W dół, do korzeni

 

Banda li­czy­ła ja­kieś dwa, no, może nie­ca­łe trzy tu­zi­ny gi­bran­ków. Stwo­ry były nie­wy­so­kie, ale krępe i bar­czy­ste, a do tego po­ro­śnię­te burym fu­trem w ciem­ne cętki. Dwie pary dłu­gich, umię­śnio­nych ra­mion koń­czy­ły się ła­pa­mi wy­po­sa­żo­ny­mi w grube pa­zu­ry, a pła­skie pyski o wy­sta­ją­cych dol­nych kłach przy­po­mi­na­ły wy­jąt­ko­wo pa­skud­ne­go nie­to­pe­rza. Czyli wy­glą­da­ły tak, jak każdy inny gi­brank, który kie­dy­kol­wiek cho­dził po Drze­wie. Nie tru­dzi­ły się nawet wy­sta­wia­niem wart do strze­że­nia obozu, cho­ciaż na­zy­wa­nie obo­zem tych kilku mar­nych płacht roz­cią­gnię­tych po­mię­dzy naj­niż­szy­mi ga­łę­zia­mi zda­wa­ło się na­zbyt hoj­nym po­dej­ściem. Więk­szość gi­bran­ków ob­sia­dło nie­wiel­kie ogni­ska, wokół któ­rych co i rusz wy­bu­cha­ły ja­zgo­tli­we awan­tu­ry. Inne stwo­ry drze­ma­ły, leżąc bez­po­śred­nio na twar­dej korze ko­na­ru i tylko jeden zda­wał się pil­no­wać zrzu­co­nej pod płach­tą kupy łupów skra­dzio­nych z trzech spa­lo­nych wio­sek.

No i oczy­wi­ście były jesz­cze stra­cha­dła. Wiel­kie, pie­rza­ste be­stie o dwóch pa­rach skrzy­deł, na­je­żo­nych zę­bi­ska­mi pasz­czach i z kost­nym grze­bie­niem ster­czą­cym z tyłu głowy. Prze­klę­ty smo­czy po­miot. Na­li­czy­li ich dzie­siąt­kę.

Nie było tak źle. Ri­va­rad spo­dzie­wał się, że banda bę­dzie licz­niej­sza. Może wie­śnia­cy zdo­ła­li ją tro­chę prze­trze­bić? Nie miało to teraz więk­sze­go zna­cze­nia, ale miał na­dzie­ję, że tak. Że stwo­ry zdą­ży­ły już za­pła­cić za zra­bo­wa­ne łupy. Teraz czas, by on ode­brał resz­tę na­leż­no­ści. Ge­stem wydał roz­kaz do ataku.

Rój strzał i oszcze­pów spadł ze wszyst­kich stron na ni­cze­go nie­spo­dzie­wa­ją­ce się gi­bran­ki, zbie­ra­jąc krwa­we żniwo. Kwiki bólu i prze­ra­że­nia wy­mie­sza­ły się z wście­kłym war­cze­niem, gdy za­sko­czo­ne stwo­ry jed­no­cze­śnie pró­bo­wa­ły zna­leźć kry­jów­kę i do­strzec wroga. Od­po­wie­dzia­ły im prze­ni­kli­we skrze­ki z ga­łę­zi, na któ­rej spały stra­cha­dła. Woń krwi i nagła wrza­wa za­nie­po­ko­iły be­stie, które teraz pod­no­si­ły łby i pro­sto­wa­ły skrzy­dła, go­to­we zaraz wzbić się do lotu. Nie zdą­ży­ły. Po­wie­trze prze­cię­ły ob­cią­żo­ne sieci i świsz­czą­ce bo­la­sy. Skrę­po­wa­ne pta­szy­ska spa­da­ły z ga­łę­zi, nik­nąc gdzieś da­le­ko w gąsz­czu po­ni­żej, a ich roz­pacz­li­we skrze­ki nio­sły się po lesie jesz­cze długo.

– Na­przód! – za­wo­łał Ri­va­rad i spiął ostro­ga­mi rude boki wierz­chow­ca.

Go­trek wydał swój bo­jo­wy zew, ni to ryk, ni to pisk, i po­tęż­nym susem rzu­cił się do przo­du. Zaraz za nim wy­padł tuzin ko­lej­nych wie­wió­rek bo­jo­wych, każda nio­są­ca na grzbie­cie opan­ce­rzo­ne­go jeźdź­ca. Spa­dli na gi­bran­ki jak burza. Stwo­ry, cho­ciaż nie miały żad­nych szans, nie za­mie­rza­ły pod­dać się bez walki. Wznio­sły pry­mi­tyw­ne ma­czu­gi, pałki na­bi­ja­ne zę­ba­mi stra­cha­deł albo i uzbro­jo­ne tylko w pa­zu­ry łapy i rzu­ci­ły się na spo­tka­nie ry­ce­rzy.

Ri­va­rad na­chy­lił się w sio­dle, wy­ce­lo­wał grot lancy pro­sto w pierś bie­gną­ce­go na czele gi­bran­ka i bez wy­sił­ku prze­szył go na wylot. Zdo­łał utrzy­mać broń i przy­szpi­lić jesz­cze jed­ne­go stwo­ra, nim impet ude­rze­nia wy­rwał mu drzew­ce z dłoni. Na­tych­miast się­gnął do boku i zła­pał rę­ko­jeść drew­nia­ne­go mie­cza o kra­wę­dzi na­bi­ja­nej ostrza­mi z po­le­ro­wa­nych ka­wał­ków sta­lo­ro­śla. Go­trek zdą­żył w tym cza­sie zna­leźć się już za linią prze­ciw­ni­ków. Ri­va­rad ścią­gnął wodze, ob­ró­cił wierz­chow­ca w miej­scu i rzu­cił się w wir walki. Miecz za­to­czył łuk w po­wie­trzu, roz­łu­pu­jąc czasz­kę gi­bran­ka, który nawet go nie za­uwa­żył. Ko­lej­ny stwór był czuj­niej­szy, za­szedł ry­ce­rza od lewej i rzu­cił się na niego, wzno­sząc ma­czu­gę do ataku.

Naj­wy­raź­niej nigdy wcze­śniej nie ze­tknął się z ca­la­diań­ską jazdą, w prze­ciw­nym wy­pad­ku nie po­peł­nił­by tak oczy­wi­ste­go błędu i nie zi­gno­ro­wał wierz­chow­ca. Go­trek bły­ska­wicz­nie ob­ró­cił się w jego kie­run­ku i ude­rzył, za­ta­pia­jąc po­tęż­ne sie­ka­cze w mięk­kim brzu­chu gi­bran­ka. Stwór zdo­łał tylko za­kwi­lić, nim wie­wiór­ka tar­gnę­ła łbem w lewo i prawo, roz­dzie­ra­jąc jego ciało na po­ło­wy.

Ri­va­rad uśmiech­nął się i czule po­kle­pał wierz­chow­ca po karku. Uniósł wzrok, szu­ka­jąc ko­lej­ne­go prze­ciw­ni­ka, ale było już po bi­twie. Konar za­sła­ły ciała gi­bran­ków. Po­mię­dzy nimi prze­cha­dza­li się żoł­nie­rze Ri­va­ra­da, do­bi­ja­jąc te ze stwo­rów, które jesz­cze się ru­sza­ły. Kil­ko­ro in­nych, uzbro­jo­nych w dłu­gie włócz­nie, zbli­ża­ło się ostroż­nie do pary za­plą­ta­nych w sieci stra­cha­deł. Wy­glą­da­ło na to, że wszyst­ko mieli pod kon­tro­lą.

Ry­cerz zszedł z sio­dła i zdjął hełm. Przy­mknął oczy, za­cze­sał prze­po­co­ne włosy za spi­cza­ste, ster­czą­ce jak u wie­wiór­ki uszy. Na jego usta wy­pły­nął de­li­kat­ny uśmiech, gdy roz­ko­szo­wał się do­ty­kiem wia­tru i chwi­lą spo­ko­ju. Nie­zbyt długą chwi­lą.

– Ksią­żę? – usły­szał.

Z głę­bo­kim wes­tchnie­niem uniósł po­wie­ki i ob­ró­cił głowę. Uj­rzał jed­ne­go ze swych zwia­dow­ców, nie­wy­so­kie­go męż­czy­znę o po­nu­rym, po­ro­śnię­tym ciem­ną sier­ścią ob­li­czu znie­kształ­co­nym bli­zną, dzie­lą­cą pła­ski nos na dwoje.

– O co cho­dzi, Tha­ruk? – spy­tał Ri­va­rad.

– Zna­leź­li­śmy… – Wo­jow­nik za­wa­hał się, szu­ka­jąc od­po­wied­nich słów. Po krót­kiej chwi­li pod­dał się. – Coś zna­leź­li­śmy. Po­wi­nie­neś to zo­ba­czyć, panie.

Ri­va­rad uniósł brwi. Tha­ruk słu­żył w jego kom­pa­nii od lat i dał się po­znać jako pewny żoł­nierz i in­te­li­gent­ny męż­czy­zna, a jego ra­por­ty za­wsze były zwię­złe i rze­czo­we. Takie za­cho­wa­nie nie było dla niego ty­po­we.

– Pro­wadź – po­wie­dział ksią­żę.

Opu­ści­li po­bo­jo­wi­sko i ru­szy­li jed­nym z od­ga­łę­zień, pną­cych się ła­god­nie ku górze.

– Dwa gi­bran­ki pró­bo­wa­ły tędy uciec – tłu­ma­czył po dro­dze Tha­ruk. – Zdą­ży­ły ujść nie­zły kawał, zanim je do­rwa­li­śmy. A wtedy zo­ba­czy­li­śmy… to.

W tym mo­men­cie przedar­li się przez za­sło­nę liści i oczom Ri­va­ra­da uka­zał się po­sęp­ny widok. Konar, po któ­rym szli, wy­glą­dał jak wy­pa­lo­na rana po­śród ota­cza­ją­ce­go ich ze wszyst­kich stron morza zie­le­ni. Kora pod ich sto­pa­mi, za­zwy­czaj ciem­no­brą­zo­wa i po­żło­bio­na głę­bo­ki­mi bruz­da­mi, miała nie­zdro­wą barwę sadzy. Ksią­żę kuc­nął i wy­cią­gnął dłoń ku pod­ło­żu. Wierzch­nia war­stwa, sypka jak po­piół, kru­szy­ła się pod naj­lżej­szym do­ty­kiem i po­zo­sta­wia­ła na skó­rze smo­li­ste ślady. Ri­va­rad wstał, z obrzy­dze­niem ocie­ra­jąc rękę o spodnie, po czym ru­szył przed sie­bie.

– Czy to roz­sąd­ne, ksią­żę? – za­py­tał Tha­ruk, sto­ją­cy na kra­wę­dzi spo­pie­lo­nej stre­fy.

Ksią­żę zi­gno­ro­wał jego słowa. Pod­szedł do mło­dej ga­łąz­ki, od­bi­ja­ją­cej z ko­na­ra na le­d­wie pół­to­ra metra. Po­kry­wa­ją­ca ją kora wy­glą­da­ła po­dob­nie do tej na pod­ło­żu, zaś li­ście, które po­win­ny wła­śnie pysz­nić się jasną, świe­żą zie­le­nią i się­gać do ży­cio­daj­ne­go słoń­ca, były skur­czo­ne, zwi­nię­te i cał­ko­wi­cie czar­ne. Ri­va­rad chciał ode­rwać jeden z nich, ale liść na­tych­miast roz­sy­pał się w proch. Ry­cerz wes­tchnął i od­wró­cił wzrok od mar­twej ga­łę­zi, roz­glą­da­jąc się po oko­li­cy. Cho­ro­ba, któ­rej ślady naj­wy­raź­niej ob­ser­wo­wa­li, zda­wa­ła się to­czyć tylko konar, na któ­rym stali oraz jego od­ga­łę­zie­nia – wciąż wi­dział do­oko­ła do­sko­na­le mu znane, pełne życia barwy Drze­wa.

– Wi­dzia­łeś kie­dyś coś po­dob­ne­go, ksią­żę? – spy­tał Tha­ruk, który prze­mógł się i wkro­czył na mar­twy ob­szar w ślad za do­wód­cą.

Ri­va­rad po­krę­cił tylko głową.

– Masz przy sobie róg, praw­da? – za­py­tał cicho.

– Oczy­wi­ście, panie.

– Graj na zbiór­kę. Wszy­scy mają być go­to­wi do drogi, gdy wró­ci­my na miej­sce bitwy. Mój oj­ciec musi o tym usły­szeć.

 

***

 

 Zmierz­cha­ło już, gdy od­dział Ri­va­ra­da do­tarł do Mul­le­ny, lecz mia­sto nie spo­so­bi­ło się do snu. Wręcz prze­ciw­nie, sto­li­ca Ca­la­dii, roz­świe­tlo­na ty­sią­ca­mi la­tar­ni i ko­lo­ro­wych lam­pio­nów, roz­brzmie­wa­ją­ca mu­zy­ką i śmie­chem do­bie­ga­ją­cy­mi z okien licz­nych go­spód albo z pla­ców, na któ­rych wy­stę­po­wa­li min­stre­le, tęt­ni­ła ży­ciem, jak gdyby przez cały dzień zbie­ra­ła siły, by bawić się przez całą noc. Nic dziw­ne­go, zbli­żał się czas Zie­lo­ne­go Fe­sti­wa­lu i cho­ciaż do jego roz­po­czę­cia po­zo­stał jesz­cze ty­dzień, to już teraz mia­sto wy­peł­nia­li go­ście z ca­łe­go kró­le­stwa, któ­rzy przy­by­li, by wspól­nie świę­to­wać.

Ri­va­rad uwiel­biał Zie­lo­ny Fe­sti­wal tak samo, jak każdy w Ca­la­dii. Gdy był młod­szy, nie­raz wy­my­kał się z pa­ła­cu i spę­dzał dnie, szwen­da­jąc się po mie­ście z lut­nią w dłoni i śpie­wem za­ra­bia­jąc na wino i mio­do­we plac­ki. Teraz jed­nak wy­ry­ty w pa­mię­ci obraz mar­twej ga­łę­zi kładł się cie­niem na sercu księ­cia, a od­gło­sy trwa­ją­cej za­ba­wy wy­da­wa­ły mu się nie­mal ob­sce­nicz­ne. Myśl, że Ca­la­dia­nie mogli świę­to­wać, gdy za­le­d­wie kilka dni drogi od ich mia­sta za­ra­za to­czy­ła Drze­wo na­pa­wa­ła go obrzy­dze­niem i nic nie zmie­niał fakt, że nikt nie wie­dział o nie­bez­pie­czeń­stwie.

Ze zło­ścią ude­rzył pię­ta­mi boki Go­tre­ka, zmu­sza­jąc go do przy­spie­sze­nia. Wie­wiór­ka po­mknę­ła uli­ca­mi Mul­le­ny, nie zwa­ża­jąc na gniew­ne okrzy­ki prze­chod­niów, któ­rzy le­d­wie zdą­ża­li od­sko­czyć jej z drogi. Ry­ce­rze skie­ro­wa­li się pro­sto do kró­lew­skie­go pa­ła­cu, pysz­nią­ce­go się w samym cen­trum mia­sta. Za dnia bu­dy­nek, ze swymi smu­kły­mi wie­ża­mi i łą­czą­cy­mi je de­li­kat­ny­mi mo­sta­mi im­po­no­wał pięk­nem, ale teraz, przy­ozdo­bio­ny na nad­cho­dzą­ce świę­to set­ka­mi róż­no­barw­nych świa­teł wi­ją­cych się spi­ra­la­mi do­oko­ła iglic i spły­wa­ją­cych wstę­ga­mi ku ziemi, robił pio­ru­nu­ją­ce wra­że­nie. Ri­va­rad nie był jed­nak w na­stro­ju na po­dzi­wia­nie wi­do­ków. Prze­mknął po­mię­dzy zdu­mio­ny­mi straż­ni­ka­mi trzy­ma­ją­cy­mi wartę przy bra­mie, za­trzy­mał Go­tre­ka przed drzwia­mi pa­ła­cu i ze­sko­czył z sio­dła. Rzu­cił lejce Tha­ru­ko­wi, który je­chał tuż za nim, po czym skie­ro­wał się do środ­ka. Nie­cier­pli­wym ge­stem od­pę­dził za­sko­czo­nych jego na­głym przy­by­ciem słu­żą­cych i nie tra­cąc nawet czasu by się prze­brać, wciąż w po­dróż­nym odzie­niu i na­pier­śni­ku z po­le­ro­wa­ne­go drew­na, ru­szył pro­sto do kom­nat ojca.

A przy­naj­mniej taki miał plan, lecz gdy tylko wkro­czył do skrzy­dła miesz­kal­ne­go, do­strzegł idącą mu na spo­tka­nie Lytię. Jego żona jak zwy­kle pierw­sza wie­dzia­ła o wszyst­kim, co dzia­ło się w pa­ła­cu i nie za­mie­rza­ła po­zwo­lić, by co­kol­wiek istot­ne­go wy­da­rzy­ło się bez jej udzia­łu. Ri­va­rad przy­sta­nął i ob­ser­wo­wał zbli­ża­ją­cą się ko­bie­tę w mil­cze­niu. Czuł, jak z każ­dym jej kro­kiem dła­wią­cy go cię­żar ma­le­je, roz­pły­wa­jąc się w cie­płym uśmie­chu peł­nym drob­nych, ostrych ząb­ków i ła­god­nych, bursz­ty­no­wych oczach.

– Mój panie – po­wie­dzia­ła i dy­gnę­ła lekko, sta­jąc przed nim. – Nie spo­dzie­wa­łam się two­je­go po­wro­tu tak pręd­ko.

– Och, dajże spo­kój – od­parł Ri­va­rad za­my­ka­jąc ją w ra­mio­nach.

Lytia ro­ze­śmia­ła się jak pod­lo­tek i od­su­nę­ła go de­li­kat­nie, po czym stuk­nę­ła piąst­ką o na­pier­śnik.

– Jeśli nie chcesz mnie zmiaż­dżyć, to zdej­mij naj­pierw tę sko­ru­pę!

Ksią­żę wes­tchnął cięż­ko.

– Nie mam czasu, muszę roz­mó­wić się z ojcem. Ale naj­pierw po­wiedz mi, jak się czu­jesz? – spy­tał, de­li­kat­nie kła­dąc dłoń na brzu­chu żony.

– Nic mi nie jest i jesz­cze długo nie bę­dzie. – Prych­nę­ła z iry­ta­cją. – Chyba że wszy­scy za­mę­czą mnie nad­mier­ną tro­ską. Ale mniej­sza z tym, chodź­my do two­je­go ojca, bo muszę przy­znać, że je­stem ogrom­nie cie­ka­wa, co też tak cię za­ję­ło, że od razu po­pę­dzi­łeś do sta­rusz­ka, za­miast przyjść i przy­wi­tać się z wła­sną żoną.

Ujęła Ri­va­ra­da pod ramię i po­pro­wa­dzi­ła go pew­nie ko­ry­ta­rzem, a ksią­żę nawet przez chwi­lę nie po­my­ślał o tym, by za­opo­no­wać prze­ciw jej obec­no­ści przy roz­mo­wie. Był do­świad­czo­nym wo­jow­ni­kiem i wie­dział, że nie­któ­rych bitew nie spo­sób wy­grać.

 

***

 

Twarz Si­van­da­ra Trze­cie­go zwa­ne­go Roz­trop­nym, wład­cy Mul­le­ny i wszyst­kich Ca­la­dian po­sęp­nia­ła z każ­dym sło­wem wy­po­wie­dzia­nym przez jego syna. Król sie­dział w pi­ko­wa­nym fo­te­lu, który by­naj­mniej nie przy­po­mi­nał do­stoj­ne­go tronu, ale zde­cy­do­wa­nie prze­wyż­szał go pod wzglę­dem kom­for­tu. Po­dob­nie lekka szata z pa­ję­cze­go je­dwa­biu była ra­czej wy­god­na niż for­mal­na. Si­van­dar, gdy prze­by­wał w pry­wat­nych kom­na­tach i spo­ty­kał się tylko z naj­bliż­szy­mi, nie­wie­le robił sobie z ety­kie­ty, w jej miej­sce ce­niąc sobie szcze­rość i prak­tycz­ność. Na co dzień wią­za­ny pa­ła­co­wy­mi obo­wiąz­ka­mi, je­dy­nie w to­wa­rzy­stwie ro­dzi­ny zrzu­cał ofi­cjal­ną maskę i po­ka­zy­wał praw­dzi­we ob­li­cze czło­wie­ka, który w każ­dej sy­tu­acji po­tra­fił do­strzec coś za­baw­ne­go i mógł go­dzi­na­mi z za­an­ga­żo­wa­niem dys­ku­to­wać o cu­dzo­ziem­skiej po­ezji.

Nie tym razem. Gdy Ri­va­rad skoń­czył zda­wać ra­port, król od­wró­cił głowę i dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wał się bez słowa w trza­ska­ją­cy w ko­min­ku ogień. Ksią­żę pierw­szy raz do­strzegł, że jego oj­ciec prze­kro­czył już gra­ni­cę dzie­lą­cą krzep­kie­go męż­czy­znę w kwie­cie wieku od star­ca. Krót­ka szcze­ci­na po­ra­sta­ją­ca jego dłu­gie i sze­ro­kie na dłoń uszy była nie­mal cał­ko­wi­cie biała. Coraz wię­cej si­wi­zny było także w zwią­za­nych w war­kocz, nie­gdyś kru­czo­czar­nych wło­sach. Ob­wi­słe po­licz­ki i głę­bo­kie zmarszcz­ki two­rzy­ły maskę, w któ­rej ksią­żę z tru­dem roz­po­zna­wał twar­de rysy ojca. Je­dy­nie oczy, ciem­ne, czuj­ne i mądre, po­zo­sta­ły takie, jak za­wsze.

– Ojcze? – spy­tał nie­pew­nie Ri­va­rad.

Król po­trzą­snął głową, jakby pró­bu­jąc od­pę­dzić się od nie­chcia­nych myśli i wró­cił wzro­kiem do syna.

– Wy­bacz, chłop­cze – po­wie­dział. – Wie­ści, które przy­nio­słeś są smut­ne. Za­trwa­ża­ją­ce. Ale, nie­ste­ty, nie­zu­peł­nie za­ska­ku­ją­ce.

– Co to zna­czy?

– To nie pierw­szy ra­port o po­dob­nej za­ra­zie, który otrzy­mu­ję – od­parł król. – Ten jest czwar­ty w ciągu ostat­nich sze­ściu mie­się­cy.

– I nic mi o tym nie po­wie­dzia­łeś?! – wy­krzyk­nął zdu­mio­ny Ri­va­rad, pod­ry­wa­jąc się z krze­sła.

– Uspo­kój się – zga­nił go oj­ciec. – Gdy przej­miesz w końcu ko­ro­nę, twoim za­da­niem bę­dzie wie­dzieć o wszyst­kim, co dzie­je się w kró­le­stwie, póki co jed­nak cię­żar ten spo­czy­wa na moich bar­kach.

– Czy to się dzie­je tylko u nas? – spy­ta­ła Lytia.

Król po­krę­cił smut­no głową.

– Nie sądzę. Inne ra­por­ty wspo­mi­na­ły o po­dob­nym zja­wi­sku, jed­nak nie na taką skalę i nie tak bli­sko Mul­le­ny. Dwa do­ty­czy­ły naj­bar­dziej od­da­lo­nych ga­łę­zi trze­ci zaś był tylko plot­ką po­cho­dzą­cą z te­re­nów Bar­ra­do­nu. Czte­ry od­da­lo­ne od sie­bie przy­pad­ki.

– Cho­ro­ba się roz­prze­strze­nia – za­wy­ro­ko­wał ksią­żę.

– Na to wy­glą­da – zgo­dził się Si­van­dar. – Py­ta­nie brzmi: w jaki spo­sób? I jak temu za­po­biec?

– Czy to nie oczy­wi­ste? – spy­tał gniew­nie Ri­va­rad. – To mu­sia­ły być gi­bran­ki! Zna­leź­li­śmy ich bandę tuż przy ska­żo­nej ga­łę­zi. To z pew­no­ścią ich magia, jakaś ko­lej­na abo­mi­na­cja, która wy­peł­zła ze Smo­czej Dziu­pli, by splu­ga­wić cy­wi­li­zo­wa­ne ko­na­ry!

– Być może – po­wie­dział król. – Nie mamy jed­nak pew­no­ści. Po­zo­sta­łe ra­por­ty nie wspo­mi­na­ły nic o gi­bran­kach.

– Bo w prze­ci­wień­stwie do mnie tamci zwia­dow­cy nie przy­ła­pa­li ich na go­rą­cym uczyn­ku! Mu­si­my za­re­ago­wać, ojcze. Ro­ze­ślij wici. W ciągu mie­sią­ca zbio­rę dzie­sięć ty­się­cy jeźdź­ców, któ­rych po­pro­wa­dzę w dół pnia i zro­bię po­rzą­dek z tymi dzi­ku­sa­mi.

– Nie.

– Ależ ojcze, to…

– Nie! – po­wtó­rzył twar­do król. – Je­steś do­brym żoł­nie­rzem, Ri­va­ra­dzie, być może jed­nym z naj­lep­szych szer­mie­rzy kró­le­stwa, ale nie masz po­ję­cia o praw­dzi­wej woj­nie. Uga­nia­nie się za gi­branc­ki­mi łu­pież­ca­mi i prze­py­chan­ki z Bar­ra­doń­czy­ka­mi o wy­so­kość cła to nic w po­rów­na­niu do tego, co pro­po­nu­jesz, chłop­cze. Mó­wisz o in­wa­zji, któ­rej Drze­wo nie wi­dzia­ło od czasu upad­ku Kar­ma­da­nu. Nie mo­że­my ry­zy­ko­wać po­dob­nej tra­ge­dii. Nie, do­pó­ki nie bę­dzie­my mieć pew­no­ści.

Ksią­żę chciał coś od­po­wie­dzieć, ale zre­zy­gno­wał, czu­jąc na ra­mie­niu dłoń żony. Lytia za­wsze le­piej od niego ra­dzi­ła sobie w dy­plo­ma­cji. Za­ci­snął więc tylko wargi i po­zwo­lił ojcu kon­ty­nu­ować.

– Nie – po­wie­dział ko­lej­ny raz król, cho­ciaż już bez gnie­wu. – Nie wy­śle­my armii, jesz­cze nie teraz. Mu­si­my do­wie­dzieć się, jaka jest praw­dzi­wa przy­czy­na pro­ble­mu, zanim po­dej­mie­my nie­od­wra­cal­ne de­cy­zje. Mu­si­my po­ra­dzić się Mę­dr­ców z Ko­rze­ni.

Ri­va­rad spoj­rzał na niego jak na sza­leń­ca.

– Mę­dr­ców? – spy­tał z nie­do­wie­rza­niem. – Prze­cież to tylko le­gen­dy. Bajki dla dzie­ci. Nie mo­żesz po­wie­rzać losu kró­le­stwa ba­ja­niom star­ców!

– Nie mogę? – Głos króla zda­wał się zimny jak lód. – Za­po­mi­nasz, chłop­cze, że wciąż jesz­cze je­stem kró­lem i mogę rzą­dzić wedle wła­sne­go uzna­nia. Wy­ba­czam ci jed­nak, zrzu­ca­jąc winę za bez­czel­ność na szcze­rą tro­skę o kraj. Ale wiedz, że Mę­dr­cy ist­nie­ją na­praw­dę, cho­ciaż nie­wie­lu ży­ją­cych ich spo­tka­ło. Twój dziad od­wie­dził ich, nim jesz­cze za­siadł na tro­nie. Teraz twoja kolej.

– Ja…

– Ty. Tak jak pro­si­łeś, udasz się w dół pnia, lecz nie nio­sąc prze­moc, a szu­ka­jąc wie­dzy. Mę­dr­cy nie przyj­mą każ­de­go, ale nie od­mó­wią sy­no­wi króla. Za­py­taj ich o przy­czy­nę cho­ro­by to­czą­cej Drze­wo, a potem… A potem zdam się na twoją ocenę sy­tu­acji. Wró­cisz do Mul­le­ny i opo­wiesz mi o wszyst­kim lub sam po­dej­miesz dzia­ła­nia, jeśli uznasz to za ko­niecz­ne.

– Droga do ko­rze­ni i z po­wro­tem zaj­mie ty­go­dnie – po­wie­dział Ri­va­rad.

– Tak.

Ksią­żę spoj­rzał nie­pew­nie na żonę.

– Ominę poród.

– Tak – po­wtó­rzył jego oj­ciec. – Bycie wład­cą to nie tylko przy­wi­le­je, Ri­va­ra­dzie. To także po­świę­ce­nie.

– Jedź – po­wie­dzia­ła Lytia. – Nic mi nie bę­dzie. Jedź i za­dbaj o przy­szłość dla na­sze­go dziec­ka.

Ri­va­rad ski­nął głową.

 

***

 

Król su­ge­ro­wał, żeby po­cze­kać z wy­pra­wą do za­koń­cze­nia Fe­sti­wa­lu, ale Ri­va­rad nie za­mie­rzał zwle­kać. Nie chciał przy­ku­wać zbyt wiele uwagi, dla­te­go też nie to­wa­rzy­szył mu jego od­dział, lecz Lytia ka­te­go­rycz­nie od­ma­wia­ła pusz­cze­nia go sa­me­go. Osta­tecz­nie do księ­cia do­łą­czył je­dy­nie Tha­ruk, na któ­rym eks­pe­dy­cja w dół pnia naj­wy­raź­niej nie ro­bi­ła naj­mniej­sze­go wra­że­nia.

Pierw­szy etap po­dró­ży zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi minął spo­koj­nie. Nie spo­dzie­wa­li się żad­nych kło­po­tów tak długo, jak prze­mie­rza­li gałąź Ca­la­dii. Po­su­wa­li się pew­nie do­brze utrzy­ma­ną,wy­cię­tą w korze drogą, która ła­god­ną spi­ra­lą opla­ta­ła cały konar, umoż­li­wia­jąc wy­god­ną wę­drów­kę, i je­dy­ne, z czym mu­sie­li się mie­rzyć, to zdzi­wio­ne spoj­rze­nia na­po­ty­ka­nych na trak­cie po­dróż­nych cią­gną­cych do sto­li­cy. Rzad­ko wi­dy­wa­ło się kogoś, kto w przeded­niu Zie­lo­ne­go Fe­sti­wa­lu od­da­lał się od Mul­le­ny, za­miast do niej zdą­żać.

 Czwar­te­go dnia opu­ści­li ro­dzi­mą gałąź i do­tar­li na Po­gra­ni­cze, kra­inę, w któ­rej głów­ny pień Drze­wa dzie­lił się na ko­na­ry pro­wa­dzą­ce do Ca­la­dii, Bar­ra­do­nu i od­le­głych Pa­ję­czych Miast As­sa­mu. As­sam­czy­cy, z na­tu­ry skry­ci i nie in­te­re­su­ją­cy się świa­tem poza wła­snym kra­jem, nigdy nie prze­ja­wia­li za­in­te­re­so­wa­nia Po­gra­ni­czem, lecz Ca­la­dia­nie i Bar­ra­doń­czy­cy re­gu­lar­nie to­czy­li spory o kra­inę po­zwa­la­ją­cą nad­zo­ro­wać han­del. I cho­ciaż ostat­ni­mi czasy do­mi­no­wa­li Ca­la­dia­nie, w czym istot­ny udział miał Ri­va­rad, wła­dza ta była dość ilu­zo­rycz­na. Zbie­ra­li wpraw­dzie po­dat­ki od ka­ra­wan, lecz poza twier­dzą chro­nią­cą wej­ście na ca­la­diań­ską gałąź nie sta­cjo­no­wa­ły tu żadne istot­ne siły.

Po­gra­ni­cze po­zo­sta­wa­ło dziką kra­iną, lecz nigdy nie było cał­ko­wi­cie wy­lud­nio­ne. Nawet w trak­cie wojen kupcy wę­dro­wa­li w górę i dół pnia, za je­dy­ną nie­do­god­ność mając dwie wro­gie armie ścią­ga­ją­ce z nich myto. Poza nimi w oko­li­cy żyli także tu­byl­cy, za­rów­no Ca­la­dia­nie, jak i Bar­ra­doń­czy­cy, ale i człon­ko­wie in­nych ple­mion, two­rzą­cy na ogół nie­wiel­kie, ko­czow­ni­cze spo­łecz­no­ści. Teraz jed­nak Po­gra­ni­cze zda­wa­ło się cał­ko­wi­cie opu­sto­sza­łe. Nie do­ty­czy­ło to tylko miesz­kań­ców – do­pie­ro pod­czas wie­czor­ne­go po­pa­su Ri­va­rad uświa­do­mił sobie, że nie sły­szy żad­nych zwie­rząt. Coś było nie tak. Przy­zwy­cza­jo­ny do nie­ustan­ne­go śpie­wu mnó­stwa ko­lo­ro­wych pta­ków ży­ją­cych wśród liści Ca­la­dii nie mógł od­na­leźć się w do­mi­nu­ją­cej ciszy. Zresz­tą nie tylko cisza mu do­skwie­ra­ła, nie­ustan­nie czuł się także od­sło­nię­ty. Po­gra­ni­cze nie było co praw­da wy­łącz­nie po­kry­tym korą pust­ko­wiem, gęsto rosły tu po­ła­cie ol­brzy­mich po­ro­stów i mchów, nie mogły się jed­nak rów­nać z praw­dzi­wy­mi la­sa­mi gę­stych ga­łę­zi wy­stę­pu­ją­cy­mi w ko­ro­nie Drze­wa.

 

***

 

Krzy­ki, które usły­sze­li koło po­łu­dnia na­stęp­ne­go dnia, nie mogły na­le­żeć do zwie­rzę­cia. Nie po­tra­fi­li zro­zu­mieć żad­nych słów, być może z po­wo­du od­le­gło­ści, ale zde­cy­do­wa­nie brzmia­ło to jak mowa. Na­tych­miast za­trzy­ma­li wierz­chow­ce i się­gnę­li po broń. Wie­wiór­ki, wy­tre­no­wa­ne przez naj­lep­szych ujeż­dża­czy, po­słusz­nie sta­nę­ły i je­dy­nie ich za­koń­czo­ne pędz­la­mi uszy po­ru­sza­ły się ener­gicz­nie, gdy zwie­rzę­ta na­słu­chi­wa­ły.

Jeźdź­cy ro­zej­rze­li się po lesie msza­ków, przez który je­cha­li, lecz nie do­strze­gli ni­cze­go nie­zwy­kłe­go. Gdy Tha­ruk, który miał lep­szy wzrok, ski­nął uspo­ka­ja­ją­co głową, ru­szy­li dalej, cho­ciaż na wszel­ki wy­pa­dek opu­ści­li drogę i je­cha­li rów­no­le­gle do niej, skry­ci w gę­stwi­nie.

Po kilku chwi­lach znów usły­sze­li okrzy­ki, tym razem znacz­nie gło­śniej­sze i bliż­sze. Do­bie­ga­ły z kie­run­ku, w któ­rym zmie­rza­li, a do­kład­niej rzecz bio­rąc – z samej drogi. Ktoś na niej był i naj­wy­raź­niej miał kło­po­ty. Ri­va­rad bez słowa po­ro­zu­miał się z Tha­ru­kiem i ge­stem na­ka­zał dal­szą drogę, wciąż pod bez­piecz­ną osło­ną. Ich wie­wiór­ki, ni­czym rude duchy lasu, po­ru­sza­ły się nie­mal bez­sze­lest­nie.

Fak­tycz­nie zna­leź­li krzy­czą­ce­go po­dróż­ne­go na środ­ku drogi. Nie wy­glą­dał na Ca­la­dia­ni­na. Był bar­dzo wy­so­ki, lecz przy tym nie tak mocno zbu­do­wa­ny jak Ca­la­dia­nie i ubra­ny w ob­szer­ne, zwiew­ne szaty w od­cie­niach bieli i żółci. Nawet głowę i twarz skry­wał za zwo­ja­mi ma­te­ria­łu. W obu dło­niach ści­skał długą, za­koń­czo­ną ha­kiem laskę, którą gniew­nie wy­ma­chi­wał, krzy­cząc przy tym gar­dło­wym gło­sem.

Po­dróż­ny, jak nie­ty­po­wo by nie wy­glą­dał, nie przy­kuł uwagi Ri­va­ra­da na dłu­żej niż ude­rze­nie serca. Zde­cy­do­wa­nie bar­dziej zaj­mu­ją­ce było to, przed czym pró­bo­wał się od­pę­dzić. Ogrom­ny wij o seg­men­to­wa­nym ciel­sku po­kry­tym pan­ce­rzem z ciem­nej chi­ty­ny naj­wy­raź­niej upa­trzył sobie wę­drow­ca na obiad. Raz po raz dłu­gie jak dłoń, ocie­ka­ją­ce jadem szczę­ki ude­rza­ły, by po­chwy­cić męż­czy­znę, ten jed­nak uska­ki­wał ze zdu­mie­wa­ją­cą zręcz­no­ścią i od­pę­dzał stwo­ra laską. Ri­va­rad, choć był pod wra­że­niem spraw­no­ści wę­drow­ca, nie dawał mu zbyt wiel­kich szans. Czar­ne wije były nie­stru­dzo­ny­mi łow­ca­mi i wy­star­czył jeden błąd, by walka prze­kształ­ci­ła się w ucztę.

Na to ksią­żę nie miał za­mia­ru po­zwo­lić. Szyb­ki­mi ge­sta­mi wydał po­le­ce­nia Tha­ru­ko­wi. Zwia­dow­ca w mil­cze­niu na­piął łuk. Gdy kro­cio­nóg przy­mie­rzał się do ko­lej­ne­go ataku, strza­ła ze świ­stem prze­cię­ła po­wie­trze. Z hu­kiem ude­rzy­ła w pan­cerz na gło­wie po­two­ra, ze­śli­zgnę­ła się po jego po­wierzch­ni i po­le­cia­ła dalej. To wy­star­czy­ło jed­nak, by kre­atu­ra stra­ci­ła za­in­te­re­so­wa­nie do­tych­cza­so­wą ofia­rą i od­wró­ci­ła się, szu­ka­jąc za­gro­że­nia.

Do­kład­nie na to li­czył Ri­va­rad. Ude­rze­niem pięt spiął wierz­chow­ca do ga­lo­pu i rzu­cił się wprost na spo­tka­nie be­stii. Za­bi­ja­nie czar­nych wijów było trud­ną sztu­ką. Ich gruby pan­cerz po­zo­sta­wał prak­tycz­nie nie­wraż­li­wy na ciosy, szczę­ki po­tra­fi­ły bez trudu prze­ciąć łowcę na pół, a po­mi­mo swych roz­mia­rów be­stie po­tra­fi­ły być na­praw­dę szyb­kie, roz­pę­dza­jąc się przy po­mo­cy kil­ku­na­stu par od­nó­ży. Ale jak wszy­scy, także wije miały słabe stro­ny. Roz­wście­czo­ny stwór sko­czył w stro­nę Ri­va­ra­da, roz­wie­ra­jąc sze­ro­ko pasz­czę do ataku. Do­kład­nie tak, jak po­wi­nien. Ry­cerz uniósł włócz­nię i wy­ce­lo­wał ją pro­sto w gar­dziel be­stii. Wy­star­czył jeden, do­brze wy­mie­rzo­ny cios wspar­ty im­pe­tem pę­dzą­ce­go wierz­chow­ca, by po­wa­lić wija.

Wszyst­ko za­pew­ne skoń­czy­ło­by się na tym jed­nym cio­sie, gdyby nie nie­do­szła ofia­ra po­two­ra, która naj­wy­raź­niej nie za­mie­rza­ła pa­trzyć bez­czyn­nie i po­zwo­lić się ura­to­wać. Wę­dro­wiec do­sko­czył do wija i za­mach­nął się laską. Wień­czą­cy ją hak naj­wy­raź­niej miał ostrze umiesz­czo­ne po we­wnętrz­nej stro­nie, bo gład­ko od­ciął jedno z od­nó­ży be­stii. Po­twór wydał wście­kły ni to ryk, ni to gul­got i od­wró­cił łeb w stro­nę na­past­ni­ka. W naj­gor­szym moż­li­wym mo­men­cie. Grot włócz­ni Ri­va­ra­da ude­rzył w gruby pan­cerz wija. Siła ciosu była wy­star­cza­ją­ca, by wbić ostrze ze sta­lo­ro­śli w chi­ty­nę, a drzew­ce roz­bić na drza­zgi. Kre­atu­ra tar­gnę­ła łbem i po­now­nie skie­ro­wa­ła się na księ­cia, naj­wy­raź­niej bar­dziej roz­wście­czo­na niż ranna.

Ri­va­rad za­klął i się­gnął po wi­szą­cy u pasa miecz. Nie­zbyt dobra broń na ta­kie­go prze­ciw­ni­ka. Gdyby wal­czył sam, z pew­no­ścią nie miał­by szans. Ksią­żę jed­nak był ca­la­diań­skim ry­ce­rzem, nigdy nie wal­czył sam. Nim zdą­żył jak­kol­wiek za­re­ago­wać, Go­trek sko­czył w bok, uni­ka­jąc szyb­kie­go jak bły­ska­wi­ca ude­rze­nia szczęk wija. Ri­va­rad za­mach­nął się z ca­łych sił i jed­nym ude­rze­niem od­ciął dwa od­nó­ża stwo­ra, gdy wie­wiór­ka prze­my­ka­ła wzdłuż jego ciel­ska.

Kiedy wij od­wra­cał się w stro­nę księ­cia, do jego boku znów do­sko­czył wę­dro­wiec. Tym razem jed­nak miał nieco mniej szczę­ścia. Jego hak ude­rzył w łą­cze­nie dwóch seg­men­tów, wbił się głę­bo­ko i za­kli­no­wał po­mię­dzy frag­men­ta­mi pan­ce­rza. Po­dróż­ny bez­sku­tecz­nie pró­bo­wał go wy­szarp­nąć. Nie zdą­żył za­re­ago­wać, gdy stwór go za­ata­ko­wał. Po­tęż­ne ude­rze­nie od­wło­kiem ci­snę­ło ofia­rę da­le­ko w gąszcz msza­ków.

Ri­va­rad do­strzegł swoją szan­sę w chwi­li nie­uwa­gi prze­ciw­ni­ka. Spiął ostro­ga­mi Go­tre­ka i zmu­sił go do de­spe­rac­kie­go skoku wprost na pan­cerz be­stii. Ksią­żę za­mie­rzał prze­mknąć po jej grzbie­cie i z bli­ska za­ata­ko­wać głowę, nie do­ce­nił jed­nak szyb­ko­ści po­two­ra. Wij bły­ska­wicz­nie się ob­ró­cił, a potem ni­czym mon­stru­al­ny wąż, owi­nął wokół nich seg­men­to­wa­ne ciel­sko, miaż­dżąc w mor­der­czym uści­sku za­rów­no wie­wiór­kę, jak i jej jeźdź­ca. Po­chy­lił w ich kie­run­ku głowę i otwo­rzył sze­ro­ko pasz­czę do ostat­nie­go ude­rze­nia.

W tym mo­men­cie coś prze­mknę­ło ze świ­stem tuż nad twa­rzą Ri­va­ra­da i ksią­żę do­strzegł pie­rza­ste drzew­ce ster­czą­ce z gar­dzie­li po­two­ra. Wij po­ru­szył się, jakby zdzi­wio­ny, lecz nim zdą­żył co­kol­wiek zro­bić ko­lej­na strza­ła prze­cię­ła po­wie­trze i ude­rzy­ła tuż obok pierw­szej. Z pasz­czy be­stii wy­do­był się tylko cichy syk i z hu­kiem zwa­li­ła się na drogę.

Go­trek, pisz­cząc wście­kle, jako pierw­szy wy­grze­bał się ze zwo­jów mar­twe­go ciel­ska. Gdy Ri­va­rad zdo­łał pójść w jego ślady i sta­nąć na wła­sne nogi, zo­ba­czył Tha­ru­ka na wła­snym wierz­chow­cu, sto­ją­ce­go na skra­ju lasu.

– Nie spie­szy­łeś się z po­mo­cą – po­wie­dział ksią­żę, krzy­wiąc się przy tym i ma­su­jąc obo­la­ły bark.

– Cze­ka­łem na czy­sty strzał – od­po­wie­dział spo­koj­nie Tha­ruk.

– Całe szczę­ście, że ci go wy­sta­wi­łem – burk­nął Ri­va­rad. – Wi­dzia­łeś gdzieś na­sze­go ta­jem­ni­cze­go wę­drow­ca, dla któ­re­go nad­sta­wia­łem karku?

Zwia­dow­ca nic nie od­rzekł, ale ski­nie­niem głowy wska­zał gąszcz po dru­giej stro­nie drogi. Ro­sną­ca tam kępa mchów wy­raź­nie się po­ru­sza­ła, jak gdyby ktoś pró­bo­wał pod­nieść się na nogi. Ksią­żę ru­szył w tam­tym kie­run­ku, chcąc pomóc nie­zna­jo­me­mu. Od­gar­nął na bok ro­śli­ny i od­sko­czył z gło­śnym okrzy­kiem, wi­dząc wpa­trzo­ne w sie­bie szma­rag­do­we śle­pia ogrom­ne­go pa­ją­ka. Się­gnął do boku po miecz i za­klął, na­tra­fia­jąc na pust­kę. Naj­wy­raź­niej mu­siał zgu­bić broń w walce z wijem.

– Spo­koj­nie! – Z kępy msza­ków roz­legł się głos o dziw­nym, mięk­kim ak­cen­cie. – Faz­zik nic ci nie zrobi, przy­ja­cie­lu.

Za­ro­śla za­fa­lo­wa­ły i po­wo­li wy­ło­ni­ła się z nich oku­ta­na w luźne szaty po­stać, z pu­sty­mi dłoń­mi unie­sio­ny­mi wy­so­ko w ge­ście jed­no­znacz­nie su­ge­ru­ją­cym dobre in­ten­cje.

– Je­stem wdzięcz­ny za pomoc, szla­chet­ni pa­no­wie! Gdyby nie wy, pew­nie wy­lą­do­wał­bym w żo­łąd­ku tego stwo­rze­nia. Żaden ze mnie wo­jow­nik, a Faz­zik wbrew po­zo­rom jest bar­dzo stra­chli­wy.

– Stra­chli­wy? – spy­tał za­sko­czo­ny Ri­va­rad, któ­re­mu nic lep­sze­go nie przy­szło do głowy.

– Jesz­cze jak! – Wę­dro­wiec ro­ze­śmiał się me­lo­dyj­nie. – Gdy tylko po­ja­wił się ten wij, Faz­zik zrzu­cił mnie z grzbie­tu i czmych­nął w krza­ki! Gdyby za­cho­wał tro­chę wię­cej spo­ko­ju, to może da­li­by­śmy radę uciec oboje, ale nie, on myśli tylko o sobie. Cały Faz­zik! No już, chodź, Faz­zik! Nie bój się panów ry­ce­rzy, nic ci nie zro­bią.

Za­chę­co­ny sło­wa­mi wła­ści­cie­la pająk wy­ło­nił się z kępy, w któ­rej się krył. Był na­praw­dę duży – roz­mia­rem nie­mal do­rów­ny­wał wie­wiór­kom bo­jo­wym, a osiem dłu­gich nóg za­koń­czo­nych pa­zu­ra­mi spra­wia­ło, że wy­da­wał się jesz­cze więk­szy. Naj­bar­dziej prze­ra­ża­ła jed­nak jego głowa, z sze­re­giem opa­li­zu­ją­cych oczu i nie­ustan­nie po­ru­sza­ją­cy­mi się szczę­ko­czuł­ka­mi. Ri­va­rad po­czuł, jak sto­ją­cy obok niego Go­trek jeży sierść i usły­szał cichy war­kot na­ra­sta­ją­cy w jego gar­dle. Naj­wy­raź­niej usły­szał go też pająk, bo nie­udol­nie spró­bo­wał scho­wać się za wła­ści­cie­lem.

– Je­steś z As­sa­mu – po­wie­dział Ri­va­rad, mie­rząc wę­drow­ca spoj­rze­niem. – Nie­czę­sto wi­du­je­my w tych stro­nach pa­ję­czych lor­dów.

– Żaden ze mnie lord, przy­ja­cie­lu – za­prze­czył męż­czy­zna. – Je­stem pro­stym pa­ste­rzem. I wa­szym dłuż­ni­kiem, rzecz jasna. Na­zy­wam się Har’rasim.

– Je­stem Ri­va­rad, a tam­ten mil­czek to Tha­ruk. Jak z pew­no­ścią się do­my­ślasz, przy­by­wa­my z Ca­la­dii. Po­wiedz mi więc, Har’ra­si­mie, co pro­sty pa­sterz i jego pa­ję­czy wierz­cho­wiec robią w tych oko­li­cach? Poza dba­niem o orien­tal­ny ja­dło­spis lo­kal­nej fauny, oczy­wi­ście.

Har’rasim ro­ze­śmiał się.

– Mam na­dzie­ję, że resz­ta tu­tej­szych stwo­rzeń wy­ka­że się bar­dziej kon­ser­wa­tyw­nym gu­stem ku­li­nar­nym i nie bę­dzie nas już nie­po­ko­ić. Je­że­li zaś cho­dzi o kwe­stię mojej obec­no­ści w tej wspa­nia­łej, lecz jak dla mnie nieco na­zbyt dzi­kiej kra­inie, to je­stem tu tylko prze­jaz­dem. Cel mojej po­dró­ży leży znacz­nie niżej. Cho­ciaż muszę ze wsty­dem przy­znać, że naj­wy­raź­niej odro­bi­nę za­błą­dzi­łem. Z chę­cią po­wi­tał­bym to­wa­rzy­stwo, zwłasz­cza takie, które nie tylko obro­ni mnie przed miej­sco­wy­mi sma­ko­sza­mi, ale i wska­że drogę.

Ri­va­rad zmarsz­czył brwi sły­sząc te słowa i spoj­rzał na Tha­ru­ka. Zwia­dow­ca jed­nak jak zwy­kle mil­czał, kwe­stie de­cy­do­wa­nia po­zo­sta­wia­jąc do­wód­cy.

– A więc po­dró­żu­jesz w dół pnia? – po­wie­dział po krót­kiej chwi­li wa­ha­nia ksią­żę. – Cie­ka­wie się skła­da, bo­wiem i nam w tę stro­nę wy­pa­da droga. Chciał­byś może po­wie­dzieć, czego tam szu­kasz, tak da­le­ko od Pa­ję­czych Miast w ko­ro­nie As­sa­mu?

Har’rasim kla­snął gło­śno w dło­nie.

– Ależ oczy­wi­ście, to żaden se­kret. Może jed­nak znaj­dzie­my bar­dziej do­god­ne miej­sce? – Spoj­rzał nie­pew­nie na ciało wija. – Skoro wy­pa­da nam wspól­na droga, to śmia­ło, ru­szaj­my, póki widno! A gdy za­trzy­ma­my się na wie­czor­ny spo­czy­nek, po­roz­ma­wia­my na cie­ka­we te­ma­ty tak, jak na to za­słu­gu­ją. To zna­czy długo, sie­dząc przy trza­ska­ją­cym ogni­sku i z kub­kiem cie­płe­go na­pa­ru w dłoni!

To po­wie­dziaw­szy pa­sterz pod­niósł laskę, a potem zręcz­nie wsko­czył na sio­dło umo­co­wa­ne na ka­ra­pak­sie pa­ją­ka. Ri­va­rad ski­nął tylko głową i po­szedł szu­kać wła­snej broni.

 

***

 

Tań­czą­cy na wie­trze pło­mień ogni­ska by­naj­mniej nie za­pew­nił tej na­miast­ki do­mo­we­go bez­pie­czeń­stwa, na które li­czy­li wę­drow­cy. Ro­ze­dr­ga­ny krąg świa­tła był nie­po­ko­ją­co nie­wiel­ki, a cza­ją­ce się za jego kra­wę­dzią cie­nie zda­wa­ły się jesz­cze gęst­sze i bar­dziej nie­bez­piecz­ne. Je­dy­nym dźwię­kiem, który sły­sze­li, był trzask pło­mie­ni, tak jakby cała ota­cza­ją­ca ich pusz­cza wstrzy­ma­ła od­dech i wpa­try­wa­ła się w nich z na­pię­ciem. Blask ogni­ska, stale mi­go­czą­cy i zmie­nia­ją­cy się, wy­ostrzał twa­rze męż­czyzn, na­da­jąc im wy­gląd zło­wróżb­nych masek.

A przy­naj­mniej tym, któ­rzy mieli od­sło­nię­te twa­rze. Har’rasim wciąż krył swoją za zwo­ja­mi pa­ję­cze­go je­dwa­biu. Wolna po­zo­sta­wa­ła je­dy­nie wąska szcze­li­na, w któ­rej wi­docz­ne były jego oczy, w świe­tle ogni­ska błysz­czą­ce tur­ku­so­wo, zu­peł­nie jak śle­pia jego wierz­chow­ca. Pa­sterz zda­wał się nie zwa­żać na utkwio­ne w nim spoj­rze­nia to­wa­rzy­szy. Spo­koj­ny­mi ru­cha­mi na­bi­jał fajkę o dłu­gim, wą­skim ust­ni­ku. W końcu wci­snął jego ko­niec po­mię­dzy war­stwy ma­te­ria­łu skry­wa­ją­ce mu twarz, przy­ło­żył do suszu roz­ża­rzo­ny patyk i za­cią­gnął się słod­kim, aro­ma­tycz­nym dymem.

– Czy teraz ze­chcesz nam po­wie­dzieć, gdzie i w jakim celu zmie­rzasz? – prze­rwał ciszę Ri­va­rad.

Har’rasim mil­czał przez chwi­lę, py­ka­jąc fajkę w za­du­mie.

– Tak – po­wie­dział w końcu. – To dobry na­strój na opo­wie­ści. Nie za­szko­dzi­ła­by co praw­da odro­bi­na ci­chej mu­zy­ki, ale do­my­ślam się, że żaden z was nie za­mie­rza nam akom­pa­nio­wać?

Od­po­wie­dział mu tylko trzask ogni­ska.

– No do­brze – pod­jął nie­zmie­sza­ny As­sam­czyk. – Wę­dru­ję w dół pnia, tak jak wam mó­wi­łem. Na­praw­dę w dół pnia, aż do sa­mych ko­rze­ni.

Tha­ruk, do tej pory za­ję­ty spraw­dza­niem stanu strzał w swoim koł­cza­nie, po raz pierw­szy uniósł z za­cie­ka­wie­niem wzrok. Wy­da­wa­ło się, że nawet wie­wiór­ki, które le­ża­ły sku­lo­ne i przy­tu­lo­ne do sie­bie na skra­ju rzu­ca­ne­go przez ogni­sko bla­sku, wy­czu­ły na­pię­cie i unio­sły głowy, strzy­gąc za­koń­czo­ny­mi kit­ka­mi usza­mi.

– A czego miał­byś szu­kać wśród ko­rze­ni? – spy­tał z na­ci­skiem Ri­va­rad.

– Od­po­wie­dzi, przy­ja­cie­le – od­parł swo­bod­nie Har’rasim. – Od­po­wie­dzi, któ­rych nie jest w sta­nie udzie­lić mi nikt w ko­ro­nie Drze­wa. Po­szu­ku­ję rady Mę­dr­ców. I są­dząc po wa­szych mi­nach, wnio­sku­ję, że nasze cele są bar­dziej zbli­żo­ne, niż nam się zda­wa­ło. Nie mylę się?

– Nie – od­po­wie­dział Ri­va­rad, mie­rząc roz­mów­cę uważ­nym spoj­rze­niem. – Rze­czy­wi­ście, my także wy­ru­szy­li­śmy na po­szu­ki­wa­nie ukry­tej wśród ko­rze­ni pu­stel­ni i miesz­ka­ją­cych w niej Mę­dr­ców, by pro­sić ich o pomoc. I cho­ciaż jesz­cze nie­daw­no byłem gotów opo­wie­ści o Mę­dr­cach wło­żyć mię­dzy bajki, to teraz widzę, że w isto­cie wielu się nimi in­te­re­su­je.

– By­naj­mniej – Har’rasim po­krę­cił głową. – Także wśród pa­ję­czych miast nie­wie­lu jest ta­kich, któ­rzy wie­rzą w ist­nie­nie Mę­dr­ców. Ale de­spe­rac­kie czasy skła­nia­ją do po­dej­mo­wa­nia de­spe­rac­kich kro­ków.

– Co to za de­spe­rac­kie czasy? – za­py­tał mil­czą­cy dotąd Tha­ruk.

– Assam umie­ra – po­wie­dział Har’rasim, a z jego głosu po raz pierw­szy od po­cząt­ku roz­mo­wy znik­nę­ła po­go­da ducha. – Po­wo­li, ale nie­ubła­ga­nie. Jesz­cze nie wszy­scy za­uwa­ża­ją ob­ja­wy, a nawet jeśli je widzą, to nie po­tra­fią ich po­wią­zać. Ga­łę­zie dają coraz mniej owo­ców. Zwie­rzy­na staje się bar­dziej agre­syw­na, tak jak ta pa­skud­na sto­no­ga, którą dziś spo­tka­li­śmy. Na naj­dal­szych ga­łę­ziach znaj­do­wa­łem pa­ję­cze ko­lo­nie, cał­ko­wi­cie opu­sto­sza­łe. Gi­bran­ki, któ­rych nie wi­dy­wa­no w As­sa­mie od dzie­się­cio­le­ci, za­czę­ły znowu za­pusz­czać się na nasze te­re­ny. Gdy po­ja­wi­ła się cho­ro­ba tra­wią­ca młode pędy, zro­zu­mia­łem, że wkrót­ce bę­dzie już za późno. Żaden z na­szych uczo­nych nie po­tra­fił podać przy­czy­ny tych zja­wisk, po­sta­no­wi­łem więc od­na­leźć Mę­dr­ców.

Har’rasim umilkł. Chciał po­now­nie za­cią­gnąć się dymem z fajki, ale za­uwa­żył, że zga­sła, gdy mówił. Z iry­ta­cją wy­trzą­snął z niej reszt­ki suszu i za­czął na­bi­jać ją od nowa, ner­wo­wy­mi ru­cha­mi, jak gdyby usil­nie chciał dać dło­niom ja­kieś za­ję­cie.

– To się nie dzie­je tylko w As­sa­mie – po­wie­dział Ri­va­rad.

Pa­sterz ode­rwał uwagę od fajki, uniósł wzrok na księ­cia i wes­tchnął głę­bo­ko.

– Tego się oba­wia­łem – przy­znał. – Kiedy zo­ba­czy­łem jak puste, jak po­nu­re są tu­tej­sze lasy zro­zu­mia­łem, że pro­blem jest szer­szy. A więc i Ca­la­dia?

– Oraz Bar­ra­don – przy­tak­nął Ri­va­rad. – Do­tar­ły nas słu­chy, że i tam za­ob­ser­wo­wa­no cho­ro­bę po­wo­du­ją­cą usy­cha­nie ga­łę­zi.

– Czyż­by całe Drze­wo? – wy­szep­tał Har’rasim.

– Czy to moż­li­we? – spy­tał ksią­żę. – Drze­wo może umrzeć?

– Nie mam po­ję­cia – od­po­wie­dział pa­sterz. – Ale skoro wszyst­ko, co żyje, kie­dyś umie­ra, to czemu ina­czej mia­ło­by być z Drze­wem? Je­że­li kto­kol­wiek zna od­po­wiedź na to py­ta­nie, to Mę­dr­cy. Mu­si­my do­trzeć do nich jak naj­prę­dzej. Oba­wiam się, że nie zo­sta­ło nam wiele czasu.

– W takim razie po­win­ni­śmy po­rzu­cić drogi i ru­szyć bez­po­śred­nio w dół pnia – po­wie­dział Tha­ruk. – To nie bę­dzie przy­jem­na po­dróż, ale z pew­no­ścią szyb­sza. Nie bę­dzie­my klu­czyć mię­dzy ko­na­ra­mi. Omi­nie­my Smo­czą Dziu­plę idąc prze­ciw­ną stro­ną pnia i w ciągu dzie­się­ciu dni po­win­ni­śmy do­trzeć do ko­rze­ni.

– Masz rację – zgo­dził się Ri­va­rad. – I tak uczy­ni­my, ale z jedną drob­ną zmia­ną. Zanim zej­dzie­my do ko­rze­ni, po­win­ni­śmy udać się do Kar­ma­da­nu.

– Do Kar­ma­da­nu? – spy­tał Har’rasim, a cho­ciaż trud­no było wy­czy­tać coś z jego szma­rag­do­wych oczu, to w gło­sie zde­cy­do­wa­nie brzmiał nie­po­kój. – Po co?

– Mo­żesz to na­zwać prze­czu­ciem – od­parł ksią­żę, wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi. – Ale je­że­li i tak wę­dru­je­my w dół, to chciał­bym coś spraw­dzić.

 

***

 

Przed wie­lo­ma re­jo­na­mi Drze­wa matki ostrze­ga­ły swoje dzie­ci. Po­gra­ni­cze, nie­ujarz­mio­ne i nie­raz śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ne, o czym sami się prze­ko­na­li. Ogrom­na dziu­pla, skry­wa­ją­ca ponoć leże mi­tycz­ne­go Smoka. Za­miesz­ka­na przez klany gi­bran­ków i stra­cha­dła Dzika Gałąź. Pust­ko­wia cią­gną­ce się w dół pnia, od Smo­czej Dziu­pli aż po ko­rze­nie. Żadne z tych miejsc nie na­pa­wa­ło jed­nak miesz­kań­ców Drze­wa taką grozą, jak upa­dły Kar­ma­dan.

Ri­va­rad, jak każdy, sły­szał w mło­do­ści wiele hi­sto­rii o dum­nej i wo­jow­ni­czej rasie, która za­miesz­ki­wa­ła ten konar i do­pro­wa­dzi­ła go do za­gła­dy. Nigdy jed­nak nie spo­dzie­wał się, że na­dej­dzie dzień, w któ­rym po­sta­wi stopę w tym prze­klę­tym miej­scu. Teraz zaś, sto­jąc w miej­scu, w któ­rym gałąź Kar­ma­da­nu odłą­cza­ła się od pnia Drze­wa, ża­ło­wał, że kra­ina nie na­le­ża­ła tylko do świa­ta dzie­cię­cych bajek.

Konar wzno­sił się przed nimi, czar­ny, groź­ny, ogrom­ny. Mar­twy. Tym, co naj­bar­dziej prze­ra­ża­ło, były pa­nu­ją­ce na nim ab­so­lut­ny bez­ruch i cisza. Pa­trząc na cią­gną­ce się po ho­ry­zont puste prze­strze­nie, na wy­cią­gnię­te ku niebu bez­list­ne ga­łę­zie, na cmen­ta­rzy­sko, przed wie­ka­mi bę­dą­ce prze­cież domem kwit­ną­cej cy­wi­li­za­cji, Ri­va­rad za­tę­sk­nił za Po­gra­ni­czem, które nie­gdyś zda­wa­ło mu się groź­ne.

– Nie mu­si­my za­pusz­czać się da­le­ko – po­wie­dział gło­śno, pró­bu­jąc dodać otu­chy za­rów­no sobie, jak i to­wa­rzy­szom. – Wy­star­czy kilka kro­ków.

To po­wie­dziaw­szy, spiął ostro­ga­mi rude boki Go­tre­ka. Wierz­cho­wiec jed­nak tar­gnął tylko łbem i wydał ciche pi­śnię­cie, jed­no­znacz­nie od­ma­wia­jąc wej­ścia na prze­klę­tą zie­mię. Ri­va­rad za­klął, ale zsu­nął się z sio­dła i pie­szo ru­szył w głąb Kar­ma­da­nu, nie oglą­da­jąc się, by spraw­dzić, czy ktoś pój­dzie za nim.

Nie za­szedł da­le­ko. Tak jak za­po­wia­dał, za­trzy­mał się po kilku kro­kach, a potem przy­klęk­nął. Do­tknął czar­nej kory pod sto­pa­mi, a ta roz­sy­pa­ła się w drob­ny pył. Uniósł do oczu po­kry­tą smo­li­stym osa­dem rękę i wpa­try­wał się w nią w mil­cze­niu.

– Wy­glą­da iden­tycz­nie jak ślady cho­ro­by w As­sa­mie – po­wie­dział cicho Har’rasim, który wraz z Tha­ru­kiem stał krok za księ­ciem. – Do­my­ślam się, że te, które wy zna­leź­li­ście, były takie same.

Tha­ruk, nie lu­bią­cy mar­no­wać słów na stwier­dza­nie oczy­wi­sto­ści, ski­nął tylko głową. Ri­va­rad wstał i ob­ró­cił się w stro­nę to­wa­rzy­szy.

– Tego się oba­wia­łem – po­wie­dział gro­bo­wym gło­sem. – Dla­te­go chcia­łem tu przy­być. Ale nie mam po­ję­cia jak to może wią­zać się z cho­ro­bą tra­wią­cą inne ga­łę­zie.

– Co wiesz o upad­ku Kar­ma­da­nu? – spy­tał Har’rasim.

Ksią­żę wzru­szył ra­mio­na­mi.

– To, co inni. Kar­ma­dyj­czy­cy byli po­tęż­nym na­ro­dem roz­mi­ło­wa­nym w woj­nie. Nie wy­star­czy­ły im jed­nak wy­pra­wy łu­pież­cze po­dob­ne do tych, które do dziś wy­sy­ła­ją gi­bran­ki. Oni po­sta­no­wi­li zła­mać od­wiecz­ne prawa i na­rzu­cić swoje zwierzch­nic­two innym ga­łę­ziom. Przez dzie­się­cio­le­cia to­czy­li z są­sia­da­mi wojny, które były ponoć tak bru­tal­ne, że pień Drze­wa przy­jął czer­wo­ną barwę od ście­ka­ją­cej po nim krwi. Nikt nie był w sta­nie się im oprzeć. W końcu, gdy w wiel­kiej bi­twie roz­bi­li po­łą­czo­ne siły przy­mie­rza Ca­la­dian, Bar­ra­doń­czy­ków, As­sam­czy­ków oraz Len­gów, i nic nie stało już na prze­szko­dzie ich pa­no­wa­niu, samo Drze­wo ob­ró­ci­ło się prze­ciw­ko Kar­ma­dyj­czy­kom. By przy­wró­cić świę­ty po­rzą­dek, od­cię­ło Kar­ma­dan od ży­cio­daj­nych soków, a cały konar ob­ró­cił się w pust­ko­wie.

– W As­sa­mie opo­wia­da się tę hi­sto­rię nieco ina­czej – od­po­wie­dział Har’rasim. – W na­szych po­da­niach to nie Drze­wo od­po­wia­da­ło za upa­dek Kar­ma­da­nu.

– A co?

– Ra­czej kto. Mę­dr­cy. – Har’rasim od­wró­cił wzrok od twa­rzy księ­cia i prze­niósł go na zruj­no­wa­ny kra­jo­braz. – Po osta­tecz­nej po­raż­ce sprzy­mie­rze­ni wład­cy wy­sła­li de­le­ga­cję do ko­rze­ni, by bła­gać Mę­dr­ców o pomoc. A oni zli­to­wa­li się nad udrę­czo­ny­mi miesz­kań­ca­mi Drze­wa i ob­ró­ci­li swoją moc prze­ciw Kar­ma­dyj­czy­kom.

Ri­va­rad wpa­try­wał się w osłu­pie­niu w to­wa­rzy­sza, pró­bu­jąc prze­tra­wić jego słowa.

– Su­ge­ru­jesz, że…

– Nic nie su­ge­ru­ję, przy­ja­cie­lu – prze­rwał Har’rasim. – Ale uzna­łem, że po­wi­nie­neś znać tę wer­sję wy­da­rzeń. Bo je­że­li jest ona praw­dzi­wa, to od­po­wie­dzi, które znaj­dzie­my ukry­te wśród ko­rze­ni, mogą nam się nie spodo­bać.

 

***

 

Dal­sza droga z Kar­ma­da­nu w dół pnia obyła się bez więk­szych za­kłó­ceń. Z każdą prze­by­tą milą od­le­gły grunt zbli­żał się i rósł w oczach po­dróż­nych. W końcu, równy ty­dzień od walki z wijem, do­tar­li do celu, gdzie ogrom­ne ko­rze­nie wdzie­ra­ły się w zie­mię. Mięk­kie, gli­nia­ste pod­ło­że na­pa­wa­ło nie­po­ko­jem męż­czyzn wy­cho­wa­nych na Drze­wie i na­wy­kłych do do­ty­ku twar­dej kory.

Ko­lej­ny dzień spę­dzi­li błą­ka­jąc się po oko­li­cy i szu­ka­jąc wej­ścia do pod­ziem­nej pu­stel­ni za­miesz­ka­łej przez Mę­dr­ców, ba­zu­jąc na dość ogól­nych wska­zów­kach po­zo­sta­wio­nych przez dziad­ka Ri­va­ra­da oraz strzęp­ków sta­rych le­gend. W końcu jed­nak zna­leź­li miej­sce od­po­wia­da­ją­ce opi­so­wi. Była to wąska szcze­li­na w pniu Drze­wa, po­ło­żo­na w do­lin­ce po­mię­dzy dwoma ma­syw­ny­mi ko­rze­nia­mi. Przy samym wej­ściu ktoś umie­ścił w ziemi drew­nia­ny słup po­kry­ty wy­ry­ty­mi sym­bo­la­mi. Więk­szość z nich dawno za­tarł czas, tak, że po­zo­sta­wa­ły nie­czy­tel­ne, a i tych wy­raź­nych nie byli w sta­nie od­cy­fro­wać, jed­nak pewne było, że totem wy­ko­na­ła ręka my­ślą­cej isto­ty.

Wej­ście oka­za­ło się znacz­nie węż­sze, niż się spo­dzie­wa­li. Je­dy­nie smu­kły Har’rasim prze­szedł przez nią bez trudu, ma­syw­niej zbu­do­wa­ni Ri­va­rad i Tha­ruk mu­sie­li się prze­ci­skać. Rzecz jasna nie mogli nawet po­ma­rzyć o prze­pro­wa­dze­niu wierz­chow­ców, które zresz­tą nie wy­da­wa­ły się zbyt chęt­ne po­my­sło­wi zej­ścia pod zie­mię. Po dru­giej stro­nie przej­ścia zna­leź­li wą­skie, nie­rów­no wy­cię­te scho­dy, pro­wa­dzą­ce stro­mo w dół. Nie mieli ze sobą po­chod­ni, mu­sie­li więc scho­dzić w gę­stych ciem­no­ściach. Z cza­sem jed­nak za­uwa­ży­li, że pa­nu­ją­cy słabł, roz­pra­sza­ny przez de­li­kat­ne świa­tło fos­fo­rycz­nych po­ro­stów po­kry­wa­ją­cych ścia­ny i sufit.

Nie wie­dzie­li, jak długo wę­dro­wa­li w dół, nim scho­dy skoń­czy­ły się i prze­szły w pro­sty ko­ry­tarz. Trud­no było mie­rzyć czas pod­czas mo­no­ton­nej drogi, ale gdy Ri­va­rad spo­glą­dał w górę, nie do­strze­gał nawet plam­ki świa­tła zna­czą­cej wej­ście. Czy szli tak długo, że zdą­ży­ła za­paść noc? A może do­tar­li tak głę­bo­ko, że szcze­li­na była już zbyt mała, żeby ją do­strzec. Albo po pro­stu scho­dy za­krę­ca­ły, a oni tego nie za­uwa­ży­li. Nie miało to więk­sze­go zna­cze­nia, cho­ciaż księ­cia zde­cy­do­wa­nie nie po­cią­ga­ła myśl, że będą mu­sie­li wspiąć się tą samą drogą, by wyjść na ze­wnątrz.

Ru­szy­li dalej. Ko­ry­tarz oka­zał się krót­ki, szyb­ko prze­cho­dząc w nie­zbyt dużą, z grub­sza okrą­głą salę. W trak­cie wę­drów­ki scho­da­mi oczy wę­drow­ców przy­wy­kły do sła­be­go świa­tła po­ro­stów na tyle, że byli w sta­nie do­strzec szcze­gó­ły po­miesz­cze­nia. Przede wszyst­kim, nie wy­cho­dził z niej żaden dal­szy ko­ry­tarz, naj­wy­raź­niej więc do­tar­li na miej­sce, czym­kol­wiek miało to być. Nie zna­leź­li jed­nak ni­ko­go, kto by ich ocze­ki­wał, po­dob­nie jak mebli czy in­nych zna­ków, że ktoś miesz­kał w tym miej­scu. Zo­ba­czy­li je­dy­nie ścia­ny z mięk­kiej gliny i prze­ci­na­ją­ce je ko­rze­nie Drze­wa, po­kry­te gru­by­mi, nie­fo­rem­ny­mi na­ro­śla­mi.

Ri­va­rad pod­szedł do jed­nej z nich i przy­ło­żył do niej dłoń. Po­wierzch­nia była twar­da, w do­ty­ku przy­po­mi­na­ła nieco sko­ru­pę wiel­kie­go żuka, ale jed­no­cze­śnie wy­da­wa­ła się cie­pła. Za­pu­kał w nią lekko i od­sko­czył, gdy na­rośl się po­ru­szy­ła. Nie­zbyt gwał­tow­nie, ale zde­cy­do­wa­nie mu się to nie wy­da­wa­ło. Ksią­żę od­ru­cho­wo się­gnął po wi­szą­cy u boku miecz, ale po­czuł na ra­mie­niu uspo­ka­ja­ją­cą dłoń Har’ra­si­ma.

Płyty pan­ce­rza na­ro­śli, któ­rej do­tknął Ri­va­rad, za­zgrzy­ta­ły cicho, prze­miesz­cza­jąc się. Po chwi­li uka­za­ła się w nich szcze­li­na, a w niej za­bły­snę­ła para drob­nych, opa­li­zu­ją­cych oczu.

– Kto za­kłó­ca nasz spo­czy­nek? – za­py­tał nie­przy­jem­ny, suchy głos.

– Po co za­kłó­ca nasz spo­czy­nek? – roz­legł się ko­lej­ny, po­dob­ny, do­bie­ga­ją­cy z innej na­ro­śli.

– Odejdź­cie – dodał trze­ci.

Ri­va­rad ode­tchnął głę­bo­ko, pu­ścił rę­ko­jeść mie­cza i ro­zej­rzał się jesz­cze raz po sali, tym razem sku­pia­jąc uwagę na na­ro­ślach po­łą­czo­nych z ko­rze­nia­mi. Na­li­czył ich pięć. To mieli być Mę­dr­cy z le­gend? Zde­cy­do­wa­nie nie tego się spo­dzie­wał.

– Je­stem ksią­żę Ri­va­rad z Ca­la­dii, dzie­dzic tronu Mul­le­ny – po­wie­dział pew­nym gło­sem. – Moimi to­wa­rzy­sza­mi są Tha­ruk z Ca­la­dii i Har’rasim z As­sa­mu. Przy­by­li­śmy pro­sić Mę­dr­ców z Ko­rze­ni o radę. Czy to wy nimi je­ste­ście?

– Od­wie­dził nas ksią­żę – ode­zwa­ła się pierw­sza z istot.

– Wiel­ki za­szczyt – do­da­ła druga i nawet po­mi­mo ob­co­ści jej głosu nie dało się nie wy­czuć sar­ka­zmu.

– Twój tron jest da­le­ko, chłop­cze, i zna­czy dla nas mniej, niż mrów­ka cho­dzą­ca po mym pan­ce­rzu.

– Czy je­ste­ście Mę­dr­ca­mi z Ko­rze­ni? – po­wtó­rzył Ri­va­rad, czu­jąc jak futro na karku jeży mu się z iry­ta­cji.

– Czym jest mą­drość? Czy mą­drym jest sta­rzec spę­dza­ją­cy eony wsłu­chu­jąc się w puls Drze­wa? A może mą­drzej­sza od niego jest ta mrów­ka, zaj­mu­ją­ca się swo­imi spra­wa­mi i nie przej­mu­ją­ca się tym, czego nie po­tra­fi pojąć?

– To nie jest od­po­wiedź na moje py­ta­nie – od­po­wie­dział ksią­żę, z tru­dem pa­nu­jąc nad gło­sem.

– Jest, po pro­stu ci się nie po­do­ba. Ale to dla­te­go, że samo py­ta­nie było głu­pie. To z nim tu przy­by­łeś? Prze­by­li­ście tak da­le­ką drogę z ko­ro­ny Drze­wa by spy­tać, kim je­ste­śmy?

– Ko­ro­na umie­ra, o szla­chet­ni – po­wie­dział Har’rasim. – Cho­ro­ba trawi ga­łę­zie w As­sa­mie, Ca­la­dii i Bar­ra­do­nie, zo­sta­wia­jąc je bez życia. Szu­ka­my przy­czy­ny, nim bę­dzie za późno.

– Cho­ro­ba taka sama, jaką ze­sła­li­ście ponoć na Kar­ma­dan – dodał Ri­va­rad. – Czy to wy ze­sła­li­ście klą­twę na nasze kraje? Jeśli tak, to dla­cze­go?

Mę­dr­cy mil­cze­li przez dłuż­szą chwi­lę, tak, że ksią­żę za­czął już po­dej­rze­wać, że wcale im nie od­po­wie­dzą. W końcu jed­nak naj­więk­szy z kształ­tów wy­ro­słych na ko­rze­niach, do tej pory mil­czą­cy, po­ru­szył się i prze­mó­wił.

– Ży­je­my wśród ko­rze­ni, ze­spo­le­ni z nimi – po­wie­dział po­wo­li. – Czu­je­my je tak, jak nie jest w sta­nie po­czuć ich nikt inny. Czu­je­my jak się­ga­ją da­le­ko w głąb ziemi, aż do wiel­kiej, bez­i­mien­nej rzeki, którą pły­nie ży­cio­daj­na ener­gia świa­ta, esen­cja sa­me­go życia. Czu­je­my jak ta ener­gia pły­nie ko­rze­nia­mi w górę, jak soki Drze­wa trans­por­tu­ją ją pniem do ga­łę­zi, gdzie od­ży­wia­ją li­ście i wszyst­ko, co żyje wśród nich. I czu­je­my, jak nie­któ­re z ga­łę­zi zo­sta­ją od­cię­te od tego stru­mie­nia ener­gii i umie­ra­ją, po­zba­wio­ne ży­cio­daj­nych soków Drze­wa. Tak, jak umarł Kar­ma­dan. Póki co jest ich nie­wie­le, ale z każ­dym dniem do­łą­cza­ją ko­lej­ne.

– Czy to wy od­cię­li­ście Kar­ma­dan od soków Drze­wa? – spy­tał cicho Ri­va­rad.

– Nie. Nie mamy ta­kiej mocy. My je­dy­nie na­słu­chu­je­my. Czu­je­my pły­ną­cą ko­rze­nia­mi ener­gię, lecz nie mamy nad nią wła­dzy. Tylko jedna isto­ta ży­ją­ca na Drze­wie ma taką moc.

– Smok – wy­szep­tał trwoż­li­wie Har’rasim.

– Smok – po­twier­dził Mę­drzec. – Tylko on, ze swej dziu­pli w sercu Drze­wa, ma wła­dzę, by za­trzy­mać krą­żą­ce soki. Po­ra­dzi­my wam więc to, co po­ra­dzi­li­śmy wa­szym przod­kom szu­ka­ją­cym ra­tun­ku przed Kar­ma­dyj­czy­ka­mi: od­najdź­cie Smoka.

 

***

 

Od­na­leźć Smoka. W teo­rii trud­no było o prost­sze za­da­nie, każdy do­sko­na­le wie­dział, że na­le­ży go szu­kać w ogrom­nej dziu­pli w pniu Drze­wa, po­ło­żo­nej nie­da­le­ko Dzi­kiej Ga­łę­zi. Jed­nak sam po­mysł, by się tam udać i po­roz­ma­wiać z be­stią, wy­da­wał się wręcz ab­sur­dal­ny. Je­że­li Mę­dr­cy byli isto­ta­mi pro­sto z le­gend, to Smok na­le­żał do świa­ta mitów, tak od­le­głych, że ich szcze­gó­ły za­tar­ły się przed po­ko­le­nia­mi. Ponoć u za­ra­nia czasu uwił leże w samym sercu Drze­wa i za­padł w trwa­ją­cy eony sen. I cho­ciaż nikt z ży­wych nie wi­dział Smoka na wła­sne oczy, to wszy­scy drże­li przed jego mocą i dniem, gdy w końcu się obu­dzi.

A jed­nak, Ri­va­rad wraz z to­wa­rzy­sza­mi je­chał do Smo­czej Dziu­pli, cho­ciaż sam nie po­tra­fił w pełni w to uwie­rzyć. Pró­bo­wał nie my­śleć o spo­tka­niu z be­stią, sku­pia­jąc się na pil­niej­szych kwe­stiach. Bli­skość Dzi­kiej Ga­łę­zi, za­miesz­ka­nej przez gi­bran­ki stwa­rza­ła pro­blem. Kre­atu­ry ponoć czci­ły Smoka jako swego boga, a poza tym zbli­ża­jąc się do dziu­pli wę­drow­cy będą cał­ko­wi­cie od­sło­nię­ci i wi­docz­ni z da­le­ka. Po­sta­no­wi­li więc skryć się za dnia w szcze­li­nach kory i wy­ru­szyć nocą, li­cząc, że mrok za­pew­ni im bez­pie­czeń­stwo.

Plan za­dzia­łał, przy­naj­mniej w czę­ści. Fak­tycz­nie, zdo­ła­li nie­zau­wa­że­ni za­kraść się aż na sam skraj dziu­pli, lecz sy­tu­acja się skom­pli­ko­wa­ła. Nie spo­dzie­wa­li się, że we­wnątrz na­tkną się na gi­bran­ki. A jed­nak, nie dalej niż sto kro­ków w głąb dziu­pli hu­cza­ło ogrom­ne ogni­sko, wokół któ­re­go do sza­lo­ne­go rytmu bęb­nów tań­czy­ły po­kracz­ne, czte­ro­rę­kie po­sta­cie. Cią­gle po­zo­sta­wa­ły w ruchu, tak, że nie mogli do­kład­nie ich zli­czyć, ale było ich wiele. Zde­cy­do­wa­nie zbyt wiele, by trój­ka wę­drow­ców mogła my­śleć o pod­ję­ciu walki. Fakt, że nie wi­dzie­li ni­g­dzie stra­cha­deł sta­no­wił je­dy­nie nie­wiel­ką po­cie­chę. Tak cicho, jak tylko po­tra­fi­li, wy­co­fa­li się za kra­wędź dziu­pli.

– Mu­si­my ich omi­nąć – szep­nął Ri­va­rad.

– Niby jak? – zdzi­wił się Har’rasim. – Nie damy rady prze­mknąć obok tych be­stii.

– We­sp­nie­my się po ścia­nie dziu­pli i ru­szy­my su­fi­tem – od­po­wie­dział ksią­żę. – Wie­wiór­ki sobie po­ra­dzą, twój pająk też nie po­wi­nien mieć pro­ble­mów. Bę­dzie­my mu­sie­li mocno trzy­mać się sio­deł, ale damy radę.

– To zbyt ry­zy­kow­ne. – As­sam­czyk po­krę­cił głową. – Jeśli się nie utrzy­ma­my, upa­dek z tej wy­so­ko­ści nie­chyb­nie nas za­bi­je, a nawet jeśli nie, gi­bran­ki to na­pra­wią. Poza tym, wy­star­czy że cho­ciaż jeden unie­sie wzrok i bę­dzie po nas. To się nie uda.

– Masz lep­szy po­mysł? – wark­nął Ri­va­rad.

– Ja się nimi zajmę – po­wie­dział spo­koj­nie Tha­ruk.

Ksią­żę spoj­rzał za­sko­czo­ny na to­wa­rzy­sza.

– Nie dasz im wszyst­kim rady – po­wie­dział.

– Wiem – od­po­wie­dział zwia­dow­ca. – Ale nie muszę. Wy­star­czy, że skło­nię je do po­ści­gu i od­cią­gnę od dziu­pli, a wy w tym cza­sie prze­krad­nie­cie się do środ­ka. Gi­bran­ki nie zdo­ła­ją do­go­nić wie­wiór­ki bo­jo­wej. A jeśli zdo­ła­ją, to trud­no, taka żoł­nier­ska dola. Nic lep­sze­go teraz nie wy­my­śli­my, ksią­żę.

Ri­va­rad nie od­po­wie­dział. Nie lubił sza­fo­wać ży­ciem swo­ich ludzi. Jako do­wód­ca oczy­wi­ście wiele razy po­sy­łał żoł­nie­rzy do boju i wielu z nich gi­nę­ło, ale myśl, że Tha­ruk miał­by się po­świę­cić tylko po to, by dać mu szan­sę, wy­da­wa­ła się nie na miej­scu. Wie­dział jed­nak, że zwia­dow­ca miał rację. Spoj­rzał w za­cię­te ob­li­cze to­wa­rzy­sza i nie­chęt­nie ski­nął głową.

– Ru­szaj – po­wie­dział. – Jeśli zdo­łasz ujść po­go­ni, kie­ruj się na Wiel­ką Leng. Tam cze­kaj na nas przez dobę; jeśli się nie po­ja­wi­my, wra­caj do Mul­le­ny i prze­każ wie­ści mo­je­mu ojcu.

– Tak jest, ksią­żę.

Tha­ruk, nie tra­cąc wię­cej czasu na zbęd­ne po­że­gna­nia, ude­rzył pię­ta­mi boki wierz­chow­ca i ru­szył do dziu­pli. Prze­je­chał może dzie­sięć kro­ków w głąb, by upew­nić się, że bę­dzie wi­docz­ny na tle wy­lo­tu, a potem sta­nął w strze­mio­nach i na­piął łuk.

Pierw­szy gi­brank, tra­fio­ny w pierś, za­chwiał się i runął wprost do ogni­ska, ale resz­ta be­stii zda­wa­ła się tego nie za­uwa­żać i nie prze­ry­wa­ła dzi­kie­go tańca. Tha­ruk jed­nak wie­dział, jak zwró­cić na sie­bie uwagę. Po­sy­łał ku gi­bran­kom strza­łę za strza­łą, tak szyb­ko jak tylko po­tra­fił, a każda się­ga­ła celu. Po krót­kiej chwi­li krąg tań­czą­cych stwo­rzeń za­mie­nił się w kłę­bo­wi­sko ra­mion, nóg i zębów, a rytm wy­bi­ja­ny na bęb­nach za­głu­szy­ły krzy­ki bólu i ryki wście­kło­ści. W chwi­li, gdy roz­sza­la­ła horda rzu­ca­ła się w jego stro­nę, ręka zwia­dow­cy nie zna­la­zła ko­lej­nej strza­ły w pu­stym już koł­cza­nie. Tha­ruk uniósł śmia­ło wzrok na pę­dzą­cą ku niemu zgra­ję, a gdy był już pewny, że są dość bli­sko, by nie zgu­bić jego śladu, od­wró­cił wierz­chow­ca i krzy­kiem za­chę­cił go do biegu.

Ri­va­rad i Har’rasim, skry­ci wśród za­ło­mów kory, w mil­cze­niu ob­ser­wo­wa­li jak wy­ją­ca opę­tań­czo banda gi­bran­ków rzu­ci­ła się w pogoń za ucie­ka­ją­cym w górę pnia Tha­ru­kiem. I cho­ciaż serca bu­rzy­ły się na tę myśl, wie­dzie­li, że nie mogli już nic zro­bić, aby mu pomóc. Od­cze­ka­li, aż be­stie znik­ną im z oczu i opu­ści­li kry­jów­kę.

Po­wo­li prze­je­cha­li przez obo­zo­wi­sko gi­bran­ków, wy­pa­tru­jąc za­gro­żeń, lecz je­dy­ny ruch, który za­uwa­ży­li, po­cho­dził od ko­na­ją­cych stwo­rów, zwi­nię­tych wokół ster­czą­cych z ich ciał drzew­ców strzał. Gdy zbli­ży­li się do ogni­ska za­uwa­ży­li, że pło­nie ono u stóp po­są­gu. Ri­va­rad pod­je­chał, by mu się przyj­rzeć. Pry­mi­tyw­ny totem był wy­ko­na­ny tak pry­mi­tyw­nie, że z tru­dem dało się roz­róż­nić jego kształ­ty, ale ksią­żę nie miał wąt­pli­wo­ści, co przed­sta­wiał.

– Te dzi­ku­sy na­praw­dę czczą Smoka – wy­szep­tał.

Kątem oka za­uwa­żył ruch za po­są­giem. In­stynk­tow­nie od­chy­lił się w tył, włócz­nia, która mie­rzy­ła w jego od­sło­nię­te gar­dło, ude­rzy­ła w na­pier­śnik. Wy­ko­na­na z twar­de­go drew­na zbro­ja wy­trzy­ma­ła cios, ale jego siła wy­star­czy­ła, by na chwi­lę oszo­ło­mić księ­cia. Zanim jed­nak gi­brank zdą­żył ude­rzyć po­now­nie, Go­trek sko­czył ku niemu i z gło­śnym chrup­nię­ciem roz­gryzł głowę be­stii ni­czym orzech.

Ri­va­rad po­dra­pał wie­wiór­kę po karku, dzię­ku­jąc za pomoc, i spoj­rzał na trupa. Był więk­szy od in­nych, które do tej pory wi­dy­wał ksią­żę, a do tego miał na sobie pry­mi­tyw­ną prze­pa­skę bio­dro­wą z po­szy­wa­nych ka­wał­ków skóry i kilka na­szyj­ni­ków z po­le­ro­wa­ny­mi ka­wał­ka­mi drew­na oraz zę­ba­mi stra­cha­dła. Ri­va­rad nigdy dotąd nie wi­dział gi­bran­ka no­szą­ce­go ubra­nia. Po­chy­lił się ku niemu z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Jakiś ka­płan? – spy­tał cicho sam sie­bie.

– Ru­szaj­my dalej – od­po­wie­dział Har’rasim. – Zanim coś jesz­cze nas tu za­sko­czy.

Ksią­żę kiw­nął głową.

 

***

 

Wie­dzie­li, że dziu­pla bę­dzie ogrom­na, jej roz­mia­ry i tak ich za­sko­czył. Wej­ście, przy któ­rym obo­zo­wa­ły gi­bran­ki, pro­wa­dzi­ło do wy­so­ko wy­skle­pio­ne­go ko­ry­ta­rza, któ­rym wę­dro­wa­li od kilku go­dzin. W końcu jed­nak, gdy my­śle­li że już nigdy nie dotrą do celu, tunel roz­stą­pił się, prze­cho­dząc w sze­ro­ką kom­na­tę. Jej ścia­ny emi­to­wa­ły de­li­kat­ne świa­tło, lecz nie przy­po­mi­na­ło ono fos­fo­rycz­nej lu­mi­ne­scen­cji grzy­bów w sie­dzi­bie Mę­dr­ców. Ten blask był cie­plej­szy i cho­ciaż nie po­tra­fi­li zi­den­ty­fi­ko­wać jego źró­dła, w jakiś spo­sób uspo­ka­ja­ją­cy. Zresz­tą, nawet przez głowę nie prze­szło im, by roz­glą­dać się za czymś tak try­wial­nym, jak źró­dło świa­tła, gdy ich uwagę przy­ku­wa­ło coś znacz­nie bar­dziej nie­zwy­kłe­go. Pod prze­ciw­le­głą ścia­ną sali stała mon­stru­al­na po­stać. Cho­ciaż kom­na­ta, do któ­rej tra­fi­li, była ogrom­na, be­stia i tak z tru­dem się w niej mie­ści­ła. Sze­ro­ko roz­ło­żo­ne skrzy­dła two­rzy­ły ko­pu­łę wy­so­ko nad gło­wa­mi wę­drow­ców. Ma­syw­ne ciel­sko po­kry­te łuską, która barwą i struk­tu­rą przy­po­mi­na­ją­cą korę drze­wa, wspar­te było na tu­zi­nie przy­po­mi­na­ją­cych ko­lum­ny łap, a nie­fo­rem­ny łeb po­ro­śnię­ty rzę­da­mi guzów i ostrych rogów, sam więk­szy od staj­ni, spo­czy­wał opar­ty o pierś.

Przez długą chwi­lę wę­drow­cy nie byli w sta­nie się po­ru­szyć, ba, nawet od­dy­chać, zdję­ci zwie­rzę­cym, obez­wład­nia­ją­cym prze­ra­że­niem. Mogli je­dy­nie wpa­try­wać się sze­ro­ko roz­war­ty­mi ocza­mi w sto­ją­ce przed nimi mon­strum i wsłu­chi­wać w rytm krwi wy­bi­ja­ny przez roz­sza­la­łe serca. Chwi­la jed­nak prze­dłu­ża­ła się, a gdy minął pierw­szy szok, za­czę­li do­strze­gać coraz wię­cej szcze­gó­łów. Tak jak to, że grube nogi Smoka nie koń­czy­ły się żad­ny­mi ła­pa­mi czy sto­pa­mi, lecz płyn­nie prze­cho­dzi­ły w pod­ło­gę. Albo że skrzy­dła naj­wy­raź­niej nie ku­li­ły się pod stro­pem kom­na­ty, lecz fak­tycz­nie ten strop two­rzy­ły. Po­wo­li, nie­śmia­ło, lecz nie­uchron­nie męż­czyź­ni uświa­do­mi­li sobie, że nie pa­trzą na po­grą­żo­ną w śnie be­stię, lecz jej po­mnik. Mi­ster­ny, wy­ko­na­ny z nie­wy­obra­żal­ną wręcz wir­tu­oze­rią, przy któ­rej rzeź­ba gi­bran­ków przy wej­ściu wy­glą­da­ła jak nie­smacz­ny żart, ale jed­nak tylko po­mnik. A wtedy w końcu uj­rze­li tuzin ru­bi­no­wych, lśnią­cych kształ­tów le­żą­cych u stóp po­są­gu.

Ze­szli z wierz­chow­ców i ostroż­nie zbli­ży­li się do ta­jem­ni­czych przed­mio­tów. Ku­li­ste, ma­ją­ce śred­ni­cę mniej wię­cej od­po­wia­da­ją­cą wzro­sto­wi męż­czy­zny, w jakiś dziw­ny spo­sób przy­po­mi­na­ły żabi skrzek. Ich po­wierzch­nia wy­da­wa­ła się mięk­ka, a z bli­ska wy­raź­nie do­strze­gli ukry­te we­wnątrz ciem­ne, po­ru­sza­ją­ce się de­li­kat­nie kształ­ty. Ri­va­rad wy­cią­gnął dłoń ku naj­bliż­sze­mu z nich.

– Nie do­ty­kaj ich – roz­legł się ła­god­ny głos do­bie­ga­ją­cy znad jego głowy.

Ręka księ­cia za­sty­gła w pół drogi. Nie­mal wbrew sobie, spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem, uniósł wzrok, by zo­ba­czyć parę ogrom­nych, zło­tych ślepi wpa­trzo­nych pro­sto w niego.

– Nie do­ty­kaj ich – po­wtó­rzył Smok. – Są bar­dzo de­li­kat­ne.

 

***

 

Smok po­chy­lał nad nimi ol­brzy­mią głowę. Wy­raź­nie widać było, że każdy, naj­drob­niej­szy nawet ruch zro­śnię­te­go z Drze­wem ciała przy­cho­dzi mu z naj­więk­szym tru­dem, lecz po­mi­mo tego zbli­żył się jesz­cze odro­bi­nę.

– Nie po­win­no was tu być – po­wie­dział. – To nie jest miej­sce dla śmier­tel­ni­ków. Gi­bran­ki po­win­ny was za­trzy­mać. Odejdź­cie stąd.

– Nnnn… – Ri­va­rad spró­bo­wał się ode­zwać, lecz głos od­mó­wił mu po­słu­szeń­stwa.

– Tak? – spy­tał uprzej­mie Smok. – Chcesz o coś za­py­tać, zanim sobie pój­dziesz?

– N-nie – po­wie­dział z tru­dem ksią­żę. – To zna­czy tak. Drze­wo umie­ra. Tak, jak kie­dyś z two­jej woli umarł Kar­ma­dan. Chce­my wie­dzieć, dla­cze­go je za­bi­jasz. I jak to za­trzy­mać.

– Bied­ne, nic nie­ro­zu­mie­ją­ce dzie­ci – od­parł Smok. – Ja je­stem Drze­wem.

Wę­drow­cy wpa­try­wa­li się w niego w osłu­pie­niu, z każdą chwi­lą ro­zu­mie­jąc coraz mniej.

– Jak to, je­steś Drze­wem? – spy­tał w końcu Har’rasim.

– Gdy przed mi­le­nia­mi wy­klu­łem się z jaja i opu­ści­łem gniaz­do, prze­mie­rza­łem pusty świat na skrzy­dłach i wy­bra­łem sobie to miej­sce. Za­pu­ści­łem ko­rze­nie, głę­bo­ko, aż się­gną­łem do Wiecz­nej Rzeki, z któ­rej mo­głem czer­pać moc, by ro­snąć. Więc ro­słem, ro­słem wiel­ki, po­tęż­ny. Lecz wszyst­ko, co ma po­czą­tek, ma też swój ko­niec. A ko­niec bę­dzie nowym po­cząt­kiem. Życie za­to­czy krąg.

– To są jaja – wy­szep­tał Ri­va­rad, prze­no­sząc wzrok na ru­bi­no­we kule. – Smo­cze jaja.

– Tak – po­twier­dził Smok. – Moje po­tom­stwo. Nowe Smoki. Nowe Drze­wa. Póki co jesz­cze małe zia­ren­ka, ale już śnią o no­wych świa­tach, które zro­dzą. Nie ma żad­nej cho­ro­by, wy bied­ne, nic nie­ro­zu­mie­ją­ce dzie­ci. Po pro­stu moje soki, które krą­ży­ły wśród ga­łę­zi, teraz od­ży­wia­ją moje po­tom­stwo i po­zwa­la­ją mu ro­snąć.

– Ale za jaką cenę? – za­py­tał Ri­va­rad. – Może i one uro­sną, ale zginą całe ga­łę­zie. Cała ko­ro­na. Całe Drze­wo i wszyst­ko co na nim żyje. Ty zgi­niesz.

– Tak – zgo­dził się Smok. – Ale śmierć nie jest wy­so­ką ceną dla ro­dzi­ca, jeśli po­zwo­li żyć jego po­tom­stwu.

Ri­va­rad wpa­try­wał się w osłu­pie­niu w de­li­kat­ne jaja, pró­bu­jąc prze­tra­wić usły­sza­ne słowa. A więc wszyst­ko na nic? Cała wy­pra­wa nie miała sensu, po­nie­waż i tak ko­niec był nie­uchron­ny. Śmierć Drze­wa. Śmierć Ca­la­dii. Śmierć jego ludu. Śmierć Lytii. Przed ocza­mi księ­cia sta­nął obraz żony, uśmiech­nię­tej za­wa­diac­ko, z dło­nią na ro­sną­cym brzu­chu.

Śmierć nie jest wy­so­ką ceną dla ro­dzi­ca, jeśli po­zwo­li żyć jego po­tom­stwu.

Ksią­żę za­ci­snął zęby. Wie­dział, co musi zro­bić. Teraz, kiedy to zro­zu­miał, uświa­do­mił sobie, że w za­sa­dzie była to naj­prost­sza de­cy­zja jego życia. Bły­ska­wicz­nym ru­chem wy­szarp­nął zza pasa miecz i ude­rzył.

– Stój! – ryk­nął smok, a od mocy tego ryku za­trzę­sły się nawet ko­rze­nie Drze­wa.

Ale za­miast w mięk­ką, ga­la­re­to­wa­tą masę, broń Ri­va­ra­da ude­rzy­ła o coś twar­de­go.

– Co ty wy­pra­wiasz?! – wy­krzyk­nął zroz­pa­czo­ny Har’rasim, blo­ku­ją­cy miecz księ­cia swoją pa­ster­ską laską. – Nie mo­żesz tego zro­bić.

Ksią­żę cof­nął się, oswo­ba­dza­jąc ostrze.

– Muszę – po­wie­dział. – Nie mam wyj­ścia, nie mogę po­zwo­lić wszyst­kim umrzeć. Odsuń się.

– Wszyst­ko ma swój ko­niec, Ri­va­ra­dzie – od­parł As­sam­czyk. – Jeśli nad­cho­dzi nasz, mu­si­my się z tym po­go­dzić. Odejdź stąd, spędź z bli­ski­mi resz­tę czasu, który nam po­zo­stał. Nie po­zwo­lę ci znisz­czyć tych jaj. Razem z nimi znisz­czysz świa­ty, któ­rym da­ły­by po­czą­tek. I ko­lej­ne, które wy­ro­sły­by z nich. Nie­skoń­czo­ne ist­nie­nia, nie­skoń­czo­ne moż­li­wo­ści. Nie masz prawa po­zba­wiać ich szan­sy.

– Nie dbam o przy­szłe świa­ty – wy­ce­dził Ri­va­rad. – Muszę oca­lić mój.

Rzu­cił się do przo­du, wy­pro­wa­dza­jąc pła­skie, mocne cię­cie. Har’rasim spa­ro­wał je laską, od­ska­ku­jąc. As­sam­czyk był szyb­ki i zwin­ny, a do tego jego broń miała prze­wa­gę za­się­gu, ale to Ri­va­rad spę­dził całe życie na tre­nin­gu walki, a roz­pacz do­da­wa­ła mu sza­leń­czej siły. Gra­dem mor­der­czych cio­sów ze­pchnął Har’ra­si­ma do de­spe­rac­kiej obro­ny. I cho­ciaż sam krwa­wił z kilku ran za­da­nych ostrym ha­kiem, to w końcu jedno z jego cięć roz­ora­ło udo As­sam­czy­ka.

Har’rasim wy­pu­ścił laskę i z krzy­kiem bólu padł na pod­ło­gę. Spró­bo­wał wstać, lecz ranna noga nie była w sta­nie utrzy­mać cię­ża­ru ciała. Uniósł się więc tylko na rę­kach i spoj­rzał na prze­ciw­ni­ka, który przez tyle dni był jego to­wa­rzy­szem.

– Ri­va­ra­dzie – po­wie­dział sła­bym gło­sem. – Bła­gam cię, nie…

Miecz z chrzę­stem za­głę­bił się w czasz­ce Har’ra­si­ma. Ksią­żę wy­szarp­nął go gniew­nym ru­chem i skie­ro­wał się ku jajom. Nagle wy­czuł gwał­tow­ny ruch. In­stynk­tow­nie uniósł wzrok na łeb Smoka, lecz ten wciąż był nie­ru­cho­my. W tym mo­men­cie po­tęż­ny cios w plecy prze­wró­cił go na pod­ło­gę, a chwi­lę póź­niej zawył z bólu, gdy ostre zęby ja­do­we ol­brzy­mie­go pa­ją­ka prze­bi­ły zbro­ję i za­to­pi­ły się w ciele. Zaraz póź­niej przy­gnia­ta­ją­cy go cię­żar znik­nął, gdy Go­trek z dzi­kim pi­skiem rzu­cił się na od­siecz swemu panu. Zwie­rzę­ta od­to­czy­ły się w bok, sple­cio­ne w śmier­tel­nym uści­sku.

Ri­va­rad z tru­dem dźwi­gnął się na ko­la­na. Rany za­da­ne przez pa­ją­ka nie były bar­dzo głę­bo­kie, zbro­ja zdo­ła­ła znacz­nie je ogra­ni­czyć, ale czuł, jak pa­lą­cy jad roz­prze­strze­nia się po jego ciele. Nie miał wiele czasu. Ru­szył chwiej­nym kro­kiem ku jajom.

– Nie rób tego – bła­gał Smok, nie­zdol­ny do wy­ko­na­nia ruchu. – Nie masz po­ję­cia, co ro­bisz.

Ksią­żę nie słu­chał, nie ob­cho­dzi­ło go, co miał do po­wie­dze­nia. Nie ob­cho­dzi­ło go już nic, poza ostat­nią misją. Mu­siał oca­lić świat dla swo­ich ludzi. Dla swo­je­go dziec­ka, któ­re­go nigdy nie wi­dział. Opu­ścił miecz, a pierw­sze jajo pękło, nie sta­wia­jąc nie­mal żad­ne­go oporu. Ze środ­ka wylał się gęsty, czer­wo­ny śluz, a nie więk­szy od kil­ku­lat­ka, nie­fo­rem­ny em­brion wy­padł na pod­ło­gę. Za­dy­go­tał parę razy, spró­bo­wał roz­pro­sto­wać szcząt­ko­we skrzy­dła, a potem znie­ru­cho­miał na za­wsze.

Smok za­ry­czał. Ryk ten, pełen bez­kre­snej, ab­so­lut­nej roz­pa­czy, ja­kiej nikt nigdy nie sły­szał na Drze­wie, po­niósł się po całym pniu. Prze­ra­żo­ne nim gi­bran­ki wzno­si­ły modły do swych pry­mi­tyw­nych boż­ków. Str­wo­żo­ne ca­la­diań­skie matki tu­li­ły swe dzie­ci w pier­wot­nym, obron­nym od­ru­chu. Pa­ją­ki głę­bo­ko w as­sm­skich pusz­czach kryły się w ko­ko­nach. Po­ra­że­ni mocą ryku Mę­dr­cy, głę­bo­ko w swej pu­stel­ni od­pa­dli od ko­rze­ni, z któ­ry­mi byli po­łą­cze­ni od ty­siąc­le­ci.

Je­dy­nie Ri­va­rad po­zo­stał obo­jęt­ny na ryk Smoka. Me­to­dycz­nie roz­bi­jał jajo za jajem, nie­mal nie za­uwa­ża­jąc tego, co robi. Tra­wi­ła go go­rącz­ka, le­d­wie był w sta­nie po­ru­szać koń­czy­na­mi, ale nie dbał o to. Li­czył się tylko czas. Czas, który kradł nie­na­ro­dzo­nym Smo­kom i prze­ka­zy­wał swo­je­mu świa­tu.

Niech dia­bli porwą przy­szłe świa­ty i ich moż­li­wo­ści.

Jego dziec­ko do­sta­nie swoją szan­sę.