Fotopsje

„Najlepsze rzeczy to te, które się zdarzają w nocy i znikają o poranku”

MALARZ ŚWIATA UŁUDY

 

W piątki wieczorem spotykałem się ze znajomymi, siadaliśmy przy stoliku w ogrodzie i graliśmy w pokera albo domino. Niestety pewien incydent zakłócił nasze posiadówki i zmusił do trwającej długi czas przerwy. Zdarzyło się to w wyjątkowo ciepły wieczór, kiedy zdawało nam się, że słońce nigdy nie zajdzie, a my zawsze pozostaniemy młodzi. 

Siedzieliśmy wtedy wyjątkowo w trójkę. Ja, Klara i Filon. Klemens, który przeważnie nam towarzyszył nie dał rady przybyć, bo podobno się rozchorował. Zjawił się jednak ktoś inny. Zaczynało zmierzchać i prawie mieliśmy rozejść się do domów, gdy nagle pędem do ogrodu wbiegł mężczyzna. Miał na sobie jedynie jutowy worek. Wyglądał na przerażonego. Ciężko dyszał i nie mogliśmy zrozumieć, o co mu chodzi. Pokazywał palcem w ciemność. 

– Tam… coś… jest.

– Ale zaraz… Spokojnie. Skąd się pan tu wziął?

– Przepraszam, ja… – Odetchnął parę razy i kiedy już odzyskał zdolność normalnego mówienia, kontynuował: – Wybrałem się na spacer i nagle dopadł mnie ogromny strach. Wydawało mi się, że ktoś mnie ściga. Rzuciłem się na oślep przed siebie i biegłem, nie wiedząc dokąd. Jakimś sposobem znalazłem się tutaj. To była panika. Nie panowałem nad tym.

– Chyba już po wszystkim. 

Mężczyzna rozejrzał się dookoła i kiedy stwierdził, że faktycznie nikt go nie goni, odetchnął i usiadł przy stoliku. Akurat zostawiliśmy dodatkowe krzesło na wypadek, gdyby Klemens się zjawił. 

– Mogę na chwilę przycupnąć?

– Już pan to zrobił, ale proszę się nie krępować. 

– Czemu chodzi pan w worku? – zaciekawiła się Klara.

– Jestem eremitą.

– To jakieś zboczenie seksualne?

– Nie, po prostu prowadzę pustelniczy tryb życia.

– Myślałam, że to coś jak sodomita, tylko gorsze. Mój mąż na przykład jest sadystą.

– Kochanie, znów ci się pomyliły słowa – rzekł zdenerwowany Filon. – Jestem statystą. Grałem parę razy w filmach.

– Ty tam tylko stałeś i podpierałeś ściany. Poza tym dobrze wiem, co chciałam powiedzieć. Lubisz bić mnie po twarzy w trakcie stosunku.

– Proszę cię, nie przy ludziach. To nasze prywatne sprawy.

– Ależ mnie to nie przeszkadza. Niech pan pustelnik nie robi takiej miny. Większość kobiet pewnie by narzekała, ale ja jestem masochistką. Lubię, gdy się mnie poniża. Idealnie się dobraliśmy, choć z mojego męża średni przystojniak, nie to, co ten cały Grey. Taki to by mnie mógł brać nawet z pejczem w ręce.

– Dorian Grey? – spytał eremita.

– Nie, chodzi mi o nowszą powieść. Czytałam angielską wersję lata temu. Po polsku nosi chyba tytuł „Pięćdziesiąt odcieni szarości”. 

– Zwykły chłam – rzucił Filon.

– Odezwał się ten, co czytał „Sto dwadzieścia dni sodomy” z bananem na twarzy.

– Kochanie, znów mieszasz. Pomyliło ci się ze „Sto lat samotności” markiza de Sade.

– To nie był żaden markiz, tylko Marquez.

– Możliwe, nie wnikajmy, bo i tak dobrze wiem, że nie znasz się na literaturze.

– Oj, bo się obrażę.

– Przecież ty lubisz jak mówię do ciebie brzydko.

– I tu mnie masz.

– Musisz przyznać, że zwykła z ciebie szmata.

– O tak! 

– Dziwka! Ladacznica! Wywłoka!

– Jesteś cudowny.

Eremita nie wytrzymał i przerwał tę romantyczną wymianę zdań.

– Przepraszam bardzo, ale czy moglibyście przestać rozmawiać na tak okropne tematy?

– To jakiś problem? Wpadł pan tak bez uprzedzenia, a teraz zabrania nam mówić. 

– Chętnie bym stąd poszedł, ale… 

– Rozumiem, że cierpi pan na niedosyt seksu i dlatego się czepia.

– Nie o to chodzi. Na to akurat nie narzekam.

– Fujarka do dziupli i jedziemy, co? Taki miłośnik drzew z pana, prawda?

– Oszalał pan? Robię to z kobietami. 

– Ciekawe skąd w lesie pan je znajdzie? Może jakieś sarenki? Albo rusałki?

– Grzybiarki.

– A to ciekawe. Ile pan im płaci?

– Dają mi za darmo.

– Za darmo to nawet żona nie daje. Wybacz, kochanie. 

– A za bicie po twarzy doliczam podwójną stawkę. 

– Dokładnie.

– Mój mąż jest specjalistą od grzybów. Mykologiem. Studiował na renomowanej uczelni, ale i tak nie pracuje w zawodzie.

– A to ciekawe – zainteresował się eremita. – Niedawno coś mi wyskoczyło na stopach. Mógłby pan zerknąć?

– W życiu! Tym to się zajmuje dermatolog. Ja lubię tylko leśne grzyby, zwłaszcza takie w zupie. Może zmieńmy temat. Zastanawia mnie, co pan tam robi w tej pustelni przez cały dzień. Oczywiście poza pieprzeniem purchawek.

– Modlę się i medytuję. 

– Z tego można wyżyć?

– Ludzie przesyceni konsumpcjonizmem nigdy nie zrozumieją pewnych rzeczy. Dostaję kromkę chleba i szklankę wody dziennie. I tyle musi mi wystarczyć.

– Czyli zmyślił pan tę historię z potworem, żeby przyjść tutaj i się najeść?

– Wypraszam sobie. To nawet nie był żaden potwór, tylko Murzyn.

– Słucham? 

– Od dawna nękają mnie sny, w których ściga mnie Murzyn z ogromnym przyrodzeniem, aż w końcu łapie i gwałci.

– To faktycznie koszmarne – westchnęła Klara. – A czy ten czarnoskóry dżentelmen wciąż tam jest?

– Kochanie, mam nadzieję, że wizja ogromnego przyrodzenia nie zrobiła na tobie wrażenia?

– Na co dzień obcuję z przeciętnymi rozmiarami, więc nie mam porównania.

– Skąd pan ma pewność, że to Murzyn, skoro jest tak ciemno?

– W sumie… Może nic tam nie ma i tylko moja wyobraźnia się ze mną bawi.

– Dla pewności pójdę sprawdzić – stwierdziła Klara i wstała od stolika. Filon próbował ją zatrzymać, ale mu się wyrwała.

– Kochanie, a jak to faktycznie jakiś potwór? – zapytał z troską w głosie.

– Daj spokój, przecież się drażniłam i nie zamierzam do niego podchodzić. Popatrzę z daleka. 

Przeszła kilka kroków, po czym zatrzymała się i wróciła do nas pędem. 

– Tam faktycznie ktoś stoi. Obserwuje nas.

Wszyscy wysilaliśmy wzrok, żeby przebić ciemności zalegające na tyłach ogrodu, ale niczego nie dostrzegliśmy. Klara jednak coś zauważyła, bo dygotała ze strachu, choć próbowała to skrzętnie ukrywać.

– Nic tam nie ma – stwierdziłem, by dodać wszystkim animuszu, ale to był błąd.

– Może jednak byś poszedł i sprawdził? – zasugerował Filon. – To w końcu twój ogród.

Szukałem w głowie jakiegoś usprawiedliwienia, żebym nie musiał wstawać z krzesła, ale nic nie znalazłem, więc pomimo sporej niechęci, ustąpiłem i udałem się na przechadzkę. Światło bijące z lampy zawieszonej nad drzwiami nie miało szans dotrzeć na tyły ogrodu. Zalegały tam kompletne ciemności, a im bardziej oddalałem się od stolika, tym mocniejszy niepokój odczuwałem. W końcu zacząłem drżeć, a nogi się pode mną uginały. Zatrzymałem się i nie potrafiłem zrobić kolejnego kroku w przód. Sparaliżował mnie nagły strach. Wydawało mi się, że faktycznie ktoś stoi pomiędzy żywopłotem a krzakiem rododendrona i mi się przygląda. Byłem stanowczo zbyt blisko tego nieznanego osobnika i czułem, że jeszcze chwila i ruszy w moją stronę, a ja nie zdążę czmychnąć.

– Nikogo tu… nie ma, prawda? – rzuciłem w ciemność. Od strony stolika doleciały mnie szmery. Chyba pytali z kim rozmawiam.

Wydawało mi się, że wtedy skryty w ciemności osobnik nieznacznie się poruszył, ale nie przyglądałem się mu dłużej, tylko szybkim krokiem wróciłem do towarzyszy. Udawałem, że wszystko w porządku, ale minę miałem nietęgą.

– I co? – zapytali.

– Nic. To znaczy… Cholera, jeśli chcecie, możecie przenocować u mnie. Tam faktycznie ktoś jest.

– Ale czemu on tu stoi i się gapi?

– Zwyczajny podglądacz. Zboczeniec. Nie to, co my, prawda, kochanie?

– Tak naprawdę to faktycznie pieprzę drzewa – przyznał się eremita.

– Czemu pan o tym nam mówi? Przecież nikogo to nie obchodzi.

– Myślałem, że to czas na zwierzenia. A co jeśli ten psychol przyjdzie tu i nas zaciuka? Chciałem komuś to wyznać.

– Obrzydliwe.

Eremita zrobił skruszoną minę i już więcej się nie odzywał. Wyglądał jeszcze bardziej smętnie niż wcześniej. Stwierdziliśmy, że najwyższy czas skryć się wewnątrz domu. Nie wiem, czy faktycznie ktoś stał w ciemności i obserwował, czy to tylko nasza wyobraźnia nas oszukała, jednak zaprzestaliśmy spotkań wieczorami. Tylko nasz kumpel Klemens nie mógł zrozumieć, co wpłynęło na tak nagłą zmianę naszych zachowań. Przecież jego tam z nami nie było, prawda?