Jaskinia ognia

1

Był wczesny ranek. W oberży o tej porze było zaledwie kilka osób. Dwaj strażnicy z dzisiejszej nocnej zmiany przy bramie, wędrowny kapłan, dwóch kupców, w tym jeden krasnolud. Tłoczniej zrobi się dopiero około południa. 

Szorowałam ławę, którą ktoś wczoraj zapaćkał czymś tłustym, przyschło i nie chciało zejść pomimo moich usilnych starań. Właśnie miałam iść po szczotkę z twardszym włosiem, gdy weszli. Białowłosy wiedźmin z dwoma mieczami na plecach i szarowłosa dziewczyna. Dziewczyny nie znałam, Geralta z Rivii trudno zapomnieć. W pierwszej chwili chciałam uciekać, ale zdawałam sobie sprawę, że to bezcelowe. Choć nie trudno się domyśleć czego chcieli przybysze. Mojej głowy za sowitą nagrodę, bo poco by przychodzili? Na pewno nie w celu zamówienia czegoś do jedzenia. 

Usiedli przy pierwszej ławie obok drzwi i rozglądali się po oberży. Nie było sensu dłużej udawać, że ich nie widzę. Podeszłam więc powoli ciągle rozważając ucieczkę gdy znajdę się już na zapleczu.

- Proszę, proszę. Toż to sam Biały Wilk - zagadnęłam. - A kim jest twoja towarzyszka?

- Witaj Empres, kopę lat! Nic się nie zmieniłaś od naszego ostatniego spotkania. To Ciri, wiedźminka.

- Ahhh, nie wiedziałam, że przyjmujecie także dziewczyny. Swoją drogą ty także nic a nic sie nie zmieniłeś. Ale zrozumiałam aluzję.

- Bez obaw, my nie w sprawach zawodowych - zapewnił z drapieżnym uśmiechem.

- Podaj nam dzban wina, musimy porozmawiać - odezwała się milcząca do tej pory dziewczyna.

- Dobrze, już podaję. 

Ruszyłam na zaplecze, teraz była najlepsza okazja by się ulotnić. Mogłam w dowolnej chwili zmienić wygląd i wtopić się w nielicznych przechodniów. Problem w tym, że to wiedźminów nie zmyli. Wyczuwali takich jak ja. Skoro nie polują na mnie czego mogli chcieć? Nalałam wina do dzbana i wzięłam dwa kubki, które również napełnione szybko zostały opróżnione przez wiedźminów, gdy tylko postawiłam je na ławie.

- Usiądź proszę z nami - zagaił Geralt wcierając rękawem usta.

Usiadłam, a w głowie przelatywało mi tysiące myśli.

- Nie będziemy owijać w bawełnę, potrzebujemy twojej pomocy - wiedźminka powtórzyła gest Geralta. - Pomocy, której tylko ty możesz nam udzielić.

- Czyli przyszliście aby odebrać dług, który wiele lat temu zaciągnęłam u Geralta.

- Tak Empres. Obawiam się jednak, że nasza prośba niezbyt ci się spodoba. Chodzi o pewną osobę…

Zamarłam, wiedziałam o kogo chodzi. O podstępną, podłą czarodziejkę, która męczyła mnie miesiącami, torturowała fizycznie i magicznie. Przez którą niemal nie umarłam, choć w sumie jestem niemal nieśmiertelna. Geralt widząc moją minę smutno pokiwał głową.taką z

- Domyśliłaś się - bardziej stwierdził niż zapytał. - Owszem chodzi o Yennefer. Wpadła w poważne tarapaty, nie możemy się skontaktować z innymi czarodziejkami więc…

- Mam się w nią zmienić? I używać jej mocy? Wyczuje mnie, odszuka i zemści się straszliwie.

- Nie, Empres. Możemy iść? Musisz coś zobaczyć.

Ruszyliśmy to przesmyku między oberżą a zamtuzem. Ciri chwyciła nas za ręce i już znajdowaliśmy się w holu wielkiego, ponurego zamczyska. Wywróceni na drugą stronę i z powrotem. Przynajmniej ja się tak czułam.

- Zaraza, nie cierpię portali - Geralt najwyraźniej podzielał moje wrażenia. - Chodźmy - wskazał ręką schody, którymi dostaliśmy się na piętro, a tam korytarzem do komnaty w której na obszernym łozu leżała ONA. Blada, zlana potem, targana drgawkami i najwyraźniej nieprzytomna. Obok łoża stał kolejny wiedźmin z paskudną raną na twarzy. Skinął nam głową.

- Wczoraj w nocy udałyśmy się w pewne miejsce, niestety nic nie poszło zgodnie planem. Wpadłyśmy w pułapkę, a Yen oberwała wyjątkowo wrednym zaklęciem. Może je zdjąć wyłącznie ten, kto to zaklęcie rzucił - wyjaśniła dziewczyna.

- Jak mam jej pomóc, skoro nie mam jej najnowszych wspomnień, a w tym stanie nic nie uzyskam, jest w malignie, jej umysł to w tej chwili totalny chaos.

- Otóż nie. Odwiedziłyśmy cię wczoraj, Yen dotknęła twojej dłoni gdy przechodziłaś, a potem rzuciła zaklęcie zapomnienia. Mogę je cofnąć, będziesz mogła zmienić się w nią z dnia wczorajszego. 

- Chwileczkę, skoro tak potężna czarodziejka nie dała sobie rady, to ja też nie dam.

- Dlatego potrzebujemy jeszcze dwóch - odezwał się wiedźmin z blizną. 

- Chyba nie oczekujesz, że zmienię także was? 

- Eskel ma rację. Musimy wykorzystać tę możliwość, bo jak sama twierdzisz nie dasz rady w pojedynkę.

- Nie zdajesz sobie sprawy czego oczekujesz. Dla niewprawionych w transformacji nagłe uzyskanie cudzych wspomnień może zakończyć się bardzo, naprawdę bardzo źle.

- Myślę, że damy radę - zapewnił Eskel.

2

Przemiana nie jest trudna po wiekach doświadczeń, można przywyknąć do paraliżującego bólu rozrywanych mięśni, ciała, przesuwających się kości i odchłani cudzych myśli, które rozsadzają czaszkę. Obawiałam się iż wiedźmini nie zniosą tego bez przygotowania. Zgodnie z zapewnieniami wiedźminka cofnęła zaklęcie, a ja mogłam stać się swoją największą prześladowczynią. Przez chwilę oswajałam się z natłokiem obcych myśli i wspomnień, marzeń i pragnień. Więc nadal szukała sposobu na bezpłodność, tyle lat. I tym razem wpakowała się na całego.

- Wasza przyjaciółka porwała się na coś naprawdę szalonego - odezwałam się obcym głosem, do którego musiałam jeszcze przywyknąć. Do zapachu agrestu także. I dziwacznej sukni, którą także skopiowałam. - Chciała wykraść starożytną księgę, której strzegą paskudne demony. W krainie wielkich lodów, głęboko pod ziemią, gdzie jej jądro rozgrzewa kompleks jaskiń. Pełnych pułapek magicznych i całkiem zwykłych, co nie znaczy, że nie mniej niebezpiecznych.

- O ile pamiętam Empres, także jesteś demonem - uśmiechnął się blado Geralt.

- Tak, ale zupełnie innego rodzaju. Tamte powstały tylko w jednym celu. By chronić to co im powierzono. Szkopuł w tym, że niestety Yennefer źle się przygotowała. Gdzie są jej księgi?

- W tej skrzyni - Eskel wskazał na ogromny kufer.

- Czeka mnie mnóstwo pracy.

Faktycznie, przewertowanie choćby pobieżnie zgromadzonych tam ksiąg i manuskryptów zajęło mi wiele godzin. Dzięki zaklęciom nie czułam zmęczenia i senności, nie zbliżyłam się jednak do rozwiązania sprawy choćby pierwszego zabezpieczenia, które powodowało iż można się tam teleportować tylko w jedno konkretne miejsce w pozostałych po prostu nie otworzy się żaden portal. A tam czekała masa paskudnych niespodzianek. Po kolejnych kilku godzinach, które wiedźmini spędzili na zmianę śpiąc na ogromnym krześle powoli zaczęłam rozumieć jakie metody muszę zastosować. Dumna i sławna czarodziejka najzwyczajniej w świecie przeceniła swoje umiejętności stosując jedynie proste zaklęcia ochronne. Tu było potrzebne naprawdę skuteczne. I wiedziałam gdzie go szukać, co nie znaczy że miałam ochotę tam się udawać. W samą paszczę lwa. Na wyspę Thanned.