Przyszłość studentów - dwa scenariusze

1. Jest źle

 Rok 2050, Warszawa

 Nie ma już uniwersytetów. Nieliczni mieszkańcy, których stać było na pozostanie w mieście pracuje w piwnicach. Reszta wyjechała – niszczy resztki lasów w rozpaczliwym poszukiwaniu jedzenia. Śmiertelne ofiary głodu i pragnienia podaje się w miliardach.

W Polsce średnia temperatura w ciągu dnia wynosi 35℃ – w nocy jest niewiele chłodniej. Tutaj – tak jak i na całym świecie panują susze. Rolnictwo nie było przygotowane na taką katastrofalną zmianę. Podjęto oczywiście próbę ratowania klimatu Polski, ale zrobiono to za późno – ten sam błąd popełniły inne kraje. Te nieliczne, które w porę spostrzegły nadchodzącą katastrofę nie mogły nic poradzić wobec obojętności świata. Ostatnie nadające się do uprawy gleby znajdują się nad oceanami i morzami. Zbiory są jednak zwykle nieliczne, bo niszczone przez katastrofalne zjawiska.

W miarę pewnym, ale niezwykle drogim źródłem pożywienia zostają ryby i inne zwierzęta morskie. Niestety przez rozpaczliwy głód, połów błyskawicznie eksploatuje głębie. Bioróżnorodność bardzo szybko zanika. Nikt już tego nie chroni – nie liczy, nie bada, nie dba. Pojawiają się kolejne mutacje wirusów. Morska fauna zanika.

Na całym świecie wybuchają zamieszki. Ludzie boją się wojny. W sejmach nie ma posłów, w senatach nie brakuje senatorów. Krajem rządzą Ci, którzy potrafili wywalczyć swoje stanowisko. Tu nawet nie chodzi o autorytaryzm, czy terror. Głód pozbawia energii, ludzie walczą i giną albo po prostu mrą z głodu.

Rok 2070, Warszawa

 Tutaj nie ma już nic. Nie ma ludzi, budynków. W 2064 wybuchła wojna. Najpierw tylko terytorialnie – kontrola płodnych obszarów nadmorskich. Niestety konflikt narastał. Przegrani walczyli rozpaczliwie. Bo w obliczu śmierci całych narodów, walczy się rozpaczliwie. W końcu użyta została broń jądrowa. Według ekspertów miała nie zniszczyć życia pod wodą – ludzie w podziemnych nadmorskich osiedlach mieli przetrwać. Ale kiedy w konflikt włączyły się kolejne potęgi świata, nastąpiła ogromna katastrofa. Większość świata została zmieciona z powierzchni planety. Powstały suche dziury i przestrzenie wypełnione promieniującą rozpaczą. Przygotowane schrony w większości wypadków okazały się zbyt słabe.

Na świecie pozostało niewiele miejsc, w których ludzie przeżyli ostatnie wybuchy. Ale i tak większość niebawem zmarła – choroby popromienne. Ci nieliczni, którym udało się przeżyć, żyją w tragicznych warunkach. Nowo narodzone dzieci, często nie przypominają nawet ludzi. 

2. Nie jest źle

Mieszkał przy ulicy S. Lema. Tak w zasadzie przyjęło się mówić – bo ulice już prawie nie istniały. Poza nielicznymi rozpadającymi się budynkami starego typu oraz szkołami, wszystkie osiedla ukryte były pod ziemią. Nie były to bynajmniej ciasne klitki, ale ogromne przestrzenie! Dzięki takiemu rozwiązaniu cała powierzchnia miasta mogła być wykorzystana przez roślinność i absorbery dwutlenku węgla – relikt już. Od lat nieużywany a pozostawiony tylko ku pamięci bliskiej katastrofy. 

Pirx obudził się o 4.30 – tak wczesna pora nie jest niczym niezwykłym, odkąd w 2053 pewien norweski uczony opracował optymalny przesypiacz. Urządzenie wygląda jak kapsuła do hibernacji używana w lotach kosmicznych i jest na tyle tanie, że nawet studenci mogą sobie na nie pozwolić. Tym bardziej, że jak większość nowego AGD jest bardzo trwałe. W 2024 roku powstała Światowa Organizacja Przeciwdziałania Zmianom Klimatycznym. Wprowadziła liczne reformy, w tym jedną regulującą trwałość większości nowo produkowanych przedmiotów. Świadomy bliskiego końca świat zjednoczył się, dlatego nawet pojedyncze niechętne zmianom państwa nie miały mocy przeciwstawienia się ogółowi.

Mechanizm działania przesypiacza nie jest skomplikowany – urządzenie monitoruje fazy snu i przy użyciu fal sennych (odkrycia, za które została przyznana Nagroda Nobla w 2051) dostraja go tak, żeby był optymalny. 

A obudził się w swoim pokoju na piętrze -385. Pod nim znajdowały się już tylko pomieszczenia techniczne i maszynownie. Tak głębokie usytuowanie pokoju powodowało, że mimo ciągłej pracy wentylatorów było dosyć gorąco. I chociaż było go już stać na lepsze mieszkanie, lubił swoje stare lokum. Poza tym zainwestował już w nie trochę pieniędzy – poza typowymi zmianami starego lokatora, wstawił wysokiej jakości nibyokna i lampy słoneczne.

Wstał. W poniedziałki zajęcia zaczynał trochę później niż zwykle. Poza przygotowaniem śniadania miał jeszcze chwilę wolnego czasu. Jadł głównie owoce (po reformie ekologicznej z 2037, owoce i warzywa stały się najtańszym i ogólnie dostępnym pokarmem – w odróżnieniu od mięs i nabiału, które podrożały znacząco). Ale nie były to zwykłe owoce. Technologia GMO poczyniła znaczący postęp – wytworzono między innymi: markinty – owoce kształtu gruszki, ale wypełniony mazią przypominającą w smaku jogurt różniący się w zależności od odmiany; ripoty – coś trochę podobnego mandarynkom, ale z kawałkami o smaku i konsystencji żółtego lub białego sera; gurgiele – chrupiące owoce przypominające smakiem pyszne bułki. 

Poza tym w każdej kuchni honorowe miejsce – cały sufit i pół ścian – zajmowały rośliny, których liście mogły mieć najróżniejszy smak. Od wszelkich serów, szynek i dżemów, przez chrupiące kotlety, czy mięsa w ziołach, aż po chipsy i nachosy. Te ostatnie były zwłaszcza lubiane przez Pirxa. Tym bardziej jeszcze, że dzięki specjalistom od zdrowego żywienia zamieniono całe staromodne śmieciowe jedzenie na nowoczesne pełnowartościowe i zdrowe rośliny – i mimo zmiany składników, zachowano nawet podobny smak! Tak przynajmniej mówiono, Pirx tego już nie pamiętał.

Wolną chwilę po śniadaniu zawsze wykorzystywał. Lubił zabytkowe książki Sapkowskiego – zwłaszcza Wiedźmina. Geralt codziennie rano wykonywał ćwiczenia pozwalające mu utrzymać sprawność. Pirx też.

Oczywiście nie były to ani pompki, ani brzuszki. Używał specjalnej maty (rozmiarów około 2x2m). Stawał na środku, a kiedy wykonywał krok w którąś stronę, mata automatycznie obracała się, utrzymując go zawsze na środku. Poza samym ruchem w 2 płaszczyznach, mata mogła się przechylać, a nawet wybrzuszać symulując bardziej nieregularny teren.

Do porannej zabawy Pirx nie zakładał specjalnego kombinezonu – tego używał tylko w pełnej wersji gry. Rano wkładał same okulary i odwiedzał wiedźmińską mordownię – tor przeszkód, na którym młodzi adepci trenowali swoją zwinność i szybkość.

Po treningu brał szybki prysznic – ale tu też możemy się na chwilę zatrzymać. Prysznic ciepły od pewnego czasu (około 15 lat) jest dostępny tylko dla osób powyżej 54 roku życia oraz na basenach publicznych. Tego przepisu Pirx nie lubił. Zazdrościł rodzicom, że w jego wieku mieli ciepłą wodę. Mimo że tak naprawdę był już przyzwyczajony, zawsze odczuwał ten lodowaty wstrząs. I zawsze wtedy miał żal do EKP. 

EKP – Elektornowy Kreator Pomysłów pochłania miliony danych, by na ich podstawie przeprowadzać różnorodne symulacje. Na ich podstawie sporządza propozycje nowych rozporządzeń. Zaletą jego (ale też i wadą) jest to, że nie w pełni bierze pod uwagę komfort ludzki, a raczej zdrowie populacji i przyszłość planety. Z badań wynika, że prysznice zimne są zdrowe. Poza tym nie trzeba zużywać energii na ogrzanie jej.

Kiedy wychodził spod prysznica była już 6.30 – najwyższa pora, żeby udać się w stronę kosmodromu. Większość ludzi preferowała podziemne windy – podróżowało się nimi znacznie szybciej niż tradycyjnie (na piechotę, czy rowerem – samochodów nikt już nie używał). Ale Pirx zawsze wolał spacer. Nigdy się specjalnie nie spieszył.

Wędrówka przez park miejski zwykle trwała niecałe 2 godziny – ale nie był to do końca czas stracony. Pierwszy kwadrans zawsze spędzał na podziwianiu tego, co widział. Bo choć chodził podobną trasą prawie codziennie od kilku lat, zawsze dziwiły go coraz to dziwniejsze rośliny, czy zwierzęta. Nierzadko zdarzało się, że spotykał ludzi spacerujących ze smokami, czy gryfami. Nierzadko drzewa wyskakiwały z ziemi tylko po to, żeby porozmawiać z innym drzewem, a później wracały. Nierealnie te przypadki dowodzą rozwoju nauki. By zapobiec katastrofie, w krótkim czasie musiało powstać wiele nowych gatunków. Udało się, ale efektem ubocznym były rozmaite nienaturalne twory.

Kolejną godzinę spaceru zajmowało Pirxowi powtarzanie do zajęć – zawsze uczyło mu się lepiej w ruchu – zwłaszcza kiedy świeciło prawdziwe słońce. Ostatnie 3 kwadranse przeznaczone były dla przyjaciół – w pobliżu uczelni zwykle kogoś spotykał, a czasem rozmawiał przez satrę (coś w rodzaju telefonu montowanego prosto do ucha – jak kolczyk).

Gmach kosmodromu jako jeden z niewielu budynków wzniesiony był nad ziemią. I chociaż był naprawdę ogromny, to powierzchnie nadziemne przeznaczono tylko dla specjalnych eksperymentów i obserwacji. No i oczywiście dla startujących rakiet. Większa część uniwersytetu, sale wykładowe i ćwiczeniowe mieściły się pod ziemią.

Pirx, który spotkał się wcześniej z kilkoma znajomymi, zjeżdżał właśnie windą na pierwsze ćwiczenia. Wolał ćwiczenia. Wszyscy woleli. Wykłady odbywały się w ogromnej auli i choć ciekawe, były nużące. Na ćwiczeniach natomiast każdy student miał własną kabinę przypominającą kokpit lekkich promów międzygwiezdnych. Konstrukcja umożliwiała zarówno naukę teoretyczną (ekrany wyświetlały treść i zadania dopasowane do szybkości pojmowania studenta), jak i praktyczne wykorzystanie (symulacje lotów). Dzisiejszy temat miał dotyczyć plantacji lodogrzmotów w pasie asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem. Bardzo ciekawy – chociaż przydatny raczej dla pilotów Układu. Galaktyczni, do których Pirx miał nadzieję w przyszłości należeć, nie zajmowali się takimi drobnostkami. Lodogrzmoty Andromedy! To dopiero ciekawy temat! 

Po zajęciach, studenci mieli chwilę czasu na lunch. Ten wyglądał inaczej każdego dnia – dzięki ogromnemu ruchowi, stołówka mogła sobie pozwolić na niezwykłą różnorodność posiłków. I tak każdego dnia przychodziły dostawy najróżniejszych specjałów z całego świata. A dzięki temu, że gotowały roboty, nie było potrzeby wymiany kucharzy. Po prostu jeden – na przykład Australijski – robot wgrywał do sieci świeżo wynaleziony przez siebie przepis i każdy wystarczająco odważny inny robokucharz, mógł wykonać potrawę dokładnie tak samo. Mógł też dodać własne komentarze i ocenę.

Właśnie w ten sposób nasz student zjadł bułkę z serem – kieszeń studenta to nie kieszeń pilota, jakby nie patrzeć. Ale bułka nie była zwykła! Wyrosła z nasiona (bo większość pieczywa wyrasta bezpośrednio z ziemi), które przywieziono z Argentyny. Miała niepowtarzalną lekkość i komponowała się wspaniale z serem wprost z podmorskich farm glonów w okolicach Norwegii.

Kolejne zajęcia to trening w zmiennych warunkach ciężkości. Odbywał się w sali wyposażonej w liczne elektromagnesy, dzięki którym możliwe było wygenerowanie względnie jednolitego pola magnetycznego. Uczestnicy zajęć byli ubrani w stroje przypominające skafandry kosmiczne. Były one wykonane z ferromagnetyków – ale rozłożonych tak genialnie, że studenci mogli poczuć się jak w prawdziwej przestrzeni 0G! W ten sposób odbywały się treningi sprawności, gibkości, samoobrony, wspinaczki, a nawet wyścigi przy zmiennych ciążeniach. Ale to był dopiero wstęp do przedmiotu czekającego ich w kolejnym roku – prawdziwych przeciążeń na pokładzie statków szkoleniowych. Dopiero tam będą mogli zmierzyć się z przeciążeniami działającymi na ich organy.

Około godziny 15.30 wycieńczeni studenci kończyli zajęcia.Część z nich – w tym Pirx udawali się do uczelnianej sauny. Dzięki temu unikali późniejszych zakwasów. Bo choć wymyślono różne specyfiki mające je powstrzymać, zwykle okazywały się one nieskuteczne… A sauna, poza samą użytecznością, spełniała jeszcze bardzo ważne dla studentów zadanie – towarzyskie.

Oczywiście pracował wieczorami. Rozlewał piwo w barze. I to właśnie zdumiewa socjologów, dziwi biologów, przedmiotem jest dla filozofów – życie ludzkie, choć zmieniło się zupełnie, pozostało jednak takie samo.