Inne miasta

– Weźmiesz udział w eksperymencie. Nie jest on dobrowolny. Stanie się to, czy tego chcesz, czy nie. Nie uciekniesz, bo nie ma innych miejsc, ani innych miast.

Ocknąłem się na chodniku. Pobliskie budynki otulała gęsta mgła. Rozpoznałem jedynie znajdujący się nieopodal sklepik z galanterią. Stała pod nim jakaś postać. Chciałem szybko się podnieść, ale zakręciło mi się w głowie i ponownie upadłem. Na ten widok nieznana osoba oderwała się od ściany i podbiegła. Okazało się, że to młoda dziewczyna. Miała na sobie niebieską sukienkę w grochy. Jej długie ciemne włosy opadały na ramiona.

– Nic panu nie jest? – zapytała.

– Ja… Nie wiem… Nie wiem, co się stało. Chyba zemdlałem.

– Wszystko widziałam. Podjechał czarny mercedes. Wyrzucili pana na ulicę. Łotry!

– Nic nie pamiętam.

– Więc nie wie pan, kim oni są?

– Nie.

– To straszne zostać tak przypadkowo napadniętym.

Powoli wstałem. Przestało mi wirować w głowie, więc ruszyłem tam, gdzie znajdował się mój dom.

– Nie mogę pana zostawić w takim stanie – powiedziała dziewczyna. – Ledwo stoi pan na nogach. Pomogę panu.

Nie protestowałem. Odprowadziła mnie pod drzwi. Na szczęście w międzyczasie ani razu się nie przewróciłem.

– To ja już pójdę – rzekła z lekkim wahaniem.

– Dziękuję pani.

– Jestem Sophie.

Kiwnąłem głową i jeszcze raz podziękowałem. Odwróciłem się i zacząłem grzebać w kieszeniach, próbując znaleźć klucze. Natrafiłem na wypchany pieniędzmi portfel. Na szczęście mnie nie okradziono. Dlaczego więc zostałem napadnięty?

Odwróciłem się. Dziewczyna już odeszła. Byłem jej coś dłużny.

Sophie. Wydawało mi się, że skądś ją znam. Może pracowała w sklepie z galanterią i tam ją widziałem?

Mój ojciec jeździł czarnym mercedesem. Nie kojarzyłem jednak, żebym wsiadał do podobnego pojazdu w ostatnim czasie. Nic nie pamiętałem. Żadnego porwania, żadnych napastników. Musiałem mocno dostać w głowę.

Wszedłem do mieszkania i zapaliłem światło. Przywitały mnie obce przedmioty. Nic nie wydawało się znajome. Czy tutaj do tej pory żyłem? Na pewno, skoro miałem klucze. Jak w ogóle się nazywałem?

Zajrzałem do portfela i wyjąłem dowód osobisty. Twarz na zdjęciu pasowała do tej, która odbijała się w lustrze w hallu.

Alain Caboche. To ja. Wiedziałem już jak się nazywam, ale nic mi to nie dało. Jedyną osobą, która stanowiła dla mnie jakikolwiek punkt odniesienia była niedawno poznana dziewczyna, Sophie. Poza nią wszystko było czarną plamą. Co mi się stało? Dlaczego utraciłem wspomnienia? Co oni mi zrobili?

Położyłem się na łóżku, które należało-nie należało do mnie. Nie mogłem zasnąć. Bolała mnie głowa, w której kłębiło się tak wiele pytań bez odpowiedzi. Ciemny obłok zasnuł poprzedni dzień oraz wiele wcześniejszych. Próbowałem sobie cokolwiek przypomnieć, ale jedyne, co pamiętałem to ojca, jeżdżącego czarnym mercedesem i matkę, która pracowała w sklepie z galanterią. Nie widziałem jednak wyraźnie ich twarzy.

Noc była czarna, bezgwiezdna, a ranek szary, bez choćby odrobiny słońca. Nie zmrużyłem oka, nie śniłem, oplatały mnie jedynie urywki wspomnień, które równie dobrze mogły zostać wykreowane przez moją wyobraźnię.

Mgła rozlała się po mieście i kiedy wyjrzałem przez okno ledwo dostrzegałem zarys sąsiedniego budynku. Wszystko traciło kontury i się rozpływało.

Wyszedłem z domu i skierowałem się tam, gdzie odzyskałem przytomność, w stronę sklepu z galanterią. Ludzie, których mijałem nie mieli twarzy. Przeraziło mnie to. Jakże potworne wydawało się to miasto. W końcu z mgły wyłonił się zarys sklepu. Pod ścianą stała Sophie. Byłem już tak blisko, nagle jednak zdałem sobie sprawę, że wszystkie samochody zaparkowane przy ulicy były czarnymi mercedesami. Z dowolnego z nich mogli wyskoczyć tajemniczy napastnicy i wciągnąć mnie do środka. Gdy o tym pomyślałem, zobaczyłem siebie w ciemnym wnętrzu. Naprzeciw mnie ktoś siedział, ale nie widziałem jego twarzy. Palił cygaro. Zakrztusiłem się dymem, choć przecież wciąż stałem na chodniku.

– Weźmiesz udział w eksperymencie – powiedział nieznajomy. – Nie jest on dobrowolny. Stanie się to, czy tego chcesz, czy nie. Nie uciekniesz, bo nie ma innych miejsc, ani innych miast.

Czułem jak się przewracam i uderzam głową o chodnik. Zabolało. Zobaczyłem jak biegnie w moją stronę dziewczyna w sukience w grochy.

– Nic panu nie jest? – zapytała.

– Sophie – wyszeptałem.

– Skąd pan zna moje imię?

Wyglądała na zdziwioną. Czyżby też cierpiała na problemy z pamięcią? Może każdego w tym mieście dopadała nagła amnezja? Czy miało to coś wspólnego z kłębiącą się wszędzie mgłą?

Kręciło mi się w głowie. Nawet nie próbowałem wstać, jedynie przykucnąłem.

– Spotkaliśmy się wczoraj – powiedziałem.

– Przepraszam, ale nie przypominam sobie.

– Napadli mnie jacyś ludzie, a pani mi pomogła. Odprowadziła pod drzwi.

– Ci sami co dziś?

– To znaczy?

– Ten czarny mercedes, który przed chwilą podjechał. Wyrzucili pana z niego. Brutalnie. Uderzył pan głową o chodnik.

– Nie… To było wczoraj.

– To pewnie chwilowe otumanienie. Dojdzie pan do siebie.

– Czy mogłaby pani… mnie odprowadzić?

– W sumie przed chwilą skończyłam pracę i jestem teraz… wolna.

– Pracuje pani w tym sklepie?

– Tak.

– Zupełnie jak moja matka.

– Ciekawy zbieg okoliczności. Jak jej na imię?

– Sophie.

A potem wszystko potoczyło się tak jak dzień wcześniej. Odprowadziła mnie pod drzwi, a potem odeszła, a ja zacząłem szukać kluczy i zdałem sobie sprawę, że na szczęście mnie nie okradziono. Później wszedłem do mieszkania, które tonęło w półmroku, jakby mgła pochłonęła całe światło dnia.

Sophie. Tak miała na imię moja matka. Ona też pracowała w sklepie z galanterią. Nosiła identyczną sukienkę, jak niedawno poznana dziewczyna. Miała nawet podobną twarz.

Ale czy na pewno? Może dwie osoby zlały mi się w jedną? Znów bolała mnie głowa. Uderzyłem nią o chodnik. Czy faktycznie mnie napadli? Sophie tak powiedziała. Po co miałaby kłamać?

Ten dzień był identyczny jak poprzedni. Kolejny też taki będzie? Czyżbym wpadł w pętlę czasu i teraz w nieskończoność wszystko będzie się powtarzać?

Musiałem znaleźć zdjęcia rodziców, przypomnieć sobie ich twarze. Gdzieś przecież powinienem mieć jakieś pamiątki po nich.

Zacząłem przeszukiwać mieszkanie. Miałem na to całą noc, a może nawet czas przestał mnie ograniczać i mógłbym to robić przez kolejne dni, bez końca. Nie chciałem jednak tego. Marzyłem o tym, by się wyrwać z tej monotonii.

Wyjadę z tego miasta. Gdzieś indziej musi być inaczej. Bez tej mgły, ludzi bez twarzy i czarnych mercedesów.

W końcu znalazłem stary album ze zdjęciami. Początkowo nie poznawałem żadnej z widocznych na nich osób, aż do momentu, gdy natrafiłem na fotografię przedstawiającą sklep z galanterią i stojącą pod nim dziewczynę w niebieskiej sukni w grochy oraz tulącego się do niej mężczyznę, który wyglądał jak ja. Na odwrocie zapisano: Alain i Sophie Caboche.

Przyjrzałem się bliżej zdjęciu. Dostrzegłem zaparkowany przy ulicy czarny mercedes. Stało przy nim jakieś dziecko, chłopiec. Ich syn.

Mój ojciec miał na imię Alain. Wyglądał zupełnie jak mężczyzna widoczny na zdjęciu.

To byli moi rodzice, a ten chłopiec to ja.

Nie wpadłem w pętlę czasu, nie cofnąłem się w przeszłość. Żyłem we wspomnieniu mojego ojca.

Znów nastał ranek. Mgły otulały miasto. Zupełnie jak wczoraj i przedwczoraj.

Opuściłem mieszkanie i ruszyłem w kierunku sklepu z galanterią. Musiałem poznać prawdę, choć wiedziałem, że ona nie istnieje. Nikt nie wytłumaczy, o co w tym wszystkim chodzi, zwłaszcza mijani na ulicy ludzie, których twarzy mój ojciec nawet nie zapamiętał. Miejsca, których nigdy nie odwiedził otulała mgła. Skoro byłem teraz nim, to gdzie przebywałem prawdziwy ja? Ten mały chłopiec ze zdjęcia. Jeszcze się nie urodziłem? Czy może już umarłem? Albo byłem w innym wspomnieniu.

Gdy zauważyłem w oddali sklep z galanterią, zatrzymałem się gwałtownie. Jeśli tam pójdę, wszystko znowu zatoczy koło. Odwróciłem się więc i udałem się w przeciwną stronę. Musiałem uciec. Są przecież inne wspomnienia, inne miasta.