Opowiadanie uczestniczyło bez sukcesu w konkursie „Obcość” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Otwarte Klatki: https://otwarteklatki.pl
Tym razem horror ze szczyptą erotyki.
Udało się przesłać w Walentynki;) Niestety na tym dobra passa się skończyła... ale może Wam się spodoba.
Dziękuję super betującym Avei, bruce i ośmiornicy.
Cebulę kroiłem w drobną kostkę. Wpadając do miski, stukała, jak listopadowy grad za oknem.
Późny wieczór – mój czas. Wreszcie mogłem oczyścić umysł i odpocząć. Kuchnia stanowiła rezerwat, do którego nikt nie próbował się wdzierać.
Dzieciaki spały w swoim pokoju, Gośka brała prysznic i wiedziałem, że zaraz pójdzie do łóżka. Towarzyszył mi jedynie zespół Buena Vista Social Club.
Rwałem roszpunkę i starannie płukałem młody szpinak. Winegret z awokado chłodził się w lodówce. Udało mi się kupić smaczne pomidory. Pokroiłem i dorzuciłem do miski. Nie usuwałem skórek, moim zdaniem to marnotrawienie smaku.
– Nie siedź za długo! – zawołała żona.
– Tylko skończę sałatkę, będziemy mieć na jutro do pracy – odpowiedziałem, czując błogość.
Wyciągnąłem ze zmywarki dwa pojemniki na lunch i filigranową, chińską miseczkę. Nałożyłem do nich sałatkę. Do miseczki dodałem smakołyki, których nie przechowywaliśmy w lodówce: po kilka cienkich plasterków banana i awokado.
Podszedłem do srebrnych drzwi i szarpnąłem.
Wyciągnąłem sos i odłożyłem słoik oliwek.
– Auć! Ty gruboskórny olbrzymie! Kiedyś mnie zgnieciesz – pisnął głosik.
Przerażony, cofnąłem rękę.
– Nic ci się nie stało?!
Wyskoczyła zręcznie z koszyka kiwi. Była mniejsza niż lalka Barbie, ale kształtniejsza. Miała na sobie zielony, krótki kombinezon. Jej biała twarz wyglądała jak pokryta lodem, a wielkie oczy błyszczały szmaragdowo. To była Manty, moja mała tajemnica.
– Nie, wariacie, wszystko ze mną w porządku. Tylko lubię, kiedy masz taką minę – zaśmiała się perliście.
Wargi miała blade jak starożytny posąg, włosy białe i gładkie niczym kask.
– Manty, jesteś łobuzem! – próbowałem ją karcić.
– I za to mnie lubisz? – spytała, mrużąc oczy.
– Nie tylko – mruknąłem i szybko zamknąłem lodówkę.
Nie chciałem, by piszczenie alarmowało rodzinę. Natychmiast ponownie ją otworzyłem.
Umieściłem na szklanej półce poczęstunek, a dziewczyna wskoczyła na brzeg miseczki i łakomie jadła.
W kilkuminutowych okienkach zrelacjonowałem miniony dzień, wspomniałem co powiedzieli w wieczornych wiadomościach i co ostatnio czytałem.
Manty mówiła na to „sesja wiadomości jasno-ciemno”.
***
Nasuwa się pytanie, jak to się zaczęło.
Byłem policjantem. To ciekawe zajęcie, chociaż zużywa ponad miarę. Całymi dniami obcuje się z mroczniejszą stroną ludzkości, przez co wieczorem człowiek czuje się brudny i buzuje w nim gniew.
Kiedyś, po powrocie do domu robiłem sobie drinka, żeby spłukać cały ten szlam. To z kolei denerwowało Gośkę. Zresztą nie tylko to…
Zaczynałem odczuwać znużenie i czasami wydawało mi się, że przeżyłem już ważne i dobre rzeczy, a teraz pozostawało tylko czekać na… nie wiadomo co.
Kiedy odkryłem w lodówce Manty, wszystko się zmieniło.
W gorący, lipcowy wieczór, otworzyłem lodówkę, a ona siedziała na żółtym serze, w wąskiej, rozciętej z boku, lśniącej sukni i nuciła coś pod nosem. Przez moment (lub dłużej) myślałem, że zwariowałem, ale świetnie nam się rozmawiało. Kolejnego dnia, zaintrygowany sprawdziłem, czy wciąż ją tam znajdę. Była i jest tam do dziś.
Zamknięta w lodówce nie miała pojęcia o świecie zewnętrznym, ale ogromnie ją ciekawił. Z początku opowiadałem jej głównie o sobie. Dość chaotycznie relacjonowałem prowadzone sprawy, budowę osiedla, system prawny kraju i program klasy drugiej i szóstej podstawówki.
Żeby móc spokojnie pogadać, spędzałem dużo czasu w kuchni. Szukałem przepisów w Internecie, eksperymentowałem i gotowałem dla całej rodziny. Małgosia, z początku zachwycona moją przemianą, po miesiącu stwierdziła, że „okopałem się w kuchni”. Babska intuicja podpowiadała jej zagrożenie, ale nie pomagała go zwerbalizować. A ponieważ wykorzystywałem ten fakt w sprzeczkach, żona zmieniła taktykę i zaczęła się czepiać, że przytyłem.
Dlatego rozpocząłem treningi. Biegałem, jeździłem na rowerze i chodziłem na siłownię. Żyłem według planu. Po pracy trenowałem, potem brałem prysznic i zajmowałem się rodziną. Wynajdywałem obowiązki, żeby na koniec z czystym sumieniem zamknąć się w kuchni.
***
Ktoś mógłby spytać, co takiego było w Manty, że nie mogłem przestać z nią rozmawiać.
Odpowiedź była prozaiczna. Ona na mnie patrzyła.
Z żoną tylko spoglądaliśmy na siebie. Poza tym Gośka zerkała, jak się ubrałem przy ważnych okazjach, gapiła się wymownie, gdy w towarzystwie coś palnąłem lub gdy oczekiwała wsparcia w rozmowach z dziećmi.
Patrzyliśmy na siebie kiedyś, dawno temu, zanim dzieci i proza życia nie odwróciły naszej uwagi.
A Manty patrzyła mi prosto w oczy z uśmiechem, kiwała głową i spijała słowa z mych ust. Przypuszczalnie, właśnie dlatego tak wiele mogłem z siebie wyrzucić. Jej zachłanność na emocje pozwalała mi się oczyścić.
Potrzebowałem tego coraz bardziej. Dlatego czasem zachowywałem się jak idiota.
W mikołajki do późna układałem z Krzysiem pociąg z klocków lego. Bawiliśmy się doskonale. Utuliłem go do snu, ustawiłem na półeczce gotowy pojazd i wymknąłem się do kuchni.
Akurat omawiałem z Manty sytuację na Ukrainie. Jej skóra była blada jak waniliowe lody.
Nagle usłyszałem szept:
– Tato, zobacz, narysowałem pociąg.
Przykryłem Manty miską i z impetem zamknąłem lodówkę.
Synek usiadł przy stole, nalał sobie przygotowanego dla nas musu, po czym z dumą zaprezentował obrazek.
– Może być – odburknąłem.
– Widzisz, jakie ma zderzaki – walczył o moją uwagę.
Nagle poczułem ucisk w gardle i ból głowy.
– Do spania! – krzyknąłem. – Teraz nie czas na zajmowanie się bzdurami.
– Ale chciałem…!
– I wyszło byle jak! Nie postarałeś się! Idź już!
– Jestem beznadziejny! – zaszlochał syn, wybiegając. – Nie kochasz mnie i ja ciebie też nie! – wrzasnął w drzwiach pokoju.
Usiadłem ciężko na krześle. Poczułem się jak dupek i też chciało mi się płakać. Siedziałem dłuższą chwilę, gapiąc się na ceratę i na dwa zbłąkane ziarenka groszku.
Potem wróciłem do lodówki.
***
Święta to trudny okres. W teorii wszyscy się cieszą, w praktyce to czas nie zawsze oczekiwanych spotkań, wzajemnego oceniania i fałszywych uśmiechów.
Po incydencie z pociągiem przyjrzałem się krytycznie „lodówkowemu problemowi” i postanowiłem wziąć na wstrzymanie. Było mi tym łatwiej, że Gośka z dziećmi wtargnęli do kuchni, piekąc sernik i pierniczki.
Zająłem się domem. Czyściłem i myłem, bez końca.
Gośka była na mnie zła, choć się do tego nie przyznawała. Mimo starań spotykały mnie jedynie kąśliwe uwagi. Nic, do czego można by się przyczepić, ale czułem się z tym źle.
Mijaliśmy się jak jakaś brygada sprzątająca, ustalając podział zadań na kolejny dzień.
Gdy byłem zmęczony, nachodziła mnie chęć na spotkanie z Manty. Wiedziałem, że ma mi sporo do powiedzenia i że poczułbym ulgę, jedynie patrząc na lodową kreację. Jednak, nie ulegałem pokusie.
Niestety efekty moich ambitnych planów okazały się opłakane. W Wigilię pokłóciłem się z Gośką tak, że nawet nie otworzyła prezentu ode mnie. Bawiliśmy gości naprzemiennie. Jedno z nas uśmiechało się sztucznie i podawało do stołu, a drugie milczało i nurzało się w smutku. Potem robiliśmy zmianę.
W wigilijną noc nie wytrzymałem, otworzyłem lodówkę i nakarmiłem Manty kutią. Była blada i smutna, ale jadła z apetytem.
– Znudziłam ci się? – spytała. – Masz dość naszej przyjaźni?
– Nie, ale mam wrażenie, że przyjaźniąc się z tobą, odbieram coś moim bliskim.
– Widzimy się na chwilkę… – zawiesiła głos. – Bez ciebie kompletnie nie wiem, co dzieje się na zewnątrz.
– Ech… może tak jest lepiej – mruknąłem.
– Nie! Trafiłeś z prezentami?
– Raczej tak. W każdym razie dzieciaki są zachwycone.
***
Po świętach dość szybko pogodziliśmy się z Gosią. Pomogły spacery i kilka wspólnie obejrzanych głupich komedii.
W końcu dzień przed sylwestrem rozpakowała mój prezent. Ba, nawet przymierzyła. Śmiała się ze mnie, bo gdy się kochaliśmy, nie pozwoliłem jej zgasić światła.
To była noc pełna czułości i namiętności. Rankiem żona schowała zielonkawy, połyskliwy peniuar do bieliźniarki i szepnęła zmysłowo:
– Następny raz wyciągniemy syrenkę, jak dziadkowie zabiorą maluchy na weekend. Kiedy ją zakładam, budzi się w tobie zwierzę!
***
Zawodowo styczeń był okropny. Jakby mieszkańcy miasta wstrzymali się na święta z popełnianiem występków i zbrodni, a po nowym roku wreszcie puścili cugle.
Dlatego, jak mogłem, zabiegałem o spokój w domu. Uznałem spotkania z Manty za coś całkiem niewinnego, a jednocześnie odświeżającego dla naszego związku. Okazywałem żonie dużo czułości, znajdywałem czas dla dzieci, zajmowałem się domem.
Naturalnie z przewagą kuchni. Oczywiście, gdyby się głębiej zastanowić, funkcjonowałem jedynie w oczekiwaniu na otwarcie lodówki. Lub nawet na coś więcej, bo kilkakrotnie, podczas nieobecności rodziny, wyciągałem Manty na blat, lub ustawiałem ją przy oknie.
Była zachwycona światem, który pozwoliłem jej odkrywać, a ja byłem oczarowany nią. Często, „przez zapomnienie”, zostawiałem w kuchni włączone radio.
Wtedy podczas przygotowywania śniadania dostawałem krótkie serwisy informacyjne.
– Będzie ślisko – szeptała zza brokułu. – Uważaj na drodze.
Albo:
– Słyszałeś o nominacjach Oskarowych? Chciałabym obejrzeć ten film.
***
Myślałem, jak zorganizować seans dla Manty. Zastanawiałem się, jaki film wybrać i czym ją poczęstować.
Okazja pojawiła się niespodziewanie i stała się pokusą, której nie chciałem się opierać.
Okazało się, że dwie koleżanki Małgosi wybierają się z dziećmi na ferie bez mężów. Nieoczekiwanie małżonka poinformowała mnie, że mam ich tylko zawieźć i odebrać.
Obiecałem coś posprzątać i naprawić, sam siebie zobowiązałem do nadrobienia spraw w pracy, ale i tak musiałem hamować szampański nastrój.
***
Wracając ze Szczyrku, zatrzymałem się przy supermarkecie. Kupiłem stek (uznałem, że wystarczy jeden), krewetki, kilka gatunków sera i dużo owoców. W domu posprzątałem, wykąpałem się i zacząłem przygotowywać kolację.
Kiedy sięgnąłem do lodówki po masło, Manty spytała:
– Mogłabym ci pomóc?
– Nie, będziesz gościem, ale jeśli masz ochotę, usiądź na stole.
Wyciągnąłem ją delikatnie. Puściłem radio i gadaliśmy o wszystkim i o niczym.
Cała lśniła od lodu. Miała na sobie obcisłą, błękitną suknię z rozcięciem, a na nogach, niby na muśniętej mrozem szybie, mieniły się misterne wzory.
Kiedy przystawki były gotowe, przeniosłem moją towarzyszkę i posiłek do salonu.
– Świece? Jak ślicznie! – krzyknęła, klaszcząc w dłonie.
– Możesz napić się wina? – spytałem niepewnie.
– Może łyczek od ciebie.
Kiedy zjedliśmy, Manty wydała mi się nieco większa. Jej policzki delikatnie się zarumieniły, a włosy ze srebrnych zmieniły się w blond.
– Co teraz? – spytała, przechylając głowę.
– Seans filmowy. Mam dla ciebie aż trzech zdobywców Oskara. Wybieraj, co najpierw – powiedziałem, rozkładając przed nią pudełka.
Zdecydowała się na „Nomadland” i „Co w duszy gra?”.
Wyciągnąłem czekoladę Studencką i przygotowałem popcorn. Manty uśmiechała się ślicznie.
Usiedliśmy obok siebie na kanapie. Bardziej nawet niż film zajmowały mnie reakcje dziewczyny. W szeroko otwartych, chabrowych oczach odbijały się obrazy, które chłonęła całą sobą.
Równie łakomie podeszła do przekąsek. Po kolejnym łyku wina jej usta zaróżowiły się.
– Nie mogę się napatrzeć na twoje piękno – szepnąłem zachwycony i zawstydzony swoją reakcją, pobiegłem do kuchni przygotować stek.
Przyrządziłem go tak, jak lubię najbardziej. Średnio wysmażony z wieloma dodatkami w małych miseczkach. Dla niej ukroiłem kilka niemal przezroczystych plasterków.
Manty całkiem już odtajała. Zarumieniona i uśmiechnięta oglądała coś na komputerze. Gdy wstała, sięgała mi do ramienia. Patrzyłem z zachwytem na jej policzki. Moja babcia mawiała o takich “krew z mlekiem”.
– Będziesz rosła bez końca?
– Tylko tyle ile trzeba. Potrzeba mi jedynie światła i jedzenia.
Usiadła na sofie po turecku, nałożyła sobie stek i kopę dodatków i zaczęła pałaszować z apetytem.
Dla mnie zostało parę cieniutkich plasterków, ale nie czułem się pokrzywdzony.
Szarpiąc zębami mięso, obróciła się do mnie z uśmiechem:
– Wspaniały – wyszeptała – cudowny!
– Ty jesteś cudowna… jak kwiat.
– Mogłabym być jak storczyk, ale wtedy nie jadłabym takich pysznych steków – odparła rozbawiona. Popiła winem i pocałowała mnie delikatnie.
Jej usta miały smak czarnuszki, mięsa i wina. Delikatne i miękkie wpiły się we mnie łakomie. Zagarnęła językiem moją wargę i ukąsiła zmysłowo.
Przez cały kolejny film siedzieliśmy przytuleni, całując się od czasu do czasu. Opierała głowę o moje ramię i gładziła mnie po piersi.
Topiący się strój skurczył się do króciutkiej, błękitnej sukienki. Pogładziłem wąski obojczyk, musnąłem pocałunkiem mleczne ramię.
– Mój lodowy skarb – mruknąłem.
Odsunęła się i zrzuciła ubranie, przez moment pozwalając mi się na siebie gapić, a potem przylgnęła do mnie.
Gładziłem jej plecy i uda. Całowałem powoli i metodycznie, w rytm jej przyśpieszonego oddechu.
Gdy wsunąłem głowę między jej uda, wydawało mi się, że nie mają one końca. Otaczał mnie bezkres jędrności, śnieżnej bieli i oszałamiającej woni.
Wczepiony w jej biodra łapczywie chłonąłem każdy spazm. Potem powoli wspiąłem się wyżej, a Manty zadrżała, przyjmując mnie.
Z każdym kolejnym pchnięciem wnikałem głębiej, a umięśnione nogi otaczały mnie coraz ciaśniej. Gdybym mógł myśleć, pewnie zastanowiło by mnie, jak duża stała się moja wymarzona piękność, ale zwinnie zgięła się, tuląc mi do twarzy drobne piersi.
Patrzyłem z zachwytem na mięśnie drgające na jej brzuchu – mojej miłosnej kołysce. Wysoko dostrzegałem wystające kości policzkowe i pełne wargi. Kiedy krzyczała, jej usta, język i podniebienie były malinowoczerwone, a zęby białe i lśniące jak lód.
Pocałowała mnie namiętnie. Wargi miała twarde jak sutki. Jęknęła przeciągle:
– Jestem w raju.
Chciałem powiedzieć, że trafimy do niego jeszcze po wielokroć, ale objęła mnie wargami i odczułem już tylko ciemność…
Może jeszcze nieprzyjemne chrupnięcie.
Szokujący pomysłem, świetny horror, a takie lubię najbardziej, więc dałabym podium zdecydowanie. :)
Pozdro, klik. :)
Pecunia non olet
Mnie tam już nic nie szokuje, heh. Taki los…
Genialny – jednozdaniowy praktycznie – erotyczny (bardzo wysmakowany) horrorek.
Aż dyskretnie sprawdzałem swoją lodówkę i zamrażarkę, niestety…
Pozdrawiam.
dum spiro spero
@bruce Nie mogę się doczekać aż zorganizujesz konkurs;) Dzięki za bety i cierpliwie przesuwanie przecinków.
@Fascynatorze Właśnie wiem, że są tacy, co dla dobrej zabawy gotowi są… na podjęcie ryzyka;) Cieszę się, że się podobało.
Lożanka bezprenumeratowa
Nie mogę się doczekać aż zorganizujesz konkurs;)
Nie mam umiejętności ani takiej energii, jak Wy. :))
Dzięki za bety i cierpliwie przesuwanie przecinków.
To ja dziękuję za cierpliwe wysłuchiwanie/odczytywanie moich zrzędzeń. ;) Szkoda, że we własnych tekstach popełniam mnóstwo skandalicznie rażących gaf, niczego tam nie widząc. 
Pecunia non olet
A teraz paluchem…heh
Towarzyszyła mi jedynie Buena Vista Social Club.
To a jest zbędne, jako że rodzaj wybitnie męski. No chyba, że dołożymy magiczne słówko:
muzyka…
dum spiro spero
Poprawione
Lożanka bezprenumeratowa
Mocna rzecz. Zaczyna się tak niewinnie, Manty jest niczym Czeburaszka, którego w starej radzieckiej kreskówce znaleziono w skrzyni z pomarańczami. A potem masz. W pewnym momencie skojarzyła mi się z personifikacją sztucznej inteligencji, która zaczęła ukazywać się bohaterowi Grzędowicza w postaci disneyowskiej wróżki. I takie twarde lądowanie. W każdym razie skojarzeń budzi mnóstwo.
klik ode mnie!
Czy imię bohaterki celowo kojarzy się z popularnym lekiem na niestrawność?;))
Niedawno też popełniłem coś drastycznego 18+, nazywa się Świniobicie. Zapraszam.
Opowiadanie mi się bardzo podoba, choć czegoś mi brakuje. To oczywiście bardzo indywidualne, bo nastrój i suspens jest. Chciałbym wiedzieć więcej o tym, co się zalęgło bohaterowi w lodówce. Jak wiesz, lubię epilogi.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
@Nikolzollernie dzięki za wizytę, miłą recenzję i klika. Pisząc myślałam o różnych zagrożeniach w związkach. Ona na początku miała być Moly, ale zdecydowałam się na Manty, oba imiona pochodzą od rzędu owadów Mantodea;)
@Radku cieszę się, że się podoba i z suspensu, bo bardzo mi na nim zależało. Miałam taki pomysł, że ona po wszystkim, używa jego bazy adresowej, by rozesłać potomstwo. Taka inwazja obcych, w wersji salami. Jednak chrupnięcie jako ostatnie słowo bardzo mi się podobało i bałam się, że zepsuję wrażenie.
Lożanka bezprenumeratowa
Lepiej nie wnikać co gdzie się lęgnie. Jeśli taki horror z niewinnego na pozór pojemnika kiwi,
to co może wyleźć np. z kartonu bananów?…
Tego stwora – heteropoda venatoria – akurat można pogłaskać, ale taki wałęsak brazylijski odgryzie
rękę. Jeszcze gorzej, kiedy miedzy bananami odkryjemy taki biały proszek. Zwykle pakowany po
kilogramie i mocno pilnowany przez chłopaków z kałachami…
Edit
Jednak chrupnięcie jako ostatnie słowo bardzo mi się podobało i bałam się, że zepsuję wrażenie.
Mnie też się bardzo podoba ta niestandardowa wersja. Fanfary:
dum spiro spero
I taka śmierć z dźwiękiem “Oye se quema, se quema” ;P
Brzmi na prawdę dobrze.
Tak Fascynatorze, doskonale wybrałeś utwór.
Lożanka bezprenumeratowa
Hej
Sprawy obyczajowe w opowiadaniu są świetnie przedstawione. Relacje bohatera z żoną, które pomału popychają go w sidła Manty. Trochę zabrakło mi zagrożenia, do chrupnięcia właściwie nie czułem, że wydarzy się coś złego ( no pomijając zdradę ;). I na końcu zabrakło mi trochę powodu dla którego Manty postanowiła schrupać tę znajomość :)
“cieszę się, że się podoba i z suspensu, bo bardzo mi na nim zależało. Miałam taki pomysł, że ona po wszystkim, używa jego bazy adresowej, by rozesłać potomstwo. Taka inwazja obcych, w wersji salami. Jednak chrupnięcie jako ostatnie słowo bardzo mi się podobało i bałam się, że zepsuję wrażenie.
Zapładniam czarnymi motylami;)”
No widzisz tego mi zabrakło na końcu :), wydaje mi się, że dopisanie tego planu Manty fajnie by dopełniło historię :)
Klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Witaj Bardziejaskrze, no właśnie czasem wchodzimy w takie “kolorki dla codzienności”, wszystko jedno czy filtry, czy jakiś inne skoki w bok. I długo można sobie wmawiać, że jesteśmy tacy super, że wszystko kontrolujemy… A potem już nie można;)
Dzięki za klika
Lożanka bezprenumeratowa
Bardzo fajna, fantastyczna obyczajówka z subtelną domieszką erotyki. Podoba mi się, jak rozgrywasz powolną erozję związku, próby jego ratowania i te “niewinne” ubarwianie szarości.
Choć szanuję Twoją decyzję o urwaniu opowiadania chrupaniem, myślę, podobnie jak Bardjaskier, że drobna miniscenka z wysłaniem potomstwa przy pomocy listy kontaktów dopełniłaby zakończenie.
Świetnie budujesz klimat: w odróżnieniu od przedpiścy gdzieś pomiędzy wierszami odczuwałem aurę narastającego niepokoju i zagrożenia (od sceny z rysunkiem pociągu domniemywałem coś złego, choć prawdę mówiąc celowałem w inne zakończenie – że narrator pod wpływem Manty morduje swoją rodzinę – więc, owszem, zostałem zaskoczony).
Podoba mi się też plastyczność Twoich opisów, ale to chyba już standard w Twojej prozie.
Jak wiesz dobrze wykonaną erofantastykę lubię, więc…
… klikam :)
entropia nigdy nie maleje
@Jimie Dzięki za wizytę , miłą recenzję i klika.
Cieszę się, że tym razem Cię zwiodłam.
A to wrzuciła mi betująca ośmiornica. Również Ona sugerowała, że elementem fantastycznym jest gotujący facet;)
Lożanka bezprenumeratowa
A to niedobra ośmiornica!!! Utrafiła w sedno ;-)
entropia nigdy nie maleje
Omijam horrory dużym łukiem, ale na Twój Łowuszko się skusiłem, nie wierząc, że będzie straszliwy. Poza tym brał udział w cennej inicjatywie. Toż to nie horror, lecz współczesny moralitet/ostrzeżenie. Jak by nie było źle z żoną, zdrada może mieć taki skutek. Nie byłabyś ambush, nie prowadząc podstępnie do takiego zakończenia. :D
Dzięki Koalo. Starałam się, żeby groza była obecna, mimo że krótko, to przejmująco. Nie tylko w związkach schodzimy na manowce, wmawiając sobie, że to błahostka, że nam się należy i że to kontrolujemy;)
Lożanka bezprenumeratowa
Fajne, daję punkcik.
Jedna uwaga, czytałem to siedem razy i ciagle brzmi mi źle:
odczułem już tylko ciemność…
Na pewno ciemność można odczuwać, ale jakoś tak w tej końcówce nie brzmi to dobrze.
W komentarzach robię literówki.
@NaN Cieszę się, że się podobało. Może “otaczała mnie tylko ciemność…”?
Lożanka bezprenumeratowa
Podobała mi się ta opowieść! Jest tu dużo trafionych opisów – bardzo obrazowych. Ciekawa fabuła, choć niewinna z początku. Mam też kilka pytań:
Dlaczego nie rosła w lodówce? Tam też było jedzenie.
Nieoczekiwanie moja małżonka poinformowała mnie
Czy “moja” nie jest tu zbędne? Małżonka – to moja żona. Nie powinno się używać tego wyrażenia odnośnie czyjejś żony. Mogę się mylić. → I się myliłam!
Miałam jeszcze pytanie o lód na jej sukience, ale w sumie na tylnej ścianie mojej lodówki też się pojawia, a pewnie chowała się głęboko, żeby żona jej nie znalazła… Tylko, czy nie powinna wtedy przymarznąć do ściany?
W każdym razie tekst udany! Ciekawiło mnie, co się wydarzy. Pomysłowe!
Dla mnie Moly rosła pod wpływem ciepła, a może pod wpływem fascynacji mężczyzny.
Oczywiście usunę zaimkozę.
Cieszę się, że wpadłaś.
Lożanka bezprenumeratowa
Aaa… Dobra. Myślałam, że rośnie przez jedzenie, bo też dużo było o gotowaniu i o tym, że pochłaniała sporo. Trochę mnie to zmyliło, ale teraz wszystko jasne! ;) Klik
Jak dla mnie – trochę za dużo obyczajówki, ale OK. Przynajmniej fantastyka jest głośna i wyraźna.
Zastanawiam się, skąd Manty wzięła się w lodówce. Tym bardziej, że myślałaś o rozsyłaniu mailem. I nie mówcie mi, że zaplątała się między jakieś egzotyczne owoce, bo nie słychać o takich lodówkowych sukubach…
No, nie należy zdradzać żony. W jakiś tam sposób facet sobie zasłużył… Ciekawe, co dalej z Manty. Doczeka w łóżku do powrotu ślubnej, gdzieś sobie pójdzie? W ogóle przeciśnie się przez drzwi? Może się skurczyć?
Cebulę kroiłem w drobną kostkę. Wpadając do miski, stukała,
A czy drobna kostka stuka? Wydaje mi się, że jest za lekka, żeby mieć czym stukać.
Babska logika rządzi!
@Finko Dzięki za klika i wizytę. No, musiał być wstęp, żebyśmy poczuli coś, kiedy bohaterowi przytrafia się coś złego. Może Manty roześle potomstwo, a może skurczy się i przemieści wraz z wiatrem;) Zresztą może kończy się jakiś cykl… kto wie.
Jędrna, biała cebulka stuka wpadając do miski. No oczywiście nie jak werble, ale stuka!
Lożanka bezprenumeratowa
Jędrna, biała cebulka stuka wpadając do miski. No oczywiście nie jak werble, ale stuka!
Potwierdzam, to samo z czerwoną, kroiłam dziś, ledwo widzę, ale stukała tak, że słychać było.
Pecunia non olet
U mnie nie stuka. Nie, nie dlatego, że obowiązują inne prawa fizyki…heh
Po prostu mam ten wydajny “dziabak” do cebuli, który tak hałasuje, że nie słychać nawet
własnych myśli…
dum spiro spero
Stuka to mi w gnatach coraz częściej :D
W sumie opowiadanie się robi coraz bardziej fantastyczne, jak człowiek sobie uświadomi, że obydwie płcie współcześnie wolą jeść na mieście niż siedzieć w kuchni :D
entropia nigdy nie maleje
To chyba jest pokłosie zadawania się z młodzieżą;P
Lożanka bezprenumeratowa
Podobno autentyk:
– Mamo pomóż!…jak ugotować ryż?…
– Zagotuj dwie szklanki wody…
– Zagotowałam, do której wrzucić ryż?…
dum spiro spero
Pecunia non olet
O tototo….heh
dum spiro spero
Cześć.
Po niektórych separatorach *** dajesz linijkę przerwy, a po innych nie.
żona schowała zielonkawy, połyskliwy peniuar
Kolor nieprzypadkowo odpowiada temu, który wcześniej miała na sobie Manty?
Albo
– Słyszałeś o nominacjach Oskarowych?
Po „albo” przydałby się dwukropek.
– Tylko tyle ile trzeba. Potrzeba mi tylko światła i jedzenia.
Powtórzyło się „tylko”.
W analogie jestem słaby, a imię „Manty” w pierwszej chwili skojarzyło mi się z diabłem morskim (mantą), chociaż rozmiarowo coś mi nie pasowało… No nic, po przeczytaniu kilku komentarzy załapałem, o co chodzi. Nie przestraszyłem się, więc aspekt horrorowy chyba na mnie nie zadziałał, ale tekścik fajny. Zastanawia mnie jeszcze, dlaczego Manty pozostała niezauważona przez resztę rodziny bohatera? Czy nikt inny w domu nie otwiera lodówki?
Pozdróweczka.
Precz z sygnaturkami.
Czy nikt inny w domu nie otwiera lodówki?
Ja to sobie wyobraziłem, że ona się w tej lodówce albo dobrze kryje i wybrała najsłabsze ogniwo do ataku, albo… serio nikt nie otwiera lodówki, bo wybrał sobie młodszą… ;-)
Tak, przy okazji:
To chyba jest pokłosie zadawania się z młodzieżą;P
Wysłałem ten mem prześmiewczo do byłej (fakt, prawie ćwierć wieku młodsza, ale ciii…)
i z automatu dostałem w pysk odpowiedzią:
To zmowa jakaś, czy coś? :D
entropia nigdy nie maleje
Życie…
Poza innymi zaletami mamy intuicję i to wszystko za jedno żebro;P
Lożanka bezprenumeratowa
@Niebieski_kosmito spacje poprawię. Tak, kolor wybrał małżonek, jakoś mu tak wyszło;)
Co do jej niewidoczności, po pierwsze była mała, po drugie się chowała, poza tym może wchodziła do lodówki z innego wymiaru specjalnie dla swojego wybranka;) Błędy poprawię, cieszę się, że dało się czytać.
Lożanka bezprenumeratowa
Oooo…będzie się działo…heh
Tak, kolor wybrał małżonek, jakoś mu tak wyszło;)
Małżonek sąsiadki? Wybiera kolory? I tak mu przy tym wyszło…
Bo swój to mąż. Zawsze, niestety…
dum spiro spero
Nie, chodziło mi o to, że bohater wybierając prezent dla żony, świadomie, lub nie wizualizował sobie przyjaciółkę. Chciałam, żeby od tego momentu było wiadomo, że to nie jest niewinna przyjaźń;)
Lożanka bezprenumeratowa
Odszczekuję pod biurkiem…heh
dum spiro spero
Szczeka się “hau”, a nie “heh”. ;-)
Babska logika rządzi!
Dodam, że w średniowieczu należało wejść pod ławę i wypowiedzieć słowa: “zełgałem jak pies, hau, hau”. Wiem, bo odszczekiwali Ci, co oskarżali żony Jagiełły;)
Lożanka bezprenumeratowa
Szczeka się “hau”
Akurat miałem chrypkę po lodach…
dum spiro spero
Hej Ambush,
Bardzo mi się podobało mi się twoje opowiadanie. Zainteresowały mnie opisy żywności i potraw, z jakiegoś powodu bardzo pasował do opowiadanej historii.
Cześć,
Podoba mi się przetykanie dowcipu i zmęczonej melancholii. Do tego pokazałaś w bardzo zręczny i lekki sposób odwieczną prawdę – że ars amandi i kulinaria sąsiadują ze sobą.
Zazgrzytały:
“Alarmowanie rodziny” – mi się jednak kojarzy z alarmowaniem mediów czy policji, nie wiem, czy to błąd, ale nie czyta mi się najlepiej, może to tylko ja.
“Topiący się strój zredukował się do króciutkiej, błękitnej sukienki.” – to topienie i zredukowanie obok siebie jakoś mi nie pasują.
“Wczepiony w jej biodra łapczywie chłonąłem każdy spazm.” – hmm, otwarcie imiosłowem, ale z drugiej strony nie potrafiłbym nic zasugerować w zamian.
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Hejka,
Świetny obraz rodzinki, całość pokazana jego oczami. Też dałam się wciągnąć i zaskoczyć. Pomyślałam, że nowa, zakazana namiętność narobi mu problemów bo mieszkanka lodówki stając się “pełnowymiarowa” nie da się już schować w lodówce. Ale bardziej obawiałam się awantury ze strony żony niż takiego Chrup.
Brawo.
@borku321321 Cieszę się, że wpadłeś. Tak, jedzenie doprowadziło bohatera do seksu, a ten do zguby;)
@GreasySmooth Zmienię redukcję na skurczenie, to pasuje do sukienki. Resztę zostawię. Dzięki za wizytę.
@Nova Bardzo się cieszę, że Cię zaskoczyłam, bo włożyłam w to wiele starań;) Miło, że wpadłaś.
Lożanka bezprenumeratowa
Co autokorekta robi z ludźmi… Niby porządna dziewczyna, a cieszy się, że zaszkodziła. ;-)
Babska logika rządzi!
W końcu jestem użyszkodnikiem;]
Lożanka bezprenumeratowa
Ale, ale, ale… po co zmieniłaś to “zaszkodziłam” na “zaskoczyłam”? Tak było śmiszniej.
A teraz nie wiadomo do czego zacny komentarz Finkli się odnosi.
Ja też chciałem skomentować w tym duchu, ale nie przyszło mi nic dostatecznie śmiesznego na myśl, więc sobie darowałem :D
entropia nigdy nie maleje
Bo jestem sfrustrowaną dysortograficzką;P
Lożanka bezprenumeratowa
To ja idę pilnować żonę, żeby nie zjadła za dużo. Świetne opowiadanie.
@MichaleBronisławie, pilnuj żeby nie znalazła modliszki!;) Cieszę się, że się podobało.
Lożanka bezprenumeratowa
entropia nigdy nie maleje
Widzę, Jim że zacząłeś robić sałatki;)
Lożanka bezprenumeratowa
No mnie się spodobało :) Choć może za dużo jak na mój gust tych opisów z życia codziennego, ciekawie zaczęło się robić dopiero pod koniec… Ale finał wynagrodził z nawiązką :D Pozdrawiam!
Spodziewaj się niespodziewanego
@Nana ciesze się, że się podobało. Zaskoczyć chciałam i dać szansę czytelnikowi, żeby polubił cudzołożnika, lub chociaż jakoś wszedł w jego położenie.
Lożanka bezprenumeratowa
Cześć,
Trochę dziwna, ale na swój sposób dość ciekawa “erofantastyka”:)
Pozdrawiam.
A czemu dziwna @JPolski?;) Bo wciąż dążę do udoskonalania… to może coś poprawię.
Lożanka bezprenumeratowa
Miałem na myśli tylko to, że dziwny, nietypowy pomysł z tym obiektem westchnień z lodówki. Ale ja też mam przedziwne pomysły przecież:)
A bo myślałam, że mi coś wytkniesz, a taka ogólna dziwność to cóż, chyba taka jestem.
Lożanka bezprenumeratowa
Nie wytykam, bo właściwie nie ma co… no mogę tylko dodać, że mnie opowiadanko nie powaliło, ale dlatego, że gdzieś już czytałem lub zetknąłem się z podobnym pomysłem. Nie było tam co prawda lodówki;) A dziwność… no wiesz Ambush, chyba większość użytkowników portalu to dziwacy dla ogółu społeczeństwa, bo jak się poświęca tyle czasu na wymyślanie i pisanie różnych „bzdetów", których „normalni" ludzie nie czytają, bez większych szans na monetyzację, a co często jest żmudną i monotonną katorgą, to trzeba być „dziwnym";)
Super. Będzie ocena. Wysoka.
Ze spraw technicznych, drobnych, detalicznych, mnie nie podobają się dwa zdania:
Bardzo zacne opowiadanie. :)
Od początku miałam wrażenie, że „kuchenne rewolucje” bohatera, będące efektem znalezienia w lodówce osobliwej istoty płci żeńskiej, do niczego dobrego nie doprowadzą, co potwierdził wiele mówiący finał i doświadczenie nieprzyjemnego chrupnięcia.
– I za to mnie lubisz?! – spytała, mrużąc oczy. → Czemu tu służy wykrzyknik?
…wydawało mi się, że w przeżyłem już ważne… → Zbędny grzybek w pomidorowej.
W Mikołajki do późna układałem z Krzysiem… → W mikołajki do późna układałem z Krzysiem…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Zostawiłem sobie ten tekst w kolejce do czytania i tak wyszło, że scrollując go zobaczyłem zakończenie… i tak jakoś na długo mnie to zniechęciło, bo nie przepadam za horrorami. Ale w końcu się przełamałem i okazało się, że miałem z czytania sporo frajdy, łatwo się utożsamić z bohaterem, człowiek aż widzi się w jego sytuacji za te parę, parenaście lat :-) No i to horrorowate zakończenie było tu w połączeniu z całą fabułą ciekawym i sensownym zakończeniem.
W kontekście realizmu świata przedstawionego, to nieco trudno było mi tylko uwierzyć, że żona ani razu nie wpadła na jego rozmowę w kuchni – szczególnie, jeśli zaczęło jej to jego przesiadywanie w kuchni irytować, prawie pewne wydaje się jednak, że spróbowałaby go tam raz czy dwa “sprawdzić” z zaskoczenia. Myślę, że taka scena, w której bohater jakoś mniej lub bardziej sensownie wybroniłby się przed jej oskarżeniami, dodałaby tu trochę realizmu, bo tak czuję, że w logice świata jest jakaś mała dziura – ale pomysł jest na tyle fajny, że bez problemu przymykam na nią oko ;)
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Dzieki @JPolsky.
@maciejkozlowski Cieszę się, że wpadłeś. Dzięki za recenzję. “Buena vistę poprawię”, nad łobuziarą się jeszcze zastanowię, bo dziś już chyba tak nikt nie mówi.
@regulatorzy Ośmiornica twierdziła, na początku bety, że facet robiący sałatkę to mój element fantastyczny;) Błędy zaraz poprawę. Dziękuję za wizyttę i recenzję.
@gimlos Dzięki za wizytę i przymknięcie oka. Na swoją obronę powiem, że często żony różnych potworów po fakcie zeznają, że mąż miał swoje sprawy w komórce i jak się zaglądało to robiło się niemiło. No, ale na pewno można było ten mroczniejszy rys uwypuklić. Za bardzo chciałam, żebyście go polubili.
Dzięki @Anet.
Lożanka bezprenumeratowa
Hej!
Dobry tekst. Ładnie napisany, wciągnął mnie.
Któż z nas nie zetknął się kiedyś w życiu z taką demoniczną Manty… ,)
Ty to masz przeżycia kronosie;)
Ale cieszę się, że podobało się i że wpadłeś poczytać.
Lożanka bezprenumeratowa
Fajna historia, wartko napisana. Byłem ciekaw finału – zastanawiałem się, czy Manty nie okaże się jedynie wytworem wyobraźni bohatera, a jeśli nie, to jakie kłopoty mogą z tego wyniknąć. Nie takiego zakończenia się spodziewałem, ale to też mnie satysfakcjonuje, przy czym (oczywiście jak dla mnie) aż się prosiło, aby pod sam koniec bardziej odsłonić owadzią naturę kochanki. Tak, żeby czytelnik podejrzewał, co się szykuje.
Pozdrawiam!
@adam_c4 cieszę się, że fajna i że udało mi się zaciekawić. Bardzo chciałam kompletnie zaskoczyć. Zwłaszcza, że często czytelnicy piszą, że rzucane grube okruchy, doprowadziły ich do rozwiązania na pierwszej, drugiej stronie tekstu.
Lożanka bezprenumeratowa
