek Ko­sma­te­go do kie­sze­ni, przez po­dob­ną wiel­ko­ść i wagę nie za­uwa­ża­jąc pod­mia­ny, po­dzię­ko­wał wy­lew­nie i ru­szył na prze­ga­pio­ne spo­tka­nie.

– Mi­łe­go – szep­nął za­do­wo­lo­ny Er­nest za roz­tar­gnio­nym je­go­mo­ściem. Od­szedł prze­czni­cę dalej i usiadł na ławce pośrod­ku skwer­ku. Po­wo­li, jakby bojąc się go, wy­cią­gnął ze­ga­rek z kie­sze­ni. Srebr­ny kor­pus cza­so­mie­rza skrzył się w pro­mie­niach słoń­ca.

Er­nest od­wró­cił go w rę­kach i spoj­rzał na tył ko­per­ty. Ozdob­nym gra­we­run­kiem wy­ry­ta była nazwa:

 

Zwin­kel­mey­er

 

Niżej wid­niał licz­nik z pod­pi­sem „dług”. Wska­zów­ka skie­ro­wa­na była na cyfrę jeden.

Er­nest ro­zej­rzał się wokół sie­bie. Na ławce obok sie­dzia­ła para sta­rusz­ków – ko­bie­ta sy­pa­ła okrusz­ki stadu go­łę­bi, sku­pio­nej przy jej bu­tach. Przez skwer prze­cho­dzi­ła grup­ka ro­ze­śmia­nych stu­den­tów, dalej stra­ga­niar­ka za­chwa­la­ła szyn­ki i pół­tusz­ki.

Po­czuł się dziw­nie obco, jakby nowy na­by­tek sta­wiał go dalej od spraw zwy­kłych ludzi – dalej nawet, niż fach zło­dziej­ski.

 

Wró­cił na skrzy­żo­wa­nie nie­opo­dal oso­bli­we­go za­kła­du. Wyjął Zwin­kel­mey­era i za­czął ważyć w dłoni. Apa­rat przy­jem­nie cią­żył, dawał po­czu­cie so­lid­no­ści i pew­no­ści. Kto wie, może po­szczę­ści mu się drugi raz?

Wtedy ktoś za­gwiz­dał za jego ple­ca­mi. Od­wró­cił się i zo­ba­czył Ko­sma­te­go.

– Ładny sikor – Mistrz silił się na humor, ale widać było, że tak na­praw­dę nie jest mu do śmie­chu.

Er­nest po­czuł się nagle nie­wy­mow­nie głu­pio, jak uczeń, który dał się przy­ła­pać na wa­ga­rach. Cała spra­wa wy­da­wa­ła mu się teraz głu­pim mi­ra­żem, dla któ­re­go zo­sta­wił kom­pa­nów…

Szta­miak pod­szedł do niego i zbladł, wi­dząc przy­cisk na ko­per­cie.

– Żeż ty, cho­le­ra… – wark­nął. – Ty na­praw­dę go zwę­dzi­łeś… – Za­wie­sił głos, pa­trząc z mie­sza­ni­ną grozy i zdzi­wie­nia na apa­rat.

Er­nest mil­czał, cze­ka­jąc na re­pry­men­dę. Ale Ko­sma­ty spoj­rzał mu pro­sto w oczy:

– Nie wiesz, co ro­bisz. Jeden z nas się spa­lił na tym – Przez agre­sję w gło­sie prze­bi­ja­ło coś na ro­dzaj tro­ski.

– Wpadł? – spy­tał Er­nest, za­sta­na­wia­jąc się, czy kom­pan nie zmy­śla na po­cze­ka­niu.

Ko­sma­ty za­śmiał się i po­krę­cił głową. 

– Daj mi czas do jutra – jęk­nął no­wi­cjusz. – Potem wrócę.

– Głupi je­steś, a głu­pie­mu nic nie po­mo­że – po­wie­dziaw­szy to, Ko­sma­ty ob­ró­cił się na pię­cie i od­szedł.

Er­nest po­czuł, że ze­ga­rek drży. Obej­rzał tył ko­per­ty – licz­nik długu wska­zy­wał na zero.

Uśmiech­nął się ką­ci­kiem ust. Czy skoro ze­ga­rek po­zwa­lał zmie­nić prze­szłość i do­trzeć na prze­oczo­ne spo­tka­nie, to ceną było spo­tka­nie dla wła­ści­cie­la nie­ko­rzyst­ne? Przy­siadł na bruku, wyjął z kie­sze­ni ka­wa­łek wy­mię­tej kart­ki i ogry­zek ołów­ka i za­pi­sał:

 

Apa­rat: Zwin­kel­mey­er; Moc: Do­tar­cie na prze­oczo­ne spo­tka­nie; Dług: Spo­tka­nie nie­przy­jem­ne albo nie­ko­rzyst­ne.

 

Zwi­nął kar­tecz­kę i drżą­cą ręką scho­wał z po­wro­tem do kie­sze­ni. Nie było mowy o żad­nym dow­ci­pie ani ha­lu­cy­na­cjach. Licz­nik długu cof­nął się po spo­tka­niu z Ko­sma­tym, i jesz­cze to drże­nie… Nagle za­pra­gnął po­znać ta­jem­ni­ce tych apa­ra­tów, o któ­rych ist­nie­niu jesz­cze wczo­raj nie wie­dział.

Za­śmiał się pod nosem na myśl o nowym bo­ha­te­rze po­dwór­ko­wych bal­lad – o zło­dzie­ju, który po­tra­fił oszu­ki­wać czas.  

 

Za­czął szu­kać w bar­dziej eks­klu­zyw­nych czę­ściach mia­sta. Roz­glą­dał się za ze­gar­ka­mi, mi­ja­jąc ogród­ki mod­nych re­stau­ra­cji. Przy­glą­dał się damom spa­ce­ru­ją­cym po parku i ele­gan­tom w ka­brio­le­tach. Nie wi­dział jed­nak żad­nych ze­gar­ków po­dob­nych do zdo­by­te­go.

W tram­wa­ju usły­szał, jak star­sza pani mówi, że wszyst­ko, co się zda­rzy­ło, zda­rzy się jesz­cze drugi raz. Na bul­wa­rach o cza­sie nie roz­ma­wia­no wcale. Mi­ja­na na targu prze­kup­ka han­dlu­ją­ca wa­rzyw­ami tłu­ma­czy­ła ko­le­żan­ce, że cza­sem ma wra­że­nie, że wraca do prze­szło­ści. W ni­czym mu to nie po­mo­gło, a wręcz od­czu­wał w tym jakiś żart losu.

Wokół mia­sto hu­cza­ło, tęt­ni­ło, parło na­przód. Każdy miał jakiś cel, każdy był na swoim miej­scu albo do niego po­dą­żał. Er­ne­sta za to ogar­nia­ło po­wo­li uczu­cie bez­sil­no­ści. Za­sta­na­wiał się nawet, czy nie padł ofia­rą żartu albo nie tra­fił na jedno je­dy­ne ku­rio­zum świa­ta ze­gar­ków. Już pra­wie za­czął go­dzić się z tym, że wróci do kom­pa­nów z jed­nym tylko ze­gar­kiem.

Usiadł w ka­wiar­ni i za­mó­wił kawę z lo­da­mi. Gdy ra­czył się na­po­jem, usły­szał frag­ment roz­mo­wy grup­ki stu­den­tów:

– To co, na wy­kład?

– E, po co? Jakiś ciekawy?

– Wyjdź na ulicę, to się przekonasz.

Choć Er­nest nie prze­pa­dał za dys­cy­pli­ną, o któ­rej kom­pa­ni ma­wia­li, że była „kan­tem i ni­czem”, to teraz się za­cie­ka­wił. Zo­sta­wił mo­ne­tę na bla­cie i wyszedł na ulicę. Na słupie ogłoszeniowym widniała reklama:

 

Filozofia czasu, a może czasów? Wykład profesora T. Bigackiego.

 

Zaraz za nim wyszli studenci, Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że wykład zaczynał się za dwadzieścia minut. Pomysł, by o samym czasie się nieco dowiedzieć, przypadł mu do gustu.

 

Gdy po­dą­żał za grupą stu­den­tów, minął gro­mad­kę dzie­ci, ba­wią­cych się w pia­skow­ni­cy. Ob­rzu­cił je wzro­kiem i z prze­ra­że­niem zo­ba­czył, jak roz­sy­py­wa­ny przez dziew­czyn­kę pia­sek za­sty­ga w po­wie­trzu ni­czym mgła. Mały chło­piec obok niej za­trzy­mał się w pół ruchu. 

Er­nest ob­ró­cił się i do­strzegł tram­waj, sto­ją­cy tuż przed przy­stan­kiem, ko­bie­tę za­sty­głą w pół kroku. Wokół niego wszyst­ko się za­trzy­ma­ło.

Mały chło­piec wstał i pod­szedł do Er­ne­sta. Ode­zwał się bez cie­nia wsty­du czy stra­chu przed obcym:

– Bab­cia po­wie­dzia­ła, że nie wolno kraść, nie pa­mię­tasz?

Do­pie­ro po chwi­li Er­nest zro­zu­miał, że mówi gło­sem jego młod­sze­go brata. Pa­trzył na dziec­ko z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi. A chło­piec, jakby nigdy nic, wró­cił do pia­skow­ni­cy.

Roz­legł się zgrzyt ha­mul­ców, ryk sil­ni­ka, śmiech dzie­ci. Świat ru­szył z miej­sca, a Er­nest przy­siadł, cięż­ko dy­sząc.

– Gdzie siada? – wark­nął ktoś, omi­ja­jąc Er­ne­sta. Ten wstał i pod­szedł do grup­ki dzie­ci.

– Czemu mi to po­wie­dzia­łeś? – za­py­tał chłop­ca.

Dzie­ci spoj­rza­ły na niego, zdzi­wio­ne i prze­stra­szo­ne. Er­nest prze­klął pod nosem i rzu­cił się bie­giem za stu­den­ta­mi.

 

W sali było tłocz­no, tak, że nie­któ­rzy słu­cha­cze sie­dzie­li w przej­ściach. Po wy­kła­dzie przy­szedł czas na py­ta­nia. Wiele osób pod­nio­sło ręce. Pro­fe­sor wska­zał dziew­czy­nę w jed­nym z pierw­szych rzę­dów.

– Panie pro­fe­so­rze – za­py­ta­ła stu­dent­ka – co sądzi pan o po­ję­ciu „wiecz­ne­go po­wro­tu” u Nie­tz­sche­go?

Pro­fe­sor od­chrząk­nął i po­pra­wił koł­nie­rzyk.

– To bar­dzo cie­ka­we py­ta­nie – odpo­wie­dział. – Kon­cep­cja wiecz­ne­go po­wro­tu, ekhm, za­kła­da…

Się­gnął do kie­sze­ni palta, które wi­sia­ło na pul­pi­cie. Gdyby Er­nest nie był na to przy­go­to­wa­ny, nie zdo­łał­by za­uwa­żyć prze­sko­ku.

Po chwi­li wy­kła­dow­ca za­czął mówić pew­nie i bez za­jąk­nię­cia:

– Po­dob­nych kon­cep­cji można się do­szu­ki­wać w róż­nych re­li­giach, w tym chrze­ści­jań­skiej, albo też na przy­kład u He­ine­go. Nie da się stwier­dzić tego na pewno, ale uwa­żam to za praw­do­po­dob­ne źró­dło tej kon­cep­cji. Tak więc we­dług He­ine­go czas był nie­skoń­czo­ny, a prze­strzeń skoń­czo­na, stąd każdy układ ma­te­rii mu­siał się w końcu po­wtó­rzyć – i tak w nie­skoń­czo­ność…

Pro­fe­sor kon­ty­nu­ował wywód, a zło­dzie­jo­wi przy­szło na myśl, że oto mar­nu­je się wiel­ki ta­lent, który w zdol­no­ści kon­fa­bu­la­cji prze­wyż­szał nie­jed­ne­go ko­le­gę po fachu.

Po wy­kła­dzie Er­nest pod­szedł do pro­fe­so­ra z ukra­dzio­nym wcze­śniej in­dek­sem. Ukło­nił się prze­sad­nie, i wrę­czył go do pod­pi­sa­nia. Pro­fe­sor mruk­nął coś z iry­ta­cją i nagle za­stygł w bez­ru­chu.

– On tak cza­sem ma – szep­nął stu­dent, sto­ją­cy w ko­lej­ce za Er­ne­stem. Ktoś inny się za­śmiał.

Mi­nę­ła dłuż­sza chwi­la, zanim pro­fe­sor nagle po­ru­szył się, po­pra­wia­jąc oku­la­ry. Na­chy­lił się nad kra­dzio­nym in­dek­sem, a wtedy Er­nest łok­ciem trą­cił ka­ła­marz, obry­zgu­jąc atra­men­tem książ­ki i no­tat­ki na bla­cie.

– Nie­doj­do! – krzyk­nął pro­fe­sor. 

– Prze­pra­szam! – jęk­nął zło­dziej te­atral­nie. – Wszyst­ko wy­sprzą­tam. – Za­czął wy­cie­rać blat i okład­ki ksią­żek.

Sala po­wo­li pu­sto­sza­ła, a pro­fe­sor wdał się w dys­ku­sję z dwoma stu­den­ta­mi. Wokół nich sku­pi­ła się grup­ka słu­cha­czy. Nikt nie za­uwa­żył, jak Er­nest się­ga do kie­sze­ni palta i zaraz potem się ulat­nia.

 

Er­nest wy­szedł z bramy uni­wer­sy­te­tu, usiadł na ławce i wyjął z kie­sze­ni kart­kę i ołó­wek. Nowo na­by­ty ze­ga­rek tkwił w kie­sze­ni i zło­dziej bał się na razie z nim zdra­dzać. Nur­to­wa­ło go za to, że ta­jem­ni­cze ze­gar­ki mieli przy sobie tak zu­peł­nie różni lu­dzie. Jaki tu był klucz? Wła­ści­ciel Zwin­kel­mey­era spra­wiał wra­że­nie dzia­ne­go ana­na­sa. Tego sa­me­go nie można było po­wie­dzieć o pro­fe­so­rze. Palto uczo­ne­go miało łatę na łok­ciu…

Kiedy lu­dzie po­dró­żu­ją w cza­sie? – zadał sobie py­ta­nie Er­nest. Kart­ka szyb­ko za­czę­ła za­peł­niać się sło­wa­mi. W końcu po­wstał plan na resz­tę dnia, za­czy­na­ją­cy się od wi­zy­ty w biu­rze ma­try­mo­nial­nym.

Plan był am­bit­ny, ale Er­nest sza­no­wał swój czas.

 

Po dro­dze do biura przy­sta­nął w za­uł­ku, upew­nił się, że nikt na niego nie pa­trzy, i wyjął z kie­sze­ni ze­ga­rek pro­fe­sor­a. Apa­rat nie błysz­czał ani zło­tem, ani sre­brem, za to zdo­bio­ny był mi­ster­ną siat­ką cien­kich żyłek nie­bie­skiej barwy na sza­rym tle. Na od­wro­cie wid­niał napis:

 

Chro­no­dia­kos

 

Er­nest wy­szedł z za­uł­ka na wąską ulicz­kę i w jej głębi za­uwa­żył ku­gla­rza, żon­glu­ją­ce­go ko­lo­ro­wy­mi pi­łecz­ka­mi. Zwol­nił kroku i po­cze­kał, aż wokół nich zro­bi­ się pusto. Na­ci­snął spust ze­gar­ka. Pi­łecz­ki za­wi­sły w po­wie­trzu, a ku­glarz za­stygł w bez­ru­chu. Pa­trzył przed sie­bie, nawet nie mru­ga­jąc, jak posąg.

Er­nest ro­zej­rzał się i za­uwa­żył, że lu­dzie nie­da­le­ko po­ru­sza­li się wolno, ale już w od­da­li ruch ulicz­ny tęt­nił zwy­kłym ży­ciem. Za­mie­nił miej­sca­mi pi­łecz­kę zie­lo­ną i żółtą i od­szedł kilka kro­ków. Chro­no­dia­kos za­czął drżeć, naj­pierw de­li­kat­nie, potem coraz moc­niej, aż za­brzę­czał. Nagle pi­łecz­ki po­spa­da­ły na bruk, od­pro­wa­dza­ne wzro­kiem przez zdzi­wio­ne­go ku­gla­rza.

Er­nest obej­rzał tył ze­gar­ka – wska­zów­ka długu prze­sko­czy­ła na jeden. Za­no­to­wał na kar­tecz­ce:

 

Apa­rat: Zwin­kel­mey­er; Moc: Do­tar­cie na prze­oczo­ne spo­tka­nie; Dług: Spo­tka­nie nie­przy­jem­ne albo nie­ko­rzyst­ne.

Apa­rat: Chro­no­dia­kos; Moc: Za­trzy­ma­nie czasu na chwi­lę; Dług: Prze­ocze­nie tak samo dłu­giej chwi­li.

 

Zna­lazł dwa ze­gar­ki, ale nie mógł prze­stać my­śleć o tym, ile jesz­cze sztu­czek miały w za­na­drzu cza­so­mie­rze z ta­jem­ni­cze­go warsz­ta­tu. Moż­li­wo­ści zda­wa­ły się być nie­wy­czer­pa­ne…

Zwi­nął kart­kę, wło­żył do kie­sze­ni i ru­szył do biura ma­try­mo­nial­ne­go.

 

W biu­rze “Amor” po­le­co­no mu Bertę, okre­śla­ną mia­nem “so­lid­nej”. O ze­gar­ki nie miał od­wa­gi spy­tać. W biu­rze “Osto­ja” za­py­tał wła­ści­ciel­kę o klien­tów z dro­gi­mi ze­gar­ka­mi, przez co mu­siał zaraz ucie­kać. Dla­te­go po­sta­no­wił, że w ko­lej­nym biu­rze, “We dwoje”, zwy­czaj­nie prze­ku­pi kogoś z ob­słu­gi.

 

Spo­dzie­wał się kwia­tów i rzeźb Amora, ale biuro wy­glą­da­ło w środ­ku dość zwy­czaj­nie, nie­mal jak biuro ra­chun­ko­we. Przy sto­li­ku sie­dział je­go­mość w to­wa­rzy­stwie star­szej ko­bie­ty. Żad­nej po­moc­nicz­ki ani po­słu­gacz­ki nie do­strzegł. Czyli znowu nic…

Wła­ści­ciel­ka wsta­ła na widok Er­ne­sta i spy­ta­ła:

– Dzień dobry, pan umó­wio­ny?

Zło­dziej łyp­nął na sie­dzą­ce­go męż­czy­znę, który prze­glą­dał album ze zdję­cia­mi i bio­gra­ma­mi ko­biet. Jedną rękę trzy­mał w kie­sze­ni ma­ry­nar­ki.

– Dzień dobry, na trzy­na­stą – od­parł pew­nie, wciąż pa­trząc na sie­dzą­ce­go.

– Pro­szę pana – od­par­ła grzecz­nie wła­ści­ciel­ka – to po­mył­ka, jest dwu­na­sta, więc pro­szę wy­ba­czyć, bo mam klien­ta.

Klient zer­k­nął kątem oka, nieco podi­ry­to­wa­ny. Er­nest wyjął ze­ga­rek z kie­sze­ni, uda­jąc zdzi­wie­nie. Po czym wy­krzyk­nął do je­go­mo­ścia, wska­zu­jąc na jedno ze zdjęć:

– Ta ko­bie­ta, znam ją! Pro­szę na nią uwa­żać.

Klient mało nie pod­sko­czył. Wbił wzrok w Er­ne­sta.

– Tak, tak – cią­gnął zło­dziej – słu­ży­ła u mo­je­go zna­jo­me­go, ucie­kła z bi­żu­te­rią. Za­pew­ne po­da­je się za kogoś in­ne­go…

Klient zwró­cił się do wła­ści­ciel­ki: 

– Sza­now­na pani, pro­szę nas na chwi­lę zo­sta­wić sa­mych.

Ko­bie­ta dy­gnę­ła i znik­nę­ła za kon­tu­arem.

– To cie­ka­we, co pan mówi, ale chyba nie­praw­dzi­we. – Mimo uprzej­me­go tonu w gło­sie męż­czy­zny nie było cie­nia wąt­pli­wo­ści.

– Mo­głem się po­my­lić… – wy­ją­kał Er­nest, ro­biąc krok do tyłu.

– Ale to nieistot­ne – skwi­to­wał klient. Wstał i wy­cią­gnął rękę. – Za­świe­rzyń­ski, do usług. Pan wy­ba­czy, ale wi­dzia­łem w pana kie­sze­ni drugi ze­ga­rek, z apa­ra­tem chro­no­man­tycz­nym. – To ostat­nie słowo wy­mó­wił po­wo­li i pe­dan­tycz­nie.

– Nic się przed panem nie ukry­je! – po­wie­dział we­so­ło Er­nest, wy­cią­ga­jąc Zwin­kel­mey­era.

– Można spy­tać, na jaką oko­licz­ność wy­po­ży­czo­ny? – spy­tał Za­świe­rzyń­ski cie­ka­wie.

– Prze­ga­pio­ne spo­tka­nie. Mam go tylko na chwi­lę.

– W rze­czy samej, pro­szę pana, mistrz Zyg­munt bar­dzo dba o ze­gar­ki – za­śmiał się męż­czy­zna. – I, że tak po­wiem, o tych, któ­rym je po­wie­rza.

– Jak ro­zu­miem, pana apa­rat po­zwa­la do­ko­nać do­bre­go wy­bo­ru? – spy­tał Er­nest, nie bez­in­te­re­sow­nie.

– Nie do końca. On ostrze­ga przed złymi wy­bo­ra­mi. Nie­ste­ty dług jest kło­po­tli­wy. Trze­ba przy­stać na pierw­szą ofer­tę, którą się do­sta­nie po uży­ciu ze­gar­ka, jaka by ona nie była. 

– Chęt­nie bym go obej­rzał, jeśli ła­ska­wy pan po­zwo­li – ode­zwał się Er­nest, wy­cią­ga­jąc dłoń. Cza­sem naj­bar­dziej bez­czel­ne dzia­ła­nie po­pła­ca­ło. Szlach­cic jed­nak uśmiech­nął się:

– Chce pan spła­cać dług za mnie?

– Ach, praw­da – Er­nest uda­wał za­po­mi­nal­skie­go. Za­świe­rzyń­ski chwi­lę po­du­mał, pod­krę­ca­jąc wąsa.

– A mogę pro­sić o przy­słu­gę? – spy­tał w końcu.

– Służę panu – od­parł przy­mil­nie Er­nest.

– Niech pan mi w swo­jej ła­ska­wo­ści każe oddać sobie, to zna­czy panu, pie­nią­dze.

Er­nest nie po­tra­fił­by sobie wy­obra­zić proś­by bar­dziej bli­skiej swo­je­mu sercu. Z sze­ro­kim uśmie­chem i bez chwi­li za­wa­ha­nia wy­pa­lił:

– Pro­szę oddać mi pięć zło­tych.

Za­świe­rzyń­ski wyjął mo­ne­tę i wrę­czył Er­ne­sto­wi. Po chwi­li zer­k­nął z sa­tys­fak­cją na od­wrót ze­gar­ka.

– Tak, jak my­śla­łem, po długu nie ma śladu.

Nagle Za­świe­rzyń­ski spo­waż­niał i spoj­rzał zło­dzie­jo­wi pro­sto w oczy.

– A teraz niech mi pan w swo­jej ła­ska­wo­ści powie, jak tra­fił na mi­strza. Bo ten uśmiech znam do­brze, i to nie z sa­lo­nów, a ra­czej z tar­go­wisk i melin. A ta pani, którą mi pan wska­zał, żadną słu­żą­cą nie była, bo to córka dy­rek­to­ra szko­ły.

Er­nest po­czuł, że się czer­wie­ni. Za­świe­rzyń­ski zmarsz­czył brwi, wciąż świ­dru­jąc go wzro­kiem.

– Ależ pan żeś jest zło­dziej! – wy­krzyk­nął szlach­cic po chwi­li.

Er­nest kop­nął go w pisz­czel, na co szlach­cic wydał jęk bólu. Zło­dziej po­pra­wił cio­sem w twarz, wy­szarp­nął apa­rat z dłoni Za­świe­rzyń­skie­go i rzu­cił się bie­giem do drzwi.

Wy­biegł na ulicę aku­rat, gdy zza ple­ców roz­legł się strzał. Er­nest prze­klął pod nosem, przy­spie­sza­jąc. Minął stra­ga­niar­kę, rzu­cił się przez ulicę, ledwo uska­ku­jąc przed nad­jeż­dża­ją­cym sa­mo­cho­dem.

– Zło­dziej! – usły­szał krzyk Za­świe­rzyń­skie­go.

– Łapać go! – krzyk­nął ktoś z boku. – Po­li­cja!

Na szczę­ście prze­chod­nie roz­pierz­cha­li się, ani my­śląc się na­ra­żać. Na skrzy­żo­wa­niu Er­nest zo­ba­czył po­li­cjan­ta z bro­nią w ręku. Rzu­cił się bie­giem obok ja­dą­ce­go tram­wa­ju. Chwi­lę póź­niej za­uwa­żył mun­du­ro­we­go, który go gonił. Er­nest wbiegł w za­ułek. Znowu roz­legł się strzał, a kula świ­snę­ła mu obok głowy. Rzu­cił się w bramę, prze­biegł po­dwór­ko, wspiął się na murek, zry­wa­jąc linę z pra­niem.

– Brać zło­dzie­ja! – krzy­czał po­li­cjant już w bra­mie.

Er­nest prze­biegł przez dru­gie po­dwór­ko i wy­biegł na chod­nik. Od razu skrę­cił w ulicę pro­sto­pa­dłą i wmie­szał się w tłum.

 Parę kro­ków dalej scho­wał się w sza­le­cie i od razu się­gnął po nowy na­by­tek. Na od­wro­cie, ozdob­ny­mi li­te­ra­mi, wy­gra­we­ro­wa­no nazwę – „Ja­ro­min”. Na dole ko­per­ty, drob­nym dru­kiem, wid­nia­ła dal­sza część na­pi­su:

 

Na­le­ży uważ­nie kon­tro­lo­wać przy­rost długu cza­so­we­go.

 

Prze­czy­tał dla pew­no­ści jesz­cze raz. Nie ro­zu­miał tego do końca – prze­cież za­wsze na­le­ża­ło tak robić. Za­no­to­wał na kar­tecz­ce:

 

Apa­rat: Zwin­kel­mey­er; Moc: Do­tar­cie na prze­oczo­ne spo­tka­nie; Dług: Spo­tka­nie nie­przy­jem­ne albo nie­ko­rzyst­ne.

Apa­rat: Chro­no­dia­kos; Moc: Za­trzy­ma­nie czasu; Dług: Prze­ocze­nie chwi­li.

Apa­rat: Ja­ro­min; Moc: Ostrze­ga przez nie­bez­piecz­ny­mi wy­bo­ra­mi; Dług: Przy­ję­cie pierw­szej ofer­ty po skoń­cze­niu dzia­ła­nia mocy.

 

Za po­zo­sta­łe mo­ne­ty Er­nest po­sta­no­wił wy­na­jąć pokój w „Excel­sio­rze”. Po­trze­bo­wał to wszyst­ko prze­my­śleć, obej­rzeć ze­gar­ki i za­pla­no­wać dal­sze dzia­ła­nia.

Gdy wcho­dził przez drzwi, od­ru­cho­wo się ro­zej­rzał i za­uwa­żył grup­kę wy­rost­ków, któ­rzy stali na rogu ulicy i czuj­nie ob­ser­wo­wa­li wej­ście. Zło­dziej po­my­ślał z sa­tys­fak­cją, że kto jak kto, ale on na pewno nie da się okraść.

Czuł się obco w bo­ga­to zdo­bio­nym wnę­trzu, po­śród dam i ele­gan­tów. Nie dość, że miał no­co­wać w ho­te­lu, to jesz­cze nie za­mie­rzał ni­cze­go ukraść. Nie mógł też nie za­uwa­żyć, że inni go­ście i ob­słu­ga łypią na niego raz po raz, wy­raź­nie nie­uf­nie. Po­zwo­lił się po­pro­wa­dzić bo­jo­wi ho­te­lo­we­mu na pię­tro.

Pokój, po la­tach spę­dzo­nych w me­li­nach i przy­tuł­kach, po­ra­żał schlud­no­ścią i wy­go­dą. Er­nest z wy­raź­ną ulgą po­ło­żył na bla­cie biur­ka trzy ze­gar­ki oso­bli­we, do tego kilka zwy­kłych, pod­wę­dzo­nych po dro­dze.

Roz­siadł się w skó­rza­nym fo­te­lu – to też było coś no­we­go. Cisza po­ko­ju mą­co­na była tylko przez ty­ka­nie ze­gar­ków. Za­czął je oglą­dać i ważyć w dłoni jeden po dru­gim i ukła­dać w rów­nych od­stę­pach na bla­cie. Miał przed sobą dużo pracy.

Po gło­wie ko­ła­ta­ła mu myśl, która nie da­wa­ła mu spo­ko­ju. Dla­cze­go tak wiele czasu mi­nę­ło, zanim się do tego wszyst­kie­go za­brał? Pa­trząc na sto­ją­ce w rów­nym szyku ze­gar­ki, miał wra­że­nie, że nie tyle za­czy­na coś no­we­go, co wraca do cze­goś, co już kie­dyś do­brze znał.

 

Już miał wziąć się za roz­kła­da­nie i skła­da­nie, gdy usły­szał na­tar­czy­we, kil­ku­krot­ne pu­ka­nie do drzwi. Potem roz­le­gło się znowu, gło­śniej. To zmar­twi­ło Er­ne­sta – ob­słu­ga pu­ka­ła dwa razy, potem py­ta­ła, czy można wejść.

– Otwie­rasz czy nie? – spy­tał po­nu­ry głos. Er­nest otwo­rzył drzwi i zo­ba­czył Krę­te­go. Wła­my­wacz wszedł po­wo­li, roz­glą­da­jąc się, jakby bojąc się pu­łap­ki. Omiótł pokój ho­te­lo­wy wzro­kiem, a na jego ob­li­czu go­ści­ły na prze­mian po­gar­da i za­zdrość.

– Te me­bel­ki dla ana­na­sów to ładne – rzu­cił pod nosem.

Potem zer­k­nął na blat i przez chwi­lę widać było, że szuka słów.

– Er­nest – po­wie­dział z ocią­ga­niem. – Za­czy­na­ją gadać.

No­wi­cjusz po­ki­wał tylko głową. Spo­dzie­wał się tego. Za­wsze ga­da­li.

– Pla­nu­je­my skok – cią­gnął z wy­rzu­tem Kręty – i już mie­li­śmy cie­bie skre­ślić. Za­ufa­li­śmy ci, a ty nas tak po­trak­to­wa­łeś. To się nie godzi.

– Tak… – od­parł nie­przy­tom­nie no­wi­cjusz. Spie­szy­ło mu się, by wró­cić do nauki. – Jak skoń­czę, to opi­je­my, że wam w pięty wej­dzie, obie­cu­ję.

Kom­pan wy­raź­nie tego nie kupił.

– Te­re-fe­re. Dzi­siaj pój­dzie­my szta­fe­tą. Ko­sma­ty spił po­moc­ni­ka ślu­sa­rza. Mamy kopię zamka do ma­ga­zy­nu domu han­dlo­we­go. Bę­dzie trze­ba spryt­nie wejść i wyjść. I potem opi­je­my, a dla cie­bie będą karne, sam ro­zu­miesz.

Po czym ob­rzu­cił wzro­kiem le­żą­ce na bla­cie ze­gar­ki i dodał, mniej pew­nie:

– Te ce­bu­le to ładne, ale zwa­rio­wać można od ty­ka­nia.

Er­nest po­czuł roz­ba­wie­nie na myśl, że ten osob­nik, któ­re­go bali się nawet przy­ja­cie­le po fachu, wzdry­gał się od ty­ka­nia ze­gar­ków. Kręty mu­siał do­strzec, że jego ostrze­że­nia nie robią od­po­wied­nie­go wra­że­nia. Ob­ró­cił się na pię­cie, rzu­ca­jąc przez zęby:

– Uwa­żaj, ptasz­ku. Źle koń­czą ci, co nie po­wa­ża­ją kam­ra­tów.

Wy­tarł za­bło­co­ne buty w dywan per­ski i już miał wyjść, gdy Er­nest wy­pa­lił:

– Uwa­żaj, bo co? Bo znowu przyj­dziesz mi gro­zić?

Kręty po­pa­trzył na niego ba­daw­czo, jakby ocze­ku­jąc prze­pro­sin albo uko­rze­nia się, ale młod­szy ze zło­dziei pa­trzył pro­sto w oczy, hardo i dum­nie.

– Bo przyj­dzie Czar­ny, i już nie bę­dzie nic mówił – od­parł szta­miak gro­bo­wym, jed­no­staj­nym gło­sem.

Wy­szedł, trza­ska­jąc drzwia­mi. Er­nest wes­tchnął prze­cią­gle i wró­cił do pracy. Póki mó­wi­li „uwa­żaj”, a nie bili, to miał jesz­cze czas.

Pięć go­dzin póź­niej Er­nest z sa­tys­fak­cją za­mknął ko­per­tę ze­gar­ka – na razie zwy­kłe­go. Roz­ło­żył i zło­żył me­cha­nizm już sie­dem razy pod rząd, za każ­dym razem spraw­niej. W gło­wie za­czął kry­sta­li­zo­wać się plan ob­ro­bie­nia mi­strza od oso­bli­wych ze­gar­ków. Za coś ta­kie­go bę­dzie na­le­żał mu się nie tylko chrzest, ale długo wy­cze­ki­wa­ny sza­cu­nek od kom­pa­nów. A potem…

Pu­ścił wodze wy­obraź­ni. Bę­dzie mógł obejść za­mro­żo­nych w cza­sie straż­ni­ków ban­ko­wych, wy­brać od­po­wied­nią kom­bi­na­cję zamka kasy w cza­sie poza cza­sem, za­brać pi­sto­let straż­ni­ko­wi, zanim ten po­my­śli, by po niego się­gnąć. Bę­dzie zło­dzie­jem zło­dziei. Uśmiech­nął się, wy­obra­ża­jąc sobie Czar­ne­go i Krę­te­go, któ­rzy ni­czym słu­żą­cy za­sta­wia­li przed nim stół.

Spoj­rzał przez okno na po­grą­żo­ne w ciem­no­ści mia­sto. Do­pie­ro teraz do­szło do niego, jak bar­dzo czuł się senny i zmę­czo­ny. Wstał i pod­szedł do wy­so­kie­go ze­ga­ra ho­te­lo­we­go – wska­zy­wał pięć po dru­giej w nocy. Od­ru­cho­wo za­czął szu­kać przy­ci­sku cza­so­we­go, za co też sie­bie zga­nił. Do­szło do niego, że chyba prze­sa­dził i że nad­szedł czas na od­po­czy­nek.

Po­sta­no­wił wyjść na krót­ki spa­cer. Wy­szedł z ho­te­lu i skie­ro­wał kroki ulicą przy na­brze­żu rzeki.

 

Szedł po­wo­li, omi­ja­jąc ka­łu­że roz­le­wa­ją­ce się po­śród kost­ki bru­ko­wej. Zer­kał raz po raz na barki wę­glo­we, su­ną­ce rzeką. Był na ulicy sam, i bar­dzo mu to od­po­wia­da­ło. Nagle la­tar­nie na ulicy za­mru­ga­ły, a po chwi­li zga­sły – wszyst­kie w tym samym mo­men­cie. 

Po­czuł jak stopy za­pa­da­ją się w błoto – po ka­mie­niach bru­ko­wych nie było śladu. Spoj­rzał na drugi brzeg rzeki – nie pły­nął nią żaden sta­tek. Bu­dyn­ki na dru­gim brze­gu spo­wi­ja­ła ciem­ność – tylko w kilku oknach tliły się punk­ci­ki świa­tła.

Ob­ró­cił się i zo­ba­czył za sobą dwie po­sta­cie w dłu­gich płasz­czach, oświe­tlo­ne przez nie­sio­ną po­chod­nię.

Mi­nęły go, nie od­zy­wa­jąc się, ani nawet nie ob­rzu­ca­jąc Er­ne­sta wzro­kiem.

– Co on kradł? – spy­ta­ła jedna z po­sta­ci.

– To, co nie jego – od­par­ła druga. 

– To i do­brze mu.

– Do­brze, mój dobry Tycze, za­wsze do­brze. Szko­da tylko, że do zmro­ku psu­bra­ta kro­ili, a do tego nam wy­pa­dło na naj­dal­szej bra­mie człon­ki zawie­szać.

Wtedy Er­nest zo­rien­to­wał się, że jedna z po­sta­ci dzier­ży­ła nie kij, ale od­cię­tą ludz­ką rękę, ob­fi­cie skrwa­wio­ną.

Świa­tło za­mru­ga­ło. Znów stał po­śród la­tar­ni, znów barki su­nę­ły po rzece, stopy znów zna­la­zły opar­cie na ka­mie­niach bru­ko­wych. Strach ści­snął mu płuca, tak, że le­d­wie za­czerp­nął po­wie­trza. Po­my­ślał, że Czar­ny miał rację, że trze­ba znać swoje miej­sce. Nie dla niego były kosz­ma­ry na jawie.

Wyjął trzy ze­gar­ki z kie­sze­ni i ru­szył ku rzece. Sta­nął na na­brze­żu, chwy­cił za pierw­szy z nich i już miał ci­snąć go w toń, gdy nagle ręka za­ci­snę­ła się na jego prze­gu­bie – twar­da, zimna, jak z ka­mie­nia.

Ob­ró­cił twarz po­wo­li, jakby bojąc się zo­ba­czyć swo­je­go opraw­cę. Jego wzrok na­po­tkał mętne oczy i ka­mien­ną twarz gar­gul­ca. Tego sa­me­go, któ­re­go wi­dział nad wi­try­ną za­kła­du ze­gar­mi­strza. 

Roz­legł się od­głos, który przy­po­mi­nał chro­bo­ta­nie. Do­pie­ro po chwi­li Er­nest za­czął ro­zu­mieć słowa:

– …wy­star­czy oddać.

Er­nest za­śmiał się ner­wo­wo. Zro­zu­miał, że trze­ba było słu­chać Ko­sma­te­go. To były spra­wy nie dla niego.

Po­czuł na dłoni gęsty smar, któ­ry widać za­po­mniał wy­czy­ścić z roz­bie­ra­ne­go w ho­te­lu ze­gar­ka. Przy­szło mu do głowy, że jeśli po­sma­ru­je unie­ru­cho­mio­ną dłoń, to może zdoła ją wy­szarp­nąć z uści­sku. A potem… Nie miał po­my­słu, co potem.

Gar­gu­lec za­chro­bo­tał znowu i po­trzą­snął jego dło­nią.

Er­nest na­ci­snął kciu­kiem spust Ja­ro­mi­na.

Czas nie tyle zwol­nił, co jego myśli zda­wa­ły się nagle biec szyb­ciej. Zo­ba­czył przed sobą dwie ścież­ki. Mógł pod­dać się stwo­ro­wi, oddać łup, wresz­cie wró­cić do daw­nych kom­pa­nów i uko­rzyć się przed nimi.

Mógł też wy­rwać się z jego objęć i spró­bo­wać swo­ich sił w na­pa­dzie na warsz­tat.

Przed oczy­ma mi­gnę­ła mu wizja, w któ­rej sie­dział na pry­czy za krat­ka­mi. Albo też zo­sta­wał więź­niem ta­jem­ni­cze­go warsz­ta­tu. Ze­ga­rek zda­wał się ostrze­gać go przed oboma wy­bo­ra­mi. Wresz­cie cza­so­mierz za­drgał, a roz­wi­dla­ją­ce się ścież­ki przy­szło­ści znik­nę­ły mu sprzed oczu.

Er­nest wes­tchnął, wy­cią­gnął ze­ga­rek Ja­ro­mi­na z kie­sze­ni i podał gar­gul­co­wi.

– Dzię­ku­ję – wy­rzę­ził stwór. – To roz­sąd­ne jak na czło­wie­ka. 

Er­nest spoj­rzał w oczy za­to­pio­ne w ka­mien­nej twa­rzy.

– A w za­mian od­sta­wisz mnie do warsz­ta­tu i po­cze­kasz na ze­wnątrz – dodał z uśmie­chem Er­nest.

Stwór spoj­rzał na niego czuj­nie, a potem od­wró­cił cza­so­mierz i ob­rzu­cił wzro­kiem ko­per­tę. Mier­nik długu po­ka­zy­wał jeden. Gar­gu­lec za­skrze­czał gniew­nie, ale nie mógł od­mó­wić nie­ko­rzyst­nej pro­po­zy­cji. Opadł na czte­ry łapy przed Er­ne­stem jak po­słusz­ny rumak.

 

Lot na ple­cach gar­gul­ca za­pa­mię­tał tylko jako jed­no­staj­ny świst i napór zim­ne­go po­wie­trza. Cały czas miał za­mknię­te oczy. Nie był nigdy spe­cjal­nie wie­rzą­cy, ale na wszel­ki wy­pa­dek zmó­wił mo­dli­twę.

Nagle świst ustał, a po chwi­li gar­gu­lec ude­rzył cięż­ko o zie­mię. Er­nest ode­tchnął z ulgą i ze­sko­czył na bruk przed warsz­ta­tem. Na drzwiach za­kła­du wi­siał napis „Prze­rwa”.

Zło­dziej na­ci­snął klam­kę – nic. Ob­ró­cił się na pię­cie, na­ci­snął spust cza­so­wy Zwin­kel­my­era i szep­nął:

– Chcę tra­fić na spo­tka­nie, które prze­oczy­łem…

Nie był pe­wien tego po­my­słu na uży­cie mocy cza­so­mie­rza. Czym innym było się spóź­nić na umó­wio­ne spo­tka­nie, czym innym było spo­tka­nie z kimś obcym, kto pil­no­wał swo­ich spraw. Ale lep­sze­go po­my­słu nie miał.

Wtedy usły­szał, jak ktoś na ulicy krzy­czy. To Czar­ny zbli­żał się szyb­kim kro­kiem w jego kie­run­ku. Mina hersz­ta nie zo­sta­wia­ła wąt­pli­wo­ści co do in­ten­cji.

Er­nest na­ci­snął klam­kę. Drzwi otwo­rzy­ły się ze zgrzy­tem. Usły­szał ty­ka­nie setek ze­gar­ków.

 

Mistrz nie za­szczy­cił go nawet prze­lot­nym spoj­rze­niem, bo wła­śnie roz­ma­wiał z klien­tem.

– Ja wiem, mi­strzu, że macie swoje za­sa­dy… – za­czął ten nie­śmia­ło.

Mistrz spoj­rzał nieco spode łba, pod­krę­ca­jąc su­mia­sty wąs.

– Ale mo­że­cie mi choć uchy­lić rąbka ta­jem­ni­cy? Jaki los czeka… – za­czął nie­mal bła­gal­nym tonem klient, ale mistrz wszedł mu w słowo:

– Róż­nie to bę­dzie, panie Ćwi­kliń­ski.

Klient mu­siał zro­zu­mieć, że po­peł­nił nie­takt, bo uiścił za­pła­tę, ukło­nił się nisko i wy­szedł, dzier­żąc w dłoni ze­ga­rek. Do­pie­ro wtedy mi­strz zwró­cił uwagę na Er­ne­sta. Zło­dziej miał wra­że­nie, że wła­ści­ciel świ­dru­je go wzro­kiem.

– Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – za­py­tał mistrz Zyg­munt.

– Cały czas mam wra­że­nie, że już się wi­dzie­li­śmy – od­parł zło­dziej. Mistrz uśmiech­nął się, ale nie zdo­łał nic wię­cej po­wie­dzieć, bo Er­nest na­ci­snął na spust ze­gar­ka pro­fe­so­ra. Mię­dzy jed­nym a dru­gim bi­ciem serca po­ja­wi­ła się szcze­li­na, da­ją­ca mu czas na szyb­ką de­cy­zję.

Na­stęp­nie Er­nest na­ci­snął spust ze­gar­ka ma­try­mo­nial­ne­go. Za­miast ga­blo­ty peł­nej ze­gar­ków wi­dział teraz roz­wi­dla­ją­ce się ścież­ki. Mógł chwy­cić jeden z setek ze­gar­ków, użyć jego mocy i za­sta­wić pu­łap­kę na Mi­strza. Za­nur­ko­wał w morze moż­li­wo­ści. Były tu ze­gar­ki zwal­nia­ją­ce czas, zmie­nia­ją­ce wspo­mnie­nia, prze­ska­ku­ją­ce i za­pę­tla­ją­ce.

Ze­gar­mistrz od­chrząk­nął, o mało nie przy­pra­wia­jąc Er­ne­sta o zawał.

– Pro­szę tego nie robić – po­wie­dział cicho, nie­mal bła­gal­nie wła­ści­ciel. – Może pan do­ko­nać wiel­kich szkód. Ście­gi czasu ro­zej­dą się i już nigdy nie uda się ich ze­brać razem. Skaże pan ludz­kość na bez­miar cier­pie­nia i sza­leń­stwa. A ja nie mogę na to po­zwo­lić. Sza­now­ny panie, ni­niej­szym pod­da­ję się.

Wy­cią­gnął na dłoni nie­po­zor­ny ze­ga­rek kie­szon­ko­wy z le­d­wie wi­docz­nym spu­stem cza­so­wym.

– Ten cza­so­mierz może za­trzy­mać wszyst­kich poza panem. Bę­dzie pan mógł brać, co pan chce. Co wię­cej, on nie za­cią­ga długu, wy­ma­ga tylko dłuż­szej pauzy mię­dzy uży­cia­mi.

Er­nest zła­pał ze­ga­rek, ob­ró­cił się na pię­cie i ru­szył ku drzwiom. Wtedy ze­ga­rek pro­fe­sor­ski za­drgał – szcze­li­na w cza­sie za­my­ka­ła się. Otwo­rzył drzwi, sta­nął w fu­try­nie i wy­cią­gnął łup przed roz­gnie­wa­ne­go Czar­ne­go.

– Co to ma być? – wark­nął herszt.

Er­nest chciał na­ci­snąć spust ze­gar­ka, ale za­miast przy­ci­sku po­czuł ukłu­cie cze­goś ostre­go. Spoj­rzał na swoją dłoń i po­czuł chłód w brzu­chu na widok ka­wał­ka za­rdze­wia­łej ko­per­ty, z któ­rej wy­sta­wał po­krę­co­ny drut. Po ze­gar­ku od mi­strza nie było śladu.

– To… – za­czął, ale nie do­koń­czył, bo nagle świat za­czął wi­ro­wać.

 

Mistrz nie za­szczy­cił go nawet prze­lot­nym spoj­rze­niem, bo wła­śnie roz­ma­wiał z klien­tem.

– Ja wiem, mi­strzu, że macie swoje za­sa­dy… – za­czął ten nie­śmia­ło.

Mistrz spoj­rzał nieco spode łba, pod­krę­ca­jąc su­mia­sty wąs.

– Ale mo­że­cie mi choć uchy­lić rąbka ta­jem­ni­cy? Jaki los czeka… – za­czął nie­mal bła­gal­nym tonem klient, ale mistrz wszedł mu w słowo:

– Róż­nie to bę­dzie, panie Ćwi­kliń­ski.

Klient mu­siał zro­zu­mieć, że po­peł­nił nie­takt, bo uiścił za­pła­tę, ukło­nił się nisko i wy­szedł, dzier­żąc w dłoni ze­ga­rek. Do­pie­ro wtedy mi­strz zwró­cił uwagę na Er­ne­sta. Zło­dziej miał wra­że­nie, że wła­ści­ciel świ­dru­je go wzro­kiem.

– Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – za­py­tał mistrz Zyg­munt.

– C-co… – wy­du­kał zło­dziej.

Mistrz za­czął tłu­ma­czyć tonem wy­kła­dow­cy:

– Stwo­rzy­łem bąbel fał­szy­we­go czasu. Droga i skom­pli­ko­wa­na sztucz­ka. Niech pan sobie nie myśli, pana skok był spryt­nie za­pla­no­wa­ny. Dawno nie mu­sia­łem się tak wy­si­lić, żeby po­wstrzy­mać kra­dzież.

Do Er­ne­sta do­szło, że coś nie pa­su­je. Mistrz pa­trzył na niego z roz­ba­wie­niem, dra­piąc się po po­licz­ku. Ich wzrok spo­tkał się znowu, a wtedy Er­nest zro­zu­miał, że to cisza go draż­ni.

Ze­gar­ki w ga­blo­cie nie ty­ka­ły.

Spoj­rzał przez drzwi, pró­bu­jąc uspo­ko­ić go­ni­twę myśli. Przez prze­szko­lo­ne drzwi do­strzegł za­sty­głą w gnie­wie twarz Czar­ne­go. Spoj­rzał po­nu­ro na ze­gar­mi­strza.

– Wziął pan pod uwagę, że apa­rat Ja­ro­mi­na za­cią­ga tym więk­szy dług, im szer­szy jest wybór? – spy­tał grzecz­nie pan Zyg­munt.

Er­nest po­czuł włos je­żą­cy się na gło­wie. Zer­k­nął na wy­mie­nio­ny ze­ga­rek – czer­wo­ne wska­zów­ki licz­ni­ka długu wi­ro­wa­ły jak osza­la­łe. Tak, użył mocy ze­gar­ka Ja­ro­mi­na do oceny ry­zy­ka setek moż­li­wych wy­bo­rów. Prze­ra­zi­ła go wizja długu bez końca. O tref­nych pro­po­zy­cjach, które mu­siał­by przyj­mo­wać do końca życia.

 

Usiadł cięż­ko na środ­ku pod­ło­gi, pa­trząc przed sie­bie błęd­nym wzro­kiem. Czy prze­grał? Za­czął ob­ra­cać swoje dzie­ło w gło­wie. Do­szło do niego, jak pry­mi­tyw­ny i po­zba­wio­ny wi­do­ków był jego plan. Mo­ty­ka na słoń­ce to mało – po­rwał się z ka­wał­kiem drutu na Be­tel­gu­zę.

– To mnie każ­cie aresz­to­wać – po­wie­dział le­d­wie sły­szal­nym gło­sem. Już wi­dział po­li­cjan­tów, prze­trzą­sa­nie, areszt, na­głów­ki w ga­ze­tach, sąd…

– Od dawna ma­rzy­łem o wa­ka­cjach – rzu­cił nagle mistrz. – Ale nie mia­łem z kim zo­sta­wić warsz­ta­tu.

– Co mnie to ob­cho­dzi… – wark­nął zło­dziej. Nagle po­czuł ciar­ki na ple­cach, bo zro­zu­miał, dla­cze­go mistrz to po­wie­dział. Do­szło do niego, jak grun­tow­nie zo­stał po­ko­na­ny. Kto inny w całym mie­ście tak do­brze czuł te apa­ra­ty? I miał dla nich tyle mi­ło­ści?

– Dług Ja­ro­mi­na wy­ma­ga przy­ję­cia nie­ko­rzyst­nej ofer­ty – ode­zwał się znowu Er­nest. Mistrz po­ki­wał głową z apro­ba­tą.

– To zna­czy, że nie mogę od­rzucić pro­po­zy­cji – cią­gnął zło­dziej. – Jak długo? – spy­tał w końcu z re­zy­gna­cją.

– Dwie albo trzy epoki, nic wiel­kie­go – od­parł mistrz Zyg­munt.

– Skąd wiesz, że cie­bie nie okrad­nę? – spy­tał Er­nest, siląc się na szel­mow­ski ton. Na mi­strzu nie zro­bi­ło to żad­ne­go wra­że­nia.

– Gar­gu­lec cie­bie przy­pil­nu­je, nie myśl sobie – od­parł bez­na­mięt­nie. Na te słowa z dworu sły­chać było ka­mien­ny zgrzyt. Mistrz za­bęb­nił pal­ca­mi o blat, wes­tchnął i spoj­rzał zło­dzie­jo­wi pro­sto w oczy.

– Jeśli nie ma wię­cej pytań, to witam w za­kła­dzie, Er­ne­ście Szcze­li­no.

Er­nest spoj­rzał na Zyg­mun­ta nie­uf­nie. Nie lubił, gdy z niego żar­to­wa­no.

– Tylko zło­dziej może nada­wać fa­cho­we imio­na – po­wie­dział ostroż­nie. – Zwy­kla­ki i fra­je­ry nie mają prawa do chrztu.

Mistrz szyb­kim ru­chem zdarł z twa­rzy do­kle­ja­ne wąsy, a potem brwi. Nad usta­mi wid­nia­ła bli­zna jak od noża. Er­nest do­pie­ro po chwi­li zdał sobie spra­wę, że pa­trzy na twarz ko­bie­ty.

– A my­ślisz, ptasz­ku, że jak ja się tutaj do­sta­łam? – od­parła mi­strzy­ni. Wsta­ła i z uśmie­chem peł­nym sa­tys­fak­cji, za­pra­sza­ją­cym ge­stem wska­za­ła swoje miej­sce.

Er­nest nic nie od­po­wie­dział. Usiadł tylko na fo­te­lu i oparł ra­mio­na na pod­ło­kiet­ni­kach. Ty­ka­nie, do­cho­dzą­ce z każ­de­go kąta sali, uspo­ka­ja­ło go. Nie mógł się do­cze­kać, by po­znać każdy z apa­ra­tów po kolei.

– No, że­gnaj i po­wo­dze­nia – rzu­ciła mi­strzy­ni na od­chod­nym. Gdy wy­cho­dziła, Er­nest usły­szał jesz­cze, jak mru­czy pod nosem:

– Cie­ka­we, co u Ko­sma­te­go…