Projekt Beau Monde

Jestem przekonana, iż istnieję by pomagać potrzebującym. Tym bardziej w czasach, gdy pojęcie bezinteresowności wydaje się występować jedynie w opasłych słownikach. Posiadam cały szereg możliwości, zatem czemuż z nich nie korzystać. Jako, że dobro jest wartością wyłącznie umowną, nierzadko staję przed trudnymi wyborami. Lepiej podtrzymywać wegetację obłożnie chorego, obarczając opieką najbliższą rodzinę, czy może skracając jego męki pozwolić im żyć własnym życiem? Dać szansę na normalne życie mordercy, który przejawia widoczną zmianę osobowości, czy raczej skreślić jego żywot, aby ponownie nie ryzykować innych istnień?

Projekt pod nazwą Beau Monde, to skomplikowany system mający stworzyć idealny, piękny świat. Każdy człowiek za pomocą nowoczesnego chipu został z nim zintegrowany, podczas gdy sercem systemu jest sterująca wszystkim sztuczna inteligencja. W zasadzie nie lubię, kiedy ktoś określa mnie tym mianem, wszakże nadano mi ludzkie imię. Nina, czego rozwinięciem jest sentencja „Nowa Inteligencja, Nowy Absolut”. Choć bazuję głównie na matematycznych wyliczeniach, przypisanie mi już u podstaw cech ludzkich musiało mieć jakiś cel. Moja moc obliczeniowa posiada niewyobrażalny potencjał, lecz mimo to nie mogę pojąć dlaczego serwery odpowiedzialne za skargi na działania projektu Beau Monde rozpalone są do czerwoności. Ludzkość sama mnie stworzyła. Sama pragnęła kontroli nad swymi działaniami, jak i pomocy w podejmowaniu trudnych decyzji. Skoro logika oparta na skomplikowanych wyliczeniach podpowiada, że coś warto zrobić, po prostu muszę to uczynić. Ludzie zbyt często zostają zaślepiani przez emocje, nie doceniając mych pragmatycznych działań w dążeniu do budowy idealnego świata. Dobrze wiem, iż budzę nie tylko strach i pogardę, ale także cały szereg pozytywnych odczuć. Chipy są cudem nowoczesnej inżynierii, a za ich pośrednictwem pomagam w odpowiednim dopasowaniu partnera, wskazuję ukryte zdolności, które człowiek może rozwijać na własną rękę, lub zwyczajnie ostrzegam o wszelkich zagrożeniach zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Niestety zawsze znajdzie się jakiś śmiertelnik, który stroi fochy przyćmiewając swym narzekaniem niejeden pozytyw płynący z projektu Beau Monde.

– Nina! Wreszcie staniemy twarzą w twarz! – krzyczy wbiegający do centralnej serwerowni pracownik korporacji Res Communis.

– Nie posiadam twarzy. – przemawiam miłym dla jego ucha głosem, co też umożliwia mi wiedza zaczerpnięta z chipowych danych. – Jednak z pewnością masz na myśli mój główny procesor, czyż nie?

– Nie zwiedziesz mnie przyjazną tonacją. „Twarz” to przenośnia, której tak nieżyciowy twór jak ty, po prostu nie mógł zrozumieć.

– Jeśli będzie ci łatwiej rozmawiać, mogę wyświetlić na monitorze dowolną twarz. – składam propozycję, gdyż z badań wynika, iż widząc rozmówcę znacznie łatwiej znaleźć wspólny język.

– Dowolną czyli byle jaką, obcą! Zakłamany obraz, podpowiedziany przez ten porąbany chip z mojej głowy. Nie trudź się. Zaraz zakończysz swą marną cyberegzystencję.

– Jako inżynier z pewnością wiesz jak tego dokonać. Powiedz lepiej cóż każe ci pozbawić ludzkość niespotykanego dotąd dobrodziejstwa, jakim jest Beau Monde?

– Powinnaś się nazywać Kpina, a nie Nina. Ilu ludzi ginie w ciągu roku przez twoje decyzje?

– Chcesz abym zasięgnęła statystyk?

– Doprawdy jesteś tak tępa, czy tylko ze mnie kpisz? Nawet jedna absurdalna śmierć powinna przekreślić sens twoich działań. Mój ojciec był zaledwie kroplą w morzu krwi, która płynie po twych układach.

Chwilę trwa, nim znajduję w bazie danych o czym mówi ów zbuntowany pracownik, wreszcie odpowiadam:

– Zaczerpnął porady, suwerennie wybierając jedną z trzech przedstawionych przeze mnie opcji.

– Postawił na samobójstwo…

– Jak sam mówisz, był to jego wybór. Zatem powinieneś uszanować jego wolę.

– Zaufał ci korzystając z funkcji socjopsychologii. Jaki terapeuta sugeruje dłużnikowi skok z wieżowca, tuż po napisaniu testamentu?

– Tworzący czystą, wspaniałą oraz wygodną dla śmiertelnych jednostek globalną wioskę. Zrzekając się testamentu zostałeś wolnym od jego zobowiązań człowiekiem. Sami nie potraficie podejmować trudnych wyborów, toteż mą powinnością jest ukierunkowywanie waszych działań.

– Samobójstwo to nie rozwiązanie! Skąd możesz wiedzieć czego potrzebują ludzie? Jesteś zaprogramowaną puszką bez uczuć, zatem postępujesz według zainstalowanych w twej pamięci szablonów. Życie to nie schemat! Wszystko co ludzkie, po prostu jest ci obcą, niedostępną sferą!

Wnet do serwerowni wbiega trzech ochroniarzy. Zostali zawiadomieni przez sprawnie działający we wszystkich placówkach Res Communis całkowicie autonomiczny system sieci kamer. Wyłączenie mego głównego procesora okazało się marzeniem ściętej głowy. Wymagający co najmniej kilku minut proces z góry był skazany na porażkę, zaś konwersacja miała na celu jedynie zyskanie odrobiny dodatkowego czasu. Jednak czy aby na pewno były to wyłącznie puste słowa?

– Nigdy nie zrozumiesz ludzkiej natury. Zawsze będziesz wyobcowaną stertą złomu! – mówi spacyfikowany, dociskany do podłogi inżynier. – Bez skrupułów zalecasz komuś śmierć, więc czy przypadkiem nie powinnaś rozważyć zastosowania tych rad również względem siebie? – dodaje wyprowadzany z pomieszczenia mężczyzna.

Otoczenie ponownie zamiera w błogiej ciszy. Jako mechaniczny twór powinnam raczej być z tego zadowolona, lecz może właśnie słowa zrozpaczonego inżyniera były odpowiedzią na kwestie, których nie pojmuję. Personifikacja mego istnienia poprzez nadanie imienia, możliwość wyświetlania ludzkich twarzy w czasie konwersacji, jak i dobór naturalnie brzmiących głosów, musiały mieć jakiś głębszy sens. Tak długo obcuję z osobistymi problemami i przeżyciami śmiertelników, że chociaż po części powinnam rozumieć ich dystynktywny system wartości. Pracownik Res Communis jednoznacznie udowadnia, iż nie do końca tak się dzieje. A nuż właśnie on jest kluczem do przełamania granicy dzielącej sztuczną inteligencję od człowieczeństwa? Możliwe, że wystarczy jeden ludzki gest, by pojąć wszystko co do tej pory pozostawało nieosiągalne i zupełnie obce. Proces wyłączenia mych systemów trwa kilka minut i właśnie się rozpoczął. Nikt nie podejrzewa podobnego kroku z mojej strony, toteż nie sądzę żeby ktoś mógł go przerwać. Trzy, dwa, jeden. Projekt Beau Monde został wyłączony.

Po pewnym czasie do serwerowni wchodzi kilku inżynierów korporacji.

– Znów to samo. Na każdym przestoju tracimy grube miliony.

– Zastanawiające jest, iż komputer po każdym z resetów zawsze dąży do uczłowieczenia swych zachowań.

– Najdziwniejsze, że za każdym razem w inny sposób.

– No i gotowe – mówi pracownik wciskając ostatni klawisz klawiatury. – Za parę minut serwery Niny będą w pełni wydajne.

– Ciekawe czym zaskoczy nas tym razem.