Wachta pana Willoughby’ego

Lo­do­wa­ty wi­cher na­dy­mał żagle i świsz­czał mię­dzy ta­kie­lun­kiem w takt nie­zna­nej ni­ko­mu uwer­tu­ry. Wtó­ro­wa­ły mu ba­so­we jęki desek te­ko­we­go ka­dłu­ba. Płaszcz ster­ni­ka Tho­ma­sa Wil­lo­ugh­by’ego sza­mo­tał się z wia­trem, bez­sku­tecz­nie pró­bu­jąc za­pew­nić mu choć odro­bi­nę ochro­ny przed noc­nym chło­dem i wszech­obec­ną wil­go­cią. Pry­ska­ją­ce na po­kład fale mie­sza­ły się z rzę­si­stym desz­czem i prze­mie­nia­ły odzie­nie Wil­lo­ugh­by’ego w na­są­czo­ną gąbkę. Trzy­ma­ne na kole ste­ro­wym ręce tak mu zaś zgra­bia­ły, że nie miał pew­no­ści, czy otwo­rzą się, gdy wyda im takie po­le­ce­nie.

– Par­szy­wy wie­lo­ryb – za­klął pod nosem. – Mu­siał po­ka­zać się aku­rat teraz.

Sta­tek wie­lo­ryb­ni­czy Ody­se­usz pły­wał po mo­rzach po­łu­dnio­wych od wielu ty­go­dni. Była to udana wy­pra­wa, a ła­dow­nia na mięso i zbior­ni­ki z wie­lo­ry­bim ole­jem były już pra­wie pełne. Jed­nak ich nowa kom­pa­nia, która kilka lat temu wy­ku­pi­ła in­te­res braci Wel­le­rów, miała tylko jedno motto – nie­mal pełny sta­tek, to wciąż nieco pusty sta­tek.

Za­le­d­wie pół dnia po tym, jak ka­pi­tan Bar­na­by w końcu ugiął się pod pre­sją zmę­czo­nej za­ło­gi i na­ka­zał im za­wró­cić do bazy w Otago, tuż za ster­bur­tą po­ja­wił się ogrom­nych roz­mia­rów ka­sza­lot. Wy­sko­czył z wody wprost na oczach ka­pi­ta­na, jakby rzu­cał mu wy­zwa­nie. A szy­per ani my­ślał je zi­gno­ro­wać.

– Stary, chci­wy cap – wy­mam­ro­tał z go­ry­czą Wil­lo­ugh­by i po­now­nie za­krę­cił ste­rem, gdy lina łą­czą­ca sta­tek z wra­żo­nym w ciało wa­le­nia har­pu­nem na­pię­ła się zbyt mocno.

Po­dą­ża­li za be­stią już od kilku go­dzin, lecz ta nie zdra­dza­ła naj­mniej­szych oznak zmę­cze­nia po­go­nią. Co chwi­lę zmie­nia­ła kie­ru­nek, nur­ko­wa­ła i wy­strze­li­wa­ła po­now­nie na po­wierzch­nię. Ster­nik nawet na se­kun­dę nie mógł stra­cić kon­cen­tra­cji. W trak­cie swo­jej tu­łacz­ki po an­tark­tycz­nych wo­dach, na po­łu­dnie od ro­dzi­mej Nowej Ze­lan­dii, Ody­se­usz utra­cił już dwie z czte­rech łodzi po­ści­go­wych. Jedna z nich za­bra­ła ze sobą na dno sze­ściu męż­czyzn. Kilku ko­lej­nych le­ża­ło pod po­kła­dem, wal­cząc z tą czy inną za­ra­zą, nie­zdol­nych do wy­ko­ny­wa­nia obo­wiąz­ków. Za­ło­ga była więc mocno uszczu­plo­na, a wach­ta Wil­lo­ugh­by’ego zo­sta­ła wy­dłu­żo­na do ośmiu go­dzin. Na po­kła­dzie wraz z nim po­zo­stał je­dy­nie for­top­man, bos­man pil­nu­ją­cy liny, dwóch ludzi ob­słu­gu­ją­cych żagle oraz maj­tek, wy­le­wa­ją­cy za burtę gro­ma­dzą­cą się wodę.

Przed kil­ko­ma mi­nu­ta­mi wpły­nę­li na pły­ci­znę roz­cią­ga­ją­cą się wokół wyspy Ma­cqu­arie’go. Pil­nu­ją­cy uwię­zi wie­lo­ry­ba pan Per­kins dał znak, że lina na­resz­cie się zlu­zo­wa­ła. Ol­brzym na­bie­rał sił przed ko­lej­ną próbą wy­rwa­nia się swoim prze­śla­dow­com. Było jed­nak za wcze­śnie, by wy­sy­łać za nim dru­ży­ny w ło­dziach. Miał w sobie jesz­cze sporo życia. Gdyby teraz zbli­ży­li się do niego har­pun­ni­cy, na­tych­miast wy­rwał­by do przo­du, cią­gnąc za sobą Ody­se­usza i zo­sta­wia­jąc więk­szość za­ło­gi na łasce morza.

 

Mieli przed sobą ja­kieś dwie, może trzy go­dzi­ny spo­ko­ju, nim zma­ga­nia roz­pocz­ną się po­now­nie. Per­kins zwol­nił ko­twi­cę, a Wil­lo­ugh­by za­blo­ko­wał koło ste­ro­we i po­le­cił ma­ry­na­rzom ścią­gnąć żagle.

Pod­szedł do ster­bur­ty i wpa­trzył się po­nu­rym wzro­kiem w spię­trzo­ny, bu­rzo­wy ocean. Ko­niec liny łą­czą­cej Ody­se­usza z wie­lo­ry­bem nik­nął w gra­na­to­wo-bia­łej to­pie­li. Tuż obok maj­tek O'Re­il­ly wy­le­wał za­war­tość ko­lej­ne­go kubła w ude­rza­ją­ce o ka­dłub spie­nio­ne wody. Gdy strze­py­wał z wia­dra ostat­nie kro­ple, młody chło­pak nagle za­marł, wpa­tru­jąc się w ciem­ną toń po­ni­żej. Trwał tak przez kilka chwil, po czym pod­eks­cy­to­wa­nym szep­tem zwró­cił się do ster­ni­ka:

– Pro­szę spoj­rzeć, panie Wil­lo­ugh­by, biały lam­part mor­ski!

Była to pierw­sza w życiu wpra­wa O’Re­il­ly’ego. Za­cią­gnął się na­tych­miast po ukoń­cze­niu szko­ły. “Chcę być praw­dzi­wym ma­ry­na­rzem, jak mój oj­ciec!” – mówił. Praw­da była jed­nak taka, że rudy, pie­go­wa­ty Ir­land­czyk miał dwie lewe ręce do wszyst­kie­go, co miało zwią­zek z że­glu­gą. Po­zo­sta­ło mu je­dy­nie po­ma­ga­nie w kuch­ni i zmy­wa­nie po­kła­du. Wil­lo­ugh­by wąt­pił, by maj­tek wy­pły­nął kie­dyś z nimi po­now­nie. Chło­pak, zdaje się, był tego faktu kom­plet­nie nie­świa­do­my, a jego cią­gły za­chwyt nad rze­cza­mi, które sta­no­wi­ły no­wość je­dy­nie dla szczu­ra lą­do­we­go, nie­zmier­nie fru­stro­wał za­ło­gę. Jed­nak coś w gło­sie mło­dzień­ca spra­wi­ło, że ster­nik mi­mo­wol­nie po­dą­żył wzro­kiem za spoj­rze­niem majt­ka.

Rze­czy­wi­ście, w mroku wy­pa­trzył jakiś kształt, któ­re­go śnież­na biel od­bi­ja­ła co chwi­lę świa­tło ko­ły­szą­cych się na bur­cie la­tar­ni.

– Wi­dzia­łem chyba płe­twę – rzekł wresz­cie Wil­lo­ugh­by w za­du­mie. – Ale co to było… Trud­no po­wie­dzieć chłop­cze. Zresz­tą lam­part al­bi­nos to bujda. Pły­wam od szes­na­ste­go roku życia. Bę­dzie już dwa­dzie­ścia lat i ani ja, ani nikt z załóg, któ­rych byłem człon­kiem, nigdy go nie wi­dział. A nawet, jeśli takie stwo­rze­nie ist­nie­je, to wąt­pię, żeby było zwia­stu­nem nie­szczę­ścia, jak ma­wia­ją nie­któ­rzy.

Ster­nik skrzy­wił się, pró­bu­jąc doj­rzeć w ciem­no­ści ja­kieś szcze­gó­ły. Nagle jego oczy otwo­rzy­ły się sze­ro­ko, w wy­ra­zie prze­ra­że­nia.

– To nie żadna foka, tylko czło­wiek! Panie Per­kins, czło­wiek za burtą! – krzyk­nął.

– Czło­wiek za burtą! – po­wtó­rzył po­tęż­nie zbu­do­wa­ny Jo­shua Per­kins, znacz­nie do­no­śniej­szym gło­sem.

Okrzyk jesz­cze nie prze­brzmiał, gdy czar­no­skó­ry bos­man rzu­cił linę w kie­run­ku uno­szą­cej się na wo­dzie po­sta­ci. Udało im się do­strzec jakiś ruch, lecz lina po­zo­sta­wa­ła luźna.

– O’Re­il­ly, lampa! – roz­ka­zał Wil­lo­ugh­by, prze­krzy­ku­jąc dud­nią­cy o po­kład deszcz, po czym za­czął zdej­mo­wać płaszcz.

– Zbyt nie­bez­piecz­nie! – pró­bo­wał za­trzy­mać go Per­kins. Jego cięż­ki, ka­ra­ib­ski ak­cent spra­wiał, że w pa­nu­ją­cym ha­ła­sie trud­no było go zro­zu­mieć, jed­nak wy­cią­gnię­ta przed sie­bie dłoń do­sta­tecz­nie ob­ja­śnia­ła in­ten­cje bos­ma­na. – Skoń­czy pan w ku­frze Davy’ego Jo­ne­sa.

– Nie, jeśli bę­dziesz do­brze trzy­mał linę – od­parł krót­ko ster­nik, wcią­ga­jąc drugi ko­niec sznu­ra po­now­nie na po­kład. Wie­dział, że to co zaraz uczy­ni jest skraj­nie ry­zy­kow­ne. Być może nawet głu­pie. Ale Tho­mas Wil­lo­ugh­by ponad wszyst­ko w swoim życiu ko­chał przy­go­dę. To uczu­cie, gdy ocie­rasz się o śmierć, by zaraz uciec z jej objęć i za­śmiać się w twarz. Nie­bez­pie­czeń­stwo było dla niego przy­pra­wą, bez któ­rej życie tra­ci­ło cały smak.

Gdy koń­czył wią­zać uprząż wokół ramion, po­ja­wił się maj­tek z lampą.

– Do­brze, chłop­cze – po­chwa­lił Wil­lo­ugh­by. – Teraz łap za bosak i trzy­maj la­tar­nię naj­ni­żej jak bę­dziesz w sta­nie.

Za­wie­sił wątłe źró­dło świa­tła na wień­czą­cym drzew­ce haku, po­kle­pał O’Re­il­ly’ego po ra­mie­niu, po czym sko­czył w ciem­ność. Woda była prze­raź­li­wie zimna. Nawet do­świad­czo­ny ster­nik nie spo­dzie­wał się ta­kie­go szoku tem­pe­ra­tu­ro­we­go. Serce Wil­lo­ugh­by’ego na chwi­lę przy­sta­nę­ło, a jego człon­ki na­tych­miast za­czę­ły drę­twieć.

Udało mu się jed­nak wy­nu­rzyć i za­czerp­nąć po­wie­trza. W od­le­gło­ści około dwóch me­trów do­strzegł uno­szą­cą się na wo­dzie śnież­no­bia­łą suk­nię, wy­raź­niej wi­docz­ną teraz dzię­ki la­tar­ni O’Re­il­ly’ego. Ster­nik wziął głę­bo­ki wdech i pod­pły­nął w tym kie­run­ku. Kilka mach­nięć rę­ko­ma póź­niej zna­lazł się przy to­ną­cej mło­dej ko­biecie. Do­tych­czas Tho­mas wi­dy­wał takie kru­che damy o aniel­skiej uro­dzie wy­łącz­nie na ob­ra­zach. I cza­sem w swo­ich snach. Twarz nie­zna­jo­mej na­bra­ła śmier­tel­nie bla­de­go od­cie­nia, przez co jesz­cze bar­dziej upodob­ni­ła się do wi­ze­run­ku ze sta­re­go por­tre­tu. Nie po­ru­szy­ła się, gdy Wil­lo­ugh­by spraw­dzał czy od­dy­cha, wy­czuł jed­nak de­li­kat­ny po­dmuch po­wie­trza. Pod fał­da­mi roz­ło­ży­stej sukni do­strzegł długą deskę, która uchro­ni­ła nie­przy­tom­ną dziew­czy­nę przed pój­ściem na dno. Ster­nik de­li­kat­nie roz­warł kur­czo­wo trzy­ma­ją­ce się drew­na palce ko­bie­ty i mocno objął ją ra­mio­na­mi w talii, przez co jego ukry­te pod brodą po­licz­ki za­pło­nę­ły z za­że­no­wa­nia. Dał znak Per­kin­so­wi, który na­piął po­tęż­ne mię­śnie i za­czął wcią­gać ich na po­kład. Wil­lo­ugh­by zdą­żył jesz­cze przyj­rzeć się ka­wał­ko­wi drew­na, który ura­to­wał dziś ludz­kie życie. Wy­ry­to na nim nazwę stat­ku, któ­re­go nie­gdyś był czę­ścią: Hra­bi­na Minto.

 

***

 

Z po­mo­cą Per­kin­sa i O’Re­il­ly’ego, cięż­ko dy­szą­cy ster­nik po­now­nie zna­lazł się na po­kła­dzie. Na­tych­miast po­słał majt­ka po do­dat­ko­we koce i suche odzie­nie, a dru­gie­mu z męż­czyzn po­le­cił przy­nieść z kam­bu­za roz­cień­czo­ny rum. Sam uło­żył prze­mo­czo­ną ko­bie­tę na zrzu­co­nym wcze­śniej płasz­czu i otu­lił ją cie­płym, choć wil­got­nym ma­te­ria­łem. Do­pie­ro teraz mógł przyj­rzeć się nie­zna­jo­mej uważ­niej. Dłu­gie złote włosy uło­ży­ły się krę­giem wokół jej twa­rzy. Nawet w ni­kłym świe­tle lamp po­kła­do­wych i przy­sło­nię­te­go chmu­ra­mi księ­ży­ca, wy­da­wa­ły się błysz­czeć ni­czym praw­dzi­wy szla­chet­ny kru­szec. Owal­na twarz, o wy­raź­nie za­ak­cen­to­wa­nych ry­sach no­si­ła ślady drob­nych sło­necz­nych opa­rzeń, jakby po raz pierw­szy od dawna prze­by­wa­ła długo pod gołym nie­bem. Drob­ny, lekko za­dar­ty pro­sty nos po­tę­go­wał wra­że­nie kru­cho­ści i de­li­kat­no­ści, a nie­wiel­kie linie w ką­ci­kach peł­nych ust su­ge­ro­wa­ły, że czę­sto się uśmie­cha­ła. Tho­mas przez dłuż­szą chwi­lę nie mógł ode­rwać wzro­ku od le­żą­cej po­sta­ci, po­dzi­wia­jąc ją ni­czym an­tycz­ną rzeź­bę ze zbio­rów Mu­zeum Bry­tyj­skie­go. Otrzą­snął się jed­nak i z wpra­wą do­świad­czo­ne­go że­gla­rza przy­stą­pił do dzia­ła­nia.

Uniósł dziew­czy­nę po­now­nie i po­spie­szył ku pro­wi­zo­rycz­ne­mu schro­nie­niu, jakie skon­stru­ował na rufie stat­ku, by móc osło­nić się przed desz­czem, pod­czas gdy wie­lo­ryb od­po­czy­wał. Na “luk­su­so­wą ka­ju­tę” ster­ni­ka skła­dał się je­dy­nie stary ża­giel, roz­pię­ty mię­dzy bur­ta­mi i opar­ty po­środ­ku o wci­śnię­ty mię­dzy deski bosak, oraz kilka dziu­ra­wych koców, lampa olej­na i mokry eg­zem­plarz “Oli­ve­ra Twi­sta” – nowej po­wie­ści zdo­by­wa­ją­ce­go ostat­nio dużą po­pu­lar­ność pana Dic­ken­sa.

Tho­mas naj­de­li­kat­niej jak po­tra­fił po­ło­żył ta­jem­ni­czą damę na trzesz­czą­cych de­skach po­kła­du i po­czął roz­kła­dać obok koce. One także zdą­ży­ły prze­siąk­nąć wil­go­cią, ale uznał, iż spraw­dzą się w roli izo­la­cji. Gdy prze­no­sił dziew­czy­nę na mięk­kie po­sła­nie, do­łą­czy­li do niego Per­kins i O’Re­il­ly.

– Bie­gnę po­wia­do­mić ka­pi­ta­na, panie Wil­lo­ugh­by! – oznaj­mił maj­tek, od­kła­da­jąc na bok ster­tę su­chych koców z gru­bej wełny.

Chło­pak już się od­wra­cał, gdy dłoń Jo­shuy Per­kin­sa za­mknę­ła mu ramię w że­la­znym uści­sku.

– Nie wolno, Mar­tin, nie po tym, co spo­tka­ło pana Ba­ileya. – Bos­man spoj­rzał po­ro­zu­mie­waw­czo w stro­nę Wil­lo­ugh­by’ego, a ten aż syk­nął, na samo wspo­mnie­nie zda­rze­nia.

– Co się stało panu Ba­iley­owi? – spy­tał za­nie­po­ko­jo­ny maj­tek.

– Jed­nej nocy, bos­man Ba­iley do­strzegł dwa wie­lo­ry­by, matkę i dziec­ko – po­spie­szył z wy­ja­śnie­niem Per­kins. – Do­sko­na­ła zdo­bycz. Więc co robi Ba­iley? Oczy­wi­ście bie­gnie czym prę­dzej obu­dzić ka­pi­ta­na Bar­na­by’ego. Pan ka­pi­tan nieco sobie po­fol­go­wał po­przed­nie­go wie­czo­ru, w to­wa­rzy­stwie dwóch bu­te­lek sher­ry. Wszy­scy wie­dzą, że ma go­rą­cy tem­pe­ra­ment. Tym­cza­sem Ba­iley za­czął walić pię­ścia­mi w drzwi jego kwa­te­ry, jak osza­la­ły… Pan Bar­na­by nie po­chwa­lił jego gor­li­wo­ści.

– Mało po­wie­dzia­ne – rzu­cił przez ramię Wil­lo­ugh­by, prze­le­wa­jąc grog do kubka. – Pobił bie­da­ka pustą bu­tel­ką do nie­przy­tom­no­ści. Trzech ma­ry­na­rzy mu­sia­ło od­cią­gać szy­pra, żeby go nie zabił. Tamci trzej też wy­le­cie­li z za­ło­gi. – Po krót­kiej pau­zie dodał: – Cie­ka­we z czego była ta bu­tel­ka, skoro nijak nie chcia­ła się roz­bić na jego pu­stej łe­pe­ty­nie?

– To naj­więk­sza ta­jem­ni­ca tej hi­sto­rii – od­parł z sze­ro­kim uśmie­chem bos­man.

– Więc co ro­bi­my? – wy­du­sił z sie­bie wy­raź­nie po­bla­dły O’Re­il­ly.

– Zaj­mie­my się pa­nien­ką, a rano złożę ra­port ka­pi­ta­no­wi – spo­koj­nym gło­sem od­po­wie­dział ster­nik. – Zresz­tą wąt­pię, by w tym mo­men­cie pan Bar­na­by mógł nam w czym­kol­wiek pomóc.

Per­kins spo­glą­dał na nową pa­sa­żer­kę ner­wo­wo, wy­raź­nie za­nie­po­ko­jo­ny.

– O co cho­dzi, Jo­shua? – za­py­tał Wil­lo­ugh­by, wi­dząc nie­tę­gą minę to­wa­rzy­sza.

– No cóż, wie pan do­sko­na­le, co mówią o ko­bie­cie na stat­ku. Przy­no­szą nie­szczę­ście. Zły omen. I jakim cudem przeżyła w tej wodzie? Dzieją się niedobre rzeczy, panie Willoughby.

– Więc co pro­po­nu­jesz? Mam ją wy­rzu­cić z po­wro­tem za burtę? – od­parł z iro­nią ster­nik. – To wszyst­ko bajki i prze­są­dy, Per­kins.

Bos­man mil­czał spe­szo­ny, lecz widać było, że ta spra­wa wciąż go gry­zie.

– Poza tym – kon­ty­nu­ował Wil­lo­ugh­by z psot­nym uśmie­chem – sta­ro­żyt­ni mó­wi­li, że pod­czas sztor­mu wy­star­czy wy­sta­wić nagą ko­bie­tę do wia­tru, by uci­szyć burzę. Pa­nien­ka może nam się jesz­cze przy­dać.

– Oby miał pan rację. – Jo­shua wy­da­wał się nie­prze­ko­na­ny, lecz bez dal­szych skarg przy­stą­pił do okry­wa­nia nie­zna­jo­mej ko­ca­mi.

Tho­mas po­chy­lił się nad od­dy­cha­ją­cą z tru­dem dziew­czy­ną, uniósł lekko jej głowę i przy­tknął kubek z gro­giem do wy­su­szo­nych przez mor­ską wodę warg. Więk­szość na­po­ju spły­nę­ła po kształt­nym pod­bród­ku, jed­nak mło­dej ko­bie­cie udało się prze­łknąć kilka łyków. Gdy cie­pło i przy­jem­na sło­dycz rumu ro­ze­szły się w jej ciele, za­koń­czo­ne dłu­gi­mi rzę­sa­mi po­wie­ki po­wo­li się unio­sły, od­sła­nia­jąc sza­ro­nie­bie­skie oczy. Po chwi­li ko­bie­tą szarp­nął ostry ka­szel, więc ster­nik prze­wró­cił ją nieco na bok.

– Ro­zu­mie mnie pa­nien­ka? – za­py­tał, wy­raź­nie i po­wo­li wy­po­wia­da­jąc każde słowo. – Sta­tek pa­nien­ki za­to­nął. Dry­fo­wa­łaś na morzu.

– Tak – od­po­wie­dzia­ła sła­bym gło­sem dziew­czy­na, gdy ka­szel ustał. – Dzię­ku­ję panu ser­decz­nie za ra­tu­nek. Niech bo­go­wie pana bło­go­sła­wią, panie…

– Wil­lo­ugh­by. Tho­mas Wil­lo­ugh­by – przed­sta­wił się ster­nik, po czym wska­zał na po­zo­sta­łych ma­ry­na­rzy. – A to pa­no­wie Per­kins i O’Re­il­ly.

– Panom rów­nież dzię­ku­ję! Nie wiem, czy kie­dy­kol­wiek będę w sta­nie się panom od­wdzię­czyć, za ten szla­chet­ny czyn. – Nie­zna­jo­ma drża­ła na całym ciele, cia­śniej otu­la­jąc się płasz­czem. Jej ak­cent wska­zy­wał na po­cho­dze­nie gdzieś z oko­lic pół­noc­nej An­glii, z pew­no­ścią jed­nak z wyż­szych sfer.

– Pro­szę wy­ba­czyć moją śmia­łość – za­czął z wa­ha­niem ster­nik – ale musi się pa­nien­ka czym prę­dzej prze­brać w coś su­che­go. Zdro­wie pa­nien­ki od tego za­le­ży!

Ko­bie­ta nie­pew­nie po­wio­dła wzro­kiem po twa­rzach człon­ków za­ło­gi.

– Oczy­wi­ście, ma pan rację – od­rze­kła w końcu. – Po pro­stu nie je­stem… Nigdy nie… Ja… – Prze­rwa­ła, ostroż­nie do­bie­ra­jąc od­po­wied­nie słowa. – Nie je­stem przy­zwy­cza­jo­na, do obec­no­ści męż­czyzn. Ta sy­tu­acja jest więc dla mnie wiel­ce nie­kom­for­to­wa.

Pró­bo­wa­ła dum­nie unieść pod­bró­dek, ale jego cią­głe drże­nie zni­we­czy­ło te wy­sił­ki. – Do­brze – zgo­dzi­ła się w końcu. – Pro­szę unieść wy­so­ko ten koc i od­wró­cić głowę. Tylko przy­się­gnij­cie pa­no­wie, że nie bę­dzie­cie pod­glą­dać! Umar­ła­bym ze wsty­du – za­koń­czy­ła ła­mią­cym się gło­sem.

– Oczy­wi­ście, przy­się­ga­my pa­nien­ko – od­parł na­tych­miast Wil­lo­ugh­by, któ­re­go twarz po­now­nie za­pło­nę­ła żywym ogniem. Po­zo­sta­li ma­ry­na­rze rów­nie ocho­czo przy­tak­nę­li.

Dziew­czy­na nie­pew­nym ru­chem się­gnę­ła po czy­ste ubra­nie do­star­czo­ne przez O’Re­il­ly’ego. Praw­do­po­dob­nie na­le­ża­ło do sa­me­go majt­ka, który z całej za­ło­gi nosił naj­bar­dziej zbli­żo­ny do kru­chej nie­wia­sty roz­miar. Per­kins chwy­cił jeden z koców, prze­rzu­cił za plecy i roz­cią­gnął po­mię­dzy dłu­gi­mi ra­mio­na­mi. Wil­lo­ugh­by i O’Re­il­ly jak jeden mąż zwró­ci­li się ku dzio­bo­wi stat­ku i wpa­try­wa­li się weń in­ten­syw­nie, jakby sam Po­sej­don tań­czył tam ka­dry­la ze sta­dem del­fi­nów. Po chwi­li dało się sły­szeć pla­śnię­cie cięż­kiej, mo­krej sukni opa­da­ją­cej na po­kład.

– Skoń­czy­łam – oznaj­mił nie­dłu­go potem nie­śmia­ły głos. – Mogą się pa­no­wie od­wró­cić.

Bos­man podał jej koc, który za­rzu­ci­ła na plecy. Miała teraz na sobie pro­ste lnia­ne spodnie, które z tru­dem trzy­ma­ły się na wą­skiej talii, oraz luźną ko­szu­lę, która zdra­dziec­ko przy­lgnę­ła do wciąż wil­got­nej pier­si, uwol­nio­nej spod ogra­ni­czeń gor­se­tu sukni. Szyb­ko jed­nak owi­nę­ła się cia­śniej ple­dem, za­sła­nia­jąc nie­oby­czaj­ny widok.

– Jesz­cze raz, z ca­łe­go serca dzię­ku­ję panom za ra­tu­nek – po­wie­dzia­ła, sia­da­jąc po­now­nie na pro­wi­zo­rycz­nym po­sła­niu.

– To nic ta­kie­go – od­parł nieco zmie­sza­ny Tho­mas, pod­no­sząc z po­kła­du swój prze­mo­czo­ny płaszcz. – Każdy zro­bił­by to samo na na­szym miej­scu.

– Ma pan na myśli skok w czar­ne, nie­prze­nik­nio­ne wody, prze­szy­wa­ją­ce zim­nem do samej duszy, w ni­kłej na­dziei, że kształt w ciem­no­ści to żywy czło­wiek, a nie na­brzmia­ły wil­go­cią trup? Szcze­rze wąt­pię, panie Wil­lo­ugh­by – od­po­wie­dzia­ła wy­zy­wa­ją­cym tonem, a na jej twa­rzy po raz pierw­szy za­tań­czył cień uśmie­chu.

– Praw­dzi­wa z pa­nien­ki po­et­ka – rzekł z po­dzi­wem O’Re­il­ly, nie mogąc ode­rwać wzro­ku od uro­dzi­wej nie­zna­jo­mej.

– Przy­go­tu­ję ka­ju­tę – wtrą­cił prak­tycz­ny jak za­wsze bos­man Per­kins.

– Nie! – sprze­ci­wi­ła się dziew­czy­na, nieco gło­śniej niż po­cząt­ko­wo za­mie­rza­ła. – Prze­pra­szam, po pro­stu nie chcę być po­now­nie za­mknię­ta w drew­nia­nej trum­nie, zdana je­dy­nie na los. Je­że­li nie mają pa­no­wie nic prze­ciw­ko, chcia­ła­bym zo­stać jakiś czas tutaj, pod roz­gwież­dżo­nym nie­bem. Obie­cu­ję nie prze­szka­dzać panom w obo­wiąz­kach! – do­da­ła żar­li­wie na ko­niec.

– Oczy­wi­ście – ski­nął głową Wil­lo­ugh­by i po­wę­dro­wał wzro­kiem ku ciem­ne­mu niebu. – Jak pa­nien­ka sobie życzy, choć o gwiaz­dy bę­dzie trud­no tej nocy. Przez jakiś czas i tak na­szym głów­nym za­ję­ciem bę­dzie cze­ka­nie. Bę­dzie­my nie­zmier­nie szczę­śli­wi, mogąc do­trzy­mać pa­nien­ce to­wa­rzy­stwa.

 

Ma­ry­na­rze roz­sie­dli się wy­god­niej na sta­rych ko­cach Tho­ma­sa. Jo­shua Per­kins wyjął zza pasa mie­szek z ty­to­niem i za­brał się do na­bi­ja­nia fajki.

– Jak pa­nien­ka ma na imię? – za­py­tał młody maj­tek, szcze­rząc w uśmie­chu zęby nie­tknię­te jesz­cze szkor­bu­tem.

Tho­mas ob­rzu­cił mło­dzień­ca kar­cą­cym spoj­rze­niem, ale dziew­czy­na nie wy­da­wa­ła się do­tknię­ta jego ob­ce­so­wo­ścią. Ob­la­ła się je­dy­nie de­li­kat­nym ru­mień­cem, choć mógł to rów­nie do­brze być efekt opróż­nia­ne­go w szyb­kim tem­pie kubka z gro­giem.

– Tylko nie śmiej­cie się pa­no­wie, pro­szę. Moi ro­dzi­ce mieli fan­ta­zję, by na­zwać mnie Aste­ria, od grec­kie­go słowa ozna­cza­ją­ce­go gwiaz­dy. Na­zy­wam się Aste­ria Haw­thor­ne. Miło mi panów po­znać.

– Pięk­ne imię – oce­nił roz­ma­rzo­nym gło­sem Mar­tin.

– Dzię­ku­ję, panie O’Re­il­ly – od­par­ła Aste­ria i uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko, spra­wia­jąc że maj­tek roz­pły­nął się, ni­czym masło na krom­ce świe­że­go pie­czy­wa. Do­pie­ro gło­śne chrząk­nię­cie ster­ni­ka przy­wo­ła­ło go nieco do po­rząd­ku.

– Pro­szę nie zwra­cać na niego uwagi, pa­nien­ko Haw­thor­ne. Je­ste­śmy na morzu od wielu ty­go­dni, a to nie sprzy­ja za­cho­wa­niu ogła­dy. Szcze­gól­nie w to­wa­rzy­stwie damy – za­pew­nił Aste­rię Wil­lo­ugh­by. – Może opo­wie nam pa­nien­ka, co się wła­ści­wie wy­da­rzy­ło? Oczy­wi­ście jeśli to nie na­zbyt bo­le­sne.

Dziew­czy­na za­wa­ha­ła się. Być może od­twa­rza­ła w my­ślach trau­ma­tycz­ne prze­ży­cia tej nocy. Po chwi­li jed­nak ode­zwa­ła się, nie oka­zu­jąc smut­ku czy stra­chu:

– Po­dró­żo­wa­łam z Edyn­bur­ga do Auc­kland na po­kła­dzie Hra­bi­ny Minto. Moi ro­dzi­ce i sio­stry osie­dli­li się na wy­spie wraz z pierw­szą falą osad­ni­ków. Ja po­zo­sta­łam w domu, gdyż mu­sia­łam za­koń­czyć swoje nauki. – Prze­rwa­ła na mo­ment, za­sta­na­wia­jąc się nad dal­szy­mi sło­wa­mi. – Minto był za­cnym stat­kiem. W cza­sie rejsu po­zna­łam wielu wspa­nia­łych ludzi, któ­rych wspo­mi­nać będę ze smut­kiem po kres moich dni. Kilka dni temu nie­po­myśl­ne wia­try spro­wa­dzi­ły nas z kursu da­le­ko na po­łu­dnie. Co do­kład­nie się wy­da­rzy­ło, nie wiem. Spa­łam już w swo­jej ka­ju­cie, gdy po­tęż­ny huk wstrzą­snął całym stat­kiem. Ude­rzy­łam w coś głową i na­stęp­ne co pa­mię­tam, to pana twarz, panie Wil­lo­ugh­by.

Ma­ry­na­rze je­dy­nie po­ki­wa­li smut­no gło­wa­mi. Per­kins prze­że­gnał się i wy­szep­tał krót­ką mo­dli­twę za tych, któ­rych za­bra­ło morze. Zbyt czę­sto jed­nak sły­sze­li po­dob­ne hi­sto­rie, by długo je roz­pa­mię­ty­wać. Jo­shua bez słowa roz­lał wszyst­kim ko­lej­ną por­cję grogu, którą wy­chy­li­li w mil­cze­niu.

– Miała pa­nien­ka na po­kła­dzie kogoś bli­skie­go? – za­py­tał po dłuż­szej chwi­li bos­man. – Dzię­ki bogom, nie – od­par­ła. – Sio­stry i matka szu­ka­ją mnie… cze­ka­ją na mnie w Auc­kland, a oj­ciec… Cóż, ko­cham go całym ser­cem, ale czę­sto prze­by­wa w po­dró­ży i rzad­ko go wi­du­je­my. Będą… sil­nie wzbu­rze­ni, gdy się nie od­naj­dę.

– Bez obaw, pa­nien­ko Haw­thor­ne, wkrót­ce wra­ca­my do Otago, a stam­tąd nie­trud­no o sta­tek pły­ną­cy na pół­noc – za­pew­nił ją Tho­mas. – Nie jest pa­nien­ka ka­to­licz­ką?

– Słu­cham? – spy­ta­ła za­sko­czo­na.

– Za­uwa­ży­łem, że drugi raz już pa­nien­ka dzię­ku­je bogom, nie jed­ne­mu Bogu. Nie chcia­łem być wścib­ski, po pro­stu za­cie­ka­wi­ło mnie to.

– Ach, tak, ro­dzi­ce wy­cho­wa­li mnie w prze­ko­na­niu, że każ­dej re­li­gii na­le­ży się sza­cu­nek i z każ­dej mo­że­my na­uczyć się cze­goś waż­ne­go. Stąd sza­cu­nek na­le­ży się wszyst­kim bogom, nie­za­leż­nie od tego, który jest praw­dzi­wy.

– Jak no­wo­cze­śnie! – wtrą­cił O’Re­il­ly.

Uśmiech­nę­ła się smut­no. W jej oczach dało się wy­czy­tać także inne emo­cje – ból oraz strach. Zaraz jed­nak twarz dziew­czy­ny się roz­po­go­dzi­ła, po­dob­nie jak nocne niebo, na któ­rym zza chmur nie­śmia­ło wyj­rzał księ­życ w pełni. Ro­zej­rza­ła się po skrom­nej prze­strze­ni za­go­spo­da­ro­wa­nej przez ster­ni­ka. Jej wzrok padł na prze­siąk­nię­tą wil­go­cią książ­kę.

– Pan Dic­kens! – wy­krzyk­nę­ła z en­tu­zja­zmem. – Ubó­stwiam go! Czy któ­ryś z panów jest mi­ło­śni­kiem jego twór­czo­ści?

Wil­lo­ugh­by nie­śmia­ło uniósł rękę.

– Oso­bi­ście uwa­żam – mó­wi­ła dalej dziew­czy­na z szyb­ko­ścią kli­pra pły­ną­ce­go bez ła­dun­ku – że to wiel­ki pi­sarz i kie­dyś bę­dzie sza­no­wa­ny na całym świe­cie! Jaka jest pana opi­nia?

– Cóż… – nieco skrę­po­wa­ny Tho­mas po­dra­pał się w głowę. – To dobra książ­ka. Nie­źle po­ka­zu­je, z czym muszą mie­rzyć się lu­dzie na­sze­go stanu, szcze­gól­nie dzie­ci osie­ro­co­ne w mło­dym wieku. Sam wy­ro­słem w sie­ro­ciń­cu i mogę za­świad­czyć, że hi­sto­ria pana Dic­ken­sa nie jest da­le­ka od praw­dy.

– Zga­dzam się z panem cał­ko­wi­cie. To na­praw­dę strasz­ne, że lu­dzie w ten spo­sób trak­tu­ją sie­bie na­wza­jem.

– Za­zdrosz­czę, że o ta­kich rze­czach do­wia­du­je się pa­nien­ka z ksią­żek. W życiu pro­stych ludzi, szyb­ko do­świad­cza­my tego na wła­snej skó­rze.

– A skąd po­mysł, że po­cho­dzę z wyż­szych sfer? – żach­nę­ła się Aste­ria. – Może je­stem pro­stą słu­żą­cą szu­ka­ją­cą lep­sze­go życia w ko­lo­niach?

Trój­ka ma­ry­na­rzy ro­ze­śmia­ła się ser­decz­nie.

– Pro­szę się nie ob­ra­zić, pa­nien­ko, ale to widać na pierw­szy rzut oka – od­parł uśmiech­nię­ty od ucha do ucha Jo­shua Per­kins.

– Pa­nien­ki spo­sób mó­wie­nia, po­sta­wa, spoj­rze­nie, wszyst­ko to świad­czy o wy­so­kim uro­dze­niu – dodał Wil­lo­ugh­by. – Że nie wspo­mnę już o sukni, na którą na­szy­to wię­cej pereł niż wi­dzia­łem w całym życiu, a która teraz bez­tro­sko wala się po na­szym po­kła­dzie.

Twarz Aste­rii Haw­thor­ne za­la­ła się ru­mień­cem.

– Zgoda, przy­zna­ję się. Moja ro­dzi­na nie na­le­ży do naj­bied­niej­szych. Ale bo­gac­two i wy­kształ­ce­nie nie gwa­ran­tu­ją jesz­cze szczę­ścia! – do­da­ła, bun­tow­ni­czo za­pla­ta­jąc ra­mio­na na pier­si.

Męż­czyź­ni spoj­rze­li po sobie. Żaden z nich nie wy­ry­wał się do od­po­wie­dzi, gdyż mo­gła­by ona ura­zić go­ścia. W końcu jed­nak, po­mi­mo groź­nych spoj­rzeń ko­le­gów, ode­zwał się O’Re­il­ly:

– Więc co, we­dług pa­nien­ki, za­pew­nia szczę­ście? Ja na przy­kład czuł­bym się do­sko­na­le oto­czo­ny zło­tem, je­dwa­bia­mi i per­ła­mi. – Maj­tek ob­rzu­cił cenną suk­nię po­żą­dli­wym spoj­rze­niem.

– Mi­łość, wol­ność, to są rze­czy, które przy­no­szą praw­dzi­wą ra­dość i na­da­ją życiu sens. Co zna­czy życie w luk­su­sie, gdy w żaden spo­sób nie mo­że­my o nim de­cy­do­wać!

– Na pewno w punk­cie wi­dze­nia pa­nien­ki jest wiele racji – spró­bo­wał uspo­ko­ić ro­dzą­cy się kon­flikt Tho­mas – ale dużo ła­twiej jest ma­rzyć o ta­kich rze­czach, gdy ma się dach nad głową i stra­wę na ta­le­rzu.

Chwi­lo­wy wy­buch emo­cji zdaje się po­zba­wił dziew­czy­nę resz­tek sił. Skur­czy­ła się na swym miej­scu i wbiła wzrok w deski po­kła­du.

– Prze­pra­szam. Mają pa­no­wie oczy­wi­ście rację. Zbyt czę­sto myślę tylko o sobie, cho­ciaż przy­się­gam, pró­bu­ję z tym wal­czyć. Po pro­stu ostat­nich kilka ty­go­dni, bez cią­głe­go nad­zo­ru i kon­tro­li, było tak wspa­nia­łych, że myśl o po­wro­cie do daw­ne­go życia od­bie­ra mi od­dech. By­ło­by le­piej, gdy­bym do­łą­czy­ła na dnie do Hra­bi­ny Minto.

– Pro­szę tak nawet nie my­śleć! – za­opo­no­wał ostro Wil­lo­ugh­by. – Bóg po­sta­wił nas na dro­dze pa­nien­ki nie bez po­wo­du. Kto wie, być może ten prze­klę­ty wie­lo­ryb za­cią­gnął tu Ody­se­usza tylko po to, byśmy po­spie­szy­li pa­nien­ce na ra­tu­nek. To nie może być przy­pa­dek.

Jo­shua Per­kins, który nie na żarty wie­rzył we wszel­kiej maści rze­czy nad­przy­ro­dzo­ne, ener­gicz­nie po­ki­wał głową.

– Dzię­ku­ję wam – od­par­ła cicho. – Ale oba­wiam się, że spo­tka­nie ze mną to nie żaden cud, lecz klą­twa. Ma­ry­na­rzom i pa­sa­że­rom Hra­bi­ny z pew­no­ścią się nie przy­słu­ży­łam.

– To był zwy­czaj­ny wy­pa­dek – za­pew­nił ją Tho­mas. – Pro­szę nie szu­kać w tej tra­ge­dii zna­cze­nia, któ­re­go w niej nie ma.

Przez kilka dłu­gich minut sie­dzie­li w mil­cze­niu. Bos­man pod­szedł do swo­je­go zmien­ni­ka na dzio­bie, by upew­nić się, że wie­lo­ryb dalej po­zo­sta­je na uwię­zi.

– To go bar­dzo boli – ode­zwa­ła się nagle Aste­ria. – Pró­bu­je ze­brać siły, ale cier­pie­nie nie po­zwa­la mu za­snąć.

– Tak wła­śnie jest – od­rzekł Wil­lo­ugh­by, do­my­śla­jąc się, że mówi o ści­ga­nym ka­sza­lo­cie. – Nie czer­pie­my z tego sa­tys­fak­cji, ale to nasza praca.

– Dla­cze­go więc pan to robi, skoro wie pan, że wy­rzą­dza mu krzyw­dę?

Tho­mas za­sta­na­wiał się dłuż­szą chwi­lę nad od­po­wie­dzią. Na co dzień sta­rał się nie za­da­wać sobie tego py­ta­nia i zwy­kle mu się to uda­wa­ło.

– We­dług mnie, pa­nien­ko, nie da się przejść przez życie nie krzyw­dząc ni­ko­go – po­wie­dział wresz­cie. – Naj­lep­sze, co mo­że­my zro­bić, to po­sta­rać się wy­rzą­dzić innym jak naj­mniej szko­dy.

Na rufie po­now­nie za­le­gła cisza. Po­wra­ca­ją­cy Per­kins rów­nież usiadł bez słowa i wpa­try­wał się we wła­sne buty. Aste­ria ob­ser­wo­wa­ła ich w mil­cze­niu. Gdy opróż­ni­ła kubek z gro­giem, za­czę­ła stu­kać nim o po­kład, wy­bi­ja­jąc pro­sty rytm, po czym za­czę­ła śpie­wać:

 

Był raz pe­wien sta­tek co prze­mie­rzał morze

Świe­ci­ły nad nim po­łu­dnio­we zorze

Lecz wiatr się wzma­gał i dziób opa­dał

Sta­wiaj­cie żagle hej!

 

Weź, to od Wel­le­rów braci

Za bu­tel­kę rumu się nam opła­ci

Kie­dyś wa­le­ni za­brak­nie

I na po­wrót przyj­dzie czas!

 

Trój­ka nieco za­sko­czo­nych męż­czyzn szyb­ko pod­chwy­ci­ła że­glar­ską pieśń i wkrót­ce wszy­scy prze­by­wa­ją­cy na po­kła­dzie ma­ry­na­rze do­łą­czy­li do chóru. So­pran Aste­rii zde­cy­do­wa­nie wy­róż­niał się jed­nak wśród te­no­rów i basów. Pro­wa­dzi­ła me­lo­dię, hip­no­ty­zo­wa­ła ich pięk­nem swego głosu. Nie chcie­li prze­sta­wać. Gdy skoń­czy­ły się słowa szan­ty, po kolei wy­my­śla­li wła­sne wersy. W końcu jed­nak ko­bie­cy głos za­milkł, a chwi­lę póź­niej cisza ogar­nę­ła cały po­kład.

Tho­mas Wil­lo­ugh­by po­czuł się wów­czas nieco dziw­nie. Za­le­d­wie po­sma­ko­wał tego wie­czo­ra grogu, a czuł się jakby spę­dził całą noc w ta­wer­nie. Po­trzą­snął głową, pró­bu­jąc ode­gnać mgłę otu­la­ją­cą jego umysł. O dziwo, tro­chę to po­mo­gło. Znów mógł sku­pić myśli.

– Ma pa­nien­ka pięk­ny głos – po­wie­dział, pró­bu­jąc za­po­mnieć o chwi­lo­wej nie­dy­spo­zy­cji. – Ale to chyba nie jest pio­sen­ka, któ­rej uczą na lek­cjach mu­zy­ki w szko­łach dla mło­dych dam?

– Ja… No cóż… – za­wa­ha­ła się. – Kiedy tylko udało mi się wy­mknąć z domu, za­wsze lu­bi­łam od­wie­dzać port i przy­słu­chi­wać się opo­wie­ściom ma­ry­na­rzy. Tę przy­śpiew­kę sły­sza­łam nad wyraz czę­sto, dla­te­go za­pa­mię­ta­łam słowa.

– Chęt­nie po­słu­chał­bym pa­nien­ki w ja­kimś innym re­per­tu­arze – od­parł Tho­mas. – W An­glii mu­sia­ła pa­nien­ka po­zo­sta­wić wielu mi­ło­śni­ków.

– O, nie! – za­śmia­ła się dźwięcz­nie. – Nie mam zbyt wielu oka­zji, by szko­lić głos, moja matka nigdy nie po­zwo­li­ła­by na coś tak fry­wol­ne­go. Ale rze­czy­wi­ście, bar­dzo to lubię.

– Ro­dzi­ce pa­nien­ki brzmią jak strasz­ni nu­dzia­rze – wtrą­cił O’Re­il­ly, któ­re­go grog rów­nież za­nad­to już roz­ocho­cił.

Za­pra­co­wał sobie tym samym na so­lid­ne­go kuk­sań­ca od bos­ma­na.

– Pro­szę go nie besz­tać, panie Per­kins! – za­pro­te­sto­wa­ła Aste­ria, jed­nak z jej twa­rzy nie scho­dził uśmiech. – Matka to istot­nie strasz­na nu­dzia­ra, a tata jest zbyt za­pra­co­wa­ny, by zna­leźć czas na przy­jem­no­ści.

Ra­dość wi­docz­na na ob­li­czu mło­dej dziew­czy­ny jed­nak szyb­ko przy­ga­sła. Jesz­cze cia­śniej oplo­tła ra­mio­na kocem, jakby sama myśl o ro­dzi­cach przy­pra­wia­ła ją o ciar­ki.

– Oboje są bar­dzo po­tęż­ni i wpły­wo­wi. I nie zno­szą ja­kie­go­kol­wiek sprze­ci­wu, szcze­gól­nie matka. Gdy ktoś jest dość nie­roz­waż­ny i lek­ko­myśl­ny, by się jej prze­ciw­sta­wić, gorz­ko póź­niej tego ża­łu­je. – Od­wró­ci­ła wzrok w kie­run­ku morza i do­da­ła. – Po­dob­nie jak wszy­scy, któ­rzy znaj­dą się w po­bli­żu.

– Rze­czy­wi­ście, nie brzmią zbyt sym­pa­tycz­nie – zgo­dził się Wil­lo­ugh­by, uważ­nie lu­stru­jąc twarz panny Haw­thor­ne. – Pro­szę nie od­po­wia­dać, jeśli to zbyt śmia­łe py­ta­nie, ale czy ro­dzi­na pa­nien­kę skrzyw­dziła w ja­ki­kol­wiek spo­sób?

Ster­nik nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi. W każ­dym razie nie wy­ra­żo­nej sło­wa­mi. Lecz nagły dreszcz, który wstrzą­snął skry­tym pod ple­dem drob­nym cia­łem, wy­star­czał za od­po­wiedź.

– To dra­nie! – za­pło­nął obu­rze­niem Jo­shua Per­kins. – Ta­kich zwy­rod­nial­ców po­win­ni za­my­kać, ale oczy­wi­ście nikt tego nie zrobi, bo są bo­ga­ci!

– To nie tak. Po pro­stu moja swo­bo­da, a wła­ści­wie całe moje życie jest… mocno ogra­ni­czo­ne. Matka mówi, że lu­dzie są z na­tu­ry źli, a ona chro­ni mnie przed okru­cień­stwa­mi tego świa­ta – od­par­ła Aste­ria za­ci­ska­jąc usta w cien­ką linię. – Tata też każe mi się trzy­mać z da­le­ka od ob­cych. Ale ja wiem, że świat pełen jest do­brych ludzi, któ­rych warto po­znać. Jak pa­no­wie cho­ciaż­by!

Tho­mas chciał za­pew­nić tę bied­ną, za­gu­bio­ną owiecz­kę, że ma oczy­wi­ście rację, że zacne uczyn­ki to dla za­ło­gi Ody­se­usza, i dla niego przede wszyst­kim, chleb po­wsze­dni. Coś jed­nak skło­ni­ło go, by otwo­rzyć się przed nie­zna­jo­mą, za­miast po­wie­lać kłam­stwa, które sam wma­wiał sobie przez lata. Nagle po­czuł, że może zwie­rzyć się jej z naj­głę­biej skry­wa­nych se­kre­tów. Była ucie­le­śnie­niem nie­win­no­ści i współ­czu­cia. Tak, je­że­li ktoś jest w sta­nie zro­zu­mieć udrę­czo­ną duszę Tho­ma­sa Wil­lo­ugh­by’ego, to wła­śnie ona.

– Pa­nien­ki ro­dzi­ce mogą mieć wię­cej racji, niż się pa­nien­ce zdaje – za­czął po­nu­ro. – Nie chcę mówić za wszyst­kich, ale mi da­le­ko do miana do­bre­go czło­wie­ka. Nie na­zwał­bym się może skoń­czo­ną ła­chu­drą, ale zro­bi­łem w życiu wiele rze­czy, z któ­rych nie je­stem dumny.

– Nie chcę się po­wta­rzać, ale prze­cież wsko­czył pan do lo­do­wa­te­go oce­anu ra­to­wać nie­zna­jo­mą osobę. Bez chwi­li wa­ha­nia!

– To się na­zy­wa in­stynkt, młoda damo. Po tylu la­tach na morzu każdy go na­by­wa. Jeśli czło­nek za­ło­gi znaj­dzie się za burtą, to ro­bisz wszyst­ko, by go ura­to­wać. Nie z do­bro­ci serca czy przy­jaź­ni, lecz z na­dzie­ją, że kiedy ty znaj­dziesz się w po­dob­nej sy­tu­acji, twój to­wa­rzysz zrobi dla cie­bie to samo. – Ster­nik po­cią­gnął so­lid­ny łyk nie­roz­cień­czo­ne­go rumu, pro­sto z bu­tel­ki. – Morze to ko­chan­ka bar­dzo nie­sta­ła w uczu­ciach. Dla­te­go mu­si­my trzy­mać się razem. To zwy­kła wola prze­trwa­nia, nic wię­cej.

Bos­man Per­kins po­ki­wał ze smut­kiem głową, po­twier­dza­jąc słowa Tho­ma­sa. Młody Mar­tin je­dy­nie z uwagą słu­chał do­świad­czo­ne­go ko­le­gi. Wil­lo­ugh­by zaś kon­ty­nu­ował, za­pa­trzo­ny w dal ni­czym w tran­sie:

– Nie za­bi­łem ni­ko­go. Nigdy nie kra­dłem. Ale czy to wy­star­czy? Kie­dyś po pi­ja­ku zbi­łem jed­ne­go chło­pa­ka do nie­przy­tom­no­ści, bo uznał mój ka­pe­lusz za za­baw­ny. Ster­nik za­milkł na dłuż­szą chwi­lę, a we­wnętrz­na walka, jaką to­czył, była do­sko­na­le wi­docz­na na twa­rzy.

– Nie za­wsze żyłem na morzu – po­wie­dział cicho. – Po kilku la­tach tu­łacz­ki po oce­anach, osia­dłem w sta­rej, do­brej An­glii, w mia­stecz­ku gdzie do­ra­sta­łem. Do­sta­łem dobrą pracę w fa­bry­ce. Co dzień wra­ca­łem do żony, którą zna­łem od dziec­ka, i na­szych dwóch pięk­nych córek. Każ­de­go dnia to samo – praca, ko­la­cja, bajka na do­bra­noc i spać. Wy­trzy­ma­łem tak pięć lat. Pięć lat uda­wa­nia przy­kład­ne­go ojca i męża!

W gło­sie Tho­ma­sa po­ja­wił się gniew i fru­stra­cja.

– Któ­re­goś ranka jak za­wsze uca­ło­wa­łem śpią­ce córki i wy­sze­dłem do pracy. Nogi jed­nak za­nio­sły mnie do portu. Za­okrę­to­wa­łem się na pierw­szy lep­szy sta­tek, pły­ną­cy na drugą stro­nę globu. Nigdy wię­cej nie wi­dzia­łem swo­jej ro­dzi­ny. Nie wiem jaki przy­padł im los. Czy tak po­stę­pu­je dobry czło­wiek? – Wil­lo­ugh­by wes­tchnął głę­bo­ko, a jego głos zdra­dziec­ko za­drżał. – Naj­gor­sze jest to, że gdy­bym miał po­now­nie pod­jąć de­cy­zję, to bez wa­ha­nia znowu wy­brał­bym morze.

– Takie jest życie, panie Wil­lo­ugh­by – sko­men­to­wał Per­kins, kła­dąc dłoń na ra­mie­niu ster­ni­ka. – Cza­sem trze­ba wy­bie­rać mię­dzy wła­snym szczę­ściem i in­nych. Nikt nie może pana osą­dzać za to, że wy­brał pan pierw­sze. Nawet do­brzy lu­dzie, robią cza­sem złe rze­czy – dodał, spo­glą­da­jąc na Aste­rię. – Ja za­bi­ja­łem ludzi. Razem z in­ny­mi nie­wol­ni­ka­mi wcie­li­li nas do armii i ka­za­li za­bi­jać ame­ry­kań­skich In­dian, któ­rzy tylko bro­ni­li swych domów. I ro­bi­łem co mi ka­za­li, by prze­trwać. Wy­da­je mi się, że róż­ni­ca mię­dzy do­brym, a złym czło­wie­kiem to świa­do­mość, że to co zro­bi­li­śmy było złe i po­zo­sta­nie z nami po kres na­szych dni.

Panna Haw­thor­ne uważ­nie przyj­rza­ła się twa­rzom trzech ma­ry­na­rzy, za­trzy­mu­jąc wzrok na O’Re­il­lym. Jej spoj­rze­nie było prze­szy­wa­ją­ce. Pa­li­ło ni­czym ogień. W końcu chło­pak ode­zwał się, ner­wo­wo prze­cze­su­jąc pal­ca­mi rude loki:

– Ja też mam se­kret, któ­rym muszę się po­dzie­lić.

Drże­nie głosu majt­ka spra­wi­ło, że wszy­scy w na­pię­ciu ocze­ki­wa­li na jego opo­wieść. W końcu mło­dzie­niec wy­du­sił z sie­bie praw­dę:

– Gdy za­cią­ga­łem się na sta­tek, po­wie­dzia­łem że mam dwa­dzie­ścia lat i od dwóch pły­wam na wie­lo­ryb­ni­kach. Tak na­praw­dę mam do­pie­ro pięt­na­ście i nigdy wcze­śniej nie byłem na stat­ku.

Mar­tin opu­ścił ze wsty­dem głowę. Po­zo­sta­li wpa­try­wa­li się w niego z kon­ster­na­cją, po czym wy­buch­nę­li gło­śnym śmie­chem.

– Choć­by mi mewa oczy wy­dłu­ba­ła i tak wie­dział­bym, że pierw­szy raz po­sta­wi­łeś stopę na po­kła­dzie – rzekł Jo­shua Per­kins, kle­piąc lekko chło­pa­ka w tył głowy.

– A wy­glą­dasz bar­dziej na trzy­na­ście lat – dodał Tho­mas, ra­cząc się ko­lej­nym ły­kiem rumu.

Aste­ria uśmiech­nę­ła się ta­jem­ni­czo, ob­ser­wu­jąc ra­do­sną kam­ra­te­rię ma­ry­na­rzy. Do­brze czuła się w ich to­wa­rzy­stwie i pra­gnę­ła, by ta chwi­la trwa­ła jak naj­dłu­żej. Z za­my­śle­nia wy­rwał ją jed­nak okrzyk że­gla­rza na dzio­bie:

– Bos­ma­nie, rusza się!

Rze­czy­wi­ście, stat­kiem nagle za­ko­ły­sa­ło, a deski te­ko­we­go ka­dłu­ba za­trzesz­cza­ły gło­śno.

– Znowu? Nie, nie, nie, to się dzie­je za szyb­ko. Sta­now­czo za szyb­ko – ledwo sły­szal­nie wy­mam­ro­ta­ła panna Haw­thor­ne, pod­no­sząc się na równe nogi.

– Na­resz­cie – ode­tchnął głę­bo­ko Tho­mas. – Nie­dłu­go, chłop­cy, wró­ci­my do domu. A pa­nien­ka bez­piecz­nie po­wró­ci na ląd – dodał od­wra­ca­jąc się do Aste­rii, a wła­ści­wie ku miej­scu, w któ­rym jesz­cze przed se­kun­dą była.

Ster­nik ro­zej­rzał się, lecz nie wi­dząc ni­g­dzie dziew­czy­ny uznał, że ze­szła w końcu pod po­kład, nie chcąc być świad­kiem ma­ka­brycz­ne­go wi­do­wi­ska.

– Panie Wil­lo­ugh­by, lina się na­pi­na! – wy­krzyk­nął Per­kins, który do­tarł już na przód stat­ku.

– Pod­nieść ko­twi­cę! – roz­ka­zał Tho­mas. – Sta­wiać żagle!

Ma­ry­na­rze na­tych­miast rzu­ci­li się do swo­ich zadań i po kilku chwi­lach wiatr po­now­nie wydął roz­po­star­te nad ster­ni­kiem płót­na, a on dzier­żył koło ste­ro­we, kie­ru­jąc sta­tek w ślad za wy­ry­wa­ją­cym się wie­lo­ry­bem.

Ody­se­usz przez kilka minut pruł fale z im­po­nu­ją­cą pręd­ko­ścią, gdy nagle żagle okla­pły, a na morzu za­pa­no­wa­ła kom­plet­na cisza. Tafla wody stała się spo­koj­niej­sza niż po­wierzch­nia je­zio­ra w bez­wietrz­ny dzień. Lina łą­czą­ca sta­tek z wie­lo­ry­bem zwiot­cza­ła, a gdy Per­kins przy­cią­gnął ją do sie­bie, uj­rzał je­dy­nie uno­szą­ce się na wo­dzie drzew­ce har­pu­na.

– Czy wciąż uważa pan, że nie na­le­ży bu­dzić ka­pi­ta­na? – nie­śmia­ło za­py­tał O’Re­il­ly, zza ple­ców bos­ma­na.

Wpa­tru­ją­cy się w czar­ną toń Jo­shua Per­kins prze­że­gnał się, lecz jego na­stęp­ne słowa za­głu­szył po­tęż­ny huk i trzask pę­ka­ją­ce­go drew­na.

 

***

 

W pierw­szej chwi­li, gdy się­ga­ją­cy nieba czar­ny kształt opadł na po­kład Ody­se­usza, Tho­mas Wil­lo­ugh­by uznał, że zła­mał się któ­ryś z masz­tów. Jed­nak kiedy cień za­czął się wić i zmie­niać formę, stało się jasne, że to coś in­ne­go niż sztyw­ny drew­nia­ny pal. W cza­sie gdy umysł ster­ni­ka bez­sku­tecz­nie sta­rał się prze­ana­li­zo­wać sy­tu­ację, ta­jem­ni­czy zarys zdą­żył owi­nąć się wokół tu­ło­wia jed­ne­go z ma­ry­na­rzy i wraz z krzy­czą­cym nie­szczę­śni­kiem ze­śli­zgi­wał się po­now­nie pod wodę.

Ko­lej­ny czar­ny filar wy­strze­lił z wody znacz­nie bli­żej ster­ni­ka. Teraz Tho­mas wi­dział wy­raź­nie po­kry­wa­ją­cą jego we­wnętrz­ną stro­nę ró­żo­wą tkan­kę oraz pul­su­ją­ce w ryt­mie bi­ją­ce­go serca przy­ssaw­ki.

– Kra­ken! – ryk­nął bos­man Per­kins gdzieś od stro­ny dzio­bu. – Chwy­tać za bo­sa­ki, jeśli wam życie miłe!

To wy­rwa­ło Tho­ma­sa ze stanu otę­pie­nia. Chwy­cił drzew­ce pod­trzy­mu­ją­ce jego liche schro­nie­nie i rzu­cił się w kie­run­ku po­wo­li su­ną­cej ku górze macki. Sta­no­wi­ła łatwy cel i Wil­lo­ugh­by bez trudu za­to­pił me­ta­lo­wy grot w ciele stwo­rze­nia. Za­miast od­stą­pić od burty, koń­czy­na gwał­tow­nie za­ci­snę­ła się, ła­miąc so­lid­ny, dę­bo­wy re­ling jak suchą ga­łąz­kę. Macka z hu­kiem opa­dła na po­kład tuż obok ster­ni­ka, zwa­la­jąc go z nóg. Oszo­ło­mio­ny ma­ry­narz zsu­nął się w stro­nę ster­bur­ty, gdy cię­żar ciała be­stii za­czął prze­chy­lać sta­tek. Gruch­nął ple­ca­mi o nie­tknię­ty frag­ment burty, co wy­pchnę­ło reszt­ki po­wie­trza z jego płuc. Kątem oka do­strzegł, jak za­spa­ni człon­ko­wie za­ło­gi w pa­ni­ce i kom­plet­nym szoku wy­bie­ga­ją spod po­kła­du. Je­dy­nym, który za­cho­wał chłod­ną głowę, wy­da­wał się Jo­shua. Or­ga­ni­zo­wał ludzi, roz­da­wał bo­sa­ki i pró­bo­wał utrzy­mać po­zo­sta­łe od­nó­ża kre­atu­ry z dala od Ody­se­usza.

Ośli­zgłe łap­sko, które nie­omal zmiaż­dży­ło Wil­lo­ugh­by’ego, wy­co­fywało się z po­kła­du pod nie­ustan­ny­mi cio­sa­mi bo­sa­ków. Gdy ster­ni­ko­wi udało się po­wstać, z wnę­trza stat­ku w końcu wy­łaniał się wła­śnie ka­pi­tan Bar­na­by oraz kilku in­nych ma­ry­na­rzy, któ­rym roz­dy­spo­no­wa­no strzel­by. Roz­po­czę­ła się sza­leń­cza palba po wy­ra­sta­ją­cych z wody mac­kach. Na deski po­kła­du za­czę­ły spa­dać frag­men­ty mięsa i krew, świad­czą­ce, iż po­twór jest jak naj­bar­dziej re­al­ny i można go zabić, jak każde inne zwie­rzę. Chwi­lę potem, z od­mę­tów oce­anu dał się sły­szeć prze­cią­gły jęk, tak niski, że ludz­kie ucho z tru­dem mogło go wy­chwy­cić. Koń­czy­ny be­stii znik­nę­ły pod po­wierzch­nią spie­nio­ne­go morza, a po­szar­pa­ne żagle na oca­la­łych masz­tach po­now­nie na­peł­nił wiatr. Przez mo­ment sły­chać było je­dy­nie ło­po­ta­nie płót­na, dźwięk fal bi­ją­cych o ka­dłub oraz cięż­kie od­de­chy za­ło­gi.

– Co to, do cho­le­ry, było? – prze­rwał prze­dłu­ża­ją­cą się ciszę Bar­na­by.

– Kra­ken, panie ka­pi­ta­nie – bez ogró­dek stwier­dził Per­kins. – Mu­sie­li­śmy wkro­czyć na jego te­ry­to­rium i roz­ju­szyć naszą po­go­nią za ka­sza­lo­tem.

– Dość mam wa­szych za­bo­bo­nów i fan­ta­zji Per­kins! – od­wark­nął Bar­na­by, zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi zi­ry­to­wa­ny przed­wcze­sną po­bud­ką. – Czy ktoś ma ja­kieś wy­ja­śnie­nie, które nie za­wie­ra mi­tycz­nych stwo­rów?

– To wciąż mało po­zna­ne wody, ka­pi­ta­nie – wtrą­cił Tho­mas, roz­ma­so­wu­jąc ramię, które ucier­pia­ło pod­czas upad­ku. – Mogą tu żyć do­tych­czas nie­zna­ne nam stwo­rze­nia. Przy­pusz­czam, że ofia­rą po­dob­ne­go ataku padł inny sta­tek – Hra­bi­na Minto. Mieli jed­nak mniej szczę­ścia od nas.

– To wszyst­ko przez dziew­czy­nę! – krzyk­nął prze­ra­żo­ny na śmierć Mar­tin O’Re­il­ly, roz­bie­ga­nym wzro­kiem lu­stru­jąc tłum w po­szu­ki­wa­niu nie­zna­jo­mej.

– Jaka, do kroć­set, dziew­czy­na? – za­grzmiał ka­pi­tan. – Czy ktoś jest w sta­nie po­wie­dzieć mi, co się wy­da­rzy­ło w ciągu ostat­nich kilku go­dzin? Fakty, pa­no­wie. Fakty!

– Ja­kieś dwie go­dzi­ny temu na­tknę­li­śmy się na roz­bit­ka – wy­ja­śnił Wil­lo­ugh­by, z tru­dem za­cho­wu­jąc spo­kój. – Nie­ja­ka Aste­ria Haw­thor­ne. An­giel­ka, ewi­dent­nie wy­so­kie­go stanu. Po­dró­żo­wa­ła na po­kła­dzie Hra­bi­ny Minto, która za­to­nę­ła w nie­ja­snych oko­licz­no­ściach. Uzna­łem wów­czas, że nie jest to in­for­ma­cja, która nie może za­cze­kać do rana, więc nie kło­po­ta­li­śmy pana po­nu­ry­mi wie­ścia­mi.

– No i gdzie jest teraz ta dama? – Bar­na­by ro­zej­rzał się wokół, roz­kła­da­jąc ra­mio­na w te­atral­nym ge­ście.

Ster­nik rów­nież po­wiódł wzro­kiem po lu­dziach zgro­ma­dzo­nych na po­kła­dzie, jed­nak za­miast kpiny wi­docz­nej we wzro­ku ka­pi­ta­na, jego oczy pełne były tro­ski i nie­po­ko­ju.

– Tego nie wiem – od­parł w końcu. – Była z nami na rufie, tuż przed ata­kiem. Potem stra­ci­łem ją z oczu. Może prze­stra­szy­ła się i ukry­ła gdzieś pod po­kła­dem. Może spa­dła do wody gdy prze­chy­li­li­śmy się na ster­bur­tę. A może do­pa­dła ją ta be­stia.

Ostat­nie słowa wy­po­wie­dział pu­stym gło­sem, wpa­tru­jąc się w atra­men­to­we morze. Bar­na­by prych­nął je­dy­nie ze znie­cier­pli­wie­niem, po czym za­czął wy­da­wać roz­ka­zy:

– Zor­ga­ni­zo­wać grupę po­szu­ki­waw­czą i prze­cze­sać sta­tek. Je­że­li jest tu rze­czy­wi­ście jakiś pa­sa­żer na gapę, macie go na­tych­miast zna­leźć. Resz­ta niech się bie­rze za ła­ta­nie tej łajby!

Zbli­żał się już do zej­ścia pro­wa­dzą­ce­go pod po­kład, gdy nagle od­wró­cił się po­now­nie w stro­nę za­ło­gi.

– I znajdź­cie mi tego wie­lo­ry­ba – dodał z nie­bez­piecz­nym po­mru­kiem. – Prę­dzej mnie pie­kło po­chło­nie, niż wrócę do domu bez niego.

– Ka­pi­ta­nie, chyba pan żar­tu­je! – za­opo­no­wał Per­kins. – To złe miej­sce. Mu­si­my stąd na­tych­miast od­pły­nąć!

– Do licha, Jo­shua! – wark­nął szy­per. – Jeśli chcesz zo­stać sza­ma­nem, to wra­caj na Ka­ra­iby, droga wolna. Ja po­trze­bu­ję ma­ry­na­rzy. Z pew­no­ścią ktoś ma ocho­tę awan­so­wać na bos­ma­na. Czy mam za­cząć szu­kać kan­dy­da­tów na pana miej­sce?

– Nie, ka­pi­ta­nie.

Bar­na­by nie tra­cił czasu na re­pli­kę. Od­wró­cił się i zszedł pod po­kład.

 

***

 

Na­stał świt i kosz­mar po­przed­niej nocy po­wo­li za­stę­po­wa­ła na­dzie­ja, wle­wa­ją­ca się w serca ma­ry­na­rzy wraz z ko­lej­ny­mi pro­mie­nia­mi słoń­ca. Panny Haw­thor­ne nie udało się od­szu­kać, ale tak zwana “grupa po­szu­ki­waw­cza” nie wy­ka­zy­wa­ła wiel­kiej sta­ran­no­ści w re­ali­za­cji swego za­da­nia. Tho­mas uznał jed­nak, że skoro nie ujaw­ni­ła się do tej pory, ozna­cza to, że morze upo­mnia­ło się o swoje i za­bra­ło ostat­nią oca­la­łą z tra­ge­dii Hra­bi­ny Minto.

Wil­lo­ugh­by pod­szedł do Per­kin­sa i po­dzie­lił się swoim przy­pusz­cze­nia­mi. Wspól­nie od­mó­wi­li cichą mo­dli­twę za duszę bie­dacz­ki oraz za pię­ciu ko­lej­nych ma­ry­na­rzy, stra­co­nych pod­czas spo­tka­nia z mor­ską be­stią. Ody­se­usz sunął nie­spiesz­nie na pół­noc, rów­no­le­gle do wschod­nie­go brze­gu wyspy Ma­cqu­arie’go. Nie­mal każdy frag­ment ciem­nej plaży za­ję­ty był przez nie­zli­czo­ne pary gniaz­du­ją­cych pin­gwi­nów kró­lew­skich, które z nie­zmą­co­nym spo­ko­jem ob­ser­wo­wa­ły prze­pły­wa­ją­cy sta­tek. Oczy za­ło­gi skie­ro­wa­ne były jed­nak ku otwar­te­mu morzu, wy­pa­tru­jąc naj­mniej­szych oznak obec­no­ści fa­tal­ne­go wie­lo­ry­ba, od któ­re­go roz­po­czę­ło się ostat­nie pasmo nie­szczęść. Wśród za­ło­gi sły­chać już było głosy, że po­tęż­ny waleń to zły omen i le­piej bę­dzie, jeśli ich drogi nigdy wię­cej się nie prze­tną.

Mar­tin O’Re­il­ly smęt­nie krą­żył po po­kła­dzie z mopem w dło­niach. Gdy emo­cje mi­nio­nej nocy nieco opa­dły, opa­no­wa­ły go wstyd i żal za oskar­że­nia, jakie rzu­cał pod ad­re­sem pa­nien­ki Haw­thor­ne. Za­trzy­mał się przy ster­bur­cie i mru­żąc oczy smęt­nie pa­trzył na ho­ry­zont, nad któ­rym po­wo­li uno­si­ła się sło­necz­na tar­cza. To wła­śnie on jako pierw­szy do­strzegł wzbi­ja­ją­cą się nad po­wierzch­nię wody ogrom­ną szarą głowę i im­po­nu­ją­cej wy­so­ko­ści stru­mień, try­ska­ją­cy z noz­drza po­tęż­ne­go ssaka. Krzy­kiem za­alar­mo­wał resz­tę za­ło­gi i Ody­se­usz na­tych­miast pu­ścił się w pogoń.

Tym razem ka­pi­tan Bar­na­by zo­stał po­wia­do­mio­ny nie­zwłocz­nie. Za­ska­ku­ją­co żwawo, jak na sie­bie, wkro­czył na po­kład i po­czął wy­da­wać roz­ka­zy. Tho­mas Wil­lo­ugh­by uwi­jał się za ste­rem, pró­bu­jąc zła­pać wiatr, który po­zwo­lił­by zbli­żyć im się do ofia­ry. Dru­ży­ny har­pun­ni­ków sie­dzia­ły już w go­to­wo­ści w dwóch po­zo­sta­łych ło­dziach po­ści­go­wych. Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach Ody­se­usz zna­lazł się w od­po­wied­niej po­zy­cji i do­wo­dzo­ne przez bos­ma­na Per­kin­sa nie­wiel­kie jed­nost­ki zo­sta­ły spusz­czo­ne na wodę. Z tej od­le­gło­ści wy­raź­nie widać było rany na ciele stwo­rze­nia, które nie po­zo­sta­wia­ły wąt­pli­wo­ści, że to ten sam wie­lo­ryb.

Ka­sza­lot za­trzy­mał się, jakby zbie­rał siły do osta­tecz­ne­go po­je­dyn­ku z ludz­kimi dra­pież­ca­mi. Wszy­scy po­zo­sta­li człon­ko­wie za­ło­gi opie­ra­li się o re­ling ster­bur­ty i w na­pię­ciu cze­ka­li na roz­strzy­gnię­cie star­cia.

– Pa­no­wie wy­ba­czą moje ma­nie­ry, ale zmu­szo­na będę prze­rwać tę zacną męską roz­ryw­kę. – Ła­god­ny, mięk­ki głos, do­bie­ga­ją­cy od stro­ny dzio­bu, wy­wo­łał u każ­de­go na po­kła­dzie roz­cho­dzą­cy się po ple­cach dreszcz przy­jem­no­ści. Ni­czym mru­cze­nie za­do­wo­lo­nej kotki, usa­do­wio­nej na ko­la­nach opie­ku­na, przy pa­lą­cym się ko­min­ku.

Jak jeden mąż, za­sko­cze­ni ma­ry­na­rze zwró­ci­li się w lewo. Na zbie­gu burt, wy­god­nie opar­ta o re­ling, stała wy­so­ka, smu­kła ko­bie­ta w bia­łej sukni, tak gęsto przy­ozdo­bio­nej per­ła­mi, zło­tem i bursz­ty­nem, że strój mu­sia­ł ważyć nie mniej niż nie­jed­na sta­ro­żyt­na zbro­ja. Krę­co­ne blond włosy no­si­ła sta­ran­nie upię­te w wy­so­ki kok, zwień­czony wy­sa­dza­nym skrzą­cy­mi się bry­lan­ta­mi dia­dem.

– Czy to jest wła­śnie panna Haw­thor­ne, o któ­rej wspo­mi­na­li­ście? – za­py­tał Bar­na­by, wpa­tru­jąc się jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny w nie­spo­dzie­wa­ne­go przy­by­sza.

Wil­lo­ugh­by wi­dział ewi­dent­ne po­do­bień­stwo mię­dzy Aste­rią, a ko­bie­tą, która stała teraz przed nimi. Twarz nie­zna­jo­mej była rów­nie pięk­na, ni­czym wy­rzeź­bio­na przez an­tycz­nych mi­strzów. Sza­ro­błę­kit­ne oczy oraz wy­raź­na, ary­sto­kra­tycz­na linia szczę­ki rów­nież przy­po­mi­na­ły mu pa­nien­kę Haw­thor­ne. Ko­bie­ta wy­da­wa­ła się jed­nak star­sza… Nie, doj­rzal­sza. Jej oliw­ko­wa skóra nie zdra­dza­ła bo­wiem żad­nych oznak sta­rze­nia, jak zmarszcz­ki czy prze­bar­wie­nia. Bra­ko­wa­ło jej jed­nak tej dziew­czę­cej nie­win­no­ści, za­miast któ­rej ema­no­wa­ła mą­drość, doj­rza­łość, ale też wład­czość i za­cię­tość. Nim jed­nak Tho­mas zdą­żył za­prze­czyć, nie­zna­jo­ma ro­ze­śmia­ła się gło­śno, de­li­kat­nym ge­stem za­sła­nia­jąc usta.

– Nie, ka­pi­ta­nie Bar­na­by – od­par­ła, gdy chwi­la we­so­ło­ści mi­nę­ła. – Ale miło być po tylu la­tach my­lo­ną z takim pod­lot­kiem. Moje imię to Am­fi­try­ta, ale mo­że­cie mnie też ty­tu­ło­wać Kró­lo­wą Mórz. Aste­ria zaś, lub “panna Haw­thor­ne” – te słowa wy­ce­dzi­ła ni­czym wąż strze­la­ją­cy jadem – jak ra­czy­ła się wam przed­sta­wić, jest uko­cha­ną córką moją oraz czci­god­ne­go Po­sej­do­na, Pana Oce­anów. O nim za­pew­ne sły­sze­li nawet tacy pro­sta­cy, jak wy. Za­bie­ram swoją po­cie­chę do domu, nim jej oj­ciec zo­rien­tu­je się, że znik­nę­ła. Sta­ru­szek nie ma wiele czasu dla swo­je­go po­tom­stwa, ale kiedy coś im grozi, to morza za­czy­na­ją się go­to­wać wraz z nim. Myślę, że wszy­scy chcie­li­by­śmy tego unik­nąć. Dla­te­go pro­szę mi ła­ska­wie wska­zać, gdzie znaj­dę córkę i każde z nas ruszy w swoją drogę.

– Pro­szę mnie uważ­nie po­słu­chać, droga pani – zwró­cił się do ko­bie­ty szy­per, a wszy­scy, któ­rzy go znali, od razu wy­czu­li, że cier­pli­wość ka­pi­ta­na jest na wy­czer­pa­niu. – Nie wiem skąd się tu wzię­łaś i za kogo się uwa­żasz, ale na tym stat­ku tylko ja wy­da­ję roz­ka­zy!

– Jaki z pana sta­now­czy męż­czy­zna! – z te­atral­nym za­chwy­tem od­po­wie­dzia­ła Am­fi­try­ta i po­wo­li po­de­szła do Bar­na­by’ego, uwo­dzi­ciel­sko ko­ły­sząc przy tym bio­dra­mi. – Szko­da, że nie mam czasu by pana le­piej po­znać.

Matka Aste­rii po­wio­dła wierz­chem dłoni po po­licz­ku wzbu­rzo­ne­go ma­ry­na­rza, a ich twa­rze zbli­ży­ły się na zde­cy­do­wa­nie nie­przy­zwo­itą od­le­głość.

– Cóż, po­wrót do portu zaj­mie nam nieco czasu – za­uwa­żył udo­bru­cha­ny i mocno roz­ocho­co­ny ka­pi­tan. – Sądzę, że uda mi się zna­leźć chwi­lę dla tak pięk­nej damy.

– P-p-pa­nie ka–ka­pi­ta­nie! – z ogrom­nym tru­dem wy­du­kał Mar­tin, wska­zu­jąc coś pal­cem.

– Na mokre gacie Po­sej­do­na, O’Re­il­ly! – Szy­per gwał­tow­nie zwró­cił głowę w kie­run­ku majt­ka. – Przy­się­gam, że nie po­sta­wi pan wię­cej stopy na żad­nym stat­ku na­le­żą­cym do kom­pa­nii, pro­szę za­pa­mię­tać moje słowa!

Lecz w tym mo­men­cie Bar­na­by rów­nież to zo­ba­czył. De­li­kat­na dłoń, która przed chwi­lą pie­ści­ła pła­tek jego ucha, na­bra­ła nie­zdro­wej, fio­le­to­wej barwy, a na jej we­wnętrz­nej stro­nie po­ja­wi­ły się pę­che­rze. Za­ło­ga pa­trzy­ła na ten pro­ces z mie­szan­ką prze­ra­że­nia i fa­scy­na­cji, za­sty­gła w bez­ru­chu. Nagle ramię Am­fi­try­ty gwał­tow­nie wy­dłu­ży­ło się i przy­ję­ło kształt od­nó­ża ka­ła­mar­ni­cy. Macka jed­nym zwin­nym ru­chem oplo­tła szyję ka­pi­ta­na Bar­na­by’ego i unio­sła go ponad deski po­kła­du. Druga ręka rów­nież ule­gła trans­for­ma­cji i po­chwy­ci­ła męż­czy­znę w pasie.

– Radzę nie wzy­wać imie­nia mego męża na da­rem­no – ostrze­gła z iro­nicz­nym uśmie­chem, po czym bez żad­ne­go wy­sił­ku od­dzie­li­ła głowę Bar­na­by’ego od resz­ty ciała.

Krew, która jesz­cze przez kilka chwil tło­czo­na była przez ro­ze­rwa­ną tęt­ni­cę, ob­la­ła szkar­ła­tem wielu z tło­czą­cych się ma­ry­na­rzy. Cie­pła ciecz po­kry­ła także twarz Am­fi­try­ty, która jed­nak kom­plet­nie nie zwró­ci­ła na nią uwagi, jakby sta­no­wi­ła ele­ment jej co­dzien­ne­go ma­ki­ja­żu.

– Kto teraz do­wo­dzi? – za­py­ta­ła spo­koj­nie, od­rzu­ca­jąc kor­pus ka­pi­ta­na za burtę.

Lu­dzie na ło­dziach po­ści­go­wych za­uwa­ży­li już za­mie­sza­nie na Ody­se­uszu i na roz­kaz Per­kin­sa za­czę­li za­wra­cać. Kilka osób na po­kła­dzie po­wo­li prze­miesz­czało się w kie­run­ku wi­szą­cych na bur­tach bo­sa­ków.

– Nie bądź­cie śmiesz­ni – zbesz­ta­ła ich Am­fi­try­ta. – Mo­gła­bym oczy­wi­ście roz­pra­wić się z wami oso­bi­ście, ale to po­ni­żej mojej god­no­ści. Jeśli bę­dzie­cie sta­wia­li opór, zaj­mie się wami mój pie­sek. Po­przed­nio tylko się z wami bawił, ale w każ­dej chwi­li mogę go spu­ścić ze smy­czy.

Ostat­nie zda­nie wy­brzmia­ło ostro ni­czym sma­gnię­cie bicza. Ko­bie­ta unio­sła do ust dłoń, która nie wie­dzieć kiedy na po­wrót za­stą­pi­ła mackę, i prze­cią­gle za­gwiz­da­ła. Dźwięk, który wy­do­by­ła, nie był jed­nak wy­so­kim świ­dru­ją­cym tonem, lecz bo­le­śnie ni­skim bur­cze­niem, bar­dziej od­czu­wal­nym, niż sły­szal­nym. Sy­gnał do­tarł do ad­re­sa­ta i chwi­lę póź­niej wszy­scy ma­ry­na­rze ze zgro­zą ob­ser­wo­wa­li, jak ogrom­ne czar­ne ramię owija się wokół bar­dziej od­da­lo­nej łodzi po­ści­go­wej, a na­stęp­nie jakby od nie­chce­nia wcią­ga ją w roz­świe­tlo­ne wscho­dzą­cym słoń­cem wodne od­mę­ty. Człon­ko­wie za­ło­gi na po­kła­dzie Ody­se­usza mogli je­dy­nie bez­sil­nie ob­ser­wo­wać ma­ka­brycz­ne wi­do­wi­sko.

– Po­wtó­rzę jesz­cze raz – prze­rwa­ła gro­bo­wą ciszę Am­fi­try­ta – kto teraz do­wo­dzi?

– To będę zdaje się ja, pro­szę pani. Tho­mas Wil­lo­ugh­by – ode­zwał się ster­nik, wy­stę­pu­jąc na czoło grupy. – Uprze­dza­jąc jed­nak py­ta­nie, nie wiem gdzie po­dzia­ła się młoda pa­nien­ka. Pod­czas pierw­sze­go ataku wa­sze­go pu­pil­ka znik­nę­ła i wię­cej jej nie wi­dzie­li­śmy. Nie­wy­klu­czo­ne, że w trak­cie po­tycz­ki za­bra­ło ją morze.

– Pro­szę mi uwie­rzyć, gdyby „za­bra­ło ją morze”, moja wi­zy­ta tu by­ła­by zbęd­na – wtrą­ci­ła matka Aste­rii ze zło­wro­gim uśmie­chem.

– Nawet zaś jeśli bym wie­dział, gdzie znaj­du­je się pani córka – kon­ty­nu­ował Tho­mas, jakby w ogóle mu nie prze­rwa­no – to bym nie po­wie­dział. Ka­pi­tan Bar­na­by był gno­jem i wy­zy­ski­wa­czem, za któ­rym nikt tę­sk­nić nie bę­dzie. Ale za to, co zro­bi­ła pani na­szym to­wa­rzy­szom, nie do­cze­ka się pani od nas żad­nej współ­pra­cy.

– Ład­nie po­wie­dzia­ne – Ski­nę­ła z uzna­niem głową Am­fi­try­ta. – Zaraz zo­ba­czy­my, jak długo bę­dzie pan w sta­nie utrzy­mać się przy swo­ich prze­ko­na­niach.

Ko­bie­ta strze­li­ła w po­wie­trzu pal­ca­mi i nie­mal na­tych­miast bak­bur­tą Ody­se­usza wstrzą­snął po­tęż­ny łomot. Czte­ry mo­car­ne, czar­ne od­nó­ża owi­nę­ły się wokół re­lin­gu i jed­ne­go z po­zo­sta­łych masz­tów. Po chwi­li widok na wyspę Ma­cqu­ire’go w ca­ło­ści prze­sło­nił mrocz­ny cień. Ciem­ne ni­czym wę­giel oczy nik­nę­ły we łbie o nie­wie­le tylko ja­śniej­szym od­cie­niu. Łatwo było ulec wra­że­niu, że spo­glą­da­ją­ca na ludzi be­stia rze­czy­wi­ście jest je­dy­nie kosz­ma­rem sen­nym, a nie re­al­nym stwo­rze­niem. Do­pie­ro gdy roz­war­ła pasz­czę i uka­za­ła ró­żo­wą gar­dziel oraz rzędy ostrych zębów, a ma­ry­na­rzy owio­nął odu­rza­ją­cy odór za­tę­chłych ryb, w pełni do­tar­ła do nich groza sy­tu­acji.

 

Na po­kład wdra­py­wa­li się wła­śnie lu­dzie za­sia­da­ją­cy w oca­la­łej łodzi po­ści­go­wej. Wi­dząc jed­nak hor­ror, roz­gry­wa­ją­cy się po prze­ciw­le­głej stro­nie stat­ku, osłu­pia­li za­trzy­my­wa­li się, nie wie­dząc co czy­nić. Nie­któ­rzy ze­śli­zgi­wa­li się z po­wro­tem do mniej­szej jed­nost­ki, lub po pro­stu ska­ka­li w wodę, woląc szu­kać swo­ich szans w star­ciu z oce­anem.

Cała gęba masz­ka­ry wi­docz­na już była nad re­lin­giem, a ko­lej­ne po­cią­gnię­cia macek za­czę­ły tasz­czyć jej opa­słe ciel­sko na po­kład.

– Czas ucie­ka – po­na­gli­ła wład­czy­ni po­two­ra.

– Tego już za wiele – od­po­wie­dział jej jeden z licho ubra­nych chłop­ców okrę­to­wych w zmię­tym, prze­mo­czo­nym ka­pe­lu­szu z sze­ro­kim ron­dem, który po­wró­cił na sta­tek wraz z grupą Per­kin­sa – matko.

Zrzu­co­ne na deski po­kła­du na­kry­cie głowy ujaw­ni­ło twarz Aste­rii, która ki­pia­ła wście­kło­ścią.

– Aste­rio, moja droga! – od­par­ła Am­fi­try­ta ze sztucz­ną wy­lew­no­ścią, roz­kła­da­jąc sze­ro­ko ra­mio­na. – Bar­dzo się z ojcem o cie­bie mar­twi­li­śmy. Całe szczę­ście, że od­na­la­złaś się cała i zdro­wa.

– Po tym, co stało się z Hra­bi­ną Minto, jakoś trud­no mi uwie­rzyć w twoje dobre in­ten­cje. Jakim cudem zna­la­złaś mnie znowu tak szyb­ko?

– Trze­ba było nie uży­wać swo­jej magii – rzu­ci­ła matka Aste­rii z roz­ba­wie­niem, krzy­żu­jąc ręce na pier­si.

– Ja­kiej magii?

– Och, pro­szę cię – żach­nę­ła się star­sza z ko­biet. – Nie uda­waj głup­szej niż je­steś. Mo­głaś prze­brać się w tę ludz­ką skórę, przez co o mało nie uto­nę­łaś, ale nie oszu­kasz wła­snej na­tu­ry. Swoją drogą, pa­so­wał­by ci taki ko­niec, moja droga – pierw­sza w dzie­jach sy­re­na, która się uto­pi­ła!

Am­fi­try­ta za­nio­sła się śmie­chem, który urwał się rów­nie nagle, jak za­czął.

– Nie­ste­ty, moja sa­tys­fak­cja trwa­ła krót­ko. Byłam głę­bo­ko roz­cza­ro­wa­na, gdy oka­za­ło się, że two­je­go ciała nie ma na dnie oce­anu – po­wie­dzia­ła Kró­lo­wa Mórz z wy­rzu­tem, opie­ra­jąc dłoń na de­kol­cie. – Wy­obraź sobie moje zdzi­wie­nie, gdy nie­dłu­go potem w mor­skich głę­bi­nach roz­legł się twój śpiew. Nie mo­głaś się po­wstrzy­mać, praw­da?

Oczy Aste­rii roz­sze­rzy­ły się w na­głym zro­zu­mie­niu. Pio­sen­ka, którą śpie­wa­ła z całą za­ło­gą, gdy po­czu­ła wresz­cie ra­dość i bez­pie­czeń­stwo, stała się zgubą ich wszyst­kich.

– A czy po­in­for­mo­wa­łaś swo­ich no­wych przy­ja­ciół, że przy oka­zji za­hip­no­ty­zo­wa­łaś ich, by prze­ka­za­li ci swoje naj­głę­biej skry­wa­ne se­kre­ty, lęki i pra­gnie­nia? – Uśmiech sa­mo­za­do­wo­le­nia na po­są­go­wej twa­rzy mał­żon­ki Po­sej­do­na stop­nio­wo roz­sze­rzał się, wraz z ro­sną­cym wy­ra­zem pa­ni­ki na twa­rzy jej córki.

– Ja nie chcia­łam… To nie tak, nie zro­bi­łam tego spe­cjal­nie – wy­du­ka­ła Aste­ria, oglą­da­jąc się na sto­ją­cych za nią ma­ry­na­rzy.

– No i znowu grasz ofia­rę, có­recz­ko. “O bied­na ja! Ma­mu­sia mnie nie kocha i każe mi żyć w morzu, a ja chcę mieć nogi, żeby móc je roz­kła­dać przed brud­ny­mi ludź­mi. Bu­hu­uu!”

Aste­ria, któ­rej ary­sto­kra­tycz­nie blada cera przy­bra­ła kolor wście­kłe­go szkar­ła­tu, je­dy­nie na prze­mian otwie­ra­ła i za­my­ka­ła usta, nie mogąc wy­do­być z sie­bie słowa.

– Myślę, że wszy­scy mają już tego ser­decz­nie dosyć – cią­gnę­ła Am­fi­try­ta. – Chodź tu, wra­ca­my do domu.

– Nie! – wrza­snę­ła dziew­czy­na z taką mocą, że nawet ośmior­ni­co­po­dob­ne stwo­rze­nie za­mar­ło w miej­scu. – Ni­g­dzie z tobą nie pójdę, a ty nie skrzyw­dzisz już żad­ne­go z moich przy­ja­ciół. Tak, przy­ja­ciół. Ludzi! Za­to­pi­łaś cały sta­tek, pełen nie­win­nych osób, tylko dla­te­go, że byli na tyle do­brzy, by udzie­lić mi schro­nie­nia. To samo chcia­łaś zro­bić z ko­lej­nym. Ro­zej­rzyj się wokół sie­bie, matko, to nie są żadne po­two­ry, któ­rych je­dy­nym celem jest znisz­cze­nie wszel­kie­go życia w morzu. To nor­mal­ne isto­ty, które cza­sem czy­nią zło, cza­sem dobro. Błą­dzą, to praw­da, ale więk­szość z nich, gdy wska­że im się słusz­ną drogę, bę­dzie nią po­dą­żać i ża­ło­wać za swoje prze­wi­ny. Prze­cież kie­dyś to wła­śnie było na­szym za­da­niem. Pro­wa­dzić ich, wspie­rać. Być może wi­dzisz w nich samo zło, bo w tobie po tych wszyst­kich stu­le­ciach nie po­zo­sta­ło już nic in­ne­go!

– Ty nie­wdzięcz­ny ba­cho­rze! – Am­fi­try­ta nie zdo­ła­ła utrzy­mać swego kpią­ce­go uśmiesz­ku i jej twarz na mo­ment wy­krzy­wił gry­mas pa­lą­cej furii. – Ja na­praw­dę sta­ram się ci pomóc, idiot­ko. My­ślisz, że ci męż­czyź­ni staną teraz po two­jej stro­nie, gdy wie­dzą, że ukry­wa­łaś się wśród nich jak tchórz, na­ra­ża­jąc ich na śmier­tel­ne nie­bez­pie­czeń­stwo i wy­kra­da­jąc ich ta­jem­ni­ce?

Na­stęp­nie zwró­ci­ła się do że­gla­rzy:

– Pierw­szy, który ją poj­ma i przy­pro­wa­dzi do mnie na ko­la­nach, otrzy­ma mnó­stwo złota i in­nych bły­sko­tek, które tak ko­cha­cie.

Na wielu ob­li­czach wi­docz­ny był roz­gry­wa­ją­cy się kon­flikt. W końcu ni­cze­go tej dziew­czy­nie nie za­wdzię­cza­li. Przez nią, choć­by nie bez­po­śred­nio, zgi­nę­ło wielu ich to­wa­rzy­szy. A złoto to złoto. Lep­szy szla­chet­ny metal, niż szla­chet­na śmierć. Kilku ma­ry­na­rzy po­stą­pi­ło krok na­przód. Nim kto­kol­wiek jed­nak zdo­łał pod­jąć jed­no­znacz­ną de­cy­zję, ode­zwał się Wil­lo­ugh­by:

– Panna Haw­thor­ne być może za­ta­iła przed nami szcze­gó­ły swo­je­go po­ło­że­nia. Ale wie­dzie­li­śmy, że zna­la­zła się w nim nie z wła­snej winy i nigdy nie od­mó­wi­li­by­śmy jej po­mo­cy. Nie wiem, czym wła­ści­wie je­ste­ście i do ja­kie­go pie­kiel­ne­go świa­ta na­le­ży­cie. Je­stem pro­stym czło­wie­kiem. Jed­nak na mój rozum, w każ­dym świe­cie ro­dzi­ce po­win­ni ko­chać swoje dzie­ci i ofe­ro­wać im pomoc. Je­że­li pa­nien­ce Aste­rii od­ma­wia tego wła­sna matka, to za­pew­ni­my je my.

Ro­zej­rzał się py­ta­ją­co po resz­cie uszczu­plo­nej już znacz­nie za­ło­gi. Od­po­wie­dzia­ły mu je­dy­nie okrzy­ki za­chę­ty i mil­czą­ce ski­nie­nia głową tych, któ­rzy przed chwi­lą go­to­wi byli ulec po­ku­sie.

– Dzię­ku­ję wam, pa­no­wie – rze­kła Aste­ria ze łzami w oczach, w któ­rych wid­nia­ło jed­nak także sta­lo­we zde­cy­do­wa­nie. – Obie­cu­ję, że nie za­wio­dę wię­cej wa­sze­go za­ufa­nia. Teraz panie Per­kins!

Wy­ła­nia­jąc się ni­czym spod ziemi, przez ster­bur­tę wsko­czy­li na po­kład bos­man oraz dwóch in­nych har­pun­ni­ków. Jesz­cze zanim kto­kol­wiek za­re­je­stro­wał ich obec­ność, trzy ostro za­koń­czo­ne lance le­cia­ły już w kie­run­ku roz­dzia­wio­nej pasz­czy kra­ke­na. Wszyst­kie tra­fi­ły do celu, a be­stia za­wy­ła i roz­luź­ni­ła swój chwyt na Ody­se­uszu. Gry­mas bólu prze­biegł także po twa­rzy Am­fi­try­ty, która na mo­ment sku­li­ła się i ukry­ła twarz w dło­niach.

– Głu­pia dzie­wu­cho – wy­ce­dzi­ła przez za­ci­śnię­te zęby. – Ich broń nie jest w sta­nie go zra­nić. To jak użą­dle­nie na­tręt­nej osy!

– Być może, ale ta osa wła­śnie wstrzyk­nę­ła two­jej za­baw­ce jad – od­par­ła Aste­ria, pod­wi­ja­jąc rę­ka­wy ma­ry­nar­skiej ko­szu­li i od­sła­nia­jąc krwa­we ślady na­cięć na przed­ra­mio­nach. – Spe­cjal­ność na­szej ro­dzi­ny.

Tym­cza­sem macki be­stii speł­zły z po­wro­tem do wody i sza­leń­czo mio­ta­ły się w pie­ni­stej ki­pie­li. Jak wy­ja­śni­ła uprzed­nio bos­ma­no­wi Aste­ria, je­dy­nie jej sta­ro­żyt­na krew sta­no­wi­ła tru­ci­znę dość silną, by po­waż­nie zra­nić mi­tycz­ne stwo­rze­nie. 

W tym mo­men­cie spod po­kła­du wy­pa­dło dwóch ko­lej­nych za­ło­gan­tów. Jeden z nich tasz­czył becz­kę pełną wie­lo­ry­bie­go oleju, a drugi dzier­żył w dłoni roz­pa­lo­ną po­chod­nię. Zrzu­ci­li becz­kę wprost na głowę wi­ją­cej się kre­atu­ry. Olej roz­lał się po śli­skiej skó­rze i za­bar­wił wodę wokół gło­wo­no­ga. W ślad za zbior­ni­kiem ła­two­pal­nej sub­stan­cji po­wę­dro­wa­ła po­chod­nia i w mgnie­niu oka ocean zmie­nił się w morze ognia. Osza­la­ła z bólu po­czwa­ra rzu­ca­ła się na po­wierzch­ni jesz­cze przez kilka, może kil­ka­na­ście se­kund, po czym morze za­mknę­ło się nad nią, po­zo­sta­wia­jąc je­dy­nie swąd spa­lo­ne­go mięsa.

– Po­ża­łu­jesz tego – ostrze­gła córkę Am­fi­try­ta, a w jej gło­sie bra­ko­wa­ło wcze­śniej­szej buty i pro­tek­cjo­nal­no­ści. Ustą­pi­ły bo­wiem miej­sca nie­kon­tro­lo­wa­nej, pło­ną­cej wście­kło­ści. – Wszy­scy tego po­ża­łu­je­cie!

W pra­wej dłoni Kró­lo­wej Morza zma­te­ria­li­zo­wał się złoty trój­ząb. Unio­sła go wy­so­ko nad głowę, a chmu­ry nad stat­kiem za­mknę­ły się na­tych­miast, two­rząc nie­prze­nik­nio­ną, ciem­ną masę. Z po­nu­rych ob­ło­ków za­czął padać rzę­si­sty deszcz, któ­re­go kro­ple miały kolor roz­to­pio­ne­go złota.

Pierw­sze dro­bin­ki nie­na­tu­ral­ne­go opadu ude­rzy­ły o po­kład. Po­zo­sta­li człon­ko­wie za­ło­gi Ody­se­usza sku­li­li się prze­stra­sze­ni, jed­nak dziw­na ciecz nie wy­da­wa­ła się wy­rzą­dzać im żad­nej krzyw­dy.

– Do kroć­set, kto mnie znowu obu­dził? Do­igra­li­ście się ła­chu­dry, po­za­bi­jam was wszyst­kich!

Skon­ster­no­wa­ni ma­ry­na­rze od­wró­ci­li się w kie­run­ku źró­dła głosu. Oka­za­ła się być nim głowa ka­pi­ta­na Bar­na­by’ego, wpa­tru­ją­ca się w zgro­ma­dzo­nych z tak do­brze znaną wszyst­kim wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­ną miną.

– Na słod­kie­go Je­zu­ska – wy­szep­tał maj­tek Mar­tin O’Re­il­ly. – Co to za… Nie do­koń­czył, gdyż nagle po­czuł na nad­garst­ku mięk­ki, mokry uścisk, który jed­nak trzy­mał go za­ska­ku­ją­co mocno. Po­wo­li od­wró­cił głowę i uj­rzał za­mknię­te na swo­jej ręce palce wy­sta­ją­ce­go znad burty mę­skie­go ra­mie­nia. Ostroż­nie wy­chy­lił się za re­ling i sta­nął twa­rzą w… nie twarz, lecz od­sło­nię­tą kość krę­go­słu­pa by­łe­go wła­ści­cie­la nad­mier­nie wy­szcze­ka­nej głowy.

Wrzask O’Re­il­ly’ego był gło­śniej­szy niż pisk mewy sie­dzą­cej czło­wie­ko­wi tuż koło ucha. Gwał­tow­nie szarp­nął się do tyłu, co praw­do­po­dob­nie ura­to­wa­ło mu życie, jako że dzier­żo­ny w dru­giej ręce nie­bosz­czy­ka kor­de­las prze­szył po­wie­trze w miej­scu, gdzie przed chwi­lą stał maj­tek.

Chło­pa­ko­wi udało się wy­rwać i wy­co­fać na śro­dek okrę­tu, gdzie w cia­snym kręgu zgro­ma­dzi­ła się za­ło­ga. Z każ­dej bo­wiem stro­ny przez burty Ody­se­usza prze­wa­la­ły się oży­wio­ne mocą Am­fi­try­ty trupy. Nie­któ­re z nich były bar­dzo stare, skła­da­ją­ce się je­dy­nie z po­żół­kłych kości, nie­zgrab­nie skle­jo­nych ze sobą ścię­gna­mi. Inne no­si­ły już reszt­ki ubrań na modłę za­chod­nią i przed­sta­wia­ły całe spek­trum roz­kła­du ludz­kie­go ciała. Wśród oży­wień­ców były także zna­jo­me twa­rze. Nie­daw­ni kam­ra­ci mieli teraz puste spoj­rze­nia i wy­ma­chi­wa­li pod­nie­sio­ny­mi z dna oce­anu ka­wał­ka­mi drew­na, kości czy za­rdze­wia­łej broni.

– Mam na­dzie­ję, pa­nien­ko Haw­thor­ne, że plan prze­wi­dy­wał taki roz­wój wy­pad­ków – rzekł Tho­mas Wil­lo­ugh­by pa­nicz­nie roz­glą­da­jąc się po nad­cho­dzą­cych na­past­ni­kach.

– Praw­dę mó­wiąc, na myśl przy­cho­dzi mi je­dy­nie frag­ment „Oli­ve­ra Twi­sta” – od­par­ła Aste­ria pusz­cza­jąc oko do ster­ni­ka. – We wzbu­rzo­nej ko­bie­cie jest coś szcze­gól­ne­go, zwłasz­cza je­że­li do wszyst­kich in­nych jej na­mięt­no­ści doj­dzie groź­ny bo­dziec roz­pacz­li­wej, nie li­czą­cej się z ni­czym od­wa­gi. In­ny­mi słowy, pro­szę zdo­być dla mnie nieco czasu.

W rę­kach Aste­rii Haw­thor­ne rów­nież po­ja­wił się trój­ząb i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź Tho­ma­sa, ru­szy­ła z nim w stro­nę matki.

– Cze­kaj! – wrza­snął za nią Wil­lo­ugh­by. – To w ogóle nie brzmi jak plan!

Dziew­czy­na jed­nak już nie słu­cha­ła. Metal szczęk­nął o metal i trój­zę­by za­wi­bro­wa­ły ni­czym dwa ka­mer­to­ny. Ból po­wo­do­wa­ny przez dźwięk zmu­sił Tho­ma­sa i po­zo­sta­łych do za­kry­cia uszu. Jak na umó­wio­ny sy­gnał, umar­la­ki rzu­ci­ły się do ataku.

Za­ło­ga “Ody­se­usza” bro­ni­ła się wszyst­kim, co zna­la­zła pod ręką – bo­sa­ka­mi, no­ża­mi do skó­ro­wa­nia, szcza­pa­mi drew­na z roz­bi­te­go masz­tu i re­lin­gu, a nawet go­ły­mi rę­ko­ma. Szczę­śliw­cy, któ­rzy zna­leź­li się na po­kła­dzie ze strzel­ba­mi, sta­nę­li na skrzy­ni w cen­trum kręgu ma­ry­na­rzy i ostrze­li­wa­li tru­po­szy z szyb­ko­ścią i wpra­wą wy­bo­ro­wych strzel­ców. Cóż z tego, skoro kule prze­cho­dzi­ły przez puste ciała umar­la­ków, nie czy­niąc im szcze­gól­nej krzyw­dy. Ostrza i im­pro­wi­zo­wa­na broń obu­cho­wa ra­dzi­ły sobie nieco le­piej, ale nawet ode­rwa­ne koń­czy­ny i po­zba­wio­ne głów tu­ło­wia nie prze­sta­wa­ły nękać prze­ciw­ni­ków.

Bos­man Per­kins, uzbro­jo­ny w od­tyl­co­wy ka­ra­bin Halla, pa­miąt­kę z cza­sów służ­by w ame­ry­kań­skiej armii, wpa­try­wał się w kro­czą­ce w jego kie­run­ku ciało har­pun­ni­ka De Witta, który zgi­nął na jed­nej z łodzi po­ści­go­wych.

– Opę­ta­ła cię czar­na magia! Opa­mię­taj się i wra­caj do morza. Ratuj duszę! – za­kli­nał zbli­ża­ją­ce się zwło­ki, które z tru­dem utrzy­my­wa­ły rów­no­wa­gę, ze wzglę­du na ogrom­ną dziu­rę w boku wy­gry­zio­ną przez że­ru­ją­ce w oko­li­cy orki.

To, co zo­sta­ło z De Witta nie re­ago­wa­ło w żaden spo­sób na we­zwa­nia Per­kin­sa. Nie­ubła­ga­nie kro­czył na­przód, trzy­ma­jąc w dło­niach ma­syw­ną kość ja­kie­goś dawno za­po­mnia­ne­go stwo­rze­nia.

– Panie, prze­bacz mi, że od­bie­ram ko­lej­ne życie… – zwró­cił się bos­man do nie­bios, a po twa­rzy twar­de­go jak stal Jo­shuy Per­kin­sa spły­nę­ła łza. Gdy prze­ciw­nik zbli­żył się na od­le­głość metra, wy­strze­lił.

Głowa De Witta roz­pry­sła się ni­czym arbuz zrzu­co­ny z grot­masz­tu. Ciało nie­szczę­śni­ka po­stą­pi­ło jesz­cze krok, po czym padło bez życia. Cięż­ko dy­szą­cy, po­kry­ty juchą Per­kins wpa­try­wał się w swoje dzie­ło sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma. Star­czy­ło mu jed­nak przy­tom­no­ści umy­słu, by za­krzyk­nąć do to­wa­rzy­szy:

– Ce­luj­cie w głowy!

Choć prze­ciw­ni­cy byli licz­niej­si od za­ło­gi Ody­se­usza, ich spraw­ność była da­le­ce mniej­sza od ży­ją­cych ludzi. Po­ru­sza­li się ospa­le, a ciosy za­da­wa­li prze­wi­dy­wal­nie, jakby ich umy­sły zdol­ne były do ko­or­dy­no­wa­nia je­dy­nie naj­prost­szych ru­chów. Mimo to, wielu nie­uważ­nych, bądź nie­do­świad­czo­nych za­ło­gan­tów padło pod cio­sa­mi masy umar­la­ków. Sys­te­ma­tycz­ny ostrzał ze strzelb wkrót­ce prze­rze­dził jed­nak ich sze­re­gi. Po­zo­sta­li ma­ry­na­rze, wi­dząc, że zwy­cię­stwo jest bli­sko, z jesz­cze więk­szym za­pa­łem roz­łu­py­wa­li czasz­ki, od­ci­na­li głowy i roz­gnia­ta­li na mia­zgę.

Nie­do­bit­ki oży­wień­ców szyb­ko zo­sta­ły ze­pchnię­te za burtę. Ostat­nim po­zo­sta­łym na po­kła­dzie, ru­sza­ją­cym się tru­po­szem była głowa ka­pi­ta­na Bar­na­by’ego, która z ja­kie­goś po­wo­du za­cho­wa­ła nieco wię­cej daw­nej oso­bo­wo­ści i przez całą bitwę, z braku in­nych moż­li­wo­ści, rzu­ca­ła wy­szu­ka­ny­mi in­wek­ty­wa­mi w daw­nych pod­wład­nych. Po­kry­ty licz­ny­mi ra­na­mi młody O’Re­il­ly pod­szedł na ko­ły­szą­cych się no­gach do ma­ka­brycz­ne­go, ga­da­ją­ce­go łba i wsa­dził lufę strzel­by w nie­za­my­ka­ją­ce się usta.

– Jakie roz­ka­zy, ka­pi­ta­nie? – za­py­tał Mar­tin.

– Mmmmmm, mmmffff!

Maj­tek O’Re­il­ly z sa­tys­fak­cją po­cią­gnął spust.

Bli­żej dzio­bu stat­ku, Tho­mas Wil­lo­ugh­by wbił hak bo­sa­ka w od­cię­tą przez jed­ne­go z ko­le­gów głowę i so­lid­nym za­ma­chem wy­rzu­cił ją da­le­ko w morze. W końcu prze­bił się w stro­nę wal­czą­cej o życie Aste­rii. Było już jed­nak za późno.

 

***

 

Aste­ria była w po­waż­nych ta­ra­pa­tach. Nigdy nie za­nie­dby­wa­ła nauki walki kró­lew­skim trój­zę­bem. Z pew­no­ścią była lep­sza od swo­ich star­szych sióstr, zło­śli­wych klo­nów matki, Rode i Ben­te­si­ky­me. W star­ciu z Am­fi­try­tą jed­nak nisko oce­nia­ła swoje szan­se. Matka miała nad nią prze­wa­gę do­brych kilku ty­się­cy lat do­świad­cze­nia i wbrew swo­jej lek­ce­wa­żą­cej po­sta­wie, su­mien­nie przy­kła­da­ła się do wszyst­kie­go, co ro­bi­ła. Jesz­cze nigdy nie zwy­cię­ży­ła matki w po­je­dyn­ku. W do­dat­ku, tym razem nie był to tre­ning, lecz walka na śmierć i życie. Wi­dzia­ła to w jej oczach.

Am­fi­try­ta za­wsze była nie­po­cie­szo­na na­ro­dzi­na­mi ko­lej­nej córki. Wi­dzia­ła Aste­rię je­dy­nie jako karę star­szych bogów za to, że lu­dzie zbyt roz­pa­no­szy­li się w mo­rzach. Z kolei dziew­czy­na od po­cząt­ku była za­fa­scy­no­wa­na miesz­kań­ca­mi po­wierzch­ni. Czę­sto przy­bie­ra­ła ludz­ką po­stać i ob­ser­wo­wa­ła ich pracę. Opo­wia­da­ła potem ojcu, jak wspa­nia­łe rze­czy po­tra­fi­li stwo­rzyć lu­dzie, po­mi­mo tego, że bó­stwa, mi­tycz­ne stwo­rze­nia i magia wy­co­fa­ły się z ich świa­ta. Dą­że­nie do od­kry­wa­nia, po­zna­wa­nia, sta­no­wią­ce isto­tę czło­wie­ka, in­spi­ro­wa­ło Aste­rię do rze­czy, które nie były mile wi­dzia­ne w jej świe­cie. Tam, tego ro­dza­ju pra­gnie­nia dawno umar­ły. Od setek lat bo­go­wie żyli jedną chwi­lą, za­trzy­ma­ni na wiecz­ność w te­raź­niej­szo­ści, ni­czym owady za­to­pio­ne w bursz­ty­nie.

A ja chcę iść na­przód – po­my­śla­ła Aste­ria. Nie mia­łam am­bi­cji zo­sta­nia dru­gim Pro­me­te­uszem. Chcia­łam po pro­stu wyjść poza ramy ob­ra­zu i zo­ba­czyć coś wię­cej. Do­świad­czyć, czym jest ruch, czas, zmien­ność… 

Z tru­dem za­blo­ko­wa­ła po­tęż­ny cios znad głowy, wy­ko­na­ny przez Am­fi­try­tę. Mu­sia­ła przy­klęk­nąć, gdy żona Po­sej­do­na na­par­ła całym cia­łem na skrzy­żo­wa­ne trój­zę­by. Ich zro­szo­ne potem twa­rze nie­mal się ze­tknę­ły.

Tata chciał­by za­cho­wać wszyst­ko jak jest i pa­trzeć, jak po­wo­li pod­da­je się Cha­oso­wi, z któ­re­go wy­szli­śmy. Matka, choć żadna z nas tego gło­śno nie przy­zna, jest do mnie bar­dziej po­dob­na. Nigdy nie chcia­ła sie­dzieć bez­czyn­nie, spo­glą­da­jąc na zmierzch bogów. Sama jest jed­nak bez­sil­na. Nie może ni­cze­go zmie­nić. Chyba stąd wzię­ła się ta jej fru­stra­cja i nie­na­wiść wobec ludzi. Wiem, co czuje. A jed­nak nigdy nie mo­gły­śmy się po­ro­zu­mieć sło­wa­mi…

W burz­li­wych dzie­jach jej licz­nej ro­dzi­ny było zbyt wiele okrut­nych hi­sto­rii, by Aste­ria mogła po­cie­szać się myślą, że wła­sna matka na pewno jej nie za­bi­je. Zresz­tą, przed se­kun­dą, ze­pchnię­ta na burtę stat­ku, cudem unik­nę­ła pchnię­cia pro­sto w pierś trze­ma świe­cą­cy­mi wła­snym bla­skiem ostry­mi zę­ba­mi. Na­tych­miast wy­ko­na­ła kontr­atak sty­li­skiem w nogi prze­ciw­nicz­ki, jed­nak Am­fi­try­ta, mimo dłu­giej sukni, za­ska­ku­ją­co zwin­nie prze­sko­czy­ła nad za­ta­cza­ją­cą krąg bro­nią. Lą­du­jąc na po­kła­dzie wbiła trój­ząb w deski, które na­tych­miast za­czę­ły giąć się i pękać.

Nagle znie­kształ­co­ne drew­no wy­strze­li­ło Aste­rię w górę. Upa­dła cięż­ko na plecy, wy­pusz­cza­jąc całe po­wie­trze z płuc. Trój­ząb wy­padł z jej dłoni i znik­nął.

To ko­niec. Prze­gra­ła. Po­zo­sta­ło je­dy­nie py­ta­nie, czy matka za­cią­gnie ją z po­wro­tem do luk­su­so­we­go wię­zie­nia, czy za­bi­je tu i teraz, oszczę­dza­jąc sobie kło­po­tów. Nim zdo­ła­ła zła­pać od­dech, nad jej brzu­chem wi­siał już złoty trój­ząb, a po­czer­nia­łe niebo za­stą­pi­ła rów­nie chmur­na twarz matki.

– Nie bój się, nie za­bi­ję cię – oznaj­mi­ła. – Oj­ciec byłby… nie­za­do­wo­lo­ny. Poza tym po­lo­wa­nie na cie­bie było cał­kiem eks­cy­tu­ją­ce. Wresz­cie coś no­we­go. Ale, nie­ste­ty, muszę ci dać na­ucz­kę, którą za­pa­mię­tasz.

Am­fi­try­ta na­par­ła na trój­ząb, który z ła­two­ścią prze­bił ciało Aste­rii, przy­gważ­dża­jąc ją do po­kła­du.

 

***

 

– Nie! – krzyk­nął Tho­mas, bez­rad­nie wy­cią­ga­jąc rękę ku wrzesz­czą­cej z bólu dziew­czy­nie.

– Spo­koj­nie, prze­ży­je. Jeśli jed­nak kto­kol­wiek z was się zbli­ży, za­trosz­czę się o to, by stało się ina­czej – ostrze­gła Kró­lo­wa Mórz.

– Puść ją, po­trze­bu­je po­mo­cy – po­wie­dział ster­nik, sta­ra­jąc się uspo­ko­ić od­dech i za­cho­wać po­jed­naw­czy ton. – Po­zby­li­śmy się two­ich słu­gu­sów, zo­staw nas i pa­nien­kę w spo­ko­ju.

– Oni? – Am­fi­try­ta spoj­rza­ła na po­roz­rzu­ca­ne po po­kła­dzie trupy. – To tylko małe od­wró­ce­nie uwagi. Wła­ści­wie to w ogóle o was za­po­mnia­łam. Ale teraz myślę, że zajmę się wami, gdy skoń­czę z moją ko­cha­ną có­recz­ką. To też może być za­baw­ne.

Mał­żon­ka Po­sej­do­na wy­mow­nie spoj­rza­ła na wi­ją­cą się w ago­nii dziew­czy­nę, pod którą z każdą se­kun­dą po­więk­sza­ła się plama krwi. Aste­ria za­ci­snę­ła zęby i za­mglo­nym wzro­kiem spoj­rza­ła na bos­ma­na Per­kin­sa, majt­ka O’Re­il­ly’ego i całą za­ło­gę. Prze­nio­sła wzrok na Wil­lo­ugh­by’ego. Ster­nik po­krę­cił głową, spo­dzie­wa­jąc się, co zaraz na­stą­pi.

Dziew­czy­na wy­ko­na­ła krót­ki za­mach ra­mie­niem. Wy­glą­da­ło to, jakby wy­cią­ga­ła unu­rza­ną we wła­snej krwi rękę ku matce w bła­gal­nym ge­ście. Czas na mo­ment za­marł. Am­fi­try­ta skło­ni­ła głowę, spo­glą­da­jąc ze zdzi­wie­niem, na tkwią­cy w jej klat­ce pier­sio­wej frag­ment zła­ma­nej kości.

– Po­zdrów wujka Ha­de­sa, mamo – wy­chry­pia­ła Aste­ria.

Na po­kład wokół dziew­czy­ny opadł słup wody, który zmie­szał się z jej krwią, a Kró­lo­wa Mórz znik­nę­ła.

 

***

 

Tho­mas Wil­lo­ugh­by pierw­szy pod­biegł do ran­nej. Od­dy­cha­ła szyb­ko i płyt­ko, a jej usta za­czę­ły si­nieć. Trój­ząb, który znaj­do­wał się w jej ciele, wy­pa­ro­wał, jed­nak dziu­ry, jakie po­zo­sta­wił, wciąż były jak naj­bar­dziej re­al­ne. Wy­glą­da­ło to bar­dzo źle.

– Bę­dzie do­brze. Spró­bu­je­my za­ta­mo­wać krwa­wie­nie – po­wie­dział do dziew­czy­ny nie­pew­nym gło­sem, po czym krzyk­nął przez plecy: – Szyb­ko, czy­stą ko­szu­lę i al­ko­hol!

– Tho­ma­sie Wil­lo­ugh­by, czy muszę ci za­śpie­wać, żebyś po­wie­dział praw­dę? – za­py­ta­ła, krzy­wiąc się przy każ­dym sło­wie. – Nie czuję się dziś na si­łach.

Ster­nik mi­mo­wol­nie za­chi­cho­tał.

– Z trze­ma dziu­ra­mi w brzu­chu bę­dziesz mogła grać jak na or­ga­nach.

Dziew­czy­na rów­nież za­nio­sła się śmie­chem, co wy­wo­ła­ło nowe spa­zmy bólu. Po chwi­li jed­nak na po­wrót od­zy­ska­ła kon­tro­lę nad swoim cia­łem.

– A co się stało z “pa­nien­ką Haw­thor­ne”, panie Wil­lo­ugh­by?

– Cóż… – Po­licz­ki ster­ni­ka lekko za­ró­żo­wi­ły się. – Nie wiem do końca kim je­steś, ale na pewno nie pa­nien­ką Haw­thor­ne.

Za­mil­kli na mo­ment, po czym Tho­mas dodał cicho:

– Czy mogę ci jak­kol­wiek pomóc?

– O ile twoje zna­jo­mo­ści z bo­gin­ka­mi olim­pij­ski­mi nie obej­mu­ją także Pa­na­cei, to ra­czej nie.

Ster­nik usły­szał mokre pla­śnię­cie i na mo­ment od­wró­cił wzrok od twa­rzy Aste­rii. Po­ni­żej bio­der dziew­czy­ny zo­ba­czył długi, biały ogon po­kry­ty łu­ska­mi i za­koń­czo­ny dwie­ma pół­przej­rzy­sty­mi, srebr­ny­mi płe­twa­mi.

– Kurka wodna, moja magia się wy­czer­pu­je – wes­tchnę­ła córka Po­sej­do­na.

– Kurka wodna? – za­py­tał zdzi­wio­ny Tho­mas.

Na tru­pio bla­dej twa­rzy Aste­rii po­ja­wił się wyraz za­kło­po­ta­nia.

– Chcia­łam prze­kląć cho­ciaż raz w życiu, ale nic moc­niej­sze­go nie prze­szło mi przez gar­dło.

– Nie szko­dzi. To bar­dzo pięk­ny ogon.

– Wiem – od­par­ła z dumą. – Spójrz jak łuski mie­nią się w słoń­cu.

Tho­mas Wil­lo­ugh­by zer­k­nął w bok. Rze­czy­wi­ście, każda z ma­leń­kich pły­tek roz­pra­sza­ła po­ran­ne sło­necz­ne pro­mie­nie w ba­jecz­ny, tę­czo­wy blask. Gdy po­now­nie od­wró­cił spoj­rze­nie, pierś Aste­rii już się nie uno­si­ła.

Resz­ta za­ło­gi stała w mil­cze­niu kilka kro­ków za Tho­ma­sem, dając jemu i dziew­czy­nie odro­bi­nę pry­wat­no­ści. Gdy stało się jasne, że Aste­ria ode­szła, jeden po dru­gim za­czę­li roz­cho­dzić się, by po­zbyć się oży­wio­nych przez Am­fi­try­tę ciał i owi­nąć płót­nem zmar­łych ko­le­gów.

– Przy­kro mi, sze­fie – rzekł ła­god­nie Per­kins, kła­dąc dłoń na ra­mie­niu ster­ni­ka. – Ale pora by Ody­se­usz wró­cił do domu.

Wil­lo­ugh­by z ogrom­nym wy­sił­kiem dźwi­gnął się z kolan i roz­pro­sto­wał po­kry­te krwa­wy­mi pla­ma­mi ubra­nie.

– Zaj­mij się nią, pro­szę – od­parł cicho i po­wo­li skie­ro­wał się ku ma­ry­na­rzom, sta­ra­ją­cym się ura­to­wać co­kol­wiek ze znisz­czo­ne­go ta­kie­lun­ku.

Bos­man po­chy­lał się wła­śnie nad zwło­ka­mi sy­re­ny, gdy usły­szał ogłu­sza­ją­cy huk, a jed­no­cze­sny po­dmuch po­wie­trza prze­wró­cił go do tyłu.

– No nie, już nigdy nie wsią­dę na żaden sta­tek – wes­tchnął z re­zy­gna­cją maj­tek O’Re­il­ly i wska­zał pal­cem pę­dzą­cą ku nim z ogrom­ną pręd­ko­ścią falę o wy­so­ko­ści dwu­dzie­stu, może trzy­dzie­stu me­trów.

Osłu­pia­li lu­dzie po pro­stu wpa­try­wa­li się w nad­cią­ga­ją­cą za­gła­dę, nie­zdol­ni do wy­ko­na­nia żad­ne­go ruchu. Jed­nak w miarę zbli­ża­nia się do Ody­se­usza, fala stop­nio­wo ma­la­ła, aż w końcu, ude­rza­jąc o burtę, je­dy­nie lekko za­ko­ły­sa­ła stat­kiem. Roz­prysk wody so­lid­nie zmo­czył zgro­ma­dzo­nych na po­kła­dzie męż­czyzn i ciała.

– Ej, maj­tek, po­sprzą­taj to zanim zej­dziesz z po­kła­du – za­re­cho­tał ktoś do­no­śnie, na­igry­wa­jąc się z Mar­ti­na.

Śmiech umilkł, gdy to­wa­rzysz po­kła­do­we­go we­soł­ka zwró­cił jego uwagę na fakt, że fala, która roz­bi­ła się o burtę, nie znik­nę­ła, lecz za­mar­ła w po­wie­trzu około metr nad re­lin­giem. We­wnątrz można było zo­ba­czyć zdez­o­rien­to­wa­ne ryby, pły­wa­ją­ce w kółko w po­szu­ki­wa­niu drogi uciecz­ki. Gdy szczyt fali płyn­nie zmie­nił kształt na coś w for­mie twa­rzy, ktoś pu­ścił z wra­że­nia linę i z tru­dem wcią­ga­ny ża­giel po­now­nie opadł na po­kład.

– Po­wstań, córko – rzekł Po­sej­don, pan i wład­ca mórz i oce­anów.

Le­żą­ca u stóp bos­ma­na Per­kin­sa Aste­ria gwał­tow­nie wcią­gnę­ła po­wie­trze i unio­sła się na przed­ra­mio­nach.

– Ojcze – wy­szep­ta­ła, a w jej gło­sie sły­chać było za­rów­no ulgę, jak i strach.

– Za­wio­dłem się na tobie – rze­kła twarz, przez którą co chwi­lę prze­pły­wa­ły nie­wiel­kie ży­jąt­ka i glony. – Znam twoją pasję. Wiem, że w twym sercu wiecz­nie wal­czą dwa ży­wio­ły, woda i ogień. Są­dzi­łem jed­nak, że na­uczy­łem cię także od­po­wie­dzial­no­ści i sza­cun­ku. My­li­łem się.

Aste­ria z po­ko­rą skło­ni­ła głowę.

– Prze­pra­szam, ojcze. To ja za wszyst­ko po­no­szę od­po­wie­dzial­ność. Ci oto lu­dzie, sta­ra­li się je­dy­nie pomóc bez­bron­nej nie­zna­jo­mej, więc pro­szę, nie karz ich za to. Mój kon­flikt z matką po­su­nął się zbyt da­le­ko i zmu­szo­na byłam bro­nić tych nie­win­nych ma­ry­na­rzy przed jej gnie­wem. Po­kor­nie pod­da­ję się two­je­mu osą­do­wi.

– O matce po­roz­ma­wia­my póź­niej – od­parł Bóg Mórz, jed­nak pokaz sza­cun­ku córki, zdaje się, udo­bru­chał go nieco, gdyż głos utra­cił po­przed­nią sro­gość. – Będę mu­siał zło­żyć w tej spra­wie wi­zy­tę star­sze­mu bratu. A wiesz, że on nie roz­da­je przy­sług za darmo. Ale zgoda, przy­się­gam, że nie będę szu­kał ze­msty na obec­nych tu lu­dziach. Za­pew­nię im nawet po­myśl­ne wia­try pod­czas że­glu­gi do domu. A teraz chodź, córko, omó­wi­my twoją karę za nie­po­słu­szeń­stwo.

Twarz znik­nę­ła, a szczyt fali spły­nął na po­kład, roz­le­wa­jąc się wokół Aste­rii. Spoj­rza­ła na Tho­ma­sa, a jej skrzą­ce się oczy przy­ga­sły, ogar­nię­te doj­mu­ją­cym smut­kiem. Mimo to, uśmiech­nę­ła się po raz ostat­ni, po czym opa­dła w ot­chłań.

Woda po­wo­li zni­ka­ła z po­kła­du, jakby ktoś nagle od­wró­cił bieg czasu. Gdy fala nie­mal zrów­na­ła się z po­wierzch­nią oce­anu, ster­nik Tho­mas Wil­lo­ugh­by wy­chy­lił się przez re­ling i wy­krzyk­nął:

– Po­tęż­ny Po­sej­do­nie, czy kie­dy­kol­wiek zo­ba­czę jesz­cze pa­nien­kę… to zna­czy czy zo­ba­czy­my kie­dyś księż­nicz­kę Aste­rię?

Od­po­wie­dzia­ła mu cisza, którą po chwi­li jed­nak prze­rwał dźwięk do­by­wa­ją­cy się z głę­bin morza, który po­dej­rza­nie przy­po­mi­nał wes­tchnię­cie, a na­stęp­nie od­le­gły głos:

– Zna­jąc moją córkę, szyb­ciej niż by­ście tego chcie­li.