"Imidż"

 

 

 Po raz pierwszy pomyślała, że może nie mieć duszy, gdy nie od razu zauważyła swoje odbicie w zdjęciu mamy na grobie, to w jej ukochanej jesionce. Mama Ani zawsze chowała się przed zdjęciami. Mówiła, że Indianie to może i bezbożne dzikusy, ale w jednym mieli rację: zdjęcia kradną duszę. Jak poznać, że już jej nie masz? Znikające odbicie, kochanie. Jak u wampirów.

Bo czymże innym jest człowiek, eks-człowiek, jak nie wampirem, który teraz błąka się po ziemi opanowanej przez powierzchowne ładne obrazki w poszukiwaniu czegoś – czegokolwiek – co zapełni wyrwę w sobie, której nawet nie potrafi zdefiniować? I czym najłatwiej zapchać brak duszy jak nie demonami?

Oczywiście mama nigdy nie ujęłaby tego w tak filozoficzny sposób. Nie, ona odmieniłaby „Boga” i kościół przez wszystkie przypadki, zrobiłaby z nich przecinek. Przecinek, który jest częścią zdania – podmiotem, orzeczeniem, przydawką – całym zdaniem i jedynym jego rozpoznawalnym słowem. A słowo stało się ciałem, i zamieszkało między…

Potem byłby niezręczny, śpieszny, agresywny pocałunek na pożegnanie – którym Ania wyprzedza i tłumi zaproszenie mamy na niedzielną mszę…a zwłaszcza jej pytanie, czy „wszystko dobrze” – i poczucie ulgi na klatce schodowej – jakby tą ucieczką doznała jakiegoś odpuszczenia win. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode…

Czy Ania zrobiła sobie z „powierzchownych ładnych obrazków" karierę na złość mamie i jej przecinkom? Do diabła, pewnie, że tak!

 

***

Kochane, naturalność sama się nie zrobi…a co może być bardziej naturalnego od chmur? Cloud skin to przyszłość…glass skin jest już passe. Bądźcie jak chmury, które zalotnie odsłaniają słońce – gdy ktoś na nie zasłuży – …bądźcie sobą. Najnowsza linia produktów Reflection Parfait wydobywa z was jeszcze więcej siebie…te pierwiastki was, których istnienia nawet nie podejrzewałyście…jeśli jesteście na moim profilu po raz pierwszy – nie zapomnijcie kliknąć suba. A teraz wybaczcie, czas na sesję…życie modelki-influencerki nie jest lekkie…

 

***

 

Pierwszy błysk flesza był jak smagnięcie lodowatego wiatru. Skrzywiła się. A kiedy to sobie uświadomiła: przeszedł ją dziwny, teraz już gorący dreszcz. Ona się nie krzywi. Nie podczas sesji. Flesz jest jej przyjacielem.

Spojrzała w obiektyw, wzięła rozluźniający wdech i z uśmiechem kiwnęła głową do Filipa, jej zdziwionego fotografa.

I przez najbliższe dziesięć minut, najdłuższych w jej życiu, utrzymała ten uśmiech. Bo była profesjonalistką, nie? Powtarzała to sobie, gdy wbijały się w nią kolejne flesze. Czuła jakby każdy bezpowrotnie urywał kawałek czegoś w środku, czegoś ważnego. Jestem profesjonalistką. Co się ze mną dzieje? Jestem…profesjonalistką.

 

– Wszystko dobrze?

– Jestem profe…co? No pewnie.

– Może zróbmy piątkę, okej? Wyglądasz jak duch.

 

Ania zerknęła w pobliskie lustro. Przez moment nic tam nie zobaczyła…a gdy jej odbicie w lustrze wróciło: zobaczyła, że całą twarz ma mokrą od łez. Ale wciąż się uśmiechała tym kurczowym uśmiechem. Przecież była profesjonalistką.

 

***

 

Szła ulicą czując na sobie natrętne spojrzenia: pełzające po niej jak robactwo po truchle. Ale gdy próbowała kogoś złapać – obracając się gwałtownie – łapała tylko udawane zdziwienie albo powietrze. To tylko w twojej głowie. Tylko w głowie. Przecież wiesz, czego tak naprawdę szukasz.

Ania przełknęła ślinę. Zmusiła się, by spojrzeć na mijaną witrynę. I kolejną. Robiła to przez całą drogę do domu. Był chłodny dzień, ale już po kilku minutach była cała mokra od potu.

Bo jej odbicie przed nią uciekało. Czasem pojawiało się po chwili – niechętnie wychodząc zza ślubnych sukni, promocji 50-calowych plazm, tygodniowych last minute na Bali – jakby zaspało do znienawidzonej pracy.

A czasem nie było go w ogóle…jakby nie było już nią zainteresowane.

Jakby była wampirem. Jakby nie miała już duszy. Jakby jej mama miała rację.

 

***

 

Rząd literek zajaśniał abstrakcyjną sekwencją, która miała znaczyć jej zdrowie psychiczne: jest zdrowa czy tylko ślepnie…Jej osobisty alfabet szaleństwa.

Okulistka, zmęczona życiem i faktem, że jeszcze godzinę musi pracować z NFZ obróciła się zniecierpliwiona.

– No?

Tyle, że to już nie była okulistka. Mama Ani, choć równie zmęczona, uśmiechnęła się smutno, tak po swojemu. Jakby chciała spytać, czy „wszystko dobrze”. Ale tym razem powiedziała coś innego:

– Teraz wszystko widzisz? – westchnęła boleściwie. – Nie byłyśmy dla niego wystarczająco dobre…wystarczająco dobre i ładne, więc nas zostawił. Tak, kochanie. Twój tatuś ma teraz nową, lepszą, ładniejszą rodzinę. Mężczyźni tacy już są. Ale wiesz co, nic się nie dzieje bez przyczyny, skarbie…bo gdy usunął się z mojego życia, zrobił przecież miejsce dla Boga. I wiesz co, skarbie? Ty też powinnaś zrobić trochę miejsca dla naszego pana.

– Niech czyta – powiedziała okulistka, która odzyskała swoją równie zmęczoną twarz i teraz stukała niecierpliwie kijkiem w rząd literek.

Po chwili przemówiła w tajemnym języku: A…S…kolejna literka O przez moment przyjęła kształt ust ojca, gdy widziała go po raz ostatni – gdy kłócił się z mamą…

– Ma pani idealny wzrok – wycedziła zirytowana okulistka.

Ania przeczekała kilka niespokojnych myśli i pokiwała powoli głową.

– A jednak czasem nie widzę swego odbicia. Myśli pani, że wariuję?

Okulistka znów westchnęła, fachowo potarła swoje własne oczy.

– Pani, a kto dziś jest normalny? I NFZ tego nie pokryje.

 

***

Łaskotanie robactwa spojrzeń doprowadzało ją już prawie do szaleństwa. Ale dała radę. Bo teraz skupiała się na szczęściu innych. A dokładnie: szczęściu ojca i jego nowej rodzinki. Córka i żona wyglądały na instagramowym zdjęciu jak wycięte z tego samego żurnala modowego (i przecież – jako modelka – potrafiła to ocenić jak mało kto). Tak, wyglądali jak ideał: za drugim podejściem jej ojcu naprawdę się udało. Co gorsza: to nie było jakieś tam instagramowe szczęście. Ania potrafiła w końcu je rozpoznać. Usta jej ojca też były dalekie od „o”…tutaj układały się w zrelaksowany, naturalny, szczęśliwy uśmiech. Tak, szczęśliwy, kurwa.

Myśląc o całym tym morzu szczęścia – na którego brzegu stała – coś kazało jej podnieść wzrok. I tym czymś była strzelista wieża pobliskiego kościoła ponad całym tym wszechświatem małostkowej komerchy emocjonalnej. Przeszedł ją dreszcz. To nie jej klimaty, to przecież jej mama-świruska…ale przez moment w zdumieniu stwierdziła, że ten cały dreszcz był całkiem przyjemny. Przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i…prawie staranowała babcię, która wpatrywała się w nią z łagodnym, wszystko-rozumiejącym uśmiechem. Przez moment tylko tak patrzyły na siebie. Potem babcia – powłóczyście, jak jej mama – też oplotła wzrokiem wieżę kościoła. I wróciła do niej tym wszystkowiedzącym spojrzeniem, przełykając ślinę. Jej grdyka też była częścią tego tajemnego języka. Mówiła: nie jesteś w tym sama. Potem staruszka tylko kiwnęła głową i ruszyła dalej w swej krucjacie przeciw światu materii.

Ania zdała sobie sprawę, że wszyscy na ulicy na nią patrzą. Obok świadomości dreptania ich spojrzeń po jej zakończeniach nerwowych, dotarła do niej kolejna, leniwa myśl: może to dlatego, że wszystko mówiła na głos? Przez moment spuściła wstydliwie wzrok. Potem jednak coś kazało jej znów go podnieść. Jakiś młody koleś (szerokie dżinsy hip-hopowca, okulary hipstera, zero życiowej konsekwencji) nagrywał ją. Po prostu ją nagrywał. Za darmo. Poczuła szum wściekłej krwi w skroniach: topiła się w nim. Konsekwentnie. Bo konsekwencja jest, kurwa, cnotą.

Zgubiła gdzieś te kilka sekund, kiedy musiała do niego podejść. I tę, gdy wyrwała mu komórkę.

Świadomość wróciła dopiero, gdy rzucała tą komórką o chodnik. I tak naprawdę obudziła się w pełni dopiero gdy po niej skakała (najnowsze Iphony pękają tak łatwo jak te najwcześniejsze…) do akompaniamentu jego wściekłych krzyków.

– Powinnaś się z kimś umówić, pieprzona wariatko!

 

***

 

„I want love to roll me over slowly

Stick a knife inside me: and twist it all around.”

 

Jack White sączył się z cudnie drogich orzechowo-trendy kolumn Tonsil Altus 300: ocierając się jak kot o ich oddalone o centymetr kolana w snobistycznym lofcie Filipa na Pradze.

Ania umówiła się z Filipem. Bo lubiła Filipa. Lubiła jego ciało i to, co robiło z jej ciałem. A zwłaszcza to, że na chwilę mogła myśleć tylko o imidżu tychże zderzających się ciał. Wypierając wszystko inne: znikające odbicia, larwy ludzkich spojrzeń próbujące złożyć w niej swe jajeczka, nagrobek mamy. Teraz jednak – ku swej irytacji – pomyślała też o tym, że zastanawiająco często używała słowo „ciało”. Próbowała wrócić do punktu wyjścia: imidżu, ale…

 

– Wszystko dobrze? – spytał Filip.

 

Ania uśmiechnęła się do niego i wszystkiego, co teraz myślał. Na co liczył. Na jeszcze więcej ciała. Jeszcze więcej mięsa. Jak to sushi na ich talerzach. Oboje w tym samym momencie poruszyli swymi pałeczkami: jak patyczaki szukające bliskości w świecie, który akceptuje tylko krągłe kształty. Takie bezpieczne. Nieostre.

Był świetnym kochankiem i wiedział o tym. Ba, to było przecież ważniejsze niż sam seks: imidż samego siebie jako ideał w łóżku. Skomponował siebie jak kadr swego najlepszego zdjęcia. Jeśli Ania rozumiała coś o życiu to to, jak istotna była kompozycja.

Teraz wpatrywała się w niego nad talerzem sushi, dźgając jeden kawałek (40 kcal) – czekając na jej ulubiony moment: aż znów zacznie narastać napięcie seksualne. Tyle, że tym razem nic takiego się nie zaczęło. Ania zaczęła więc myśleć o tym, jak mama powtarzała, by nie bawiła się jedzeniem.

 

„I want love to murder my own mother and

Take her off to somewhere like hell or up above.”

 

– Już myślałem, że nigdy nie zadzwonisz. Prawie zapomniałem – wzruszył „nieśmiało” ramionami – jak…smakujesz.

Filip uśmiechnął się z tą jego urokliwą wyćwiczoną mieszanką udawanej nieśmiałości i prowokacji.

Ania tylko mu się przyglądała: zastanawiając się czemu dziś to na nią nie działa. Był jak ten kawałek łososia na talerzu. Zerknęła na ów kawałek. Czy on się poruszył? Czy powinniśmy pochłaniać tylko martwe rzeczy? Czy naprawdę ktoś może umrzeć tak do końca? Indianie, na przykład ci z plemienia Kwakwaka’wakw, wierzyli, że taki łosoś symbolizował odnowę duszy. Indianie i dusza to…

– Straciłaś apetyt? – Filip uśmiechnął się nieśmiało i jednocześnie męsko – Bawisz się jedzeniem…moja mamuśka zawsze mi mówiła bym się nie bawił jedzeniem.

– Moja też – zrewanżowała się „nieśmiałym” uśmiechem – I pytała wtedy, czy „wszystko dobrze.”

– Wszystko dobrze? – uśmiech Filipa był nieco mniej nieśmiały, gdy powtarzał swe słowa sprzed chwili.

Ania próbowała docenić ten żarcik suchym chichotem. Który opadł na ziemię jak nikomu niepotrzebny zeschły liść. Ania odruchowo zerknęła na podłogę.

– Myślisz, że jesteśmy tylko pierwszym wrażeniem?

Filip zakrztusił się.

– Co?

– No wiesz. Że nie ma żadnego drugiego. Że jest tylko…imidż. Tylko i wyłącznie on.

Tym razem udało mu się błysnąć uśmiechem tak, by znów poczuła mrowienie.

– Myślę, że…jesteś zbyt sexy, by mieć takie myśli.

 

Ania zmusiła się do uśmiechu. Czasoprzestrzeń skurczyła się nagle do jej obrzydzenia: do tego zionącego tanią powierzchownością dupka – ale głównie do niej samej. Jak mogła pomyśleć, że ktoś taki byłby w stanie zapchać w niej jakąkolwiek pustkę? Obrzydzenie to zaczęło żyć własnym życiem: pulsowało w niej jak alternatywne serce, jak guz, który jest na skraju pęknięcia.

Filip był Filipem, więc odczytał ten guz jako pożądanie. Nie tracąc czasu – w tym świecie nie powinno się go tracić – nakrył jej dłoń i zaczął ją powoli, sugestywnie, obrzydliwie ciągnąć w kierunku swego kolana, a potem…

Potem czasoprzestrzeń znów zamieniła się w dreszcz i Ania usłyszała niespodziewanie swój własny krzyk – a potem zagłuszył go ten Filipa, który nagle czołgał się po podłodze, byle dalej, dalej od niej. Ściskając dłoń, z której teraz sterczała pałeczka do sushi.

Kawałek czegoś podobnego do łososia zmartwychwstał i – wyrzucony na brzeg – zaznał znów życia dzięki przerażeniu. I zawołał Jezus donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: “Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić…”

Ania nie wiedziała skąd te wszystkie słowa pojawiły się na jej języku – bo powiedziała to na głos, prawda? – wiedziała tylko, że teraz stała nad nim, idąc powoli za tym jęczącym czymś, totalnie zakochana. Zakochana w uczuciu jakie nagle dała jej ta sytuacja: wyciskania całej sprawczości i poczucia władzy z faceta, który myślał, że ma wszystko.

– Proszę – wydusił z siebie – proszę…ja tylko…ja nie chciałem. Ja…nie wiedziałem…

„Proszę" – powtórzyła w myślach a może na głos – „On tylko, on nie chciał, on nie wiedział…”

Filip próbował coś dodać, ale stać go było tylko na żałosny jęk. Ale przecież nie musiał: w tle Jack dochodził do puenty, stylowo finiszując:

 

„Yeah, I won’t let love disrupt, corrupt or interrupt me”

 

Ania zmarszczyła brwi przetrawiając słowa barda wszystkich snobistycznie zakochanych. Jeszcze raz spojrzała na ten kawałek łososia bezradnie wyrzucony na brzeg. Pozwoliła orzeźwiającemu – odurzającemu – poczuciu władzy przetoczyć się przez nią jak wiosenna burza…I nagle głos mamy wykwitł jak jakiś niespodziewanie cudny kwiat z pęknięcia chodnika. „Jest dobrze?”. Głos wykwitł i zdusił ten Jacka White’a: „Ci którzy będą czcić Moje Święte Oblicze w duchu zadośćuczynienia…”. Zadośćuczynienie. Oblicze. Duch…dusza. Czas ją odzyskać, pomyślała, i teraz to jej głos wyparł wszystkie inne. Czas ją w końcu odzyskać. Tak jak Indianie znajdowali je w legowisku demonów.

Pokręciła głową do tego żałosnego kawałka mięsa wijącego się u jej stóp.

– Spokojnie…to nie o ciebie mi chodzi.

 

***

 

To był domek jak z bajki. Takiej uplecionej z polskich marzeń: z niedużym ogródkiem, ale przecież idealnym na grilla dla trójki. Idealne gniazdko dla idealnej rodzinki. Domek, o który modli się cała nadwiślańska klasa średnia. Z oknem od strony wspomnianego pięknego ogródka ufnie otwartym na ten piękny świat.

 

***

Ania przejrzała wszystkie albumy zdjęć. Lubiła ich coraz bardziej: dziś wszyscy trzymają takie rzeczy na smartfonie albo twardym dysku. Chciałaby mieć tak analogową rodzinę.

Zastanawiała się, czy wejdą szczebiocząc o najnowszym filmie – w końcu sądząc po zdjęciach była filmowa środa. Próbowała się domyśleć, czy poszli na francuski komediodramat czy dramat z największymi szansami na Oscara. Obstawiała to pierwsze. To nie była jakaś byle rodzinka kierująca się oczywistymi schematami. Pewnie coś o poczuciu winy klasy średniej. Coś o tym, że sami nieświadomie wykluczają. Ale w puencie przecież, tuż przed momentem, gdy wszystko się rozpadnie, doznają intelektualnego oczyszczenia. I świat znów znajdzie równowagę.

I przecież o tym będzie dzisiejszy film, ten mój, pomyślała Ania słysząc parkującą na zewnątrz Hondę CR-V, najbardziej rodzinny samochód świata.

 

***

Ułożyła ich jak w najlepszym zdjęciu z albumu. Zmiotła stłuczony wazon, starła czerwone plamy psujące kadr idealnej rodziny. Jej twarz też była podrapana, ale przecież nie o nią chodziło w tej kompozycji. No dobrze, chodziło o nią. Ale nie chciała przecież czuć się winna. Nie teraz, w tym świętym momencie wyzwolenia. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złe…

Odchrząknęła i uśmiechnęła się do komórki, którą ustawiła na pobliskim krześle.

 

„Kochani, to jest zupełnie specjalny live! Ostatni…bo nie potrzebuję was już. I tak naprawdę nigdy przecież nie byliście kochani. Jesteście rakiem wysysającym wszystko, co święte i dobre…jesteście diabłem…o twarzy aniołka. Jak on i wszystko, czego dotknął…”

 

Gdy komórką zawibrowała pierwszymi powiadomieniami, przyjrzała się ustom taty: rysy znów stężały w tym nieszczęsnym „o”. Próbowała naciągnąć kąciki ust. Bezskutecznie. To tylko twarz, pomyślała. Tylko imidż. Obejrzała się przez ramię na swój ustawiony na krześle smartphone nagrywający live’a.

Jej komórka już totalnie wyła powiadomieniami. Tylko…imidż.

Odruchowo otarła resztki krwi o narzutę. Wzięła głęboki wdech i zmusiła się, by wstać. I ruszyć – z telefonem w ręku i sercem demolującym klatkę piersiową – do wielkiego ozdobnego lustra. Powoli uśmiechnęła się. I jej odbicie zrobiło to samo.

Więc wszystko zadziałało: znów są razem. Znów ma duszę. Znów ma imidż. Znów jest…

…kim?

 

Do rytmu wysysających z niej życie powiadomień: poczuła jak jej uśmiech obumiera. Nie. Nie tak. Czegoś brakowało. Czegoś było za dużo.

 

Starła kroplę krwi tuż nad lewą brwią. Czegoś było za dużo. Kolejne piknięcie smartfona, kolejny entuzjastyczny fan/rozczarowany antyfan. Kolejny wampir wysysający z niej wszystko, co żywe.

 

Ktoś tu nie wziął leków! Żałosny fake. Pieprzona atencjuszka. Wpadła szajba i kilka kilogramów, co?;)) Świruska…Fake!!!

 

Jej pięść uderzyła w lustro, prosto w twarz skrzywionego kwaśno oblicza. Skóra i szkło efektownie pękły. Jeden sugestywnie ukształtowany kawałek lustra upadł na jej stopę. I nawet nie zarejestrowała momentu, gdy – wciąż trzymając lewą ręką telefon – prawą podniosła kawałek szkła i przyłożyła go do linii, gdzie jej twarz spotykała się z włosami. A potem pociągnęła w dół.

 

***

 

Ania po raz pierwszy pomyślała, że ma duszę, gdy uznała, że nie potrzebuje swojego odbicia. Nie potrzebuje imidżu. Nie potrzebuje twarzy na pokaz.

I tak naprawdę – teraz, stojąc przed zdjęciem mamy na jej nagrobku – i w jej jesionce – widziała tylko jej twarz. Jej uśmiech.

 

– Wszystko dobrze, wyszeptała. Uśmiechając się do mamy. Do siebie. Do Boga.

 

A słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.