Odrażająca konkluzja

Za­czę­ło się od dziw­ne­go snu, w któ­rym czu­łam nie­po­kój zmie­sza­ny z nie­do­zna­wa­ną nigdy na jawie ra­do­ścią. Zna­łam skądś to miej­sce, jed­nak nie mo­głam po­wie­dzieć, co to było, jakby na chwi­lę pa­mięć de­li­kat­nie mu­snę­ła naj­prze­daw­niej­sze ob­ra­zy sprzed moich na­ro­dzin.

Sen się po­wta­rzał, do­kład­nie w tym samym miej­scu, w któ­rym ostat­nio się skoń­czył, jakby na moich oczach od­gry­wa­ła się praw­dzi­wa hi­sto­ria, jak­bym w tych krót­kich mo­men­tach peł­nych eu­fo­rii żyła w ciele nie­zna­jo­mej ta­jem­ni­czej isto­ty.

Długo nie wie­dzia­łam, co to zna­czy­ło.

 

***

Przy­szłam tego dnia do Ka­mi­li niby w zwy­czaj­ne od­wie­dzi­ny. Był so­bot­ni sło­necz­ny po­ra­nek, wcze­sna je­sień. Przy­ja­ciół­ka ucie­szy­ła się na mój widok. Przez jakiś czas nie za­uwa­ży­ła nie­by­wa­łe­go smut­ku na mojej twa­rzy.

– Boże, Iguś, jak do­brze cię wi­dzieć – rzu­ci­ła, przy­tu­liw­szy mnie czule. Ja nie od­wza­jem­ni­łam uści­sku. Nie dla­te­go, że nie chcia­łam oka­zy­wać ser­decz­no­ści. Po pro­stu nie mia­łam siły. Byłam zbyt za­my­ślo­na. – Nie wi­dzia­łam cię całe wa­ka­cje, na roz­po­czę­ciu roku cię nie było. Schu­dłaś strasz­nie – rzu­ci­ła na poły ra­do­sna, na poły zmar­twio­na. Nie wie­dzia­łam, czy to nie­szcze­ry kom­ple­ment, czy istot­nie wy­ra­zy zmar­twie­nia. Wąt­pli­wo­ści roz­wia­ły na­stęp­ne słowa: – I wiesz, nie wy­glą­dasz do­brze, po­wiem ci szcze­rze.

– Mogę z tobą po­ga­dać? – zapytałam cicho i ła­god­nie.

– Jasne, wejdź. Chcesz się napić cze­goś?

Gdy tylko we­szłam, oto­czy­ły mnie ze­wsząd dro­gie ozdo­by z da­le­kich kra­jów, złote po­sąż­ki, rzad­kie eg­zo­tycz­ne ro­śli­ny, cenne ob­ra­zy.

– Nie wiem – po­wie­dzia­łam, idąc do kuch­ni i zo­sta­wia­jąc Ka­mi­lę z tyłu.

– Jak to „nie wiem”? Iguś, nie­po­ko­isz mnie, na­praw­dę. Słu­chaj, dam ci może kawy, co, oży­wisz się?

– Nie, i tak nie spa­łam już całą noc. To zna­czy, spa­łam, krót­ko, i mia­łam dziw­ny sen. Nie­waż­ne.

Usia­dłam przy stole w kuch­ni. Ka­mi­la za­czę­ła przy­go­to­wy­wać białą her­ba­tę. Skrzy­żo­wa­łam nogi i pa­trzy­łam na pod­ło­gę. Pokój oświe­tla­ło słoń­ce po­ran­ka, które wraz z cie­nia­mi sto­ją­cych przy oknie ro­ślin two­rzy­ło na pod­ło­dze i ścia­nach przy­jem­ną mo­zai­kę. Cała ta sce­ne­ria, wraz z obec­no­ścią naj­bliż­szej przy­ja­ciół­ki, na­pa­wa­ła mnie spo­ko­jem. To było to, czego po­trze­bo­wa­łam.

– To co u cie­bie sły­chać? – za­py­ta­ła.

– Mam cały czas ten sam sen. To zna­czy, sen inny, ale jakby wy­da­rze­nia w nim na­stę­po­wa­ły po sobie.

Ka­mi­la spoj­rza­ła mi pro­sto w oczy. Uśmiech­nę­ła się nie­śmia­ło.

– Iguś, i co, przy­cho­dzisz tak tylko po to, by opo­wie­dzieć mi o swoim śnie?

Tu ro­ze­śmia­ła się lekko i ser­decz­nie, pró­bu­jąc za­pew­ne su­ge­ro­wać, że nie na­igry­wa się ze mnie.

Przez mo­ment mil­cza­łam. Nagle za­czę­łam pła­kać.

– Boże, co ci jest?!

Po­de­szła do mnie szyb­ko i do­tknę­ła czule mo­je­go ra­mie­nia. Uspo­ko­iłam się nieco.

– Wiesz, to nic ta­kie­go – mó­wi­łam, le­d­wie po­wstrzy­mu­jąc płacz. – Nie chcia­łam wcze­śniej o tym wspominać, bo to tak jakoś głu­pio z tym nagle wy­ska­ki­wać. Z mie­siąc temu zmarł mi oj­ciec.

Ka­mi­la na­tych­miast się prze­ra­zi­ła, choć nie wie­dzia­ła jesz­cze, że w tym przy­pad­ku „zmarł” to nie­traf­ny eu­fe­mizm.

– Pan Piotr? – wes­tchnę­ła, przy­ło­żyw­szy dłoń do klat­ki pier­sio­wej.

Przy­tak­nę­łam nie­śmia­ło.

– Nie za bar­dzo mo­głam sobie z tym po­ra­dzić. Wiesz, on nas utrzy­my­wał, mnie i mamę. A ona jest, jaka jest, nie za bar­dzo ma kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Za chwi­lę do tego wrócę i wy­ja­śnię.

– A co mu się stało? – za­py­ta­ła, wy­raź­nie wąt­piąc, czy takie py­ta­nie jest na miej­scu.

Długo mil­cza­łam.

– Po­peł­nił sa­mo­bój­stwo.

Otwo­rzy­ła sze­ro­ko usta i roz­war­ły jej się oczy.

– Strze­lił sobie w głowę z wła­sne­go pi­sto­le­tu – mó­wi­łam. – Miał li­cen­cję spor­to­wą.

Ewi­dent­nie chcia­ła do­py­tać o po­wo­dy sa­mo­bój­stwa, lecz nie miała od­wa­gi. Toteż po­wie­dzia­łam z wła­snej woli:

– Nie wiem do tej pory do końca, dla­cze­go tak zro­bił. Ale pew­nie cho­dzi o moją mamę. Wiesz, w ogóle się z nią nie do­ga­dy­wał. Zanim się uro­dzi­łam, za­gi­nął mój wujek, brat mamy, Paweł. Ponoć za­czął w mło­dym wieku za­da­wać się z ćpu­na­mi, me­ne­la­mi, ogól­nie, jak to się mówi, zszedł na drogę prze­stęp­czo­ści. Po­dob­no było to dla niego je­dy­ne to­wa­rzy­stwo, jakie go to­le­ro­wa­ło. Bo ani na nor­mal­nych przy­ja­ciół, ani tym bar­dziej na uwagę ko­biet nie mógł li­czyć. Ponoć był dość nie­ład­ny. Nie wi­dzia­łam jego zdjęć, ale ro­dzi­na tak su­ge­ro­wa­ła. Sorry, dobra, od­bie­gam już od te­ma­tu. Tak więc pew­ne­go dnia uciekł z domu moich dziad­ków i nigdy już nie wró­cił.

– No do­brze, ale… – Naj­wy­raź­niej sta­ra­ła się do­bie­rać moż­li­wie grzecz­nych sfor­mu­ło­wań. – Ale jaki to ma zwią­zek z twoim tatą?

– Chwil­kę – po­wie­dzia­łam ła­god­nie. – Mama była przed uciecz­ką Pawła bar­dzo mocno z nim zwią­za­na. Nie miała in­ne­go ro­dzeń­stwa. Nigdy się nie po­go­dzi­ła z jego za­gi­nię­ciem. Wła­ści­wie wszy­scy w jej ro­dzi­nie stwier­dzi­li, że Paweł dawno już nie żyje. Ale mama nigdy nie prze­sta­ła ob­se­syj­nie in­te­re­so­wać się jego spra­wą. Jakby sama pró­bo­wa­ła kon­ty­nu­ować to śledz­two. A oj­ciec… Wła­ści­wie słusz­nie, no chyba miał rację. Kazał jej dać sobie spo­kój. Nie zaj­mo­wać się tym. Bo to tylko od­bie­ra­ło jej ra­dość życia, da­wa­ło złud­ną na­dzie­ję. Przez tę spra­wę nie in­te­re­so­wa­ła się ani mną, ani tatą. Nie­raz wsz­czy­nał z tego po­wo­du awan­tu­rę. Krzy­czał na nią, że żyje w świe­cie fan­ta­zji, ona potem pła­ka­ła, ka­za­ła sie­bie zo­sta­wić w spo­ko­ju, gro­zi­ła roz­wo­dem, potem on wy­cho­dził z domu na cały dzień, wra­cał pi­ja­ny. Raz go nawet sama spo­tka­łam w środ­ku dnia, jak wra­ca­łam ze szko­ły. My­śla­łam, że był w pracy. Idę w jego stro­nę, a on ode mnie ucie­ka. Nie chciał, by jego córka wi­dzia­ła go pi­ja­ne­go i po­ni­ża­ją­ce­go sa­me­go sie­bie.

Raz się nawet wdał w bójkę w barze, i wró­cił z ko­szu­lą we krwi. Po­gry­zio­ny. Ale dobra, bo znowu od­bie­gam.

W końcu chyba do­pa­dły go wy­rzu­ty su­mie­nia za to, jak trak­to­wał matkę. Nie twier­dzę, że nie miał racji, może tro­chę był nie­czu­ły, ale to wszyst­ko. Bo matka na­praw­dę nie my­śla­ła trzeź­wo. Mimo to sta­ra­łam się ją wspie­rać, ale były to wszyst­ko tylko pięk­nie brzmią­ce kłam­stwa. Po ja­kimś cza­sie osta­tecz­nie stra­ci­ła na­dzie­ję i tylko ponoć co­dzien­nie mo­dli­ła się, by Bóg dał nam znak, co się dzie­je z wuj­kiem.

Potem to tacie od­bi­ła szaj­ba. Wła­ści­wie za­wsze był dość prze­sąd­ny. Raz pod­czas spa­ce­ru wiatr za­wiał w stro­nę ko­ścio­ła, a tato uznał to za wska­zów­kę od Boga. Wtedy wy­da­wa­ło się to uro­cze i nie­win­ne. Ale potem… Coraz rza­dziej go wi­dzia­łam, cho­dził nie wia­do­mo dokąd, po mie­ście, wra­cał późno. Raz po­kłó­cił się z mamą. Sta­ra­li się ukryć temat tej kłót­ni, ale ja się chyba do­my­śla­łam. Cho­dzi­ło chyba po pro­stu o to, że mama była ozię­bła, no wiesz… Jaka mia­ła­by być, pa­trząc na tę jej roz­pacz spo­wo­do­wa­ną utra­tą Pawła. Myślę, że oj­ciec w ostat­nich dniach mógł ją zdra­dzać. Choć też nie sądzę, by kogoś sobie zna­lazł, ko­niec koń­ców był niski i ły­sa­wy.

Tak czy siak, mama tak bar­dzo się ob­ra­zi­ła. Mu­siał po­wie­dzieć coś strasz­ne­go. Wtedy aku­rat tato spał przez pra­wie całą noc. Tylko wstał nie­mal z sa­me­go rana i przy­szedł tam, gdzie ja spa­łam. Sie­dział w moim po­ko­ju i pa­trzył na mnie. Gdy się obu­dzi­łam, za­py­tał, czy może mnie przy­tu­lić. A nigdy nie był szcze­gól­nie czuły. Po­wie­dzia­łam, w po­rząd­ku, ale za­py­ta­łam, czy aby na pewno wszyst­ko jest okej. Nie za­re­ago­wał. Roz­pła­kał się i oznaj­mił, że skrzyw­dził ko­bie­tę ze swo­ich snów i nie może sobie tego wy­ba­czyć. Za­su­ge­ro­wa­łam, by po pro­stu prze­pro­sił mamę, i wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku. Nie było.

Z ty­go­dnia na ty­dzień ro­bi­ło się coraz go­rzej. A potem tak to się skoń­czy­ło.

– Prze­pra­szam cię, Iga – mó­wi­ła ła­god­nym i me­lo­dyj­nym gło­sem – na­praw­dę nie wiem, jak ci pomóc w tej sy­tu­acji. Boję się po­wie­dzieć coś głu­pie­go, nie chcę bawić się w ja­kieś mą­dro­ści i ży­cio­we rady. Jeśli bę­dziesz chcia­ła, to za­wsze mo­żesz do mnie przyjść i się wy­ża­lić. Ale jak będę mil­cza­ła, to nie dla­te­go, że cię igno­ru­ję.

– Jasne – uśmiech­nę­łam się nie­chęt­nie, ale przy­jaź­nie. – Wiesz, tak głu­pio jest mi o to pro­sić, wiem, w ja­kiej sy­tu­acji może cię to po­sta­wić. Po­wie­dze­nie „nie” może być w tej sy­tu­acji słusz­ne, ale bę­dzie źle brzmia­ło i nikt nie bę­dzie chciał go wy­po­wie­dzieć, ale…

– Tak?

– Wiesz, tato utrzy­my­wał ro­dzi­nę. Zo­sta­ły jesz­cze oszczęd­no­ści, ale nie wiem, czy sobie po­ra­dzę. Jasne, po­sta­ram się, ale w razie czego mogę na cie­bie li­czyć? Wiem, wła­ści­wie to py­ta­nie do two­ich ro­dzi­ców, ale…

– Chyba nie by­li­by na tyle okrut­ni, żeby ci teraz od­mó­wić?

– Nie no wiesz, mo­gli­by po­my­śleć, że wy­ko­rzy­stu­ję wła­sną tra­ge­dię do że­bra­ni­ny. Ale ja nic szcze­gól­ne­go nie chcę. Tylko pomoc w razie czego. Może bym od czasu do czasu wpa­dła do was coś zjeść, ale to wszyst­ko. Mo­gła­bym nawet dla was pra­co­wać, nie wiem, po­sprzą­tać coś, pomóc wam w czymś, za­opie­ko­wać się ro­dzeń­stwem…

Gdy wy­po­wie­dzia­łam ostat­nie słowo, Ka­mi­la uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko.

– Co ty, prze­cież je­ste­śmy so­ju­szem je­dy­na­czek – po­wie­dzia­ła, uści­snąw­szy czule mój nad­gar­stek. – Nic nam nie mu­sisz po­ma­gać, wpa­daj, kiedy chcesz. A o resz­tę to już mu­sisz za­py­tać ro­dzi­ców, ale ja znam ich do­brze i wiem, że cię lubią.

Jak na jej we­zwa­nie we­szła do domu mama Ka­mi­li, Kry­sty­na. Miała mnó­stwo za­ku­pów. Była za­sko­czo­na na mój widok. Spoj­rza­łam na Ka­mi­lę po­ro­zu­mie­waw­czo. Po­sta­no­wi­ły­śmy na razie nie mówić, co się u mnie wy­da­rzy­ło. Nie chcie­li­śmy jej nie­po­trzeb­nie za­smu­cać. Kry­sty­nie wy­ja­śni­łam tylko, że chcia­łam od­wie­dzić jej córkę.

– Chcia­łam po­wie­dzieć – do­da­łam dla roz­luź­nie­nia at­mos­fe­ry – że po­do­ba­ją mi się te ro­śli­ny. Ma pani eg­zo­tycz­ny gust, jak widzę.

Ka­mi­la i jej mama wy­mie­ni­ły dziw­ne spojrzenia.

– Można tak po­wie­dzieć – po­wie­dzia­ły, uśmie­cha­jąc się nie­po­ko­ją­co.

Przez chwi­lę jesz­cze roz­ma­wia­łam z nimi obie­ma o róż­nych try­wial­nych rze­czach. Było bar­dzo przy­jem­nie.

W pew­nym mo­men­cie zo­ba­czy­łam le­żą­cą gdzieś na półce Ka­mi­li książ­kę o re­in­kar­na­cji. Za­py­ta­łam o nią z cie­ka­wo­ści.

– Ach, to – po­wie­dzia­ła. – Wiesz, za­głę­bi­łam się ostat­nio w praw­dzi­wą kró­li­czą norę. Za­czę­ło się od tego: chło­pak nie mógł się po­go­dzić z tym, że mamy od­mien­ne po­glą­dy po­li­tycz­ne. Kazał… wróć… „Sil­nie su­ge­ro­wał” mi prze­czy­tać „Pro­blem wła­dzy po­li­tycz­nej” Mi­cha­ela Hu­eme­ra. Nawet mi to kupił w ra­mach „pre­zen­tu”. Stwier­dzi­łam: „Okej”, choć nie li­czy­łam na to, że mnie to jak­kol­wiek prze­ko­na do zmia­ny zda­nia. Nie prze­ko­na­ło, ale uzna­łam tego ca­łe­go Hu­eme­ra za cie­ka­we­go go­ścia. Po­czy­ta­łam jego ka­wał­ki o obiek­tyw­nej mo­ral­no­ści i wła­śnie re­in­kar­na­cji. Cał­kiem prze­ko­nu­ją­ce, żeby nie było. Dalej je­stem scep­tycz­na co do tego, ale chętnie poznam ko­lej­ne ar­gu­men­ty. Wiesz, bar­dzo moż­li­we, że ży­li­śmy nie­skoń­cze­nie wiele żyć i bę­dzie­my tak przez wieki.

O dziwo, gdy to mó­wi­ła, ani razu nie zda­wa­ła się na­wią­zy­wać do śmier­ci mo­je­go ojca.

 

***

 

Przez kilka na­stęp­nych dni nie mia­łam żad­nych snów. Seria owych wi­dzeń, pod­czas któ­rych znaj­do­wa­łam się jakby w obcym ciele, po­wró­ci­ła w dniu, gdy zda­rzy­ło się coś wy­jąt­ko­wo dziw­ne­go. Wra­ca­łam jak zwy­kle ze szko­ły do domu, ale tym razem mama nie cze­ka­ła na mnie w miesz­ka­niu, lecz stała i roz­ma­wia­ła z kimś na ze­wnątrz.

Ową roz­mów­czy­nią była prze­pięk­na ko­bie­ta, o wy­jąt­ko­wo czar­nych wło­sach (w tym też ko­lo­rze było jej ubra­nie i ma­ki­jaż), trzy­ma­ją­ca za rękę zna­jo­mo wy­glą­da­ją­ca dziew­czyn­kę, która odzie­dzi­czy­ła po niej kru­czo­czar­ne włosy i nie­zwy­kle uro­czą twarz (ta przez mo­ment zda­wa­ła się nieco przy­po­mi­nać moją wła­sną, potem jed­nak zda­łam sobie spra­wę, że twarz ta wy­glą­da zna­jo­mo dla­te­go, iż ta dziew­czyn­ka cho­dzi do pod­sta­wów­ki obok mo­je­go li­ceum). Dziew­czyn­ka jed­nak, w prze­ci­wień­stwie do matki, miała włosy nie pro­ste, lecz mocno krę­co­ne.

Ko­bie­ta spo­glą­da­ła na moją matkę jakby z wy­rzu­tem i smut­kiem.

Wszyst­kie trzy zer­k­nę­ły na mnie zdziwione, a mama po­wie­dzia­ła, bym po­szła do miesz­ka­nia. Nie chcia­ła kon­ty­nu­ować roz­mo­wy z ko­bie­tą przy mnie.

We­szłam do miesz­ka­nia i przez mo­ment oglą­da­łam tę roz­mo­wę przez okno, ale rzecz jasna nic nie sły­sza­łam. Wi­dzia­łam tylko dalej smut­ną twarz ko­bie­ty i za­kło­po­ta­nie mamy.

Dziew­czyn­ka doj­rza­ła mnie w oknie. Chcąc roz­ła­do­wać na­pię­cie, po­ma­cha­łam w jej stro­nę i uśmiech­nę­łam się przy­jaź­nie.

Po chwi­li ko­bie­ta ode­szła z córką szyb­kim, za­pew­ne wście­kłym kro­kiem.

Kir ta­jem­ni­cy po­krył moją duszę. Chcia­łam za­gad­nąć matkę, kim była ta ko­bie­ta, lecz dziw­ne po­szep­ty prze­czu­cia ka­za­ły mi mil­czeć, gdy zaś po­sta­no­wi­łam jed­nak o to za­py­tać, ona nie chcia­ła nic mówić, zby­wa­jąc tę kwe­stię jako coś rze­ko­mo try­wial­ne­go, nie­war­te­go nawet wspo­mi­na­nia. Wi­dzia­łam w jej oczach strach, który za wszel­ką cenę chcia­ła ukryć.

 

***

 

Tej nocy mia­łam po raz ko­lej­ny sen. Za­czął się, jak zwy­kle, w tym samym mo­men­cie, w któ­rym ostat­nio się skoń­czył.

Zna­la­złam się w zna­jo­mym miej­scu. Mu­sia­łam być tam kie­dyś na jawie. Był za­chód słoń­ca. Po­czu­łam ogrom­ną eu­fo­rię. Zu­peł­nie jak­bym za­ży­ła jakiś nar­ko­tyk. Na pewno śni­łam. Wie­dzia­łam o tym już wtedy. Po­sta­no­wi­łam zatem wy­ko­rzy­stać tę chwi­lę na bez­tro­ską za­ba­wę. Na coś ta­kie­go nie mo­głam sobie po­zwo­lić na jawie. Nie mia­łam zwy­kle na to czasu, a lu­dzie pew­nie dziw­nie by pa­trzy­li. Za­czę­łam bie­gać, tań­czyć i śpie­wać.

Jesz­cze nigdy nie czu­łam się tak do­brze.

Po­dob­ne sny po­wta­rza­ły się jesz­cze przez kilka dni. W jed­nym z nich wi­dzia­łam rzecz szcze­gól­nie oso­bli­wą. Kry­sty­na, mama Ka­mi­li, szła, trzy­ma­jąc za rękę czar­ne­go męż­czy­znę. Osta­tecz­nie znacz­nie bar­dziej oso­bli­we i zu­peł­nie przy­pad­ko­we ob­ra­zy na­wie­dza­ją nas w snach, więc nie przy­wią­zy­wa­łam do tego szcze­gól­nej wagi.

 

***

 

Przez na­stęp­nych kilka dni nie dzia­ło się nic szcze­gól­ne­go. W pew­nym jed­nak mo­men­cie, prze­cho­dząc gdzieś po­śród nie­zna­nych mi wcze­śniej da­le­kich czę­ści mia­sta, pod­czas jed­ne­go z moich licz­nych po­po­łu­dnio­wych bez­tro­skich spa­ce­rów, po­czu­łam dziw­ny nie­po­kój – nie wie­dzieć czemu zmie­sza­ny z ra­do­ścią – który na­ra­stał stop­nio­wo, aż osią­gnął apo­geum w chwi­li, gdy spo­strze­głam, że znaj­du­ję się w wy­śnio­nym prze­ze mnie kilka dni wcze­śniej miej­scu. Roz­glą­da­łam się jesz­cze chwi­lę, chcąc się upew­nić, czy cze­goś sobie nie wma­wiam, czy tylko w wy­obraź­ni nie­świa­do­mie prze­le­pi­łam oko­licz­ną ar­chi­tek­tu­rę, drze­wa i po­go­dę na do­kład­nie ten sam obraz, który zna­łam ze snu. Osta­tecz­nie jed­nak po­zby­łam się co do tego wąt­pli­wo­ści.

Z po­cząt­ku przez moją głowę prze­le­cia­ły nie­roz­sąd­ne wy­ja­śnie­nia na­tu­ry mi­stycz­nej, póź­niej jed­nak do­szłam do wnio­sku, że ten rejon mia­sta mu­sia­łam wi­dzieć kie­dyś na jawie, może jesz­cze jako dziec­ko – stąd też nie­pa­mięć – i jego obraz prze­bił się w końcu tam­tej nocy przez taflę pod­świa­do­mo­ści.

Przez długi czas nie przej­mo­wa­łam się tym zda­rze­niem.

 

***

 

Coraz czę­ściej przy­cho­dzi­łam do Ka­mi­li. Wła­ści­wie tylko przy niej prze­sta­wa­łam czuć nie­po­kój. Roz­ma­wia­ły­śmy o rze­czach try­wial­nych, za­baw­nych i in­try­gu­ją­cych. Kry­sty­na także się nie­raz przy­łą­cza­ła. Dzie­li­ła się cho­ciaż­by aneg­do­ta­mi o spo­tka­niu brud­ne­go ku­dła­te­go bez­dom­ne­go, który tań­czył i śpie­wał w eu­fo­rii, naj­praw­do­po­dob­niej pod wpły­wem nar­ko­ty­ków. Choć by­wa­ła nie­tak­tow­na, to nie dało się od­mó­wić jej po­czu­cia hu­mo­ru czy ta­len­tu do opo­wia­da­nia po­zor­nie nie­in­te­re­su­ją­cych hi­sto­rii w an­ga­żu­ją­cy spo­sób. Nie wspo­mi­na­jąc o jej ży­cio­wych ra­dach. Z po­cząt­ku uwa­ża­łam je za pseu­do­fi­lo­zo­ficz­ne epi­to­my efek­tu ocze­ki­wań spo­łecz­nych. Póź­niej uzna­łam, że jakaś rze­czy­wi­sta mą­drość jed­nak się w nich kryła. Raz ni stąd, ni zowąd po­wie­dzia­ła, że “Bóg nie zrobi wszyst­kie­go za mnie”. Miał on dawać wska­zów­ki, ale ro­biąc to, czę­sto ponoć nie po­ka­zu­je ich wprost jako to, czym są. Trze­ba ich szu­kać sa­me­mu.

Sta­ra­łam się nie po­ru­szać kwe­stii, które mnie mar­twi­ły. Na pewno nie mia­łam za­mia­ru roz­ma­wiać ani o ojcu, ani o sta­nie psy­chicz­nym matki. Jed­nak zro­bi­łam jeden mały wy­ją­tek. Wspo­mnia­łam, niby jako ot taką cie­ka­wost­kę przy her­bat­ce, ma­ją­cą na celu prze­rwa­nie nie­zręcz­nej ciszy, o ostat­nich snach.

– Już o nich mó­wi­łam, praw­da? – za­py­ta­łam, uśmie­cha­jąc się. – Nie prze­szły. Nie żebym na­rze­ka­ła, są dość in­te­re­su­ją­ce, ale… kur­czę, nie wiem, o co cho­dzi. To dziw­ne, praw­da? Jak­bym we śnie żyła dru­gim ży­ciem.

– Może tak jest – po­wie­dzia­ła Ka­mi­la, dziw­nie zmar­twio­na. Nie spo­dzie­wa­łam się znik­nię­cia jej po­god­nej miny w mo­men­cie, gdy o tym wspo­mnę. – A może ży­jesz cu­dzym ży­ciem?

– Ty tak serio? – po­wie­dzia­łam nie­mal pi­skli­wym gło­sem, po­chy­la­jąc się, uśmie­cha­jąc i uno­sząc brwi.

Ka­mi­la zdała się przez mo­ment za­smu­co­na. Chyba su­ge­stia co do nie­do­rzecz­no­ści tej hi­po­te­zy ura­zi­ła ją.

– Słu­chaj – po­wie­dzia­ła sta­now­czym tonem – co ci szko­dzi spraw­dzić? Jak bę­dziesz w tym samym śnie, spró­buj po­pa­trzeć w lu­stro.

– I co mi to da?

– Do­ko­nasz lu­do­bój­stwa na bo­śniac­kich przed­szko­la­kach – po­wie­dzia­ła, krzy­żu­jąc mocno ręce na brzu­chu i spo­glą­da­jąc na mnie spode łba. – Cho­dzi mi oczy­wi­ście o to, byś spraw­dzi­ła, czy masz swoją twarz.

Po­ki­wa­łam głową na boki, unio­słam po­now­nie brwi i spu­ści­łam wzrok z Ka­mi­li.

– Okej – mruk­nę­łam, bio­rąc do ust ko­lej­ny łyk her­ba­ty.

Wo­la­łam nie dawać znać, że trak­tu­ję po­waż­nie jej rady, w głębi serca jed­nak po­sta­no­wi­łam zro­bić tak, jak mi po­wie­dzia­ła.

 

***

 

Nie mia­łam w ogóle snów przez kilka na­stęp­nych dni.

Wspo­mnia­łam matce o moich roz­mo­wach z Ka­mi­lą. Nie ko­men­to­wa­ła tego w żaden spo­sób. Zwró­ci­ła tylko uwagę na moje słowa o re­in­kar­na­cji. Nie mó­wi­łam, że sama w nią wie­rzę, tylko że per­spek­ty­wa Ka­mi­li jest dość cie­ka­wa. Mama jed­nak, po kilku dniach od mo­men­tu, kiedy o tym po raz pierw­szy usły­sza­ła, po­wie­dzia­ła:

– Nie po­do­ba­ją mi się po­glą­dy two­jej ko­le­żan­ki o re­in­kar­na­cji. Czło­wiek idzie albo do nieba, albo do pie­kła.

Już wcze­śniej wie­dzia­łam, że matka była re­li­gij­na, jed­nak te słowa, choć oczy­wi­ste, po­twier­dzi­ły to, czego się oba­wia­łam, boż zda­łam sobie spra­wę, dla­cze­go śmierć ojca wstrzą­snę­ła nią nawet bar­dziej niż mną – nie dla­te­go, by go bar­dziej ko­cha­ła niż ja (bo tak nie było), lecz ze wzglę­du na osja­nicz­ny kon­tekst tego zda­rze­nia. „Do nieba albo do pie­kła”? A my prze­cież obie wie­dzia­ły­śmy, co było jed­nym z nie­od­wra­cal­nych spo­so­bów na tra­fie­nie do tego dru­gie­go miej­sca.

– Do nieba albo do pie­kła – mruk­nę­łam do sie­bie pod nosem, gdy matka nie mogła mnie usły­szeć. – A więc co z ojcem?

Ze wzglę­du na sa­mo­po­czu­cie matki dałam sobie spo­kój z re­in­kar­na­cją, jak­kol­wiek bar­dzo byłam cie­ka­wa ar­gu­men­tu tego ca­łe­go Hu­eme­ra. Jakby w ra­mach za­stęp­stwa po­sta­no­wi­łam prze­czy­tać jego inne prace. Spo­śród nich naj­bar­dziej po­do­ba­ła mi się obro­na tak zwa­nej „od­ra­ża­ją­cej kon­klu­zji”, czyli re­pu­gnant conc­lu­sion, w „In de­fen­se of re­pu­gnan­ce”. Ar­gu­men­ty tam przed­sta­wio­ne wy­da­ły mi się za­sad­ne. Osta­tecz­nie je­dy­ną rze­czą, do któ­rej czu­łam od­ra­zę, było przed­sta­wie­nie Enyi jako mar­ne­go (bądź je­dy­nie tylko lekko po­nad­prze­cięt­ne­go?) mu­zy­ka.

Jesz­cze nie po­dej­rze­wa­łam, jak owa “od­ra­ża­ją­ca” kon­klu­zja wpły­nie na mój po­gląd na nad­cho­dzą­ce wy­da­rze­nia.

 

***

 

Po­czuw­szy, że nieco wy­ko­rzy­stu­ję do­broć Ka­mi­li i jej ro­dzi­ców, za czę­sto od­wie­dza­jąc ich w miesz­ka­niu, po­sta­no­wi­łam za­pro­sić ją do sie­bie. Bałam się re­ak­cji po­kro­ju nie­śmia­łe­go wy­mu­szo­ne­go uśmie­chu na myśl o pro­po­zy­cji od­wie­dzin w sta­rym pe­ere­low­skim bloku i tym samym bra­ta­nia się z „niż­szą klasą”. Ka­mi­la była jed­nak – zdaje się, szcze­rze – za­chwy­co­na. Przy­szła do nas w naj­bliż­szy week­end.

Mama wy­jąt­ko­wo także się ucie­szy­ła. Po raz pierw­szy od dłu­gie­go czasu po­sprzą­ta­ła w miesz­ka­niu.

Ka­mi­la przy­szła nie wie­dzieć czemu z ple­ca­kiem i parę razy we­szła sama do po­ko­ju ojca. Jed­nak poza tym wi­zy­ta mi­nę­ła bar­dzo przy­jem­nie. Dawno nie wi­dzia­łam mamy uśmie­cha­ją­cej się. Ab­sur­dal­ne i mo­men­ta­mi spro­śne dow­ci­py Ka­mi­li spra­wia­ły, że mama ry­cza­ła ze śmie­chu. Jej strasz­ny psy­chicz­ny stan nie był zatem spo­wo­do­wa­ny tylko śmier­cią męża, lecz bra­kiem ja­kich­kol­wiek kon­tak­tów spo­łecz­nych. A może jedno po­wo­do­wa­ło dru­gie?

W tam­tym mo­men­cie do­szłam do jed­ne­go z waż­niej­szych wnio­sków w moim życiu. Wszyst­kie trzy po­trze­bu­je­my sie­bie.

 

***

 

Sny po­wró­ci­ły. Miej­sce po raz ko­lej­ny zda­wa­ło się zna­jo­me. Od­lud­na cześć mia­sta, pełna sta­rych opusz­czo­nych blo­ków. Pró­bo­wa­łam spoj­rzeć w lu­stro. Coś mnie jed­nak po­wstrzy­my­wa­ło. Nie­sa­mo­wi­ty stres i od­ra­za. Jak­bym miała uj­rzeć tam coś pa­skud­ne­go i prze­ra­ża­ją­ce­go.

Na mo­ment przed zer­k­nię­ciem w od­bi­cie zbu­dzi­łam się.

 

***

 

Po ja­kimś cza­sie po­now­nie za­in­te­re­so­wa­łam się spra­wą śmier­ci taty. Nie są­dzi­łam, bym pro­wa­dzi­ła nie­ja­ko „sa­mo­dziel­ne śledz­two” na wzór mamy szu­ka­ją­cej nie­ustan­nie wie­ści o dawno za­gi­nio­nym bra­cie, jed­nak chcia­łam mieć po pro­stu kom­plet­ny obraz tej strasz­nej i dziw­nej sy­tu­acji. Za­py­ta­łam mamę, czy wie, dokąd tato wła­ści­wie cho­dził w ostat­nich dniach.

– Zna­le­zio­no go raz na ulicy Irzy­kow­skie­go – rze­kła zdzi­wio­na moim py­ta­niem.

Po­sta­no­wi­łam udać się w to samo miej­sce.

Gdy tam szłam, od razu po­czu­łam tę strasz­li­wą rzecz, przez którą wszyst­kie ele­men­ty tej ukła­dan­ki za­czę­ły ukła­dać się w jeden pa­skud­ny, choć tłu­mio­ny przez lęk, wnio­sek. Do­zna­łam deja vu. Wi­dzia­łam to wszyst­ko we śnie. To było to samo miej­sce. Szłam w tę samą stro­nę. Wy­ko­ny­wa­łam te same ruchy. Jakby coś mnie do tego pcha­ło.

Czy ja mam coś zro­bić?

Wró­ci­łam szyb­ko do domu, wy­stra­szo­na przez widmo ukła­da­ją­cej się w mojej gło­wie kon­klu­zji; udało mi się zdu­sić ją w za­rod­ku, ta mgli­sta okrop­ność nie wy­klu­ła się jesz­cze, nie przy­bra­ła formy jasno sfor­mu­ło­wa­nej myśli. Ale wszyst­ko prze­czu­wa­łam…

 

***

 

Na­stęp­ne­go dnia we­szłam do po­ko­ju ojca. Nie wiem, co wła­ści­wie chcia­łam tam zna­leźć. Na wierz­chu le­ża­ła jedna książ­ka o re­in­kar­na­cji oraz druga o zna­cze­niu snów. Obok był też zbiór opo­wia­dań grozy. Kilka stron było szcze­gól­nie brud­nych i wy­nisz­czo­nych; komuś szcze­gól­nie spodo­ba­ło się jedno opo­wia­da­nie.

Uzna­łam to za uro­czy, choć nieco dziw­ny gest przy­jaź­ni ze stro­ny Ka­mi­li. Nie chcia­łam od­da­wać tych ksią­żek, lecz nie mia­łam za­mia­ru ich czy­tać. Po­sta­no­wi­łam mimo wszyst­ko po­dzię­ko­wać, ale jed­no­cze­śnie za­py­tać, dla­cze­go pod­rzu­ci­ła mi je ta­jem­nie, za­miast po pro­stu dać.

 

***

 

Pod­czas ko­lej­ne­go snu zda­rzy­ło się coś strasz­li­we­go. Długo nie chcia­łam nawet wra­cać do tego myślą, a co do­pie­ro pisać o tym.

Od sa­me­go po­cząt­ku, śniąc, czu­łam nie­po­kój. Była noc. Obok mnie prze­cho­dzi­ła ko­bie­ta. Było ciem­no, le­d­wie ją wi­dzia­łam. Za­czę­łam za nią iść. Nie wiem dla­cze­go. Jakaś obca siła mnie pcha­ła. Ko­bie­ta oglą­da­ła się za sie­bie. Przy­śpie­szy­ła kroku. Za­czę­łam mimo woli biec w jej stro­nę. Chwy­ci­łam ją za nad­gar­stek. Szar­pa­ła się, krzy­cza­ła. Za­czę­łam pró­bo­wać ją roz­bie­rać. Za­tka­łam jej usta ręką. Wtedy nagle się obu­dzi­łam.

Byłam cała zlana potem. Słoń­ce jesz­cze nie wze­szło. Tego dnia nie za­snę­łam po­now­nie.

 

***

 

W szko­le nie od­zy­wa­łam się do Ka­mi­li. Ona wi­dzia­ła, że coś się dzie­je ze mną nie tak. Po­de­szła do mnie i za­py­ta­ła, o co chodzi. Rzecz jasna nie mia­łam za­mia­ru ni­cze­go wy­ja­wiać. Po­dzię­ko­wa­łam jed­nak za miły gest.

– Jaki miły gest? – za­py­ta­ła zdzi­wio­na.

– Książ­ka o re­in­kar­na­cji i zna­cze­niu snów. Dałaś mi ją praw­da? Zo­sta­wi­łaś w po­ko­ju?

Spoj­rza­ła na mnie zdzi­wio­na.

– Jaka książ­ka?

Nie tłu­ma­czy­łam dalej. Za­sła­błam. Za­krę­ci­ło mi się w gło­wie i mu­sia­łam usiąść na mo­ment.

Nie chcia­łam pró­bo­wać się do­my­ślać, co to wszyst­ko zna­czy.

 

***

 

Coraz czę­ściej kie­ro­wa­łam się w miej­sca ze snów. Po­now­nie, mia­łam wie­lo­krot­ne deja vu. Jakby ze­wnętrz­na siła pcha­ła mnie w okre­ślo­ne miej­sca.

Spe­cjal­nie z tego po­wo­du wra­ca­łam za każ­dym razem przed zmro­kiem. Nawet kilka go­dzin wcze­śniej, na wszel­ki wy­pa­dek. Nie chcia­łam, by po­wtó­rzy­ło się tamto zda­rze­nie. Nie chcia­łam, by ta ze­wnętrz­na siła, pchnę­ła mnie do tego.

 

***

 

Ko­lej­ny sen. Tym razem był dzień. Krą­ży­łam bez celu. Byłam na cał­ko­wi­tym od­lu­dziu. Czu­łam strasz­li­wy smu­tek i nie­po­kój. W ręku trzy­mam pi­sto­let. Po co mi on?

A gdy­bym przy­ło­ży­ła go sobie do ust? Obu­dzę się?

Ła­du­ję go. Pcha mnie do tego ze­wnętrz­na siła. Już na­ci­skam spust. Sły­szę krzyk mło­dej dziew­czy­ny.

W ostat­niej chwi­li budzę się. Nie zdą­ży­łam strze­lić we śnie.

 

***

 

Na jawie ta­jem­na siła nie prze­sta­ła kie­ro­wać mnie w miej­sca ze snów. Do głowy przy­szedł mi ko­lej­ny po­mysł.

Prze­czy­ta­łam opo­wia­da­nie, które zo­ba­czy­łam w po­ko­ju ojca. „Po stycz­nej”. Czyż­by ze mną było po­dob­nie? Czyż­by los pchał mnie w od­po­wied­nie miej­sca i kazał…

Mam do­koń­czyć to, co za­czę­ło się we śnie?

Dla­cze­go mia­ła­bym tego nie zro­bić? Skoro re­in­kar­na­cja ist­nie­je i śmierć nie jest koń­cem wszyst­kie­go?…

Zna­la­złam się w tym samym miej­scu, w któ­rym we śnie trzy­ma­łam pi­sto­let. Nie wiem, co się stało z bro­nią ojca. A jeśli dalej jest w domu?

Ta myśl je­dy­nie prze­le­cia­ła mi przez głowę. Po­my­śla­łam o matce. Zwłasz­cza o sło­wach o losie czło­wie­ka po śmier­ci. Ja w to nie wie­rzy­łam, ale gdy po­my­śla­łam, że skoro wie­rzy w to matka… „Co z ojcem?” Py­ta­nie po­win­no brzmieć: „Co ze mną?”

A potem po­my­śla­łam o Ka­mi­li i sło­wach o “so­ju­szu je­dy­na­czek”. Nie miała ni­ko­go poza mną.

Nie, co­kol­wiek ma się oka­zać, nie zro­bię tego.

 

***

 

Ko­lej­ny sen. Tym razem wy­da­rzy­ła się rzecz jesz­cze bar­dziej nad­zwy­czaj­na niż co­kol­wiek do tej pory. Po­now­nie szłam po mie­ście, pełna smut­ku i nie­po­ko­ju. Nagle widzę samą sie­bie. Nie w lu­strze – po pro­stu sto­ją­cą kil­ka­na­ście me­trów ode mnie.

Osoba wy­glą­da­ją­ca iden­tycz­nie jak ja za­czy­na biec w moją stro­nę. Ja ucie­kam. Wbrew wła­snej woli.

Wtedy się budzę.

 

***

 

Po­sta­no­wi­łam wresz­cie opo­wie­dzieć Ka­mi­li o tych wszyst­kich snach. Nie li­czy­łam na żadną rze­czo­wą radę, po pro­stu chcia­łam się komuś wy­ża­lić. Nie zdą­ży­łam jed­nak dojść nawet do po­ło­wy wła­snej hi­sto­rii, gdy prze­ra­żo­na Ka­mi­la mi prze­rwa­ła. Naj­dziw­niej­szy był jej szok na in­for­ma­cje po­zor­nie try­wial­ną

– Cze­kaj, cze­kaj, cze­kaj… – po­wie­dzia­ła. – Mó­wisz, że śniło ci się, jak moja mama trzy­ma­ła za rękę Mu­rzy­na.

Nieco mnie jej re­ak­cja roz­ba­wi­ła i wy­stra­szy­ła. Skoro obu­rzy­ła ją ta in­for­ma­cja, to jak za­re­agu­je na sen o pró­bie sa­mo­bój­stwa i o tej ko­bie­cie?…

– Tak – od­par­łam zdzi­wio­na.

– A jak ten ktoś wy­glą­dał?

– No nie wiem, oprócz tego, że był czar­ny. No, wy­so­ki i szczu­pły. Nawet bar­dzo chudy. Nie był cał­ko­wi­cie czar­ny, był Mu­la­tem. Łysy nie był, tylko miał krę­co­ne krót­kie włosy, oczy­wi­ście czar­ne. A w ogóle, po co o to py­tasz?

– A sły­sza­łaś kie­dy­kol­wiek, że zanim się uro­dzi­łam, moja mama miała czar­no­skó­re­go chło­pa­ka?

Sta­nę­łam w osłu­pie­niu.

– Żar­tu­jesz sobie? – po­wie­dzia­łam.

– Po­słu­chaj, jakie jest praw­do­po­do­bień­stwo, że ot tak po pro­stu tra­fi­łaś? Zro­zum to, wi­dzia­łaś ocza­mi snu prze­szłość.

– Daj spo­kój – rze­kłam, mach­nąw­szy ręką.

W tam­tym mo­men­cie zre­zy­gno­wa­łam z opo­wia­da­nia resz­ty hi­sto­rii. Uda­wa­łam, że cał­ko­wi­cie nie wie­rzę w wy­ja­śnie­nia Ka­mi­li i uzna­ję je za na­cią­ga­ne i pa­ra­no­icz­ne.

Cał­ko­wi­cie porzuciłam pomysł „do­kań­cza­nia” na jawie tego, co “los” rze­ko­mo pod­su­wał mi w snach. Nie mia­łam czego do­kań­czać. To nie był rów­no­le­gły świat. Los mnie do­ni­kąd nie pchał.

W tych snach wi­dzia­łam, nie wła­sną przy­szłość, lecz cudzą hi­sto­rię.

 

***

 

Pew­ne­go dnia przy­po­mnia­łam sobie ta­jem­ni­czą wi­zy­tę ko­bie­ty w czer­ni, o któ­rej matka tak bar­dzo nie chcia­ła opo­wia­dać. Zda­łam sobie spra­wę, że kogoś przy­po­mi­na­ła mi nie tylko jej córka, ale także sama ko­bie­ta.

Wir ele­men­tów tej ukła­dan­ki krą­żył w mojej gło­wie, lecz nawet na mo­ment nie dało się ich uło­żyć w ca­łość. A prze­cież nie było to takie trud­ne. Po pro­stu bałam się jej roz­wią­za­nia.

Idąc po raz ko­lej­ny drogą snu, tra­fi­łam do miej­sca, w któ­rym pra­co­wał mój oj­ciec. To mu­siał być przy­pa­dek.

Po­sta­no­wi­łam wresz­cie za­py­tać matkę, kim była ta ko­bie­ta. Ona dalej od­ma­wia­ła udzie­le­nia od­po­wie­dzi. Po­zo­stał mi więc tylko jeden je­dy­ny, ostat­ni spo­sób na to, by zmu­sić ją do wy­ja­wie­nia praw­dy. Gdyby nie za­dzia­ła­ło nawet to, to chyba na dobre da­ła­bym sobie spo­kój.

– Czy ona miała zwią­zek z tatą? – zapytałam.

Matka otwar­ła usta z szoku i nagle usia­dła w fo­te­lu.

– Skąd o tym wiesz? – powiedziała.

– Nie wiem. Ale czy na­praw­dę są­dzi­łaś, że się nie do­my­ślę? Roz­pad wa­sze­go mał­żeń­stwa, jego dłu­gie wy­pa­dy, po­wro­ty późną nocą… I nagle przy­cho­dzi ona. Z tą dziew­czyn­ką.

Matka spusz­cza głowę. Parę łez leci po jej po­licz­ku.

– Co ona mó­wi­ła? – za­py­ta­łam.

– Nic ta­kie­go. Przy­szła tylko po­wie­dzieć, że znała mo­je­go męża. Ponoć przy­cho­dził do niej. Śle­dził ją. Za­cze­piał. Mówił, że jest „ko­bie­tą jego ma­rzeń”. Po­da­wał swój adres. Ponoć ka­za­ła mu odejść i wtedy… Jak to mó­wi­ła, prze­rwa­ła, roz­pła­ka­ła się i ode­szła. Nie wiem, po co mi to mó­wi­ła. Chyba chcia­ła, bym wie­dzia­ła, że w ostat­nich dniach Pio­trek osza­lał i że co­kol­wiek zro­bił, nie było jego winą, bo nie miał nad tym kon­tro­li. Ale tak do końca sama nie wiem.

„Za­cze­piał ją”, „śle­dził”… Usły­szaw­szy te słowa, nagle zda­łam sobie z wszyst­kie­go spra­wę. Zro­zu­mia­łam, dokąd pcha­ły mnie wi­dze­nia ze snu. Miej­sce pracy ojca? Zro­zu­mia­łam także do­sko­na­le, kogo tak na­praw­dę przy­po­mi­na­ła twarz ko­bie­ty w czer­ni. Zro­zu­mia­łam, gdzie ją zo­ba­czy­łam. Roz­pła­ka­ła się? A córka? Jej kil­ku­let­nia córka ze wszyst­kich moż­li­wych ludzi przy­po­mi­na­ła aku­rat mnie? Tak, moje sny były wi­dze­niem prze­szło­ści. Szar­pa­łam swoją „ko­bie­tę ma­rzeń”, a potem ce­lo­wa­łam do sie­bie z pi­sto­le­tu. Pró­bo­wa­łam strze­lić sobie w głowę, tak samo jak…

– Iguś, co ci jest? – za­py­ta­ła zmar­twio­na matka, pa­trząc, jak się czer­wie­nię.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­łam, po czym szyb­ko wy­bie­głam do to­a­le­ty. Gdy na dobre do­tar­ła do mnie ta od­ra­ża­ją­ca kon­klu­zja, zwy­mio­to­wa­łam.

Klę­cząc przed se­de­sem z po­chy­lo­ną głową, za­sta­na­wia­łam się, co po­win­nam z tym wszyst­kim zro­bić. Czy wy­ja­wić matce, jaka jest praw­da? Prze­cież to ją jesz­cze bar­dziej za­ła­mie. Zresz­tą, jak by mi uwie­rzy­ła? W mi­stycz­ne sny ra­czej by nie dała wiary.

Bo ona sama ra­czej się nie do­my­śla. A jeśli wie, ale nie chcia­ła mi po­wie­dzieć, bym sama się nie za­ła­ma­ła? Dla­cze­go tamta ko­bie­ta mia­ła­by jej nie po­wie­dzieć? W ostat­niej chwi­li roz­pła­ka­ła się i ode­szła. Może z po­cząt­ku chcia­ła wy­ja­wić praw­dę, kim był mąż mamy, dać na­ucz­kę cho­ciaż naj­bliż­szym opraw­cy, który zdą­żył uciec przed spra­wie­dli­wo­ścią, ale w ostat­niej chwi­li zro­zu­mia­ła, że by to zła­ma­ło serce oso­bie ko­niec koń­ców cał­ko­wi­cie nie­win­nej?

Nie wie­dzia­łam, jaka jest praw­da, i nie chcia­łam wra­cać do tego my­śla­mi.

 

***

 

Mi­nę­ło pół roku od mo­men­tu, w któ­rym zro­zu­mia­łam, co mogło się wy­da­rzyć. Ni­ko­mu nie wy­ja­wi­łam, do ja­kie­go do­szłam wnio­sku. Tak czę­sto czu­łam się strasz­nie. Tylko przy­jaźń z Ka­mi­lą i tro­ska o matkę jakoś uła­twia­ły mi wy­trzy­ma­nie tego wszyst­kie­go.

Spo­tka­łam tamtą ko­bie­tę tylko raz. Była na placu zabaw z córką. Ona chyba też mnie roz­po­zna­ła, lecz omi­ja­ła mnie wzro­kiem, czemu zresz­tą się nie dziwę. Chcia­łam tylko po­dejść do niej i choć chwi­lę po­roz­ma­wiać. Oczy­wi­ście, było to nie na miej­scu, ale to mogła być je­dy­na taka oka­zja. Uśmiech­nę­łam się w jej stro­nę i po­de­szłam do jej córki. Uda­wa­łam, że po pro­stu ot tak pa­trzę na uro­cze za­baw­ne dziec­ko, tak jak wiele dziew­czyn zresz­tą by zro­bi­ło. Ko­bie­ta chyba nie miała nic prze­ciw­ko temu, bym po pro­stu chwi­lę się po­uśmie­cha­ła w stro­nę jej có­recz­ki, bo zresz­tą sama obdarowała nas życzliwym wyrazem twarzy.

Gdy widziałam tę radośnie bawiącą się uroczą istotkę, przez moją głowę przeleciała jedna z najbardziej odrażających i, zaskakująco, jednocześnie najbardziej podnoszących na duchu myśli.

– Dobrze, że jesteś – mruknęłam cicho i nieśmiało.

Pró­bo­wa­łam się po­wstrzy­mać przed po­wie­dze­niem tego, co chcia­łam po­wie­dzieć, jed­nak po­now­nie – mogła być to ostat­nia szan­sa, a nie chcia­łam, by dziew­czyn­ka umar­ła, nie dowiedziawszy się o tym wszystkim.

– Wiesz – za­czę­łam mówić cicho. – Jasne, pew­nie i tak tego nie zro­zu­miesz, a nawet jeśli zro­zu­miesz, to za­po­mnisz. Nie wiem, co masz zro­bić z tą in­for­ma­cją, ale na­praw­dę chcę, żebyś to wie­dzia­ła. Otóż jest bar­dzo duża szan­sa, że je­ste­śmy ze sobą spo­krew­nio­ne. Miło cię było po­znać.

Po­da­łam jej rękę. Dziew­czyn­ka uści­snę­ła ją i rozradowała się. Nagle przy­tu­li­ła mnie. Ko­bie­ta wi­dzia­ła to i ro­ze­śmia­ła się w moją stro­nę. Po chwi­li za­wo­ła­ła córkę po imie­niu i po­wie­dzia­ła, by nie przy­tu­la­ła ludzi bez py­ta­nia.

– Nie ma pro­ble­mu – rze­kłam i po­że­gna­łam się ze szcze­rym uśmie­chem.

 

***

 

Mi­nę­ło kilka ty­go­dni. Spa­ce­ro­wa­łam. Był jasny je­sien­ny po­ra­nek. Po ja­kimś cza­sie zdaję sobie spra­wę, że idę drogą ze snu. Mimo woli za­czę­łam kie­ro­wać się w znaną mi stro­nę. Po chwi­li zna­la­złam się na nie­mal­że pust­ko­wiu. W pew­nym mo­men­cie uj­rza­łam zna­jo­mą twarz. Był to dość brzyd­ki bro­da­ty męż­czy­zna z mocno krę­co­ny­mi wło­sa­mi, nie­mal cał­ko­wi­cie po­kry­ty bru­dem. Spoj­rzał na mnie wy­stra­szo­ny. Za­czę­łam iść w jego stro­nę.

Męż­czy­zna za­czął przede mną ucie­kać. Ja za nim po­bie­głam.

Na mo­ment go zgu­bi­łam. Znik­nął za jed­nym z wielu opusz­czo­nych wa­lą­cych się bu­dyn­ków w tam­tych stro­nach. Pa­trza­łam przez chwi­lę wokół.

Nie wie­dzia­łam, dla­cze­go go śle­dzę. Coś mi ka­za­ło to robić.

W końcu do­strze­głam go sto­ją­ce­go we­wnątrz owego opusz­czo­ne­go bu­dyn­ku. Wy­cią­gnął pi­sto­let. Za­czął ce­lo­wać sobie w twarz.

– Nie!!! – krzyk­nę­łam, wy­cią­ga­jąc w jego stro­nę ręce.

Męż­czy­zna spoj­rzał na mnie wście­kły.

– Czego chcesz, ty głu­pia kurwo? – krzy­czał, le­d­wie po­wstrzy­mu­jąc się od pła­czu. – O chuj ci cho­dzi, ty po­je­ba­na suko?!

– Nie rób tego, bła­gam…

– Dla­cze­go?! – krzyk­nął, prze­staw­szy ce­lo­wać we wła­sną twarz, lecz cały czas trzy­ma­jąc pi­sto­let. Całe szczę­ście kie­ro­wał lufę w pod­ło­gę.

– Jak to dla­cze­go? Prze­cież życie jest tylko jedno!

Wy­po­wie­dzia­łam te słowa cał­ko­wi­cie nie­świa­do­ma tego, że nie do końca uwa­żam to za praw­dę.

– Tak? A na chuj mi takie życie!?

Tu z jego oczu spły­nę­ło kilka łez.

– No, na chuj mi takie życie?

– Słu­chaj, wiem, że nie mo­żesz sobie wy­ba­czyć – mó­wi­łam, po­wo­li łą­cząc ze sobą wszyst­kie fakty.

– Tak, a co ty mo­żesz wie­dzieć, pier­do­lo­na szcze­nia­ro?

– Wiem, że skrzyw­dzi­łeś ko­bie­tę. I to w naj­gor­szy moż­li­wy spo­sób.

Na dobrą spra­wę do tej pory po­dzi­wiam się za to, że po­wie­dzia­łam tak ostre słowa po­tę­pie­nia praw­do­po­dob­nie nie­zrów­no­wa­żo­ne­mu męż­czyź­nie trzy­ma­ją­ce­mu broń palną.

– Jak ty…? – mówił, nie do­wie­rza­jąc. – Skąd…

– To teraz nie­waż­ne. Wiem, znam twoje uczu­cie. Wiem, jak wiel­kie czu­jesz wy­rzu­ty su­mie­nia. Ale wierz mi, nie ma czynu tak złego, że nie może wy­nik­nąć z niego żadne dobro. Jeśli tylko bę­dziesz chciał, bę­dziesz mógł wszyst­ko na­pra­wić.

– Jakie dobro? Co niby z tego wy­pły­nę­ło?

– Nie do­wiesz się, jeśli zro­bisz to, co chcesz zro­bić.

– Dla­cze­go mam tego nie zro­bić?

Tu na dobre się roz­pła­kał.

– Nie mam dla kogo żyć. Nie kocha mnie nikt. Nikt nigdy nie ko­chał. Spójrz na mnie. Jak można ko­chać kogoś ta­kie­go?!

– Masz dla kogo żyć.

– Dla kogo? – po­wie­dział, choć naj­pew­niej wcale nie ocze­ki­wał od­po­wie­dzi.

– A co z twoją córką?

– Jaką córką?

Wes­tchnę­łam głę­bo­ko.

– A więc nie wiesz?

– O kim?

Chwy­ci­łam się za klat­kę pier­sio­wą.

– Słu­chaj! – krzyk­nął.

Tu za­czął wy­ma­chi­wać nie­ostroż­nie pi­sto­le­tem.

– Nie wiem, skąd ty o tym wszyst­kim wiesz, ale… Kurwa, skąd ty mia­ła­byś to niby wie­dzieć? Kto ci po­wie­dział? Ona komuś po­wie­dzia­ła, praw­da? Ale dla­cze­go aku­rat tobie?

– Przy­znaj się do winy i zgłoś się na po­li­cję. Tylko tak mo­żesz to na­pra­wić. Śmierć ni­cze­go nie zmie­ni. Zło, które spo­wo­do­wa­łeś, dalej bę­dzie ist­nia­ło. Ale nie po­wsta­nie już żadne dobro, które był­byś w sta­nie stwo­rzyć. Pro­szę, odłóż tę broń.

Nagle męż­czy­zna za­sło­nił oczy; po­la­ły się z nich łzy. Kuc­nął na pod­ło­dze, odło­żyw­szy pi­sto­let obok.

Wzię­łam broń do ręki i roz­ła­do­wa­łam ją.

– Przy­rzek­niesz mi? – za­py­ta­łam.

– Je­steś anio­łem? – rzu­cił nagle.

– Może – od­par­łam żar­to­bli­wie, jed­nak ze śmier­tel­nie po­waż­nym wyrazem twarzy.

Nie wie­dząc, co mam do­kład­nie zro­bić (dzwo­nić na po­li­cję i opo­wia­dać o ob­ja­wie­niach w snach na temat zbrod­ni tego czło­wie­ka ra­czej nie było warto, a nie wia­do­mo, czy czło­wiek ten na miej­scu przy­znał­by się do winy, o zo­sta­wia­niu go zaś sa­me­go nie było mowy), za­dzwo­ni­łam do mamy o pomoc. Opo­wie­dzia­łam jej wszyst­ko. Nie za bar­dzo była w sta­nie wszyst­ko zro­zu­mieć i we wszyst­ko uwie­rzyć, ale osta­tecz­nie ka­za­ła mi po­wie­dzieć, gdzie je­stem. Ona miała przy­je­chać, a mnie ka­za­ła za­dzwo­nić w tym cza­sie po służ­by. Tak też zro­bi­łam.

Męż­czy­zna sie­dział przez cały ten czas za­ła­ma­ny na pod­ło­dze.

– Na razie wezmą mnie tylko za nie­le­gal­ne po­sia­da­nie broni – rzekł. – Nie wiem, czy będę miał od­wa­gę o wszyst­kim im po­wie­dzieć. Wiesz… Jak wró­cisz do Boga i po­wiesz, że speł­ni­łaś misję, po­proś go, by wy­ba­czył moje winy.

Nie wie­dząc, czy męż­czy­zna mówi na po­waż­nie, uśmiech­nę­łam się i po­wie­dzia­łam:

– Nie ma pro­ble­mu.

– Dzię­ku­ję ci za wszyst­ko – rzekł, pa­trząc na pod­ło­gę, gar­biąc się i ma­su­jąc po­ty­li­cę.

Zro­zu­mia­łam, że strasz­li­wa kon­klu­zja nie była praw­dzi­wa. Zro­zu­mia­łam wszyst­ko, zwłasz­cza isto­tę znaj­du­ją­cej się w po­ko­ju ojca książ­ki o zna­cze­niu snów. Jego wy­pa­dy nie wia­do­mo dokąd w środ­ku dnia. Mowa o ko­bie­cie w czer­ni, bę­dą­cej „ko­bie­tą jego ma­rzeń”. Tak przy­naj­mniej po­wie­dzia­ła matka. Tak na­praw­dę twier­dził, że jest „ko­bie­tą z jego snów”, nie ma­rzeń. A dla­cze­go się za­strze­lił? On do­szedł do tego sa­me­go wnio­sku co ja z po­cząt­ku. Też czy­tał o re­in­kar­na­cji. Ale on nie miał ko­cha­ją­cej matki, ani tak bli­skiej przy­ja­ciół­ki.

O dziwo matka zja­wi­ła się wcze­śniej.

Uj­rzaw­szy ku­dła­te­go bro­da­te­go męż­czy­znę, otwo­rzy­ła usta ze zdu­mie­nia. Pod­cho­dzi­ła doń po­wo­li, przy­glą­da­jąc się uważ­nie.

– Ania – po­wie­dział męż­czy­zna.

– Mój Boże – krzyk­nę­ła matka. Ani razu nawet na mnie nie spoj­rza­ła. Łzy po­le­cia­ły jej z oczu. – To nie mo­żesz być ty. Jak byś niby miał…?

– Ktoś powie, o co cho­dzi?! – krzyk­nę­łam nie­mal wy­stra­szo­na.

– Paweł – po­wie­dzia­ła le­d­wie zro­zu­mia­łym pół­szep­tem matka.

Wtem roz­legł się głos ja­dą­cych sa­mo­cho­dów.

 

 

 



 

 

 

 

Dzie­sięć lat póź­niej

 

Na roz­mo­wy do wię­zie­nia przy­by­ła dziew­czy­na o kru­czo­czar­nych wło­sach. Była prze­pięk­na. Paweł spoj­rzał na nią przerażony.f Usia­dła przy szy­bie i się­gnę­ła po słu­chaw­kę.

– Tak bar­dzo cię prze­pra­szam. Prze­pra­szam cię za wszyst­ko.

– Nie mnie – od­par­ła dziew­czy­na. – Aku­rat mnie nie masz za co prze­pra­szać.

Zer­k­nę­ła do tyłu. W ich stro­nę szła jej matka.